My story of love and loss as a transracial adoptee | Sara Jones

Translator: Leila Ataei Reviewer: Sadegh Zabihi

When I was three years old,

وقتی سه ساله بودم،

I was transracially adopted from South Korea

از کره جنوبی توسط یک خانواده سفید پوست،

by a white family in Salt Lake City, Utah.

در سالت لیک سیتی، یوتا فرزندخوانده ترا-نژادی شدم.

I arrived in America with a mysterious tattoo on my left forearm.

با خال‌کوبی اسرارآمیزی روی ساعد دست چپم وارد آمریکا شدم.

The tattoo was so large and noticeable

چون خال‌کوبی خیلی بزرگ بود و دیده می‌شد

that my adoptive parents had it surgically removed right away.

والدینم مجبور شدند با جراحی آن را پاک کنند.

They were worried that other kids would make fun of it.

نگران بودند مبادا سایر بچه‌ها مرا مسخره کنند.

Today, there's only a light scar where the tattoo once was,

الان، به جای خال‌کوبی فقط اثر یک زخم باقیمانده است،

so I've redrawn it in permanent marker so you can see what it looked like.

به همین خاطر من آن را با ماژیک دوباره کشیدم، می توانید ببینید که چطور بود

Korean adoption records in 1976 were notoriously incomplete.

سابقه ثبت به سرپرستی گرفتن کره‌ای‌ها در سال ۱۹۷۶کاملاً ناقص بود.

I didn't have any information about my background

من هیچ اطلاعاتی در مورد پیشینه‌ام

or my birth family.

یا خانواده‌ای که در آن به دنیا آمدم، نداشتم.

I didn't even know if my name or birth date were real

حتی نمی دانستم که نام یا تاریخ تولدم واقعی است

or if they were assigned.

یا این که آنها ساختگی هستند.

And no one knew what my tattoo meant.

هیچ کس نمی‌دانست معنی خال‌کوبی من چیست.

Transracial adoption is where a child from one race or ethnicity

در فرزندخواندگی ترا-نژادی، قوم و نژاد بچه

is adopted by parents from a different race or ethnicity.

با والدین سرپرست فرق دارد.

In my generation, children who were adopted from Korea

هم نسلهایم، آنهایی که از کره سرپرستی شدند

were assimilated into the culture of their adoptive parents.

شبیه به فرهنگ والدین سرپرستشان رشد یافتند.

So I was raised as if I were white.

بنابراین من مثل یک سفید پوست بزرگ شدم.

Growing up, occasionally my family would eat at a Korean restaurant,

خانواده‌ام گاهی به رستوران کره‌ای می‌رفتند،

or we'd go to the Asian festival.

یا به فستیوالهای آسیایی می‌رفتیم.

But I did not identify with being Asian.

اما من نفهمیدم که آسیایی هستم.

Looking back now,

الان که به عقب نگاه می‌کنم،

having my tattoo removed is symbolic of losing a connection

پاک کردن خالکوبی نماد قطع ارتباطم بود

with my Korean ethnicity and culture.

با فرهنگ و قومیت کره‌ای‌ام.

And I am not alone.

و من تنها نیستم.

Since the 1950s, almost 200,000 Korean children have been adopted

از ۱۹۵۰ تقریباً ۲۰۰٫۰۰۰ کودک کره‌ای به فرزندخواندگی پذیرفته شدند

all over the world.

در سراسر دنیا.

A growing body of research shows that children experience trauma

تحقیقات نشان داده که آن کودکان آسیب روحی دیده‌اند

when they're separated from their families of origin.

وقتی آنها از والدین حقیقی خود جدا می‌شوند.

My story includes such childhood trauma.

ماجرای من هم شامل همان آسیبهای روحی است

I recently found out that my birth mother

من اخیرا متوجه شدم که مادر واقعی من

left my family shortly after I was born.

کمی بعد از به دنیا آوردن من خانواده را ترک کرد.

When I was two years old, my birth father became injured

وقتی من دو ساله بودم، پدر واقعی من صدمه دید

and could not provide for my brothers and me.

و نتوانست من و برادرهایمم را تامین کند

And so my two older brothers and I were sent to children welfare services.

وبنابراین من و دو برادرم را به بهزیستی سپرد.

And there, someone decided, because I was younger,

و در آنجا کسی تصمیم گرفت، چون من کوچکتر بودم،

that I was more adoptable.

و احتمال فرزندخواندگی برایم بیشتر بود.

And so, I was sent to a separate orphanage,

ازین رو جدایم کردند و به پرورشگاه سپردند،

separated from my brothers who cared for me.

از برادرهایم، که به من اهمیت می دادند جدا شدم.

My adoption records say that I wouldn't play

مدارک سرپرستی من می‌گوید،

with any of the other children at the orphanage,

با هیچ یک از سایر بچه‌های پرورشگاه بازی نمی‌کردم،

and now I know why.

و حالا می‌دانم چرا.

My adoption photos show the picture of a frightened, malnourished little girl.

عکسهای کودکی من، کودکی ترسیده و دچار سوء تغذیه را نشان می‌دهد.

Just imagine my culture shock a short and lonely nine months later,

تصور کنید تنها نه ماه بعد، من دچار شوک فرهنگی شدم،

as I arrived in America,

زمانی‌که به آمریکا آمدم،

where everything was different:

جایی‌که همه چیز متفاوت بود:

the people,

مردم،

the buildings,

ساختمان‌ها،

the food

غذا

and the clothing.

و لباس‌ها.

As a three-year-old child, I quickly figured out

به عنوان یک کودک سه ساله، من فوراً فهمیدم

that no one spoke the Korean language that I spoke,

که هیچ کس کره‌ای صحبت نمی‌کند،

and so I stopped speaking altogether for six months.

به همین خاطر من شش ماه صحبت نکردم.

And when I started speaking again, it was in full English.

و وقتی شروع به صحبت کردم، کاملا انگلیسی صحبت کردم.

One of the first phrases I said

یکی از اولین عبارت‌هایی که گفتم،

as my parents showed me my orphanage photos

زمانی‌که والدین سرپرستم، عکسهای پرورشگاه‌ام را نشانم دادند

was, "Sara sad."

که «سارا غمگین است.»

Children who are adopted often put up emotional walls

بچه‌هایی که به سرپرستی گرفته می شوند، دیوارعاطفی می‌سازند

to protect themselves from being hurt again.

تا از خودشان برابر آسیب مجدد محافظت کنند.

I certainly did this,

من هم یقیناً همین کار را کردم،

and like many transracially adopted children,

و مثل خیلی از بچه‌های تحت سرپرستی ترا-نژادی

there were many moments growing up where I wished that I was white

زمانهای زیادی درهنگام رشدم آرزو کردم سفید پوست بودم

like the other kids around me.

مثل کودکان اطرافم.

Other kids made fun of my eyes and nose.

بچه‌ها چشمها و دماغم را مسخره می‌کردند.

Now, the '80s styles were particularly brutal to me,

حالا مد دهه ۸۰ از نظر من کاملا ظالمانه بود،

with glasses that didn't fit well,

با عینک‌هایی که به خوبی متناسب نبودند،

hairstyles --

مدل مو--

(Laughter)

(خنده)

that looked ridiculous on me.

که مضحکم می‌کرد.

(Laughter)

(خنده)

This narrative of adoption might be uncomfortable for you to hear.

ممکن است شنیدن قصه فرزندخواندگی باعث آزردگی خاطر شما شود.

The narrative that we usually hear is that of a new parent,

آنچه ما معمولا می‌شنویم، این است که، والدین جدید

who is eagerly awaiting a child that they've been wanting for so long.

مشتاقانه منتظر فرزندی هستند که مدت طولانی او را می‌خواستند.

The parents' story is told with love, joy and excitement,

قصه والدین پر از عشق، لذت و هیجان گفته می‌شود،

and as they bring a newly adopted child into their home,

و زمانی‌که، فرزند جدید را به خانه می‌آورند

family and friends celebrate and congratulate the parents

خانواده و دوستان جشن می‌گیرند و به والدین تبریک می‌گویند

on their wonderful decision to adopt.

برای تصمیم فوق‌العاده قبول فرزندخواندگی.

My parents' adoption story was like a beautiful blanket that kept me warm.

قصه فرزندخواندگی والدین من هم مثل یک پتوی زیبا مرا گرم می‌کرد.

But after a while, it felt like the focus was more on the blanket,

اما بعد از مدتی، اینطور احساس می‌شد که همه تمرکز معطوف به پتویی شده

covering me and my point of view entirely.

که من و نظرات من را به صورت کامل پوشانده.

I couldn't emotionally breathe.

من به لحاظ احساسی، نمی‌توانستم نفس بکشم.

My parents would say things to me like,

والدینم به من چیزهایی می‌گفتند مثل،

"I fell in love with you the first time I saw your photo.

«من عاشقت شدم همان لحظه که عکست رو دیدم،

My heart broke."

قلبم به درد آمد.»

They love me, I know that, and I was wanted.

عاشقم بودند، می‌دانم، من خواستنی بودم.

But I wish that the only birth story I had wasn't so sad,

اما من آرزو می کردم کاش قصه تولدم آنقدر غم انگیز،

so humanitarian.

همچنین بشردوستانه نبود.

I would often confuse love with gratitude,

اغلب عشق را با قدرشناسی اشتباه می‌گرفتم،

especially when other people would say things to me like,

مخصوصا وقتی دیگران مثلا به من می گفتند:

"You're so lucky to be adopted to America,"

«خیلی خوشبختی که تو آمریکا فرزندخوانده‌ای،»

or, "Your parents are such angels to adopt you."

یا، «والدین تو چه فرشته‌هایی هستند که تو را سرپرستی می‌کنند.»

To a child, it felt like these comments were constant reminders to be grateful

در بچگی، ا‌ین حرفها مرتب یادآوری می‌کند که قدرشناس باش

to my parents' charity.

در مورد کار خیر والدینت.

I resented that I couldn't tell these adults,

آزرده بودم که نمی‌توانستم به بزرگترها بگویم،

"I don't like being reminded all the time that I'm adopted.

«دوست ندارم مرتب یادآوری شود، که من فرزند خوانده‌ام.

I just want to be a normal kid,

من فقط می‌خواستم یک کودک معمولی باشم.

and maybe even be ungrateful once in a while."

و شاید حتی هر از گاهی قدرنشناس باشم.»

(Laughter)

(خنده)

But I learned to smile without really smiling,

اما یاد گرفتم بخندم بدون اینکه واقعا خندیده باشم.

and as I grew older, I wanted to be able to say,

و وقتی بزرگترمی‌شدم، می‌خواستم بتوانم بگویم،

"Sara is still sad."

«سارا هنوز غمگین است.»

But I buried my feelings, and it wasn't until later in life

اما احساسم را مدفون کردم، ولی این همیشگی نبود

that I realized I'd never really grieved my own adoption.

فهمیدم که هرگز آنقدر از فرزند خواندگی غمگین نبودم.

While many of us understand that adopting a child

زمانی‌که خیلی از ما می‌فهمیم، فرزندخواندگی یک کودک

from a different race, culture or country is never simple,

از یک نژاد، فرهنگ یا کشور دیگر، ساده نیست،

we rarely acknowledge the complex emotions

ما به ندرت به پیچیدگی این احساس پی می‌بریم

that children who are adopted can experience.

بچه‌ای که فرزندخوانده می‌شوند می‌تواند تجربه کنند.

Some children experience feelings of loss,

بعضی بچه‌‌ها حس فقدان را تجربه می‌کنند،

feelings of rejection,

حس طرد شدگی،

grief,

غم،

shame,

شرمساری،

guilt,

گناه،

challenges with identity,

مبارزه با هویت،

difficulty with intimacy

دشواری در صمیمت

and control issues.

و کنترل مشکلات.

Just ask my kids.

فقط از بچه‌های من بپرسید.

(Laughter)

(خنده)

Children who are adopted can still love their adoptive parents

بچه‌هایی که فرزندخوانده می‌شوند می‌توانند والدین سرپرست خود را دوست بدارند

at the same time as experiencing these complex emotions.

زمانی‌که این احساسات پیچیده را تجربه می‌کنند.

And many of us wonder: If we had had safe emotional spaces

و بسیاری از ما تعجب می‌کنیم: اگر ما فضای احساسات امن را داشتیم

to own our own stories when we were younger,

که مالک قصه‌های خود باشیم، زمانی‌که کودک هستیم،

would we still be struggling to come to terms with adoption as adults?

آیا بازهم تلاش می‌کردیم با شرایط فرزندخواندگی کنار بیاییم مثل یک فرد بالغ؟

Where do we find the emotional oxygen to own our own stories?

کجا ما اکسیژن احساسمان را یافتیم تا مالک قصه‌هایمان شویم؟

Since the late 1990s and early 2000s,

از اواخر ۱۹۹۰ و اوایل ۲۰۰۰

researchers like Dr. Richard Lee have focused on different parenting techniques

محققانی مثل دکتر ریچارد لی به روی روش‌های مختلف والدین تمرکز کرده است.

for transracial adoption.

درباره فرزندخواندگی فرا نژادی.

The hope is to help children and their adoptive parents

به امید اینکه به بچه‌ها و والدین سرپرست کمک کند

better adapt to their unique racial and ethnic circumstances.

بهتر است فرزندخواندگی از نژاد و قوم واحدی باشد.

There's more enculturation encouraged,

آنجا فراگیری فرهنگی بیشتر تشویق می‌شود،

that exposes children to the people,

که بچه‌ها را به مردم نشان می‌دهند،

places, languages and culture of their birth families.

مکان، زبان و فرهنگ خانواده‌ای که در آن متولد شده‌اند.

Some parents focus on racial inculcation

برخی والدین روی تلقین نژادی تمرکز می‌کنند

to specifically work with their children on the racism and discrimination

به صورت ویژه با کودکانشان روی نژادپرستی و تبعیض کار می‌کنند

that they will experience outside of the home.

چون فرزندانشان در آینده بیرون خانه آن شرایط را تجربه می‌کنند.

And some parents allow children to choose as they get older

برخی والدین به فرزندان اجازه می‌دهند زمانی‌که بزرگ شدند

the level of exposure to the culture of their birth families.

سطح بروز فرهنگ خانواده‌های حقیقی‌شان را انتخاب کنند.

Now, we might look at these signs of progress

ما ممکن است به این نشانه‌های پیشرفت نگاه کنیم

and think we've got it all figured out when it comes to transracial adoption.

و زمانی‌که به فرزندخواندگی فرانژادی می‌رسیم فکر کنیم همه آن را فهمیدیم.

The Korean adoptees were the first massive wave of international adoptions,

کره‌ای‌هایی که به فرزندخواندگی گرفته شدند تقریبا ۳۰ سال زودتر از بسیاری کشورهای دیگر

almost 30 years earlier than most other countries,

اولین موج بزرگ فرزندخواندگی بین المللی بودند.

and so there are entire generations of Korean adoptees --

بنابراین در تمام نسلهای کره‌ای‌ها فرزندخواندگی وجود دارد--

from children all the way to adults in their 70s --

از کودکان تا بزرگسالان ۷۰ ساله--

dealing with the impact of their assimilation,

با آثار ادغام دست و پنجه نرم کرده‌اند،

and there have only been a handful of studies

و فقط تعداد انگشت شماری مطالعه کاربردی وجود داشته است

that follow transracial adoptees over a lifetime.

که فرزندخواندگی فرانژادی را در طول زندگی بررسی کرده است.

I know that people around me could not understand my adoption grief.

می‌دانم که اطرافیانم نمی‌توانند غم فرزندخواندگی من را درک کنند.

Rachel Rostad, another Korean adoptee, expressed what I was feeling

راشل رستاد، کره ای که فرزندخوانده بوده آنچه را من حس کردم، بیان کرده است

when she said,

زمانی که گفته،

"Loss is especially confusing to measure

«میزان فقدان بسیار گیج کننده است

when it appears as if I haven't lost anything at all.

انگار اصلا من هیچ چیزی را از دست نداده‌ام.

It's not missing like an organ.

این شبیه از دست دادن یک عضو نیست.

It's missing like wherever dreams go when you blink awake

این فقدان مثل جایی‌ است که رویاها می‌روند و شما پلک می‌زنید و چشمتان را

into the morning light."

روی نور صبحگاهی چشم باز می‌کنید.»

Every year, hundreds of South Korean adoptees

هرساله، صدها کره‌ای تحت فرزندخواندگی

search for their birth families.

دنبال خانواده واقعی خود می‌گردند.

Korean agencies report that less than 15 percent are successful.

گزارش‌های کره‌ای نشان می‌دهد که کمتر از ۱۵ درصد آنها موفق می‌شوند.

Last year, I found my Korean birth family in just three months.

سال گذشته، خانواده بیولوژیکی کره‌ای‌ام را فقط طی سه ماه پیدا کردم.

I posted a photo of my redrawn tattoo on social media,

من تصویر بازسازی شده خالکوبی را در رسانه‌های اجتماعی منتشر کردم،

which Korean groups generously shared.

گروه‌های کره‌ای با سخاوت آن را منتشر کردند.

And a friend of my brother saw the photo,

و یکی از دوستان برادر من آن عکس را دید،

and he knew instantly what the tattoo meant.

و او به سرعت متوجه معنای خالکوبی شد.

When my father decided to send us to children welfare services,

زمانی‌که پدرم تصمیم گرفت ما را به بهزیستی بفرستد،

he was worried that we would be separated and even adopted into foreign countries.

نگران بود که ممکن است ما را جدا کنند یا برای سرپرستی به کشورهای دیگری بفرستند.

And so he took the unusual step to place a large tattoo

بنابراین تصمیمی غیرعادی گرفت که یک خالکوبی بزرگ

on each of our arms

روی بازوی هر یک از ما بزند

and on his own,

و یکی هم برای خودش زد.

so that we could find each other someday.

بنابراین روزی می‌توانستیم یکدیگر را بیابیم.

And he tried searching for me.

و او برای یافتن من تلاش کرد.

And he was right:

و او درست فکر می‌کرد:

the tattoo did eventually lead me to find the family that I had lost.

خالکوبی من را به سوی خانواده‌ای برد که گم کرده بودم.

Unfortunately, he passed away nine years before he could see his children reunited.

متاسفانه، او نه سال قبل از اینکه فرزندانش جمع شوند، مرده بود.

But last year, I traveled to Korea to meet my two older brothers,

اما سال پیش، به کره سفر کردم تا دو برادر بزرگترم،

my aunt and uncle,

عمو و خاله‌ام را ببینم

and I learned a lot of new things about myself,

و چیزهای بسیاری در مورد خودم یاد گرفتم،

including my real birth date,

ازجمله، تاریخ تولد واقعی‌ام،

which actually makes me seven months older.

که مرا هفت ماه بزرگتر می‌کرد.

(Laughter)

(خنده)

This middle-aged woman did not love hearing that she is older.

این زن میان سال، دوست نداشت بشنود که پیرتر است.

(Laughter)

(خنده)

And that explains all those gifted and talented classes I had in school.

و آن همه چیز در مورد استعدادهای دوران مدرسه من را توضیح می‌داد.

(Laughter)

(خنده)

But the most important thing that I learned

اما مهم ترین چیزی که یاد گرفتم

was that I had a loving family in Korea

که من خانواده‌ای مهربان در کره داشتم

who remembered me as a little baby

که من را مثل نوزادی کوچک به خاطر داشتند

and had never forgotten me.

و هرگز فراموشم نکردند.

I wasn't abandoned, like my adoption records said.

من رها نشده بودم، آن گونه که مدارک سرپرستی نشان می‌داد.

I was wanted.

فرزندی خواسته بودم.

It's time to reframe our views on adoption.

زمان آن رسیده که دیدمان را نسبت به فرزندخواندگی تغییر دهیم.

A healthy adoption ecosystem is one in which children,

یک سیستم سرپرستی سالم، سیستمی است که در آن کودکان

adoptive families and birth families

خانواده سرپرست و خانواده تولد

each own their unique stories.

هر یک قصه‌های منحصر به فرد خود را دارند.

When these narratives are placed side by side,

وقتی این قصه‌ها کنار یکدیگر قرار می‌گیرند

it creates better empathy and policies for the lives that adoption impacts.

همدلی و نظم بهتری را برای زندگیهایی که تحت تاثیر سرپرستی هستند، ایجاد می‌کند.

Here are two things that adults can do

در اینجا دوچیز هست که بزرگسالان می‌توانند انجام دهند

to better protect adopted children's stories.

که ازقصه کودکانی که به فرزندخواندگی پذیرفته شدند محافظت کنند.

First, give children safe emotional spaces to express their emotions,

اول، به کودک برای بروز احساسش فضای امن بدهند،

both positive and negative.

چه حس منفی چه مثبت

Phrases such as "tell me more,"

جمله‌هایی مثل «به من بیشتر بگو،»

"what do you wish for"

«تو چه آرزویی داری»

and "those feelings are normal"

و «این احساسات طبیعی هستند»

are ways that parents can grant emotional oxygen to their children.

راههایی هستند که والدین می‌توانند به احساسات کودکشان اکسیژن بدهند.

Second, validate a child's adoption story.

دوم، قصه سرپرستی کودک را معتبر کنند.

Children may express emotions that may feel hurtful

بچه‌ها ممکن است احساساتی بروز دهند که ممکن است مضر بنظر برسند

or worry an adoptive parent.

یا والدین سرپرست را نگران کنند.

As a parent, work to hold and manage your fears

به عنوان یک مادر، بر روی مدیریت ترس‌هایتان

separately from your child.

جدا از فرزندتان کار کنید.

Always acknowledge your child's story as valid and important.

آگاه باشید قصه کودکتان معتبر و مهم است.

Now, it's natural to want to protect children

طبیعی است که بخواهید از کودکتان در مقابل

from experiencing pain.

تجربه درد حمایت کنید.

But my tattoo is a poignant reminder that every adoption starts with loss,

اما خالکوبی من یک یادآور تلخ است که هر فرزندخواندگی با فقدان آغاز می‌شود،

and every child is affected differently.

و هرکودکی به صورتی متفاوت تحت تاثیر قرار می‌گیرد.

Children who are adopted can live full, rich lives,

کودکانی که به فرزندخواندگی پذیرفته می‌شوند می‌توانند زندگی کامل و پرباری‌داشته باشند

as we accept and build upon this unique set of cards that we were dealt.

همانطورکه می‌پذیریم و متکی بر این دست از ورقهای منحصربفرد می‌سازیم.

And as you listen to our narratives with empathy,

و همانطور که قصه ما را باهمدلی می‌شنوید،

you will hear other things as well:

چیزهای دیگری را نیز خواهید شنید:

childlike curiosity,

کنجکاوی کودکانه،

grace,

رحمت،

resilience,

انعطاف‌پذیری،

courage,

شجاعت،

love

عشق،

and yes, even gratitude.

و بله، حتی قدردانی.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)