Why children stay silent following sexual violence | Kristin Jones

Çeviri: Nur Ateş Gözden geçirme: Nihal Aksakal

A few weeks ago,

Birkaç hafta önce

I sat down with my mother

annemle oturdum

and told her something that I had been keeping from her for 22 years.

ve ona yirmi iki yıl boyunca ondan sakladığım bir şeyi anlattım.

From the time that I was 14 years old

On dört yaşımdan itibaren

until I was 16,

on altı yaşıma gelene kadar

I was sexually assaulted.

cinsel istismara uğradım.

It was scary and confusing.

Korkutucu ve kafa karıştırıcıydı.

It was humiliating.

Aşağılayıcıydı.

And even though I can genuinely say

Hatta şunu gerçekten söyleyebilirim ki

that my mom and I have always had a close relationship,

annemle her zaman yakın bir ilişkimiz olmasına rağmen

bunu ona asla anlatmadım.

I never told her.

Even with recent movements bringing the topics

Son zamanlarda ortaya çıkan hareketler

of sexual abuse and sexual assault into mainstream conversation,

cinsel istismar ve cinsel saldırıları gündelik sohbetlerimize getirmesine rağmen

I stayed silent.

sessiz kaldım.

And I guarantee that for every brave soul who said "Me too,"

"Ben de" diyen her cesur kişi için bunu garanti ediyorum ki

there were countless others who didn't ...

söylememiş ve hala söyleyemeyen

who still haven't.

sayısız kişi var.

Why didn't those people speak up earlier?

O insanlar neden daha önce konuşmadı?

Why didn't I?

Ben neden konuşmadım?

Because of the shame.

Çünkü utanıyordum.

Because of that feeling inside

Çünkü içimdeki ses

telling me that what happened to me was my fault.

bana bu olanların benim hatam olduğunu söylüyordu.

We all hear that voice sometimes.

Bazı zamanlar hepimiz bu sesi duyarız.

It tells us things like,

Bu ses bize

you are aren't good enough,

"Yeterince iyi değilsin."

you aren't smart enough ...

"Yeterince zeki değilsin."

"Bir TED konuşması yapamazsın." gibi şeyler söyler.

you can't give a TED talk.

We hear that voice,

Bu sesi duyarız

and it becomes difficult to hear anything else.

ve başka bir şeyi duymamız daha da zorlaşır.

We begin to agonize over what other people will think of us --

Eğer en karanlık sırlarımız ortaya çıkarsa

insanların bizim hakkımızda ne düşüneceği

how they will judge us

if they found out our darkest secrets.

ve nasıl yargılayacağıyla ilgili acı çekmeye başlarız.

Shame is so powerful that it can become part of who we are.

Utanç duygusu o kadar güçlü ki benliğimizin bir parçası haline gelebilir.

I told my mom what happened to me

Anneme olanları anlattım

and one of the first things that she said was,

ve ilk söylediği şey

"Oh, Kristin,

"Ah, Kristin,

I've been wondering what's been driving you so hard all of these years."

o yıllarda seni bu kadar zorlayan şeyin ne olduğunu merak ediyordum."

She could see it before I could.

Ben göremezken o görebildi.

My shame was so deep-rooted

Utancım o kadar kökleşmişti ki

that I had overcompensated by trying to be perfect

bunu hayatımın her anında

mükemmel olmaya çalışarak telafi ediyordum.

in every other area of my life.

Trying to build the perfect family,

Mükemmel aileyi,

mükemmel kariyeri,

the perfect career,

by trying to exhibit control instead of the chaos I felt inside.

içimde hissettiğim karmaşaya rağmen

kontrolü ele alarak oluşturmaya çalışıyordum.

I have been trying my entire life

Tüm hayatım boyunca

dünyanın beni nasıl algılayacağını düzenlemeye çalıştım

to orchestrate how the world perceives me,

because inside I haven't felt good enough.

çünkü yeterince iyi hissetmiyordum.

She always said that I burned the candle at both ends,

Annem her zaman gecemi gündüzüme kattığımı söylerdi.

and now she knew why.

Şimdi nedenini biliyor.

Some people may be more prone to shame than others,

Bazı insanlar diğerlerine göre utanca daha yatkındırlar.

but sexual abuse doesn't discriminate.

Ama cinsel istismar ayırt etmez.

It has the ability

Hatta kendine en çok güvenenlere bile

to make even the most confident of us think painful, negative thoughts.

acı verici, olumsuz düşünceler düşündürme yeteneği var.

Why?

Neden?

Because it takes away control over the one thing in this life

Çünkü bu hayatta gerçekten ve tamamen

that is supposed to be truly and entirely our own:

kendimizin olması gereken tek şeyin kontrolünü elimizden alıyor:

our bodies.

Bedenlerimizin.

I've been haunted by one thought since my experience first began.

Bu deneyimim ilk başladığından beri bir düşünceyle boğuşuyordum.

As I tried to make sense of what happened to me,

Bana ne olduğunu anlamaya çalışırken

I thought to myself:

kendi kendime diyordum ki:

this is all my fault.

Bunların hepsi benim hatam.

I didn't say "no" good enough.

''Hayır''ı yeterince iyi söylemedim.

Next time, I'll say "no" better.

Bir sonrakinde "Hayır"ı daha iyi söyleyeceğim.

I've questioned why that was my go-to response

Bunun neden benim kurtarıcı cevabım olduğunu,

and why my shame was so deep and heavy

uzun zaman boyunca gerçeği söylememe engel olan utancımın

that it paralyzed me from speaking my truth for so long.

neden bu kadar derin ve ağır olduğunu sorguladım.

And now that I'm the parent of two amazing children,

Şu anda iki mükemmel çocuğun annesiyim.

I constantly wonder what I can do

Sürekli benim ne yapabileceğimi

and what we can all do as a society

ve toplum olarak utancın önüne geçebilmek için

to get ahead of the shame

ve hatta çocuklarımızın

and instead empower our children to know without a doubt

cinsel istismarın kendi suçları olmadığını şüphesiz bir şekilde bilmeleri için

that sexual abuse isn't their fault.

ne yapabileceğimizi düşünüyorum.

Dr. Brené Brown,

Doktor Brené Brown,

who has done incredible research around shame and vulnerability,

utanç ve savunmasızlık hakkında inanılmaz araştırmalar yapmış

calls shame the most powerful master emotion.

ve utancı en güçlü duygu olarak görüyor.

And I couldn't agree more.

Buna daha fazla katılamam.

Shame has the power to make kids who have been sexually assaulted

Utancın, cinsel saldırıya uğramış çocuklarda

or in some other way victimized by adults

veya başka yollarla mağdur olmuş yetişkinlerde

turn in on themselves

kendilerini suçlamalarına

and experience intense internal pain.

ve şiddetli iç acılar yaşamasına neden olacak gücü var.

But think about that.

Fakat bir düşünün.

Isn't that incredibly unfair?

Bu inanılmaz bir şekilde haksızlık değil mi?

Haven't we failed as a society

İstismar sonucunda bir çocuğun utanç duymasına sebep olarak

when the end result is a child feeling shame?

toplum olarak hepimiz başarısızlığa uğramadık mı?

Shouldn't it be the perpetrators?

Utanması gerekenin failler olması gerekmiyor mu?

Shouldn't they be ashamed of what they've done?

Yaptıkları yüzünden utanması gerekenlerin onlar olması gerekmiyor mu?

Instead, they prey on the shame of children

Bunun yerine çocukların utançlarını kullanırlar

and manipulate them into thinking that what happened is their fault.

ve bu olanların kendi suçları olduğunu düşündürerek manipüle ederler.

The person who violated me fed my shame

Beni istismar eden kişi utancımı besledi

and I played right into it,

ve ben de onun ekmeğine yağ sürdüm.

becoming a knot of tortured silence

Bu bende yıllarca işkence edilmiş bir sessizlik düğümü haline geldi.

for many years.

But is that shame also my fault?

Ama bu utanç aynı zamanda benim suçum muydu?

Not as a victim but as a parent,

Bir çoğumuz gibi kurban olarak değil ama bir ebeveyn olarak

who like so many of us,

has unthinkingly said things to my children like,

çocuklarımıza düşünmeden

"Don't let anyone touch you;

"Kimsenin sana dokunmasına izin verme."

don't let anyone hurt you;

"Kimsenin canını yakmasına izin verme."

don't put yourself in situations where you can become a victim."

''Sonunda mağdur olabileceğin durumlara kendini sokma." dedik.

Ebeveynler olarak, çocuklarımızın bedenlerine sahip çıkarak

As parents, we believe that we're empowering our children

to take ownership of their bodies,

onları güçlendirdiğimize inandık ama

but when we say "don't let anyone touch you,"

"Kimsenin sana dokunmasına izin verme" dediğimizde

what we're really saying is

asıl söylediğimiz şey

"you are responsible for the actions of somebody else."

"Başkasının davranışlarından sen sorumlusun."

We're treating this subject like it's something children can control,

Bu konuya sanki

çocukların kontrol edebileceği bir şeymiş gibi

which is unrealistic,

gerçekdışı bir şekilde yaklaşıyoruz.

and are in turn creating a sense of false responsibility

Çocukların zihninde

yanlış bir sorumluluk hissi yaratıyoruz.

in the mind of a child.

An internal narrative that tells them it is their job

Bir iç ses, onlara,

kötü şeylerin yaşanmasına engel olmanın kendi işleri olduğunu

to stop bad things from happening,

that they as children are responsible for stopping the actions

ve bu nedenle çocukların,

kendilerinden daha büyük, daha güçlü ve daha yaşlı birinin eylemlerini

of someone who is usually bigger,

stronger

durdurmaktan sorumlu olduğunu söylüyor.

and older than they are.

I heard a message that I should have been able to stop what was happening to me

Bana olanları durdurabilmem gerektiğini söyleyen bir mesaj duydum

and that made me blame myself.

ve bu da kendimi suçlamama neden oldu.

I developed and then believed the idea that I had done something wrong.

Bir şeyi yanlış yaptığımı düşündüm ve sonra buna inandım.

I constantly wonder if I'm unintentionally setting the same traps for my children.

İstemeyerek çocuklarıma da aynı tuzağı kurmuş olabileceğimi sürekli düşünüyorum.

I'm not wrong for wanting to keep my kids safe,

Çocuklarımın güvende olmasını isteyerek hata yapmıyorum.

but I might be wrong for inadvertently telling them the same sorts of things

Ancak onlara çocukken inandığım türden şeyleri

istemeden anlattığım için yanılıyor olabilirim.

that I believed as a child --

that I could prevent someone from taking advantage of me

"Hayır" diyerek birinin benden yararlanmasını engelleyebilirdim

by saying "no,"

and therefore,

ve bu nedenle "Hayır"ım işe yaramazsa

if my "no" didn't work,

that it was my fault.

bunun benim hatam olduğunu düşünürdüm.

As a survivor,

Bunu atlatan biri olarak

I want to tell them now what I longed to hear then:

zamanında duymak istediğim şeyi

şimdi onlara söylemek istiyorum:

that there is nothing you can do

''Kendinizi,

bunları daha iyi bilmesi gereken birinin istismarından korumak için

to prevent yourself from being taken advantage of

by someone who should know better.

yapabileceğiniz hiçbir şey yok.''

But at the same time,

Ama aynı zamanda

I want them to believe they have the power

çocuklarımın, onlardan yararlananları durdurabilecek güce sahip olduklarına

to stop someone from taking advantage of them.

inanmalarını istiyorum.

I want them to feel ownership of their bodies.

Kendi bedenlerinin sahipleri olduklarını hissetmelerini istiyorum.

I want to tell my kids that I can protect them,

Çocuklarıma onları koruyabileceğimi söylemek

and I want to believe that.

ve de buna inanmak istiyorum.

But buried beneath all those good intentions

Ama tüm bu iyi niyetin

and motherly instincts

ve annelik içgüdülerinin altında yatan

is that same shame.

aynı utanç.

If I tell my kids that there's something they can do to prevent sexual assault,

Eğer çocuklarıma cinsel istismarı engelleyebileceklerini söylersem

doesn't that mean that there's something that I could have done?

bu, benim de engellemek için yapabileceğim bir şeyin olduğu anlamına gelmez mi?

We teach our children to say "no".

Çocuklarımıza "Hayır" demeyi öğretiyoruz.

I said "no" every time.

Her zaman "Hayır" dedim

And I quickly learned that "no" doesn't always work.

ve "Hayır"ın her zaman işe yaramayacağını hızlı öğrendim.

That doesn't mean that saying "no" is the wrong idea,

Bu, "Hayır" demenin yanlış bir düşünce olduğu anlamına değil,

just that it's not a solution.

sadece bir çözüm olmadığı anlamına geliyor.

This is a scary concept to talk about,

Bu, konuşmak için korkutucu bir görüş.

but it's a reality that we have to face

Ama çocuklarımızla yüzleşmemiz

and be honest about with our children.

ve onlara dürüst olmamız gereken bir gerçek.

The more that I said "no,"

"Hayır"ı ne kadar çok söylediysem

the more I prolonged the inevitable.

kaçınılmazı o kadar çok geciktirdim.

It got to the point where I felt

Bu durum öyle bir hâle geldi ki

that if I just gave in and got it over with,

eğer kabullenmiş ve üstesinden gelmiş olsaydım,

at least I would have some peace until whenever the next time would be.

en azından bir dahakine kadar huzurlu olabilecektim.

That made me feel like a failure.

Bu, kendimi bir başarısızlık olarak görmeme neden oldu.

I felt all sense of power I had over the situation slip away,

Tüm güç duygusunu hissettim. Durumdan kaçmıştım.

and any grand illusions of fixing what had happened

Olanları düzeltmekle ilgili herhangi bir büyük yanılsama,

only compounded the guilt and shame that I felt

istismarımı durduracak kadar güçlü olmadığım için hissettiğim

for not being strong enough to stop my abuse.

suçluluk ve utancı yalnızca artırdı.

Now I felt guilty for being weak.

Şimdi zayıf olduğum için suçlu hissediyorum.

I felt guilty for being scared.

Korktuğum için suçlu hissediyorum.

I was supposed to be stronger.

Daha güçlü olmam gerekiyordu.

I was supposed to say "no" better.

"Hayır"ı daha etkili söylemem gerekiyordu.

My "no" was supposed to be enough.

"Hayır"ım yeterli olmalıydı.

Now instead, I try to tell my kids that if something bad happens to them,

Bunun yerine çocuklarıma onlara kötü bir şey olursa,

it's not because they didn't prevent it

bunu engellemedikleri için değil

ya da "Hayır" demenin tek başına yeterli olmadığı için olduğunu söylüyorum.

nor is it on their shoulders alone to say "no."

Although it feels like it,

Öyle hissettirse de

sexual assault doesn't occur in a vacuum.

cinsel saldırı bir boşlukta gerçekleşmez.

It is enabled every single day

Bu, her geçen gün toplumumuzun cinsel şiddeti nasıl yanlış tanıttığı

by how our society misrepresents

ve bizi cinsel şiddeti düşünmeye şartlandırmasıyla mümkün olur:

and conditions us to think about sexual violence:

the gender norms and systemic misogyny that are ever-present,

Her zaman var olan

cinsiyet normları ve sistemik kadın düşmanlığı,

the victimization of victims

kurbanların mağduriyeti

and so much more.

ve çok daha fazlası.

It is not just an individual problem,

Cinsel istismar, bireysel bir problem değil.

especially when some studies show

Hatta bazı araştırmalar gösteriyor ki

that as many as one in four girls

her 4 kız çocuğundan biri

and one in 13 boys experience sexual abuse

ve her 13 erkek çocuğundan biri

çocukluğunun bir döneminde cinsel istismara uğruyor.

at some point during childhood.

And that means it's not just on individuals to solve it.

Bunlar, cinsel istismarın çözümünün

yalnızca mağdurlarda olmadığını gösteriyor.

So of course while I try to teach my kids about strength and resilience

Elbette çocuklarıma güç, dayanıklılık,

sebat etme ve engellerin üstesinden gelme hakkında bilgi vermeye çalışırken

and persevering, and overcoming obstacles,

I make sure that they know

gücün sadece zorluklarla veya karanlık duygularla yüzleşmek

strength doesn't mean facing challenges or dark feelings alone.

anlamına gelmediğini bildiklerinden emin oluyorum.

In fact, there's strength in numbers

Aslında, birlikten güç doğar

and strength in asking for help.

ve yardım istemekte güç var.

I was ashamed to speak up for fear of appearing weak,

Zayıf görünebileceğimden korkmuş ve susmuştum

but what I learned

ancak şunu öğrendim ki

is talking about what happened to me only made me stronger.

bana ne olduğuyla ilgili konuşmam beni daha da güçlendirdi.

It made my shame start to dissipate.

Utancımı yok etmeye başladı.

I teach my kids about courage,

Çocuklarıma cesareti öğretiyorum

and I want them to know

ve bilmelerini istiyorum ki

that courageous, strong people ask for help.

cesaretli, güçlü insanlar yardım ister.

I remember when I was little,

Hatırlıyorum da küçükken,

my parents would walk me to the bus stop.

ebeveynlerim benimle otobüs durağına kadar yürürdü.

Benim güvenliğim için yürüdüklerini söylerlerdi

They said it was to keep my safe,

and I believed that.

ve ben de buna inandım.

I remember always looking out for that white van

Beni uyardıkları beyaz kamyonete

that I had been warned about.

sürekli dikkat ettiğimi hatırlıyorum.

But like over 90 percent of children who are sexually abused,

Ama cinsel istismara uğrayan çocukların %90'ından fazlası gibi

I wasn't taken off a street corner or abducted from a shopping mall.

bir sokağın köşesinden veya alışveriş merkezinden kaçırılmadım.

I was violated by someone I knew.

Tanıdığım bir kişi tarafından istismara uğradım.

My parents did everything they could to protect me,

Ebeveynlerim beni korumak için her şeyi yaptı.

but what none of us realized

Ama hiçbirimizin farkına varmadığı şey

was the foundation of shame that was building inside

yabancı bir tehlikeden bahsedip

when we talked about "stranger danger"

"Hayır" derken

ve mağdur olmamaktan söz ederken

and saying "no"

and not becoming a victim.

içeride inşa edilen utancın temeliydi.

Of course this wasn't intentional.

Elbette bu kasıtlı değildi.

They did what all of us want to do as parents ...

Onlar, ebeveynler olarak yapmak istediğimiz her şeyi yaptı.

imagine that there's something we can do to protect our children from bad things,

Çocuklarımızı kötü şeylerden korumak için yapabileceğimiz şeyler olduğunu düşünün.

but the fact is we can't.

Ancak gerçek şu ki yapamayız.

And we can't solve the problem of sexual assault

Cinsel istismarın suçunu

mağdurlara veya potansiyel mağdurlara

by shifting all of the blame onto victims or potential victims

hatta sevdiklerimize yükleyerek çözemeyiz.

or even our loved ones.

The blame, 100 percent, is with the perpetrators.

Suçun tamamı faillerde.

And pretending that it lies anywhere else

Başka bir yerdeymiş gibi davranmak, yalnızca saldırıya uğrayanların

not only allows those who commit assault to escape full responsibility

tüm sorumluluktan kaçmalarına izin vermekle kalmaz,

but also perpetuates shame for victims.

aynı zamanda kurbanlar için utancı da sürdürür.

And I for one am tired of being ashamed.

Ben utanmaktan bıktım.

I'll be honest with you.

Size dürüst olacağım.

I wrote at least 10 different conclusions to this talk,

Bu konuşmaya en az 10 farklı son yazdım

but none of them felt right.

ancak hiçbiri doğru hissettirmedi.

And I think that's because there isn't a conclusion here.

Çünkü burada bir sonucun olmadığını düşünüyorum.

There's no way to wrap this subject up in a box,

Bu konuyu bir kutuya koyup

tie it in a perfect bow,

mükemmel bir fiyonkla bağlamanın

set it aside and call it done.

bir kenara koymanın ve bitti demenin hiçbir yolu yok.

This requires ongoing,

Bu, devam eden bir süreç,

open

dürüstlük,

and sometimes uncomfortable conversations.

ve bazen de rahatsız edici bir sohbet gerektirir.

And as much as I want to protect my children now,

Çocuklarımı ne kadar çok korumak istesem de

what I've come to realize is I can't protect them from sexual violence

fark ettiğim şey onları cinsel şiddetten

ebeveynlerimin beni koruyabildiğinden daha fazla koruyamam.

any more than my parents could have protected me.

But what I can protect them from is shame.

Ancak onları utançtan koruyabilirim.

God forbid my children go through what I went through.

Tanrı, çocuklarımın benim yaşadıklarımı yaşamasını engellesin.

I, at the very least, want them to know

Çocuklarımın en azından bilmesini istiyorum ki

that sexual assault is not,

cinsel istismar onların suçu değil,

never was

asla olmadı

and never will be their fault.

ve asla olmayacak.

Thank you.

Teşekkürler.