Three ideas. Three contradictions. Or not. | Hannah Gadsby

Çeviri: Ezgisu Karakaya Gözden geçirme: Cihan Ekmekçi

My name is Hannah.

Benim adım Hannah.

And that is a palindrome.

Bu bir palindrom.

That is a word you can spell the same forwards and backwards,

Yani baştan da sondan da aynı okunan kelimeler.

if you can spell.

Tabii heceleyebilirseniz.

But the thing is --

Olay şu ki --

(Laughter)

(Kahkahalar)

my entire family have palindromic names.

tüm ailem palindromik isimlere sahip.

It's a bit of a tradition.

Bir nevi gelenek.

We've got Mum, Dad --

Ana, Ata --

(Laughter)

(Kahkahalar)

Nan, Pop.

Nan, Pop.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And my brother, Kayak.

Bir de kardeşim Kayak.

(Laughter)

(Kahkahalar)

There you go.

İşte oldu.

That's just a bit a joke, there.

Sadece biraz şaka.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I like to kick things off with a joke because I'm a comedian.

Bir komedyen olduğum için şakayla başlamayı severim.

Now there's two things you know about me already:

Benim hakkımda şimdiden iki şey biliyorsunuz:

my name's Hannah and I'm a comedian.

Adım Hannah ve ben bir komedyenim.

I'm wasting no time.

Hiç zaman harcamıyorum.

Here's a third thing you can know about me:

Üçüncüye gelirsek...

I don't think I'm qualified to speak my own mind.

Aklımdakileri söylemek için yeterli olduğumu düşünmüyorum.

Bold way to begin a talk, yes,

Başlamak için cesur bir yol evet,

but it's true.

ama doğru.

I've always had a great deal of difficulty

Düşüncelerimi söze dökmekte

turning my thinking into the talking.

her zaman zorlandım.

So it seems a bit of a contradiction, then,

Benim gibi sohbette kötü olan birinin

that someone like me, who is so bad at the chat,

stand-up komedyeni gibi birine dönüşmesi

could be something like a stand-up comedian.

çelişkili görünüyor.

But there you go. There you go.

Ama işte,

It's what it is.

olan bu.

I first tried my hand at stand-up comedi -- comedie ... See?

Stand-up komeddi -- komeddi... Gördünüz mü?

See? See?

Gördünüz değil mi?

(Laughter)

(Kahkahalar)

I first tried my hand at stand-up comedy

Stand-up komediyi ilk denediğimde

yirmilerimin sonundaydım.

in my late 20s,

and despite being a pathologically shy virtual mute with low self-esteem

Patolojik düzeyde utangaç ve düşük öz saygılı,

who'd never held a microphone before,

hiç mikrofon tutmamış biri olmama rağmen

I knew as soon as I walked and stood in front of the audience,

seyircinin önüne geçtiğim anda

I knew, before I'd even landed my first joke,

ilk esprimi bile yapmadan önce

I knew that I really liked stand-up,

biliyordum ki

stand-up'la birbirimizden gerçekten hoşlanacaktık.

and stand-up really liked me.

But for the life of me, I couldn't work out why.

Ama benimki gibi bir yaşamda bunun neden işe yaradığını çözemedim.

Why is it I could be so good at doing something I was so bad at?

Bu kadar kötü olduğum bir şeyde neden bu kadar iyi olabilirdim?

(Laughter)

(Kahkahalar)

I just couldn't work it out, I could not understand it.

Bunu bir türlü anlayamadım.

That is, until I could.

Ta ki anlayana kadar.

Now, before I explain to you why it is

Kötü olduğum bir şeyde

that I can be good at something I'm so bad at,

neden iyi olduğumu açıklamadan önce

let me throw another spanner of contradiction into the work

ortaya başka bir çelişki atmama izin verin.

by telling you that not long after I worked out why that was,

Bunun nedenini anladıktan kısa süre sonra

I decided to quit comedy.

komediyi bırakmaya karar verdim.

And before I explain that little oppositional cat

Güvercinlerin arasına attığım

I just threw amongst the thinking pigeons,

bu muhalif kediyi açıklamadan önce

let me also tell you this:

şunu da söylememe izin verin:

quitting launched my comedy career.

Bu işi bırakmak komedi kariyerimi başlattı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Like, really launched it, to the point where after quitting comedy,

Gerçekten başlattı.

Komediyi bıraktıktan sonra dünyadaki en çok konuşulan komedyen oldum.

I became the most talked-about comedian on the planet,

because apparently, I'm even worse at making retirement plans

Görünen o ki emeklilik planları yapmakta

than I am at speaking my own mind.

aklımdakileri konuşmaktan da kötüymüşüm.

Now, all I've done up until this point

Bu noktaya kadar,

apart from giving over a spattering of biographical detail

biyografik ayrıntılar saçmak dışında,

is to tell you indirectly that I have three ideas

dolaylı yoldan sizinle paylaşmak istediğim

that I want to share with you today.

üç fikrim olduğunu söyledim.

And I've done that by way of sharing three contradictions:

Bunu üç çelişki paylaşarak yaptım:

one, I am bad at talking, I am good at talking;

Birincisi, konuşmakta iyiyim, konuşmakta kötüyüm.

I quit, I did not quit.

Bıraktım, bırakmadım.

Three ideas, three contradictions.

Üç fikir, üç çelişki.

Now, if you're wondering why there's only two things

Sözde üçlü listemde

neden iki şey olduğunu merak ediyorsanız --

on my so-called list of three --

(Laughter)

(Kahkahalar)

I remind you it is literally a list of contradictions.

Hatırlatırım ki bu tam anlamıyla çelişkiler listesi.

Keep up.

Bana yetişin.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now, the folks at TED advised me that with a talk of this length,

TED’dekiler, bu konuşmanın uzunluğuna bağlı olarak

sadece bir fikir paylaşmanın daha iyi olacağını söylediler.

it's best to stick with just sharing one idea.

I said no.

Hayır dedim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

What would they know?

Onlar ne anlar ki?

To explain why I have chosen to ignore what is clearly very good advice,

Bu akıllıca öneriyi neden reddettiğimi açıklamak için

I want to take you back to the beginning of this talk,

konuşmanın başını hatırlamanızı istiyorum.

specifically, my palindrome joke.

Özellikle palindrom şakamı.

Now that joke uses my favorite trick of the comedian trade,

Bu şaka komedi işindeki favori numaramı kullanıyor;

the rule of three,

üçler kuralı,

whereby you make a statement

bir beyanda bulunur,

and then back that statement up

sonra bu beyanı

with a list.

bir liste ile tekrarlarsınız.

My entire family have palindromic names:

Bütün ailem palindromik isimlere sahip:

Mum, Dad, Nan, Pop.

Ana, Ata, Nan, Pop.

The first two ideas on that list create a pattern,

Listedeki ilk iki fikir bir kalıp oluşturuyor.

and that pattern creates expectation.

Bu kalıp beklenti yaratıyor.

And then the third thing -- bam! -- Kayak. What?

Sonra üçüncü şey - bam! - Kayak. Ne?

That's the rule of three.

İşte bu üçler kuralı.

One, two, surprise! Ha ha.

Bir, iki, sürpriz! Ha ha.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now, the rule of three is not only fundamental to the way I do my craft,

Üçler kuralı sadece işimde değil

it is also fundamental to the way I communicate.

iletişimimde de esas.

So I won't be changing anything for nobody,

Kimse için,

TED için bile değişmem,

not even TED,

which, I will point out, stands for three ideas:

ki TED'in açılımında bile üç fikir var:

technology, entertainment

teknoloji, eğlence

and dickheads.

ve dingiller.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Works every time, doesn't it?

Her seferinde işe yarıyor, değil mi?

But you need more than just jokes

Profesyonel komedyenlik için

to be able to cut it as a professional comedian.

şakalardan daha fazlasına ihtiyacınız var.

You need to be able to walk that fine line between being charming

Çekicilik ve zararsızlık

arasındaki çizgide yürüyebilmelisiniz.

and disarming.

And I discovered the most effective way to generate the amount of charm I needed

Zararsız kişiliğimi dengelemek için ihtiyaç duyduğum çekiciliğin

to offset my disarming personality

şakalardan değil

was through not jokes but stories.

hikâyelerden geçtiğini keşfettim.

So my stand-up routines are filled with stories:

Yani stand-up rutinim hikâyelerle dolu:

stories about growing up, my coming out story,

büyümek, cinsel kimliğimi açıklamak,

stories about the abuse I've copped for being not only a woman

sadece kadın değil,

but a big woman and a masculine-of-center woman.

kilolu ve erkeksiliğini yüksek gören biri olarak karşılaştığım taciz.

If you watch my work online, check the comments out below

Eğer beni internetten izlerseniz

for examples of abuse.

taciz örnekleri için yorumlara bakabilirsiniz.

(Laughter)

(Kahkahalar)

It's that time in the talk where I shift into second gear,

Konuşmanın ikinci vitese geçtiğim kısmına geldik.

and I'm going to tell you a story about everything I've just said.

Size, az önce söylediğim her şey hakkında bir hikâye anlatacağım.

In the last few days of her life,

Büyükannemin yaşamının son günlerinde

my grandma was surrounded by people,

etrafı insanlarla çevrilmişti.

a lot of people,

Birçok insan.

because my grandma was the loving matriarch

Çünkü o, kocaman ve sevgi dolu bir ailenin

of a large and loving family.

sevgi dolu kabile reisiydi.

Now, if you haven't made the connection already,

Bağlantıyı kuramadıysanız

I am a member of that family.

ben de o ailenin bir üyesiyim.

I was lucky enough to be able to say goodbye to my grandma

Büyükannemin öldüğü gün,

on the day she died.

onunla vedalaşacak kadar şanslıydım.

But as she was already cocooned within herself by then,

Çoktan kendi içinde kozasına çekildiğinden,

it was something of a one-sided goodbye.

tek taraflı bir veda oldu.

So I thought about a lot of things,

Bir sürü şey hakkında düşündüm.

things I hadn't thought about in a long time,

Uzun süredir düşünmediğim şeyler hakkında.

like the letters I used to write to my grandma

Mesela üniversiteye başladığımda

when I first started university,

büyükanneme yazdığım,

letters I filled with funny stories and anecdotes

onun eğlenmesi için süslediğim hikâyeler

that I embellished for her amusement.

ve fıkralarla doldurduğum mektuplar gibi.

And I remembered how I couldn't articulate

Benim için çok büyük hissettiren dünyaya,

the anxiety and fear that filled me as I tried to carve my tiny little life

küçücük yaşamımı oymaya çalışırken hissettiğim anksiyete ve korkuyu

into a world that felt far too big for me.

ifade edemememi hatırladım.

But I remembered finding comfort in those letters,

Bu mektupları, aklımda büyükannemle yazdığım için

because I wrote them with my grandma in mind.

hissettiğim refahı hatırladım.

But as the world got more and more overwhelming

Dünya daha da ezici bir hal aldığında,

and my ability to negotiate it got worse, not better,

zorlukları aşma yeteneğim iyiye değil de kötüye gittiğinde

I stopped writing those letters.

mektupları bıraktım.

I just didn't think I had the life that Grandma would want to read about.

Büyükannemin okumak isteyeceği bir hayatım olduğunu düşünmüyordum.

Grandma did not know I was gay,

Eşcinsel olduğumu bilmiyordu.

and about six months before she died,

Ölümüne altı ay kala, hiç yoktan,

out of nowhere, she asked me if I had a boyfriend.

erkek arkadaşım olup olmadığını sordu.

Now, I remember making a conscious decision in that moment

O anda, büyükanneme açılmamak için

not to come out to my grandmother.

bilinçli bir karar verdiğimi hatırlıyorum.

And I did that because I knew her life was drawing to an end,

Yaşamının sonuna geldiğini,

onunla olan zamanımın sınırlı olduğunu biliyordum

and my time with her was finite,

and I did not want to talk about the ways we were different.

ve bu zamanı farklı olduğumuz yönleri konuşarak geçirmek istemedim.

I wanted to talk about the ways were we connected.

Ortak noktalarımızdan konuşmak istedim.

So I changed the subject.

Böylece konuyu değiştirdim.

And at the time, it felt like the right decision.

O anda, doğru karar gibiydi.

But as I sat witness to my grandmother's life

Ama büyükannemin

as it tapered to its inevitable end,

kaçınılmaz sona yaklaşmasını izlerken

I couldn't help but feel I'd made a mistake

hayatımın böylesine önemli bir kısmını paylaşmamak

not to share such a significant part of my life.

bende hata yaptım hissi uyandırdı.

But I also knew that I'd missed my opportunity,

Ama fırsatımı kaybettiğimin farkındaydım.

and as Grandma always used to say,

Büyükannemin her zaman söylediği gibi:

"Ah, well, it's all part of the soup.

"Çoktan çorbanın içine girdi.

Too late to take the onions out now."

Soğanları çıkarmak için çok geç.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

And I thought about that,

Bunun hakkında düşündüm.

and I thought about how I had to deal with too many onions

Çocukken uğraşmak zorunda kaldığım

as a kid,

bir sürü soğanı,

growing up gay in a state where homosexuality was illegal.

eşcinselliğin yasadışı sayıldığı bir eyalette büyümeyi düşündüm.

And with that thought, I could see how tightly wrapped

Bu düşünceyle özümsediğim utancın filizlerinin

in the tendrils of my own internalized shame I was.

içimde nasıl sıkıca sarıldığını gördüm.

And with that, I thought about all my traumas:

Bununla birlikte yaşadığım tüm travmaları düşündüm:

the violence, the abuse, my rape.

şiddet, taciz, tecavüze uğramam.

And with all that cluster of thinking,

Tüm bu düşünce demetinde,

a thought, a question, kept popping into my mind

cevaplayamadığım bir düşüce, bir soru

to which I had no answer:

sürekli kafamda beliriyordu:

What is the purpose of my human?

İnsanlığımın amacı ne?

Out of anyone in my family, I felt the most akin to my grandmother.

Ailemdeki herkes içinde, en çok büyükanneme yakın hissettim.

I mean, we share the most traits in common.

Çoğu özelliğimiz ortak.

Not so much these days.

Tabii şu sıralar çok değil.

Death really changes people.

Ölüm insanı gerçekten değiştiriyor.

But that --

Ama bu --

(Laughter)

(Kahkahalar)

is my grandmother's sense of humor.

büyükannemin mizah anlayışı.

But the person I felt most akin to in the world

Dünyada en yakın hissettiğim insan

was a mother, a grandmother, a great-grandmother,

bir anne, büyükanne,

a great-great-grandmother.

büyük büyükanneydi.

Me? I represented the very end of my branch of the family tree.

Ben mi? Aile ağacının en alt dallarını temsil ediyorum.

And I wasn't entirely sure I was still connected to the trunk.

Hala gövdeye bağlı olduğumdan emin değilim.

What was the purpose of my human?

İnsanlığımın amacı neydi?

The year after my grandmother's death was the most intensely creative

Büyükannemin ölümünden sonraki yıl

yaşamımdaki en yoğun yaratıcılık yılıydı.

of my life.

And I suppose that's because, at an end, my thoughts gather

Sanırım bunun nedeni, sonunda,

düşüncelerimin dağıldıklarından fazla toplanmasıydı.

more than they scatter.

My thought process is not linear.

Düşünme sürecim çizgi halinde değil.

I'm a visual thinker. I see my thoughts.

Görsel düşünürüm, düşüncelerimi görebiliyorum.

I don't have a photographic memory,

Fotografik hafızam yok,

and nor is my head a static gallery of sensibly collected think pieces.

kafam mantıklı düşünce parçalarının toplandığı durgun bir galeri de değil.

It's more that I've got this ever-evolving language of hieroglyphics

Daha çok, sürekli gelişen bir hiyeroglif dili biliyorum gibi,

kendi geliştirdiğim bir dil

that I've developed

and can understand fluently and think deeply with.

ve akıcı bir şekilde anlıyor ve derinlemesine düşünebiliyorum.

but I struggle to translate.

Ama tercüme edemiyorum.

I can't paint, draw, sculpt, or even haberdash,

Boyama yapamam, çizemem, yontamam hatta dikemem.

and as for the written word,

Yazılı olarak bununla sorunum yok.

I'm OK at it but it's a tortuous process of translation,

Ama bu dolambaçlı bir çeviri yolu

and I don't feel it does the job.

ve bunun işe yaradığını hissetmiyorum.

And as far as speaking my own mind, like I said, I'm not great at it.

Dediğim gibi, aklımdakileri söylemekte iyi değilim.

Speech has always felt like an inadequate freeze-frame

Konuşmak hep,

içimdeki yaşam için yetersiz bir donmuş görüntü gibi hissettirdi.

for the life inside of me.

All this to say,

Sonuç olarak, her zaman,

I've always understood far more than I've ever been able to communicate.

iletişim kurabileceğimden çok daha fazlasını anladım.

Now, about a year before Grandma died,

Büyükannem ölmeden bir yıl kadar önce,

I was formally diagnosed with autism.

bana otizm teşhisi kondu.

Now for me, that was mostly good news.

Benim için bu iyi haber.

I always thought that I couldn't sort my life out like a normal person

Depresyonda ve kaygılı olduğum için

hayatımı normal biri gibi çözemeyeceğimi düşündüm.

because I was depressed and anxious.

But it turns out

Ortaya çıktı ki

I was depressed and anxious

hayatımı normal biri gibi çözemeyeceğim için

because I couldn't sort my life out like a normal person,

depresyonda ve kaygılıymışım.

because I was not a normal person,

Çünkü normal biri değilmişim.

and I didn't know it.

Bunu bilmiyordum.

Now, this is not to say I still don't struggle.

Bu, hâlâ mücadele etmediğim anlamına gelmiyor.

Every day is a bit of a struggle,

Dürüst olmak gerekirse

her gün biraz mücadele.

to be honest.

But at least now I know what my struggle is,

En azından artık mücadelemin ne olduğunu biliyorum.

and getting to the starting line of normal is not it.

Bu, normalliğin başlangıç çizgisine ulaşmak değil.

My struggle is not to escape the storm.

Mücadelem fırtınadan kaçmak değil.

My struggle is to find the eye of the storm as best I can.

Mücadelem; yapabildiğimin en iyisiyle onun merkezini bulmak.

Now, apart from the usual way us spectrum types find our calm --

Biz spektrumdakilerin sakinleşmek için yaptığı geleneksel hareketler dışında --

repetitive behaviors, routine and obsessive thinking --

tekrarlayan davranışlar, rutin ve takıntılı düşünme --

I have another surprising doorway into the eye of the storm:

Fırtınanın merkezine açılan sürpriz bir kapım var:

stand-up comedy.

stand-up komedi.

And if you need any more proof I'm neurodivergent, yes,

Nörolojik olarak farklı olduğuma başka kanıt istiyorsanız

I am calm doing a thing that scares the hell out of most people.

çoğu insanın ödünü koparan şeyleri yaparken sakinim.

I'm almost dead inside up here.

Neredeyse içim ölü.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Diagnosis gave me a framework on which to hang bits of me

Teşhis, bana hangi parçalarımı asacağımı

asla anlamadığım bir çerçeve verdi.

I could never understand.

My misfit suddenly had a fit,

Uyumsuzluğum aniden uyum sağladı

and for a while, I got giddy with a newfound confidence

ve bir süreliğine,

düşüncelerimde bulduğum güven başımı döndürdü.

I had in my thinking.

But after Grandma died, that confidence took a dive,

Ama büyükannem öldükten sonra bu güven dalışa geçti

because thinking is how I grieve.

çünkü düşünerek yas tutuyordum.

And in that grief of thought,

Bu düşünce kederinde,

I could suddenly see with so much clarity

ne kadar derinden izole edildiğimi ve hep öyle olduğumu

just how profoundly isolated I was and always had been.

net bir şekilde görebildim.

What was the purpose of my human?

İnsanlığımın amacı neydi?

I began to think a lot about how autism and PTSD have so much in common.

Otizm ve travma sonrası stres bozukluğu arasında çok fazla benzerlik vardı.

And I started to worry,

Endişelenmeye başladım

because I had both.

çünkü ikisine de sahiptim.

Could I ever untangle them?

Onları hiç çözebilecek miydim?

I'd always been told that the way out of trauma

Her zaman travmadan çıkmanın yolunun

was through a cohesive narrative.

birleşmiş hikâyelerden geçtiğini söylediler.

I had a cohesive narrative,

Birleşmiş hikâyelerim vardı

but I was still at the mercy of my traumas.

ama hala travmalarımın insafındaydım.

They're all part of my soup, but the onions still stung.

Hepsi çorbamın bir parçasıydı ama soğanlar hala yakıyordu.

And at that point, I realized

O anda,

that I'd been telling my stories for laughs.

hikayelerimi güldürmek için anlattığımı fark ettim.

I'd been trimming away the darkness, cutting away the pain

Seyircinin rahatı için karanlığı süslüyor, acıyı kesiyor

and holding on to my trauma for the comfort of my audience.

ve travmayı sürdürüyordum.

I was connecting other people through laughs,

Diğer insanlara kahkahalarla bağlı olmama rağmen

yet I remained profoundly disconnected.

hâlâ onlardan derinden kopuktum.

What was the purpose of my human?

İnsanlığımın amacı neydi?

I did not have an answer,

Bir cevabım yok.

but I had an idea.

Ama bir fikrim var.

I had an idea to tell my truth,

Gerçeği anlatmak.

all of it,

Hepsinin gerçeğini.

not to share laughs but to share the literal, visceral pain of my trauma.

Kahkahaları değil de travmamın organlarımda yarattığı acıyı paylaşmak.

And I thought the best way to do that would be through a comedy show.

Bunu yapmanın en iyi yolunun komediden geçtiğini düşündüm.

And that is what I did.

İşte bunu yapıyorum.

I wrote a comedy show that did not respect the punchline,

Komedyenlerin, yumruklarını gıdıklamalara çevirmesinin beklendiği

that line where comedians are expected and trusted to pull their punches

ve buna güvenilen bitiş sözlerine

and turn them into tickles.

saygı duymayan bir gösteri hazırladım.

I did not stop.

Durmadım.

I punched through that line

O sözleri,

into the metaphorical guts of my audience.

seyircinin hayali bağırsaklarına attım.

I did not want to make them laugh.

Onları güldürmek istemedim.

I wanted to take their breath away,

Nefeslerini kesmek,

to shock them,

şok etmek istedim.

so they could listen to my story and hold my pain

Böylece akılsız, gülen kalabalıklar gibi değil de

as individuals, not as a mindless, laughing mob.

bireyler olarak acımı tutabilir, hikâyemi dinleyebilirlerdi.

And that's what I did, and I called that show "Nanette."

İşte bunu yaptım ve gösteriye “Nanette” adını verdim.

Now, many --

Bir çoğunuz --

(Applause)

(Alkış)

Now, many have argued

Bir çoğunuz,

that "Nanette" is not a comedy show.

bunun bir komedi olmadığını savunuyor.

And while I can agree "Nanette" is definitely not a comedy show,

“Nanette”in komedi olmadığı kısmına kesinlikle katılsam da

those people are still wrong --

o insanlar hâlâ hatalı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

because they have framed their argument

Çünkü argümanlarının iskeletini

as a way of saying I failed to do comedy.

komedi yapamadığımı söylemekle oluşturdular.

I did not fail to do comedy.

Komedide başarısız olmadım.

I took everything I knew about comedy --

Onun hakkında bildiğim her şeyi aldım --

all the tricks, the tools, the know-how --

püf noktalar, araç gereçler, ustalık --

I took all that, and with it, I broke comedy.

hepsini aldım ve bunlarla komediyi kırdım.

You cannot break comedy with comedy

Eğer komedide başarısızsanız

if you fail at comedy.

komediyi komediyle kıramazsınız.

Flaccid be thy hammer.

Yumuşaklık senin çekicin olsun.

(Laughter) (Applause)

(Kahkahalar) (Alkış)

That was not my point.

Amacım bu değildi.

The point was not simply to break comedy.

Sadece komediyi kırmak değildi.

The point was to break comedy so I could rebuild it and reshape it,

Amacım, komediyi kırmaktı ki onu yeniden inşa edip biçimlendireyim.

reform it into something that could better hold everything

Böylece onu,

paylaşmam gereken her şeyi daha iyi tutan bir şeye çevirebilirdim.

I needed to share,

and that is what I meant when I said I quit comedy.

Komediyi bıraktığımı söylerken bunu kastetmiştim.

Now, it's probably at this point where you're going, "Yeah, cool,

Muhtemelen şunu söyleyeceğinız noktadayız:

but what are the three ideas, exactly?

"İyi, çok güzel. Peki üç fikir tam olarak ne?

It's a bit vague."

Pek anlaşılmıyor."

I'm glad I pretended you asked.

Sormuşsunuz gibi yapmam iyi oldu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now, I'm sure there's quite a few of you who have already identified three ideas.

Şimdi, eminim ki birkaçınız çoktan üç fikir belirlemiştir.

A smart crowd, by all accounts,

Söylentilere göre akıllı bir kalabalık,

so I wouldn't be surprised at all.

bu yüzden hiç şaşırmam.

But you might be surprised to find out that I don't have three ideas.

Ama o üç fikre sahip olmadığımı söylemem sizi şaşırtabilir.

I told you I had three ideas, and that was a lie.

Üç fikrim olduğunu söylerken yalan söylemiştim.

That was pure misdirection -- I'm very funny.

Salt yanlış yönlendirmeydi -- Çok eğlenceliyim.

What I've done instead is I've taken whole handfuls of my ideas as seeds,

Bunun yerine, bir avuç fikir tohumu aldım

and I've scattered them all throughout my talk.

ve konuşmam boyunca hepsini dağıttım.

And why did I do that?

Peki bunu neden yaptım?

Well, apart from shits and giggles,

Tüm saçmalıklar ve gülüşmeleri çıkarırsak

it comes down to something my grandma always used to say.

büyükannemin hep söylediği bir söze geliyoruz.

"It's not the garden, it's the gardening that counts."

"Önemli olan bahçe değil, yapılan bahçe işleri."

And "Nanette" taught me the truth to that truism.

"Nanette" bana bu gerçekçiliğin gerçeğini öğretti.

I fully expected by breaking the contract of comedy

Komedinin kontratını yırtıp

and telling my story in all its truth and pain

gerçek ve acı dolu hikayemi anlatmanın

that that would push me further into the margins of both life and art.

beni yaşam ve sanatın sınırına iteceğini düşündüm.

I expected that, and I was willing to pay that cost in order to tell my truth.

Bunu bekliyordum ve gerçeğimi anlatmak için bedelini ödemeye hazırdım.

But that is not what happened.

Ama olan bu değildi.

The world did not push me away. It pulled me closer.

Dünya beni uzaklaştırmadı, yakınına çekti.

Through an act of disconnection, I found connection.

Bu kopuklukta bağlantı buldum.

And it took me a long time to understand

Bu çelişkinin merkezinin aynı zamanda,

that what is at the heart of that contradiction

kötü olduğum bir şeyde

is also at the heart of the contradiction

neden iyi olduğum çelişkisinin de merkezi olduğunu anlamak

as to why I can be so good at something I am so bad at.

uzun zamanımı aldı.

You see, in the real world,

Görüyorsunuz,

I struggle to talk to people

gerçek dünyada insanlarla konuşmakta zorlanıyorum.

because my neurodiversity makes it difficult for me to think,

Çünkü nöroçeşitliliğim aynı anda düşünmemi,

listen, speak and process new information

dinlememi, konuşmamı

all at the same time.

ve yeni bilgiyi işlememi zorlaştırıyor.

But onstage, I don't have to think.

Ama sahnedeyken düşünmem gerekmiyor.

I prepare my thinks well in advance.

Düşüncelerimi çok önceden hazırlıyorum.

I don't have to listen. That is your job.

Dinlemek zorunda değilim, o sizin göreviniz.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And I don't really have to talk,

Gerçekten konuşmak zorunda değilim

because, strictly speaking, I'm reciting.

çünkü doğrusunu söylemek gerekirse ezbere anlatıyorum.

So all that is left

Geriye kalan tek şey

is for me to do my best

elimden gelenin en iyisini yaparak

to make a genuine connection with my audience.

seyircimle hakiki bir ilişki kurmak.

And if the experience of "Nanette" taught me anything,

"Nanette" bana herhangi bir şey öğrettiyse

it's that connection depends not just on me.

o da bu ilişkinin sadece bana bağlı olmadığı.

You play a part.

Sizin de bir rolünüz var.

"Nanette" may have begun in me,

"Nanette" benimle başlamış olabilir.

but she now lives and grows in a whole world of other minds,

Ama şimdi, benim paylaşmadığım dünya dolusu diğer zihnin içinde

minds I do not share.

yaşıyor ve büyüyor.

But I trust I am connected.

Bağlandığıma güveniyorum.

And in that, she is so much bigger than me,

O, benden çok daha büyük.

just like the purpose of being human is so much bigger than all of us.

Tıpkı insan olmanın amacının hepimizden büyük olması gibi.

Make of that what you will.

Yapmak istediğinizi yapın.

Thank you, and hello.

Teşekkürler ve merhaba.

(Applause)

(Alkış)