Paula Scher: Great design is serious (not solemn)

Paula Scher gets serious

Çeviri: Ramazan Şen Gözden geçirme: Berfin Nur Şahin

My work is play.

Benim işim oyun.

And I play when I design.

Ben tasarlarken oynarım.

I even looked it up in the dictionary, to make sure

Gerçekten yaptığım şeyden ve oyunun

that I actually do that,

tanımından emin olmak için

and the definition of play,

sözlüğe bile baktım.

number one, was engaging in a childlike

Birincisi, çocuksu bir aktivite

activity or endeavor,

veya uğraşta bulunmak.

and number two was gambling.

İkincisi ise kumar.

And I realize I do both

Tasarım yaparken,

when I'm designing.

her ikisini de yaptığımı fark ettim.

I'm both a kid and I'm gambling all the time.

Hem bir çocuğum, hem de kumar oynuyorum.

And I think that if you're not,

Eğer tasarımcıysanız

there's probably something inherently wrong

ve böyle olmadığınızı düşünüyorsanız,

with the structure or the situation you're in,

muhtemelen içinde bulunduğunuz

if you're a designer.

durumla ilgili bir sorun var.

But the serious part is what threw me,

Ancak, ciddi kısmı kafamı karıştırdı

and I couldn't quite get a handle

ve tam olarak anlayamadım,

on it until I remembered an essay.

ta ki okuduğum bir denemeyi hatırlayana kadar.

And it's an essay I read 30 years ago.

30 yıl önce okuduğum bir makale.

It was written by Russell Baker,

Eskiden New York Times'da "Observer"

who used to write an "Observer" column in the New York Times.

bölümünü yazan Russell Baker'in yazdığı bir makaleydi.

He's a wonderful humorist. And I'm going to read you

Muhteşem bir mizah yazarı.

this essay,

Şimdi size bu makaleyi okuyacağım

or an excerpt from it

ya da ondan bir alıntı,

because it really hit home for me.

çünkü gerçekten de beni can evimden vurdu.

Here is a letter of friendly advice.

Arkadaşça bir tavsiye yazısı.

Be serious, it says.

Diyor ki, ciddi ol.

What it means, of course, is, be solemn.

Anlamı, tabii ki de resmi ol.

Being solemn is easy.

Resmi olmak kolaydır.

Being serious is hard.

Ciddi olmak zordur.

Children almost always begin by being serious,

Çocuklar neredeyse her zaman ciddi olarak başlar,

which is what makes them so entertaining

yetişkinlerle kıyaslandığında onları

when compared with adults as a class.

bu kadar eğlenceli yapan da budur.

Yetişkinler genellikle resmidir.

Adults, on the whole, are solemn.

In politics, the rare candidate who is serious,

Siyasette, Adlai Stevenson gibi

like Adlai Stevenson,

nadir bulunan ciddi adaylar,

is easily overwhelmed by one who is solemn, like Eisenhower.

Eisenhower gibi resmi kişiler tarafından kolayca alt edilebilir.

That's because it is hard for most people

Çünkü, çoğu insan için

to recognize seriousness, which is rare,

nadir bulunan ciddiyeti kabul etmek zorken,

but more comfortable to endorse solemnity,

yaygın olan resmiyeti kabullenmek

which is commonplace.

kolaydır.

Jogging, which is commonplace,

Koşunun, sizin için iyi olduğu

and widely accepted as good for you, is solemn.

herkes tarafından kabul edilir, yani resmidir.

Poker is serious.

Poker ise ciddidir.

Washington, D.C. is solemn.

Washington resmidir.

New York is serious.

New York ciddidir.

Going to educational conferences to tell you anything

Gelecekle ilgili bir şeyler söylemek için

about the future is solemn.

eğitici konferanslara gelmek resmidir.

Taking a long walk by yourself,

Tek başına uzun bir yürüyüş yaparken,

during which you devise a foolproof scheme for robbing Tiffany's,

"Tiffany's"i soymak için kusursuz bir plan hazırlamak ise,

is serious.

ciddidir.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

Now, when I apply Russell Baker's definition

Şimdi, Russell Baker'ın ciddilik tanımını

of solemnity or seriousness to design,

tasarıma uyguladığımda,

it doesn't necessarily make any particular point about quality.

kalite hakkında önemli bir şey göstermiyor.

Solemn design is often important and very effective design.

Resmi tasarım genellikle önemli ve etkili tasarımdır.

Solemn design is also socially correct,

Resmi tasarım ayrıca toplumca kabul görür

and is accepted by appropriate audiences.

ve uygun kitleler tarafından kabul edilir.

It's what right-thinking designers

Akılcı düşünen tasarımcılardır

and all the clients are striving for.

ve tüm müşterilerin istediği şeydir.

Serious design, serious play,

Ciddi tasarım, ciddi oyun ise

is something else.

ise başka bir şeydir.

For one thing, it often happens

Bir kere, genellikle

spontaneously, intuitively,

anlık, içgüdüsel

kazara ya da tesadüfidir.

accidentally or incidentally.

Bazen saflık, küstahlık veya bencillik,

It can be achieved out of innocence, or arrogance,

or out of selfishness, sometimes out of carelessness.

bazense dikkatsizlikten ortaya çıkabilir.

But mostly, it's achieved through all those kind of crazy

Ama çoğunlukla insan davranışının saçma

parts of human behavior that

veya hiç mantıklı olmayan

don't really make any sense.

bir parçasından ortaya çıkar.

Serious design is imperfect.

Ciddi tasarım kusurludur.

It's filled with the kind of craft laws that come from something being

Kendi türünün tek örneği olmasının

the first of its kind.

getirdiği kusurlarla doludur.

Serious design is also -- often -- quite unsuccessful

Ayrıca, resmi bakış açısından değerlendirildiğinde,

from the solemn point of view.

ciddi tasarım oldukça başarısızdır.

That's because the art of serious play

Çünkü ciddi oyun sanatı mükemmellik değil,

is about invention, change, rebellion -- not perfection.

icat, değişim ve yaratıcılıkla alakalıdır.

Perfection happens during solemn play.

Mükemmellik, resmi oyun sırasında olur.

Now, I always saw design careers

Ben tasarım kariyerlerini

like surreal staircases.

hayali merdivenler olarak gördüm.

If you look at the staircase, you'll see

Merdivene bakarsanız, göreceksiniz ki

that in your 20s the risers are very high

20'li yaşlarda basamaklar oldukça

and the steps are very short,

yüksek ve kısadır.

and you make huge discoveries.

Dolayısıyla birçok yeni şey keşfedersiniz.

You sort of leap up very quickly in your youth.

Yani gençken çok hızlı aşama kat edersiniz.

That's because you don't know anything and you have a lot to learn,

Hiçbir şey bilmiyorsunuz ve öğrenecek çok şeyiniz var,

and so that anything you do is a learning experience

bu yüzden yaptığınız her şey bir öğrenme deneyimdir

and you're just jumping right up there.

ve hemen oraya atlarsınız.

Yaşlandıkça basamaklar kısalır

As you get older, the risers get shallower

and the steps get wider,

ve adımlar genişler.

and you start moving along at a slower pace

Ve daha az keşif yaptığınız için

because you're making fewer discoveries.

daha yavaş tempoda ilerlersiniz.

And as you get older and more decrepit,

Daha da yaşlanıp yıprandığınızda,

you sort of inch along on this

oldukça sıkıcı ve uzun bu merdivende

sort of depressing, long staircase,

ağır aksak ilerlersiniz,

leading you into oblivion.

ve kayıtsız kalmaya başlarsınız.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I find it's actually getting really hard to be serious.

Ciddi olmanın gittikçe zorlaştığını düşünüyorum.

I'm hired to be solemn, but I find more and more

Resmi olmak için işe alındım ama fark ediyorum ki,

that I'm solemn when I don't have to be.

zorunda olmadığım zamanlarda bile resmiyim.

And in my 35 years of working experience,

35 yıllık çalışma deneyimimde,

I think I was really serious four times.

sanırım 4 kez gerçekten de ciddiydim.

And I'm going to show them to you now,

Şimdi size o anları göstermek istiyorum,

because they came out of very specific conditions.

çünkü çok özel anlarda ortaya çıktılar.

It's great to be a kid.

Çocuk olmak harikadır.

Now, when I was in my early 20s,

20'li yaşlarımdayken,

kayıt işinde çalıştım, CBS Records için albüm kapakları tasarlıyordum,

I worked in the record business, designing record covers for CBS Records,

harika bir işim olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu.

and I had no idea what a great job I had.

I thought everybody had a job like that.

Herkesin böyle bir işi var zannediyordum.

And what --

Ve --

the way I looked at design and the way I looked at the world was,

Tasarıma ve dünyaya bakış açım sadece

what was going on around me

etrafımda dönen şeylerden ibaretti

and the things that came at the time I walked into design

ve tasarım piyasasında gördüğüm her şey

were the enemy.

benim için bir düşmandı.

I really, really, really hated

Gerçekten ve gerçekten de Helvetica

the typeface Helvetica.

yazı tipinden nefret ediyordum.

I thought the typeface Helvetica

Bana göre Helvetica,

was the cleanest, most boring, most fascistic,

en temiz, en sıkıcı, en faşist,

really repressive typeface,

en baskıcı yazı tipiydi

ve Helvetica ile ilgili tasarlanmış her şeyden nefret ettim.

and I hated everything that was designed in Helvetica.

And when I was in

Ben üniversitedeyken,

my college days,

bu tarz tasarımlar

this was the sort of design

popüler ve modaydı.

that was fashionable and popular.

Bu modaya uygun ve popüler.

This is actually quite a lovely book jacket by Rudy de Harak,

Bu aslında Rudy Harak'ın tasarladığı çok hoş bir kitap kapağı,

but I just hated it, because it was designed with Helvetica,

ama nefret ettim çünkü Helvetica ile tasarlanmıştı

and I made parodies about it.

ve bu konuda parodiler hazırladım.

I just thought it was, you know, completely boring.

Bilirsiniz, bana göre sadece sıkıcıydı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So -- so, my goal in life

Yani hayattaki amacım,

was to do stuff that wasn't made out of Helvetica.

Helvetica ile tasarlanmamış şeyler tasarlamaktı.

And to do stuff that wasn't made out of Helvetica

Helvetica kullanmadan bir şeyler tasarlamak

was actually kind of hard because you had to find it.

oldukça zordu, çünkü yeni bir şeyler bulmak zorundaydınız.

And there weren't a lot of books about the history of design

70'lerde tasarım tarihiyle ilgili çok fazla kitap yoktu.

in the early 70s. There weren't --

-- Tasarım ile ilgili yayınlar

there wasn't a plethora of design publishing.

şimdiki gibi bol değildi.

You actually had to go to antique stores. You had to go to Europe.

Bulmak için antikacılara veya Avrupa'ya gitmeniz lazımdı.

You had to go places and find the stuff.

Materyale ulaşmak için bir yerlere gitmek zorundaydınız. --

And what I responded to was, you know,

Benim cevabım da

Art Nouveau, or deco,

Art Nouveau veya deco

or Victorian typography,

veya Victorian yazı tipi

or things that were just completely not Helvetica.

veya tamamen Helvetica'yla alakasız şeyler oldu.

And I taught myself design this way,

Bu şekilde kendi başıma tasarımı öğrendim.

and this was sort of my early years,

Tasarımda ilk yıllarımdı

and I used these things

ve bu şeyleri kendi tasarımlarımda

in really goofy ways

ve albüm kapaklarında

on record covers and in my design.

gerçekten saçma şekillerde kullandım.

I wasn't educated. I just sort of

Tasarım eğitimim yoktu.

put these things together.

Sadece bir şeyleri bir araya getiriyordum.

I mixed up Victorian designs with pop,

Victorian tasarımları pop ile karıştırdım

and I mixed up Art Nouveau with something else.

ve Art Nouveau'yu başka bir şeyle karıştırdım.

And I made these very lush,

Bu çok cafcaflı

very elaborate record covers,

ve çok süslü albüm kapaklarını tasarladım.

not because I was being a post-modernist or a historicist --

Bir ileri (post) modernist veya tarihselci olduğum için değildi --

because I didn't know what those things were.

bu şeylerin ne olduğunu bile bilmiyordum.

I just hated Helvetica.

Sadece Helvetica'dan nefret ediyordum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And that kind of passion

Bu tür bir tutkuyla

drove me into very serious play,

kendimi çok ciddi bir oyunun içinde buldum.

a kind of play I could never do now

Şu an çok şey bildiğim için asla

because I'm too well-educated.

oynayamayacağım bir oyun türü.

And there's something wonderful about

Bu türden bir genç olmanın harika yanları var.

that form of youth,

where you can let yourself

Kendinize büyümek ve oynamak için

grow and play, and be

izin verebiliyor

really a brat, and then accomplish things.

ve çocuk olup bir şeyler başarıyorsunuz.

By the end of the '70s, actually,

70'lerin sonunda, tasarımlarım

the stuff became known.

çok tanınır oldu.

I mean, these covers appeared all over the world,

Demek istediğim, bu kapaklar tüm dünyada görüldü,

and they started winning awards,

ödüller kazanmaya başladı

and people knew them.

ve insanlar onları tanıyordu.

And I was suddenly a post-modernist,

Birdenbire bir ileri (post) modernist oldum

and I began a career as -- in my own business.

ve kendi işletmemi kurarak bir kariyere başladım.

And first I was praised for it, then criticized for it,

Önce takdir edildim sonra eleştirildim

but the fact of the matter was, I had become solemn.

ama en önemlisi şu ki; resmi oldum.

I didn't do what I think

14 yıldır yaptığım şeyin,

was a piece of serious work again for about 14 years.

ciddi bir iş olduğunu 14 yıl anlayamadım.

I spent most of the '80s being quite solemn,

80'lerin çoğunu bu tarz tasarımlar yaparak

turning out these sorts of designs

ve oldukça resmi olarak geçirdim,

that I was expected to do

çünkü benden beklenen buydu

because that's who I was,

ve ben buydum.

and I was living in this cycle of going from serious to solemn

Yani sürekli ciddilikten, resmi, sıkıcı, ölü bulunduğum

to hackneyed to dead, and getting rediscovered all over again.

ve yeniden keşfedildiğim bir döngü içinde dönüp duruyordum.

So, here was the second condition

Tam o sırada gerçekleştirdğimi düşündüğüm

for which I think I accomplished some serious play.

bazı ciddi oyunlar için ikinci durum ortaya çıktı.

There's a Paul Newman movie

Paul Newman'ın "The Verdict" (Karar) adında

that I love called "The Verdict."

çok sevdiğim bir filmi var.

I don't know how many of you have seen it, but it's a beaut.

Kaçınız izledi bilmiyorum ama gerçekten çok iyi bir film.

And in the movie, he plays

Filmde,

a down-and-out lawyer

kaza avukatlığı yapan

who's become an ambulance chaser.

çok talihsiz bir avukatı oynuyor.

And he's taken on --

Kolay bir anlaşma gibi

he's given, actually -- a malpractice suit to handle

yolsuzluk davasını işlemek için aldı

that's sort of an easy deal,

-- aslında verildi --

and in the midst of trying to connect the deal,

Anlaşmayı bağlamaya çalışmanın ortasında,

he starts to empathize

müşterisiyle empati kurar

and identify with his client,

ve müşterisiyle özdeşleşmeye başlar.

and he regains his morality and purpose,

Ahlak ve amacına tekrar kavuşur

and he goes on to win the case.

ve davayı kazanmak için devam eder.

And in the depth of despair,

Umutsuzluğun derinliğinde,

in the midst of the movie, when it looks like he can't pull this thing off,

filmin ortasında, bu şeyi yapamaz gibi göründüğünde,

and he needs this case,

bu durumda ihtiyacı var,

he needs to win this case so badly.

bu davayı kazanmaya çok kötü ihtiyacı var.

There's a shot of Paul Newman alone,

Paul Newman'ın ofisinde yalnızken,

in his office, saying,

söylediği bir replik var.

"This is the case. There are no other cases.

"Dava bu. Başka davalar yok.

This is the case. There are no other cases."

Dava bu. Başka davalar yok."

And in that moment of

İşte o anki

desire and focus,

arzu ve konsantrasyonla

he can win.

kazanabilir.

And that is a wonderful

İşte bu, ciddi oyun

position to be in to create some serious play.

oluşturmak için harika bir durum.

And I had that moment in 1994

1994'te tanıştığım tiyatro yönetmeni

when I met a theater director

George Wolfe,

named George Wolfe,

New York Shakespeare festivali için

who was going to have me design

-- şimdiki adıyla Halk Tiyatrosu --

an identity for the New York Shakespeare Festival,

bir kimlik tasarlamaya geldiğinde,

then known,

kendimi aynen

and then became the Public Theater.

böyle bir ciddi oyunun içinde buldum.

And I began getting immersed

Kendimi bu projeye

in this project

daha önce

in a way I never was before.

hiç olmadığım kadar adadım.

This is what theater advertising looked like at that time.

O zamanlar tiyatro reklamları böyleydi.

This is what was in the newspapers and in the New York Times.

Bunları New York Times'da ve gazetelerde görebilirdiniz.

So, this is sort of a comment on the time.

Bu bir yorum şekliydi.

And the Public Theater actually had much better advertising than this.

Halk Tiyatrosu reklamları bundan çok çok daha iyiydi.

They had no logo and no identity,

Logo veya kimlikleri yoktu

but they had these very iconic posters

ama Paul Davis tarafından tasarlanmış

painted by Paul Davis.

çok ikonik posterleri vardı.

And George Wolf had taken over from another director

George Wolf tiyatronun başına yeni geçmişti

and he wanted to change the theater,

ve tiyatroyu değiştirmek istiyordu.

and he wanted to make it urban and loud

Tiyatronun daha çekici, kentsel ve

and a place that was inclusive.

kapsamlı bir yer olmasını istiyordu.

So, drawing on my love of typography,

Tipografi tutkuma güvenerek,

I immersed myself into this project.

kendimi bu projeye adadım.

And what was different about it was the totality of it,

Bu projenin diğerlerinden farkı bütünlüğüydü.

Tiyatronun görsel sesi olmuştum çünkü

was that I really became the voice, the visual voice, of a place

in a way I had never done before,

daha önce hiç yapmadığım bir şekilde,

where every aspect --

-- en küçük afişinden

the smallest ad, the ticket, whatever it was --

oyun biletlerine kadar --

was designed by me.

her yönüyle ben tasarlıyordum.

There was no format.

Herhangi bir format yoktu.

There was no in-house department that these things were pushed to.

Tiyatro içinde beni bir şeylere zorlayan bir bölüm yoktu.

I literally for three years made everything --

Kelimenin tam anlamıyla, üç yıl boyunca

every scrap of paper, everything online,

bu tiyatronun yaptığı her şeyi ben tasarladım.

that this theater did.

- her kâğıt parçasını ve internetteki her şeyi -

And it was the only job,

Başka bir iş yapıyor olsam bile,

even though I was doing other jobs.

bu iş benim için tek işti.

I lived and breathed it in a way I haven't

Bir müşterimle hiç olmadığım kadar

with a client since.

yakın olmuştum.

It enabled me to really express myself and grow.

Bu yakınlık kendimi ifade etmeme ve gelişmeme olanak sağladı.

And I think that you know

Biliyorsunuz, böyle anlar çok nadirdir

when you're going to be given this position,

ama böyle bir pozisyonda çalıştığınızda,

and it's rare, but when you get it and you have this opportunity,

gerçekten elde ettiğinizde ve fırsat bulduğunuzda,

it's the moment of serious play.

ciddi oyun oynamanın tam zamanıdır.

I did these things, and I still do them.

Bu posterleri yaptım ve hâlâ da yapıyorum.

I still work for the Public Theater.

Halk Tiyatrosu'yla hâlâ çalışıyorum.

I'm on their board, and

Onların kurulundayım

ve hâlâ onlarla bağlantıdayım.

I still am involved with it.

The high point of the Public Theater, I think, was in 1996,

Sanırım Halk Tiyatrosu'nun en popüler olduğu dönem,

two years after I designed it,

ben tasarladıktan iki yıl meşhur olan

which was the "Bring in 'da Noise, Bring in 'da Funk" campaign

"Bring in 'da Noise, Bring in 'da Funk" projesiydi

that was all over New York.

ve New York'un her yerinde yapıldı.

But something happened to it, and what happened to it was,

Ama sonra bir şey oldu ve bu posterler birdenbire

it became very popular.

çok popüler oldu.

And that is a kiss of death for something serious

Bu ciddi bir şeyin bir ölüm öpücüğüdür,

because it makes it solemn.

çünkü onu resmi yapar.

And what happened was

Olan şuydu:

that New York City, to a degree,

New York şehri bir derece

ate my identity

benim kimliğimi yedi,

because people began to copy it.

çünkü insanlar bunu kopyalamaya başladı.

Here's an ad in the New York Times

İşte New York Times'ta "Mind Games" (Akıl Oyunları) adlı

somebody did for a play called "Mind Games."

oyun için yayınlanan bir reklam.

Then "Chicago" came out, used similar graphics,

Daha sonra "Chicago" aynı grafikleri kullandı

and the Public Theater's identity was just totally eaten and taken away,

ve Halk Tiyatrosu'nun kimliği tamamen sömürülmüştü.

which meant I had to change it.

Yani bunu değiştirmem gerekiyordu.

So, I changed it so that every season was different,

Bu yüzden kimliği her sezon değiştirmeye başladım

and I continued to do these posters,

ve bu posterleri yapmaya devam ettim

but they never had the seriousness

ama hiç bir zaman tiyatronun ilk kimliği

of the first identity

kadar ciddi olmadılar

because they were too individual, and they didn't have that heft

çünkü ilk posterler çok bireyseldi ve

of everything being the same thing.

aynı olan şeylerin ağırlığı onlarda yoktu.

Now -- and I think since the Public Theater,

Sanırım, Halk Tiyatrosu'ndan sonra

I must have done more than a dozen

büyük kurumlar için yaptığım

cultural identities for major institutions,

düzinelerce kültürel kimlikten

and I don't think I ever -- I ever

hiçbiri ama hiçbiri

grasped that seriousness again --

o ciddiyeti tekrar yakalayamadı.

I do them for very big, important institutions

New York'taki çok büyük kurumlar için

in New York City.

tasarlıyorum.

The institutions are solemn,

Kurumlar resmidir,

and so is the design.

dolayısıyla tasarımlar da.

They're better crafted than the Public Theater was,

Halk Tiyatrosu'ndan daha büyük kurumlardı

and they spend more money on them, but I think

ve bu iş için daha fazla para harcadılar

that that moment comes and goes.

ama galiba o an geçip gidiyor.

The best way to accomplish serious design --

Ciddi tasarım yapmanın en iyi yolu

which I think we all have the opportunity to do --

-- bana göre hepimizin bunu yapmaya fırsatı var --

is to be totally and completely unqualified for the job.

bir iş için tamamen ve kesinlikle niteliksiz olmak.

That doesn't happen very often,

Bu çok sık olmaz

but it happened to me in the year 2000,

ama benim başıma 2000 yılında geldi.

when for some reason or another,

Bir sebepten ötürü,

a whole pile of different architects

bir sürü farklı mimar bana

started to ask me to design

kendileriyle beraber tiyatroların

the insides of theaters with them,

içini tasarlama işini sormaya başladı

where I would take environmental graphics and work them into buildings.

ve çevredeki grafikleri alıp binanın içine uygulamamı istedi.

I'd never done this kind of work before.

Böyle bir iş daha önce hiç yapmamıştım.

I didn't know how to read an architectural plan,

Mimari plan okumayı bilmiyordum,

I didn't know what they were talking about,

ne konuştukları hakkında bir fikrim yoktu

and I really couldn't handle the fact that a job --

ve bir işin -- yalnızca bir işin --

a single job -- could go on for four years

4 yıl sürebileceği fikrine ısınamamıştım,

because I was used to immediacy in graphic design,

çünkü grafik tasarımda doğrudanlığa alışmıştım

and that kind of attention to detail

ve detaylara bu kadar dikkat etmek

was really bad for somebody like me, with ADD.

benim gibi dikkat bozukluğu olan birisi için çok kötüydü.

So, it was a rough -- it was a rough go,

Yani çok zor bir karardı

ama birden grafik tasarımını

but I fell in love with this process

of actually integrating graphics into architecture

mimariyle birleştirme sürecine âşık oldum,

because I didn't know what I was doing.

çünkü ne yaptığım hakkında bir fikrim yoktu.

I said, "Why can't the signage be on the floor?"

"Neden tabelalar yerde olmasın ki?" dedim.

New Yorkers look at their feet.

New Yorklular hep ayaklarına bakar.

And then I found that actors and actresses

Sonra bu aktörler ve aktrisler

actually take their cues from the floor,

aslında repliklerini yerden alır.

so it turned out that these sorts of sign systems

Bu yüzden bu tür işaret sistemleri ortaya çıktı

began to make sense.

ve anlam kazanmaya başladı.

They integrated with the building in really peculiar ways.

Binalarla gerçekten tuhaf biçimlerde entegre edildiler.

They ran around corners,

Köşeler etrafında döndüler,

they went up sides of buildings,

binaların yanlarına asıldılar

and they melded into the architecture.

ve mimarinin içine karıştılar.

This is Symphony Space on 90th Street and Broadway,

Burası 90'ıncı cadde ve Broadway'deki "Symphony Space,"

and the type is interwoven into the stainless steel

yazı paslanmaz çelik ile birleştirildi

and backlit with fiber optics.

ve fiber optik ile aydınlatıldı.

And the architect, Jim Polshek,

Mimar Jim Polshek,

essentially gave me a canvas

üzerinde tipografiyla oynamam için

to play typography out on.

bana bir tuval verdi.

And it was serious play.

Bu ciddi bir oyundu.

This is the children's museum in Pittsburgh, Pennsylvania,

Burası Pittsburgh, Pennsylvania'da

made out of completely inexpensive materials.

tamamen ucuz malzemelerden yapılmış bir çocuk müzesi.

Extruded typography that's backlit with neon.

Neon ile arkadan aydınlatılmış preslenmiş baskı.

Things I never did before, built before.

Daha önce hiç yapmadığım şeylerdi.

I just thought they'd be kind of fun to do.

Sadece eğlenceli olacağını düşündüm.

Donors' walls made out of Lucite.

Donor'un lusitten yapılmış duvarları.

And then, inexpensive signage.

Ve bu da ucuz bir tabela.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I think my favorite of these

Benim için en güzeli ise,

was this little job in Newark, New Jersey.

New Jersey, Newark'taki bu küçük iş oldu.

It's a performing arts school.

Bir gösteri sanatları okulu.

This is the building that -- they had no money,

Binanın görünüşünü değiştirmek istiyorlardı

and they had to recast it, and they said,

ama hiç paraları yoktu ve dediler ki:

if we give you 100,000 dollars, what can you do with it?

"Sana 100.000 dolar verirsek, bununla ne yapabilirsin?"

And I did a little Photoshop job on it, and I said,

Photoshop ile bina üzerinde oynadım

Well, I think we can paint it.

ve "Bence boyayabiliriz" dedim.

And we did. And it was play.

Yaptık da. Bu bir oyundu.

And there's the building. Everything was painted --

İşte binanın şimdiki hâli. Her şey boyanmış --

typography over the whole damn thing,

havalandırma kanallarının üstü de dâhil

including the air conditioning ducts.

her yerde baskı var.

I hired guys who paint flats

Binanın boyama işleri için

fixed on the sides of garages

normalde duvar boyayan

to do the painting on the building, and they loved it.

adamları tuttum ve iş çok hoşlarına gitti.

They got into it -- they took the job incredibly seriously.

Gerçekten de inanılmaz bir iş çıkardılar.

They used to climb up on the building and call me

Binalara tırmanır ve beni arayıp

and tell me that they had to correct my typography --

baskımı düzeltmek zorunda olduklarını da söylerlerdi --

that my spacing was wrong, and they moved it,

kelime aralığı yanlıştı ve düzelttiler

and they did wonderful things with it.

ve gerçekten muhteşem bir iş çıkardılar.

They were pretty serious, too. It was quite wonderful.

Onlar da çok ciddiydi ve bu oldukça harika bir şeydi.

By the time I did Bloomberg's headquarters

O sıralarda, Bloomberg'in merkez binası için

my work had begun to become accepted.

işler yaptım ve yaptıklarım çok tuttu.

People wanted it in big, expensive places.

İnsanlar büyük, pahalı yerler için istemeye başladılar.

And that began to make it solemn.

Bu iş tekrar resmi olmaya başladı.

Bloomberg was all about numbers,

Bloomberg tamamen numaralardan ibaretti

and we did big numbers through the space

ve biz her yere ortağım Lisa Strausfeld

and the numbers were projected on a spectacular LED

tarafından programlanmış LED aydınlatmalı

that my partner, Lisa Strausfeld, programmed.

dev rakamlar yerleştirdik.

But it became the end

Ama bu,

of the seriousness of the play,

oyun ciddiyetinin sonu oldu

and it started to, once again, become solemn.

ve yine resmi olmaya başladı.

This is a current project

Bu, aptal olmam gereken

in Pittsburgh, Pennsylvania,

Pennsylvania, Pittsburgh'da

where I got to be goofy.

şu anki bir proje.

I was invited to design

Kuzey tarafı olarak adlandırılan

a logo for this neighborhood, called the North Side,

mahalle için bir logo tasarımına davet edilmiştim

and I thought it was silly for a neighborhood to have a logo.

ve bir mahallenin logosu olmasının aptalca olduğunu düşündüm.

I think that's rather creepy, actually. Why would a neighborhood have a logo?

Aslında oldukça ürkütücü. Bir mahallenin neden bir logosu olmalıydı?

A neighborhood has a thing -- it's got a landmark, it's got a place,

Bir mahallede -- bir kent simgesi var, bir meydan var,

it's got a restaurant. It doesn't have a logo. I mean, what would that be?

bir restoran var. Bir logo yok. Yani, ne olacaktı?

So I had to actually give a presentation

Aslında bir şehir meclisi

to a city council

ve mahalle seçmenlerine

and neighborhood constituents,

bir sunum vermek zorunda kaldım.

and I went to Pittsburgh and I said,

Pittsburgh'a gittim ve dedim ki,

"You know, really what you have here

"Biliyor musunuz, burada gerçekten

are all these underpasses

şehrin merkezinden

that separate the neighborhood from the center of town.

mahalleyi ayıran alt geçitleriniz var.

Why don't you celebrate them, and make the underpasses landmarks?"

Neden kutlamıyor ve alt geçitleri kent simgesi yapmıyorsunuz?"

So I began doing this crazy presentation

Bu tesislerin çılgın sunumunu

of these installations --

-- potansiyel tesisler --

potential installations -- on

bu alt geçit köprüleri üzerinden

these underpass bridges,

yapmaya başladım

and stood up in front of the city council --

ve şehir meclisi önünde savundum --

and was a little bit scared,

İtiraf etmeliyim

I have to admit.

birazcık da korktum.

But I was so utterly unqualified for this project,

Ama bu proje için tamamen niteliksiz,

and so utterly ridiculous,

tamamen saçma,

and ignored the brief so desperately

umutsuz ve özetle aldırmazdım.

that I think they just embraced it with wholeheartedness,

Sadece içtenlikle kucakladılar,

just completely because it was so goofy to begin with.

tamamen başlamak için çok şapşal olduğumdan sanırım.

And this is the bridge they're actually

Köprü bu ve aslında biz konuşurken

painting up and preparing as we speak.

boyanıyor ve hazırlanıyor.

It will change every six months, and it will become an art installation

Her altı ayda bir değişecek ve Pittsburgh'un kuzey tarafında

in the North Side of Pittsburgh,

bir sanat eseri olacak

and it will probably become a landmark in the area.

ve muhtemelen bölgede bir kent simgesi olacak.

John Hockenberry told you a bit about

John Hockenberry sizinle

my travail with Citibank,

Citibank sancım hakkında biraz konuştu,

that is now a 10-year relationship, and I still work with them.

şu an 10 yıllık bir ilişki ve hâlâ onlarla çalışıyorum.

And I actually am amused by them and like them,

Aslında onlardan memnunum ve onları severim

and think that as a very, very, very, very, very big corporation

ve çok, çok, çok büyük bir şirket olduklarını düşünüyorum.

they actually keep their graphics very nice.

Aslında grafikleri çok hoş duruyor.

I drew the logo for Citibank

İlk toplantıda bir peçeteye

on a napkin in the first meeting.

Citibank için logo çizdim.

That was the play part of the job.

Oyun işin bir parçasıydı.

And then I spent a year

Bir yıl boyunca

going to long, tedious,

uzun, yorucu,

boring meetings,

sıkıcı toplantılara katılarak

trying to sell this logo through

bu logoyu büyük bir şirkete

to a huge corporation

gözyaşlarıyla

to the point of tears.

satmaya çalıştım.

Bu yılın sonunda delireceğim zannettim.

I thought I was going to go crazy at the end of this year.

We made idiotic presentations

Citi logosunun nasıl anlamlı olduğunu

showing how the Citi logo made sense,

ve nasıl şemsiyeden üretildiğini gösteren

and how it was really derived from an umbrella,

aptalca sunumlar yaptık

and we made animations of these things,

ve bunların animasyonlarını yaptık

and we came back and forth and back and forth and back and forth.

ve bir ileri bir geri geldik.

And it was worth it, because they bought this thing,

Ve buna değdi, çünkü satın aldılar

and it played out on such a grand scale,

ve çok büyük bir ölçekte kullanıldı

and it's so internationally recognizable,

ve uluslararası tanınan bir şeydi

ama benim için gerçekten çok iç karartıcı bir yıl oldu.

but for me it was actually a very, very depressing year.

As a matter of fact, they actually never bought onto the logo

Aslına bakarsanız, Fallon'un çok iyiymiş gibi gösterdiği

until Fallon put it on

"Zengin yaşamak" kampanyasına kadar,

its very good "Live Richly" campaign,

hiç logo almadılar

and then everybody accepted it all over the world.

ve sonra herkes dünyanın her yerinde kabul etti.

So during this time I needed

Bu süre zarfında,

some kind of counterbalance

bu uzun ve aptalca toplantılara

for this crazy, crazy existence

gitmenin bu delice varoluşu için

of going to these long, idiotic meetings.

bir tür dengeye ihtiyacım vardı.

And I was up in my country house,

Kır evimdeydim

and for some reason, I began painting

ve bazı nedenlerden dolayı resim başladı.

these very big, very involved,

Çok büyük, çok karmaşık,

laborious, complicated

zahmetli, çetrefilli

maps of the entire world,

tüm dünya haritaları.

and listing every place on the planet, and putting them in,

Gezegenin her yerini listeleyerek, onları koyarak,

and misspelling them, and putting things in the wrong spot,

yazım yanlışlarıyla, yanlış yerler koyarak,

and completely controlling the information,

tamamen bilgileri kontrol ederek,

and going totally and completely nuts with it.

tüme giderek ve tamamen delice.

They would take me about six months initially,

Başlangıçta yaklaşık altı ay beni alacaktı

but then I started getting faster at it.

ama sonra daha hızlı olmaya başladım.

Here's the United States.

İşte Birleşik Devletler.

Every single city of the United States is on here.

Birleşik Devletler'in her bir şehri burada.

And it hung for about eight months

Yaklaşık sekiz ay boyunca Cooper Hewitt'de

at the Cooper-Hewitt, and people walked up to it,

asılı durdu ve insanlar buna doğru yürüdü

and they would point to a part of the map

ve haritanın bir parçasını işaret ediyor

and they'd say, "Oh, I've been here."

ve diyorlardı ki, "Ah, ben buradaydım."

And, of course, they couldn't have been because it's in the wrong spot.

Tabii ki olamazlardı çünkü yanlış noktaydı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But what I liked about it was,

Ama bununla ilgili sevdiğim şey,

I was controlling my own idiotic information,

kendi aptalca bilgilerimi kontrol ediyordum,

and I was creating my own palette of information,

kendi bilgimin paletini oluşturuyordum

and I was totally and completely

ve de tamamen ve kesinlikle

at play.

oyundaydım.

One of my favorites was

En beğendiklerimden biri,

this painting I did of Florida after the 2000 election

2000'de Florida seçimlerinden sonra yaptığım,

that has the election results rolling around in the water.

seçim sonuçlarının suyun etrafında yuvarlandığı bu resim.

I keep that for evidence.

Bunu kanıt için saklarım.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Somebody

Birisi,

was up at my house and saw the paintings

evime kadar geldi ve resimleri gördü

and recommended them to a gallery,

ve bir galeri için öneride bulundu.

and I had a first show

Yaklaşık iki buçuk yıl önce,

about two-and-a-half years ago, and I showed these paintings

ilk gösterisi yapıldı ve şu an size gösterdiğim

that I'm showing you now.

bu resimleri sergiledim.

And then a funny thing happened -- they sold.

Sonra komik bir şey oldu -- sattılar.

And they sold quickly,

Hızlı bir şekilde sattılar

and became rather popular.

ve oldukça popüler oldu.

We started making prints from them.

Onlardan baskı yapmaya başladık.

This is Manhattan, one from the series.

Bu, Manhattan, serilerden biri.

This is a print from the United States which we did in red, white and blue.

Birleşik Devletler'den yaptığımız kırmızı, beyaz ve mavi bir baskı.

We began doing these big silkscreen prints,

Büyük serigrafi baskıları yapmaya başladık

and they started selling, too.

ve satmaya da başladılar.

So, the gallery wanted me to have another show

Bu yüzden galeri iki yıl içinde

in two years,

başka bir gösteri almamı istedi.

which meant that I really

Bunun anlamı, gerçekten de

had to paint these paintings

daha önce yaptıklarımdan

much faster

daha hızlı

than I had ever done them. And I --

boyamak zorundaydım.

they started to become more political, and I picked areas

Daha politik olmaya başladılar

that sort of were in the news

ve haberlerin bir parçası olan

or that I had some feeling about,

veya hakkında hissetiğim alanları seçtim

and I began doing these things.

ve bu şeyleri yapmaya başladım.

And then this funny thing happened.

Sonra komik bir şey oldu.

I found that I was no longer at play.

Artık oyunda olmadığımı öğrendim.

I was actually in this solemn landscape

Aslında bir gösteri için

of fulfilling an expectation

tatmin edici bir beklentinin

for a show,

resmi manzarasındaydım,

which is not where I started with these things.

bunlarla başladığım yerde değil.

So, while they became successful,

Başarılı olduklarında,

I know how to make them,

onları nasıl yapacağımı biliyorum,

so I'm not a neophyte,

yani bir acemi değilim

and they're no longer serious --

ve artık ciddiler --

they have become solemn.

resmi olmak zorundalar.

And that's a terrifying factor --

Bu korkutucu bir faktördür --

when you start something and it turns that way --

bir şeylere başlarken ortaya çıkar --

because it means that all that's left for you

çünkü geriye dönüp bir sonraki şeyi

is to go back and to find out

öğrenmek için her şey size kaldı demektir.

what the next thing is that you can push,

Zorlanabilirsiniz,

that you can invent, that you can be ignorant about,

keşfedebilirsiniz, hakkında bilgisiz olabilirsiniz,

that you can be arrogant about,

kendini beğenmiş olabilirsiniz,

that you can fail with,

başarısız olabilirsiniz

and that you can be a fool with.

ve bir aptal olabilirsiniz.

Because in the end, that's how you grow,

Sonuçta, nasıl büyüyorsun

and that's all that matters.

ve önemli olan da bu.

So, I'm plugging along here --

Buradan takip ediyorum --

(Laughter)

(Kahkahalar)

and I'm just going to have to blow up the staircase.

ve sadece merdiveni uçurmak zorunda kalacağım.

Thank you very much.

Çok teşekkür ederim.