Three ideas. Three contradictions. Or not. | Hannah Gadsby

Translator: Saba Rezaie Reviewer: Masoud Motamedifar

My name is Hannah.

اسم من هانا است.

And that is a palindrome.

و یک‌ اسم قرینه است.

That is a word you can spell the same forwards and backwards,

منظور لغتی است که چه از چپ و چه از راست خوانده شود، فرقی ندارد،

if you can spell.

البته اگر بدانید چه‌جوری نوشته می‌شود!

But the thing is --

ولی موضوع این است --

(Laughter)

(خنده حضّار)

my entire family have palindromic names.

اسم همه اعضای خانواده من قرینه است.

It's a bit of a tradition.

یک جورهایی رسم است.

We've got Mum, Dad --

داریم: مام [مادر] دَد [پدر]) —

(Laughter)

(خنده حضّار)

Nan, Pop.

نَن [مادربزرگ]، پاپ [پدربزرگ]

(Laughter)

(خنده حضّار)

And my brother, Kayak.

و، برادرم کایاک [قایق]

(Laughter)

(خنده حضّار)

There you go.

اینطوری‌هاست!

That's just a bit a joke, there.

این فقط یک شوخی کوچک بود.

(Laughter)

(خنده حضّار)

I like to kick things off with a joke because I'm a comedian.

من دوست دارم صحبتم را با شوخی شروع کنم چون که کمدین هستم.

Now there's two things you know about me already:

تا الان دو چیز هست که شما در مورد من می‌دانید:

my name's Hannah and I'm a comedian.

اینکه اسمم هاناست و کمدین هستم.

I'm wasting no time.

وقت تلف نمی‌کنم.

Here's a third thing you can know about me:

این‌هم سومین چیزی که باید در مورد من بدانید:

I don't think I'm qualified to speak my own mind.

من فکر نمی‌کنم که خودم شایستگی بیان آنچه در ذهنم است را داشته باشم.

Bold way to begin a talk, yes,

روش جسورانه‌ای برای شروع صحبت‌هایم است، بله،

but it's true.

اما حقیقت دارد.

I've always had a great deal of difficulty

من همیشه سختی‌ بسیار زیادی برای

turning my thinking into the talking.

تبدیل تفکراتم به حرف‌هایم داشته‌ام.

So it seems a bit of a contradiction, then,

پس به نظرمی‌آید اینجا کمی تناقض وجود دارد،

that someone like me, who is so bad at the chat,

که کسی مثل من که در صحبت کردن خیلی بد است،

could be something like a stand-up comedian.

توانسته‌ است استندآپ کمدین باشد.

But there you go. There you go.

ولی همین است. همین است.

It's what it is.

این اتفاقی است که افتاده.

I first tried my hand at stand-up comedi -- comedie ... See?

من اول استندآپ کمد ... کمد ... می‌بینید؟

See? See?

می‌بینید؟ می‌بینید؟

(Laughter)

(خنده حضّار)

I first tried my hand at stand-up comedy

من وقتی اولین بار استندآپ کمدی را امتحان کردم،

in my late 20s,

نزدیک به سی سال داشتم،

and despite being a pathologically shy virtual mute with low self-esteem

و‌ برخلاف اینکه از لحاظ آسیب‌شناسی خجالتی، کم‌حرف با اعتماد به‌نفس پایین بودم

who'd never held a microphone before,

و هرگز قبل از آن میکروفن به دست نگرفته بودم،

I knew as soon as I walked and stood in front of the audience,

می‌دانستم که به محض اینکه [به سمت صحنه] راه بیفتم و دربرابر تماشاگران بایستم،

I knew, before I'd even landed my first joke,

و قبل از اینکه اولین جوکم را تعریف کنم،

I knew that I really liked stand-up,

می‌دانستم که واقعاً استدآپ را دوست دارم،

and stand-up really liked me.

و استندآپ هم من را دوست دارد.

But for the life of me, I couldn't work out why.

ولی پیش خودم، نمی‌توانستم بفهمم چرا.

Why is it I could be so good at doing something I was so bad at?

چگونه می‌توانستم در چیزی که خیلی بدم، آنقدر خوب باشم؟

(Laughter)

(خنده حضّار)

I just couldn't work it out, I could not understand it.

اصلاً متوجه نمی‌شدم، نمی‌توانستم دلیلش را بفهمم.

That is, until I could.

تا زمانی که، توانستم!

Now, before I explain to you why it is

الان، قبل از اینکه به شما دلیلش را توضیح دهم،

that I can be good at something I'm so bad at,

دلیل اینکه چگونه می‌توانستم در چیزی که خیلی بدم، آنقدر خوب باشم،

let me throw another spanner of contradiction into the work

بگذارید راجع به تناقض دیگری یا شما صحبت کنم،

by telling you that not long after I worked out why that was,

اینکه به شما بگویم درست موقعی که توانستم علتش را بفهمم،

I decided to quit comedy.

تصمیم گرفتم کمدی را کنار بگذارم.

And before I explain that little oppositional cat

و حالا قبل از اینکه راجع به آن گربه مخالف،

I just threw amongst the thinking pigeons,

که وسط کبوترهای افکارتان پرت کردم، توضیح دهم

let me also tell you this:

بگذارید این را هم بگویم:

quitting launched my comedy career.

ترک کمدی، شروع حرفه کمدی من شد!

(Laughter)

(خنده حضّار)

Like, really launched it, to the point where after quitting comedy,

یعنی، واقعاً شروعش بود، تا حدی که بعد از ترک کمدی،

به کمدینی تبدیل شدم که همه در موردش در کل کره زمین بحث‌ می‌کردند،

I became the most talked-about comedian on the planet,

because apparently, I'm even worse at making retirement plans

چرا که به نظر می‌رسد برنامه‌ریزی برای دوران بازنشستگیم هم حتی بدتر

than I am at speaking my own mind.

از بیان کردن ذهنم بودم!

Now, all I've done up until this point

تا اینجای بحث کل کاری که انجام دادم،

apart from giving over a spattering of biographical detail

به غیر از چند اطلاعات جزئی و پراکنده از شرح‌ حالم،

is to tell you indirectly that I have three ideas

غیرمستقیم به شما سه ایده‌ای را که می‌خواهم امروز

that I want to share with you today.

با شما مطرح کنم، گفته‌ام.

And I've done that by way of sharing three contradictions:

و آن را از طریق بیان سه تناقض اجرا کرده‌ام:

one, I am bad at talking, I am good at talking;

یک، من در صحبت کردن بد هستم، من در صحبت کردن خوب هستم؛

I quit, I did not quit.

من [کارم] را ترک کردم، [کارم] را ترک نکردم.

Three ideas, three contradictions.

سه ایده، سه تناقض.

Now, if you're wondering why there's only two things

حالا اگر شما نمی‌دانید چرا تنها دو موضوع

on my so-called list of three --

در لیست، به اصطلاح، سه‌تایی من است

(Laughter)

(خنده حضّار)

I remind you it is literally a list of contradictions.

لازم است یادآوری کنم که این دقیقاً یک لیست متناقض است.

Keep up.

حواستان باشد!

(Laughter)

(خنده حضّار)

Now, the folks at TED advised me that with a talk of this length,

دوستانم در TED، به من توصیه کردند که با این وقت کوتاه برای سخنرانی،

it's best to stick with just sharing one idea.

بهتراست فقط به توضیح یکی از ایده‌هایت بپردازی.

I said no.

و‌من گفتم خیر!

(Laughter)

(خنده حضّار)

What would they know?

آنها چی می‌دانند؟

To explain why I have chosen to ignore what is clearly very good advice,

برای اینکه به شما توضیح دهم چرا من به نصیحت خیلی خوبشان توجهی نکردم،

I want to take you back to the beginning of this talk,

می‌خواهم شما را ببرم به قبل، اول سخنرانی،

specifically, my palindrome joke.

یا دقیق‌تر، به بخش شوخی اسم‌های قرینه.

Now that joke uses my favorite trick of the comedian trade,

حالا، آن شوخی از حیله مورد علاقه من در بین کمدین‌ها استفاده می‌کند،

the rule of three,

قانون سه‌تایی،

whereby you make a statement

آنجایی که شما جمله‌ای می‌گویید،

and then back that statement up

و درباره آن توضیحاتی می‌دهید؛

with a list.

با به کارگرفتن یک لیست.

My entire family have palindromic names:

تمام اعضای خانواده من اسم قرینه دارند:

Mum, Dad, Nan, Pop.

مام، دَد، نَن، پاپ.

The first two ideas on that list create a pattern,

دو ایده اولیه لیست، الگویی را ترسیم می‌کنند،

and that pattern creates expectation.

و آن الگو انتظاری را در پی‌ دارد.

And then the third thing -- bam! -- Kayak. What?

و بعد موضوع سوم، -اینجاست- کایاک! چی؟

That's the rule of three.

این همان قانون سه‌تایی است.

One, two, surprise! Ha ha.

یک، دو، سوپرایز! ها‌ها [خنده]

(Laughter)

(خنده حضّار)

Now, the rule of three is not only fundamental to the way I do my craft,

اما این قانون نه تنها برای نوشتن کارهای من ضروری است،

it is also fundamental to the way I communicate.

بلکه درمورد روش ارتباط برقرارکردن من هم نقش اساسی دارد.

So I won't be changing anything for nobody,

پس من روشم را به خاطر هیچ‌کس عوض نمی‌کنم،

not even TED,

حتی TED،

which, I will point out, stands for three ideas:

که خود کلمه TED، همین‌جا می‌گویم، هرحرفش حرف اول یک ایده است

technology, entertainment

فناوری [یا تکنولوژی برای T]، سرگرمی [یا انترتینمنت برای E]

and dickheads.

و خُل‌ها[یا دیک‌هد برای D]

(Laughter)

(خنده حضّار)

Works every time, doesn't it?

هر بار کار می‌کند، مگر نه؟ [اشاره به قانون سه‌تایی]

But you need more than just jokes

ولی شما، به عنوان استدآپ کمدین،

to be able to cut it as a professional comedian.

به چیزی بیش از شوخی احتیاج دارید تا کمدین حرفه ای باشید

You need to be able to walk that fine line between being charming

و شما باید بتوانید روی مرز باریک بین جذاب بودن

and disarming.

و قانع‌کننده بودن راه بروید.

And I discovered the most effective way to generate the amount of charm I needed

و من فهمیدم که مؤثرترین روش برای تولید میزان جذابیت مورد احتیاج من

to offset my disarming personality

و مهار شخصیت قانع‌کننده‌ام،

was through not jokes but stories.

ازطریق شوخی نیست، بلکه از طریق داستان است.

So my stand-up routines are filled with stories:

پس روش استندآپ من پر از داستان است:

stories about growing up, my coming out story,

داستان بزرگ شدنم، داستان بیرون آمدنم [از حصار دورم]،

stories about the abuse I've copped for being not only a woman

داستان سؤاستفاده شدن از من، به خاطر اینکه نه تنها زن بودم،

but a big woman and a masculine-of-center woman.

بلکه زنی هیکلی، با تمایلات همجنسگرایانه.

If you watch my work online, check the comments out below

اگر کارهایم را دراینترنت می‌بینید، سری به نظرات کاربران در زیر بزنید،

for examples of abuse.

برای مثال در بحث سؤاستفاده.

(Laughter)

(خنده حضّار)

It's that time in the talk where I shift into second gear,

الان در این قسمت بحث، زمان تغییر و رفتن به دنده دو است،

and I'm going to tell you a story about everything I've just said.

و من داستانی می‌گویم در مورد تمام آنچه تا اینجا برایتان گفته‌ام.

In the last few days of her life,

در آخرین روزهای زندگی مادر بزرگم،

my grandma was surrounded by people,

اطرافش شلوغ بود،

a lot of people,

تعداد زیادی جمع بودند،

because my grandma was the loving matriarch

چون مادربزرگ من، مادربزرگی محبوب

of a large and loving family.

از یک خانواده‌ بزرگ و دوست‌داشتنی بود.

Now, if you haven't made the connection already,

اگر تا الان متوجه ارتباطات نشدید، باید بگویم که

I am a member of that family.

من هم عضو همان خانواده هستم!

I was lucky enough to be able to say goodbye to my grandma

خوش‌شانس بودم که توانستم از او خداحافظی کنم،

on the day she died.

در روزی که از دنیا رفت.

But as she was already cocooned within herself by then,

ولی چون او دیگر در آن آخرین ساعات درحال تنیدن پیله خود بود،

it was something of a one-sided goodbye.

کمی حالت خداحافظی یک‌طرفه داشت.

So I thought about a lot of things,

پس من به مسائل خیلی زیادی فکر کردم،

things I hadn't thought about in a long time,

مسائلی که مدت‌ها بود به آنها فکر نکرده بودم،

like the letters I used to write to my grandma

مثل نامه‌های که برای مادربزرگم می‌نوشتم

when I first started university,

اولین روزهایی که وارد دانشگاه شده بودم،

letters I filled with funny stories and anecdotes

نامه‌های پراز داستان‌ها و تمثیل‌های خنده دار

that I embellished for her amusement.

که من برای سرگرمی او به آنها آب و تاب می‌دادم.

And I remembered how I couldn't articulate

و یادم هست که چقدر برایم سخت بود برایش

the anxiety and fear that filled me as I tried to carve my tiny little life

از اضطراب و ترسی بگویم که در درونم پر بود وقتی سعی داشتم که زندگی کوچکم

into a world that felt far too big for me.

را به دنیایی که به نظرم خیلی خیلی بزرگ بود بسط دهم.

But I remembered finding comfort in those letters,

ولی یادم می‌آمد که آن نامه‌ها به من حس راحتی می‌داد،

because I wrote them with my grandma in mind.

چون آن را با مادربزرگم در ذهنم می‌نوشتم.

But as the world got more and more overwhelming

ولی هرچه دنیا بیشتر و بیشتر پیچیده می‌شد،

and my ability to negotiate it got worse, not better,

و توانایی من برای مهار آن کمتر می‌شد، و نه بیشتر،

I stopped writing those letters.

من دیگر برایش نامه‌ای ننوشتم.

I just didn't think I had the life that Grandma would want to read about.

چون فکر می‌کردم که زندگی من دیگر برای مادربزرگم خواندنی نیست.

Grandma did not know I was gay,

مادربزرگم نمی‌دانست که من همجنسگرا هستم،

and about six months before she died,

و حدود شش ماه قبل از اینکه فوت کند،

out of nowhere, she asked me if I had a boyfriend.

بدون هیچ مقدمه‌ای، از من پرسید که آیا دوست‌پسر دارم.

Now, I remember making a conscious decision in that moment

یادم هست که در آن لحظه در حال کلنجار برای گرفتن تصمیم منطقی بودم،

not to come out to my grandmother.

که به او چیزی در این مورد نگویم.

And I did that because I knew her life was drawing to an end,

من این‌کار را کردم، چون می‌دانستم او به اواخر عمر خود نزدیک است،

and my time with her was finite,

و زمان من با او محدود است،

and I did not want to talk about the ways we were different.

و من نمی‌خواستم با او در مورد تفاوت‌هایمان صحبت کنم.

I wanted to talk about the ways were we connected.

می‌خواستم در مورد نقاط مشترکمان صحبت کنیم.

So I changed the subject.

پس موضوع را عوض کردم.

And at the time, it felt like the right decision.

و آن موقع، به نظر تصمیم منطقی می‌آمد.

But as I sat witness to my grandmother's life

ولی حالا که نشسته بودم و شاهد بودم که زندگی او

as it tapered to its inevitable end,

ناگزیر به آخرین لحظاتش رسیده است،

I couldn't help but feel I'd made a mistake

نمی‌توانستم از این فکر فرار کنم که تصمیمم اشتباه بود که

not to share such a significant part of my life.

با او در مورد بخشی از زندگیم صحبت نکرده بودم.

But I also knew that I'd missed my opportunity,

ولی هم‌زمان هم می‌دانستم که دیگر فرصتم را از دست داده‌ام،

and as Grandma always used to say,

و به قول مادربزرگم که همیشه می‌گفت،

"Ah, well, it's all part of the soup.

«خوب دیگر این همه بخشی از سوپ است.

Too late to take the onions out now."

برای درآوردن پیاز خیلی دیر شده است.»

(Laughter)

(خنده حضّار)

And I thought about that,

و من به آن فکر کردم،

and I thought about how I had to deal with too many onions

و به این که چگونه در بچگی باید با پیازهای زیادی

as a kid,

مواجه می‌شدم،

growing up gay in a state where homosexuality was illegal.

به عنوان یک همجنسگرا در ایالتی که همجنسگرایی غیرقانونی بود.

And with that thought, I could see how tightly wrapped

و با این فکر، می‌توانستم بفهمم که چرا تا این اندازه در هیولای

in the tendrils of my own internalized shame I was.

شرم درونی خودم پیچیده شده بودم.

And with that, I thought about all my traumas:

و با همه این‌ها، من به ترس‌هایم فکر می‌کردم:

the violence, the abuse, my rape.

خشونت، سؤاستفاده و یا تجاوز به من.

And with all that cluster of thinking,

‌در بین هجمه تمام فکرها،

a thought, a question, kept popping into my mind

یک فکر، یک سؤال، مدام در ذهنم تکرار می‌شد

to which I had no answer:

که من هیچ جوابی برایش نداشتم:

What is the purpose of my human?

هدف از ماهیت انسانی من چیست؟

Out of anyone in my family, I felt the most akin to my grandmother.

از بین تمام اعضای خانواده‌ام، بیشترین حس نزدیکی را به مادربزرگم داشتم.

I mean, we share the most traits in common.

منظورم این است که بیشترین ویژگی‌های مشترک را داشتیم.

Not so much these days.

الان البته نه خیلی،

Death really changes people.

مرگ واقعاً انسان‌ها را تغییر می‌دهد.

But that --

— ولی این

(Laughter)

(خنده حضّار)

is my grandmother's sense of humor.

حالت طنزی بود که مادربزرگم داشت.

حال، انسانی که من بیشترین حس نزدیکی به او در تمام دنیا را داشتم

But the person I felt most akin to in the world

was a mother, a grandmother, a great-grandmother,

یک مادر بود، مادربزرگ، مادر مادربزرگ

a great-great-grandmother.

و مادر مادر مادربزرگ.

Me? I represented the very end of my branch of the family tree.

و من؟ آخرین شاخه در شجره خانوادگیم بودم.

And I wasn't entirely sure I was still connected to the trunk.

درحالی که مطمئن نبودم که هنوز به تنه وصل هستم.

What was the purpose of my human?

هدف از ماهیت انسانی من چیست؟

The year after my grandmother's death was the most intensely creative

یک سال بعد از مرگ مادر بزرگم، اوج دوران شکوفایی خلاقیت

of my life.

در زندگی من بود.

And I suppose that's because, at an end, my thoughts gather

فکر می‌کنم که دلیلش این بود که افکار متمرکز من بیشتر از

more than they scatter.

افکار پریشان بود.

My thought process is not linear.

رویه افکار من خطی نیست.

I'm a visual thinker. I see my thoughts.

من افکار بصری دارم. افکارم را می‌بینم.

I don't have a photographic memory,

نه افکار تصویری‌ای دارم،

and nor is my head a static gallery of sensibly collected think pieces.

و نه ذهنم گالری ثابتی از مجموعه منظم افکار است.

It's more that I've got this ever-evolving language of hieroglyphics

شبیه این است که من زبان همیشه در حال تغییر هیروگلیفی در اختیار داشتم،

that I've developed

که خودم تکمیلش کرده‌ام

and can understand fluently and think deeply with.

و کاملاً آن را متوجه می‌شوم و می‌توانم عمیق با آن فکر کنم.

but I struggle to translate.

ولی با ترجمه کردن آن مشکل دارم.

I can't paint, draw, sculpt, or even haberdash,

من نمی‌توانم نقاشی، طراحی، مجسمه سازی و یا حتی خیاطی کنم،

and as for the written word,

و از نظر نوشتن کلمات،

I'm OK at it but it's a tortuous process of translation,

خیلی بد نیستم اما فرایند ترجمه، خیلی برایم پیچیده است،

and I don't feel it does the job.

و فکر نمی‌کنم که [ترجمه] حق مطلب را ادا کند.

And as far as speaking my own mind, like I said, I'm not great at it.

و از نظر توانایی‌ام، برای بیان افکار خودم، همانطور که گفتم، خیلی قوی نیستم.

Speech has always felt like an inadequate freeze-frame

سخنرانی همیشه برایم حس ناکافی از یک عکس ثابت

for the life inside of me.

از کل زندگی درون من است.

All this to say,

منظورم این است،

I've always understood far more than I've ever been able to communicate.

من خیلی بیشتراز آنچه می‌توانم بیان کنم، مسائل را درک می‌کنم.

Now, about a year before Grandma died,

یک سال قبل از اینکه مادربزرگم فوت کند،

I was formally diagnosed with autism.

من رسما مبتلا یه اوتیسم تشخیص داده شدم.

Now for me, that was mostly good news.

این برای من، خبرخیلی خوبی بود،

I always thought that I couldn't sort my life out like a normal person

[چون] همیشه فکر می‌کردم که نمی‌توانم زندگی‌ام را مثل یک آدم معمولی رتخ وفتخ کنم

because I was depressed and anxious.

چون من افسرده و مضطرب بودم.

But it turns out

ولی درواقع مسأله این بود که

I was depressed and anxious

من افسرده و مضطرب بودم،

because I couldn't sort my life out like a normal person,

چون نمی‌توانستم زندگی‌ام را مثل یک انسان معمولی رتخ و فتخ کنم،

because I was not a normal person,

چون من انسان معمولی نبودم،

and I didn't know it.

و این را نمی‌دانستم،

Now, this is not to say I still don't struggle.

این به این معنی نیست که الان هیچ مشکلی ندارم.

Every day is a bit of a struggle,

هر روز برای من کمی تقلا است،

to be honest.

اگر بخواهم صادق باشم.

But at least now I know what my struggle is,

ولی حداقل الان می‌دانم که تقلا چیست،

and getting to the starting line of normal is not it.

و آن آدمی معمولی شدن از نو نیست.

My struggle is not to escape the storm.

برای من، تقلا فرار از طوفان نیست.

My struggle is to find the eye of the storm as best I can.

بلکه پیدا کردن دل طوفان، به بهترین نحوی که می‌توانم است.

Now, apart from the usual way us spectrum types find our calm --

حال، جدا از راه‌های معمول پیدا کردن آرامش—

repetitive behaviors, routine and obsessive thinking --

تکرار زیاد رفتار، افکار دائم وسواسی

I have another surprising doorway into the eye of the storm:

من راه عجیب دیگری برای پیدا کردن دل طوفان دارم:

stand-up comedy.

استدآپ کمدی.

And if you need any more proof I'm neurodivergent, yes,

و اگر شما شواهد بیشتری می‌خواهید بله، من از نظر عصب شناسی متفاوت هستم.

I am calm doing a thing that scares the hell out of most people.

من در انجام کارهایی که برای دیگران خیلی وحشتناک است، آرامم.

I'm almost dead inside up here.

من این بالا، تقریبا شبیه یک مرده هستم [از نظر آرامش]

(Laughter)

(خنده حضّار)

Diagnosis gave me a framework on which to hang bits of me

تشخیص بیماری، باعث نزدیک شدنم به آن چیزی از من شد

I could never understand.

که قبلاً هرگزقادربه درکش نبودم.

My misfit suddenly had a fit,

بُعد ناهنجار من، ناگهان متناسب شد،

and for a while, I got giddy with a newfound confidence

و برای یک مدت، ازاعتماد به نفس تازه‌ای که در ذهنم داشتم،

I had in my thinking.

سرم گیج می‌رفت

But after Grandma died, that confidence took a dive,

ولی بعد از مرگ مادربزرگ، آن اعتماد به نفس تخریب شد،

because thinking is how I grieve.

چراکه الان غصه خوردنم، از طریق فکر کردن بود.

And in that grief of thought,

و در آن افکار غصه‌دار،

I could suddenly see with so much clarity

ناگهان، خیلی واضح می‌توانستم ببینم،

just how profoundly isolated I was and always had been.

عمیقا چقدرتنها هستم و تنها بوده‌ام!

What was the purpose of my human?

هدف از ماهیت انسانی من چیست؟

I began to think a lot about how autism and PTSD have so much in common.

به این فکر افتادم که چقدر اوتیسم و اختلال استرسی پس از سانحه شبیه به هم هستند

And I started to worry,

و کم کم نگران شدم،

because I had both.

چون من هر دو را داشتم.

Could I ever untangle them?

آیا هیچوقت می‌توانم آن‌ها را حل کنم؟

I'd always been told that the way out of trauma

همیشه به من گفته شده بود که راه گذر از آسیب روانی،

was through a cohesive narrative.

از طریق روایت پیوسته بود.

I had a cohesive narrative,

من روایت پیوسته‌ای داشتم،

but I was still at the mercy of my traumas.

ولی هنوز تحت تاثیر آسیب روانی بودم.

They're all part of my soup, but the onions still stung.

همه، بخشی از سوپ من بودند ولی طعم پیاز هم در آن زننده بود.

And at that point, I realized

و در همان زمان بود که من فهمیدم،

that I'd been telling my stories for laughs.

که من داستان‌هایم را برای خنداندن می‌گویم.

I'd been trimming away the darkness, cutting away the pain

من داشتم سعی می‌کردم تاریکی‌ها را حذف کنم، دردها را بپوشانم

and holding on to my trauma for the comfort of my audience.

و برای راحتی مخاطبانم، آسیب‌ها را پیش خودم نگاه دارم.

I was connecting other people through laughs,

من بقیه را با خنداندن به هم نزدیک می‌کردم

yet I remained profoundly disconnected.

و در عین حال خودم عمیقاً از بقیه جدا بودم.

What was the purpose of my human?

هدف از ماهیت انسانی من چیست؟

I did not have an answer,

من جوابی برایش نداشتم .

but I had an idea.

ولی یک ایده داشتم.

I had an idea to tell my truth,

ایده این که حقیقتم را بگویم.

all of it,

تمامش را.

not to share laughs but to share the literal, visceral pain of my trauma.

نه تنها گفتن خنده ها بلکه شرح واقعی و کامل دردهای ناشی از این آسیب را.

And I thought the best way to do that would be through a comedy show.

و فکر کردم که بهترین راه از طریق اجرای کمدی بود.

And that is what I did.

و همان کار را انجام دادم.

I wrote a comedy show that did not respect the punchline,

کمدیی نوشتم که خیلی به لب مطلب احترام نمی‌گذشت،

that line where comedians are expected and trusted to pull their punches

آن خطی که از یک کمدین توقع می‌رود تا روایت کند

and turn them into tickles.

و نهایتاً به قلقلک منجرشود.

I did not stop.

و آنجا توقف نکردم.

I punched through that line

از آن خطوط عبور کردم

into the metaphorical guts of my audience.

و به انتهای درک استعاره‌ای مخاطبم رفتم.

I did not want to make them laugh.

من نمی‌خواستم آنها را بخندانم،

I wanted to take their breath away,

می‌خواستم نفسشان را حبس کنم

to shock them,

و به آنها شُک وارد کنم،

so they could listen to my story and hold my pain

تا بتوانند به داستان من گوش کنند و درد مرا بکشند،

as individuals, not as a mindless, laughing mob.

به عنوان یک انسان، نه به عنوان جمعیتی تهی‌مغز خندان.

And that's what I did, and I called that show "Nanette."

و همین کار را کردم و آن را نَنِت [عنوان اجرایی از همین سخنران] نامیدم.

Now, many --

تا الان خیلی‌ها--

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, many have argued

تا الان خیلی‌ها گفته‌اند

that "Nanette" is not a comedy show.

که نَنِت اجرای کمدی نیست.

And while I can agree "Nanette" is definitely not a comedy show,

با وجود اینکه می‌توانم با آنها موافق باشم که این قطعاً یک اجرای کمدی نیست

those people are still wrong --

ولی آنها باز هم اشتباه می‌کنند.

(Laughter)

(خنده حضّار)

because they have framed their argument

چون چارچوب تفسیر آنها به نحوی است

as a way of saying I failed to do comedy.

که انگار من در طنز شکست خورده‌ام.

I did not fail to do comedy.

من در طنز شکست نخوردم.

I took everything I knew about comedy --

من هر چه را که از کمدی می‌دانستم برداشتم،

all the tricks, the tools, the know-how --

تمام حقه‌ها، ابزارها، دانسته‌ها،

I took all that, and with it, I broke comedy.

تمامشان را برداشتم و با آنها ساختار کمدی را شکستم.

You cannot break comedy with comedy

شما نمی‌توانید ساختار کمدی را با کمدی بشکنید

if you fail at comedy.

اگر در کمدی شکست خورده باشید.

Flaccid be thy hammer.

چکش شما سست باد.

(Laughter) (Applause)

(خنده حضّار) (تشویق)

That was not my point.

نکته من این نبود.

The point was not simply to break comedy.

نکته به سادگی شکستن ساختار کمدی نبود.

The point was to break comedy so I could rebuild it and reshape it,

نکته این بود که ساختار کمدی شکسته شود تا بتوانم آن را دوباره بسازم و شکل دهم،

reform it into something that could better hold everything

اصلاحش کنم به چیزی که گنجایش بهتری داشته باشد،

I needed to share,

باید می‌توانستم با بقیه مطرح کنم،

and that is what I meant when I said I quit comedy.

و منظور من از اینکه گفتم من از کمدی استعفا دادم، همین بود

Now, it's probably at this point where you're going, "Yeah, cool,

و اینجاست که شما می‌پرسید: «باشد خیلی عالی است،

but what are the three ideas, exactly?

ولی آن سه ایده چه بودند؟

It's a bit vague."

هنوز کمی نامشخص است.»

I'm glad I pretended you asked.

خوشحالم که تظاهر کردم که شما پرسیدید!

(Laughter)

(خنده حضّار)

Now, I'm sure there's quite a few of you who have already identified three ideas.

الان مطمئنم که تعدادی از شما تا الان فهمیده‌اید که آن سه ایده چه بودند.

A smart crowd, by all accounts,

جمعیت باهوشی اینجا هستند، از هر نظر،

so I wouldn't be surprised at all.

پس من انتظار دیگری جز این ندارم.

But you might be surprised to find out that I don't have three ideas.

اما شما ممکن است از این واقعیت که من سه ایده ندارم شگفت‌زده شوید.

I told you I had three ideas, and that was a lie.

من به شما گفتم که سه ایده دارم، اما دروغ بود.

That was pure misdirection -- I'm very funny.

این کاملا یک گمراهی بود — من خیلی بامزه هستم.

What I've done instead is I've taken whole handfuls of my ideas as seeds,

چیزی که جایش انجام دادم این بود که تعداد کمی از ایده‌هایم را به عنوان دانه برداشتم،

and I've scattered them all throughout my talk.

و همه را در زمان صبحت کردنم پخش کردم.

And why did I do that?

و چرا این کار را کردم؟

Well, apart from shits and giggles,

خوب در‌واقع جدا از شوخی و قلقلک،

it comes down to something my grandma always used to say.

به چیزی منتهی شد که همیشه مادربزرگم می‌گفت.

"It's not the garden, it's the gardening that counts."

« باغ مهم نیست. باغبانی است که نقش اصلی را دارد.»

And "Nanette" taught me the truth to that truism.

و‌نَنِت درستی این واقعیت مبرهن را به من آموخت.

I fully expected by breaking the contract of comedy

من کاملا انتظار داشتم که با شکستن قید و بندهای کمدی

and telling my story in all its truth and pain

و تعریف داستانهایم با تمام واقعیت‌ها و دردهایش

that that would push me further into the margins of both life and art.

بیشتر به مرزهای زندگی و هنر، هردو، نزدیک شوم.

I expected that, and I was willing to pay that cost in order to tell my truth.

منتظرهزینه‌های گفتن حقیقت خود بودم و مشتاقانه حاضر به پرداختش بودم.

But that is not what happened.

ولی این آن چیزی نبود که اتفاق افتاد.

The world did not push me away. It pulled me closer.

دنیا مرا از خود نراند. بلکه برعکس نزدیکترم کرد.

Through an act of disconnection, I found connection.

من از طریق اجرای جدا بودن، اتصال را پیدا کردم.

And it took me a long time to understand

و مدتی زیادی طول کشید تا من بفهمم

that what is at the heart of that contradiction

که چیزی که در وسط این تناقض است،

is also at the heart of the contradiction

در این تناقض هم وجود دارد

as to why I can be so good at something I am so bad at.

که چرا من می‌توانم در چیزی که در آن بد هستم، آنقدر خوب باشم

You see, in the real world,

می‌بینید، در جهان واقعی،

I struggle to talk to people

برای حرف زدن با مردم مشکل دارم،

because my neurodiversity makes it difficult for me to think,

چرا که با وجود تفاوت ذهنی من با دیگران، فکر کردن

listen, speak and process new information

گوش کردن، صحبت و تحلیل اطلاعات جدید را در آن واحد

all at the same time.

برایم مشکل کرده بود.

But onstage, I don't have to think.

ولی روی صحنه، احتیاج نیست فکر کنم.

I prepare my thinks well in advance.

من از خیلی قبل‌تر فکرهایم را کرده‌ام.

I don't have to listen. That is your job.

مجبور نیستم گوش کنم، این وظیفه شماست!

(Laughter)

(خنده حضّار)

And I don't really have to talk,

و در واقع مجبور هم نیستم حرف بزنم،

because, strictly speaking, I'm reciting.

برای اینکه اگر رو راست بگویم، من بازگویی می‌کنم.

So all that is left

پس تنها چیزی که باقی می‌ماند، این است که

is for me to do my best

نهایت تلاشم را بکنم

to make a genuine connection with my audience.

که اتصال خردمندانه‌ای با مخاطبانم ایجاد کنم.

And if the experience of "Nanette" taught me anything,

و اگر تنها یک چیز باشد که تجربه «نَنِت» به من آموخته باشد،

it's that connection depends not just on me.

این است که آن اتصال تنها به من وابسته نیست،

You play a part.

شما هم در آن نقش دارید.

"Nanette" may have begun in me,

ممکن است که «نَنِت» از من شروع شده باشد،

but she now lives and grows in a whole world of other minds,

ولی الان او در ذهن‌های دیگری در کل جهان زندگی و رشد می‌کند،

minds I do not share.

ذهن‌هایی که من با آنها ارتباطی ندارم.

But I trust I am connected.

ولی به آنها اعتماد دارم و متصل هستم.

And in that, she is so much bigger than me,

و از این جهت، او، خیلی از من بزرگ‌تر است،

just like the purpose of being human is so much bigger than all of us.

درست مثل علت وجود انسانی، خیلی از همه ما بزرگ‌تر است.

از آن هر جور دوست دارید استفاده کنید!

Make of that what you will.

Thank you, and hello.

ممنونم و سلام!

(Applause)

(تشویق حضار)