My story of love and loss as a transracial adoptee | Sara Jones

Translator: Shouko Krishima Reviewer: Ahamed Shyam F

When I was three years old,

எனக்கு மூன்று வயதாக இருந்தபோது,

I was transracially adopted from South Korea

உட்டாவின் சால்ட் லேக் சிட்டியில் ஒரு வெள்ளை குடும்பத்தால்

by a white family in Salt Lake City, Utah.

தென் கொரியாவிலிருந்து நான் நாடுகடத்தப்பட்டேன்

I arrived in America with a mysterious tattoo on my left forearm.

பச்சை குத்தியிருந்த இடது முன்கையுடன் நான் அமெரிக்கா வந்தேன்

The tattoo was so large and noticeable

பச்சை குத்தியிருந்தது பெரியதாக கவனிக்கத்தக்கதாக இருந்தது

that my adoptive parents had it surgically removed right away.

அதனால என் வளர்ப்பு பெற்றோர் அதை உடனே அறுவை சிகிச்சை மூலம் அகற்றினர்

They were worried that other kids would make fun of it.

மற்ற குழந்தைகள் கேலி செய்வர் என்று அவர்கள் கவலைப்பட்டார்கள்

Today, there's only a light scar where the tattoo once was,

இன்று, பச்சை குத்தப்பட்ட இடத்தில், சிறு வடு மட்டுமே உள்ளது

so I've redrawn it in permanent marker so you can see what it looked like.

அது எப்படி இருந்தது என்பதை நீங்கள் அறிய பேனாவில் மீண்டும் வரைந்துள்ளேன்

Korean adoption records in 1976 were notoriously incomplete.

1976 இல் கொரிய தத்தெடுப்பு பதிவுகள் மோசமாக முழுமையடையாதிருந்தன

I didn't have any information about my background

எனது பின்னணி பற்றியோ எனது பிறந்த குடும்பம் பற்றியோ

or my birth family.

என்னிடம் எந்த தகவலும் இல்லை

I didn't even know if my name or birth date were real

என் பெயர் மற்றும் பிறந்த தேதி உண்மையானதா என்று கூட தெரியாது

or if they were assigned.

நியமித்ததாக கூட இருக்கலாம்.

And no one knew what my tattoo meant.

என் பச்சைக்கு என்ன அர்த்தம் என்றும் யாருக்கும் தெரியாது.

Transracial adoption is where a child from one race or ethnicity

கலப்பு தத்தெடுப்பில் ஒரு இனத்தின் குழந்தை

is adopted by parents from a different race or ethnicity.

வேறு இனத்தின் பெற்றோரால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது

In my generation, children who were adopted from Korea

கொரியாவிலிருந்து தத்தெடுக்கப்பட்ட குழந்தைகள்

were assimilated into the culture of their adoptive parents.

என் தலைமுறையில், வளர்ப்பு பெற்றோர் கலாச்சாரத்தில் இணைக்கப்படுவர்

So I was raised as if I were white.

அதனால் நான் வெள்ளை இனத்தவராகவே வளர்க்கப்பட்டேன்.

Growing up, occasionally my family would eat at a Korean restaurant,

வளரும்போது, எப்போதாவது என் குடும்பம் கொரிய உணவகத்தில் சாப்பிடுவார்,

or we'd go to the Asian festival.

அல்லது ஆசிய திருவிழாவிற்கு செல்வோம்.

But I did not identify with being Asian.

ஆனால் நான் ஆசியராக அடையாளம் காணப்படவில்லை.

Looking back now,

இப்போது திரும்பிப் பார்க்கும்போது,

having my tattoo removed is symbolic of losing a connection

எனது பச்சை அகற்றப்பட்டிருப்பது என் இனம் மற்றும் கலாச்சாரத்துடன்

with my Korean ethnicity and culture.

இருந்த இணைப்பை இழந்த குறியீடாகும்

And I am not alone.

ஆனால் நான் தனியாக இல்லை.

Since the 1950s, almost 200,000 Korean children have been adopted

1950 களில் இருந்து உலகம் முழுவதும், கிட்டத்தட்ட 200,000 கொரிய குழந்தைகள்

all over the world.

தத்தெடுக்கப்பட்டுள்ளனர்

A growing body of research shows that children experience trauma

வளர்ந்து வரும் ஆராய்ச்சி படி அவர்களது குடும்பங்களிலிருந்து பிரிந்தவுடன்

when they're separated from their families of origin.

குழந்தைகள் அதிர்ச்சியை அனுபவிக்கிறார்கள்

My story includes such childhood trauma.

என் கதையிலும் இதுபோன்ற குழந்தை பருவ அதிர்ச்சி அடங்கும்.

I recently found out that my birth mother

என் தாய் நான் பிறந்த சிறிது நேரத்திலேயே

left my family shortly after I was born.

குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறியுதாக சமீபத்தில் அறிந்தேன்

When I was two years old, my birth father became injured

எனக்கு இரண்டு வயதாக இருந்தபோது, என் பிறந்த தந்தை காயமடைந்தார்

and could not provide for my brothers and me.

சகோதரர்களையும் என்னையும் பராமரிக்க முடியவில்லை

And so my two older brothers and I were sent to children welfare services.

அதனால் என் இரண்டு சகோதரர்களும் நானும் குழந்தைகள் நல சேவைகளுக்கு அனுப்பப்பட்டோம்.

And there, someone decided, because I was younger,

அங்கே, நான் சிறுமியாக இருந்ததால்,

that I was more adoptable.

தத்தெடுக்க தகுதியானவள் என முடிவு செய்தனர்.

And so, I was sent to a separate orphanage,

அதனால், என்னை கவனித்துக்கொண்ட சகோதரர்களிடமிருந்து பிரிக்கப்பட்டு

separated from my brothers who cared for me.

ஒரு தனி அனாதை இல்லத்திற்கு நான் அனுப்பப்பட்டேன்

My adoption records say that I wouldn't play

எனது தத்தெடுப்பு பதிவுகளில் அனாதை இல்லத்தில்

with any of the other children at the orphanage,

நான் மற்ற குழந்தைகளுடன் விளையாட மாட்டேன் என்று கூறுகின்றன

and now I know why.

அது ஏன் என்று இப்போது புரிகிறது

My adoption photos show the picture of a frightened, malnourished little girl.

எனது தத்தெடுப்பு புகைப்படங்களில் பயந்த, சோர்ந்த சிறுமியாக உள்ளேன்

Just imagine my culture shock a short and lonely nine months later,

நான் அமெரிக்கா வந்தபோது, அந்த குறுகிய தனித்த ஒன்பது மாத பிரிவினால்

as I arrived in America,

கலாச்சார அதிர்ச்சி இருந்தது.

where everything was different:

எல்லாம் வித்தியாசமாக இருந்தது:

the people,

மக்கள்,

the buildings,

கட்டிடங்கள்,

the food

உணவு

and the clothing.

மற்றும் ஆடை.

As a three-year-old child, I quickly figured out

மூன்று வயது குழந்தையாக, நான் கண்டுபிடித்தது

that no one spoke the Korean language that I spoke,

நான் பேசிய கொரிய மொழி, யாரும் பேசவில்லை என்பதே

and so I stopped speaking altogether for six months.

அதனால் ஆறு மாதங்களுக்கு நான் பேசுவதையே நிறுத்தினேன்.

And when I started speaking again, it was in full English.

நான் மீண்டும் பேச ஆரம்பித்தபோது, அது முழு ஆங்கிலத்தில் இருந்தது.

One of the first phrases I said

அனாதை இல்ல புகைப்படங்கள் காட்டியபோது

as my parents showed me my orphanage photos

என் பெற்றோரிடம் நான் சொன்ன முதல் சொற்றொடர்களில் ஒன்று

was, "Sara sad."

"சாரா சோகம்" என்பதே

Children who are adopted often put up emotional walls

தத்தெடுக்கப்பட்ட குழந்தைகள் மீண்டும் காயப்படாமல் இருக்க

to protect themselves from being hurt again.

பெரும்பாலும் தங்கள் உணர்ச்சியை அடக்குகின்றனர்

I certainly did this,

நான் நிச்சயமாக இதைச் செய்தேன்,

and like many transracially adopted children,

கலப்பு தத்தெடுக்கப்பட்ட மற்ற குழந்தைகள் போல

there were many moments growing up where I wished that I was white

சுற்றியுள்ள மற்ற வெள்ளை குழந்தைகளைக் போல வெள்ளையராகவே இருந்திருக்கலாமே

like the other kids around me.

என ஆசைபட்ட பல தருணங்கள் உண்டு

Other kids made fun of my eyes and nose.

மற்ற குழந்தைகள் என் கண்களையும் மூக்கையும் கேலி செய்தனர்.

Now, the '80s styles were particularly brutal to me,

அதுவும், 80களின் பாணிகள் எனக்கு இன்னும் கொடுமையாக இருந்தன

with glasses that didn't fit well,

சரியாக பொருந்தாத கண்ணாடிகள்,

hairstyles --

சிகை அலங்காரங்கள் --

(Laughter)

(நகைப்பொலி)

that looked ridiculous on me.

அது என்னை கேலிக்குரியதாக ஆக்கியது

(Laughter)

(நகைப்பொலி)

This narrative of adoption might be uncomfortable for you to hear.

தத்தெடுப்பின் இந்த கதை கேட்க சங்கடமாக இருக்கலாம்

The narrative that we usually hear is that of a new parent,

நாம் வழக்கமாக கேட்கும் கதை ஒரு புதிய பெற்றோரின் பார்வையில்

who is eagerly awaiting a child that they've been wanting for so long.

குழந்தைக்காக பல காலமாக ஆவலுடன் காத்திருந்தவர்களின் கதை

The parents' story is told with love, joy and excitement,

பெற்றோரின் கதை அன்பு, மகிழ்ச்சி மற்றும் உற்சாகத்துடன் கூறப்படுகிறது,

and as they bring a newly adopted child into their home,

அவர்கள் தங்கள் வீட்டிற்கு, புதிய குழந்தை கொண்டு வருகிறார்கள்

family and friends celebrate and congratulate the parents

குடும்பங்கள், நண்பர்கள், அவர்களின் முடிவை போற்றி கொண்டாடுகின்றனர்.

on their wonderful decision to adopt.

அவர்களுக்கு வாழ்த்து மழை பொழிகின்றனர்

My parents' adoption story was like a beautiful blanket that kept me warm.

என் பெற்றோரின் தத்தெடுப்பு கதை, ஒரு அழகான போர்வை போல கதகதப்பானது

But after a while, it felt like the focus was more on the blanket,

ஆனால் சில காலம் கழித்து, கவனம் போர்வையில் அதிகமாக இருப்பதை உணர்ந்தேன்

covering me and my point of view entirely.

அது என்னையும் எனது பார்வையையும் முழுவதுமாக மறைத்தது

I couldn't emotionally breathe.

என் உணர்வுகளை வெளிக்காட முடியவில்லை.

My parents would say things to me like,

என் பெற்றோர் என்னிடம் சில விஷயங்களைச் சொல்வார்கள்,

"I fell in love with you the first time I saw your photo.

"உன் புகைப்படத்தை முதன்முறை பார்த்த போதே உன்னை விரும்பினேன்

My heart broke."

எங்கள் இதயத்தை கவர்ந்தாய்"

They love me, I know that, and I was wanted.

அவர்கள் என்னை நேசிக்கிறார்கள், என எனக்கு தெரியும்

But I wish that the only birth story I had wasn't so sad,

ஆனால் நான் பிறப்பு கதை வருத்தமாக, மனிதாபிமான அடிப்படையில் இல்லாமல்

so humanitarian.

இருந்திருக்கலாம் என விரும்பினேன்.

I would often confuse love with gratitude,

நான் அடிக்கடி அன்பை நன்றியுடன் குழப்புவேன்,

especially when other people would say things to me like,

குறிப்பாக மற்றவர்கள் என்னிடம் விஷயங்களைச் சொல்லும்போது,

"You're so lucky to be adopted to America,"

"நீங்கள் அமெரிக்காவில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது, பெரிய அதிர்ஷ்டம்"

or, "Your parents are such angels to adopt you."

அல்லது, "உன்னை தத்தெடுத்த உங்கள் பெற்றோர் தெய்வங்கள்" என்பர்

To a child, it felt like these comments were constant reminders to be grateful

ஒரு குழந்தைக்கு, இக்கருத்துகள், என் பெற்றோரின் தொண்டுக்கு

to my parents' charity.

நன்றியின் நினைவூட்டகாலவே தோன்றும்

I resented that I couldn't tell these adults,

என்னால் இவர்களூக்கு பதில் சொல்ல முடியாது கோபத்தை தந்தது

"I don't like being reminded all the time that I'm adopted.

"என் தத்தெடுப்பை எந்நேரமும் நினைவூட்டுவது எனக்குப் பிடிக்கவில்லை

I just want to be a normal kid,

சாதாரண குழந்தையாக நன்றியற்றவளாகவும் சில நேரம்

and maybe even be ungrateful once in a while."

இயல்பாக இருக்க விரும்புகிறேன்,

(Laughter)

(நகைப்பொலி)

But I learned to smile without really smiling,

ஆனால் நான் உண்மையில் சிரிக்காமல், சிரிக்க கற்றுக்கொண்டேன்

and as I grew older, I wanted to be able to say,

பெரியவளானாலும் என கூற விரும்பியது

"Sara is still sad."

"சாரா, இன்னும் சோகமாக இருக்கிறாள்"

But I buried my feelings, and it wasn't until later in life

ஆனால் நான் என் உணர்வுகளை புதைத்தேன், என் சொந்த தத்தெடுப்பின் துக்கத்தை

that I realized I'd never really grieved my own adoption.

நான் அணுசரிக்க வில்லை என பிற்காலத்தில் உணர்ந்தேன்

While many of us understand that adopting a child

வேறுபட்ட இனம், கலாச்சாரத்திலிருந்து ஒரு குழந்தையை தத்தெடுப்பது

from a different race, culture or country is never simple,

ஒருபோதும் எளிதானது அல்ல, என நம்மில் பலருக்கு புரியும் போது

we rarely acknowledge the complex emotions

ஆனால் தத்தெடுக்கப்பட்ட குழந்தைகளின் உணர்வுகளை

that children who are adopted can experience.

நாங்கள் அரிதாகவே ஒப்புக்கொள்கிறோம்

Some children experience feelings of loss,

அவர்கள் அனுபவிப்பது இழப்பின் வலிகள்

feelings of rejection,

நிராகரிப்பு உணர்வுகள்,

grief,

துக்கம்,

shame,

அவமானம்,

guilt,

குற்றம்,

challenges with identity,

அடையாளத்துடனான சவால்கள்,

difficulty with intimacy

நெருக்கத்தின் சிரமம்

and control issues.

மற்றும் கட்டுப்பாட்டு சிக்கல்கள்.

Just ask my kids.

என் குழந்தைகளிடம் கேளுங்கள்.

(Laughter)

(நகைப்பொலி)

Children who are adopted can still love their adoptive parents

தத்தெடுக்கப்பட்ட குழந்தைகள் வளர்ப்பு பெற்றோரை நேசிக்ககின்றனர்

at the same time as experiencing these complex emotions.

அதே நேரத்தில் இந்த சிக்கலான உணர்வுகளை அனுபவிக்கின்றனர்

And many of us wonder: If we had had safe emotional spaces

நம்மில் பலர் ஆச்சரியப்படுகிறார்கள்: ஒருவேளை சிறு வயதில்

to own our own stories when we were younger,

எங்கள் சொந்த கதைகளின் உணர்வுளுக்கு இடம் இருந்திருந்தால்

would we still be struggling to come to terms with adoption as adults?

பெரியவர்களாகும் போது தத்தெடுக்க போராடியிருப்போமா?

Where do we find the emotional oxygen to own our own stories?

சொந்த கதைகளுக்கான உணர்வு சுவாசங்களை நாம் எங்கே காண்பது?

Since the late 1990s and early 2000s,

1990 முடிய மற்றும் 2000இன் முற்பகுதியிலிருந்து,

researchers like Dr. Richard Lee have focused on different parenting techniques

டாக்டர் ரிச்சர்ட் லீ போன்ற ஆராய்ச்சியாளர்கள் கலப்பு தத்தெடுப்பின் வெவ்வேறு நுட்பங்களில்

for transracial adoption.

கவனம் செலுத்தி வருகின்றனர்.

The hope is to help children and their adoptive parents

குழந்தைகளுக்கு மற்றும் அவர்களின் வளர்ப்பு பெற்றோருக்கு

better adapt to their unique racial and ethnic circumstances.

அந்த இன சூழலின் தனித்துவத்திற்கு ஏற்றவாறு உதவுவதே இவர்களது நம்பிக்கை

There's more enculturation encouraged,

இதற்கு பல இணைத்தல்கள் ஊக்குவிக்கப்படுகிறது

that exposes children to the people,

இது குழந்தைகளை அவர்களின் பிறந்த குடும்ப மக்கள்,

places, languages and culture of their birth families.

இடம், மொழி மற்றும் கலாச்சாரத்திற்கு வெளிப்படுத்துகிறது

Some parents focus on racial inculcation

சில பெற்றோர்கள் இன ரீதியான இணைப்பை தூண்டுகின்றனர்

to specifically work with their children on the racism and discrimination

குறிப்பாக வீட்டிற்கு வெளியே உலகில் அவர்கள் அனுபவிக்கும்

that they will experience outside of the home.

இனவாதம் மற்றும் பாகுபாடு குறித்து உணர்த்துகின்றனர்

And some parents allow children to choose as they get older

மேலும் சில பெற்றோர்கள் குழந்தைகளை அவர்கள் வயதாகும்போது தேர்வு செய்ய

the level of exposure to the culture of their birth families.

அவர்களின் பிறந்த குடும்ப கலாச்சாரத்தின் வெளிப்பாடை உணர அனுமதிக்கின்றனர்

Now, we might look at these signs of progress

இந்த அறிகுறிகளில் வைத்து கலப்பு தத்தெடுப்பை

and think we've got it all figured out when it comes to transracial adoption.

நாம் முற்றிலும் அறிந்து விட்டோம் என்று நினைக்கிறோம்

The Korean adoptees were the first massive wave of international adoptions,

சர்வதேச தத்தெடுப்புகளில் முதன்மை வகிப்பது கொரிய குழந்தை தத்தெடுப்புகளே

almost 30 years earlier than most other countries,

மற்ற நாடுகளை விட, கிட்டத்தட்ட 30 ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்து இருப்பதால்

and so there are entire generations of Korean adoptees --

ஒரு முழு தலைமுறை கொரிய குழந்தைகள் தத்தெடுக்கபாட்டுள்ளனர்

from children all the way to adults in their 70s --

குழந்தைகள் முதல் 70 களில் உள்ள பெரியவர்கள் என

dealing with the impact of their assimilation,

இந்த தாக்கத்தை அனைவரும் கையாள்கின்றனர்

and there have only been a handful of studies

எனினும் நாடுகடந்த கலப்பு தத்தெடுப்பாளர்கள் வாழ்க்கையை

that follow transracial adoptees over a lifetime.

தொடரும் ஆய்வுகள் சிலவே உள்ளன

I know that people around me could not understand my adoption grief.

என் வலியை எனை சுற்றியிருந்தவர்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை என எனக்குத் தெரியும்

Rachel Rostad, another Korean adoptee, expressed what I was feeling

ரேச்சல் ரோஸ்டாட், தத்தெடுக்கப்பட்ட மற்ற கொரியரும் இதை உணர்ந்ததை

when she said,

அவள் சொன்னபோது,

"Loss is especially confusing to measure

"நான் எதையும் இழக்கவில்லை என தோன்றும் போது

when it appears as if I haven't lost anything at all.

இழப்பு அளவிட குழப்பமாக இருக்கிறது".

It's not missing like an organ.

இது ஒரு விடுபட்ட உறுப்பு போன்றதல்ல.

It's missing like wherever dreams go when you blink awake

காலை வெளிச்சத்தில் நீங்கள் விழித்திருக்கும் போது

into the morning light."

காணாமல் போகும் கனவு போன்றது"

Every year, hundreds of South Korean adoptees

நூற்றுக்கணக்கான தத்தெடுக்கப்பட்ட தென்கொரிய குழந்தைகள்

search for their birth families.

தங்கள் குடும்பங்களை தேடுகின்றனர்

Korean agencies report that less than 15 percent are successful.

கொரிய முகவர் அறிக்கை படி வெற்றி விகிதம் 15 சதவீதத்திற்கும் குறைவே.

Last year, I found my Korean birth family in just three months.

கடந்த ஆண்டு, என் கொரிய குடும்பத்தைக் மூன்று மாதங்களில் கண்டேன்

I posted a photo of my redrawn tattoo on social media,

எனது பச்சை குத்தின் புகைப்படத்தை சமூக ஊடகங்களில் வெளியிட்டேன்,

which Korean groups generously shared.

கொரிய குழுக்கள் இதை தாராளமாக பகிர்ந்தனர்.

And a friend of my brother saw the photo,

என் சகோதரனின் நண்பர் புகைப்படத்தைப் பார்த்தார்,

and he knew instantly what the tattoo meant.

அவர் உடனடியாக அந்த பச்சை குத்தின் அர்த்தம் அறிந்திருந்தார்

When my father decided to send us to children welfare services,

என் தந்தை குழந்தைகள் நல சேவைகளுக்கு, எங்களை அனுப்ப முடிவு செய்தபோது

he was worried that we would be separated and even adopted into foreign countries.

நாங்கள் பிரிந்து வெளிநாடுகளுக்கு சென்றுவிடுவோம் என்ற கவலையில்

And so he took the unusual step to place a large tattoo

அசாதாரண இந்த பெரிய வடிவத்தை பச்சை குத்தினார்

on each of our arms

எங்கள் ஒவ்வொரு கைகள் மட்டுமல்லாமல்

and on his own,

அவரது கையிலும் குத்தினார்,

so that we could find each other someday.

பின்னாளில் அடையாளம் காணவே.

And he tried searching for me.

அவர் என்னைத் தேட முயன்றார்.

And he was right:

அவரது எண்ணம் சரிதான்:

the tattoo did eventually lead me to find the family that I had lost.

அந்த பச்சை இறுதியில் என்னை என் இழந்த குடும்பத்துடன் இணைத்தது.

Unfortunately, he passed away nine years before he could see his children reunited.

துரதிர்ஷ்டவசமாக, நாங்கள் இணையும் ஒன்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் காலமானார்

But last year, I traveled to Korea to meet my two older brothers,

ஆனால் கடந்த ஆண்டு, நான் கொரியா சென்றேன் என் இரண்டு மூத்த சகோதரர்கள்

my aunt and uncle,

என் அத்தை மற்றும் மாமாவை சந்தித்தேன்

and I learned a lot of new things about myself,

என்னைப் பற்றிய பல புது விஷயங்கள் அறிந்தேன்

including my real birth date,

எனது உண்மையான பிறந்த தேதி உட்பட,

which actually makes me seven months older.

உண்மையில் நான் ஏழு மாதம் பெரியவள்

(Laughter)

(நகைப்பொலி)

This middle-aged woman did not love hearing that she is older.

இந்த நடுத்தர வயது பெண் அவள் வயதாகிவிட்டதைக் கேட்டு விரும்பவில்லை.

(Laughter)

(நகைப்பொலி)

And that explains all those gifted and talented classes I had in school.

பள்ளியில் நான் திறமையாக திகழ்ந்ததற்கான ஆரணம் இப்போது புரிகிறது

(Laughter)

(நகைப்பொலி)

But the most important thing that I learned

ஆனால் மிக முக்கியமாக நான் கற்றுக்கொண்ட விஷயம்

was that I had a loving family in Korea

எனக்கு கொரியாவில் ஒரு அன்பான குடும்பம் இருந்தது

who remembered me as a little baby

ஒரு சிறிய குழந்தையாக என்னை நினைவு கூர்கின்றனர்

and had never forgotten me.

என்னை ஒருபோதும் மறக்கவில்லை.

I wasn't abandoned, like my adoption records said.

நான் கைவிடப்படவில்லை, எனது தத்தெடுப்பு பதிவுகள் சொன்னது போல.

I was wanted.

நான் விரும்ப பட்டேன்

It's time to reframe our views on adoption.

தத்தெடுப்பு பற்றிய நம் பார்வையை மாற்றும் நேரம் இது

A healthy adoption ecosystem is one in which children,

வளர்ப்பு மற்றும் பிறப்பு குடும்பங்கள்

adoptive families and birth families

தங்களின் தனித்துவமான கதைகளை பாதுகாப்பதே

each own their unique stories.

ஒரு ஆரோக்கியமான தத்தெடுப்பு சுற்றுச்சூழலாக அமைகிறது

When these narratives are placed side by side,

இந்த விவரிப்புகள் போது அருகருகே வைக்கப்படுகின்றன,

it creates better empathy and policies for the lives that adoption impacts.

தத்தெடுப்பின் தாக்கத்தை இந்த பச்சதாபம் மற்றும் கொள்கை அரவணைக்கும்

Here are two things that adults can do

தத்தெடுக்கப்பட்ட குழந்தைகளின் கதைகளை பாதுகாக்க

to better protect adopted children's stories.

பெரியவர்கள் இந்த இரண்டு விஷயங்கள் செய்யவேண்டும்

First, give children safe emotional spaces to express their emotions,

முதலில், நேர்மறை மற்றும் எதிர்மறை உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்த

both positive and negative.

குழந்தைகளுக்கு இடம் கொடுக்க வேண்டும்

Phrases such as "tell me more,"

"இன்னும் சொல்லுங்கள்" போன்ற சொற்றொடர்கள்

"what do you wish for"

"நீங்கள் எதை விரும்புகிறீர்கள்?"

and "those feelings are normal"

மற்றும் "அந்த உணர்வுகள் இயல்பானவை"

are ways that parents can grant emotional oxygen to their children.

போன்ற கேள்விகள், குழந்தைகளின் உணர்வுகளை வெளிக்கொணர முடியும்

Second, validate a child's adoption story.

இரண்டாவதாக, குழந்தையின் தத்தெடுப்பு கதையை சரிபார்க்கவும்.

Children may express emotions that may feel hurtful

குழந்தைகள் உணர்ச்சிகள், வளர்ப்பு பெற்றோரைப்

or worry an adoptive parent.

புண்படுத்தலாம் அல்லது கவலைப்பட வைக்கலாம்

As a parent, work to hold and manage your fears

ஒரு பெற்றோராக, தனித்து உங்கள் அச்சங்களை

separately from your child.

நிர்வகிக்க கற்று கொள்ளுங்கள்

Always acknowledge your child's story as valid and important.

உங்கள் குழந்தையின் கதைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுங்கள்

Now, it's natural to want to protect children

இப்போது, உங்கள் குழந்தைகளைப் வலியை அனுபவிப்பதில் இருந்து

from experiencing pain.

பாதுகாக்க விரும்புவது இயல்பானது

But my tattoo is a poignant reminder that every adoption starts with loss,

ஆனால் என் பச்சை தத்தெடுப்பின் இழப்பை நினைவூட்டுகிறது

and every child is affected differently.

ஒவ்வொரு குழந்தையும் வித்தியாசமாக பாதிக்கப்படுகின்றனர்

Children who are adopted can live full, rich lives,

இந்த தனித்துவமான கட்டமைப்பை ஏற்றுகொண்டால்

as we accept and build upon this unique set of cards that we were dealt.

எங்கள் கதைகளுக்கு, பச்சாத்தாபத்துடன் உரிய முக்கியத்துவம் கொடுத்தால்

And as you listen to our narratives with empathy,

எங்களால் வளமான வாழ்க்கை வாழ முடியும்,

you will hear other things as well:

நீங்கள் மற்ற விஷயங்களையும் கேட்பீர்கள்:

childlike curiosity,

குழந்தை போன்ற ஆர்வம்,

grace,

நயம்

resilience,

வலிமை

courage,

தைரியம்,

love

காதல்

and yes, even gratitude.

ஆம், நன்றியுணர்வு கூட.

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கரகோஷம்)