My story of love and loss as a transracial adoptee | Sara Jones

Çeviri: Secil Orhon Gözden geçirme: Ezgisu Karakaya

When I was three years old,

Daha üç yaşındayken

I was transracially adopted from South Korea

Güney Kore'den ırklararası evlat edinildim.

by a white family in Salt Lake City, Utah.

Utah, Salt Lake City'deki beyaz bir aile tarafından.

I arrived in America with a mysterious tattoo on my left forearm.

Amerika'ya vardığımda sol kolumda gizemli bir dövme vardı.

The tattoo was so large and noticeable

Dövme o kadar büyük ve fark edilebilirdi ki

that my adoptive parents had it surgically removed right away.

yeni ailem hemen ameliyatla sildirdi.

They were worried that other kids would make fun of it.

Diğer çocukların alay edeceğinden korktular.

Today, there's only a light scar where the tattoo once was,

Şu anda dövmenin yerinde silik bir iz var.

so I've redrawn it in permanent marker so you can see what it looked like.

Görebilmeniz için kalıcı bir kalemle yeniden çizdim.

Korean adoption records in 1976 were notoriously incomplete.

1976'da Kore evlat edinme kayıtları çok eksikti.

I didn't have any information about my background

Geçmişim ya da gerçek ailem hakkında

or my birth family.

hiçbir bilgiye sahip değildim.

I didn't even know if my name or birth date were real

İsmimin ya da doğum tarihimin bile

gerçek ya da kayıt için mi öyle yazıldığını bilemiyordum.

or if they were assigned.

And no one knew what my tattoo meant.

Dövmenin anlamını kimse bilmiyordu.

Transracial adoption is where a child from one race or ethnicity

Irklararası evlat edinme, bir ırktan bir çocuğun,

is adopted by parents from a different race or ethnicity.

farklı bir ırktan bir aile tarafından evlat edinilmesidir.

In my generation, children who were adopted from Korea

Benim neslimde, Kore'den evlat edinilmiş çocuklar,

were assimilated into the culture of their adoptive parents.

evlat edinmiş olan ailenin kültürü içinde asimile olurdu.

So I was raised as if I were white.

Beyaz ırktan biri olarak yetiştirildim.

Growing up, occasionally my family would eat at a Korean restaurant,

Büyürken ailemle beraber arada bir Kore restoranına

or we'd go to the Asian festival.

ya da Asya Festivali'ne giderdik.

But I did not identify with being Asian.

Fakat kendimi bir Asyalı olarak görmüyordum.

Looking back now,

Geçmişe baktığımda,

having my tattoo removed is symbolic of losing a connection

dövmemin silinmesinin

with my Korean ethnicity and culture.

Kore kökenim ve kültürümle bağımı kaybedişimin bir sembolü olarak görüyorum.

And I am not alone.

Bu konuda yalnız değilim.

Since the 1950s, almost 200,000 Korean children have been adopted

1950'lerden beri neredeyse 200 bin Koreli çocuk

all over the world.

tüm dünyada evlat edinildi.

A growing body of research shows that children experience trauma

Sayısı artan araştırmalar gösteriyor ki

kendi ailesinin köklerinden koparılan çocuklar travma yaşıyor.

when they're separated from their families of origin.

My story includes such childhood trauma.

Benim hikayemde de böyle bir travma var.

I recently found out that my birth mother

Yakın zamanda öğrendim ki, biyolojik annem, ailemi

left my family shortly after I was born.

doğumumdan kısa süre sonra terk etmiş.

When I was two years old, my birth father became injured

Ben iki yaşındayken biyolojik babam kaza geçirmiş;

and could not provide for my brothers and me.

bana ve ağabeylerime bakamamış.

And so my two older brothers and I were sent to children welfare services.

Çocuk Esirgeme Kurumuna gönderilmişiz.

And there, someone decided, because I was younger,

Oradaki birisi, daha küçük olduğum için,

that I was more adoptable.

benim daha kolay evlatlık verilebileceğime karar vermiş.

And so, I was sent to a separate orphanage,

Böylece benimle ilgilenen ağabeylerimden ayrılıp

separated from my brothers who cared for me.

başka bir yetimhaneye gönderilmişim.

My adoption records say that I wouldn't play

Evlat edinme kayıtlarımda

with any of the other children at the orphanage,

yetimhanedeki diğer çocuklarla oynamadığımı yazıyor.

and now I know why.

Bunun nedenini artık biliyorum.

My adoption photos show the picture of a frightened, malnourished little girl.

O zamanki fotoğraflarda korkmuş, kötü beslenmiş küçük bir kız var.

Just imagine my culture shock a short and lonely nine months later,

Kısa ve yalnız geçen dokuz aydan sonra Amerika'ya vardığımda

as I arrived in America,

yaşadığım kültür şokunu düşünün.

where everything was different:

Her şeyin farklı oluşunu:

the people,

İnsanlar,

the buildings,

binalar,

the food

yemekler

and the clothing.

ve giysiler.

As a three-year-old child, I quickly figured out

Üç yaşında bir çocuk olarak,

that no one spoke the Korean language that I spoke,

benim gibi Korece konuşan kimse olmadığını çabucak anladım.

and so I stopped speaking altogether for six months.

O yüzden altı ay konuşmadım.

And when I started speaking again, it was in full English.

Tekrar konuştuğumda tamamen İngilizceydi.

One of the first phrases I said

Ailem yetimhanedeki fotoğrafları gösterdiğinde,

as my parents showed me my orphanage photos

ilk söylediğim şey şuydu:

was, "Sara sad."

''Sara üzgün.''

Children who are adopted often put up emotional walls

Evlat edinilen çocuklar bir daha incinmemek için

to protect themselves from being hurt again.

kendilerine çoğunlukla duygusal duvarlar örüyorlar.

I certainly did this,

Ben de bunu yaptım.

and like many transracially adopted children,

Irklararası evlat edinilen diğer çocuklar gibi,

there were many moments growing up where I wished that I was white

büyürken, etrafımdaki diğer çocuklar gibi beyaz olmayı

like the other kids around me.

çok diledim.

Other kids made fun of my eyes and nose.

Diğer çocuklar, gözlerim ve burnumla alay ettiler.

Now, the '80s styles were particularly brutal to me,

Seksenler modası, benim için tam bir felaketti.

with glasses that didn't fit well,

Tam oturmayan gözlüklerim,

hairstyles --

saç stilleri --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

that looked ridiculous on me.

ben de çok gülünç durmuştu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

This narrative of adoption might be uncomfortable for you to hear.

Bu hikaye sizler için dinlemesi rahatsız edici olabilir.

The narrative that we usually hear is that of a new parent,

Genelde, evlat edinilme konusunda duyduğumuz hikayeler; bir ebeveynin,

who is eagerly awaiting a child that they've been wanting for so long.

uzun süredir hevesle istediği ve beklediği bir çocuğu anlatıyor.

The parents' story is told with love, joy and excitement,

Bu ebeveynlerin hikayesi; sevgi, neşe ve heyecanla anlatılıyor.

and as they bring a newly adopted child into their home,

Yeni çocuklarını evlerine getirirken,

family and friends celebrate and congratulate the parents

aile ve arkadaşları tarafından kutlanıp

on their wonderful decision to adopt.

bu harika kararları için tebrik ediliyorlar.

My parents' adoption story was like a beautiful blanket that kept me warm.

Ailemin evlat edinme hikayesi, beni sıcak tutan bir battaniye gibiydi.

But after a while, it felt like the focus was more on the blanket,

Bir süre sonra, beni ve düşüncelerimi örten bu battaniye

covering me and my point of view entirely.

daha çok ilgi topluyormuş gibi hissettirdi.

I couldn't emotionally breathe.

Duygusal olarak nefes alamıyordum.

My parents would say things to me like,

Ebeveynlerim bana,

"I fell in love with you the first time I saw your photo.

"Fotoğrafını ilk görüşümde seni sevdim," gibi şeyler söylüyorlardı.

My heart broke."

Kalbim kırılmıştı.

They love me, I know that, and I was wanted.

Beni sevdiklerini ve istendiğimi biliyordum.

But I wish that the only birth story I had wasn't so sad,

Ama, doğumumla ilgili tek hikayemin

bu kadar üzücü ve insancıl olmamasını dilerdim.

so humanitarian.

I would often confuse love with gratitude,

Sıklıkla sevgi ve minnet duygularını karıştırdım.

especially when other people would say things to me like,

Özellikle başkaları bana,

"You're so lucky to be adopted to America,"

"Amerika'ya evlatlık gittiğin için çok şanslısın,"

or, "Your parents are such angels to adopt you."

veya "Annen baban seni evlat edindiği için melek olmalı,' dediğinde.

To a child, it felt like these comments were constant reminders to be grateful

Bir çocuk için bunlar, ebeveynlerinin iyiliğine

minnet duyması gerektiğini devamlı hatırlatan yorumlardı.

to my parents' charity.

I resented that I couldn't tell these adults,

Bu yetişkinlere

"I don't like being reminded all the time that I'm adopted.

"Sürekli evlatlık olduğumun hatırlatılmasını sevmiyorum.

I just want to be a normal kid,

Sadece normal bir çocuk olmak istiyorum,

and maybe even be ungrateful once in a while."

belki de arada nankör olmak..." diyememek gücüme gidiyordu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But I learned to smile without really smiling,

Gerçekten gülümsemeden gülümsemesini öğrendim.

and as I grew older, I wanted to be able to say,

Büyüdükçe şöyle söylemek istedim:

"Sara is still sad."

"Sara hâlâ üzgün."

But I buried my feelings, and it wasn't until later in life

Hislerimi içime attım ve evlatlık verilmemin yasını

that I realized I'd never really grieved my own adoption.

hiç tutmadığımı çok sonra fark ettim.

While many of us understand that adopting a child

Çoğumuz, başka bir ırk ya da ülkeden evlat edinilmenin

from a different race, culture or country is never simple,

kolay olmadığını anlıyor olsa da

we rarely acknowledge the complex emotions

evlatlık çocuğun hissedebileceği karmaşık duyguları

that children who are adopted can experience.

çok nadir anlıyoruz.

Some children experience feelings of loss,

Bazı çocuklar; kayıp duygusu,

feelings of rejection,

reddedilme duygusu,

grief,

keder,

shame,

utanç,

guilt,

suçluluk,

challenges with identity,

kimlik sorunu,

difficulty with intimacy

yakınlığın zorluğu

and control issues.

ve kontrol sorunları yaşıyor.

Just ask my kids.

Çocuklarıma sorabilirsiniz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Children who are adopted can still love their adoptive parents

Bu çocuklar kendisini evlat edinenleri

at the same time as experiencing these complex emotions.

karışık duygular yaşarken hâlâ sevebilir.

And many of us wonder: If we had had safe emotional spaces

Birçoğumuz merak ederiz: Eğer bu hikayelerimizi küçükken sahiplenecek

to own our own stories when we were younger,

güvenli duygusal alanlarımız olmuş olsaydı,

evlatlık konusuyla mücadelemiz yetişkinliğimizde de sürer miydi?

would we still be struggling to come to terms with adoption as adults?

Where do we find the emotional oxygen to own our own stories?

Bize ait hikayeyi sahiplenecek o duygusal oksijeni nereden buluruz?

Since the late 1990s and early 2000s,

1990'ların sonu, 2000'lerin başında, Dr. Richard Lee gibi araştırmacılar,

researchers like Dr. Richard Lee have focused on different parenting techniques

ırklararası evlat edinmekteki

farklı çocuk yetiştirme tekniklerine dikkat çektiler.

for transracial adoption.

The hope is to help children and their adoptive parents

Amaçları, bu evlatlık çocuklar ve onları yetiştirenlere

better adapt to their unique racial and ethnic circumstances.

özgün ırksal ve etnik durumlarına daha iyi uyum sağlamalarında yardımcı olmaktı.

There's more enculturation encouraged,

Bu çocukların; kendi öz kültürlerinden daha fazla insan,

that exposes children to the people,

yer, dil ve geleneğe

places, languages and culture of their birth families.

temas etmeleri destekleniyordu.

Some parents focus on racial inculcation

Bazı ebeveynler, özellikle ırkçılık konusuna odaklanıp

to specifically work with their children on the racism and discrimination

evleri dışında karşılaşacakları ırkçılık ve ayrımcılık üzerine

that they will experience outside of the home.

çocuklarını bilinçlendiriyorlar.

And some parents allow children to choose as they get older

Bazı ebeveynler de, çocuklarının biyolojik ailelerine ait kültürle

the level of exposure to the culture of their birth families.

ne kadar temas edeceklerini, çocukları büyüdüğünde onlara bırakıyorlar.

Now, we might look at these signs of progress

Tüm bu gelişmelere bakarak

and think we've got it all figured out when it comes to transracial adoption.

ırklararası evlat edinme konusunda her şeyi çözdüğümüzü düşünebiliriz.

The Korean adoptees were the first massive wave of international adoptions,

Koreli evlatlıklar, uluslararası evlat edinmede ilk büyük dalgaydı.

almost 30 years earlier than most other countries,

Birçok ülkeden, neredeyse 30 yıl önce başladı.

and so there are entire generations of Korean adoptees --

Bu nedenle, çocuklardan 70 yaşındakilere kadar

from children all the way to adults in their 70s --

birkaç nesildir süren Koreli evlatlıklar söz konusu.

dealing with the impact of their assimilation,

Bu kişiler, asimilasyonun kendi üzerlerindeki etkileri ile uğraşıyor.

and there have only been a handful of studies

Elimizde bu evlatlıkların tüm yaşam sürecini takip eden,

that follow transracial adoptees over a lifetime.

yalnızca bir avuç çalışma mevcut.

I know that people around me could not understand my adoption grief.

Etrafımdakilerin konuyla ilgili acımı anlayamayacaklarını biliyorum.

Rachel Rostad, another Korean adoptee, expressed what I was feeling

Rachel Rostad, başka bir Koreli evlatlık,

şunları dediğinde duygularımı özetledi:

when she said,

"Loss is especially confusing to measure

Hiçbir şey kaybetmemiş gibi göründüğümde

when it appears as if I haven't lost anything at all.

kaybımı ölçmek özellikle kafa karıştırıcı.

It's not missing like an organ.

Kaybedilen bir organ değil.

It's missing like wherever dreams go when you blink awake

Sabah ışığıyla gözünü açınca

into the morning light."

bir yerlere giden hayalleri kaybetmek gibi."

Every year, hundreds of South Korean adoptees

Her yıl yüzlerce Güney Koreli evlatlık

search for their birth families.

biyolojik ailelerini arıyor.

Korean agencies report that less than 15 percent are successful.

Koreli aracı şirketlere göre sadece yüzde 15'i başarıya ulaşıyor.

Last year, I found my Korean birth family in just three months.

Geçen sene, Koreli biyolojik ailemi sadece 3 ayda buldum.

I posted a photo of my redrawn tattoo on social media,

Koluma tekrar çizdiğim dövmemin fotoğrafını sosyal medyada paylaştım.

which Korean groups generously shared.

Koreli gruplar da bunu çokça paylaştı.

And a friend of my brother saw the photo,

Ağabeyimin bir arkadaşı bunu gördü.

and he knew instantly what the tattoo meant.

Dövmenin ne anlama geldiğini anında anladı.

When my father decided to send us to children welfare services,

Öz babam bizi çocuk esirgeme kurumuna gönderirken ayrı düşeceğimizden

he was worried that we would be separated and even adopted into foreign countries.

hatta başka ülkelere evlatlık verilebileceğimizden korkmuş

And so he took the unusual step to place a large tattoo

ve sıra dışı bir şekilde

on each of our arms

her birimizin ve kendisinin koluna

and on his own,

kocaman bir dövme yaptırmıştı ki

so that we could find each other someday.

bir gün birbirimizi bulabilelim.

And he tried searching for me.

Beni aramayı da denemiş.

And he was right:

Haklı çıkmış:

the tattoo did eventually lead me to find the family that I had lost.

Dövme, kaybettiğim ailemi sonunda bulmamı sağladı.

Unfortunately, he passed away nine years before he could see his children reunited.

Maalesef babam, çocuklarının kavuştuğunu göremeden 9 sene önce vefat etti.

But last year, I traveled to Korea to meet my two older brothers,

Geçen sene, iki ağabeyim, halam ve amcamla buluşmak için

my aunt and uncle,

Kore'ye gittim.

and I learned a lot of new things about myself,

Kendimle ilgili birçok yeni şey öğrendim.

including my real birth date,

Beni yedi ay yaşlandıran

which actually makes me seven months older.

gerçek doğum tarihim de dahil.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

This middle-aged woman did not love hearing that she is older.

Bu orta yaşlı kadın daha yaşlı olduğunu öğrenmekten hoşlanmadı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And that explains all those gifted and talented classes I had in school.

Okulda üstün yetenekliler için aldığım tüm dersleri açıklıyor.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But the most important thing that I learned

Öğrendiğim en önemli şey ise;

was that I had a loving family in Korea

Kore'de beni seven ve bebekliğimi hatırlayan,

who remembered me as a little baby

beni asla unutmamış olan

and had never forgotten me.

bir ailem olduğunu öğrenmemdi.ydu.

I wasn't abandoned, like my adoption records said.

Evlat edinme kayıtlarımda yazdığı gibi terk edilmemiştim,

I was wanted.

istenmiştim.

It's time to reframe our views on adoption.

Evlat edinme hakkındaki görüşlerimizi tekrar değerlendirme vakti.

A healthy adoption ecosystem is one in which children,

Sağlıklı bir evlat edinme ekosistemi;

adoptive families and birth families

çocukların, öz ailelerinin ve çocukları evlat edinenlerin her birinin

each own their unique stories.

kendi benzersiz hikayelerine sahip oldukları sistemdir.

When these narratives are placed side by side,

Bu hikayeler yan yana konulduğunda, evlat edinmenin etkilediği hayatlarla

it creates better empathy and policies for the lives that adoption impacts.

daha iyi empati kurulur ve onlar için daha iyi politikalar düzenlenir.

Here are two things that adults can do

Yetişkinlerin; evlatlık çocukların hikayelerine daha iyi sahip çıkmak için

to better protect adopted children's stories.

yapabilecekleri iki şey:

First, give children safe emotional spaces to express their emotions,

Birincisi, çocuklara duygularını ifade edebilecekleri güvenli bir ortam yaratın.

both positive and negative.

Duyguları pozitif de negatif de olabilir.

Phrases such as "tell me more,"

"Bana daha fazlasını anlat."

"what do you wish for"

"Dileğin nedir?"

and "those feelings are normal"

ve "Hissettiklerin normal," demek

are ways that parents can grant emotional oxygen to their children.

çocuklara bu duygusal oksijeni sağlayacak yöntemler olabilir.

Second, validate a child's adoption story.

İkincisi, çocuğun evlat edinilme hikayesini doğrulatın.

Children may express emotions that may feel hurtful

Çocuklar, evlatlık alan ebeveynlerini üzecek veya endişelendirecek

or worry an adoptive parent.

birtakım duygularını paylaşabilirler.

As a parent, work to hold and manage your fears

Ebeveyn olarak, korkularınızı, çocuğunuzdan ayrı bir şekilde

separately from your child.

ele almaya ve kontrol etmeye çalışın.

Always acknowledge your child's story as valid and important.

Çocuğunuzun hikayesini her zaman geçerli ve önemli kabul edin.

Now, it's natural to want to protect children

Çocuğunuzu acı çekmesinden

from experiencing pain.

korumayı istemek normal.

But my tattoo is a poignant reminder that every adoption starts with loss,

Dövmem, her evlat edinmenin kayıpla başladığının

and every child is affected differently.

ve her çocuğu farklı etkilediğinin dokunaklı hatırlatması.

Children who are adopted can live full, rich lives,

Evlatlık çocuklar dolu dolu hayatlar yaşayabilir;

as we accept and build upon this unique set of cards that we were dealt.

eğer bize dağıtılan kartları kabul edip, yapımızı bunun üzerine inşa edebilirsek.

And as you listen to our narratives with empathy,

Hikayelerimizi empati ile dinlerseniz

you will hear other things as well:

başka şeyler de duyabilirsiniz:

childlike curiosity,

çocuksu merak,

grace,

zarafet,

resilience,

dayanıklılık,

courage,

cesaret,

love

sevgi

and yes, even gratitude.

ve evet, hatta minnet duygusu.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)