The anti-CEO playbook | Hamdi Ulukaya

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: TED Translators admin

A cold January day of 2005,

2005’te soğuk bir Ocak günü

I took one of my most important drives of my life.

yaşamımın en önemli araba yolculuğunu yaptım.

I was on this road in upstate New York,

New York'un kuzeyinde bir yoldaydım.

trying to find this old factory.

Eski bir fabrikayı bulmaya çalışıyordum.

The day before, I received a flyer in the mail

Ve bir gün önce postada bir broşür bulmuştum:

that said, "Fully equipped yogurt plant for sale."

“Tam teçhizatlı yoğurt fabrikası satılık .”

I threw it in the garbage can.

Çöpe attım gitti.

And 20 minutes later, I picked it up and called the number.

Yirmi dakika sonra, broşürü çöpten alıp numarayı aradım.

The plant was 85 years old,

Fabrika 85 yıllıktı.

and it was closing.

Kapatılmak üzereydi.

So I decided to go see it.

Gidip görmeye karar verdim.

At this time,

O esnada

I wasn't sure where this road or my life was going.

bu yolun veya hayatın beni nereye götüreceğinden emin değildim.

I owned a small cheese shop

Küçük bir peynir dükkânım vardı

but really hated business.

ama işten nefret ediyordum.

But the hills and the roads and the smells are all familiar.

Ancak tepeler, yollar ve burnuma gelen kokular tanıdıktı.

I grew up in Turkey, in a similar environment,

Türkiye’de, buraya benzer bir yerde,

near the Kurdish mountains.

Kürt dağları yakınında büyüdüm.

My family made cheese and yogurt;

Ailem peynir ve yoğurt üretirdi.

I grew up listening to shepherd's stories.

Çoban hikâyeleri dinleyerek büyüdüm.

We didn't have much,

Fazla bir şeyimiz yoktu,

but we had the moon and the stars, simple food, each other.

ama Ay, yıldızlar, sade yiyeceklerimiz ve her şeyden önce ailemiz vardı.

Eventually, I came to America.

Sonunda okumak için Amerika’ya geldim.

I didn't even know New York had farms.

New York’ta çiftlikler olduğunu bile bilmiyordum.

I made it to upstate, and I never left.

Eyaletin kuzeyine bir kez gittim, bir daha da ayrılmadım

Now I'm lost.

…ama kaybolmuştum.

I passed the road sign that said "Dead end."

Bir tabelanın yanından geçtim: “Çıkmaz Sokak.”

Then soon after,

Ve hemen sonra

there it was:

işte oradaydı,

the factory.

fabrika karşıma çıktı.

The smell hit me first.

Kokuyu hemen fark ettim.

It was a like a milk container left out in the sun.

Güneşin altında bırakılmış süt kabı gibi kokuyordu.

The walls were so thick,

Duvarlar çok kalındı,

paints were peeling, there were cracks everywhere.

boyalar soyulmuştu, her yerde çatlaklar vardı.

The factory was so old, the owners thought it was worthless.

Fabrika o kadar eskiydi ki sahipleri fabrikanın değersiz olduğunu düşünüyordu.

I thought they left a zero off,

Bir sıfırı eksik yazdıklarını sandım.

I couldn't believe the price.

Fiyat o kadar düşüktü ki...

As I entered in,

İçeri girdim.

I stopped noticing things.

Bir anda etrafa bakmayı bıraktım.

All I could see were the people.

Tek gördüğüm insanlardı.

There were 55 of them.

Toplam 55 kişiydiler.

Just quiet.

Çok sessizdi…

Their only job was to break the plant apart

Tek işleri, tesisi parçalara ayırmak

and close it forever.

ve temelli kapatmaktı.

I was met with a guy named Rich,

Rich adında bir kişi beni karşıladı,

the production manager.

üretim müdürü.

He offered to take me around, show me around.

Bana etrafı gezdirip gösterdi.

He didn't say much,

Çok konuşmuyordu

but around every corner, he would point out some stories.

ama her bir noktada anılarını anlatıyordu.

Rich worked there for 20 years.

Rich 20 yıl fabrikada çalışmıştı.

His father made yogurt before him,

Ondan önce babası yoğurt yapıyormuş

and his grandfather made cream cheese before that.

hatta büyükbabası da krem peynir yaparmış.

You could tell that Rich felt guilty

Rich’in kendini suçlu hissettiği belliydi

that this factory was closing on his watch.

çünkü fabrika onun zamanında kapanıyordu.

What hit me the hardest at that time

O an beni en çok etkileyen şey,

was that this wasn't just an old factory.

buranın yalnızca eski bir fabrika olmamasıydı.

This was a time machine.

Burası bir zaman makinesiydi.

This is where people built lives, they left for wars,

İnsanların hayatlarını inşa ettiği, savaşmak için bıraktıkları bir yerdi,

they bragged about home runs and report cards.

beyzboldan ve karnelerden övünerek söz ettikleri bir yer.

But now, it was closing.

Ama artık kapatılıyordu.

And the company wasn't just giving up on yogurt,

Şirket yalnızca yoğurttan değil,

it was giving up on them.

çalışanlarından da vazgeçiyordu.

As if they were not good enough.

Yeterince iyi değillermiş gibi.

And I was shocked how these people were behaving.

Beni en çok etkileyen ise insanların davranışlarını görmek oldu.

There was no anger, there were no tears.

Gözyaşı yoktu. Öfkelenen yoktu.

Just silence.

Sadece sessizlik vardı.

With grace, they were closing this factory.

Onurlu bir şekilde fabrikayı kapatıyorlardı.

I was so angry

Çok sinirlenmiştim.

that the CEO was far away,

CEO orada bile değildi,

in a tower or somewhere,

cam kulesinde bir yerde,

looking at the spreadsheets

önündeki hesap tablolarına bakıyor

and closing the factory.

ve fabrikayı kapatıyordu.

Spreadsheets are lazy.

Hesap tabloları tembeldir.

They don't tell you about people, they don't tell you about communities.

Size insanlar ve topluluklar hakkında hiçbir şey söylemezler.

But unfortunately,

Ne yazık ki

this is how too many business decisions are made today.

günümüzde işle ilgili birçok karar bu şekilde alınıyor.

I was never the same person after what I saw.

Gördüklerimden sonra aynı kişi değildim.

On my way back home, I called Mario, my lawyer.

Eve dönerken avukatım Mario’yu aradım.

I called Mario, I said, "Mario, I want to buy this place."

“Mario, fabrikayı almak istiyorum,” dedim.

Mario said,

Bana şöyle dedi:

"Hamdi, one of the largest food companies in the world is closing this place,

“Hamdi, fabrikayı kapatan, dünyanın en büyük gıda şirketlerinden biri.

and they're getting out of the yogurt business.

Yoğurt işini bırakıyorlar.

Who the hell are you to make it work?"

Sen kim oluyorsun da işi yürütebileceksin?”

I said, "You're right."

“Haklısın,” dedim.

But the next day, I called him again,

Bir sonraki gün tekrar aradım

and I said, "Mario, really, I really want to buy this place."

ve “Mario, gerçekten almak istiyorum,” dedim.

He said, "Hamdi, you have no money.

“Hamdi, paran yok," dedi,

(Laughter)

(Kahkahalar)

You haven't even paid me in six months."

altı aydır benim paramı bile ödemedin.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

Which was true.

Söyledikleri doğruydu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But I got a loan, another loan.

Ama bir kredi aldım, ardından bir kredi daha.

By August 2005, I had the keys for this factory.

2005 yılının Ağustos ayında, fabrikanın anahtarları bendeydi.

The first thing I did was to hire four of the original 55 people.

İlk yaptığım iş eski 55 çalışandan dördünü işe almak oldu.

I had Maria, the office manager.

Ofis müdürü Maria,

I had Frank, the wastewater guy.

atık sudan sorumlu Frank,

I had Mike, the maintenance guy.

bakım ve onarımdan sorumlu Mike

And Rich, who showed me the plant, the production guy.

ve bana fabrikayı gezdiren, üretimden sorumlu Rich.

And we had our first board meeting.

İlk yönetim kurulu toplantımızı yaptık.

Mike says, "Hamdi, what are we going to do now?"

Mike şöyle dedi: “Evet Hamdi, şimdi ne yapacağız?”

They look at me as if I have the magic answer.

Elimde sihirli bir değnek varmış gibi bana bakıyorlardı.

So I said, "Mike,

Mike'a dedim ki:

we're going to go to Ace Hardware store,

“Ace yapı marketine gideceğiz

and we're going to get some paints.

ve boya alacağız.

And we're going to paint the walls outside."

Sonra da dışarıdaki duvarları boyayacağız.”

Mike wasn't impressed.

Hiç etkilenmedi.

He looked at me.

Bana öylece baktı.

He said, "Hamdi, that's fine, we’ll do that,

Sonra şöyle dedi: “Bunu yaparız, Hamdi, sorun değil.

but tell me you have more ideas than that."

Ama bundan başka bir fikrin vardır umarım.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

I said, "I do.

''Elbette var.'' dedim,

We'll paint the walls white."

''Duvarları beyaza boyayacağız.''

(Laughter)

(Kahkahalar)

Honest to God, that was the only idea I had.

Gerçekten de başka hiçbir fikrim yoktu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But we painted those walls that summer.

Ama o yaz duvarları boyadık.

I sometimes wonder

Bazen düşünüyorum,

what they would have said to me if I told them,

eğer onlara şöyle deseydim ne derlerdi,

"See these walls we're painting?

“Boyadığımız duvarları görüyor musunuz?

In two years,

İki yıl içinde

we're going to launch a yogurt here

Amerikalıların daha önce hiç görmediği ve tatmadığı

that Americans have never seen and never tasted before.

bir yoğurdu piyasaya süreceğiz.

It will be delicious, it will be natural.

Hem doğal hem de leziz olacak.

And we're going to call it 'Chobani' -- it means 'shepherd' in Turkish."

Adına da Türkçe “çoban” kelimesinden gelen Chobani diyeceğiz.

And if I said,

Ya şöyle deseydim:

"We are going to hire all of the 55 employees back,

“Eski 55 çalışanın her birini işe alacağız

or most of them back.

veya çoğunu.

And then 100 more after, and then 100 more after,

Ardından 100 kişi daha. 100 kişi daha.

and then 1,000 more after that."

Sonra 1000 kişi daha.”

But if I told them, "You see that town over there?

Peki ya şunu söyleseydim: “Şuradaki kasabayı görüyorsunuz.

Every person we hire, 10 more local jobs will be created.

İşe aldığımız her kişiye karşılık 10 kişi için iş imkânı ortaya çıkacak.

The town will come back to life, the trucks will be all over the roads.

Kasaba yeniden hayata dönecek, iş makinaları yollarda olacak.

And the first money we make,

Kazandığımız ilk parayla da

we're going to build one of the best Little League baseball fields

kasabada en iyisinden bir beyzbol sahası inşa edeceğiz,

for our children.

çocuklarımız için.

And five years after that,

Beşinci yılımızda da

we're going to be the number one Greek yogurt brand in the country."

Amerika’daki bir numaralı süzme yoğurt markası olacağız.”

Would they have believed me?

Bana inanırlar mıydı?

Of course not.

Tabii ki hayır.

But that's exactly what happened.

Ancak bunların hepsi oldu.

(Applause)

(Alkışlar)

In painting those walls,

O duvarları boyarken

we got to know each other.

birbirimizi tanıdık.

We believed in each other.

Birbirimize inandık.

And we figured it out together.

Her şeyi birlikte çözdük.

Five years, me and all my colleagues, we never left the factory.

İlk beş yıl, ben ve iş arkadaşlarım fabrikadan hiç çıkmadık.

We worked day and night, through the holidays,

Gece gündüz. Tatillerde. Fabrikayı işe yarar hale getirmek için

to fix that plant.

durmadan çalıştık.

The best part of Chobani for me is this:

Chobani’nin en önemli yanı benim için şu oldu:

the same exact people who were given up on

Daha önce kendilerinden vazgeçilen kişiler

were the ones who built it back 100 times better than before.

her şeyi öncekinden 100 kat daha iyi hâle getirdi.

And they all have a financial stake in the company today.

Bugün tamamının şirkette hissesi var.

(Applause)

(Alkışlar)

And all this time, I kept wondering --

Tüm bu süre boyunca, kendi kendime sordum,

you see, I'm not a businessman, I don't come from that tradition --

bakın ben bir iş insanı değilim ve bu gelenekten gelmiyorum –

I just kept wondering: What is this all about?

tüm bunlar ne anlama geliyor?

Corporate America says it's about profits.

Amerikalı şirketlere göre “kâr için.”

Mainstream business says it's about money.

Hâkim iş düşüncesine göre “para için.”

The CEO playbook says it's about shareholders.

CEO oyun kitabına göre ise “hissedarlar.”

And so much is sacrificed for it -- it's factories, communities, jobs.

Bu üçü adına birçok şey feda edildi: çalışanlar, fabrikalar, topluluklar.

But not by CEOs.

Bunları feda eden CEO’lar değil.

CEOs have their employees suffer for them.

CEO’ların kendileri yerine acı çekecek çalışanları var.

But yet, the CEOs's pay goes up and up and up.

Bu sırada CEO’ların kazançları sürekli olarak artıyor.

And so many people are left behind.

Çok fazla kişi geride bırakılıyor.

I'm here to tell you:

Şunu söylemek için buradayım:

no more.

Artık yeter.

It's not right, it's never been right.

Bu olanlar doğru değil. Hiçbir zaman da olmadı.

It's time to admit

Kabul etmemiz gerekiyor ki

that the playbook that guided businesses and CEOs for the last 40 years

Şirketlere 40 yıldır kılavuzluk yapan

is broken.

CEO kitabı sorunlu.

(Applause)

(Alkışlar)

It tells you everything about business

Kitap, iş dünyasıyla ilgili her şeyi anlatıyor,

except how to be a noble leader.

onurlu bir lider olmak dışında.

We need a new playbook.

Yeni bir oyun kitabına ihtiyacımız var.

We need a new playbook that sees people again.

Tekrar insanlara önem veren

That sees above and beyond profits.

ve kâr dışındaki şeyleri de temsil eden bir kitaba.

In the movies, they have a name for people who take a different path

Filmlerde doğru şeyi yapmak için

farklı bir yol izleyen kişilere verilen bir ad var:

to do things right.

They call them "antiheroes."

Anti kahraman.

I think we need the same idea in business.

İş dünyasında da aynı fikre ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum.

We need anti-CEOs, and we need an anti-CEO playbook.

Anti CEO’lara ve bir anti CEO kitabına ihtiyacımız var.

So let me tell you about what this anti-CEO playbook is all about.

Size bu anti CEO kitabının ne olduğunu anlatayım.

An anti-CEO playbook is about gratitude.

Anti CEO kitabının temelinde şükran duygusu var.

Today's business book says:

Bugünün işletme kitabı şöyle diyor:

business exists to maximize profit for the shareholders.

Şirketler yalnızca kârı en maksimize etmek ve hissedarları zengin etmek için var.

I think that's the dumbest idea I've ever heard in my life.

Açıkçası bu, şu ana kadar hayatımda duyduğum en aptalca fikir.

(Laughter)

(Kahkahalar)

In reality, business should take care of their employees first.

Gerçekte olması gereken, şirketlerin öncelikle çalışanlarla ilgilenmesi.

(Applause)

(Alkışlar)

You know, a few years ago,

Birkaç yıl önce,

when we announced that we are giving shares to all our 2,000 employees,

2.000 çalışanımızın tamamına hisse vereceğimizi açıkladığımızda

some people said it's PR, some said it's a gift.

kimileri bunun reklam çalışması olduğunu, kimileri de hediye olduğunu söyledi.

I said, it's not a gift.

Bunun hediye olmadığını söyledim.

I watched it, I've been part of it.

Başından beri bizzat gördüm,

They earned it with their talent and with their hard work,

bunu yetenekleri ve sıkı çalışmalarıyla kazanmışlardı

and I don't see any other way.

ve yapılması gereken buydu.

The new way of business --

Yeni işletme anlayışında,

it's your employees you take care of first.

öncelikle çalışanlarınızla ilgilenmelisiniz.

Not the profits.

kâr hesaplamasıyla değil.

The new anti-CEO playbook is about community.

Anti CEO kitabının temelinde topluluk var.

Today, the businesses that have it all

Zaten her şeye sahip olan şirketler topluluklara soruyor:

ask communities, "What kind of tax breaks and incentives can you give me?"

“Bana ne tür bir vergi muafiyeti ve teşvik vereceksiniz?”

The reality is, businesses should go to the struggling communities

Gerçekte olması gereken, şirketlerin sıkıntı çeken topluluklara

and ask, "How can I help you?"

“Size nasıl yardım edebiliriz?” diye sorması.

(Applause)

(Alkışlar)

When we wanted to build our second yogurt plant,

İkinci bir yoğurt fabrikası inşa etmek istediğimde

Idaho was on nobody's radar screen.

kimse Idaho ile ilgilenmiyordu.

It was too rural, too far away, didn't have much incentives.

Fazla kırsaldı, uzaktı, teşvikler vermiyordu.

So I went there.

Oraya gittim.

I met with the local people, I met with the farmers.

Yerli insanlar ve çiftçilerle tanıştım.

We shook hands, we broke bread.

Birlikte yemek yedik. El sıkıştık.

I said, "I want to build it right here."

Fabrikayı Idaho’ya kurmak istediğimi söyledim.

I don't need to see financial studies.

Finansal araştırma yapmama gerek yoktu.

And the result --

Sonuç ne mi oldu?

its community is thriving.

Oranın halkı büyük gelişme kaydediyor.

There's new schools that open every year.

Her geçen yıl yeni okullar açılıyor.

New food companies are coming up every year.

Her yıl yeni bir gıda firması kuruluyor.

And they told me,

Bazıları bana dedi ki

"You're not going to find any trained workers here."

“Eğitimli işçi bulamazsın.”

I said, "It's OK, we'll teach them."

Ben de, “O zaman öğretiriz,” dedim.

We partnered with the local community college,

Yerel üniversitelerle iş birlikleri yaptık

and while we were building the plant,

ve fabrikayı inşa ederken

we trained hundreds of hundreds of people for advanced manufacturing.

yüzlerce kişiye ileri üretim alanında eğitim verdik.

And today, our factory is one of the largest yogurt plants in the world.

Ve bugün fabrikamız dünyadaki en büyük yoğurt fabrikası oldu.

(Applause)

(Alkışlar)

The new way of business --

Yeni işletme anlayışında

communities.

topluluklar var.

Go search for communities that you can be part of.

Dâhil olabileceğiniz toplulukları arayın,

Ask for permission.

İzinlerini isteyin.

And be with them, open the walls and succeed together.

Onlarla omuz omuza verin, duvarları yıkın ve beraber başarıya ulaşın.

The anti-CEO playbook is about responsibility.

Anti CEO kitabının temelinde sorumluluk var.

Today's playbook says, the businesses should stay out of politics.

Şu andaki kitap şöyle diyor: Şirketler siyasete bulaşmamalı.

The reality is

Gerçekte olması gereken,

businesses, as citizens, must take a side.

şirketler vatandaşlar olarak bir taraf seçmeli.

When we were growing in New York and looking for more people to hire,

New York'ta Chobani büyümeye ve insanları işe almaya devam ederken

I remembered that in Utica, an hour away,

bir saatlik mesafedeki Utica’da

there were refugees from Southeast Asia and Africa,

Afrika ve Güneydoğu Asya’dan gelen mülteciler olduğunu hatırladım,

who were looking for a place to work.

iş arıyorlardı.

"They don't speak English," someone told me.

Birisi, “İngilizce bilmiyorlar,” dedi.

I said, "I don't really, either. Let's get translators."

“Ben de pek biliyor sayılmam.” dedim, “O zaman çevirmen alırız.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

"They don't have transportation."

“Ulaşım imkânları yok.”

I said, "Let's get buses, it's not a rocket science."

"O zaman otobüs satın alalım, atla deve değil" dedim.

Today,

Tüm bunların sonucunda,

in one of America's rural areas,

Amerika’nın en kırsal bölgelerinden birinde,

30 percent of the Chobani workforce are immigrants and refugees.

Chobani’nin işgücünün %30’u göçmenler ve mültecilerden oluşuyor.

(Applause) (Cheers)

(Alkışlar) (Tezahüratlar)

And it changed us for better.

Bu sayede her şey daha da iyiye gitti.

The new way of business --

Yeni işletme anlayışında,

it's business, not government, in the best position to make a change

hükûmetler yerine şirketlerin fark yaratması daha kolay,

in today's world:

bugünün dünyasında.

in gun violence, in climate change,

Silahlı şiddet, iklim değişikliği,

in income inequality, in refugees, in race.

gelir eşitsizliği, mülteci sorunu, ırkçılık gibi konularda

It's business that must take a side.

şirketler duruşunu seçmeli.

(Applause)

(Alkışlar)

And lastly, an anti-CEO playbook is about accountability.

Son olarak anti CEO kitabının temelinde hesap verebilirlik var.

Today's playbook says, the CEO reports to the corporate boards.

Şu andaki kitaba göre CEO’lar yalnızca yönetim kurullarına sorumludur.

In my opinion, CEO reports to consumer.

Benim düşüncem ise CEO’lar tüketicilere karşı sorumlu olmalı.

In the first few years of Chobani,

Chobani’nin ilk yıllarında,

the 1-800 number on the cup was my personal number.

yoğurt kaplarının üstündeki 800’lü numara benim telefon numaramdı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

When somebody called and wrote, I responded personally.

Tüm aramalar doğrudan bana geliyordu. Aramalara ben yanıt veriyordum.

Sometimes I made changes based on what I heard,

Bazen duyduklarım doğrultusunda değişiklikler yapıyordum

because consumer is in power.

çünkü güç tüketicinin elinde.

That's the reason the business exists.

Şirketlerin var olmasının sebebi de bu.

It's you -- every single one of you is in power to make changes today.

Tüketiciler olarak her biriniz bir şeyleri değiştirme gücüne sahipsiniz.

If you don't like the brand and the companies,

Markaları ve şirketleri beğenmiyorsanız,

what they are doing with their business,

işleyişlerinden hoşnut değilseniz

you can throw them into the garbage can.

onları cezalandırabilirsiniz.

And if you see the ones that are doing it right,

Doğru yaptıklarına inanıyorsanız da

you can reward them.

onları ödüllendirebilirsiniz.

In the end, this is all in our responsibility.

Günün sonunda bu sorumlulukların tümü bize ait.

The new way of business --

Yeni işletme anlayışında

it's the consumer we report to, not to the corporate boards.

önemli olan tüketiciler, yönetim kurulları değil.

You see,

Şu var ki...

if you are right with your people,

İnsanlarınıza hak ettiğini,

if you are right with your community,

topluluğunuza hak ettiğini,

if you are right with your product,

ürünlerinize hak ettiğini verirseniz

you will be more profitable,

daha fazla kâr edersiniz.

you will be more innovative,

Daha yenilikçi olursunuz.

you will have more passionate people working for you

Tutkuyla çalışan daha çok çalışanınız

and a community that supports you.

ve sizi destekleyen bir halk olur.

And that's what the anti-CEO playbook is all about.

Anti CEO kitabı işte bu.

The treasure that I found in that factory --

O fabrikada bulduğum hazine --

dignity of work,

iş ahlâkı,

strength of character,

güçlü karakter,

human spirit --

insani değerler --

is what we need to unleash all across the world.

bunları tüm dünyaya yaymaya ihtiyacımız var.

Brothers and sisters,

Kardeşlerim,

there are people and places all around the world

Dünyadaki tüm topluluklarda,

left out and left behind.

dışarıda bırakılan ve geride kalan kişiler ve yerler var.

But their spirit is still strong.

Ancak ruhları hâlâ güçlü.

They just want another chance,

Tek istedikleri bir şans daha,

they want someone to give them a chance again,

onlara bir şans daha verecek kişileri bekliyorlar,

not to just build it back, but build it better than before.

aynı şeyleri tekrar inşa etmek yerine daha iyisini yapacak kişileri bekliyorlar.

And this is the difference between return on investment

Yatırımın getirisi ile

iyilikseverliğin getirisi arasındaki fark bu.

and return on kindness.

This is the difference between profit

Azami kâr ile

gerçek zenginlik arasındaki fark bu.

and true wealth.

And if it can happen

New York’un kuzeyindeki küçük bir kasaba

in a small town in upstate New York and Idaho,

veya Idaho’da bunlar yapılabiliyorsa

it can happen in every city and town and village across the world.

dünyadaki her şehirde, kasabada, köyde de yapılabilir.

This is not the time to build walls,

Zaman duvar inşa etme zamanı değil,

this is a time to start painting the walls.

zaman duvarları boyama zamanı.

I leave the colors all up to you.

Renk seçimini size bırakıyorum.

Thank you so much.

Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)