Why children stay silent following sexual violence | Kristin Jones

Translator: Mona Jahanbakhshi Reviewer: Mansoureh Hadavand

چند هفته پیش،

A few weeks ago,

I sat down with my mother

کنار مادرم نشستم

and told her something that I had been keeping from her for 22 years.

و موضوعی را به او گفتم که به مدت ۲۲ سال از او مخفی کرده بودم.

From the time that I was 14 years old

من از سن ۱۴ سالگی

until I was 16,

تا ۱۶ سالگی،

I was sexually assaulted.

مورد آزار جنسی قرار گرفته بودم.

It was scary and confusing.

این مسئله وحشتناک و گیج کننده بود.

It was humiliating.

تحقیرآمیز بود.

And even though I can genuinely say

باوجودیکه می‌توانم بگویم

that my mom and I have always had a close relationship,

من و مادرم همیشه رابطه‌ی صمیمانه‌ای داشتیم.

I never told her.

اما هرگز این مسئله را به او نگفتم.

Even with recent movements bringing the topics

حتی با وجود جریان‌های اخیر که باعث می‌شوند

of sexual abuse and sexual assault into mainstream conversation,

موضوعات سوء استفاده و تجاوز جنسی مورد بحث قرار بگیرند،

I stayed silent.

من ساکت ماندم.

And I guarantee that for every brave soul who said "Me too,"

شرط می‌بندم که به ازای هر انسان شجاعی که گفت: «من هم همینطور»،

there were countless others who didn't ...

افراد بیشماری هستند که نگفتند...

who still haven't.

و هنوز هم نمی‌گویند.

Why didn't those people speak up earlier?

چرا این افراد تا به حال چیزی نگفته‌اند؟

Why didn't I?

چرا من چیزی نگفتم؟

Because of the shame.

به‌خاطر حس خجالت.

Because of that feeling inside

به‌خاطر آن حس درونی

telling me that what happened to me was my fault.

که می‌گفت مقصر همه‌ی این اتفاقات من بودم.

We all hear that voice sometimes.

همه‌ی ما گاهی آن صدا را می‌شنویم.

It tells us things like,

این صدا به ما می‌گوید،

you are aren't good enough,

تو آنقدرها هم خوب نیستی،

you aren't smart enough ...

تو آنقدرها هم باهوش نیستی...

you can't give a TED talk.

تو از پس یک سخنرانی TED برنمی‌آیی.

We hear that voice,

ما این صدا را می‌شنویم،

and it becomes difficult to hear anything else.

و تقریباً نمی‌توانیم چیز دیگری بشنویم.

We begin to agonize over what other people will think of us --

به این فکر می‌کنیم که بقیه در مورد ما چه فکری می‌کنند--

how they will judge us

چگونه ما را قضاوت می‌کنند

if they found out our darkest secrets.

وقتی به تاریک‌ترین اسرار ما پی ببرند.

Shame is so powerful that it can become part of who we are.

این حس خجالت آنچنان قوی است که می‌تواند به بخشی از شخصیت ما بدل شود.

I told my mom what happened to me

من موضوع را به مادرم گفتم

and one of the first things that she said was,

و اولین چیزی که گفت این بود:

"Oh, Kristin,

«اوه، کریستین،

I've been wondering what's been driving you so hard all of these years."

مدام به این فکر می‌کردم که علت عصبانیت تو طی این سال‌ها چه بوده».

She could see it before I could.

قبل از اینکه من بدانم، او متوجه شده بود.

My shame was so deep-rooted

حس خجالت من آنچنان عمیق بود

that I had overcompensated by trying to be perfect

که داشتم آن را با تلاش برای عالی بودن

in every other area of my life.

در عرصه‌های دیگر زندگی، بیش از حد جبران می‌کردم.

Trying to build the perfect family,

تلاش برای ساختن خانواده‌ای ایده‌آل،

the perfect career,

داشتن یک شغل عالی،

by trying to exhibit control instead of the chaos I felt inside.

تلاش برای اینکه بجای ابراز آشوب درونی‌ام، وانمود کنم که اوضاع تحت کنترل است.

I have been trying my entire life

تمام عمرم در حال تلاش کردن بودم

to orchestrate how the world perceives me,

تا به طرز فکر دیگران درباره‌ی خودم جهت بدهم،

because inside I haven't felt good enough.

چون حس خوبی نسبت به خودم نداشتم.

She always said that I burned the candle at both ends,

این حس مدام به من می‌گفت که من چوب دو سر سوخته هستم.

and now she knew why.

و حالا دلیلش را می‌دانم.

Some people may be more prone to shame than others,

بعضی افراد ممکن است بیشتر از بقیه خجالتی باشند،

but sexual abuse doesn't discriminate.

اما در مورد سوء استفاده‌ی جنسی وضع برای همه یکسان است.

It has the ability

این موضوع می‌تواند

to make even the most confident of us think painful, negative thoughts.

باعث شود حتی افراد با اعتماد به نفس بالا، افکاری منفی و دردناک داشته باشند.

Why?

به چه علت؟

Because it takes away control over the one thing in this life

زیرا این مسئله باعث می‌شود که کنترل یکی از چیزهای زندگی‌مان

that is supposed to be truly and entirely our own:

که انتظار می‌رود در حقیقت و بطور کامل متعلق به خودمان باشد، از ما گرفته شود:

our bodies.

و آن چیز، جسم ماست.

I've been haunted by one thought since my experience first began.

زمانی که این مسئله برای من اتفاق افتاد، یک فکر مدام به ذهن من خطور می‌کرد.

As I tried to make sense of what happened to me,

همینطور که سعی می‌کردم از این اتفاق سر در بیاورم،

I thought to myself:

با خودم فکر کردم:

this is all my fault.

همه‌ی اینها تقصیر من است.

I didn't say "no" good enough.

من بودم که یک پاسخ «نه» محکم نگفتم.

Next time, I'll say "no" better.

دفعه‌ی بعد، یک «نه» محکم‌تر می‌گویم.

I've questioned why that was my go-to response

داشتم فکر می‌کردم که چرا پاسخ مشخص من این بود

and why my shame was so deep and heavy

و چرا حس خجالت من آنقدر عمیق و سنگین بود

that it paralyzed me from speaking my truth for so long.

که برای مدت طولانی از گفتن حقیقت عاجز مانده بودم.

And now that I'm the parent of two amazing children,

و حالا که من مادر دو بچه‌ی فوق‌العاده هستم،

I constantly wonder what I can do

مدام فکر می‌کنم که چه کاری از دستم بر می‌آید

and what we can all do as a society

و از دست ما به عنوان یک جامعه، چه کاری بر می‌آید

to get ahead of the shame

تا از شر این حس خجالت خلاص شویم

and instead empower our children to know without a doubt

و بجای آن، فرزندانمان را قوی بار بیاوریم تا بدون تردید بدانند

that sexual abuse isn't their fault.

که در سوء استفاده‌ی جنسی، آنها مقصر نیستند.

Dr. Brené Brown,

دکتر برنی براون،

who has done incredible research around shame and vulnerability,

که تحقیقات شگفت‌انگیزی در مورد خجالت و آسیب‌پذیری انجام داده است،

calls shame the most powerful master emotion.

خجالت را قدرتمندترین احساس می‌داند.

And I couldn't agree more.

و من کاملاً با این مسئله موافقم.

Shame has the power to make kids who have been sexually assaulted

حس خجالت، قدرتی دارد که باعث می‌شود کودکانی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند

or in some other way victimized by adults

و یا به نحوه‌های دیگری قربانی اعمال بزرگسالان می‌شوند

turn in on themselves

گوشه‌گیر شوند

and experience intense internal pain.

و درد روحی عمیقی را تجربه کنند.

But think about that.

کمی فکر کنید.

Isn't that incredibly unfair?

آیا این مسئله به شدت ناعادلانه نیست؟

Haven't we failed as a society

آیا ما یک جامعه‌ی شکست‌خورده نیستیم

when the end result is a child feeling shame?

وقتی که نتیجه‌ی نهایی ما مساویست با خجالت‌زدگی یک کودک؟

Shouldn't it be the perpetrators?

آیا این متجاوزها نیستند که باید خجالت‌زده باشند؟

Shouldn't they be ashamed of what they've done?

آیا نباید بابت کاری که انجام داده‌اند شرمنده باشند؟

Instead, they prey on the shame of children

در عوض، آنها از خجالت کودکان تغذیه می‌کنند

and manipulate them into thinking that what happened is their fault.

و این تفکر را به آنها القا می‌کنند که خودشان مقصر این اتفاقات هستند.

The person who violated me fed my shame

شخصی که به من تجاوز کرد از خجالت‌زدگی من سوء استفاده می‌کرد

and I played right into it,

و من هم دقیقاً باب میل او رفتار کردم،

becoming a knot of tortured silence

و تبدیل شدم به منبع سکوتی زجرآور

for many years.

سکوتی که سال‌ها ادامه داشت.

But is that shame also my fault?

اما آیا این حس خجالت هم تقصیر من بود؟

Not as a victim but as a parent,

نه به عنوان یک قربانی بلکه به عنوان یک مادر،

who like so many of us,

که مانند خیلی‌ها،

has unthinkingly said things to my children like,

بدون اینکه بدانم، چیزهایی را به فرزندانم گفته‌ام،

"Don't let anyone touch you;

مانند: «نگذار کسی تو را لمس کند؛

don't let anyone hurt you;

اجازه نده کسی به تو آسیب بزند؛

don't put yourself in situations where you can become a victim."

اجازه نده در شرایطی قرار بگیری که قربانی شوی».

As parents, we believe that we're empowering our children

و فکر می‌کنیم داریم فرزندانمان را قوی بار می‌آوریم

to take ownership of their bodies,

تا بتوانند مالک بدن خودشان باشند.

but when we say "don't let anyone touch you,"

اما وقتی می‌گوییم: «نگذار کسی تو را لمس کند»،

what we're really saying is

در واقع داریم می‌گوییم:

"you are responsible for the actions of somebody else."

« تو مسئول اعمال دیگران هستی».

We're treating this subject like it's something children can control,

ما جوری با مسئله برخورد می‌کنیم که انگار کنترل آن دست کودک است،

which is unrealistic,

که البته اشتباه است،

and are in turn creating a sense of false responsibility

و به تبع آن باعث ایجاد احساس مسئولیت کاذب

in the mind of a child.

در ذهن کودک می‌شویم.

An internal narrative that tells them it is their job

حکایتی درونی که به آنها می‌گوید که این وظیفه‌ی آنهاست

to stop bad things from happening,

که جلوی اتفاقات بد را بگیرند،

that they as children are responsible for stopping the actions

که آنها به عنوان یک کودک، مسئول متوقف کردن اعمالی هستند

of someone who is usually bigger,

که شخصی با جثه‌ای معمولاً بزرگ‌تر،

stronger

قوی‌تر،

and older than they are.

و مسن‌تر از آنها انجام می‌دهد.

I heard a message that I should have been able to stop what was happening to me

من اینطور برداشت کردم که باید بتوانم اتفاقی که برای من افتاده را متوقف کنم

and that made me blame myself.

و این باعث شد که خودم را سرزنش کنم.

I developed and then believed the idea that I had done something wrong.

این تفکر در من به وجود آمده و پرورش یافت که من کار اشتباهی کرده‌ام.

I constantly wonder if I'm unintentionally setting the same traps for my children.

مدام فکر می‌کنم که نکند بطور ناخواسته فرزندانم را در دام چنین مسائلی بیندازم.

I'm not wrong for wanting to keep my kids safe,

من حق دارم که از فرزندانم محافظت کنم،

but I might be wrong for inadvertently telling them the same sorts of things

اما این کار اشتباه است که بخواهم سهواً حرف‌هایی را به آنها بزنم

that I believed as a child --

که در کودکی به آنها باور داشتم--

that I could prevent someone from taking advantage of me

که من می‌توانم جلوی سوء استفاده‌ی دیگران از خودم را بگیرم

by saying "no,"

آن هم با گفتن یک «نه»،

and therefore,

بدین ترتیب،

if my "no" didn't work,

اگر «نه» من کارساز نبود،

that it was my fault.

مقصر من می‌بودم.

As a survivor,

من نجات‌یافته،

حالا قصد دارم چیزی را که آرزوی شنیدنش را داشتم به آنها بگویم:

I want to tell them now what I longed to hear then:

that there is nothing you can do

اینکه از دست شما ساخته نیست

to prevent yourself from being taken advantage of

که بخواهید جلوی سوء استفاده دیگران از خودتان را بگیرید

by someone who should know better.

آن هم توسط کسی که عاقل‌تر از شماست.

But at the same time,

اما در عین حال،

I want them to believe they have the power

می‌خواهم باور کنند که این قدرت را دارند

to stop someone from taking advantage of them.

که جلوی سوء استفاده‌ی دیگران را بگیرند.

I want them to feel ownership of their bodies.

می‌خواهم حس کنند که صاحب جسم خودشان هستند.

I want to tell my kids that I can protect them,

می‌خواهم به آنها بگویم که می‌توانم از آنها محافظت کنم،

and I want to believe that.

و می‌خواهم که به این مسئله باور داشته باشم.

But buried beneath all those good intentions

اما در پس همه‌ی آن نیت‌های خوب

and motherly instincts

و غریزه‌های مادری

is that same shame.

همان حس خجالت وجود دارد.

If I tell my kids that there's something they can do to prevent sexual assault,

اگر به فرزندانم بگویم که می‌توانند جلوی آزار جنسی را بگیرند،

doesn't that mean that there's something that I could have done?

به این معنی نیست که من هم می‌توانستم جلوی این مسئله را بگیرم؟

We teach our children to say "no".

ما به فرزندانمان «نه» گفتن را می‌آموزیم.

I said "no" every time.

من هربار «نه» می‌گفتم.

And I quickly learned that "no" doesn't always work.

و به زودی متوجه شدم که «نه» همیشه کارساز نیست.

That doesn't mean that saying "no" is the wrong idea,

این به این معنی نیست که «نه» گفتن اشتباه است،

just that it's not a solution.

بلکه یعنی یک راه حل محسوب نمی‌شود.

This is a scary concept to talk about,

این موضوع وحشتناکی‌ست،

but it's a reality that we have to face

اما واقعیتی‌ست که باید با آن مواجه شویم

and be honest about with our children.

و در مورد آن با فرزندانمان صادق باشیم.

The more that I said "no,"

هرچه بیشتر «نه» می‌گفتم،

the more I prolonged the inevitable.

این مسئله بیشتر به طول می‌انجامید.

It got to the point where I felt

کار به جایی رسید که حس کردم

that if I just gave in and got it over with,

اگر تسلیم شوم و این کار را انجام دهم،

at least I would have some peace until whenever the next time would be.

حداقل تا دفعه‌ی بعدی که این اتفاق می‌افتد، کمی آرامش خواهم داشت.

That made me feel like a failure.

و همین باعث شد که احساس شکست داشته باشم.

I felt all sense of power I had over the situation slip away,

حس کردم تمام قدرتی که در طول این شرایط داشتم از بین رفت،

and any grand illusions of fixing what had happened

و تمام توهمی که درباره‌ی رفع این مشکلات داشتم

only compounded the guilt and shame that I felt

فقط احساس گناه و شرمساری را در من بیشتر می‌کرد

for not being strong enough to stop my abuse.

چون آنقدر قوی نبودم که جلوی سوء استفاده‌ی دیگران از خودم را بگیرم.

Now I felt guilty for being weak.

حالا بخاطر ضعیف بودنم احساس گناه می‌کردم.

I felt guilty for being scared.

بخاطر ترسو بودنم احساس گناه می‌کردم.

I was supposed to be stronger.

از من انتظار می‌رفت که قوی‌تر باشم.

I was supposed to say "no" better.

انتظار می‌رفت که بهتر از این «نه» بگویم.

My "no" was supposed to be enough.

انتظار می‌رفت «نه» من کارساز باشد.

Now instead, I try to tell my kids that if something bad happens to them,

در عوض، حالا سعی دارم به فرزندانم بگویم که اگر اتفاق بدی برایشان افتاد،

it's not because they didn't prevent it

تقصیر آنها نیست که نتوانستند از این اتفاق جلوگیری کنند

nor is it on their shoulders alone to say "no."

و تنها وظیفه‌ی آنها نیست که «نه» بگویند.

Although it feels like it,

هرچند اینطور به نظر می‌رسد،

sexual assault doesn't occur in a vacuum.

اما آزار جنسی در یک خلأ رخ نمی‌دهد.

It is enabled every single day

این اتفاق در هر زمانی ممکن است رخ هد

by how our society misrepresents

بواسطه‌ی سوء برداشت جامعه‌ی ما

and conditions us to think about sexual violence:

و شکل دادن طرز فکر ما درباره‌ی خشونت جنسی، مانند:

the gender norms and systemic misogyny that are ever-present,

هنجارهای جنسیتی و زن‌ستیزی سیستمیک که همیشه وجود داشته است،

the victimization of victims

قربانی کردن قربانی‌ها

and so much more.

و موارد بیشتر.

It is not just an individual problem,

این فقط یک مشکل فردی نیست،

especially when some studies show

مخصوصاً وقتی برخی مطالعات نشان می‌دهند

that as many as one in four girls

از هر چهار دختر، یکی از آنها

and one in 13 boys experience sexual abuse

و از هر ۱۳ پسر، یکی از آنها مورد سوء استفاده‌ی جنسی قرار می‌گیرد

at some point during childhood.

آن هم در دوره‌ای از کودکی‌شان.

And that means it's not just on individuals to solve it.

و این بدین معنی‌ست که این موضوع یک مسئله‌ی فردی نیست.

So of course while I try to teach my kids about strength and resilience

بنابراین، مطمئناً در حالی که من سعی دارم به فرزندانم قدرت و مقاومت

and persevering, and overcoming obstacles,

و پشتکار و غلبه بر موانع را بیاموزم،

I make sure that they know

اطمینان می‌یابم که آنها می‌دانند

strength doesn't mean facing challenges or dark feelings alone.

قدرت به این معنی نیست که آنها به تنهایی با چالش‌ها یا احساسات بد مواجه شوند.

In fact, there's strength in numbers

در حقیقت، یک دست صدا ندارد،

and strength in asking for help.

و درخواست کمک باعث ایجاد قدرت می‌شود.

I was ashamed to speak up for fear of appearing weak,

من از ترس اینکه ضعفم آشکار شود به کسی چیزی نگفتم،

but what I learned

اما یاد گرفتم

is talking about what happened to me only made me stronger.

که صحبت کردن درباره‌ی اتفاقاتی که برایم افتاد من را قوی‌تر کرد.

It made my shame start to dissipate.

باعث شد که حس خجالتم از بین برود.

I teach my kids about courage,

من به فرزندانم شجاعت را یاد می‌دهم،

and I want them to know

و دوست دارم بدانند

that courageous, strong people ask for help.

که افراد شجاع و قوی درخواست کمک می‌کنند.

I remember when I was little,

یادم می‌آید وقتی که بچه بودم،

my parents would walk me to the bus stop.

والدینم مرا تا ایستگاه اتوبوس همراهی می‌کردند.

They said it was to keep my safe,

می‌گفتند که بخاطر امنیت من است،

and I believed that.

و من هم به این باور داشتم.

I remember always looking out for that white van

یادم می‌آید که همیشه حواسم به ون سفیدی بود

that I had been warned about.

که به من گفته بودند.

But like over 90 percent of children who are sexually abused,

اما مثل ۹۰ درصد کودکانی که مورد سوء استفاده‌ی جنسی قرار می‌گیرند،

I wasn't taken off a street corner or abducted from a shopping mall.

مرا از گوشه‌ی خیابان یا از یک مرکز خرید ندزدیدند.

I was violated by someone I knew.

من توسط یک آشنا مورد آزار قرار گرفتم.

My parents did everything they could to protect me,

والدینم هرکاری که در توانشان بود برای محافظت از من انجام دادند،

but what none of us realized

اما موضوعی که هیچکس نفهمید

was the foundation of shame that was building inside

پایه‌ی خجالتی بود که در وجود من ایجاد می‌شد

when we talked about "stranger danger"

آن هم زمانی که ما درباره‌ی «خطر غریبه‌ها»

and saying "no"

و «نه» گفتن

and not becoming a victim.

و قربانی نشدن صحبت می‌کردیم.

Of course this wasn't intentional.

مطمئناً این کار آنها عمدی نبود.

They did what all of us want to do as parents ...

آنها کاری را انجام دادند که هر پدر و مادری انجام می‌دهد...

imagine that there's something we can do to protect our children from bad things,

تصور کنید کاری هست که می‌شود توسط آن از فرزندانمان محافظت کنیم،

but the fact is we can't.

اما واقعیت این است که نمی‌توانیم.

And we can't solve the problem of sexual assault

و ما نمی‌توانیم موضوع آزار جنسی را حل کنیم

by shifting all of the blame onto victims or potential victims

آن هم با مقصر دانستن قربانی‌ها و قربانی‌های احتمالی

or even our loved ones.

یا حتی مقصر دانستن عزیزانمان.

The blame, 100 percent, is with the perpetrators.

مقصر، بطور صد در صد، عاملان این امر هستند.

And pretending that it lies anywhere else

و اینکه وانمود کنیم مقصر شخص دیگری است

not only allows those who commit assault to escape full responsibility

نه تنها باعث می‌شود که افراد متجاوز مسئولیت کارشان را نپذیرند

but also perpetuates shame for victims.

بلکه باعث شرمندگی برای قربانیان می‌شود.

And I for one am tired of being ashamed.

و من به شخصه از خجالت کشیدن خسته شدم.

I'll be honest with you.

راستش را می‌گویم.

I wrote at least 10 different conclusions to this talk,

من حداقل ۱۰ نتیجه‌گیری برای این گفتگو نوشتم،

but none of them felt right.

اما هیچکدام درست نبود.

And I think that's because there isn't a conclusion here.

و فکر می‌کنم به این خاطر است که در این مورد هیچ نتیجه‌گیری وجود ندارد.

There's no way to wrap this subject up in a box,

راهی وجود ندارد که بتوانیم یک جمع‌بندی از این مسئله داشته باشیم،

tie it in a perfect bow,

به آن پایان دهیم،

set it aside and call it done.

آن را کنار بگذاریم و دیگر به آن نپردازیم.

This requires ongoing,

این موضوع نیازمند، گفتگوی مداوم

open

صریح

and sometimes uncomfortable conversations.

و گاهی گفتگوهای ناخوشایند می‌باشد.

And as much as I want to protect my children now,

و حالا هرچه بیشتر سعی می‌کنم از فرزندانم مراقبت کنم،

what I've come to realize is I can't protect them from sexual violence

می‌فهمم که نمی‌توانم کاری کنم که آنها را از تجاوز جنسی در امان نگه دارم

any more than my parents could have protected me.

نه کاری بیشتر از آنچه که والدینم در قبال من انجام دادند.

But what I can protect them from is shame.

اما می‌توانم آنها را از شر خجالت دور نگه دارم.

God forbid my children go through what I went through.

خدا نکند فرزندانم چیزی را تجربه کنند که من تجربه کردم.

I, at the very least, want them to know

حداقل چیزی که از آنها می‌خواهم، این است که بدانند

that sexual assault is not,

که آزار جنسی تقصیر آنها نیست،

never was

نبوده

and never will be their fault.

و نخواهد بود.

Thank you.

متشکرم.