A juror's reflections on the death penalty | Lindy Lou Isonhood

Çeviri: Gözde Zülal Solak Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

It was a Thursday,

Bir Perşembe günüydü,

June the 23rd, 1994.

23 Haziran 1994.

(Sighs)

(İç çekiyor)

"Collect your belongings. You are free to go.

"Eşyalarını topla. Gitmekte özgürsün.

When escorted outside, go directly to your car.

Dışarıya çıkarıldığında, doğrudan arabana git.

Do not talk to reporters."

Muhabirlerle konuşma."

My head is spinning,

Başım dönüyor,

my heart is racing,

kalbim hızla atıyor,

I can't get a breath.

nefes alamıyorum.

I just want out of there.

Sadece oradan çıkmak istiyorum.

When I get to my car,

Arabama gittiğimde

I throw everything on the back,

her şeyi arkaya atıyorum

and I just collapse into the driver's seat.

ve sürücü koltuğuna çöküyorum.

"I can't do this.

"Bunu yapamam.

I can't go home to my family

Bir haftadır görmediğim aileme,

that I haven't seen in a week

evime gidip de

and pretend to be happy."

mutluymuş gibi yapamam."

Not even their love and support

Onların sevgisi ve desteği bile

could help me at this particular time.

bana bu anda yardım edemez.

We had just sentenced a man to death.

Az önce bir adama idam cezası verdik.

Now what?

Şimdi ne olacak?

Just go home and wash dishes?

Eve gidip bulaşık mı yıkayacağım?

You see, in Mississippi,

Yani, Mississippi'de

the death penalty is like a part of our unspoken culture.

idam cezası dile getirilmeyen kültürümüzün bir parçası.

The basic logic is, if you murder someone,

Basit mantık şu,

eğer birini öldürürseniz, o zaman idam cezası alırsınız.

then you're going to receive the death penalty.

So when the jury selection process took place,

Jüri seçme süreci gerçekleştiğinde

they asked me,

bana şunu sordular,

"Could you,

"Gösterilen kanıt

if the evidence presented justified the death penalty,

eğer idam cezasını meşru kılarsa,

mantıkla ve tereddüt etmeksizin

could you deliver,

rationally and without reservations,

bir idam cezası

a penalty of death?"

verebilir miydiniz?"

My answer was an astounding "yes,"

Cevabım şaşırtıcı bir "evet" idi

and I was selected as Juror Number 2.

ve 2 Numaralı Jüri olarak seçildim.

The trial started.

Duruşma başladı.

From the evidence being presented

Gösterilen kanıtlara

and from the pictures of the victim,

ve kurbanın resimlerine

my first response was, "Yes, this man is a monster,

verdiğim ilk karşılık şuydu, "Evet, bu adam bir canavar

and he deserves the death penalty."

ve idam cezasını hak ediyor."

For days, I sat and looked at his hands,

Günlerce oturdum ve ellerine baktım,

the ones that yielded the knife,

bıçağı tutan o ellere

and against his pasty white skin,

ve solgun beyaz tenine,

his eyes ...

gözlerine...

Well, he spent endless days in his cell,

Hücresinde sonsuz günler geçirdi,

no sunlight,

güneş ışığı yoktu,

so his eyes were as black as his hair and his mustache.

bu yüzden gözleri de saçları ve sakalı kadar siyahtı.

He was very intimidating,

Göz korkutucuydu

and there was absolutely no doubt in his guilt.

ve suçunda kesinlikle şüphe yoktu.

But regardless of his guilt,

Fakat suçuna bakmaksızın,

as the days passed,

günler geçtikçe

I began to see this monster

bu canavarı

as a human being.

bir insan olarak görmeye başladım.

Something inside of me was changing that I just didn't understand.

İçimde bir şeyler değişiyordu ve ben anlayamıyordum.

I was beginning to question myself

O adama idam cezası vermeyi

as to whether or not I wanted to give this man the death penalty.

isteyip istemediğim konusunda kendimi sorgulamaya başlıyordum.

Jury deliberations began,

Jüri düşünmeleri başladı

and the judge gave us jury instructions

ve hakim bize jüri talimatlarını verdi

and it was to be used as a tool

ve bu, bir karara varma biçimi için

in how to reach a verdict.

bir araç olarak kullanılacaktı.

Well, using this tool only led to one decision,

Bu aracı kullanmanın sonu tek bir karara çıkıyordu

and that was the death penalty.

ve o da idam cezasıydı.

I felt backed into a corner.

Bir köşeye çekildim.

My head and my heart were in conflict with each other,

Kafam ve kalbim birbiriyle çelişiyordu

and the thought of the death penalty

ve idam cezası düşüncesi

made me sick.

beni hasta ediyordu.

However, following the judge's instructions,

Ancak, jüri talimatlarını takip ederek,

being a law-abiding person,

yasaya saygı gösteren bir insan olarak

I gave up.

pes ettim.

I gave up and voted along with the other 11 jurors.

Pes ettim ve diğer 11 jüriyle birlikte oy verdim.

And there it was:

İşte buydu:

our broken judicial system at work.

Çökmüş yargı sistemimiz iş üzerindeydi.

So here I am in my car,

Orada arabadayım

and I'm wondering:

ve merak ediyorum:

How is my life ever going to be the same?

Hayatım aynı olmaya nasıl devam edecek?

My life was kids, work, church, ball games --

Hayatım; çocuklarım, işim, kilise, top oyunlarıydı --

just your average, normal, everyday life.

ortalama, normal, günlük hayatınız.

Now everything felt trivial.

Artık her şey önemsiz hissettiriyordu.

I was going down this rabbit hole.

Tavşan deliğine giriyordum.

The anger, the anxiety,

Sinir, endişe,

the guilt, the depression ...

suç, depresyon...

it just clung to me.

Üzerime yapışmışlardı.

I knew that my life had to resume,

Hayatımın devam etmesi gerektiğini biliyordum,

so I sought counseling.

bir danışmanlık hizmeti aradım.

The counselor diagnosed me with PTSD

Danışmanım bana travma sonrası stres bozukluğu teşhisi koydu

and told me that the best way to overcome the PTSD

ve bunu yenmenin en iyi yolunun

was to talk about the trauma.

travma hakkında konuşmak olduğunu söyledi.

However, if I talked or tried to talk about the trauma

Ancak, onun ofisi haricinde travmadan bahsettiğimde

outside her office,

veya bahsetmeyi denediğimde

I was shut down.

birden susturuluyordum.

No one wanted to hear about it.

Hiç kimse bu konuyu duymak istemiyordu.

He was just a murderer. Get over it.

O bir katildi. Aş artık bunu.

It was then that I decided to become a silent survivor.

Ben de daha sonra sessiz bir kazazede olmaya karar verdim.

Twelve years later, 2006,

On iki yıl sonra, 2006'da

I learned that Bobby Wilcher had dropped all of his appeals,

Bobby Wilcher'ın tüm temyizlerinin düştüğünü

and his execution date was approaching.

ve idam gününün yaklaştığını öğrendim.

That was like a punch in the stomach.

Bu karnıma atılmış bir yumruk gibiydi.

All of those buried feelings just started coming back.

Örtülü hislerin tamamı geri gelmeye başlamıştı.

To try and find peace, I called Bobby's attorney, and I said,

Huzur bulmayı denemek için Bobby'nin avukatını aradım ve dedim ki,

"Can I see Bobby before he's executed?"

"İdamdan önce Bobby'i görebilir miyim?"

Driving to the penitentiary on the day of his execution,

İdam gününde hapishaneye doğru giderken

in my mind,

zihnimin içinde

Bobby was going to be manic.

Bobby deliye dönüyordu.

But, surprisingly, he was very calm.

Fakat şaşırtıcı bir biçimde, çok sakindi.

And for two hours, he and I sat there and talked about life,

İki saat boyunca o ve ben orada oturduk ve yaşamdan bahsettik

and I got to ask him to forgive me for my hand in his death.

ve ölümünde parmağım olduğu için beni affetmesini istedim.

His words to me were:

Bana söyledikleri şunlardı:

"You don't have to apologize.

"Özür dilemek zorunda değilsin.

You didn't put me here.

Beni oraya sen koymadın.

I did this myself.

Bunu kendim yaptım.

But if it'll make you feel better,

Fakat daha iyi hissettirecekse,

I forgive you."

seni affediyorum."

On my way home,

Eve dönerken

I stopped by a restaurant and bought a margarita.

bir restoranda durdum ve bir margarita aldım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I don't think I could get one big enough --

Bir tanesinin sakin olmayı denememe --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

to try and calm down.

yetecek kadar büyük olmadığını düşünüyorum.

My phone rang.

Telefonum çaldı.

It was Bobby's attorney.

Bobby'nin avukatıydı.

Within two minutes of his execution,

İdamının iki dakikası içerisinde,

they had given him a stay.

ona biraz zaman vermişlerdi.

This stay gave me time

Bu zaman da Bobby'e ulaşmam için

to reach out to Bobby.

bana süre verdi.

And as crazy as it may sound,

Kulağa ne kadar çılgınca gelse de

we became friends.

biz arkadaş olduk.

Three months later,

Üç ay sonra,

he was executed by the State of Mississippi.

Mississippi Eyaleti tarafından idam edildi.

I'm here to tell you my story,

Sizlere hikayemi anlatmak için buradayım,

because it was precisely 22 years later

çünkü tam olarak 22 yıl sonra,

that I even wanted to open up enough to talk about it,

bir arkadaşım beni cesaretlendirdiğinde

bu konu hakkında konuşabilecek kadar açıldım.

when a friend encouraged me.

"Hey, perhaps you need to talk to the other jurors.

"Hey, belki de diğer jürilerle konuşman gerekiyordur.

You've been through the same experience."

Hepiniz aynı tecrübeyi yaşadınız."

Uncertain of what I was after,

Neyin peşinde olduğumdan emin olmayarak

I did need to talk to them.

onlarla konuşmam gerekiyordu.

So I set out on my quest,

Araştırmak için yola koyuldum

and I actually found most of them.

ve aslında çoğunu da buldum.

The first juror I met

Buluştuğum ilk jüri,

thought that Bobby got what he deserved.

Bobby'nin hak ettiğini bulduğunu düşünüyordu.

Another juror --

Diğer jüri --

well, they just kind of regretted that it took so long

şey, idamın gerçekleşmesinin bu kadar uzun sürmesine

to carry the sentence out.

biraz pişmanlık duyuyordu.

Then one juror, and I don't know what was wrong with him,

Bir sonraki jüri, sorunu neydi bilmiyorum,

but he didn't remember anything about the trial.

ama duruşma hakkında hiçbir şey hatırlamıyordu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Well,

Pekala,

I'm thinking in my mind,

zihnimin içinde düşünüyorum,

"Jeez, is this the response I'm gonna get from everybody else?"

"Vay, herkesten bu tepkiyi mi alacağım?"

Well, thank God for Allen.

Allen için Tanrı'ya şükürler olsun.

Allen was a gentle soul.

Allen kibar bir ruha sahipti.

And when I talked to him, he was genuinely upset

Onunla konuştuğumda kararımız konusunda

about our decision.

canıgönülden üzgündü.

And he told me about the day that the devastation

Bana o gün hakkında, perişanlığın içine oturduğunu

really set in on him and hit him.

ve bunun onu çarptığını anlattı.

He was listening to the radio,

Radyo dinliyordu ve radyoda

and the radio had a list of names of men to be executed

Parchman Hapishanesi'nde idam edilecek adamların

at Parchman Penitentiary.

bir listesi vardı.

He heard Bobby's name,

Bobby'nin adını duydu

and he then truly realized what he had done.

ve ondan sonra, gerçekten ne yaptığını fark etti.

And he said, "You know, I had a responsibility in that man's death."

Dedi ki, "Biliyorsun, o adamın ölümünde sorumluluğum vardı."

Now here it is, 20-something years later,

Şimdi işte burada, 20 bilmem kaç yıl sonra

and Allen is still dealing with that issue.

ve Allen hala bu konuyla uğraşıyor.

And he's never told anyone about it, not even his wife.

Hiç kimseye de asla bundan bahsetmedi, eşine bile.

He also told me

Ayrıca bana

that if the State of Mississippi wanted to keep the death penalty,

Mississippi Eyaleti idam cezasını muhafaza etmek isteseydi,

then hey, they needed to provide counseling for the jurors.

o zaman hey, jüriler için danışmanlık sağlamak zorundaydı dedi.

Then the next juror I met was Jane.

Buluştuğum sonraki jüri Jane'di.

Jane is now totally against the death penalty,

Jane şu anda idam cezasına tamamen karşı.

And there was Bill.

Sonraki de Bill.

Bill said he had this crushing depression for weeks,

Bill haftalarca bu yıkıcı depresyonu yaşadığını

and when he went back to work,

ve sonra işe döndüğünü söyledi,

his colleagues would say things to him like,

iş arkadaşları ona şöyle şeyler söylüyormuş,

"Hey, did you fry him?"

"Hey, onu kızarttın mı?"

To them, it was just a joke.

Onlar için bu yalnızca bir şakaydı.

Then there was Jon.

Daha sonra Jon var.

Jon said his decision weighed on him,

Jon, kararının ona ağır geldiğini

and it burdened him daily.

ve her gün sıkıntı çektiğini söyledi.

The final juror that I spoke to was Ken.

Konuştuğum son jüri Ken'di.

Ken was the foreman of the jury.

Ken jüri başkanıydı.

When we sat down to talk,

Konuşmak için oturduğumuzda

it was apparent that he was deeply saddened by what we were required to do.

yapmamız gereken şey konusunda derinden üzgün olduğu belliydi.

He relived the day that he left the courthouse

Adliyeyi terk ettiği gün rahatlamıştı

and he drove home

ve arabasıyla eve döndü

and he went to put his key in his door and unlock it,

ve anahtarı kapıya götürüp kilidini açtı

and he said he literally broke down.

ve gerçekten yıkılmıştı.

He said he knew that Bobby was guilty,

Bobby'nin suçlu olduğunu bildiğini,

but the decision he made,

fakat aldığı kararın

he did not know if it was the right decision.

doğru karar olup olmadığını bilmediğini söyledi.

And he said that he played it over and over in his head.

Bunu kafasında defalarca canlandırdığını söyledi.

Did we do the right thing?

Doğru şeyi mi yapmıştık?

Did we do the right thing?

Doğru şeyi mi yapmıştık?

Did we do the right thing?

Doğru şeyi mi yapmıştık?

(Sighs)

(İç çekiyor)

All those years,

Onca yıl geçti

and I finally realized that I was not the only disillusioned juror.

ve ben sonunda tek üzgün jüri olmadığımı fark ettim.

And we talked about sharing our experience

Potansiyel jürilerle,

tecrübemizi paylaşmak konusunda konuştuk,

with potential jurors

to give them some insight into what to expect,

onlara bekleyecekleri şey hakkında öngörü vermek için

and to tell them do not be complacent;

ve ilgisiz olmayın demek için;

to know what you believe;

inandığınız şeyi bilin demek için;

to know where you stand and be prepared,

durduğunuz yeri bilin ve hazırlıklı olun demek için,

because you don't want to walk in one morning as a juror

çünkü bir sabah jüri olarak içeriye girip,

and leave at the end of the trial feeling like a murderer.

duruşma sonunda bir katil gibi hissederek çıkmayı istemezsiniz.

Now, through this storm in my life, I did find some inspiration,

Hayatımdaki bu fırtına boyunca, biraz ilham bulabildim

and it came in the form of my granddaughters.

ve bu ilham bana, torunlarımla geldi.

My 14-year-old granddaughter, Maddie,

14 yaşındaki torunum Maddie

was writing an essay on the death penalty for school,

okul için idam cezasıyla ilgili bir kompozisyon yazıyordu

and she was asking me questions.

ve bana sorular soruyordu.

Well, it dawned on me that this child was being raised

Bu çocuğun da benim gibi

in the same eye-for-an-eye culture

aynı kısasa kısas kültüründe

as I was,

büyüyor olduğu fikri

or had been.

kafama dank etti.

And so I explained my experience to her this way:

Ona tecrübemi şöyle açıkladım:

that I had sentenced someone to death

Bir jüri olarak görev yaparken

as I served on a jury.

birisine idam cezası vermiştim.

And I asked her,

Ona sordum,

"Did that make me a murderer?"

"Bu beni katil yapar mı?"

She couldn't answer.

Cevap veremedi.

I knew then that this topic needed to be open for discussion.

Daha sonra bu konunun tartışmaya açık olması gerektiğini biliyordum.

And guess what happened?

Bilin bakalım ne oldu?

I got invited to speak, just recently,

Geçenlerde kölelik karşıtı bir topluluk

in an abolitionist community.

beni konuşmaya davet etti.

While I was there, I got a T-shirt.

Oradayken bir tişörtüm vardı.

It says, "Stop Executions."

Üzerinde "İdamları Durdurun" yazıyordu.

Well, when I get home, my 16-year-old granddaughter was there, Anna,

Eve gittiğimde 16 yaşındaki torunum Anna oradaydı

and she says, "Can I have that shirt?"

ve dedi ki "Bu tişörtü alabilir miyim?"

Well, I looked at her dad --

Babasına baktım --

her dad is my son --

babası benim oğlum --

and I knew that he is still dealing with this death penalty issue.

ve onun hala bu idam meselesiyle uğraştığını biliyordum.

So I turned around and I looked at her, and I said,

Anna'ya döndüm ve ona şöyle dedim,

"Are you gonna wear this?"

"Bunu giyecek misin?"

So she turned and she looked at her dad, and she said,

Döndü ve babasına baktı ve dedi ki,

"Dad, I know how you feel,

"Baba, hislerini anlıyorum,

but I don't believe in the death penalty."

ama ben idam cezasına inanmıyorum."

My son looked at me,

Oğlum bana baktı,

shook his head, and said,

kafasını salladı ve şöyle dedi,

"Thanks, Mom."

"Teşekkürler anne."

And I knew it wasn't a nice "Thanks, Mom."

Bunun güzel bir "teşekkürler anne" olmadığını biliyordum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So I learned that life had taught me some lessons.

Hayatın bana bazı dersler öğrettiğini öğrenmiştim.

It taught me, if I had not served on that jury,

O jüride görev almamış olsaydım,

that I would still be of the same mindset.

hâlâ aynı zihniyette olabileceğimi öğretti.

It also gave me confidence

Bana, torunlarımın gözünden

to be able to see through the eyes of my granddaughters,

bakabilme güvenini de verdi,

that this younger generation, they're capable and they're willing

genç jenerasyonun bu zor, sosyal meselelerle mücadele etmeye

to tackle these difficult social issues.

istekli ve yetenekli olduklarını gösterdi.

And because of my experience,

Tecrübemden ötürü de

my granddaughters,

torunlarım artık

they're now more equipped to stand on their own

kendi ayakları üzerinde durma konusunda

and to think for themselves

ve kültürel inançlara güvenmek yerine

than to rely on cultural beliefs.

kendileri için düşünmek konusunda daha donanımlı.

So:

Yani:

being from a conservative, Christian family

Tutucu, Hristiyan bir aileden,

from a very conservative state in the United States,

Birleşik Devletler'in çok tutucu bir eyaletinden gelen birisi olarak

I am here to tell you

burada sizlere

that the death penalty has new opponents.

idam cezasının yeni düşmanları olduğunu söylemek için bulunuyorum.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)