A juror's reflections on the death penalty | Lindy Lou Isonhood

Reviewer: Masoud Motamedifar

It was a Thursday,

سه شنبه بود.

June the 23rd, 1994.

بیست و سوم ژوئن ۱۹۹۴

(Sighs)

(آه می‌کشد)

"Collect your belongings. You are free to go.

«وسایلت را جمع کن. آزادی و می‌توانی بروی.

When escorted outside, go directly to your car.

وقتی بیرون رفتی، یک راست به سمت ماشینت برو.

Do not talk to reporters."

اصلا با خبرنگارها صحبت نکن.»

My head is spinning,

سرم گیج می‌رود،

my heart is racing,

و تپش قلب گرفته‌ام،

I can't get a breath.

نمی‌توانم نفس بکشم.

I just want out of there.

فقط می‌خواهم از آنجا بیرون بروم.

When I get to my car,

وقتی سوار ماشینم می‌شوم...

I throw everything on the back,

همه چیز را صندلی عقب می‌گذارم،

and I just collapse into the driver's seat.

و روی صندلی‌ام می‌افتم.

"I can't do this.

" نمی‌توانم انجامش بدهم.

I can't go home to my family

نمی‌توانم به خانه و پیش خانواده‌ام بروم

that I haven't seen in a week

که یک هفته‌ای هست آن ها را ندیده‌ام

and pretend to be happy."

و وانمود کنم خوشحال هستم.»

Not even their love and support

حتی محبت و حمایت آن‌ها

could help me at this particular time.

نیز نمی‌توانست در این موقعیت کمکم کند.

We had just sentenced a man to death.

ما به تازگی مردی را محکوم به اعدام کرده بودیم.

Now what?

حالا چه؟

Just go home and wash dishes?

فقط به خانه بروم و ظرف‌ها را بشورم؟

You see, in Mississippi,

می‌دانید، در می‌سی‌سی‌پی،

the death penalty is like a part of our unspoken culture.

حکم اعدام انگار قسمتی از فرهنگ نانوشته ما است.

The basic logic is, if you murder someone,

طبق منطق اولیه، اگر کسی را بکشید،

then you're going to receive the death penalty.

مجازات شما مرگ خواهد بود.

So when the jury selection process took place,

خب، بعد از انتخاب اعضای هیئت منصفه

they asked me,

از من پرسیدند،

"Could you,

«می‌توانید،

if the evidence presented justified the death penalty,

اگر شواهد مطرح شده حکم اعدام را تصدیق کرد،

could you deliver,

آیا می‌توانید،

rationally and without reservations,

معقولانه و بدون پرده پوشی،

a penalty of death?"

حکم اعدام را اجرا کنید؟

My answer was an astounding "yes,"

جواب من یک "بله" ی قاطعانه بود

and I was selected as Juror Number 2.

و من را به عنوان داور دوم هیئت منصفه انتخاب کردند.

The trial started.

محاکمه آغاز شد.

From the evidence being presented

طبق شواهد مطرح شده،

and from the pictures of the victim,

و طبق تصاویری از فرد قربانی،

my first response was, "Yes, this man is a monster,

اولین پاسخم چیزی نبود جز، "بله، این مرد یک هیولا است،

and he deserves the death penalty."

و سزاوار اعدام است."

For days, I sat and looked at his hands,

روزها می‌نشستم، و به دست‌هایش نگاه می‌کردم،

the ones that yielded the knife,

همان دستانی که چاقو را گرفته بود.

and against his pasty white skin,

و در مقایسه با رنگ پریده‌ی صورتش،

his eyes ...

چشم‌هایش...

Well, he spent endless days in his cell,

خب او روزهای بی شماری را در زندان گذرانده بود،

no sunlight,

بدون تابش نوری،

so his eyes were as black as his hair and his mustache.

در نتیجه چشم‌هایش هم مثل موهای سر و صورتش تیره و تاریک شده بود.

He was very intimidating,

خیلی ترسیده بود.

and there was absolutely no doubt in his guilt.

و مسلما در جرمی که مرتکب شده بود هیج شک و تردیدی نبود.

But regardless of his guilt,

اما صرف نظر از جرمش،

as the days passed,

با گذشت روزها،

I began to see this monster

او را دیگر نه به شکل هیولا

as a human being.

بلکه مثل آدمی عادی می‌دیدم.

Something inside of me was changing that I just didn't understand.

چیزی در درونم در حال تغییر بود که من متوجه آن نبودم.

I was beginning to question myself

کم کم شروع کردم به از خودم پرسیدن

as to whether or not I wanted to give this man the death penalty.

که آیا قرار است این مرد را محکوم به اعدام کنم یا خیر.

Jury deliberations began,

بررسی‌های هیئت منصفه آغاز شد،

and the judge gave us jury instructions

و قاضی به ما دستورالعمل‌های مربوطه را می‌داد

and it was to be used as a tool

و باید از آن مثل وسیله‌ای

in how to reach a verdict.

برای رسیدن به حکم استفاده می‌کردیم.

Well, using this tool only led to one decision,

استفاده از این وسیله ما را تنها با یک تصمیم روبرو کرد،

and that was the death penalty.

و آن حکم اعدام بود.

I felt backed into a corner.

در موقعیت بدی گیر افتاده بودم.

My head and my heart were in conflict with each other,

قلب و مغزم در کشمکش بودند.

and the thought of the death penalty

و فکر اعدام

made me sick.

حالم را بد می‌کرد.

However, following the judge's instructions,

با این همه، به دستورات قاضی عمل کردم.

being a law-abiding person,

تصمیم گرفتم قانون مدار باشم،

I gave up.

و تسلیم شدم.

I gave up and voted along with the other 11 jurors.

تسلیم شدم و با ۱۱ عضو هیات منصفه‌ی دیگر رای دادم.

And there it was:

و نتیجه این شد:

our broken judicial system at work.

سیستم قضایی ناکارآمدمان که در حال خدمت بود.

So here I am in my car,

در ماشینم بودم،

and I'm wondering:

و با خودم فکر می‌کردم:

How is my life ever going to be the same?

ممکن است زندگی من هم همین طور شود؟

My life was kids, work, church, ball games --

زندگی من، بچه هایم، کار، کلیسا و ورزش بود---

just your average, normal, everyday life.

دقیقا یک زندگی ساده و نرمال و روزمره.

Now everything felt trivial.

اما الان همه چیز مبتذل به نظر می‌رسید،

I was going down this rabbit hole.

انگار داشتم در گودال فرو می‌رفتم.

The anger, the anxiety,

آن خشم،اضطراب،

the guilt, the depression ...

گناه، افسردگی...

it just clung to me.

رهایم نمی‌کردند.

I knew that my life had to resume,

می‌دانستم که باید زندگی‌ام را ادامه بدهم،

so I sought counseling.

پس سراغ مشاوره رفتم.

The counselor diagnosed me with PTSD

تشخیص مشاور PTSD بود. (نوعی بیماری ناشی از استرس و فشار روانی)

and told me that the best way to overcome the PTSD

دکتر گفت که بهترین راه برای درمان PTSD

was to talk about the trauma.

صحبت کردن درباره‌ی آن ضربه ی روحی است.

However, if I talked or tried to talk about the trauma

ولی اگر درباره آن شوک حرف می‌زدم یا حتی تلاش می‌کردم که درباره‌اش حرف بزنم،

outside her office,

بیرون از مطب مشاوره،

I was shut down.

باید دهانم را می‌بستم.

No one wanted to hear about it.

هیچ کس دلش نمی‌خواست درباره‌اش چیزی بشنود.

He was just a murderer. Get over it.

او فقط یک قاتل بود. فراموشش کن.

It was then that I decided to become a silent survivor.

دقیقا همانجا بود که تصمیم گرفتم سکوت کنم.

Twelve years later, 2006,

دوازده سال بعد، در سال ۲۰۰۶

I learned that Bobby Wilcher had dropped all of his appeals,

فهمیدم که بابی ویلچر تمام مراحل داوریش را گذرانده.

and his execution date was approaching.

و روز اعدامش نزدیک بود.

That was like a punch in the stomach.

این برایم مثل یک ضربه‎ی مهلک بود.

All of those buried feelings just started coming back.

تمام احساساتی که در دلم دفنشان کرده بودم دوباره به سراغم آمدند.

To try and find peace, I called Bobby's attorney, and I said,

برای آرام کردن خودم، با وکیل بابی تماس گرفتم و گفتم:

"Can I see Bobby before he's executed?"

"امکانش هست بابی را قبل از اعدامش ملاقات کنم؟"

Driving to the penitentiary on the day of his execution,

وقتی در روز اعدام در ماشینم به سمت بازداشتگاه حرکت می‌کردم،

in my mind,

در تصوراتم،

Bobby was going to be manic.

بابی را پریشان می‌دیدم.

But, surprisingly, he was very calm.

اما عجیب بود که او کاملا آرام بود.

And for two hours, he and I sat there and talked about life,

و دو ساعت با هم نشستیم و درباره‌ی زندگی صحبت کردیم.

and I got to ask him to forgive me for my hand in his death.

و از او بابت نقشی که در مرگش داشتم، عذرخواهی کردم.

His words to me were:

اما او به من گفت:

"You don't have to apologize.

«نیازی به عذرخواهی نیست.

You didn't put me here.

تو مسبب اینجا بودن من نیستی.

I did this myself.

خودم سببش شدم.

But if it'll make you feel better,

ولی اگر این حرف باعث می‌شود آرام بشوی،

I forgive you."

من می‌بخشمت.»

On my way home,

در مسیر خانه،

I stopped by a restaurant and bought a margarita.

کنار یک رستوران نگه داشتم و پیتزای مارگاریتا خریدم.

(Laughter)

(خنده)

I don't think I could get one big enough --

فکر نمی‌کنم پیتزایش به اندازه‌ی کافی بزرگ بود

(Laughter)

(خنده)

to try and calm down.

که بتواند حالم را خوب کند.

My phone rang.

تلفنم زنگ خورد.

It was Bobby's attorney.

وکیل بابی پشت خط بود.

Within two minutes of his execution,

دو دقیقه قبل از اجرای اعدامش،

they had given him a stay.

دستور اعدام به تاخیر افتاد.

This stay gave me time

این وقفه به من این فرصت را داد

to reach out to Bobby.

که با بابی ارتباط برقرار کتم.

And as crazy as it may sound,

ممکن است احقانه به نظر برسد،

we became friends.

ما با هم دوست شدیم.

Three months later,

سه ماه بعد،

he was executed by the State of Mississippi.

او به دستور داگاه می سی سی پی اعدام شد.

I'm here to tell you my story,

من اینجا هستم که داستانم را برایتان بگویم.

because it was precisely 22 years later

چون دقیقا ۲۲ سال بعد بود

that I even wanted to open up enough to talk about it,

که حتی وقتی می‌خواستم در موردش به اندازه‌ی لازم حرف بزنم،

when a friend encouraged me.

دوستی تشویقم کرد.

"Hey, perhaps you need to talk to the other jurors.

«هی، شاید نیاز داری با بقیه اعضای هیئت منصفه حرف بزنی

You've been through the same experience."

قبلاً هم چنین تجربه‌ای را داشتی».

Uncertain of what I was after,

نامطمئن از چیزی که بعداً قرار بود اتفاق بیفتد،

I did need to talk to them.

باید با آنها حرف می‌زدم.

So I set out on my quest,

بنابراین تحقیقم را شروع کردم.

and I actually found most of them.

و در واقع بیشتر آنها را پیدا کردم.

The first juror I met

اولین عضو هیئت منصفه را که دیدم،

thought that Bobby got what he deserved.

فکر می‌کرد بابی چیزی که سزایش بوده را گرفته

Another juror --

عضو بعدی--

well, they just kind of regretted that it took so long

خب، آنها فقط افسوس می‌خوردند که زمان زیادی

to carry the sentence out.

برای اجرا کردن آن حکم طول کشید.

Then one juror, and I don't know what was wrong with him,

بعد عضوی از هیئت منصفه که نمی‌دانم چه مشکلی داشت،

but he didn't remember anything about the trial.

ولی هیج جیز درباره‌ی محاکمه یادش نمی آمد

(Laughter)

(خنده)

Well,

خب،

I'm thinking in my mind,

در ذهن خودم فکر می‌کنم،

"Jeez, is this the response I'm gonna get from everybody else?"

:«خدایا، این جوابیه که قراره از بقیه هم بگیرم؟»

Well, thank God for Allen.

خب خدا را شکر برای آلن،

Allen was a gentle soul.

آلن روح آرامی داشت.

And when I talked to him, he was genuinely upset

و وقتی با او حرف می‌زدم، واقعاً آشفته بودم.

about our decision.

درباره‌ی تصمیماتمان،

And he told me about the day that the devastation

و درباره‌ی روزی می‌گفت که ناراحتی‌اش

really set in on him and hit him.

روی او تآثیر زیادی گذاشته و به او ضربه زده بود.

He was listening to the radio,

داشت به رادیو گوش می‌کرد،

and the radio had a list of names of men to be executed

و رادیو فهرستی از اسامی مردانی که اعدام شده بودند پخش می‌کرد.

at Parchman Penitentiary.

در بازداشتگاه پارجمن،

He heard Bobby's name,

اسم بابی را شنید.

and he then truly realized what he had done.

و بعد به درستی فهمید که چه کاری کرده بود.

And he said, "You know, I had a responsibility in that man's death."

و گفت: «می‌دانی، من مسئولیت مرگ آن مرد را به عهده دارم.»

Now here it is, 20-something years later,

الان ۲۰ سال و خرده‌ای گذشته است،

and Allen is still dealing with that issue.

و آلن هنوز درگیر آن مسئله است.

And he's never told anyone about it, not even his wife.

و او هرگز درباره‌ی آن به کسی چیزی نگفته است، حتی همسرش.

He also told me

هم چنین به من گفت

that if the State of Mississippi wanted to keep the death penalty,

که اگر ایالت می‌سی‌سی‌پی بخواهد به اعدام کردن افراد را ادامه دهد،

then hey, they needed to provide counseling for the jurors.

آنها به مشورت با اعضای هیئت منصفه نیاز دارند.

Then the next juror I met was Jane.

عضو دیگر هیئت منصفه که ملاقت کردم جین بود.

Jane is now totally against the death penalty,

الان جین کاملاً علیه مجازات اعدام است،

And there was Bill.

و بعد بیل.

Bill said he had this crushing depression for weeks,

بیل گفت که هفته‌ها بود که افسردگی شدیدی داشت،

and when he went back to work,

و وقتی به سرکارش برگردد،

his colleagues would say things to him like,

همکارانش می‌خواهند جیزهایی به او بگویند مثل،

"Hey, did you fry him?"

"هی، حالش رو جا آوردی؟"

To them, it was just a joke.

برای آنها، این فقط یک لطیفه بود.

Then there was Jon.

بعدی جان بود.

Jon said his decision weighed on him,

جان گفت آن تصمیم روی دوشش سنگینی می‌کرد.

and it burdened him daily.

و او این سنگینی را هر روز حس می‌کرد.

The final juror that I spoke to was Ken.

آخرین عضو هیئت منصفه که با او حرف زدم کن بود.

Ken was the foreman of the jury.

کن رئیس هیئت منصفه بود.

When we sat down to talk,

وقتی نشستیم که صحبت کنیم،

it was apparent that he was deeply saddened by what we were required to do.

معلوم بود که او به خطر کاری که از ما خواسته شده بود عمیقاً غمگین بود.

He relived the day that he left the courthouse

او روزی را که دادگاه را ترک کرد را در ذهنش مرور کرد

and he drove home

و به سمت خانه راننذگی کرد

and he went to put his key in his door and unlock it,

او رفت که کلیدش را داخل قفل در کند تا بازش کند،

and he said he literally broke down.

و گفت که به معنای واقعی کلمه در هم شکست.

He said he knew that Bobby was guilty,

گفت که می‌دانست که بابی گناهکار بود،

but the decision he made,

ولی تصمیمی که گرفت،

he did not know if it was the right decision.

نمی‌دانست که درست بوده یا نه.

And he said that he played it over and over in his head.

و گفت بارها و بارها با خودش درباره‌ی آن در کلنجار بود

Did we do the right thing?

ما کار درستی انجام دادیم؟

Did we do the right thing?

ما کار درستی انجام دادیم؟

Did we do the right thing?

ما کار درستی انجام دادیم؟

(Sighs)

(آه می‌کشد)

All those years,

تمام آن سالها،

and I finally realized that I was not the only disillusioned juror.

در آخر متوجه شدم که تنها عضو هیئت منصفه که ناامید بود؛ من نبودم.

And we talked about sharing our experience

و ما درباره‌ی تجربه‌ی مشترکمان

with potential jurors

با اعضای بالقوه‌ی هیئت منصفه حرف زدیم

to give them some insight into what to expect,

که باید انتظار چه چیزی داشته باشند،

and to tell them do not be complacent;

و به انها بگوییم ازخودراضی نباشند؛

to know what you believe;

بدانید چه باوری دارید؛

to know where you stand and be prepared,

بدانید جایگاهتان چیست و اماده باشید،

because you don't want to walk in one morning as a juror

چون شما نمی‌خواهید صبح به عنوان عضو هیئت منصفه حضور داشته باشید

and leave at the end of the trial feeling like a murderer.

و دادگاه را ترک کنید در حالی که حس یک قاتل را دارید

Now, through this storm in my life, I did find some inspiration,

و حالا در بین طوفان زندگیم انگیزه‌هایی هم پیدا کردم

and it came in the form of my granddaughters.

که از طرف نوه‌هایم بود

My 14-year-old granddaughter, Maddie,

نوه‌ی ۱۴ ساله‌ی من، مِدی،

was writing an essay on the death penalty for school,

داشت مقاله‌ای درمورد اعدام برای مدرسه می‌نوشت

and she was asking me questions.

و از من سوال می‌پرسید.

Well, it dawned on me that this child was being raised

برایم روشن شد که این بچه درحال بزرگ شدن

in the same eye-for-an-eye culture

در همان فرهنگ قدیمی غلط بود.

as I was,

که من بودم،

or had been.

یا بوده‌ام.

And so I explained my experience to her this way:

و تجربه خودم را به این شکل توضیح دادم

that I had sentenced someone to death

که من دستور مرگ کسی را دادم،

as I served on a jury.

زمانی که عضو هیئت منصفه بودم.

And I asked her,

و من از او پرسیدم،

"Did that make me a murderer?"

«آیا من الان قاتلم؟»

She couldn't answer.

جوابی نداشت.

I knew then that this topic needed to be open for discussion.

ان زمان فهمیدم که باید درمورد این موضوع بحث شود

And guess what happened?

و حدس بزنید چه شد؟

I got invited to speak, just recently,

به تازگی دعوت شدم برای سخنرانی

in an abolitionist community.

در جامعه‌ای انحصاری

While I was there, I got a T-shirt.

موقعی که آنجا بودم لباسی گرفتم.

It says, "Stop Executions."

رویش نوشته بود "نه به اعدام"

Well, when I get home, my 16-year-old granddaughter was there, Anna,

و من رفتم خانه و نوه‌ی ۱۶ ساله‌ام آنا آنجا بود،

and she says, "Can I have that shirt?"

و گقت "من می‌توانم این تیشرت را داشته باشم؟"

Well, I looked at her dad --

و من به پدرش نگاه کردم--

her dad is my son --

و پدرش پسر من است--

and I knew that he is still dealing with this death penalty issue.

و می‌دانستم که او هنوز درگیر قانون اعدام بود

So I turned around and I looked at her, and I said,

به او نگاه کردم و گفتم

"Are you gonna wear this?"

"می‌خواهی این را بپوشی؟"

So she turned and she looked at her dad, and she said,

او رو به پدرش ایستاد و به او نگاه کرد و گفت،

"Dad, I know how you feel,

«بابا، می‌دانم چه حسی داری

but I don't believe in the death penalty."

اما من به اعدادم اعتقادی ندارم.»

My son looked at me,

پسرم به من نگاه کرد،

shook his head, and said,

سرش را تکان داد و گفت

"Thanks, Mom."

«ممنون، مامان.»

And I knew it wasn't a nice "Thanks, Mom."

و من می‌دانستم این تشکری از روی محبت نبود.

(Laughter)

(خنده)

So I learned that life had taught me some lessons.

پس فهمیدم که زندگی به من درس داده است.

It taught me, if I had not served on that jury,

به من یاد داد، اگر در هیئت منصفه خدمت نکرده بودم

that I would still be of the same mindset.

همچنان دید قبلی خود را داشتم.

It also gave me confidence

و همچنین به من اعتماد به نفس داد

to be able to see through the eyes of my granddaughters,

تا بتوانم نگاه نوه‌هایم را بفهمم،

that this younger generation, they're capable and they're willing

این نسل جوان قادر و خواهان آن هستند که

to tackle these difficult social issues.

با این مشکلات سخت جامعه دست و پنجه نرم کنند.

And because of my experience,

به دلیل تجربه‌ی من،

my granddaughters,

نوه‌های من،

they're now more equipped to stand on their own

آنها الان مستقل‌تراند تا روی پای خود بایستند

and to think for themselves

و بجای خود فکر کنند

than to rely on cultural beliefs.

تا روی باورهای فرهنگی حساب کنند.

So:

پس:

being from a conservative, Christian family

از یک خانواده محافظه‌کار مسیحی،

from a very conservative state in the United States,

و از ایالتی سنتی در امریکا

I am here to tell you

من اینجا هستم تا به شما بگویم

that the death penalty has new opponents.

که اعدام مخالفان جدیدی دارد.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)