The 15-minute city | Carlos Moreno

Transcriber: TED Translators Admin Reviewer: Rhonda Jacobs

Translator: Natthapat Mardech Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

เป็นเวลานานมาแล้ว ที่พวกเราซึ่งอาศัยอยู่ในเมืองเล็กใหญ่

ได้ยอมรับสิ่งที่ไม่ควรจะยอมรับได้

For too long, those of us who live in cities big and small

เรายอมรับว่าเมื่ออยู่ในเมือง จิตสำนึกเกี่ยวกับเวลาของเรามันบิดเบี้ยวไป

have accepted the unacceptable.

เพราะเราต่างสูญเสียเวลาไปอย่างมหาศาล

We accept that in cities our sense of time is warped,

เพียงเพื่อจะปรับตัวให้เข้ากับ ระบบอันไร้สาระ และระยะทางอันแสนไกล

because we have to waste so much of it

ของเมืองส่วนใหญ่ในทุกวันนี้

ทำไมเราต้องปรับตัว

just adapting to the absurd organization and long distances

และลดระดับคุณภาพชีวิตของเราให้ต่ำลง?

of most of today's cities.

Why is it we who have to adapt

ทำไมเมืองถึงไม่เป็นฝ่าย ที่ตอบสนองต่อความต้องการของพวกเรา?

and to degrade our potential quality of life?

ทำไมเราถึงปล่อยให้เมือง ถูกพัฒนาไปในเส้นทางที่ผิดมาเป็นเวลานาน?

Why is it not the city that responds to our needs?

Why have we left cities to develop on the wrong path for so long?

ผมอยากจะนำเสนอแนวคิดของเมือง

ที่ตรงข้ามกับแนวคิด ของความเป็นเมืองสมัยใหม่

I would like to offer a concept of cities

เป็นความพยายามที่จะทำให้ชีวิตของเราลงตัว ในขนาดพื้นที่ของมนุษย์คนหนึ่ง

that goes in the opposite direction to modern urbanism,

มากกว่าจะเป็นชีวิตที่กระจัดกระจาย จมอยู่ท่ามกลางความใหญ่โตของสิ่งที่ไร้ชีวิต

an attempt at converging life into a human-sized space

และบังคับเราให้ต้องปรับตัว

rather than fracturing it into inhuman bigness

ผมเรียกแนวคิดนี้ว่า “เมือง 15 นาที”

และถ้าจะให้สรุปคร่าว ๆ

and then forcing us to adapt.

มันคือแนวคิดที่ว่าเมือง ควรถูกออกแบบ หรือออกแบบเสียใหม่

I call it "the 15-minute city."

เพื่อที่จะทำให้ในระยะทาง การเดินเพียง 15 นาที

And in a nutshell,

the idea is that cities should be designed or redesigned

หรือปั่นจักรยานก็ตาม

ผู้คนควรจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้

so that within the distance of a 15-minute walk

โดยมีองค์ประกอบ ของประสบการณ์ที่มีในเมืองอย่างครบถ้วน

or bike ride,

เพื่อเข้าถึงแหล่งงาน

people should be able to live

การอยู่อาศัย

the essence of what constitutes the urban experience:

อาหาร สุขภาพ การศึกษา

วัฒนธรรม และเวลาว่าง

to access work,

housing,

คุณเคยหยุดถามตัวเองไหม

food, health, education,

ทำไมถนนที่เสียงดังและสกปรก ถึงต้องเสียงดังและสกปรก?

culture and leisure.

Have you ever stopped to ask yourself:

แค่เพราะมันเป็นอย่างนั้นงั้นเหรอ?

Why does a noisy and polluted street need to be a noisy and polluted street?

ทำไมมันไม่ใช่ถนนที่มีสวน เรียงรายไปด้วยต้นไม้ตลอดทาง

ที่ที่ผู้คนจะมาพบปะ และพากันเดินไปหาขนมปังกิน

Just because it is?

Why can't it be a garden street lined with trees,

และเด็ก ๆ สามารถเดินไปโรงเรียนได้?

ความยอมรับในความผิดปกติ และความอัปยศของเมืองสมัยใหม่นั้น

where people can actually meet and walk to the baker

and kids can walk to school?

มันมาถึงจุดสูงสุดแล้ว

เราจำเป็นต้องเปลี่ยนมัน

Our acceptance of the dysfunctions and indignities of modern cities

เราจำเป็นต้องเปลี่ยน เพื่อความยุติธรรม

ของคุณภาพชีวิตที่ดีของเรา

has reached a peak.

และเพื่อสภาพภูมิอากาศ

We need to change that.

We need to change it for the sake of justice,

อะไรคือสิ่งที่เราจำเป็นต้องใช้ เพื่อที่จะสร้างเมือง 15 นาทีให้เกิดขึ้น?

of our well-being

ขั้นแรกเลย เราต้องเริ่มถามคำถาม ที่เราต่างหลงลืมมันไปแล้ว

and of the climate.

What do we need to create 15-minute cities?

ตัวอย่างเช่น เราต้องมองดูให้ดี ว่าเราใช้พื้นที่ทุกตารางเมตรของเราอย่างไร?

First, we need to start asking questions that we have forgotten.

พื้นที่นี้มีไว้ทำไม?

For instance, we need to look hard at how we use our square meters.

ใครเป็นคนใช้ และใช้อย่างไร?

เราจำเป็นต้องเข้าใจ ว่าเรามีทรัพยากรอะไรบ้าง

What is that space for?

และทรัพยากรเหล่านั้นถูกใช้อย่างไร

Who's using it and how?

จากนั้นเราจึงมาถามว่ามีบริการอะไร ที่เราใช้มันได้ในบริเวณใกล้เคียงบ้าง

We need to understand what resources we have

and how they are used.

ไม่ใช่แค่ตรงใจกลางเมือง

Then we need to ask what services are available in the vicinity --

แต่เป็นในทุก ๆ บริเวณ

ศูนย์บริการสุขภาพ ร้านค้า ช่างฝีมือ ตลาด

not only in the city center,

ที่เล่นกีฬา วัฒนธรรมต่าง ๆ

in every vicinity.

โรงเรียน สวนสาธารณะ

Health providers, shops, artisans, markets,

มีพื้นที่สีเขียวบ้างไหม?

มีน้ำพุให้ไปดับร้อน

sports, cultural life,

ในช่วงที่คลื่นความร้อนโจมตีไหม?

schools, parks.

เราต้องถามพวกเราเองอีกด้วยว่า

Are there green areas?

เราทำงานอย่างไร?

Are there water fountains placed to cool off

ทำไมที่ฉันอาศัยอยู่ กับที่ทำงานมันไกลกันเหลือเกิน?

during the frequent heat waves?

We also have to ask ourselves:

How do we work?

เราต้องปรับวิธีคิดที่มีต่อเมืองเสียใหม่ ด้วยหลักการที่ชี้แนวทางให้เราสี่ประการ

Why is the place I live here, and work is far away?

ที่จะเป็นอิฐก้อนสำคัญเลย ที่เราจะใช้ก่อร่างสร้างเมือง 15 นาที

We need to rethink cities around the four guiding principles

ประการแรก ระบบนิเวศ สำหรับเมืองสีเขียวและเมืองยั่งยืน

that are the key building blocks of the 15-minute city.

ประการที่สอง ความใกล้

First, ecology: for a green and sustainable city.

ใกล้พอที่จะใช้ชีวิตโดยลดระยะทาง ในการไปทำกิจกรรมต่าง ๆ

ประการที่สาม ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เพื่อที่จะสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างผู้คน

Second, proximity:

to live with reduced distance to other activities.

ประการสุดท้าย การมีส่วนร่วม ทำให้พลเมืองเข้ามามีส่วนร่วมอย่างแข็งขัน

Third, solidarity: to create links between people.

ในการเปลี่ยนแปลงละแวกบ้านของพวกเขาเอง

Finally, participation should actively involve citizens

อย่าเข้าใจผมผิดนะ

ผมไม่ได้จะมาชักจูง ให้เปลี่ยนเมืองไปเป็นหมู่บ้านในชนบท

in the transformation of their neighborhood.

ชีวิตในเมืองมันมีชีวิตชีวาและสร้างสรรค์

Don't get me wrong --

I'm not angling for cities to become rural hamlets.

เมืองคือที่ที่ทำให้เกิด พลวัตทางเศรษฐกิจและนวัตกรรมใหม่ ๆ

Urban life is vibrant and creative.

แต่เราจำเป็นต้องทำให้ชีวิตในเมืองนั้น น่าอยู่ คล่องแคล่ว

Cities are places of economic dynamism and innovation.

มีสุขภาพที่ดี และยืดหยุ่นมากขึ้น

But we need to make urban life more pleasant, agile,

เพื่อการนั้น เราจึงต้องทำให้แน่ใจว่าทุกคน

และผมหมายถึงทุก ๆ คน

healthy and flexible.

ทั้งที่อาศัยอยู่ในย่านกลางเมือง และคนที่อาศัยอยู่ในบริเวณริมขอบ

To do so, we need to make sure everyone --

ได้เข้าถึงบริการที่สำคัญ ๆ ในระยะทางที่ใกล้

and I mean everyone,

those living downtown and those living at the fringes --

เราจะทำมันให้สำเร็จได้อย่างไร?

has access to all key services within proximity.

เมืองแรกที่ปรับตัวเองให้เข้ากับ แนวคิดเมือง 15 นาที

How do we get this done?

คือปารีส

ฝรั่งเศส

ผู้ว่าแอนน์ อิดาลโก ได้เสนอแนะให้ ขยายความใกล้ในการเข้าถึงสิ่งต่าง ๆ

The first city to adopt the 15-minute city idea

is Paris,

ซึ่งรวมไปถึง ยกตัวอย่างเช่น การกระจายอำนาจอย่างมโหฬาร

France.

Mayor Anne Hidalgo has suggested a big bang of proximity,

พัฒนาบริการใหม่ ๆ ในแต่ละเขต

which includes, for instance, a massive decentralization,

(เสียงเมือง)

ลดปัญหารถติดด้วยการ เพิ่มเส้นทางจักรยานในพื้นที่ที่ว่าง

developing new services for each of the districts --

(City sounds)

มีแบบจำลองเศรษฐกิจใหม่ ๆ เพื่อกระตุ้นร้านค้าท้องถิ่น

a reduction of traffic by increasing bike lanes into spaces of leisure;

สร้างพื้นที่สีเขียวให้มากขึ้น

เปลี่ยนโครงสร้างพื้นฐานที่มีอยู่เดิม

new economic models to encourage local shops;

ตัวอย่างเช่น ตั้งโรงประลอง ต้นแบบทางวิศวกรรมในศูนย์กีฬา

building more green spaces;

transform existing infrastructure,

หรือเปลี่ยนโรงเรียน ให้เป็นศูนย์กลางชุมชนในตอนเย็น

for instance, fabrication labs in sports centers

นั่นคือกฎทองของเมือง 15 นาทีเลย

or turning schools into neighborhood centers in the evenings.

ทุกตารางเมตรที่มีอยู่เดิม ควรต้องถูกใช้เพื่อสร้างสิ่งใหม่ ๆ

That's actually a golden rule of the 15-minute city:

every square meter that’s already built should be used for different things.

เมือง 15 นาทีคือความพยายาม ในการประนีประนอมกันระหว่างเมือง

กับมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในเมือง

The 15-minute city is an attempt to reconcile the city

เมือง 15 นาที ควรมีคุณสมบัติสามประการ

with the humans that live in it.

ประการแรก จังหวะของเมือง ควรเดินตามมนุษย์ ไม่ใช่รถ

The 15-minute city should have three key features.

ประการที่สอง ทุกตารางเมตร ควรถูกนำมาใช้เพื่อจุดประสงค์ที่หลากหลาย

First, the rhythm of the city should follow humans, not cars.

Second, each square meter should serve many different purposes.

ประการสุดท้าย ในละแวกต่าง ๆ ควรถูกออกแบบ

เพื่อให้เราสามารถอาศัยอยู่ ทำงานและเติบโตไปพร้อมกับมันได้

Finally, neighborhoods should be designed

โดยไม่จำเป็นต้องย้ายถิ่นฐานเป็นประจำ

so that we can live, work and thrive in them

มันตลกดีนะถ้าคุณลองคิดดู

แนวทางที่เมืองสมัยใหม่ต่างถูกออกแบบมานั้น

without having to constantly commute elsewhere.

มักจะมุ่งพัฒนาไปเพื่อ ที่ต้องการจะประหยัดเวลา

It's funny if you think of it:

แต่ถึงแบบนั้นกลับต้อง เสียเวลามากมายในการเดินทาง

the way many modern cities are designed

is often determined by the imperative to save time,

นั่งติดแหง่กท่ามกลางท้องถนน

ขับรถไปห้าง

and yet so much time is lost to commuting,

ติดอยู่ในฟองสบู่ของความเร่งรีบที่ลวงหลอกตา

sitting in traffic jams,

แนวคิดเมือง 15 นาที ตอบโจทย์การประหยัดเวลา

driving to a mall,

in a bubble of illusory acceleration.

โดยการกลับหัวกลับหางเมืองเสียใหม่

The 15-minute city idea answers the question of saving time

โดยการเสนอย่างก้าวที่แตกต่างออกไปของชีวิต

by turning it on its head,

เป็นย่างก้าว 15 นาที

by suggesting a different pace of life.

ขอบคุณครับ

A 15-minute pace.

Thank you.