How record collectors find lost music and preserve our cultural heritage | Alexis Charpentier

Çeviri: TOLGA ALTIPARMAK Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I became obsessed with records when I was about 12 years old.

Yaklaşık 12 yaşımdayken kasetlere karşı bir saplantı başladı bende.

My parents used to give me money to eat

Ailem çoğu zaman yiyecek bir şeyler

and on most days, instead of eating,

almam için para verirdi bana.

I would save it and buy myself a record at the end of the week.

Bu parayı biriktirir ve hafta sonları kendime bir kaset daha alırdım.

Here I am with a gigantic Walkman that's about half my leg --

İşte, bacağımın yarısı kadar büyüklükte bir Walkman ile ben.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It actually looks more like a VCR.

Daha çok VCR'a benziyor.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So when I was a teenager,

Dolayısıyla gençliğimde,

the obsession of buying cassettes, vinyls and CDs just kept growing.

kaset, plak ve CD alma takıntım giderek büyüdü.

I was even working in a record store for many years

Çok uzun yıllar bir müzik dükkanında bile çalıştım,

and only ever got paid in records.

maaşı kaset olarak kabul ediyordum.

One day I realized that I had thousands of records more

Bir gün, bütün hayatım boyunca dinleyebileceğimden

than I could even listen to in my life.

binlerce kat fazla kaydım olduğunu fark ettim.

I became what many of us are:

Pek çoğumuzun olduğu şeye dönüşmüştüm

record junkies --

kayıt bağımlısına --

or record diggers, as we like to call ourselves.

ya da çağrılmayı sevdiğimiz şekliyle; bir kayıt avcısına.

Record digging, as the name suggests,

Kayıt avcılığı, adından anlaşıldığı üzere,

means getting your hands dirty.

elinizi kirlettiğiniz anlamına geliyor.

It means spending hours rummaging through warehouses,

Saatlerinizi, bodrumlarda, kilise dehlizlerinde,

church basements,

garaj satışlarında,

yard sales, record stores --

müzik dükkanlarında, yıllarca unuttuğumuz

all to find records that have been forgotten for decades.

kayıtları bulduğumuz yerlerde, harcadığımız anlamına geliyor.

Records that have become cultural waste.

Kayıtlar kültürel bir israf olmaya başladı

The earliest record collectors from about the '30s to the 1960s

'30'lardan 1960'lara kadar olan kayıt koleksiyonerleri

found and preserved so many important records

birçok önemli kaydı buldu ve muhafaza etti

that would have been lost forever.

-- ki bunlar sonsuza dek kaybolabilirdi.--

In those days, most cultural and public institutions

O günlerde, çoğu kültür ve halk merkezi

didn't really care to preserve these treasures.

bu hazineleri korumayı pek de önemsemiyordu.

In many cases, they were just throwing them into the garbage.

Pek çok durumda, bu değerli şeyleri öylece çöpe atıyorlardı.

Record digging is a lifestyle.

Kayıt avcılığı bir yaşam tarzıdır.

We're absolutely obsessed with obscure records,

Gerçekten de, kayıtların pahalı olanlarını ucuz olanlarını,

expensive records, dollar-bin records,

sanatsal çılgınlıkta olanları,

crazy artwork,

ötekileştirilmişleri,

sub-subgenres.

en küçük detaylarına kadar

And all of the tiniest details that go with each release.

saklama ve koruma konusunda saplantılıyız.

When the media talks about the vinyl revival

Son birkaç yıldır, medya ne zaman plakların

that's been happening these last few years,

yeniden doğuşunu konuşsa,

they often forget to mention this community

plakları saklayarak

that's been keeping the vinyl and the tradition and the culture alive

bu kültürü ve geleneği yaşatan topluluktan

for these last 30 years.

bahsetmeyi unutuyor.

It's a very close-knit but competitive society, a little bit,

Bu, birbirine bağlı ancak birazcık yarışmacı ruhlu bir topluluk.

because when you're hunting for extremely rare records,

Çünkü çok nadir bulunan kayıtları avlarken,

if you miss your opportunity,

eğer fırsatı kaçırırsanız,

you might not see that record ever in your life.

o kaydı hayatınız boyunca bir daha göremeyebilirsiniz.

But I guess the only person in here truly impressed by record collectors

Ancak böyle bir durumda bir kayıt avcısının etkilendiği tek kişi

is another record collector.

yine bir başka kayıt avcısıdır.

To the outside world,

Dışarıdan bakıldığında

we seem like a very weird, oddball group of individuals.

oldukça garip, ucube tipler olarak görülüyoruz.

And --

Ve --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And they're mostly right.

Ve çoğunlukla haklılar.

All the record collectors I know are obsessive maniacs.

Pek çok kayıt avcısı arasında saplantılı tipler olduğunu biliyorum.

We know we're all crazy in some way.

Bazı açılardan deli olduğumuzu söyleyebilirim.

But I think we should be viewed a little bit more like this.

Fakat bence daha çok bunun gibi görülmeliyiz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

We're music archaeologists.

Bizler müzik arkeolojistleriyiz.

We're hunting down the lost artifact.

Kayıp eserlerin peşindeyiz.

We all have a list of records that we would do anything to get our hands on,

Elde edebilmek için her şeyi yapabileceğimiz, yıllarımızı peşinde

that we've been chasing for years,

harcadığımız bir kayıt listemiz var

and we actually call this list our "holy grails."

ve biz buna "kutsal kase" diyoruz.

When you're digging for records,

Bir kaydın peşine düştüğünüzde,

you're surrounded by music you don't know.

etrafınız bilmediğiniz müziklerle kuşatılıyor.

You're surrounded by mystery and by all these dreams --

Gizem, bütün bu hayaller ve insanların bir zamanlar inandığı

records that people once believed in.

bu kayıtlar tarafından çevreleniyorsunuz.

Imagine the thousands of artists who were destined to be legends

Düşünsenize kaderinde efsane olmak olan binlerce star vardı

but for various reasons, were just overlooked.

ve çeşitli sebeplerle kaybolup gittiler.

Many of these records only exist in a handful of copies,

Bu kayıtların pek çoğunun yalnızca bir avuç kopyası var

and some have never even been found,

ve bazılar hiç bulunamadı,

never been heard.

duyulmadı.

They're literally endangered species.

Resmen nesli tükenmekte olan bir tür.

I'll tell you a story

Size bir hikâye anlatacağım,

that for me sort of sums up the value of the work of record diggers.

bu bir şekilde, benim için kayıt avcılığının değerini ortaya koyuyor.

The story of a brilliant Montreal musician and composer.

Montreal müzisyeni ve bestekârının başarısıyla ilgili bir hikâye.

Henri-Pierre Noël was born and raised in Haiti,

Henri-Pierre Noël, Haiti'de doğdu ve büyüdü

but he lived briefly in the US and in Belgium.

ancak kısa bir süre ABD ve Belçika'da yaşadı.

He passed through Montreal what was supposed to be for two weeks,

Montreal'de iki hafta kadar geçirmeyi planlarken,

but he ended up staying for the next 40 years.

hayatının kırk yılını burada geçirdi.

When he was young, he learned to play piano

Gençlik dönemlerinde piyano çalmayı öğrendi

and developed a very particular way of playing his instrument:

ve bir şekilde enstrümanı çalma yeteneğini güçlendirdi:

very fast and almost like a percussion.

çok hızlı neredeyse perküsyon gibi.

His style was a mix of his Haitian influences and folklore

Haiti ve Amerikan folklorik etkileri altında büyüyen ve gelişen

mixed with the American influences that he grew up hearing.

karma bir tarzı vardı.

So he created a mix of compas mixed with funk and jazz.

Funk ve jazz karışımı karma bir ritm yarattı.

As a young man,

Henüz genç bir adamken,

he played and toured with live bands in the US and in Europe,

ABD'de ve Avrupa'da gruplarla turnelere gitti ve çaldı,

but had never recorded an album or a song before moving to Canada.

fakat Kanada'ya gidene dek ne bir albüm ne bir şarkı kaydetti.

It was in Montreal in 1979

Montreal'de, 1979'da "Piyano"

that he released his first album called, "Piano."

adındaki ilk albümü yayınladı.

Completely on his own, on Henri-Pierre Noël Records.

Tamamı Henri-Pierre Noël'in kendi kayıtlarından oluşuyordu.

He only made what he could afford: 2,000 copies of the record.

Yalnızca 2000 kopya basmaya gücü yetti.

The record received a little bit of airplay,

Kayıt ancak küçük bir zümreye ulaşabildi,

a little bit of support in Canada and in Haiti,

birazcık Kanada ve Haiti'de destek gördü

but without a big label behind it,

ancak ardında büyük bir destek yoktu.

it was very, very difficult.

Oldukça zordu.

Back then,

O zamanlar,

if your record wasn't getting played on mainstream radio,

eğer kaydınız ana akım radyolarda çalmıyorsa

if you weren't in jukeboxes or if you weren't invited to play on TV,

müzik kutularında yer almıyorsa ya da TV'ye davet edilmiyorsanız

the odds were completely against you.

tüm olumsuzluklar size karşı oluyor.

Releasing an album as an independent artist

Bağımsız bir sanatçı olarak albüm yayınlamak

was so much more difficult than it is today,

bugün olduğundan çok daha zordu,

both in terms of being heard and just distributing the thing.

hem bilinirlik açısından, hem de pazarlama açısından.

So, soon after, he released a second album,

Bir süre sonra, ikinci albümünü yayınladı,

kept a busy schedule playing piano in various clubs in the city,

şehirdeki çeşitli kulüplerde çaldığı yoğun bir programı vardı

but his records started to accumulate dust slowly.

ancak kayıtlar zamanla eskimeye başladı.

And those 2,000 copies in the span of 30 years

Ve bu 2,000 kopya, 30 yıl içerisinde

easily started to get lost

ancak geriye kalan birkaç kopya dışında

until only a few copies in the world remained.

yok olmaya başladı.

Then in the mid-2000s,

2000'lerin ortasında,

a Montreal record digger that goes by the name Kobal

Kobal adını kullanan, Montrealli bir kayıt kazıcısı

was doing his weekly rounds of just hunting for records.

rutin haftalık kayıt avlarından birini yapıyordu.

He was in a flea market

Bit pazarında,

surrounded by thousands of other dirty, dusty, moldy records.

her yeri kirli, tozlu, eski püskü kayıtlar götürüyordu.

That's where he found the "Piano" album.

"Piyano" albümünü burada buldu.

He wasn't specifically looking for it.

Özellikle onu aramıyordu.

Actually, you could say it sort of found him.

Her nasılsa bir şekilde onu buluverdi.

You could also say that after 20 years of record digging every single week,

20 yıl boyunca her hafta kayıt kazıcılığı yapmanın, değerli bir şey bulma

he had developed a sixth sense for finding the gold.

konusunda onun altıncı hissini geliştirdiğini de söyleyebiliriz.

He took the record and inspected it:

Kaydı aldı ve onu araştırmaya başladı:

the front, the artwork, the back, the liner notes,

arka kapak, ön kapak, editörün notları

and he was intrigued by the fact that this Haitian musician made a record

ve '70lerin sonunda Quebec'de, Hatili bir müzisyenin bir kayıt yapması

in Quebec in the late '70s,

durumu onun ilgisini çekmişti,

so he was intrigued.

merakını uyandırdı.

He took out his little, plastic, portable turntable

Küçük, plastik, taşınabilir pikabını çıkardı,

that he brought with him whenever he was on these digging quests

ne zaman bir kayıt avına çıksa onun yanına alırdı

and put the record on.

ve kaydı içine koydu.

So why don't we do the same thing?

Biz neden aynısını yapmıyoruz?

(Music)

(Müzik)

He fell in love with the music instantly,

Aniden müziğe vurulmuştu,

but he had to know the backstory behind it.

fakat arka plandaki hikâyeyi de bilmek istiyordu.

He didn't know where it came from.

Nereden çıktığını bilmiyordu.

He knew the artist,

Sanatçıyı öğrendi,

at the time of the recording,

kaydın yapıldığı sırada

was living in Montreal,

Montreal'de yaşıyordu,

so for months, he tried to track him down.

birkaç ay sanatçının izini bulmayı denedi.

He even found Noël's business card inside the record sleeve.

Noël'in kartvizitinin olduğu bir kapak resmi bile bulmuştu.

That's how DIY Henri-Pierre Noël was.

Henri-Pierre Noël'di bu.

So he found the card inside the record sleeve --

Kapak resminde telefon numarasını bulmuştu --

of course he did try to call,

elbette hemen onu aramayı denedi,

but after 30 years, the number didn't work anymore.

fakat geçen 30 yıl içinde, artık o telefon numarası kullanılmıyordu.

So it was only in Belgium,

Telefon numarası, sanatçının daha önce

where the artist had once lived,

yaşadığı Belçika'ya aitti,

that Kobal managed to find someone that knew the artist personally

Kobel bizzat sanatçıyı tanıyan birisini buldu

and gave him the contact.

ve ona iletişim adresi verdi.

So when he finally sat down with the artist,

Nihayet, Kobel onu bulmuştu,

he made him a promise to someday find a way to get the album rereleased.

ona, bir gün, bir yolunu bulup albümü yayınlayacağının sözünü verdi.

He then arranged for a British label called Wah Wah 45s

İki albümü de tekrar yayınlayabilmek için Wah Wah 45s adında İngiliz bir plak

to get the two albums reissued.

şirketi ayarladı.

And what happens very often is,

Ve genelde yeniden yayınlama

in these reissue projects,

durumlarında sık sık olan şey oldu:

that it becomes very difficult to find the master tapes --

ana kaydı, orijinal sesleri bulmak

the original recording of the sessions.

gerçekten sıkıntı yarattı.

Art can be destroyed by fires, floods, earthquakes,

Sanat, yangın, sel, deprem tarafından yok edilebilir,

thrown in the garbage,

çöpe atılabilir,

or just lost forever.

ya da öylece sonsuza dek kaybolabilir.

But thankfully,

Neyse ki,

the Henri-Pierre Noël tapes were safe

Henri-Pierre Noël'in kaydı güvendeydi

and they were ready for remastering.

ve yeniden düzenlenme için hazırdı.

The record was finally rereleased

Kayıt nihayet yayınlandı

and received praise from music critics, DJs and listeners worldwide --

ve dünya genelindeki dinleyiciler, Dj'ler ve müzik otoriteleri tarafından övüldü,

the praise that it should have received in 1979.

1979'da yapılması gereken bir övgüydü bu.

The artist was so inspired that he decided to revive his music career,

Sanatçı bu durumdan etkilenerek müzik kariyerine devam etme kararı aldı,

get back on a stage, and play for new audiences.

sahnelere döndü, ve yeni şeyler çaldı.

The artist, now in his 60s,

Sanatçı, 60'lı yaşlarında,

told me, "This changed everything for me.

dedi ki, "Bu benim için her şeyi değiştirdi.

I went from planning my retirement

Emeklilik planları yaparken,

to playing on the BBC Radio in London, and on Radio Canada and more."

Londra BBC Radyosu'nda, Kanada Radyosu'nda çalmaya başladım."

But also it gave him a chance to play

Ayrıca bu, ona oğullarının önünde de

in front of his three sons for the first time.

ilk kez çalma şansı verdi.

To me, this story shows perfectly the work of record diggers at its best.

Bu hikâye, benim için, kayıt kazıcılığının mükemmel çalıştığını gösteren en iyi örnek

Beyond the rarity and the dollar value --

Paha biçilemez bir şey --

and I'll be honest, we're totally obsessed by that --

Dürüst olmak gerekirse, hepimiz gerçek güzelliğin

the true beauty is to give art a second chance;

sanata ikinci bir şans vermesinden, sanatın unutulmasının önlenmesinden

to save art from oblivion.

etkilendik.

The work of a good record digger is a constant loop of three phases.

İyi bir kayıt kazıcılığı üç aşamalı sabit bir döngüden oluşur.

The first thing we do is hunt.

İlki, yaptığımız şey avlanmak.

We spend hours, days, years of our lives

Saatlerimizi, günlerimizi, ömrümüzü

rummaging through dirty and dusty record bins.

kirli, tozlu kayıt kutuları arasında harcıyoruz.

Everything that we can do to find our hands on the gold.

Değerli bir şeyi elimizde tutmak için her şeyi yapabiliriz.

Yes, you can find good records online,

Evet, çevrim içi iyi kayıtlar bulabilirsiniz,

but for the deepest treasures,

ancak gerçek hazine için,

you need to get off the couch and into the wild.

elinizi kirletmeniz gerekir.

That's why we call it record digging and not record clicking.

Buna kayıt bulma işi değil de kayıt kazıcılığı denilmesinin sebebi budur.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So what we are is music archaeologists.

İşte bu yüzden müziğin arkeologlarıyız.

But then the next thing we do is we gather.

İkincisi, yaptığımız şey bir araya getirmek.

Based on our taste, expertise, personal agenda,

Zevkimize, uzmanlığımıza, kişisel ajandamıza göre,

we choose carefully which records to save,

hangi kaydı korumalıyız, hangisinin bize bir şeyler

which records mean something to us.

ifade eder bunu özenle seçiyoruz.

We then try and find out every little thing we can about that record --

Daha sonrasında kayıt hakkında bulabileceğimiz her detayı buluyoruz,

the artist, the label

sanatçı, kapak

and supervital information

diğer çok önemli bilgileri

like "Who's that playing trumpet on track three?"

"Üçüncü parçada trompeti kim çalıyor?" gibi.

Then we file them, we contextualize them,

Dosyalıyoruz, birbirleriyle ilişkilendiriyoruz

and we keep them safe.

ve onları muhafaza ediyoruz.

We are music archivists.

Bizler müziğin arşivçileriyiz.

And the last thing we do to close the loop is we share.

Son olarak döngüyü tamamlamak adına bunları paylaşıyoruz.

Most record diggers that I know have some sort of a way

Bildiğim pek çok kayıt kazıcısının keşfini paylaşmak ve

to share their discovery and elevate the artist

sanatçıyı onore etmek için farklı yöntemleri var;

through an album reissue,

albümü yeniden yayınlamak,

a web article, a radio show.

makale yazmak, radyo programında çalmak gibi.

We give records back their rightful place in music history.

Kayıtlara müzik tarihi içerisindeki hak ettikleri yerlerini geri veriyoruz.

We are tastemakers and curators.

Bizler bu işin öncüleriyiz.

We are musicologists.

Müzik uzmanlarıyız.

So for myself

Kendi adıma

and most of the record collectors I've encountered in 20 years,

ve pek çok kayıt koleksiyoncusu adına söyleyebilirim ki

I think that we all have some sort of an outlet

bu keşifler, bizler için bir tür

for these discoveries.

çıkış yolu.

I think it's our way to keep our sanity and sort of sense of purpose

Sanırım bu hepimiz için akıl sağlığımızı korumanın ve bu çılgın saplantılı durumu

in this very maddening obsession,

kayda değer bir amaca yönlendirmenin bir yolu,

because it can be sort of a lonely one.

çünkü bu yalnız bir yol.

But I think we also do it because it serves the human need

Biz bunu yapıyoruz çünkü bu insanlığın ihtiyaç duyduğu

to pass along cultural knowledge.

kültürel birikime hizmet ediyor.

Speaking of the need for curation,

Küratörlükten bahsetmişken

in an era of overwhelming choice,

yoğun bir seçim dönemindeyiz

it's been demonstrated

ve bu kadar çok seçim olması

that too much choice actually hinders discovery.

aslında keşifleri önlüyor.

For example,

Mesela,

if you're trying to watch something on Netflix,

Netflix'de bir şeyler izliyorsunuz diyelim,

you're actually only browsing through a catalog of 6,000 titles.

6,000 etiketlik bir katalog arasında geziniyorsunuz.

Now, compare that with Spotify;

Ya da Spotify için düşünelim;

if you want to pick something to listen to,

bir şey dinlemek istiyorsanız,

you're browsing through a catalog of 30 million songs.

30 milyon şarkılık bir kataloğunuz var.

So I think as you can see,

Sizin de anlayacağınız üzere,

this notion of paralysis by choice

bu seçimlerce paralize olma kavramı

affects music more than movies,

müziği filmlerden

for example.

daha çok etkiliyor.

And there's a few studies

Ve yeni başlayan,

that are starting to show the effects of this.

bu durumun etkisini gösteren birkaç çalışma var.

A recent look at the UK music market

Birleşik Krallık müzik sektörü gösteriyor ki;

shows that the top one percent of artists in the UK are actually earning 77 percent

yalnızca en üst klasmandaki sanatçıların yüzde biri toplam müzik endüstrisi

of the total revenues inside the music industry.

içerisindeki tüm gelirin yüzde 77'sini alıyor.

That's 2013,

Bu 2013'de böyleydi

and that's progressively getting worse,

ve durum daha da kötüye gidiyor

or progressing.

ya da ilerliyor.

Anyway, if you're in the one percent, I'm sure you're happy.

Neyse, yüzde birlik kısımdaysanız eğer eminim mutlusunuzdur.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So the takeaway for me is

Neyse benim için önemli olan,

it's easier for people to listen to music than ever before.

insanlar için müzik dinlemek, öncesine gere daha da kolay artık.

People have more music at their disposal than ever before,

İnsanlar için her zamankinden daha fazla müzik var,

yet people choose to listen to more of the same music than ever before.

her zamankinden daha da fazla aynı tarz müziği dinlemek istiyor insanlar.

And that's a sad thing.

Üzücü olan bu.

Inspired by my love for music research, record digging and curation,

Müzik araştırma, kayıt kazıcılığı ve kürasyon sevgimden ilhamla

I started a website called "Music Is My Sanctuary" in 2007.

2007'de "Müzik Benim Tapınağım" adında bir web sitesi kurdum.

Our slogan has always been "Future Classics and Forgotten Treasures."

"Gelecekteki Klasikler ve Unutulan Hazineler" her zaman sloganımız olmuştur.

And it shows our love for discovering music

Bu, hem eski hem yeni müziğin tanıtılması, hem de müziği keşfetmeye olan

and introducing music both old and new.

sevgimizi gösteriyor.

From humble beginnings,

Mütevazi bir başlangıçtan sonra bugüne kadar

we've built a worldwide platform with a massive audience

100'ün üzerinde partner ve muazzam bir kitleyle

with over 100 collaborators.

dünya çapında bir platform inşa ettik.

We've created over 10,000 pieces of content,

10,000 parça üzerinde içerik

over 500 hours of audio content.

ve 500 saatten fazla sesli içerik yarattık.

Our audience consists of people

Kitlemiz, ona, ana akım

who just want more than what's being offered to them

medya tarafından önerilenden daha fazlasını

by mainstream music channels.

isteyen insanlardan oluşuyor.

They want to do --

Daha fazlasını yapmak

they want to dig deeper,

ve daha derine kazmak istiyorlar

but they don't necessarily have 20 hours a week like us nerds,

tabii biz inekler gibi haftada 20 saatlerini harcamaya ihtiyaçları yok

so they trust us to do that for them.

onlar için iyi olanı yapacağımıza güveniyorlar.

Curation is at the heart of everything we do.

Kürasyon bizim yaptığımız her şeyin merkezinde.

We believe in human recommendations over algorithms.

Algoritmalardan çok insanların yorumlarına inanıyoruz.

I could talk about the passion of record digging for days,

Beni bıraksanız günlerce bu konu hakkında konuşabilirim,

but let me conclude this way.

izin verin şöyle bitireyim.

After many years of doing it,

Yıllarca bu işi yaptıktan sonra

a record collector's collection becomes sort of his autobiography.

bir kayıt toplayıcısının koleksiyonu onun bir tür otobiyografisi olmaya başlıyor.

Last year, I was DJ-ing in Poland,

Geçen yıl, Polonya'da DJlik yapıyordum

and the people that were hosting me,

ve beni ağırlayan insanların

they had this amazing record collection,

harika bir kayıt koleksiyonu vardı,

and of course I was intrigued

elbette ilgimi çekti

and I said, "Are you selling these?"

ve bunları satıp satmadıklarını sordum.

They then explained to me that it was the collection

Bunların birkaç yıl önce hayatını kaybeden arkadaşları

that belonged to their dear friend Maceo who passed away a few months earlier.

Maceo'ya ait olan bir koleksiyon olduğunu söylemişlerdi.

And they were doing a project of inviting different people

Bu koleksiyondan yeni bir şeyler yaratmak amacıyla sürdürdükleri proje için

to take the collection and to create something new from it,

koleksiyonu alacak ve sample'lar ya da Dj miksleriyle

whether it's sampling or DJ mixes,

ona ikinci bir hayat verecek

you know, just to give it a second life.

farklı insanları davet ediyorlardı.

And so after a few hours of going through the collection myself

Ve koleksiyonla birkaç saat geçirip, ondan bir Dj miksi

and creating a DJ mix from it,

yarattıktan sonra,

even though I never got the chance to meet him,

onunla hiç tanışamamış olsam bile

it felt like in a special way,

bu yine de özel hissettirdi,

me and him,

ben ve o,

we got to talk about records for a few hours.

birkaç saat kayıtlar üzerine konuştuk.

So, as record diggers,

Bir kayıt kazıcısı olarak,

our work and our record collections are there

bizim çalışmalarımız ve kayıt koleksiyonlarımız

to be passed on to the next generation.

gelecek jenerasyonlara kalacak.

Beautiful art deserves to be cherished, shared and rediscovered.

Gerçek sanat, güzel anılmayı, paylaşılmayı ve yeniden keşfedilmeyi hak eder.

Embrace curators;

Küratörleri kucaklayın;

we are alternative voices to the mainstream music channels,

ana akım müzik kanallarına, dijitale ve diğerlerine kıyasla

digital or otherwise.

farklı bir soluğuz biz.

Go beyond the algorithm.

Algoritmaların ötesine geçin.

Whatever kind of music you like,

Ne tarz müzikten hoşlanıyorsanız hoşlanın

there are so many websites, radio shows, DJs, record stores out there

sizin tarafınızdan keşfedilmeyi bekleyen pek çok web sitesi, radyo, Djler,

that are just waiting to share their discoveries with you.

müzik dükkanları var burada.

We do this work for you.

Bizler sizin için çalışıyoruz.

All you have to do is open your ears and take risks.

Kulaklarınızı açın ve risk alın.

This music will change your life.

Müzik hayatınızı değiştirecek.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)