Our fight for disability rights -- and why we're not done yet | Judith Heumann

Translator: samira soltani Reviewer: Leila Ataei

I was born in 1947, a long time ago,

من سالها پیش یعنی ۱۹۴۷(میلادی) به دنیا آمدم.

and when I was 18 months old, I had polio.

و وقتی ۱۸ ماهه بودم، مبتلا به فلج اطفال شدم.

I was in an iron lung for three months

سه ماه با ریهٔ مصنوعی نفس می‌کشیدم

and in and out of the hospital for three years.

و سه سال بین خانه و بیمارستان در رفت و آمد بودم.

Now, we had lots of neighbors in our Brooklyn neighborhood,

آن موقع کلی همسایه در محله بروکلین داشتیم،

and some of them were really very helpful for my parents.

و بعضی از آن‌ها به والدینم خیلی کمک می‌کردند.

Some of them were really afraid of contagion,

بعضی از همسایه‌ها می‌ترسیدند این بیماری مسری باشد

and they wouldn't even walk in front of our house.

و حتی از در خانه ما رد نمی‌شدند.

They would literally walk across the street.

آن‌ها ترجیح می‌دادند از سمت دیگر خیابان بروند.

I think this was a time when my family really began to realize

فکر می‌کنم آن موقع بود که خانواده‌ام متوجه شدند

what disability meant to some people:

معلولیت برای بعضی به چه معنا بود:

fear.

ترس.

And it wasn't even a sure thing that I would live at home,

و حتی قطعی نبود که من در خانه زندگی کنم،

although I didn't learn about this until I was 36 years old.

گرچه تا ۳۶ سالگی از این موضوع بی‌اطلاع بودم.

I was having a discussion with my father one night,

یک شب من و پدرم بحث می‌کردیم،

and he said, "You know, when you were two years old,

و پدرم گفت: 《می‌دانی، وقتی دو ساله بودی،

one of the doctors suggested to your mom and I

یکی از دکترها به من و مادرت پیشنهاد داد

that you live in an institution,

که تو به یک موسسه توانبخشی بروی،

that they could just go ahead with their lives

در نتیجه می‌توانستند به زندگی خود ادامه بدهند و بچه‌های‌

and raise their kids

دیگرشان را بزرگ کنند

and kind of be done with having to deal with all the disability-related things.

و به نوعی خودشان را از درگیر شدن با مسائل مرتبط به "معلولیت" خلاص کنند.

I didn't believe my father, not because he was a liar,

من حرف پدرم را باور نکردم، نه به خاطر این که او دروغ می‌گفت،

but I'd never heard this story,

اما این داستان را هرگز نشنیده بودم

and my mother in fact validated that.

و در حقیقت مادرم این را تأیید کرد.

She never wanted to tell me.

مادرم هرگز نمی‌خواست این‌ها را برایم بگوید.

But in reality, I don't know why I was really surprised by this story,

اما در واقع من نمی‌دانم چرا تا این حد از این داستان تعجب کردم،

because when I was five years old,

چون من وقتی پنج ساله بودم،

and my mother, like mothers and fathers all across the United States,

و مادرم مثل همهٔ مادرها و پدرها در نقاط مختلف آمریکا،

was taking me to school to enroll,

برای ثبت نام من را به مدرسه برد،

she pushed my wheelchair to the school in walking distance to our house,

مادرم ویلچرم را از خانه تا مدرسه هل داد،

pulled the wheelchair up the steps into the school,

و آن را از پله‌های مدرسه بالا برد،

and we were greeted by the principal.

و مدیر مدرسه به ما خوشامد گفت.

Not really greeted.

البته خیلی خوشامد نبود.

But the principal said, no, I couldn't come to that school

ولی مدیر مدرسه گفت که نه، من اجازه ندارم به آن مدرسه بروم

because it wasn't accessible.

چون مدرسه با ویلچر در دسترس نبود.

But he told us not to worry,

ولی او به ما گفت نگران نباشیم،

because the Board of Education in fact would send a teacher to my house.

چون در حقیقت "هیئت آموزش" معلمی را به خانه‌ی ما می‌فرستد.

And they did

و آن‌ها همین کار را کردند

for a total of two and a half hours

درکل دو ساعت و نیم

a week.

در هفته.

(Audience murmurs)

(تعجب حضار)

But for good behavior,

اما محض خاطر رفتار خوب،

they threw in an occupational therapist

آن‌ها یک کاردرمانگر فرستادند

who taught me that very essential skill

که به من مهارت بسیار حیاتی

of cross-stitching.

گل‌دوزی را یاد داد.

(Laughter)

(خنده)

I don't cross-stitch today.

من دیگر گل‌دوزی نمی‌کنم.

(Laughter)

(خنده)

I didn't actually get to go to school in a real building

در واقع من به مدرسه در یک ساختمان واقعی نرفتم

until I was nine years old,

تا وقتی که ۹ ساله شدم،

and then I was in classes only with disabled children

و بعد در کلاس‌هایی بودم که فقط کودکان معلول حضور داشتند،

in a school that had mainly nondisabled children.

در مدرسه‌ای که بیشتر بچه‌ها غیرمعلول بودند.

And in my classes,

و در کلاس‌های من،

there were students up to the age of 21.

حتی دانش‌آموزانی با ۲۱ سال سن بودند.

And then, after 21,

و سپس، بعد از ۲۱ سالگی،

they went to something called sheltered workshops

آن‌ها در سازمانهایی استخدام می‌شدند که ویژه معلولان بودند

with menial work

با کار‌های سطح پایین

and earning either nothing or below minimum wage.

و تقریباً پولی نمی‌گرفتند یا درآمدشان پایین‌تر از میانگین بود.

So I understood discrimination.

پس من تبعیض را فهمیدم.

My parents understood discrimination.

والدینم هم این تبعیض را درک کردند.

My parents came from Germany.

پدر و مادرم از آلمان می‌آمدند.

They were German Jews who left in the 1930s,

آن‌ها هر دو یهودی‌های آلمانی بودند که در دههٔ سی میلادی آنجا را ترک کردند

escaping the Holocaust.

تا از هولوکاست فرار کنند.

My parents lost family and they lost parents.

پدر و مادرم، خانواده و والدین خود را از دست دادند.

Both my parents lost their parents in the Holocaust.

هر دو آن‌ها، والدین‌شان را در هولوکاست از دست دادند.

And so they realized

و خب تشخیص دادند

that they could not be silent

که نمی‌توانند ساکت بمانند

as things were going wrong for me in my life.

وقتی در زندگی من اتفاقات بدی می‌افتاد.

Not me personally,

نه من به شخصه،

but what was going on around me.

بلکه آنچه در اطراف من در جریان بود.

They learned that because I used a wheelchair,

چون من از ویلچر استفاده می‌کردم، آن‌ها فهمیدند که

none of the high schools in New York City, in the entire city,

هیچ کدام از دبیرستان‌ها در نیویورک، و در کل سطح شهر،

were wheelchair accessible,

برای ویلچر مناسب نبودند.

so what was supposed to happen

پس آنچه تصور می‌کردند اتفاق بیفتد

is I was supposed to go back onto home instruction

این بود که من احتمالاً باید به سیستم آموزش در خانه برمی‌گشتم

along with many other students.

مثل بسیاری از دانش‌آموزان دیگر.

So my parents banded together with other parents.

پس پدر و مادرم با والدین بچه‌های دیگر متحد شدند.

They went to the Board of Education

آنها به "هیئت آموزش" رفتند.

and they demanded that the Board of Ed make some of the high schools accessible.

و از آن‌ها خواستند تا دسترسی با ویلچر را برای بعضی از مدارس فراهم کنند.

And they did.

و آن‌ها همین کار را انجام دادند.

And so I and many others

پس من و بسیاری از افراد

were finally able to go to high school, a regular high school,

در نهایت توانستیم به دبیرستان برویم، یک دبیرستان معمولی،

and take regular classes.

و در کلاس‌های معمولی باشیم.

So what happened next?

خب بعد چه اتفاقی افتاد؟

I was learning more and more about what discrimination was,

من بیشتر و بیشتر دربارهٔ این که تبعیض چیست، می‌فهمیدم،

and equally important, I was learning that I needed to become my own advocate.

و به همان اندازه پی می‌بردم که من نیاز دارم به حامی خودم تبدیل شوم.

I was entering college, Long Island University,

من در حالی وارد کالج می‌شدم، دانشگاه «لانگ آیلند»،

and I had always wanted to be a teacher,

که همیشه آرزو داشتم معلم شوم،

and so I minored in education and I took all the appropriate courses,

خب در گرایش "آموزش" درس خواندم و همه‌ی دوره‌های مرتبط به آن را گذراندم،

and then when it was time for me to go for my license,

بعد از آن باید می‌رفتم تا مدرکم را بگیرم

I had to take a written exam,

من باید در یک آزمونی کتبی شرکت می‌کردم،

an oral exam

یک آزمونی شفاهی

and a medical exam.

و یک معاینهٔ پزشکی.

At that time, all three of those exams

و آن زمان، هر سه آزمون

were given in completely inaccessible buildings,

در ساختمانی کاملاً نامناسب برای استفاده از ویلچر برگزار می‌شد،

so I had friends who carried me up and down the steps

من دوستانی داشتم که من را از پله‌ها بالا و پایین می‌بردند

for these exams,

برای این آزمون‌ها،

not in a motorized wheelchair.

نه با یک ویلچر برقی.

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

In a manual wheelchair.

با یک ویلچر معمولی.

But I passed my oral exam.

اما من در آزمون شفاهی قبول شدم.

I passed my written exam.

در آزمون کتبی هم قبول شدم.

My medical exam was something completely different.

آزمون معاینهٔ پزشکی من کاملاً متفاوت بود.

One of the first questions the doctor asked me

یکی از اولین سوال‌های دکتر از من

was, could I please show her how I went to the bathroom.

این بود که آیا می‌توانم به آن خانم نشان بدهم چگونه به حمام می‌روم.

I was 22 years old

من ۲۲ ساله بودم

and you know when you go for any kind of an interview,

و شما می‌دانید وقتی در هر نوع مصاحبه‌ای شرکت می‌کنید،

you think about all the kinds of questions that people could ask you?

شما دربارهٔ همهٔ انواع سوال‌های احتمالی فکر می‌کنید

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

That was not one of them.

این سوال جزء آن‌ها نبود.

And I was freaked out in the first place

و من اول خیلی ترسیدم

because I had heard

چون شنیده بودم

that there were actually no disabled people using wheelchairs

در واقع هیچ فرد ناتوانی وجود نداشت که از ویلچر استفاده کند

who were teachers in New York,

و در نیویورک معلم باشد،

so each step along the way I was expecting something bad.

برای همین هر مرحله که جلو می‌رفتم منتظر یک اتفاق بد بودم.

So I said to her,

پس به آن خانم گفتم،

is it a requirement that teachers show their students

آیا ضروری است معلمان به دانش‌آموزان خود نشان دهند

how to go to the bathroom?

که چگونه به حمام می‌روند؟

If it is, I can do that.

اگر این طوری است، می‌توانم آن را انجام دهم.

So no surprise,

پس عجیب نبود،

I was failed

که من رد شدم

because I didn't pass the medical.

چون نتوانستم بخش معاینه را قبول شوم.

The official reason that I was denied my job

دلیل قانونی که من برای شغلم پذیرفته نشدم

was paralysis of poliomyelitis sequelae of -- I'm sorry.

این بود که فلج در اثر فلج اطفال… ببخشید.

Paralysis of both lower limbs, sequelae of poliomyelitis.

فلج هر دو پا، به خاطر فلج اطفال

Honestly, I didn't know what the word "sequelae" meant,

صادقانه بگویم، من نمی‌دانستم معنی آن کلمه چیست

so I went to the dictionary, and it meant "because of."

بعد از جستجو در لغت‌نامه فهمیدم یعنی "به خاطر"

So I'd been denied my license because I couldn't walk.

پس من رد شده بودم چون نمی‌توانستم راه بروم

So what was I going to do?

خب من چه کاری می‌خواستم انجام بدهم؟

This is a really important time in my life,

این مهم‌ترین زمان در زندگی من است،

because it would be the first time

چون می‌توانست اولینی بار باشد

that I really would be challenging the system, me,

که من واقعاً سیستم را به چالش می‌کشیدم، من،

and although I was working with a lot of other friends who had disabilities

و اگرچه من با دوستانی کار می‌کردم که معلولیت داشتند

who were encouraging me to move forward with this,

و من را تشویق می‌کردند که به جلو بروم

it was nonetheless quite frightening.

با این حال این کمی ترسناک بود.

But I was really very lucky.

اما من خیلی خیلی خوش‌شانس بودم.

I had a friend who was a disabled student at Long Island University

من دوست معلولی در دانشگاه «لانگ آیلند» داشتم

and was also a stringer at the "New York Times,"

که خبرنگار آزاد در روزنامه‌ی «نیویرک تایمز» هم بود.

and he was able to get a reporter

و توانست گزارشگری پیدا کند

to write a really good piece about what had happened

تا متنی خوب بنویسد دربارهٔ آنچه اتفاق افتاده بود

and why he thought what had happened was wrong.

و چرا فکر می‌کرد این اتفاق اشتباه است.

The next day there was an editorial in the "New York Times"

روز بعد سرمقاله روزنامه‌ی «نیویورک تایمز» بود

with the title of "Heumann v. The Board of Education"

با این تیتر: «هئومان در مقابل هیئت آموزش»

and the "New York Times" came out in support

و روزنامه‌ی «نیویورک تایمز» از من حمایت کرد

of my getting my teaching license.

تا بتوانم مدرک تدریس خودم را بگیرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

And then the same day,

و سپس در همان روز،

I got a call from an attorney who was writing a book about civil rights.

حقوقدانی با من تماس گرفت که کتابی دربارهٔ حقوق شهروندی می‌نوشت.

And he was calling me to interview me,

او به من زنگ زده بود تا با من مصاحبه کند،

and I was interviewing him.

و من هم با او مصاحبه می‌کردم.

He didn't know that.

او آن را نمی‌دانست.

And at the end of our discussion, I said,

و در پایان گفت‌وگو، گفتم،

"Would you be willing to represent me? I want to sue the Board of Education."

ممکن است وکیل من باشی؟ می‌خواهم از «هیئت آموزش» شکایت کنم.

And he said yes.

و او گفت بله.

Now, sometimes I say that the stars were aligned around this court case,

حالا، بعضی وقت‌ها می‌گویم شانس همراه ما در این پرونده قضایی بود

because we had an amazing judge:

چون ما قاضی شگفت‌انگیزی داشتیم.

the first African American female federal judge --

اولین قاضی فدرال خانم آمریکایی آفریقایی--

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

Constance Baker Motley.

«کانستنس بیکر ماتلی»

(Applause)

(تشویق حضار)

And she knew discrimination when she saw it.

و او تبعیض را شناخت وقتی که آن را دید.

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

So she strongly encouraged the Board of Ed

او کاملا جدی «هیئت آموزش» را ترغیب کرد

to give me another medical exam,

تا امتحان معاینه پزشکی دیگری بگیرندُ

which they did.

آنچه آن‌ها انجام دادند.

And then I got my license,

و سپس من مدرکم را گرفتم،

and while it took a number of months

در حالی که چند ماه طول کشید

for me to actually get a principal to offer me a job,

تا مدیر مدرسه به من شغلی را پیشنهاد دهد

I finally did get a job and I started teaching that fall

من بالاخره شغلی داشتم و تدریسم را همان پاییز شروع کردم

in the same school that I had gone to,

در همان مدرسه‌ای که قبلا رفته بودم،

second grade.

کلاس دوم.

So --

پس…

(Applause)

(تشویق حضار)

That's a whole other TED Talk.

و آن یک سخنرانی دیگر در تد است.

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

But I was learning as my friends were,

ولی داشتم یاد می‌گرفتم مثل دوستانم که یاد می‌گرفتند،

and people I didn't know around the country,

و مردمی که نمی‌شناختم در سراسر کشور،

that we had to be our own advocates,

که ما باید پشتیبان خود باشیم،

that we needed to fight back people's view

که نیاز داریم تا با این دیدگاه جامعه مقابله کنیم

that if you had a disability, you needed to be cured,

که اگر شما معلولیت داشتید، نیاز دارید تا درمان شوید،

that equality was not part of the equation.

که برابری بخشی از مسئله نبود

And we were learning from the Civil Rights Movement

و ما از جنبش حقوق شهروندی می‌آموختیم

and from the Women's Rights Movement.

و از جنبش حقوق زنان.

We were learning from them about their activism

ما از آن‌ها فعالیت‌های مدنی را یاد می‌گرفتیم

and their ability to come together,

و توانایی آن‌ها در متحد شدن،

not only to discuss problems

نه فقط بحث کردن دربارهٔ مشکلات

but to discuss solutions.

که دربارهٔ راه‌حل‌ها.

And what was born is what we call today the Disability Rights Movement.

و آنچه به وجود آمد همان است که آن را جنبش حقوق معلولیت می‌نامیم

So I'd like to tell you a couple of riddles.

می‌خواهم معما‌های بانمکی برای شما تعریف کنم

How many people do you think it takes

فکر می‌کنید چند نفر لازم است

to stop traffic on Madison Avenue

تا در خیابان «مدیسون» ترافیک ایجاد کند

during rush hour in New York City?

در ساعات اوج شلوغی در شهر نیویورک؟

Do you have a guess? How many?

حدس می‌زنید چند نفر؟

(Audience members shout out answers)

(شنوندگان جواب‌ها را فریاد می‌زنند)

Fifty.

پنجاه.

One would be too little.

یک نفر ممکن است خیلی کم باشد.

Fifty people.

پنجاه نفر.

And there were no accessible paddy wagons,

و هیچ ماشین حمل مجرم وجود نداشت که مناسب ویلچر باشد،

so they had to just kind of deal with us.

پس آن‌ها فقط مجبور بودند ما را تحمل کنند

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

But let me tell you another riddle.

ولی به من اجازه دهید یک معمای بامزه دیگر بپرسم.

How many people does it take to stop a bus in New York City

به نظر شما چند نفر لازم است تا یک اتوبوس در نیویورک متوقف شود

when they refuse to let you on because you're in a wheelchair?

وقتی اجازه نمی‌دهند شما سوار شوید چون از ویلچر استفاده می‌کنید؟

One. That is the right answer.

یکی. این پاسخ درست است.

So what you have to do though

خب پس آنچه مجبورید انجام دهید

is take your wheelchair --

این است که ویلچرتان را حرکت دهید…

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

Sidle in the right place right in front of the steps

در محل مناسب قرار بگیرید درست جلوی پله‌ها

and give it a little push underneath,

بعد یک مقدار به زیر هل بدهید

and then their bus can't move.

و بعد از آن اتوبوس نمی‌تواند حرکت کند

(Laughter)

(خنده حضار)

Any of you who want to learn how to do that,

هر کدام از شما که می‌خواهد بداند چه طور این کار را انجام دهد بعد سخنرانی

talk to me after this.

با من صحبت کند.

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

In 1972, President Nixon vetoed the Rehabilitation Act.

در ۱۹۷۲، رئیس‌جمهور نیکسون قانون توانبخشی را وتو کرد

We protested. He signed it.

ما اعتراض کردیم. او امضایش کرد.

Then the regulations that needed to be promulgated to implement that law

پس مقرراتی لازم بود تا اجرای قانونی فراگیر شود

had not in fact been signed.

که در حقیقت امضا نشده بود.

We demonstrated. They were signed.

ما تظاهرات کردیم. آن‌ها امضا کردند.

And when the Americans With Disabilities Act, the ADA,

و زمانی که قانون آمریکایی‌های با معلولیت (ADA)،

our Emancipation Proclamation Act,

«اعلامیه آزادی بردگان» ما،

looked as though it might not in fact be passed in the House or Senate,

به نظر می‌رسید ممکن نیست در حقیقت در سنا یا کنگره تصویب شود،

disabled people from all across the United States came together

افراد معلول از سراسر ایالات متحده گرد هم آمدند

and they crawled up the Capitol steps.

و از پله‌های پارلمان سینه‌خیز بالا رفتند.

That was an amazing day,

آن روز شگفت‌انگیز بود،

and the House and Senate passed the ADA.

و کنگره و سنا قانون مربوط به «آمریکایی‌های معلول» را تصویب کردند.

And then President Bush signed the ADA.

و بعد رئیس‌جمهور بوش آن را امضا کرد.

It's a great picture.

این یک تصویر مهم است.

President Bush signed the ADA on the lawn of the White House.

رئیس‌جمهور بوش این قانون را در محوطه کاخ سفید امضا کرد.

It was an amazing day,

آن روز شگفت‌انگیز بود،

and there are about 2,000 people there.

و حدود ۲,۰۰۰ نفر از مردم آنجا بودند.

It was July 26, 1990.

۲۶ جولای سال ۱۹۹۰ بود.

And one of the most famous statements he had in his speech

و یکی از مشهورترین سخنان او در سخنرانی‌اش

was, "Let the shameful walls of exclusion finally come tumbling down."

این بود: « بگذارید بالاخره دیوار شرم‌آور محرومیت خراب شود.»

For any of you in the room

برای هر کدام از شما در این سالن

who are 50 or older, or maybe or even 40 or older,

کسانی که پنجاه سال دارند یا بیشتر، یا شاید و حتی چهل سال به بالا،

you remember a time when there were no ramps on the streets,

زمانی را به یاد می‌آورید که هیچ «رمپی» در خیابان‌ها وجود نداشت

when buses were not accessible,

وقتی اتوبوس‌ها برای ویلچر مناسب نبود،

when trains were not accessible,

قطارها هم همین مشکل را داشتند،

where there were no wheelchair-accessible bathrooms in shopping malls,

هیچ سرویس بهداشتی مناسب ویلچر در مراکز خرید وجود نداشت،

where you certainly did not have a sign language interpreter,

جایی که قطعا یک مفسر زبان نشانه‌ها نبود،

or captioning, or braille or other kinds of supports.

یا زیر نویس، یا خط بریل یا انواع دیگر کمک‌ها.

These things have changed,

این‌ها تغییر کرده‌اند،

and they have inspired the world.

و آن‌ها جهان را تحت تاثیر قرار داده‌اند.

And disabled people around the world want laws like we have,

و افراد معلول در تمام جهان قوانینی می‌خواهند مانند آنچه ما داریم،

and they want those laws enforced.

و آن‌ها می‌خواهند این قوانین اجرا شوند.

And so what we've seen is something called

و خب به آنچه ما دیده‌ایم گفته می‌شود

the Convention on the Rights of Persons with Disabilities.

معاهده حقوق افراد معلول.

It is a treaty that was adopted in 2006.

این قراردادی بود که در سال ۲۰۰۶ وضع شده بود.

It's celebrating is 10-year anniversary.

این جشن دهمین سالگرد آن است.

More than 165 countries have joined this treaty.

بیشتر از ۱۶۵ کشور به این معاهده ملحق شدند.

It is the first international human rights treaty

این اولین معاهده بین‌المللی حقوق بشری است

fully focused on disabled people.

که کاملاً بر افراد معلول متمرکز شده است.

But I am sad to say that our US Senate

ولی متأسفانه باید بگویم سنای ایالات متحده

has failed to recommend to our president that we ratify the treaty.

در توصیه به رئیس‌جمهور شکست خورده تا ما آن را رسمی کنیم.

We signed it in 2009,

ما آن را در سال ۲۰۰۹ امضا کردیم،

but it doesn't come into force until ratification,

اما آن اجرایی نشد تا زمان رسمی شدن،

and the president -- no president can ratify a treaty

و رئیس‌جمهور-- هیچ رئیس‌جمهوری نمی‌تواند قانونی را

without the consent of the Senate.

بدون اجازه مجلس سنا تصویب کند.

So we feel really strongly

پس ما عمیقا احساس کردیم

that our US Senate needs to do its job,

که لازم است مجلس سنا وظیفه‌اش را انجام دهد،

that our Senate needs to enable us as Americans

که مجلس سنا ما را به عنوان شهروندان آمریکا قادر سازد

not only to be able to assist disabled people and governments around the world

که نه تنها بتوانیم به افراد معلول و دولت‌ها در سراسر جهان کمک کنیم

to learn about the good work that we've been doing,

تا با کار خوبی آشنا شوند که ما در حال انجام آن هستیم،

but it's equally important

اما به همان اندازه مهم است

that disabled people have the same opportunities

که افراد معلول فرصت‌های یکسان داشته باشند

to travel, study and work abroad

که به خارج از کشور سفر کنند، تحصیل یا کار کنند

as anyone else in our country.

مانند هر فرد دیگری در این کشور.

And as long as many countries don't have the same laws as we do

و تا وقتی بسیاری از کشورها قوانین مشابه ما ندارند

and don't enforce them if they have them,

و اگر هم دارند نمی‌توانند آن‌ها را عملی کنند،

opportunities for disabled people are more limited.

فرصت‌ها برای افراد معلول محدودتر است.

When I travel abroad,

وقتی من به خارج از کشور سفر می‌کنم،

I am always meeting with disabled women,

همیشه با خانم‌های معلول ملاقات می‌کنم،

and those women tell me stories

و آن زنان به من داستانهایی می‌گویند

about how they experience violence and rape

که چگونه خشونت و تجاوز را تجربه می‌کنند

and how in many cases these forms of violence

و چگونه در بیشتر مواقع این انواع خشونت

occur from family members and people that they know,

از طرف اعضای خانواده یا آشنایان اتفاق می‌افتد.

who in fact may be working for them.

افرادی که در واقع ممکن است با آن‌ها کار می‌کنند

And frequently these cases are not adjudicated.

و این پرونده‌ها اغلب، قابل پیگیری قضایی نیستند.

I meet disabled people

من افراد معلولی را ملاقات کردم

who have been offered jobs by businesses

که پیشنهاد‌های شغلی از طرف شرکت‌ها داشتند

because they live in a country where there's a quota system,

چون در کشوری با سیستم سهمیه‌ای زندگی می‌کردند،

and in order to avoid a fine,

و برای این که جریمه نشوند،

they will hire you

شما را استخدام می‌کنند

and then tell you,

و بعد به شما می‌گویند،

"You don't need to come to work

«شما لازم نیست دیگر به سر کار بیایید

because we really don't need you in the facility."

چون ما واقعا اینجا به شما نیاز نداریم.»

I have visited institutions

من مؤسسه‌هایی را دیده‌ام

where the stench of urine is so strong

که بوی بد ادرار آن‌قدر زیاد است

that before you open the door of your vehicle,

که قبل از باز کردن در ماشین خود،

you're kind of pushed back,

به نوعی به ماشین خود عقب گردانده می‌شوید

and then gone into those institutions

و بعد زمانی که داخل مؤسسه می‌شوید

where people should be living in the community with appropriate supports

جایی که افراد باید در جامعه‌ای با حمایت مناسب زندگی کنند

and seen people almost naked,

افرادی می‌بینید که تقریباً برهنه هستند،

people who are chemically drugged

افرادی که به دارو معتاد هستند

and people who are living lives of despair.

و افرادی که زنگی ناامید کننده‌ای را سپری می‌کنند.

These are some of the things that the US needs to be doing more to correct.

این‌ها بعضی از آن چیز‌هایی است که آمریکا نیاز دارد تا درست‌تر عمل کند.

We know discrimination when we see it,

ما تبعیض را می‌شناسیم وقتی آن را می‌بینیم

and we need to be fighting it together.

و نیاز داریم تا با همدیگر با آن بجنگیم.

So what is it that we can be doing together?

پس چه کاری می‌توانیم با همدیگر انجام دهیم؟

I encourage you all to recognize

من همهٔ شما را ترغیب می‌کنیم تا بدانید

that disability is a family you can join at any point in your life.

معلولیت، یک خانواده است، ممکن است در هر دوره‌ای از زندگی به آن بپیوندید.

I'd like to see by a show of hands how many of you have ever broken a bone?

دست‌ها را بالا ببرید، می‌خواهم بدانم چندنفر تا الآن شکستگی استخوان داشته‌اند؟

And then, when you leave today, I'd like you to maybe write a couple of sentences

و سپس، وقتی اینجا را ترک می‌کنید، می‌خواهم شما چند خطی بنویسید

about what that period of time has been like for you,

دربارهٔ این که آن دورهٔ شکستگی برای شما چگونه بود،

because frequently I hear from people,

چون من گاهی از مردم می‌شنوم،

"You know, I couldn't do this, I couldn't do that.

«می‌دونی، نمی‌توانستم این کار یا آن کار را انجام دهم.

People talked to me differently. They acted differently towards me."

افراد با من متفاوت حرف می‌زدند. آن‌ها طور دیگری با من رفتار می‌کردند.»

And that's what I see and other disabled people see

این همان چیزی است که من و دیگر افراد معلول می‌بینیم

in flashing letters.

به صورت واضح.

But we -- you in this room,

ولی ما---شما در این سالن،

people listening and watching this TED Talk --

و افرادی که به این سخنرانی گوش می‌دهند و می‌بینند…

together we can make a difference.

با هم می‌توانیم تغییر ایجاد کنیم.

Together we can speak up for justice.

با هم می‌توانیم برای عدالت فریاد بزنیم.

Together we can help change the world.

با هم می‌توانیم به تغییر جهان کمک کنیم

Thank you. I have to go catch my bus.

ممنونم. من باید به اتوبوسم برسم.

(Applause)

(تشویق حضار)