Wearable tech that helps you navigate by touch | Keith Kirkland

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

Do you remember your first kiss?

اولین بوسه زندگی‌تان را به یاد دارید؟

Or that time you burned the roof of your mouth

یا اولین‌ بار که سقف دهانتان را با یک تکه

on a hot slice of pizza?

پیتزای داغ سوزاندید؟

What about playing tag or duck, duck, goose as a child?

یا وقتی‌که بچه بودید و گرگم به هوا بازی می‌کردید؟

These are all instances where we're using touch to understand something.

همه این‌ها مواردی است که ما از حس لامسه استفاده می‌کنیم.

And it's the basis of haptic design.

و این پایه طراحی لمسی است.

"Haptic" means of or relating to the sense of touch.

«هپتیک» به معنی یا حس لامسه ارتباط دارد.

And we've all been using that our entire lives.

و همه ما در سراسر زندگیمان از آن استفاده کرده‌ایم.

I was working on my computer when my friend,

یک روز که داشتم با کامیوترم کار می‌کردم

seeing me hunched over typing, walked over behind me.

دوستم وقتی دید که قوزکرده‌ام و تایپ می‌کنم آمد پشت سرم ایستاد.

She put her left thumb into the left side of my lower back,

او انگشت شستش را سمت چپ گودی کمرم گذاشت،

while reaching her right index finger around to the front of my right shoulder.

در حالیکه انگشت اشاره راستش را به قسمت جلو سرشانه راستم می‌رساند.

Instinctively, I sat up straight.

به طورغریزی من صاف نشستم.

In one quick and gentle gesture,

با یک حرکت سریع و آرام

she had communicated how to improve my posture.

او به من فهماند که درست بنشینم.

The paper I was working on at that very moment

در آن زمان داشتم روی مقاله‌ای درباره

centered around developing new ways to teach movement using technology.

توسعه راهکارهای جدید برای آموزش حرکت با استفاده ازتکنولوژِی کار می‌کردم.

I wanted to create a suit that could teach a person kung fu.

می‌خواستم کتی اختراع کنم که بتواند به آدم‌ها کنگ فو یاد بدهد.

(Laughter)

(خنده حضار)

But I had no idea how to communicate movement

اما نمی‌دانستم که چطور حرکات را

without an instructor being in the room.

بدون حضور مربی در اتاق به آنها برسانم.

And in that moment, it became crystal clear: touch.

و در آن لحظه مثل روز برایم روشن شد: با لامسه.

If I had vibrating motors where she had placed each of her fingers,

اگر من یک موتور ارتعاشی در همانجایی که دوستم انگشتانش را گذاشته بود داشتم

paired with motion-capture data of my current and optimal posture,

که با داده‌های حرکتی حالت بهینه و فعلی بدن من جفت می‌شد،

I could simulate the entire experience

می‌توانستم کل حرکت را بدون نیاز

without an instructor needing to be in the room.

به حضور مربی شبیه سازی کنم.

But there was still one important part of the puzzle that was missing.

اما هنوز یک تکه مهم از این پازل پیدا نشده بود.

If I want you to raise your wrist two inches off of your lap,

اگر می‌خواستم که با استفاده از ارتعاش مچ دستم را ۵ سانتی‌متر

using vibration,

از شکمم بالاتر ببرم،

how do I tell you to do that?

چطور باید به شما می‌فهماندم؟

Do I put a motor at the top of your wrist, so you know to lift up?

موتوری در بالای مچتان کارمی‌گذاشتم تا بدانید دستتان را بلند کنید؟

Or do I put one at the bottom of your wrist,

اگر پایین مچتان موتوری بگذارم

so it feels like you're being pushed up?

حس می‌کنید انگار کسی شما را می‌کشد؟

There were no readily available answers

هیچ پاسخ صریحی وجود نداشت

because there was no commonly agreed-upon haptic language

چون هیچ زبان لمسی مشترک پذیرفته شده‌ای که بشود با آن

to communicate information with.

اطلاعات را منتقل کرد وجود نداشت.

So my cofounders and I set out to create that language.

پس من و دیگر همکارانم تصمیم گرفتیم که چنین زبانی خلق کنیم.

And the first device we built was not a kung fu suit.

چیزی که اول ساختیم یک کت کنگ فو نبود.

(Laughter)

(خنده حضار)

But in a way, it was even more impressive

اما تا حدودی به خاطر سادگی و کارایی‌ که داشت

because of its simplicity and usefulness.

حتی از آن هم شگفت‌انگیزتر شد.

We started with the use case of navigation,

ما با مورد استفاده رهیاب شروع کردیم

which is a simplified form of movement.

که شکل ساده شده‌ای از حرکت است.

We then created Wayband,

وقتی که وِی‌بند را درست کردیم

a wrist-wearable device that could orient a user toward a destination,

دستگاه پوشیدنی که می‌تواند استفاده کننده را با استفاده از علامت‌های ارتعاش

using vibrating cues.

به مقصدی هدایت کند.

We would ask people to spin around

از مردم خواستیم آنطور که فکر می‌کنند

and to stop in a way that they felt was the right way to go.

برایشان مناسب است بچرخند و ازحرکت بایستند.

Informally, we tried this with hundreds of people,

ما بطور غیر رسمی آن را روی صدها شخص امتحان کردیم،

and most could figure it out within about 15 seconds.

که بیشترشان در عرض ۱۵ ثانیه از آن سر در می‌آورند.

It was that intuitive.

آن سیستم خیلی شهودی بود.

Initially, we were just trying to get people out of their phones

در ابتدا فقط می‌خواستیم مردم را از گوشی‌هایشان بیرون بکشیم

and back into the real world.

و به دنیای واقعی برگردانیم.

But the more we experimented,

اما هرچه بیشتر آزمایش کردیم

the more we realized that those who stood to benefit most from our work

بیشتر فهمیدیم که این وسیله بیشتر به درد افراد ایستاده‌ای می‌خورد

were people who had little or no sight.

که مشکل بینایی دارند.

When we first approached a blind organization, they told us,

وقتی برای اولین باربه سراغ موسسه نابینایان رفتیم آنها گفتند

"Don't build a blind device.

«وسیله‌‌ای صرفا برای نابینایان نسازید.

Build a device that everyone can use

وسیله‌ای بسازید که همه بتوانند استفاده کنند

but that's optimized for the blind experience."

اما از تجربه نابینایان بیشترین بهره را ببرد.»

We created our company WearWorks with three guiding principles:

ما کمپانی وِرورک را بر سه اصل بنا کرده‌ایم:

make cool stuff,

چیزهای باحال بسازیم،

create the greatest impact we can in our lifetimes

بیشترین تاثیری که در زندگی‌مان می‌توانیم بگذاریم را خلق کنیم

and reimagine an entire world designed for touch.

و کل جهان را که با لامسه طراحی شده دوباره تصورکنیم.

And on November 5, 2017,

در ۵ نوامبر, ۲۰۱۷،

Wayband helped a person who was blind

وی بند به یک نابینا کمک کرد

run the first 15 miles of the New York City Marathon

تا بدون هیچ کمکی ۲۴.۱ کیلومتر را

without any sighted assistance.

در ماراتون نیویورک سیتی بدود.

(Applause)

(تشویق حضار)

It didn't get him through the entire race due to the heavy rain,

به خاطر باران سنگین نتوانست تمام مسابقه او را همراهی کند

but that didn't matter.

اما این مهم نبود.

(Laughter)

(خنده حضار)

We had proved the point:

ما ثابت کردیم که:

that it was possible to navigate a complex route using only touch.

مسیریابی در یک مسیر پیچیده تنها با کمک لامسه امکان پذیر است.

So, why touch?

حالا چرا لامسه؟

The skin has an innate sensitivity

پوست یک حساسیت ذاتی دارد

akin to the eyes' ability to recognize millions of colors

مشابه قدرت چشم در تشخیص میلیون‌ها رنگ

or the ears' ability to recognize complex pitch and tone.

یا توانایی گوش در تشخیص تون و زیروبمی صدا.

Yet, as a communications channel,

بله یک کانال ارتباطی

it's been largely relegated to Morse code-like cell phone notifications.

که به نشانه‌های رمزی مورس بسیار شبیه است.

If you were to suddenly receive a kiss or a punch,

اگر کسی شما را ناگهان ببوسد یا نیشگون بگیرد،

your reaction would be instinctive and immediate.

واکنش شما فوری و غریزی خواهد بود.

Meanwhile, your brain would be playing catch-up on the back end

در این اثنا مغز شما

to understand the details of what just occurred.

تا از جزئیات آنچه که اتفاق افتاده آگاه شود

And compared to instincts, conscious thought is pretty slow.

که در مقایسه با فکر آگاهانه غریزی بسیار کند است.

But it's a lightning bolt

اما در مقایسه با سرعت

compared to the snail's pace of language acquisition.

حلزونی یادگیری زبان مثل شلیک یک گلوله می‌ماند.

I spent a considerable amount of time

من زمان زیادی را صرف یادگیری

learning Spanish, Japanese, German and currently Swedish,

اسپانیایی، ژاپنی، آلمانی و اخیرا سوئدی کردم که با درجات مختلفی

with varying degrees of failure.

در همه آنها شکست خوردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But within those failures were kernels of how different languages are organized.

اما این شکست‌ها هسته اصلی بودند که چگونه زبان‌ها طرح ریزی شده‌اند.

That gave our team insight

این شکست‌ها به تیم ما بینشی دادند

into how to use the linguistic order of well-established languages

که چگونه از ترتیب زبانی زبان‌های معتبر استفاده کنیم

as inspiration for an entirely new haptic language,

تا در زبان لمسی جدیدی که فقط بر پایه

one based purely on touch.

لمس کردن بنا شده بود، الهام بگیریم.

It also showed us when using language mechanics wasn't the best way

همینطور به ما نشان داد که وقتی اززبان استفاده می‌کنید جنبه فنی آن بهترین راه

to deliver information.

برای بیان اطلاعات نیست.

In the same way a smile is a smile across every culture,

همانطور که لبخند در تمام فرهنگ‌ها یک چیز است،

what if there was some underlying mechanism of touch

چطور می‌شود که برخی از سازوکارهای زیرین لمس

that transcended linguistic and cultural boundaries?

از محدودیت‌های زبانی و فرهنگی فراتر می‌رود؟

A universal language, of sorts.

یک زبان جهانی، از انواع و اقسام زبان‌ها.

You see, I could give you buzz-buzz-buzz, buzz-buzz,

می‌دانید، من می‌توانم به شما ارتعاشاتی بدهم

and you would eventually learn

و شما به تدریج یاد می‌گیرید که

that that particular vibration means "stop."

این ارتعاش خاص یعنی «بایست».

But as haptic designers, we challenged ourselves.

اما ما طراحان هپتیک خودمان را به چالش کشیدیم.

What would it be like to design "stop?"

چطور می‌شود «بایست» را طراحی کنیم؟

Well, based on context,

خوب بر اساس موقعیت،

most of us have the experience of being in a vehicle

بیشتر ما این تجربه را داریم که وقتی درماشین هستیم

and having that vehicle stop suddenly, along with our body's reaction to it.

بدنمان چطور نسبت به توقف ناگهانی واکنش نشان می‌دهد.

So if I wanted you to stop,

اگر من بخواهم که شما را متوقف کنم،

I could send you a vibration pattern, sure.

می‌توانم برای شما ارتعاشی بفرستم.

Or, I could design a haptic experience

یا می‌توانم یک تجربه لمسی طراحی کنم

that just made stopping feel like it was the right thing to do.

که به شما این حس را منتقل کند که

And that takes more than an arbitrary assignment of haptic cues to meanings.

که دیگر یک کار تصادفی با نشانه‌های لمسی نیست و با معنا کار دارد.

It takes a deep empathy.

این کار همدلی عمیقی می‌طلبد.

It also takes the ability to distill human experience into meaningful insights

و همچنین ازاین توانایی استفاده می‌کند تا تجربه انسانی را با بینشی پرمعنا درآمیزد

and then into haptic gestures and products.

و سپس آن را در حرکات لمسی خلاصه کند.

Haptic design is going to expand the human ability

طراحی لمسی توانایی انسان را گسترده‌تر می‌کند

to sense and respond to our environments,

تا محیط اطرافش را ازنظر فیزیکی و مجازی

both physical and virtual.

بهتر بشناسد و به آن پاسخ دهد.

There's a new frontier: touch.

مرز جدیدی وجود دارد: لامسه.

And it has the power to change how we all see the world around us.

و این قدرت را دارد تا نگاهمان را به دنیای اطرافمان تغییر دهیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)