Activism needs introverts | Sarah Corbett

Translator: Muthita Aungurawasapol Reviewer: Chatthip Chaichakan

A few years ago, about seven years ago,

เมื่อประมาณเจ็ดปีที่แล้ว

I found myself hiding in a festival toilet,

ฉันเคยไปแอบอยู่ในห้องน้ำ

a music festival toilet,

ในงานเทศกาลดนตรี

and if anyone's been to a music festival,

ถ้าใครเคยไปเทศกาลดนตรี

คงนึกภาพห้องน้ำเมื่อผ่านไปสามวันออก

yeah, you'll know that by the third day,

it's pretty nasty.

มันโสโครกมาก

I was standing in the toilet because I couldn't even sit down,

ฉันยืนอยู่ในนั้นเพราะนั่งไม่ได้

because the toilet roll had run out,

กระดาษก็หมด

there was mud everywhere,

โคลนก็เลอะไปทั่ว

and it smelled pretty bad.

แถมกลิ่นหึ่งเลยด้วย

And I stood there thinking,

ฉันถามตัวเองว่า

"What am I doing? I don't even need the toilet."

ฉันทำอะไรอยู่ ไม่ได้อยากใช้ห้องน้ำด้วยซ้ำ

But the reason I went

แต่ที่เข้าไปเพราะ

was because I was volunteering for a large charity on climate justice,

ฉันมาเป็นอาสาสมัครให้มูลนิธิลดโลกร้อน

and it was seven years ago,

นี่คือเจ็ดปีที่แล้ว

when lots of people didn't believe in climate change,

ตอนคนยังไม่เชื่อเรื่องโลกร้อน

people were very cynical about activism,

มักมองโครงการในทางที่ไม่ดี

and my role, with all of my teammates,

ฉันและทีมงานต้องชวนคน

was to get people to sign petitions on climate justice

มาลงชื่อใบคำร้องเพื่อลดโลกร้อน

and educate them a bit more about the issue.

รวมทั้งให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

And I cared deeply about climate change and lots of inequality,

ฉันจริงจังกับการลดโลกร้อน และความไม่เป็นธรรมต่างๆ

so I'd go and I'd talk to lots of people,

จึงพูดคุยกับคนมากมาย

which made me nervous and drained me of energy,

แม้จะประหม่าและหมดพลัง

but I did it because I cared,

แต่ฉันก็ทำเพราะอยากช่วย

but I would hide in the toilets, because I'd be exhausted,

แต่ก็ต้องมาแอบในห้องน้ำเพราะเหนื่อยมาก

and I didn't want my teammates doubting my commitment to the cause,

และไม่อยากให้ทีมงานมองว่า

ฉันไม่สนใจจะรณรงค์จริง หรือไม่สู้งาน

thinking that I was slacking.

And we'd go and meet at the end of our shift,

พอหมดกะเราจะมารวมตัวกัน

and we'd count how many petitions had been signed,

นั่งนับว่ามีคนเซ็นใบคำร้องกี่คน

and often I'd win the amount of petitions signed

คนที่ได้ลายเซ็นเยอะสุดมักเป็นฉัน

even though I had my little breaks in the toilet.

ทั้งที่ฉันแอบไปพักในห้องน้ำมา

But I was always very jealous of the other activists,

ถึงอย่างนั้นฉันก็อิจฉาคนอื่นในทีม

because either they had the same amount of energy

ที่เขามีพลังเท่าเราแท้ๆ

as they had when they began the shift of getting people to sign petitions,

แต่พอเริ่มกะ เริ่มชวนคนมาเซ็นชื่อ

or often they had more energy,

เขากลับยิ่งมีพลังมากขึ้น

and they'd be really excited about going to watch the bands in the evening

แล้วยังตื่นเต้นที่จะได้ดูคอนเสิร์ต

and having a dance.

และเต้นต่อตอนหัวค่ำ

And even if I loved the bands,

ถึงฉันจะชอบวงดนตรีที่มา

all I wanted to do was to go back to my tent and have a sleep,

สิ่งเดียวที่ฉันอยากทำคือหลับในเต็นท์

because I'd just feel completely wiped out,

เพราะฉันไม่เหลือพลังแล้วจริงๆ

and I was really jealous of people that had the energy

และก็อิจฉาคนที่ยังมีพลังเหลือ

to go and party hard at the festivals.

ไปสนุกต่ออย่างเต็มที่ในงานเทศกาล

But it also made me really angry, as well, inside.

และฉันหงุดหงิดอยู่ลึกๆด้วย

I thought, "This isn't fair, I'm an introvert,

ฉันคิดว่ามันไม่ยุติธรรม ฉันเป็นคนอินโทรเวิร์ต พูดน้อย

and all of the offline campaigning seems to be favoring extroverts."

แต่กิจกรรมเพื่อสังคมกลับเหมาะกับ คนเอ็กซ์โทรเวิร์ตที่คุยเก่ง

ฉันต้องไปเดินรณรงค์ซึ่งสูบพลังฉันมาก

I would go on marches which drained me.

That was the other option.

ไม่งั้นก็

Or I'd go and join campaigns outside embassies or shops.

ไปรณรงค์ที่สถานทูตหรือร้านค้า

The only thing that was on offer was around lots of people,

ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ต้องคุยกับคนเยอะ

it was very loud activism,

เป็นการรณรงค์ที่เสียงดังวุ่นวาย

it always involved lots of people, it was performing.

ต้องมีคนมาเกี่ยวข้องเยอะ มันเป็นการแสดงอย่างหนึ่ง

None of it was for introverts,

ซึ่งไม่เหมาะกับคนชอบพูดน้อยเลย

and I not only thought that that wasn't fair,

ฉันว่ามันไม่ยุติธรรม

because a third to a half of the world's population are introverts,

เพราะหนึ่งในสามจนถึงครึ่งหนึ่ง ของประชากรโลกเป็นคนไม่ชอบพูด

which isn't fair on them, because we burn out,

ซึ่งไม่ยุติธรรมกับคนกลุ่มนี้ เพราะเราถูกสูบพลัง

or we'd be put off by activism and not do it,

หรือหมดความอยากทำเพราะกิจกรรม

and everyone needs to be an activist in this world.

แต่เราทุกคนควรเป็นนักรณรงค์

And also, I didn't think it was particularly clever,

ฉันว่ามันไม่เข้าท่าที่มีแต่กิจกรรมแนวนั้น

but I could see that a lot of the activism that worked

กิจกรรมเพื่อสังคมที่ได้ผล

ไม่ได้มีแค่กิจกรรมของคนพูดเก่ง

wasn't only extrovert activism.

It wasn't only the loud stuff.

ไม่ได้มีแต่งานที่ต้องใช้เสียง

It wasn't about people performing all the time.

ไม่ต้องแสดงเป็นนักกิจกรรมเสมอไป

A lot of the work that was needed was in the background,

มีงานเบื้องหลังมากมายที่ต้องทำ

was hidden, wasn't seen.

มันซ่อนอยู่ ไม่มีใครเห็น

And when I ended up just being a campaigner,

ท้ายที่สุดเมื่อฉันได้เป็นนักรณรงค์

because it's the only job I can do, really --

เพราะเป็นงานเดียวที่ฉันทำได้

I was campaigning at university,

ฉันทำงานกับมหาวิทยาลัย

and for the last 10 years, I've been a professional campaigner

สิบปีมานี้ฉันเป็นนักรณรงค์มืออาชีพ ให้กับองค์กรใหญ่ๆ

for large charities,

and now I'm a creative campaigner consultant for different charities

ปัจจุบันเป็นที่ปรึกษาโครงการสร้างสรรค์ ให้หลายหน่วยงาน

as well as other work I do --

ควบคู่ไปกับงานอื่นที่ฉันทำ

but I knew that there were other forms of activism that were needed.

แต่ฉันรู้ว่ามีกิจกรรรมแบบอื่น ที่ช่วยในการรณรงค์ได้

I started tinkering about seven years ago

ฉันขบคิดถึงปัญหานี้เมื่อเจ็ดปีก่อน

to see what quieter forms of activism I could engage with

ดูว่ามีงานอะไรที่ไม่ต้องพูดมากบ้าง

so I didn't burn out as an activist,

ที่ทำได้โดยไม่หมดพลังซะก่อน

but also to look at some of the issues I was concerned about in campaigning.

และคิดถึงจุดที่ควรปรับปรุงในการรณรงค์

I was very lucky that, when I worked for Oxfam and other big charities,

โชคดีที่ตอนฉันทำงาน อยู่อ๊อกซ์แฟมและมูลนิธิอื่นๆ

I could read lots of big reports

ฉันได้อ่านรายงานโครงการใหญ่ๆ

on what influenced politicians and businesses

เกี่ยวกับสิ่งที่มีผลต่อ ภาคการเมืองและธุรกิจ

and the general public,

รวมถึงคนทั่วไป

what campaigns worked really well, which ones didn't.

ทั้งโครงการที่ได้ผลดีและไม่ดี

And I'm a bit of a geek, so I look at all of that stuff,

ฉันค่อนข้างอินเรื่องนี้เลยอ่านมาหมด

and I wanted to tinker around

และอยากแก้ปัญหา

to see how I could engage people in social change in a different way,

อยากเข้าถึงสังคมในทางที่ต่างออกไป

because I think if we want the world to be more beautiful, kind and just,

เพราะถ้าเราอยากให้โลกนี้ สวยงาม อ่อนโยน และซื่อตรง

then our activism should be beautiful, kind and just,

ก็ควรเข้าถึงผู้คนอย่างสวยงาม อ่อนโยน และซื่อตรง

and often it's not.

ซึ่งส่วนใหญ่ไม่เป็นแบบนั้น

And today, I just want to talk about three ways

วันนี้ฉันจะพูดถึงสามข้อที่บ่งบอกว่า

that I think activism needs introverts.

กิจกรรมเพื่อสังคมต้องการคนพูดน้อย

I think there's lot of other ways, but I'm just going to talk about three.

ที่จริงมีมากกว่านั้น แต่จะพูดแค่สามข้อ

And the first one is: activism is often very quick,

ข้อแรกคือกิจกรรมเพื่อสังคมนั้นมักจะเร็ว

and it's about doing,

ต้องปฏิบัติงานทันที

so extroverts, often their immediate response to injustice is,

คนพูดเก่งจะปฏิบัติงานทันทีที่มีเรื่อง

we've got to do stuff now,

ต้องทำเดี๋ยวนั้นเลย

we've got to react really quickly --

เพราะเราต้องจัดการปัญหาให้เร็วที่สุด

and yes, we do need to react,

ซึ่งก็จริงที่ต้องโต้ตอบเร็ว

but we need to be strategic in our campaigning,

แต่เราต้องมีกลยุทธ์ที่ดีในการรณรงค์ด้วย

and if we just act on anger,

ถ้าเราทำงานด้วยอารมณ์

often we do the wrong things.

มันมักลงเอยแบบผิดๆ

I use craft, like needlework --

ฉันจะใช้พวกงานเย็บผ้าปักผ้า

like this guy behind me is doing --

เหมือนที่คนข้างหลังฉันกำลังทำอยู่นี้

as a way to not only slow down those extrovert doers,

ในการทำให้คนเอ็กซ์โทรเวิร์ตใจเย็นลง

but also to bring in nervous, quiet introverts into activism.

และดึงคนพูดน้อยขี้อายให้ร่วมกิจกรรม

By doing repetitive actions,

การทำอะไรซ้ำๆ

อย่างการปักผ้าเช็ดหน้า คุณต้องทำช้าๆ

like handicraft, you can't do it fast, you have to do it slowly.

And those repetitive stitches

ค่อยๆ ปักซ้ำไปซ้ำมา

help you meditate on the big, complex, messy social change issues

ทำให้ได้สติในการคิดถึง ปัญหาสังคมยุ่งยากเหล่านั้น

and figure out what we can do

และหาทางแก้ไข

as a citizen, as a consumer, as a constituent,

ในฐานะประชาชน ผู้บริโภค ผู้มีสิทธิเลือกตั้ง

and all of those different things.

หรืออะไรก็ตามแต่

It helps you think critically while you're stitching away,

เราจะคิดอย่างรอบคอบขณะที่ปักผ้าไปด้วย

and it helps you be more mindful of what are your motives.

ช่วยเตือนสติว่าเป้าหมายของเราคืออะไร

Are you that Barbie aid worker that was mentioned before?

เราเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ช่วยสังคม ที่ถูกพูดถึงช่วงก่อนเหรอ

Are you about joining people in solidarity,

เราจะลงไปช่วยกลุ่มทำงานเพื่อสังคมไหม

or do you want to be the savior, which often isn't very ethical?

หรืออยากจะเป็นผู้พิทักษ์ ซึ่งเป็นความคิดที่ไม่ถูกต้องนัก

But doing needle work together, as well,

แต่การทำงานปักผ้าด้วยกันนั้น

extroverts and introverts and ambivert --

ทำให้คนพูดเก่ง คนพูดน้อย

และคนแบบอื่นๆ นอกเหนือจากนี้ได้คุยกัน

everyone's on the scale in different places --

because it's a quiet, slow form of activism,

ด้วยความที่เป็นกิจกรรมไม่ใช้เสียงและไม่รีบเร่ง

it really helps introverts be heard

ช่วยให้คนพูดน้อยได้พูดมากขึ้น

in other areas, where they are often not heard.

ทั้งที่ปกติพูดไม่ทันคนอื่น

It sounds odd,

อาจจะฟังดูแปลก

but while you're stitching, you don't need eye contact with people.

แต่เวลาที่เราปักผ้า เราไม่จำเป็นต้องสบตาใคร

So, for nervous introverts,

สำหรับคนพูดน้อยขี้อาย

it means that you can stitch away next to someone or a group of people

เขาสามารถไปนั่่งปักผ้าข้างคนอื่น

and ask questions that you're thinking

แล้วถามคำถาาม

that often you don't get time to ask people,

ที่ทั่วไปไม่มีโอกาสได้ถาม

or you're too nervous to ask if you give them eye contact.

หรืออาจประหม่าเมื่อต้องสบตา

So you can get introverts, who are those big, deep thinkers,

ช่วยให้คนพูดน้อยแต่เป็นนักคิดที่ดีเหล่านี้

saying, "That's really interesting that you want to do

ได้พูดว่า"มันน่าสนใจมากนะที่คุณอยาก

that extrovert form of activism that's about shaming people

ทำกิจกรรมของคนพูดเก่ง ซึ่งมักทำให้คนอาย

or quickly going out somewhere,

หรือรีบเดินหนี

but who are you trying to target and how,

แต่กลุ่มเป้าหมายคือใครกันแน่

and is that the best way to do it?"

แล้วมันมีวิธีเข้าหาที่ดีกว่านั้นไหม

So it means you could have these discussions in a very slow way,

มันเปิดโอกาสให้หารือในบรรยากาศที่ไม่เร่งรีบ

which is great for the extrovert to slow down and think deeply,

ซึ่งทำให้คนพูดเก่งได้ไตร่ตรอง

but it's really good for the introvert as well,

และมันก็ดีกับคนพูดน้อยด้วย

to be heard and to feel part of that movement for change,

ที่ได้แสดงความคิดเห็น ได้เป็นส่วนหนึ่ง

in a good way.

ในทางที่ดี

Some ways we do it is stitch cards

บางทีเราก็ปักเป็นเหมือนการ์ด

about what values we thread through our activism,

ปักคำที่เป็นคติในการทำกิจกรรม

and making sure that we don't just react in unethical ways.

และเตือนไม่ให้ทำผิดจรรยาบรรณของเรา

One, sometimes we work with art institutions

เราเคยทำงานร่วมกับสถาบันศิลปะ

where we will get over 150 people at the V&A

มีคนเข้าร่วม 150 คน ที่พิพิธภัณฑ์วิกเตอเรียแอนด์อัลเบิร์ต

who can come for hours,

มาเข้าร่วมอยู่หลายชั่วโมง

sit and stitch together on a particular issue,

มานั่งปักผ้าด้วยกันเกี่ยวกับหัวข้อหนึ่ง

and then tweet what they're thinking or how it went, like this one.

ปักความเห็นหรือข่าวสารแบบทวิตเตอร์

เหมือนในรูปนี้

Also, I always think that activism needs introverts

ฉันคิดมาตลอดว่ากิจกรรมเพื่อสังคม ต้องมีคนพูดน้อยมาร่วม

because we're really good at intimate activism.

เพราะเราช่วยเหลือแบบใกล้ชิดได้ดี

So we're good at slow activism,

เราถนัดทั้งกิจกรรมที่ต้องใช้เวลา

and we're really good at intimate activism,

และกิจกรรมช่วยเหลือที่อาศัยความใกล้ชิด

and if this year has told us anything,

ถ้าถามว่าปีนี้สอนอะไรเราบ้าง

it's told us that we need to, when we're engaging power holders,

เราเรียนรู้ว่าเวลาขอความร่วมมือคนที่มีอำนาจ

we need to engage them by listening to people we disagree with,

เราต้องฟังความคิดของคนที่เราไม่เห็นด้วย

by building bridges not walls --

เพื่อเชื่อมต่อ ไม่ใช่สร้างกำแพงกั้น

walls or wars --

และไม่สร้างความขัดแย้ง

and by being critical friends, not aggressive enemies.

เป็นมิตรที่ถกกันได้ ไม่ใช่ศัตรูผู้ก้าวร้าว

And one example that I do a lot with introverts,

ตัวอย่างหนึ่งที่ฉันมักทำกับคนพูดน้อย

but with lots of people,

แต่เอามาใช้กับคนทั่วไป

is make gifts for people in power,

คือการให้ของขวัญคนที่มีอำนาจ

so not be outside screaming at them,

คือไม่ไปยืนนอกตึกแล้วตะโกนใส่พวกเขา

but to give them something like a bespoke handkerchief

แต่ให้บางอย่างแก่เขา เช่น ผ้าเช็ดหน้าส่งสาร

saying, "Don't blow it.

โดยปักว่า"อย่าทำลายเลย

Use your power for good.

ใช้อำนาจในทางที่ถูก

We know you've got a difficult job in your position of power.

เรารู้ว่าภาระหน้าที่ของคุณหนัก

How can we help you?"

เราช่วยอะไรคุุณได้บ้าง"

And what's great is, for the introverts,

สิ่งทีี่ดีมากสำหรับคนพูดน้อยคือ

we can write letters while we're making these gifts,

เราปักถ้อยคำลงบนของขวัญได้

so for us, Marks and Spencer,

ตอนเราติดต่อมาร์คแอนด์สเปนเซอร์

we tried to campaign to get them to implement the living wage.

เรารณรงค์ให้เขาอนุมัติเงินดูแล ค่าครองชีพพนักงาน

So we made all the 14 board members bespoke handkerchiefs.

เราจึงปักผ้าเช็ดหน้า 14 ผืน เพื่อมอบให้คณะกรรมการของบริษัท

We wrote them letters, we boxed them up,

เราปักข้อความ ห่อใส่กล่อง

and we went to the AGM to hand-deliver our gifts

แล้วไปมอบให้ถึงที่ประชุมผู้ถือหุ้น

and to have that form of intimate activism

เพื่อสร้างความใกล้ชิด

where we had discussions with them.

ทำให้เราได้หารือกับพวกเขา

And what was brilliant was that the chair of the board

และน่าปลื้มใจที่ประธานบริษัท

told us how amazing our campaign was,

ชื่นชมการรณรงค์ของเรา

how heartfelt it was.

บอกว่าน่าประทับใจ

The board members, like Martha Lane Fox,

คณะกรรมการอย่าง มาร์ธา เลน ฟอกซ์

who has hundreds of thousands of followers on Twitter,

ซึ่งมีคนติดตามในทวิตเตอร์หลายแสนคน

and highly influential in business,

และเป็นที่จับตามองในวงการธุรกิจ

tweeted how impressed she was,

ทวีตว่าเธอประทับใจมาก

and within 10 months,

และภายในสิบเดือน

we'd had meetings with Marks and Spencer

เราก็นัดเจอกับมาร์คแอนด์สเปนเซอร์

to say, "We know this is difficult to be a living wage employer,

เพื่อบอกว่า"เรารู้ว่าการดูแล ค่าครองชีพให้ลูกจ้างมันยาก

but if you can be one,

แต่ถ้าคุณทำได้

the rest of the sector will look at it,

บริษัทต่างๆจะให้ความสนใจ

and it's not right that some of your amazing workers are working full time

มันไม่ดีนักหากพนักงานประจำ ที่มีคุณภาพของคุณ

มีรายได้ไม่พอแม้แต่จะจ่ายค่าน้ำไฟ

and still can't pay their bills.

And we love Marks and Spencer.

เรารักมาร์คแอนด์สเปนเซอร์นะ

How can you be the role model that we want you to be?"

ต้องทำอย่างไรคุณถึงจะเป็นตัวอย่างให้บริษัทอื่น"

So that was that intimate form of activism.

นี่คือการทำกิจกรรมโดยอาศัยความใกล้ชิด

We had lots of meetings with them.

เราไปเจอพวกเขาอยู่หลายครั้ง

We then gave them Christmas cards and Valentine's cards to say,

ส่งการ์ดให้ในวันคริสต์มาสและวาเลนไทน์

"We really want to encourage you to implement the living wage,

เขียนว่า"เราสนัับสนุนให้คุณอนุมัติการดูแลค่าครองชีพ"

and within 10 months, they'd announced to the media

และใน 10 เดือนถัดมา บริษัทก็ประกาศ

that they were going to pay the independent living wage, and now --

ว่าบริษัทจะดูแลค่าครองชีพของพนักงาน และตอนนี้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

And now we're trying to work with them to be accredited,

และตอนนี้เรายังคงทำงานกับพวกเขาเพื่อให้ได้รับการรับรอง

which is really important,

เป็นสิ่งสำคัญมาก

and we went back to the last AGM this June

เรากลับไปประชุมผู้ถือหุ้นเมื่อเดือนมิถุนา

and we had these amazing one-to-one discussions with the board members,

และเรามีโอกาสคุยกับคณะกรรมการแบบตัวต่อตัว

who told us how much they loved their hankies

ซึ่งบอกว่าชอบผ้าเช็ดหน้ามาก

and how it really moved them, what we were doing,

และบอกว่าสิ่งที่เราทำน่าประทับใจ

and they all told us that if we were standing outside screaming at them

ถ้าเราไปตะโกนอยู่ข้างนอก

and not being gentle in our protest,

หรือประท้วงแบบรุนแรง

they wouldn't have even listened to us,

พวกเขาคงไม่สนใจ

never mind had those discussions with us.

ที่จะมานั่งหารือด้วยแบบนี้

And I think introverts are really good at intimate activism

ฉันว่าคนพูดน้อยเหมาะกับการรณรงค์แบบนี้มาก

because we like to listen,

เพราะเราชอบรับฟัง

we like one-to-ones,

เราชอบคุยแบบตัวต่อตัว

we don't like small talks,

เราไม่ชอบคุยไปเรื่อย

we like those big, juicy issues to discuss with people,

เราชอบคุยเป็นเรื่องเป็นราว ถกประเด็นต่างๆ

we don't like conflict,

เราไม่ชอบความขัดแย้ง

so we avoid it at all costs,

จึงหลีกเลี่ยงเสมอ

which is really important when we're trying to engage power holders,

ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญในการเข้าหาผู้มีอำนาจ

not to be conflicting with them all the time.

ต้องไม่ไปมีเรื่องกับพวกเขา

The third way I think activists are really missing out

ข้อที่สามที่ฉันมองว่านักกิจกรรมยังขาด

if they don't engage introverts

หากไม่ทำงานกับคนพูดน้อย

is that introverts, like I said, can be half of the world's population,

คือคนพูดน้อยมีอยู่เกือบครึ่งของประชากรโลก

and most of us won't say that we're introvert,

แล้วเราส่วนใหญ่ไม่บอกหรอกว่าเราเป็นแบบนั้น

or we get embarrassed by saying what overwhelms us.

หรืออายที่จะบอกว่าเราอึดอัดอะไร

So for me, a few years ago,

ส่วนตัวแล้ว ไม่กี่ปีที่ผ่านมา

my mom used to send me texts in capital letters --

แม่ฉันเคยชอบส่งข้อความด้วยตัวพิมพ์ใหญ่

and she can now do emojis and everything, she's fine --

แต่ตอนนี้แม่ใช้อีโมจิและอย่างอื่นเป็นแล้ว

but as soon as I'd see this text,

แต่ก่อนนั้นพอฉันเห็นข้อความ

I'd wince and think, "Ooh, it's capital letters, it's too much."

ฉันจะตกใจเพราะมันเหมือนเธอตะโกนใส่ฉัน

And I'd have to ignore it to read the lovely text she sent me.

แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจและ อ่านเนื้อหาน่ารักๆ ที่แม่ส่งมา

And that's a bit embarrassing,

ฉันรูู้สึกอายพอสมควร

to tell people that capital letters overwhelm you,

ที่จะบอกคนอื่นว่าฉันไม่ชอบ ข้อความตัวพิมพ์ใหญ่

but we really need introverts to help us do intriguing activism

ถึงอย่างนั้นเราก็ควรมีคนพูดน้อย มาช่วยทำงานเพื่อสังคม

that attracts them rather than puts them off.

โดยมีงานประเภทที่ไม่ทำให้พวกเขาหนี

We're put off by big and brash giant posters

เราหนีเพราะโปสเตอร์ใบเบ้อเร่อ

and capital letters and explanation marks

ทีี่เต็มไปด้วยตัวพิมพ์ใหญ่และเครื่องหมายตกใจ

telling us what to do and vying for our attention.

ที่สั่งเราว่าต้องทำอะไร แย่งกันเรียกร้องความสนใจ

So some of the things I do with people around the world who take part

สิ่งที่ฉันทำกับคนอื่นๆ ทั่วโลกที่เข้าร่วม

is make small bits of provocative street art

คือสร้างศิลปะข้างทาง

which are hung off eye level, very small,

เป็นภาพเล็กๆ สูงระดับสายตา

and they're provocative messages.

เพื่อเชิญให้คนร่วมรณรงค์

They're not preaching at people or telling them what to do.

มันไม่ใช่การเทศนาหรือการสั่ง

They're just getting people to engage in different ways,

มันมีไว้เพื่อเข้าถึงผู้คน

and think for themselves,

และชวนให้คิด

because we don't like to be told what to do.

เพราะคนเราไม่ชอบให้ใครมาสั่ง

It might be wearing a green heart on your sleeve

อาจจจะแค่ติดหัวใจสีเขียวไว้ที่แขนเสื้อ

saying what you love and how climate change will affect it,

เขียนว่าคุณชอบอะไรและ ภาวะโลกร้อนส่งผลยังไงต่อสิ่งนั้น

and we'll wear it,

แล้วเราจะใส่มัน

and if people say,

ถ้ามีคนถาม

"Why are you wearing a green heart with the word 'chocolate' on?"

"ทำไมถึงติดหัวใจสีเขียว แล้วเขียนว่าช็อกโกแลตล่ะ"

and we can have those one-to-one intimate conversations and say,

เราก็จะสามารถพูดตัวต่อตัวได้ว่า

"I love chocolate.

"ฉันชอบกินช็อกโกแลต

Climate change is going to affect it,

และโลกร้อนจะส่งผลถึงมัน

and I think there's lot of other things that climate change will affect,

และฉันคิดว่ามีอีกหลายอย่างที่จะได้รับผลกระทบ

and I really want to make sure I'm part of the solution, not the problem."

และฉันอยากเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหา"

And then we deflect, because we don't like to be the center of attention,

แล้วเราก็หันความสนใจไปที่คนนั้นแทนเพราะเราไม่ชอบเป็นจุดเด่น

and say, "What do you love and how will climate change affect it?"

โดยถามว่า"คุณละชอบอะไร และโลกร้อนจะส่งผลยังไง"

Or it might be shop-dropping instead of shop-lifting,

หรือการแอบเอาของไปวาง แทนที่จะแอบขโมย

where we'll make little mini-scrolls with lovely stories on

อาจทำเป็นจดหมายเล็กๆ เล่าเรื่อง

about what's the story behind your clothes.

เกี่ยวกับเบื้องหลังการทำเสื้อผ้าของคุณ

Is it a joyful story of how it's made, or is it a torturous one?

เป็นเรื่องที่น่าฟังรึเปล่า หรือเป็นการทารุณสัตว์

And we'll just drop them in little pockets in shops,

แล้วเราจะแอบหย่อนลงกระเป๋าเสื้อในร้านค้า

all lowercase, all handwritten,

ตัวพิมพ์เล็กทั้งหมด และเขียนด้วยมือ

with kisses and smiley faces in ribbon,

แต่งด้วยรูปรอยจูบและหน้ายิ้มแล้วผูกโบว์

and then people are excited that they found it.

คนจะตื่นเต้นเมื่อเจอจดหมายนี้

And we often drop them in unethical shops

เรามักเอาไปวางในร้าน ที่ไม่สนใจเรื่องการทารุณสัตว์

or in front pockets,

หรือหย่อนลงกระเป๋าเสื้อในร้าน

and it's a way that we can do offline campaigning

และนั่นคือวิธีที่เรารณรงค์แบบออฟไลน์

that engages us and doesn't burn us out,

ที่พวกเราทำได้และไม่โดนสูบพลัง

but also engages other people in an intriguing way online and offline.

แล้วยังทำให้คนอื่นมีส่วนร่วม ทั้งทางออนไลน์และออฟไลน์

So I've got two calls to action,

ดังนัั้นฉันมีสองอย่างที่อยากขอ

for the introverts and for the extroverts.

ทั้งจากคนพูดน้อยและคนพูดเก่ง

For the ambivert,

และจากคนแบบอื่นๆด้วย

you're involved in all of it.

คุณทุกคนมีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมด

For the extroverts, I want to say that when you're planning a campaign,

สำหรับคนพูดเก่ง เวลาที่คุณวางแผนการรณรงค์

think about introverts.

นึกถึงคนพูดน้อยด้วย

Think about how valuable our skills are, just as much as extroverts'.

นึกถึงทักษะของพวกเราซึ่งสำคัญพอๆกับทักษะของพวกคุณ

We're good at slowing down and thinking deeply,

เราถนัดที่จะค่อยคิดค่อยทำและไตร่ตรองให้ดี

and the detail of issues, we're really good at bringing them out.

เราถนััดการลงรายละเอียดของปัญหา

We're good at intimate activism, so use us in that way.

เราชอบการรณรงค์อย่างใกล้ชิด ฉะนั้นให้เราดูแลส่วนนี้

And we're good at intriguing people

เราถนัดทำให้คนเกิดความสงสัย

by doing strange little things that help create conversations and thought.

โดยการทำเรื่องแปลกนิดๆหน่อยๆ ที่ช่วยเปิดการสนทนาและความคิด

Introverts, my call to action for you is,

สำหรับคนพูดน้อย ทีี่ฉันอยากขอก็คือ

I know you like being on your own,

ฉันรู้ว่าคุณชอบอยู่กับตัวเอง

I know you like being in your head,

ชอบคิดอะไรอยู่คนเดียว

but activism needs you,

แต่สังคมต้องการคนแบบคุณ

so sometimes you've got to get out there.

คุณจึงจำเป็นต้องออกมาบ้าง

It doesn't mean that you've got to turn into an extrovert and burn out,

คุณไม่ต้องกลายเป็นคนพูดเก่งแล้วก็หมดพลังในที่สุด

because that's no use for anyone,

เพราะนั่นไม่ได้ช่วยอะไร

but what it does mean

แต่ฉันหมายถึง

is that you should value the skills and the traits that you have

ให้คุณเห็นคุณค่าของทักษะของตน ความสามารถที่คุณมี

that activism needs.

ซึ่งกิจกรรมเพื่อสังคมต้องการ

So for everyone in this room,

สำหรับทุกคนในที่นี้

whether you're an extrovert or an introvert or an ambivert,

ไม่ว่าคุณจะเป็นคนแบบไหน

the world needs you now more than ever,

โลกต้องการคุณมากกว่าครั้งไหนๆ

and you've got no excuse not to get involved.

และไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เข้าร่วม

Thanks.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)