How record collectors find lost music and preserve our cultural heritage | Alexis Charpentier

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: sadegh zabihi

I became obsessed with records when I was about 12 years old.

حدود ۱۲ ساله بودم که به صفحه موسیقی علاقمند شدم.

My parents used to give me money to eat

پدر و مادرم برای خوراکی پول توجیبی می‌دادند

and on most days, instead of eating,

و بیشتر روزها، به جای خرید خوراکی

I would save it and buy myself a record at the end of the week.

پولم را جمع می‌کردم تا بتوانم آخر هفته برای خودم یک صفحه بخرم.

Here I am with a gigantic Walkman that's about half my leg --

این منم با یک واکمن غول‌پیکر است که تقریبا اندازه نصف پایم است-

(Laughter)

(خنده حضار)

It actually looks more like a VCR.

در واقع بیشتر شبیه یک وی‌سی‌آر است.

(Laughter)

(خنده حضار)

So when I was a teenager,

نوجوان که شدم،

the obsession of buying cassettes, vinyls and CDs just kept growing.

دلبستگی‌ام به خرید نوار کاست، وینیل و سی‌دی بیشتر شد.

I was even working in a record store for many years

حتی برای چندین سال در یک مغازه صفحه‌فروشی کار می‌کردم

and only ever got paid in records.

و دستمزدم فقط صفحه بود.

One day I realized that I had thousands of records more

یک روز به خودم آمدم ودیدم هزاران صفحه بیشتر از آنچه

than I could even listen to in my life.

بتوانم در تمام زندگیم گوش کنم، دارم.

I became what many of us are:

تبدیل شدم به آنچه که خیلی از ما هستیم:

record junkies --

صفحه جمع‌کن --

or record diggers, as we like to call ourselves.

یا آنطور که به خودمان می‌گوییم، حفار صفحه‌. (افرادی که درکهنه فروشی‌ها دنبال صفحه‌های قدیمی و نادر می‌گردند.)

Record digging, as the name suggests,

حفاری صفحه، همانطوری که از اسمش پیداست،

means getting your hands dirty.

به معنی این است که در این کار دست آدم کثیف می‌شود.

It means spending hours rummaging through warehouses,

به معنی ساعت‌ها زیر و رو کردن انباری‌ها،

church basements,

زیرزمین کلیساها،

yard sales, record stores --

حراجی‌های اسباب خانه، و صفحه فروشی‌هاست-

all to find records that have been forgotten for decades.

همه برای یافتن صفحه‌هایی که دهه‌هاست فراموش شده‌اند.

Records that have become cultural waste.

صفحه‌هایی که زباله فرهنگی شده‌اند.

The earliest record collectors from about the '30s to the 1960s

صفحه جمع‌کن‌های اولیه از دهه ۳۰ تا ۶۰ میلادی،

found and preserved so many important records

صفحه‌های مهم زیادی را پیدا و حفظ کردند

that would have been lost forever.

که ممکن بود برای همیشه گم‌وگور شوند.

In those days, most cultural and public institutions

در آن روزها، اغلب موسسات فرهنگی و عمومی

didn't really care to preserve these treasures.

اهمیتی به حفظ این گنجینه‌ها نمی‌دادند.

In many cases, they were just throwing them into the garbage.

در بسیاری موارد، این صفحه‌ها را دور می‌انداختند.

Record digging is a lifestyle.

صفحه‌یابی یک سبک زندگی است.

We're absolutely obsessed with obscure records,

ما مطلقاً شیفته صفحه‌های ناشناخته‌،

expensive records, dollar-bin records,

صفحه‌های گران، صفحه‌های یک دلاری،

crazy artwork,

آثار هنری دیوانه‌وار،

sub-subgenres.

و خرده- خرده ژانرها،

And all of the tiniest details that go with each release.

و تمام جزئیات ریزی هستیم که با هر یک از این‌ها همراه است.

When the media talks about the vinyl revival

وقتی که رسانه‌ها از باب شدن دوباره صفحات گرامافون صحبت می‌کنند

that's been happening these last few years,

که در چند سال گذشته رخ داده،

they often forget to mention this community

اغلب یادشان می‌رود که از این جماعت یاد کنند

that's been keeping the vinyl and the tradition and the culture alive

که صفحات گرامافون و سنت و فرهنگ آن را

در ۳۰ سال اخیر زنده نگاه داشته‌اند.

for these last 30 years.

It's a very close-knit but competitive society, a little bit,

این یک جماعت درهم‌تنیده اما کمی رقابتی است،

because when you're hunting for extremely rare records,

زیرا وقتی که شما دارید دنبال صفحات بسیار نادر می‌گردید،

if you miss your opportunity,

اگر موقعیت را از دست بدهید،

you might not see that record ever in your life.

ممکن است دیگر آن صفحه را در زندگی‌تان نبینید.

But I guess the only person in here truly impressed by record collectors

اما به گمانم تنها فردی که در این میان

حقیقتاً تحت تاثیر کار دیگر مجموعه‌دارها قرار می‌گیرد، یک صفحه‌جمع‌کن دیگر است.

is another record collector.

To the outside world,

برای جهان بیرون،

we seem like a very weird, oddball group of individuals.

ما افرادی بسیار عجیب و غریب، و پرابهام هستیم.

And --

و --

(Laughter)

(خنده حضار)

And they're mostly right.

و غالباً درست هم می‌گویند.

All the record collectors I know are obsessive maniacs.

همه صفحه‌جمع‌کن‌هایی که من می‌شناسم دیوانه‌هایی وسواسی هستند.

We know we're all crazy in some way.

همه ما می‌دانیم که هرکسی یک جوری دیوانه است.

But I think we should be viewed a little bit more like this.

اما به نظر من ما باید بیشتر شبیه این بشویم.

(Laughter)

(خنده حضار)

We're music archaeologists.

ما باستان‌شناسان موسیقی هستیم.

We're hunting down the lost artifact.

ما به دنبال آثار هنری گمشده‌ایم.

We all have a list of records that we would do anything to get our hands on,

ما فهرستی داریم از صفحه‌هایی که حاضریم برای بدست آوردنشان هرکاری بکنیم،

that we've been chasing for years,

صفحه‌هایی که سالهاست دنبالشانیم،

and we actually call this list our "holy grails."

و اسم این فهرست را گذاشته‌ایم «جام مقدس.»

When you're digging for records,

وقتی دنبال صفحه می‌گردید،

you're surrounded by music you don't know.

با موسیقی که برایتان بیگانه است محاصره شده‌اید،

You're surrounded by mystery and by all these dreams --

و به محاصره رمز و راز و خیالها درآمده‌اید --

records that people once believed in.

صفحه‌هایی که روزگاری مردم به آنها ایمان داشتند.

Imagine the thousands of artists who were destined to be legends

هزاران هنرمند را تصور کنید که قرار بود افسانه شوند

but for various reasons, were just overlooked.

اما به دلایل مختلف، نادیده انگاشته شدند.

Many of these records only exist in a handful of copies,

از بسیاری از این صفحه‌ها تنها چند نسخه انگشت‌شمار موجود است،

and some have never even been found,

و برخی هرگز پیدا نشدند،

never been heard.

هرگز شنیده نشده‌اند.

They're literally endangered species.

اینها به معنای واقعی گونه‌های درخطرند.

I'll tell you a story

داستانی برایتان بگویم

that for me sort of sums up the value of the work of record diggers.

که برای من بازگوکننده ارزش کار حفاران صفحه‌های موسیقی است.

The story of a brilliant Montreal musician and composer.

داستان یک موزیسین و آهنگ‌ساز درخشان اهل مونتریال.

Henri-Pierre Noël was born and raised in Haiti,

هنری پیر نوئل در هائیتی متولد و بزرگ شد،

but he lived briefly in the US and in Belgium.

اما برای مدت کوتاهی در آمریکا و بلژیک زندگی کرد.

He passed through Montreal what was supposed to be for two weeks,

او گذارش به مونتریال افتاد که قرار بود تنها برای دو هفته باشد،

but he ended up staying for the next 40 years.

اما تقدیر این شد که ۴۰ سال آنجا ماندگار شود.

When he was young, he learned to play piano

وقتی جوان بود، نواختن پیانو را یاد گرفت

and developed a very particular way of playing his instrument:

و روشی کاملاً خاص برای نواختن ساز خود ایجاد کرد:

very fast and almost like a percussion.

بسیار سریع و تقریباً شبیه نواختن پرکاشن.

His style was a mix of his Haitian influences and folklore

سبک او مخلوطی بود از فولکلور و تاثیرات هائیتی

mixed with the American influences that he grew up hearing.

در هم آمیخته با تاثیرات آمریکایی که حین بزرگ شدن شنیده بود.

So he created a mix of compas mixed with funk and jazz.

او مخلوطی از کومپا (موسیقی رقصی هائیتی) با موسیقی فانک و جز را خلق کرد.

As a young man,

وقتی مردی جوان بود،

he played and toured with live bands in the US and in Europe,

در تور اجراهای زنده گروه‌های موسیقی در آمریکا و اروپا ساز زد،

but had never recorded an album or a song before moving to Canada.

اما هرگز قبل از رفتن به کانادا آلبوم یا آهنگی را ضبط نکرد.

It was in Montreal in 1979

سال ۱۹۷۹ در مونتریال بود

that he released his first album called, "Piano."

که اولین آلبوم خود به نام «پیانو» را منتشر کرد.

Completely on his own, on Henri-Pierre Noël Records.

کاملاً مستقل و به نام خودش هنری پیر نوئل.

He only made what he could afford: 2,000 copies of the record.

به آنچه که از پسش برمی‌آمد بسنده کرد: ۲۰۰۰ نسخه از آلبوم.

The record received a little bit of airplay,

این آلبوم خیلی محدود (از رادیو) پخش شد،

a little bit of support in Canada and in Haiti,

و کمی در کانادا و هائیتی از آن حمایت شد،

but without a big label behind it,

اما چون اسم بزرگی پشتش نبود،

it was very, very difficult.

کار خیلی خیلی سختی بود.

Back then,

آن زمان،

if your record wasn't getting played on mainstream radio,

اگر کار شما در رادیوی جریان اصلی پخش نمی‌شد،

if you weren't in jukeboxes or if you weren't invited to play on TV,

اگر به جوک‌باکس‌ها راه نمیافت، و اگر برای نواختنش به تلویزیون دعوت نمی‌شدید،

the odds were completely against you.

همه چیز کاملاً خلافتان عمل می‌کرد.

Releasing an album as an independent artist

انتشار یک آلبوم به عنوان یک هنرمند مستقل

was so much more difficult than it is today,

به مراتب سخت‌تر از امروز بود.

both in terms of being heard and just distributing the thing.

هم از نظر شنیده شدن و هم توزیع.

So, soon after, he released a second album,

او کمی بعد آلبوم دومی بیرون داد،

kept a busy schedule playing piano in various clubs in the city,

و در برنامه‌ای فشرده شروع کرد به پیانو زدن در کلوبهای مختلف شهر،

but his records started to accumulate dust slowly.

اما صفحه‌هایش همچنان خاک می‌خورد.

And those 2,000 copies in the span of 30 years

و آن دو هزار نسخه در ظرف ۳۰ سال

easily started to get lost

به راحتی گم‌وگور شد

until only a few copies in the world remained.

تا جایی که فقط چند نسخه از آن در جهان باقی ماند.

Then in the mid-2000s,

بعد در اواسط سال دو هزار،

a Montreal record digger that goes by the name Kobal

یک حفار صفحه مونتریالی که به اسم «کوبال» مشهور است

was doing his weekly rounds of just hunting for records.

مشغول کار هفتگی شکار صفحه بود.

He was in a flea market

در یک بازار مکاره بود

surrounded by thousands of other dirty, dusty, moldy records.

وسط هزاران صفحه کثیف و غبارگرفته و پوسیده.

That's where he found the "Piano" album.

آنجا بود که آلبوم «پیانو» را یافت.

He wasn't specifically looking for it.

او دنبال این آلبوم خاص نبود.

Actually, you could say it sort of found him.

در واقع می‌شود اینطور گفت این آلبوم بود که او را پیدا کرد.

You could also say that after 20 years of record digging every single week,

همچنین می‌توانید بگویید که بعد از ۲۰ سال هر هفته زیرورو کردن صفحه‌ها،

he had developed a sixth sense for finding the gold.

او حس ششم خود برای یافتن طلا را تقویت کرده بود.

He took the record and inspected it:

صفحه را برداشت و برانداز کرد:

the front, the artwork, the back, the liner notes,

رویش، جنبه هنری‌اش، پشت، بروشور،

and he was intrigued by the fact that this Haitian musician made a record

و از این حقیقت که این موزیسین اهل هائیتی در اواخر دهه ۷۰ میلادی

in Quebec in the late '70s,

در کبک صفحه بیرون داده، مجذوبش کرد.

so he was intrigued.

هاج و واج مانده بود.

He took out his little, plastic, portable turntable

دستگاه صفحه‌خوان کوچک پلاستیکی و قابل حمل خود را درآورد،

that he brought with him whenever he was on these digging quests

که در تمام ماجراهای کشف صفحه، همراهش بود

and put the record on.

و صفحه را داخلش گذاشت.

So why don't we do the same thing?

ما چرا همین کار را نکنیم؟

(Music)

(موسیقی)

He fell in love with the music instantly,

فوراً شیفته این موسیقی شد،

but he had to know the backstory behind it.

اما باید از ماجراهای پشت آن نیز مطلع می‌شد.

He didn't know where it came from.

نمی‌دانست که آلبوم از کجا آمده.

He knew the artist,

می‌دانست که این هنرمند؛

at the time of the recording,

در دوره ضبط صفحه،

was living in Montreal,

در مونتریال زندگی می‌کرد،

so for months, he tried to track him down.

ماه‌ها سعی کرد پیدایش کند.

He even found Noël's business card inside the record sleeve.

حتی داخل جیب صفحه، کارت ویزیت نوئل را پیدا کرد.

That's how DIY Henri-Pierre Noël was.

که نشان می‌دهد هنری پیر نوئل چقدر خودکفا بود.

So he found the card inside the record sleeve --

کارت را داخل جیب صفحه پیدا کرد --

of course he did try to call,

البته که سعی کرد به آن شماره تلفن کند،

but after 30 years, the number didn't work anymore.

اما بعد از ۳۰ سال، شماره دیگر فعال نبود.

So it was only in Belgium,

بالاخره در بلژیک،

where the artist had once lived,

جایی که هنرمند قصه زمانی زندگی می‌کرد،

that Kobal managed to find someone that knew the artist personally

کوبال توانست کسی را پیدا کند که شخصاً موزیسین را می‌شناخت

and gave him the contact.

و شماره تماس را به او داد.

So when he finally sat down with the artist,

و عاقبت وقتی که توانست هنرمند را ملاقات کند،

he made him a promise to someday find a way to get the album rereleased.

به او قول داد که روزی راهی پیدا کند تا صفحه را بازنشر کند.

He then arranged for a British label called Wah Wah 45s

او بعد کمپانی بریتانیایی Wah Wah 45s را بر آن داشت

to get the two albums reissued.

تا آلبوم‌ها را بازنشر کند.

And what happens very often is,

چیزی که اغلب در پروژه‌های

in these reissue projects,

بازنشر می‌افتد این است

that it becomes very difficult to find the master tapes --

که یافتن نوارهای مستر کاری است بسیار سخت --

the original recording of the sessions.

یعنی ضبط اصلی جلسات نواختن موسیقی.

Art can be destroyed by fires, floods, earthquakes,

هنر می‌تواند بر اثر آتش، سیل، زلزله نابود شود،

thrown in the garbage,

دور انداخته شود،

or just lost forever.

یا اینکه صرفاً برای ابد گم شود.

But thankfully,

اما شکر خدا،

the Henri-Pierre Noël tapes were safe

نوارهای هنری پیر نوئل جایشان امن بود

and they were ready for remastering.

و آماده بودند که احیا شوند.

The record was finally rereleased

صفحه بالاخره منتشر شد

and received praise from music critics, DJs and listeners worldwide --

و مورد تحسین منتقدان موسیقی، دی‌جی‌ها، و شنوندگان در سراسر جهان قرار گرفت --

the praise that it should have received in 1979.

تحسینی که می‌بایستی در سال ۱۹۷۹ می‌گرفت.

The artist was so inspired that he decided to revive his music career,

هنرمند آنقدر تحت تاثیر قرار گرفت که بر آن شد تا حرفه موسیقی‌اش را احیا کند،

get back on a stage, and play for new audiences.

به صحنه بازگردد، و برای مخاطبان جدید بنوازد.

The artist, now in his 60s,

این هنرمند که اکنون بیش از شصت ساله است،

told me, "This changed everything for me.

به من گفت: «این ماجرا همه چیز را برایم تغییر داد.»

I went from planning my retirement

از نقشه کشیدن برای بازنشستگی

to playing on the BBC Radio in London, and on Radio Canada and more."

به نواختن موسیقی برای رادیوی بی‌بی‌سی در لندن، رادیو کانادا و غیره رسیدم.

But also it gave him a chance to play

اما این داستان به او این فرصت را هم داد

in front of his three sons for the first time.

که برای اولین بار مقابل سه پسرش اجرا کند.

To me, this story shows perfectly the work of record diggers at its best.

برای من، این داستان نمونه عالی تاثیر کار صفحه‌یاب‌ها است.

Beyond the rarity and the dollar value --

ورای کمیاب بودن و ارزش پولی --

and I'll be honest, we're totally obsessed by that --

که راستش را بگویم، ما به طور کامل دنبالش هستیم --

the true beauty is to give art a second chance;

زیبایی واقعی فرصت دوباره دادن به هنر است؛

to save art from oblivion.

نجات هنر از فراموش شدن.

The work of a good record digger is a constant loop of three phases.

کار یک صفحه‌یاب یک چرخه دائمی سه مرحله‌ایست.

The first thing we do is hunt.

اولین کار ما شکار است.

We spend hours, days, years of our lives

ما ساعت‌ها، روزها، و سالهای زندگیمان را

rummaging through dirty and dusty record bins.

صرف زیرورو کردن انبوهی از صفحات کثیف و خاک‌گرفته می‌کنیم.

Everything that we can do to find our hands on the gold.

هر کاری می‌کنیم تا دستمان به طلا برسد.

Yes, you can find good records online,

بله، شما می‌توانید صفحه‌های موسیقی خوبی روی اینترنت پیدا کنید،

but for the deepest treasures,

اما برای گنجینه‌های عمیق‌تر،

you need to get off the couch and into the wild.

باید از روی مبل بلند شده و وارد گود شوید.

That's why we call it record digging and not record clicking.

از همین روست که اسمش را گذاشته‌ایم صفحه‌یابی، و نه کلیک‌کردن.

(Laughter)

(خنده حضار)

So what we are is music archaeologists.

بنابراین ما باستان‌شناسان موسیقی هستیم.

But then the next thing we do is we gather.

اما کار بعدی ما جمع‌آوری کردن است.

Based on our taste, expertise, personal agenda,

ما بر اساس سلیقه، تخصص، و برنامه شخصی،

we choose carefully which records to save,

به دقت انتخاب می‌کنیم که کدام صفحه‌ها را نگهداری کنیم،

which records mean something to us.

و کدام صفحات برای ما معنای خاصی دارند.

We then try and find out every little thing we can about that record --

بعد سعی می‌کنیم تا کوچکترین اطلاعات را درباره آن پیدا کنیم --

the artist, the label

هنرمند، برچسب،

and supervital information

و اطلاعات بسیار مهم

like "Who's that playing trumpet on track three?"

از جمله «نوازنده ترومپت در قطعه سوم کیست؟»

Then we file them, we contextualize them,

بعد برایش پرونده می‌سازیم، بر اساس محتوا دسته بندی می‌کنیم،

and we keep them safe.

و در یک جای امن نگهش می‌داریم.

We are music archivists.

ما آرشیودار موسیقی هستیم.

And the last thing we do to close the loop is we share.

و آخرین کاری که در این چرخه می‌کنیم به اشتراک گذاشتن است.

Most record diggers that I know have some sort of a way

اغلب صفحه‌یاب‌هایی که می‌شناسم راهی دارند

to share their discovery and elevate the artist

برای به اشتراک گذاشتن کشف خود و ارتقاء هنرمند

through an album reissue,

از طریق بازپخش آلبوم،

a web article, a radio show.

یا نوشتن مطلبی در اینترنت، یا برنامه رادیویی.

We give records back their rightful place in music history.

ما به صفحه‌ها مقام برحقشان در تاریخ موسیقی را برمی‌گردانیم.

We are tastemakers and curators.

ما سلیقه‌تراش و مدیریم.

We are musicologists.

ما موسیقی‌شناسیم.

So for myself

پس از نظر خودم

and most of the record collectors I've encountered in 20 years,

و بیشتر مجموعه‌داران صفحه که در ۲۰ سال گذشته ملاقات کرده‌ام،

I think that we all have some sort of an outlet

گمان می‌کنم که ما دارای یک نوع فروشگاه

for these discoveries.

برای این کشفیات هستیم.

I think it's our way to keep our sanity and sort of sense of purpose

به نظرم این روش ماست برای حفظ سلامت و حس هدفمندی

in this very maddening obsession,

در این علاقه و دلبستگی دیوانه‌کننده،

because it can be sort of a lonely one.

چرا که این علاقه می‌تواند منفرد باشد.

But I think we also do it because it serves the human need

اما فکر می‌کنم این کار را می‌کنیم چون در خدمت نیاز بشر

to pass along cultural knowledge.

برای انتقال دانش فرهنگی است.

Speaking of the need for curation,

حرف از نیاز به راهبرد،

in an era of overwhelming choice,

در دوره تکثر انتخاب شد،

it's been demonstrated

نشان داده شده

that too much choice actually hinders discovery.

که شمار بالای گزینه‌های انتخابی، مانع کشف می‌شود.

For example,

مثلاً،

if you're trying to watch something on Netflix,

اگر می‌خواهید روی نتفلیکس فیلمی تماشا کنید،

you're actually only browsing through a catalog of 6,000 titles.

در واقع دارید بین شش هزار عنوان جست‌وجو می‌کنید.

Now, compare that with Spotify;

حال، این را با اسپاتیفای مقایسه کنید،

if you want to pick something to listen to,

اگر به دنبال موسیقی برای گوش دادن هستید،

you're browsing through a catalog of 30 million songs.

فهرستی شامل ۳۰ میلیون آهنگ را زیرورو می‌کنید.

So I think as you can see,

بنابراین به نظر من، همانطوری که می‌بینید،

this notion of paralysis by choice

این مفهموم فلج انتخابی

affects music more than movies,

بیش از سینما، موسیقی را تحت تاثیر قرار می‌دهد،

for example.

به عنوان مثال.

And there's a few studies

و چند مطالعه وجود دارد

that are starting to show the effects of this.

که تاثیر این مسئله را نشان می‌دهند.

A recent look at the UK music market

یک بررسی اخیر بر بازار موسیقی بریتانیا

shows that the top one percent of artists in the UK are actually earning 77 percent

نشان می‌دهد که یک درصد هنرمندان صدرنشین در بریتانیا در واقع ۷۷ درصد

of the total revenues inside the music industry.

از درآمد صنعت موسیقی را به خود اختصاص می‌دهند.

That's 2013,

این مربوط به ۲۰۱۳ است،

and that's progressively getting worse,

و این روند به شکلی فزاینده در حال بدتر شدن است.

or progressing.

یا در حال پیشرفت است.

Anyway, if you're in the one percent, I'm sure you're happy.

به هر حال، اگر شما جزو آن یک درصد هستید، مطمئنم که خوشحالید.

(Laughter)

(خنده حضار)

So the takeaway for me is

نتیجه‌ای که من گرفتم این است

it's easier for people to listen to music than ever before.

که گوش کردن به موسیقی برای مردم آسان‌تر از همیشه شده.

People have more music at their disposal than ever before,

مردم بیش از هر زمان دیگری موسیقی در اختیار دارند،

yet people choose to listen to more of the same music than ever before.

در عین حال مردم انتخاب می‌کنند که بیش از هر زمان دیگری موسیقی تکراری گوش کنند.

And that's a sad thing.

و این غم‌انگیز است.

Inspired by my love for music research, record digging and curation,

ملهم از عشقم به پژوهش موسیقی، کشف صفحه و پژوهش،

I started a website called "Music Is My Sanctuary" in 2007.

در سال ۲۰۰۷ وبسایتی را به نام «موسیقی پناهگاه من است» تاسیس کردم.

Our slogan has always been "Future Classics and Forgotten Treasures."

شعار ما همواره این بوده‌:‌ «کلاسیک‌های آینده و گنجینه‌های فراموش شده.»

And it shows our love for discovering music

و این نشان‌دهنده عشق ما به کشف موسیقی

and introducing music both old and new.

و معرفی موسیقی چه قدیمی و چه جدید است.

From humble beginnings,

از همان ابتدا،

we've built a worldwide platform with a massive audience

پلفترمی جهانی برای مخاطبی گسترده فراهم ساختیم

with over 100 collaborators.

با بیش از ۱۰۰ هزار مشارکت‌کننده.

We've created over 10,000 pieces of content,

بیش از ده هزار قطعه محتوایی ایجاد کردیم،

over 500 hours of audio content.

بیش از ۵۰۰ ساعت محتوای صوتی.

Our audience consists of people

مخاطب ما متشکل از افرادی است

who just want more than what's being offered to them

که به دنبال فراتر از چیزی است که کانال‌های جریان اصلی موسیقی

by mainstream music channels.

به آنها عرضه می‌کنند.

They want to do --

آنان می‌خواهند

they want to dig deeper,

می‌خواهند به عمق راه یابند،

but they don't necessarily have 20 hours a week like us nerds,

اما الزاماً مثل ما خوره‌ها، ۲۰ ساعت در هفته وقت ندارند،

so they trust us to do that for them.

پس این کار را به ما واگذار می‌کنند.

Curation is at the heart of everything we do.

گردآوری اطلاعات و پژوهش قلب تمامی فعالیت‌های ماست.

We believe in human recommendations over algorithms.

ما به نظرات و پیشنهادهای انسانی بیش از الگوریتم‌ها اعتقاد داریم.

I could talk about the passion of record digging for days,

من می‌توانم درباره شوق دنبال صفحه گشتن روزها حرف بزنم،

but let me conclude this way.

اما بگذارید این طور نتیجه بگیرم.

After many years of doing it,

بعد از چندین سال انجام این کار،

a record collector's collection becomes sort of his autobiography.

کلکسیون یک مجموعه‌‌دار موسیقی به خودنگاره او تبدیل می‌شود.

Last year, I was DJ-ing in Poland,

پارسال، در لهستان دی-جی بودم

and the people that were hosting me,

و کسانی که میزبانم بودند،

they had this amazing record collection,

یک مجموعه فوق‌العاده صفحه داشتند،

and of course I was intrigued

و من که تحریک شده بودم

and I said, "Are you selling these?"

گفتم، «اینها فروشی‌اند؟»

They then explained to me that it was the collection

آنها بعدا برایم توضیح دادند که این مجموعه

that belonged to their dear friend Maceo who passed away a few months earlier.

متعلق بود به دوست عزیزشان ماسیو که چند ماه قبل فوت کرد.

And they were doing a project of inviting different people

و آنها روی این پروژه کار می‌کردند که افراد مختلف را دعوت کنند

to take the collection and to create something new from it,

که کلکسیون را گرفته و از آن یک چیز جدید دربیاورد،

whether it's sampling or DJ mixes,

چه سمپلینگ موسیقی باشد و چه دی-جی میکس،

you know, just to give it a second life.

این که فقط یک زندگی دوباره به آنها داده شود.

And so after a few hours of going through the collection myself

بعد از این که چند ساعت مجموعه را بررسی کردم

and creating a DJ mix from it,

و یک دی-جی میکس از آن ساختم،

even though I never got the chance to meet him,

با آن که هرگز شانس ملاقات با او را نداشتم،

it felt like in a special way,

مثل این بود که به طریقی خاص،

me and him,

من و او،

we got to talk about records for a few hours.

چند ساعتی درباره صفحه‌ها حرف زده‌ایم.

So, as record diggers,

بنابراین، به عنوان کاشفان صفحات قدیمی،

our work and our record collections are there

کار ما و کلکسیون‌های ما

to be passed on to the next generation.

اینجا هستند تا به نسل آینده منتقل شوند.

Beautiful art deserves to be cherished, shared and rediscovered.

هنرهای زیبا باید ارج دیده، تقسیم شده و بازکشف شود.

Embrace curators;

قدر پژوهشگران را بدانیم،

we are alternative voices to the mainstream music channels,

ما صداهای آلترناتیو برای کانال‌های موسیقی جریان اصلی هستیم،

digital or otherwise.

دیجیتال یا هرچیز دیگر.

Go beyond the algorithm.

ورای الگوریتم بروید.

Whatever kind of music you like,

هر جور موسیقی‌ای که بپسندید،

there are so many websites, radio shows, DJs, record stores out there

وبسایت‌ها، برنامه‌های رادیویی، دی‌جی‌ها، و صفحه‌فروشی‌ فراوانی هستند

that are just waiting to share their discoveries with you.

که منتظر تقمسیم کردن کشفیاتشان با شما هستند.

We do this work for you.

ما این کار را برای شما می‌کنیم.

All you have to do is open your ears and take risks.

فقط باید گوشهایتان را باز کنید و خطر کنید.

This music will change your life.

این موسیقی زندگی شما را عوض می‌کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)