A juror's reflections on the death penalty | Lindy Lou Isonhood

Vertaald door: Kaat Wynants Nagekeken door: Bieke Van Gelder

It was a Thursday,

Het was een donderdag.

June the 23rd, 1994.

23 juni 1994.

(Sighs)

(Zucht)

"Collect your belongings. You are free to go.

"Verzamel uw bezittingen. U bent vrij om te gaan.

When escorted outside, go directly to your car.

Als u naar buiten wordt begeleid, gaat u rechtstreeks naar uw auto.

Do not talk to reporters."

Praat niet met de reporters."

My head is spinning,

Mijn hoofd duizelt,

my heart is racing,

mijn hart gaat tekeer,

I can't get a breath.

ik krijg geen lucht.

I just want out of there.

Ik wil hier weg.

When I get to my car,

Als ik bij mijn auto kom,

I throw everything on the back,

gooi ik alles op de achterbank

and I just collapse into the driver's seat.

en zak ik in elkaar in de bestuurdersstoel.

"I can't do this.

"Ik kan dit niet.

I can't go home to my family

Ik kan niet naar huis gaan naar mijn familie --

that I haven't seen in a week

die ik een week niet gezien heb --

and pretend to be happy."

en doen alsof ik blij ben."

Not even their love and support

Zelfs hun liefde en steun

could help me at this particular time.

kon me op dat moment niet helpen.

We had just sentenced a man to death.

We hadden net een man ter dood veroordeeld.

Now what?

En nu?

Just go home and wash dishes?

Naar huis gaan en de afwas doen?

You see, in Mississippi,

U moet u weten:

in Mississippi is de doodstraf een stilzwijgend deel van de cultuur.

the death penalty is like a part of our unspoken culture.

The basic logic is, if you murder someone,

De basislogica is dat als je iemand vermoordt,

then you're going to receive the death penalty.

je de doodstraf krijgt.

So when the jury selection process took place,

Dus toen de jury van het proces geselecteerd werd,

they asked me,

kreeg ik de vraag:

"Could you,

"Zou u --

if the evidence presented justified the death penalty,

als het voorgelegde bewijsmateriaal de doodstraf zou rechtvaardigen --

zou u dan,

could you deliver,

rationally and without reservations,

op een rationele manier en zonder voorbehoud,

a penalty of death?"

voor de doodstraf kunnen stemmen?"

My answer was an astounding "yes,"

Mijn antwoord was een verbijsterende 'ja'

and I was selected as Juror Number 2.

en ik werd geselecteerd als Jurylid Nummer 2.

The trial started.

Het proces begon.

From the evidence being presented

Ik zag het voorgelegde bewijs

and from the pictures of the victim,

en de foto's van het slachtoffer

my first response was, "Yes, this man is a monster,

en mijn eerste reactie was: "Ja, deze man is een monster,

and he deserves the death penalty."

en hij verdient de doodstraf."

Dagenlang zat ik daar en keek ik naar zijn handen.

For days, I sat and looked at his hands,

the ones that yielded the knife,

De handen die het mes hadden vastgehouden.

and against his pasty white skin,

Zijn bleke, witte huid,

his eyes ...

zijn ogen ...

Well, he spent endless days in his cell,

Hij had eindeloos veel dagen in zijn cel gespendeerd --

no sunlight,

zonder zonlicht --

so his eyes were as black as his hair and his mustache.

waardoor zijn ogen zo zwart waren als zijn haar en snor.

He was very intimidating,

Hij zag er heel intimiderend uit

and there was absolutely no doubt in his guilt.

en het was overduidelijk dat hij schuldig was.

But regardless of his guilt,

Maar ondanks zijn schuld,

as the days passed,

naarmate de dagen voorbij gingen,

I began to see this monster

begon ik dit monster

as a human being.

als mens te zien.

Something inside of me was changing that I just didn't understand.

Iets in mij was aan het veranderen. Iets dat ik gewoon niet begreep.

I was beginning to question myself

Ik begon mezelf af te vragen

as to whether or not I wanted to give this man the death penalty.

of ik deze man de doodstraf wel wilde geven.

Jury deliberations began,

Het juryoverleg begon

and the judge gave us jury instructions

en de rechter gaf ons jury-instructies

and it was to be used as a tool

die we als hulpmiddel moesten gebruiken

in how to reach a verdict.

om tot een verdict te komen.

Well, using this tool only led to one decision,

Dit hulpmiddel leidde tot maar één vonnis

and that was the death penalty.

en dat was de doodstraf.

I felt backed into a corner.

Ik voelde me in het nauw gedreven.

My head and my heart were in conflict with each other,

Mijn hoofd en hart spraken elkaar tegen

and the thought of the death penalty

en de gedachte aan de doodstraf maakte me ziek.

made me sick.

However, following the judge's instructions,

Maar na de instructies van de rechter,

being a law-abiding person,

en omdat ik iemand ben die de wet respecteert,

I gave up.

gaf ik het op.

I gave up and voted along with the other 11 jurors.

Ik gaf het op en stemde mee met de overige 11 juryleden.

And there it was:

En daar had je het:

our broken judicial system at work.

ons gebroken rechtssysteem aan het werk.

So here I am in my car,

Dus hier zit ik nu in mijn auto

and I'm wondering:

en ik vraag me af

How is my life ever going to be the same?

hoe mijn leven ooit weer hetzelfde zal zijn.

My life was kids, work, church, ball games --

Mijn leven bestond uit mijn gezin, mijn werk, de kerk, wedstrijden ...

just your average, normal, everyday life.

het doorsnee dagelijkse leven.

Now everything felt trivial.

Opeens leek alles triviaal.

I was going down this rabbit hole.

Ik zat in een neerwaartse spiraal.

The anger, the anxiety,

De woede,

de angst,

the guilt, the depression ...

het schuldgevoel,

de depressie ...

it just clung to me.

Het liet me gewoon niet los.

I knew that my life had to resume,

Ik wist dat ik mijn leven opnieuw moest opnemen,

so I sought counseling.

dus zocht ik psychologische hulp.

The counselor diagnosed me with PTSD

De psychologe stelde PTSS vast

and told me that the best way to overcome the PTSD

en zei me dat ik die PTSS het beste kon overwinnen

was to talk about the trauma.

door over het trauma te praten.

However, if I talked or tried to talk about the trauma

Maar als ik probeerde te praten over het trauma

outside her office,

buiten haar kantoor

I was shut down.

werd ik onderbroken.

No one wanted to hear about it.

Niemand wilde er iets over horen.

Hij was gewoon een moordenaar.

He was just a murderer. Get over it.

Zet je eroverheen.

It was then that I decided to become a silent survivor.

Het was op dat moment dat ik besliste een stille overlever te worden.

Twelve years later, 2006,

Twaalf jaar later, in 2006,

I learned that Bobby Wilcher had dropped all of his appeals,

hoorde ik dat Bobby Wilcher al zijn beroepsprocedures had ingetrokken

en dat zijn executie naderde.

and his execution date was approaching.

That was like a punch in the stomach.

Het voelde als een slag in mijn gezicht.

All of those buried feelings just started coming back.

Al die onderdrukte gevoelens kwamen op slag terug.

To try and find peace, I called Bobby's attorney, and I said,

In een poging om rust te vinden, belde ik naar Bobby's advocaat en vroeg:

"Can I see Bobby before he's executed?"

"Kan ik Bobby zien voor zijn executie?"

Driving to the penitentiary on the day of his execution,

Toen ik naar de gevangenis reed op de dag van zijn executie,

in my mind,

dacht ik bij mezelf dat Bobby manisch zou zijn.

Bobby was going to be manic.

But, surprisingly, he was very calm.

Maar verrassend genoeg was hij heel kalm.

And for two hours, he and I sat there and talked about life,

Twee uur lang praatten we over het leven

and I got to ask him to forgive me for my hand in his death.

en ik kreeg de kans om hem om vergeving te vragen

voor mijn aandeel in zijn dood.

His words to me were:

Zijn woorden voor mij waren:

"You don't have to apologize.

"Je moet je niet verontschuldigen.

You didn't put me here.

Jij hebt me niet hier gezet.

I did this myself.

Ik heb dit zelf veroorzaakt.

Maar als jij je daar beter door voelt, dan vergeef ik je."

But if it'll make you feel better,

I forgive you."

On my way home,

Onderweg naar huis stopte ik bij een restaurant

I stopped by a restaurant and bought a margarita.

en bestelde een margarita --

(Laughter)

(Gelach)

I don't think I could get one big enough --

hij kon niet groot genoeg zijn --

(Laughter)

(Gelach)

to try and calm down.

om me te kalmeren.

My phone rang.

Mijn telefoon ging.

It was Bobby's attorney.

Het was Bobby's advocaat.

Within two minutes of his execution,

Amper twee minuten voor zijn executie

they had given him a stay.

hadden ze hem uitstel gegeven.

This stay gave me time

Dit uitstel gaf mij tijd

to reach out to Bobby.

om contact op te nemen met Bobby.

And as crazy as it may sound,

En dit klinkt misschien gek,

we became friends.

maar we werden vrienden.

Three months later,

Drie maanden later

he was executed by the State of Mississippi.

werd hij geëxecuteerd door de staat Mississippi.

I'm here to tell you my story,

Ik sta hier

om aan jullie

mijn verhaal te vertellen.

because it was precisely 22 years later

Want het heeft exact 22 jaar geduurd,

that I even wanted to open up enough to talk about it,

voordat ik mezelf voldoende wilde openstellen om erover te praten.

when a friend encouraged me.

Een vriend moedigde me aan:

"Hey, perhaps you need to talk to the other jurors.

"Hey, misschien moet je met de andere juryleden praten.

You've been through the same experience."

Jullie hebben immers hetzelfde meegemaakt."

Uncertain of what I was after,

Ik was onzeker van wat ik zocht,

I did need to talk to them.

maar moest echt met hen praten.

So I set out on my quest,

Dus begon ik mijn zoektocht

and I actually found most of them.

en ik heb de meeste van hen ook effectief gevonden.

The first juror I met

Het eerste jurylid dat ik ontmoette,

thought that Bobby got what he deserved.

vond dat Bobby had gekregen wat hij verdiende.

Another juror --

Een ander jurylid ...

well, they just kind of regretted that it took so long

Die vond het gewoon jammer dat het zolang had geduurd

voordat het vonnis was uitgevoerd.

to carry the sentence out.

Then one juror, and I don't know what was wrong with him,

Een ander jurylid, ik weet niet wat er mis was met hem,

maar hij herinnerde zich niets van het proces.

but he didn't remember anything about the trial.

(Laughter)

(Gelach)

Well,

I'm thinking in my mind,

Ik dacht bij mezelf:

"Jeez, is this the response I'm gonna get from everybody else?"

jeetje, is dit het antwoord dat ik van iedereen ga krijgen?

Well, thank God for Allen.

Gelukkig was er Allen.

Allen was a gentle soul.

Allen was een zachtaardige ziel.

And when I talked to him, he was genuinely upset

En toen ik met hem sprak, was hij oprecht bedroefd

about our decision.

door onze beslissing.

And he told me about the day that the devastation

En hij vertelde me

over de dag dat de ontreddering hem echt overviel.

really set in on him and hit him.

He was listening to the radio,

Hij was naar de radio aan het luisteren

and the radio had a list of names of men to be executed

en op de radio

lazen ze een lijst voor met namen van mannen die geëxecuteerd gingen worden

at Parchman Penitentiary.

in de Parchman staatsgevangenis.

He heard Bobby's name,

Hij hoorde Bobby's naam

and he then truly realized what he had done.

en besefte toen pas echt wat hij had gedaan.

And he said, "You know, I had a responsibility in that man's death."

En hij zei tegen zichzelf:

"Weet je, ik ben deels verantwoordelijk voor die man zijn dood."

Now here it is, 20-something years later,

We zijn nu iets meer dan 20 jaar later

and Allen is still dealing with that issue.

en Allen worstelt er nog steeds mee.

And he's never told anyone about it, not even his wife.

En hij heeft het nooit aan iemand verteld,

zelfs niet aan zijn vrouw.

He also told me

Hij vertelde me ook

that if the State of Mississippi wanted to keep the death penalty,

dat als de staat Mississippi de doodstraf wil behouden,

then hey, they needed to provide counseling for the jurors.

dat ze dan echt wel begeleiding moeten voorzien voor de juryleden.

Then the next juror I met was Jane.

Het volgende jurylid dat ik ontmoette, was Jane.

Jane is now totally against the death penalty,

Jane is nu volledig tegen de doodstraf.

And there was Bill.

En er was Bill.

Bill said he had this crushing depression for weeks,

Bill zei dat hij een zware depressie had gehad -- wekenlang --

and when he went back to work,

en toen hij opnieuw ging werken,

his colleagues would say things to him like,

zeiden zijn collega's dingen als:

"En, heb je hem gefrituurd?"

"Hey, did you fry him?"

To them, it was just a joke.

Voor hen was het gewoon een grap.

Then there was Jon.

Dan was er Jon.

Jon said his decision weighed on him,

Jon zei dat zijn beslissing enorm op hem woog

and it burdened him daily.

en dat hij er elke dag last van had.

The final juror that I spoke to was Ken.

Het laatste jurylid waarmee ik sprak, was Ken.

Ken was the foreman of the jury.

Ken was de voorzitter van de jury.

When we sat down to talk,

Toen we begonnen te praten,

it was apparent that he was deeply saddened by what we were required to do.

was het duidelijk dat hij zeer triest was, door wat we hadden moeten doen.

He relived the day that he left the courthouse

Hij vertelde me over de dag dat hij de rechtbank had verlaten.

and he drove home

Hij was naar huis gereden.

and he went to put his key in his door and unlock it,

Hij had zijn sleutel in het slot van de deur gestoken,

and he said he literally broke down.

had de deur open gedaan

en was letterlijk ingestort.

He said he knew that Bobby was guilty,

Hij zei dat hij wist dat Bobby schuldig was,

but the decision he made,

maar dat de beslissing die hij had gemaakt ...

he did not know if it was the right decision.

Hij wist niet of het de juiste beslissing was.

And he said that he played it over and over in his head.

Hij zei dat hij het steeds opnieuw afspeelde in zijn hoofd.

Did we do the right thing?

Hebben we het juiste gedaan?

Did we do the right thing?

Hebben we het juiste gedaan?

Did we do the right thing?

Hebben we het juiste gedaan?

(Sighs)

(Zucht)

All those years,

Na al die jaren

and I finally realized that I was not the only disillusioned juror.

besefte ik eindelijk dat ik niet het enige gedesillusioneerde jurylid was.

And we talked about sharing our experience

We spraken erover

dat we onze ervaring moesten delen

with potential jurors

met mogelijke juryleden

to give them some insight into what to expect,

om hen een beetje te laten zien wat ze kunnen verwachten,

and to tell them do not be complacent;

en om hen te vertellen dat ze niet onverschillig mogen zijn,

to know what you believe;

dat ze ervoor moeten zorgen dat ze weten waarin ze geloven

to know where you stand and be prepared,

en waar ze voor staan; en dat ze voorbereid moeten zijn,

because you don't want to walk in one morning as a juror

want je wil niet op een dag binnenwandelen als jurylid

and leave at the end of the trial feeling like a murderer.

en na het proces vertrekken

met het gevoel dat je een moordenaar bent.

Now, through this storm in my life, I did find some inspiration,

Deze storm in mijn leven heeft me wel geïnspireerd

and it came in the form of my granddaughters.

en dat ervoer ik dankzij mijn kleindochters.

My 14-year-old granddaughter, Maddie,

Mijn 14-jarige kleindochter Maddie

was writing an essay on the death penalty for school,

was bezig aan een essay over de doodstraf voor school

and she was asking me questions.

en ze stelde me enkele vragen.

Well, it dawned on me that this child was being raised

En ik besefte dat dit kind aan het opgroeien was

in the same eye-for-an-eye culture

in dezelfde oog-om-oog-cultuur

as I was,

als ik, tot dan toe.

or had been.

And so I explained my experience to her this way:

En dus vertelde ik haar mijn ervaring op deze manier:

that I had sentenced someone to death

dat ik iemand ter dood veroordeeld had

as I served on a jury.

toen ik jurylid was.

And I asked her,

En ik vroeg haar:

"Did that make me a murderer?"

"Ben ik nu een moordenaar?"

She couldn't answer.

Ze wist het antwoord niet.

I knew then that this topic needed to be open for discussion.

Op dat moment wist ik dat dit onderwerp besproken moest kunnen worden.

And guess what happened?

En raad eens wat er gebeurde?

I got invited to speak, just recently,

Ik werd uitgenodigd om te spreken,

heel recent,

in an abolitionist community.

voor een groep die tegen de doodstraf is.

While I was there, I got a T-shirt.

Toen ik daar was kreeg ik een T-shirt

It says, "Stop Executions."

waarop staat 'Stop Executies'.

Well, when I get home, my 16-year-old granddaughter was there, Anna,

Toen ik thuiskwam, was mijn 16-jarige kleindochter er -- Anna.

and she says, "Can I have that shirt?"

Ze vroeg me: "Mag ik dat T-shirt hebben?"

Well, I looked at her dad --

Ik keek naar haar vader --

her dad is my son --

haar vader is mijn zoon --

and I knew that he is still dealing with this death penalty issue.

en ik weet dat hij nog steeds worstelt met het hele doodstrafdebat.

So I turned around and I looked at her, and I said,

Dus ik draaide me om, keek haar aan en vroeg:

"Are you gonna wear this?"

"Ga je dit dragen?"

So she turned and she looked at her dad, and she said,

Dus zij draaide zich om naar haar vader en zei:

"Papa, ik weet hoe jij erover denkt,

"Dad, I know how you feel,

but I don't believe in the death penalty."

maar ik geloof niet in de doodstraf."

My son looked at me,

Mijn zoon keek me aan,

shook his head, and said,

schudde zijn hoofd en zei:

"Thanks, Mom."

"Bedankt, mam."

And I knew it wasn't a nice "Thanks, Mom."

En ik wist dat het geen vriendelijke "Bedankt, mam" was.

(Laughter)

(Gelach)

So I learned that life had taught me some lessons.

Dus ik besefte dat het leven me enkele dingen had geleerd.

It taught me, if I had not served on that jury,

Het leerde me dat, als ik geen jurylid in die zaak was geweest,

that I would still be of the same mindset.

ik nog steeds dezelfde gedachtegang zou hebben.

It also gave me confidence

Het gaf me ook het vertrouwen

to be able to see through the eyes of my granddaughters,

om het door de ogen van mijn kleindochters te bekijken

that this younger generation, they're capable and they're willing

en te zien dat deze jongere generatie in staat én bereid is

to tackle these difficult social issues.

om deze moeilijke maatschappelijke debatten aan te gaan.

And because of my experience,

En dat door mijn ervaring

my granddaughters,

mijn kleindochters ...

they're now more equipped to stand on their own

zij zijn nu beter in staat op eigen benen te staan

and to think for themselves

en voor zichzelf te denken

than to rely on cultural beliefs.

in plaats van zomaar te vertrouwen op culturele overtuigingen.

So:

Dus:

being from a conservative, Christian family

ik kom van een conservatieve christelijke familie

from a very conservative state in the United States,

uit een zeer conservatie staat in de Verenigde Staten.

I am here to tell you

Ik ben hier om jullie dit te vertellen:

that the death penalty has new opponents.

de doodstraf heeft nieuwe tegenstanders.

Thank you.

Dank u.

(Applause)

(Applaus)