How architecture can create dignity for all | John Cary

Translator: Mary Jane Reviewer: sadegh zabihi

On a beautiful day, just a few years ago

در یک روز زیبا، همین چند سال پیش

my wife and I entered a hospital

من و همسرم وارد بیمارستانی نزدیک خانه‌مان

near our home in Oakland, California

در اوکلند کالیفرنیا شدیم

for the birth of our first daughter, Maya.

برای به دنیا آوردن اولین دخترمان، مایا.

We had responsibly toured the birthing center in advance

یشاپیش مرکز زایمان را با دقت گشت زده بودیم

and yet we were somehow still startled to find ourselves

و هنوز هم وحشت‌زده بودیم که خودمان را

in the place where we would experience

در جایی که یکی از مهم‌ترین

one of the most significant moments of our lives.

لحظات زندگی‌مان را تجربه می‌کردیم پیدا کنیم.

We were stuck in a windowless room

در یک اتاق بی پنجره گیر افتاده بودیم

with no hint of the bright and sunny day that we had left.

بدون کوچک‌ترین سرنخی از روز آفتابی و روشنی که دیده بودیم.

Fluorescent lights buzzed overhead,

نور فلورسنت بالای سرمان وزوز می‌کردند،

the paint on the walls was beige

رنگ اتاق‌ها بژ بود

and machines beeped inexplicably

و دستگاه‌ها بدون علت بوق می‌زدند

as a wall clock indicated day turning to night.

و یک ساعت دیواری هم نشان می‌داد روز دارد به شب تبدیل می‌شود.

That clock was placed above a door

آن ساعت درست در مسیر دید،

in direct line of sight

بالای در اتاقی قرار گرفته بود،

to where my wife lay as her contractions increased hour after hour.

که همسرم دراز کشیده بود و انقباض‌هاش ساعت به ساعت بیشتر می‌شد.

Now, I've never given birth --

حالا، من که هرگز زایمان نکرده‌ام --

(Laughter)

(خنده)

but she assured me that the last thing that a birthing woman would ever want

اما همسرم به من اطمینان داد که آخرین چیزی که یک زن در حال زایمان ممکن است بخواهد

is to watch the seconds tick by.

تماشای تیک تاک ثانیه‌هاست.

(Laughter)

(خنده)

An architect by training, I've always been fascinated

به عنوان یک معمار تجربی، من همیشه مجذوب تماشای مردمی بوده‌ام

watching people experience design in the world around them.

که طراحی را در جهان اطرافشان تجربه می‌کنند.

I believe design functions like the soundtrack

من معتقدم عمل‌کرد طراحی همانند قطعه موسیقی‌ست

that we're not even fully aware is playing.

که ما حتی از نواختنش به طور کامل آگاه نیستیم.

It sends us subconscious messages about how to feel

موسیقی پیام‌هایی درباره این‌که چگونه احساس کنیم و انتظار چه را بکشیم

and what to expect.

به ضمیر ناخودآگاه ما می‌فرستد.

That room that we were in seemed completely misaligned

اتاقی که درآن بودیم، با لحظه‌ای که تجربه می‌کردیم

with the moment that we were experiencing --

کاملاً ناهماهنگ به نظر می‌رسید،

welcoming a human being,

لحظه‌ای که آمدن یک انسان، دخترمان را --

our daughter, into this world.

به این دنیا خوشامد می‌گفتیم.

At one point a nurse, without any prompt,

در یک لحظه پرستاری، بدون یک لحظه درنگ،

turned to us and said,

به سمت ما چرخید و گفت،

"I always think to myself,

"من همیشه با خودم فکر می‌کنم،

'I wish I had become an architect,

که ای کاش معمار شده بودم،

because I could have designed rooms like this better.'"

چون می‌توانستم فضاهایی مثل این‌جا را بهتر طراحی کنم."

I said to her,

به او گفتم،

"An architect did design this room."

"اتفاقاً یک معمار این اتاق را طراحی کرده."

(Laughter)

(خنده)

Despite the immense joy of our daughter's birth,

علی‌رغم لذت بی حد و اندازه تولد دخترمان،

the messages of that hospital room stick with she and I to this day.

پیام‌های آن اتاق بیمارستان تا امروز با من و او مانده.

Those messages are,

پیام‌ها این است،

"You are not at home,

"تو در خانه نیستی،

you are in a foreign place."

تو در جایی خارج آنی."

"You are not in control of anything.

"هیچ چیز تحت کنترل تو نیست.

Not even the lighting."

حتی روشنایی."

"Your comfort, simply, is secondary."

"راحتی تو، به سادگی، اولویت دوم است."

At best,

در بهترین حالت،

a hospital room like this

یک اتاق بیمارستان شبیه این

might just be described or dismissed as uninspiring.

ممکن است فقط ناامید کننده توصیف گردد.

At worst, it is undignifying.

در بدترین حالت، این بی‌احترامی‌ست.

And I use it to point out that none of us,

و من عادت دارم که اشاره کنم که هیچ‌کدام ما،

anywhere in the world,

در هیچ‌جای جهان،

are immune from bad design.

از طراحی بد در امان نیستیم.

I went into architecture because I believed

من وارد معماری شدم چون بر این اعتقاد بودم

it was about creating spaces for people to live their best lives.

که معماری یعنی ایجاد فضاهایی برای افراد تا بهترین زندگی‌شان را در آن بکنند.

And yet what I found is a profession largely disconnected

و تا الان چیزی که دریافته‌ام یک حرفه کاملاً جدا

from the people most directly impacted by its work.

از افرادی‌ست که مستقیماً تحت تاثیرعملکرد آن هستند.

I believe this is because architecture remains

من معتقدم علتش آن است که معماری

a white, male, elitist profession --

یک حرفه مردانه، تمیز، نخبه باقی می‌ماند --

seemingly unconcerned

که به نظر می‌رسد

with some of the greatest needs in the world

نسبت به برخی از بزرگ‌ترین نیازهای موجود در دنیا

or even the relatively simple needs of an expectant mother.

یا حتی ساده‌ترین احتیاجات مرتبط به یک مادر باردار بی‌تفاوت است.

Students are trained in school

دانشجویان در دانشگاه‌ها با استفاده

using highly theoretical projects,

از پروژه‌های کاملا فرضی

rarely interacting with real people or actual communities.

که به ندرت با مردم واقعی یا جوامع حقیقی سر و کار دارد آموزش می‌بینند.

Graduates are funneled through a long, narrow

فارغ‌التحصیلان از راهی باریک و طولانی

unforgiving path to licensure.

برای اخذ مجوز غربال می‌شوند.

Meanwhile, the profession holds up a select few

در همین زمان،‌ این حرفه تعداد محدودی منتخب

through relentless award programs

از طریق برنامه‌های اجرایی بی‌رحمانه

focused almost exclusively on the aesthetics of buildings,

برای تمرکز غالبا انحصاری بر زیبایی شناسی ساختمان،

rather than the societal impact or contributions of them.

به جای آسیب‌های اجتماعی یا سهم این آسیب‌ها انتخاب می‌کند.

It only goes to reinforce a warped view

که این تنها یک نظر کادوپیچ شده‌ی

of professional responsibility and success

مسولیت‌پذیری و موفقیت حرفه‌ای را نمایش می‌دهد.

and yet this isn't why so many young, hopeful people

و این هنوز مشخص نمی‌کند چرا بسیاری از جوانان امیدوار

go into architecture.

وارد معماری می‌شوند.

It's not why I did.

و این علت ورود من نیست.

I believed then, though I didn't have a language for it,

من آن زمان معتقد بودم، گرچه زبانی برای توصیفش ندارم،

and I know now, that design has a unique ability to dignify.

و الان می‌دانم طراحی توانایی منحصر بفردی برای منزلت‌بخشی دارد.

It can make people feel valued,

می‌تواند کاری کند که افراد احساس ارزشمند بودن،

respected,

محترم بودن،

honored and seen.

دیده شدن و مورد افتخار بودن کنند.

Now I'd like for you to just think about some of the spaces that you inhabit.

حالا من می‌خواهم تا شما فقط به فضایی که در آن ساکن هستید فکر کنید.

And I'd like to have you think about how they make you feel.

و می‌خواهم به این فکر کنید که این فضاها به شما چه احساسی می‌دهند.

Now, there are places that make us feel unhappy,

حالا، مکان‌هایی وجود دارند که باعث می‌شوند احساس ناراحتی کنیم،

unhealthy

احساس بیماری کنیم،

or uninspiring.

یا احساس ناامیدی کنیم.

They may be the places that you work

ممکن است آنها مکانی باشند که در آن کار می‌کنیم

or where you heal

یا درمان می‌شویم

or even where you live.

یا حتی زندگی می‌کنیم.

And I ask, how might these places be better designed with you in mind?

و می‌پرسم این مکان‌ها با در نظر گرفتن شما چگونه ممکن بود بهتر طراحی شوند؟

It's a really simple question

واقعا سوال ساده‌ایست

and it can somehow, sometimes be very difficult to answer.

اما پاسخ به آن به نحوی می‌تواند گاهی خیلی سخت باشد.

Because we are conditioned to feel like we don't have much agency

چون ما شرطی شده‌ایم تا طوری احساس کنیم که انگار درباره فضاها و مکان‌هایی

over the spaces and places that we live, work and play.

که در آن زندگی، کار و فعالیت می‌کنیم دخالت زیادی نداریم.

And in many cases we don't.

و در بسیاری موارد نداریم.

But we all should.

اما باید داشته باشیم.

Now, here's a potentially dumb question for any women watching:

حالا، این یک سوال احمقانه برای هر زنی که این ویدیو را تماشا می‌کند است:

Have you ever stood

تا حالا در یک صف طولانی اذیت کننده

in a disproportionately long bathroom line?

سرویس بهداشتی ایستاده‌اید؟

(Laughter)

(خنده)

Did you ever think to yourself, "What is wrong with this picture?"

تا حالا با خودتان فکر کرده‌اید، "این تصویر چه مشکلی دارد؟"

Well, what if the real question is,

خب، اگر سوال واقعی این باشد چه،

"What is wrong with the men that designed these bathrooms?"

"مشکل مردانی که این سرویس بهداشتی‌ها را طراحی کرده‌اند چیست؟"

(Applause)

(تشویق)

It may seem like a small thing,

ممکن است یک چیز کوچک به نظر برسد،

but it's representative of a much more serious issue.

اما نشان‌گر مشکل بسیار پیچیده‌تری است.

The contemporary world was literally built by men

جهان معاصر در واقع توسط مردان ساخته شده‌ست

who have rarely taken the time to understand

آنهایی که حتی زمان برای فهم اینکه

how people unlike them

چگونه مردمانی متفاوت از آن‌ها

experience their designs.

طراحی‌‌هاشان را تجربه کرده‌اند.

A long bathroom line might seem like a minor indignity.

یک صف طولانی سرویس بهداشتی ممکن است بی‌احترامی کوچکی به حساب آید.

But the opposite can also be true.

اما مخالفش هم می‌تواند درست باشد.

Thoughtful design can make people feel respected

طراحی اندیشمندانه باعث می‌شود

افراد احساس محترم بودن و حساب شدن کنند.

and seen.

I've come to believe that dignity is to design

من به این باور رسیده‌ام که احترام یعنی طراحی

what justice is to law

همان‌طور که عدالت یعی قانون‌مندی

and health is to medicine.

و سلامتی یعنی درمان کردن.

In the simplest of terms,

در ساده‌ترین کلام،

it's about having the spaces you inhabit reflect back your value.

جایی که ساکن هستید ارزش‌های شما را تداعی می‌کند.

Over the past two years

طی دو سال گذشته

I had the opportunity to interview over 100 people from all walks of life

فرصت این را داشته‌ام تا با بیش از ۱۰۰ نفر از افراد با هر نوع زندگی

about their experience of design.

درباره تجربه‌شان از طراحی مصاحبه داشته باشم.

I wanted to test my hunch

می‌خواستم تا ظن خود را امتحان کرده باشم

that dignity and design are uniquely related.

که کرامت و طراحی منحصراً با هم مرتبط هستند.

I listened to Gregory,

من به گریگوری گوش دادم،

a resident of this cottage community

یکی از ساکنین این کلبه

designed specifically

که اختصاصاً برای ۵۰ فرد شدیداً بی‌خانمان

for the 50 most chronically homeless people in Dallas.

در دالاس طراحی شد.

Gregory had been living on the streets,

گریگوری در خیابان زندگی می‌کرد،

drifting from town to town for over 30 years.

و طی ۳۰ سال از شهری به شهر دیگر آواره شده بود.

A broad coalition

یک ائتلاف گسترده

of social service agencies,

از آژانس‌های خدمات اجتماعی،

funders and designers,

سرمایه‌گذاران و طراحان،

created this place.

این مکان را به وجود آوردند.

Each 400 square foot cottage is designed beautifully

تمام ۴۰ متر مربع این کلبه به زیبایی

as a permanent home.

به عنوان یک خانه دائمی طراحی شده است.

Gregory now has a key

گریگوری الان کلیدی دارد

to a door

به دری

to his own house.

به خانه‌ای مال خودش.

He describes the sense of security that it brings him.

او حس امنیتی که برایش به ارمغان آمده را توصیف می‌کند.

Something he had lived without for three decades.

چیزی که بدون آن طی این سه دهه زندگی کرده بود.

When he arrived with little more than the clothes on his back,

وقتی او با کمی بیشتر از لباسی که تنش بود رسید،

he found everything:

همه چیز را دریافت:

from a toaster, Crock-Pot and stove

از توستر، گلدان کوزه‌ای و اجاق

to a toothbrush and toothpaste awaiting for him.

تا مسواک و خمیردندانی که انتظارش را می‌کشیدند.

He describes it simply

او آن را به سادگی

as heaven.

یک بهشت توصیف کرد.

On the other side of the world,

در جایی دیگر در جهان،

I listened to Antoinette,

من به آنتونت گوش سپردم،

the director of this training and community center

رییس این مرکز آموزش و جامعه

for women in rural Rwanda.

برای زنان روستایی رواندا.

Hundreds of women come to this place daily --

روزانه صدها زن به این مکان می‌آیند --

to learn new skills,

تا مهارت‌های جدید یاد بگیرند،

be in community,

تا در جامعه باشند،

and continue rebuilding their lives

و به دنبال جنگ داخلی کشور

following the country's civil war.

به ساخت دوباره زندگی‌شان ادامه دهند.

These women literally pressed

این زن‌ها در واقع

the 500,000 bricks

۵۰۰٫۰۰۰ آجر را روی هم گذاشتند

that make up the 17 classroom pavilions like this one.

تا ۱۷ کلاس صحرایی مانند این را بسازند.

Antoinette told me,

آنتونیت به من گفت،

"Everyone is so proud of it."

"همه به آن افتخار می‌کنند."

And then back here in the US

و حالا اینجا در ایالات متحده

I listened to Monika,

من به مونیکا گوش کردم،

the director of a free clinic

مدیر یک کلینیک آزاد

primarily serving the uninsured in Arkansas.

که به صورت اولیه در آرکانزاس به افرادی که تحت پوشش بیمه نیستند خدمت می‌کند.

Monika loves telling me that the doctors,

مونیکا عاشق این است که برای من تعریف کند که دکترها،

who volunteer at her free clinic

که در کلینیک آزادش به صورت داوطلبانه کار می‌کنند

routinely tell her

مداوماً به او می‌گویند

that they've never worked in such a beautiful, light-filled place.

که آنها هرگز در چنین مکان پرنور و زیبایی کار نکرده‌اند.

Monika believes

مونیکا اعتقاد دارد

that even people experiencing poverty

که حتی مردمی که فقیر هستند

deserve quality health care.

لایق مراقبت‌های بهداشتی با کیفیت هستند.

And what's more,

و بیشتر اینکه،

she believes they deserve to receive that care

او معتقد است که آنها لایق دریافت چنین مراقبتی

in a dignified setting.

در بستری در شأن هستند.

People like these are invaluable ambassadors for design

افرادی مانند اینان سفیران ارزشممندی برای طراحی‌اند

and yet they are roundly absent from architectural discourse.

اما هنوز هم مداوماً در مباحثه‌های معماری غایب هستند.

Similarly, the people who can most benefit from good design

به همین ترتیب، افرادی که می‌توانند بیشترین نفع را از طراحی خوب ببرند

often have the least access to it.

اغلب کمترین دسترسی را به آن دارند.

Your cousin, a homeless veteran;

عموزاده تو، یک بی‌خانمان سابقه دار؛

your grandma or grandpa

پدربزرگ یا مادربزرگت

who live in a house with a kitchen that's no longer accessible to them;

که در خانه ای با یک آشپزخانه زندگی می‌کنند که دیگر برای آنها قابل دسترسی نیست؛

your wheelchair-bound sister

خواهر وابسته به ویلچرت

in a suburban area planned without sidewalks.

در منطقه‌ای از حومه شهر که بدون پیاده راه طراحی شده.

If good design is only for a privileged few,

اگر طراحی خوب فقط برای معدود افراد ممتاز است،

what good is it?

چه خوبی دارد؟

It's time designers change this

الان زمانی‌ست که طراحان با اختصاص دادن تلاششان

by dedicating their practices to the public good

برای نفع عمومی

in the model of firms

در قالب شرکت‌هایی مانند

like Orkidstudio,

استودیو اورکید

Studio Gang

استودیو گنگ

and MASS Design Group.

و گروه طراحی ام ای اس اس این را تغییر می‌دهند.

Their clients

مشتریان آن‌ها

are orphaned children in Kenya,

کودکن یتیم در کنیا

foster children in Chicago

بچه‌های بی‌سرپرست در شیکاگو

and pregnant women in Malawi.

و زنان باردار در مالاوی هستند.

Their practices are premised on the belief

کار آن‌ها بر این فرضیه‌ست که باور دارند

that everyone deserves good design.

همه آدم‌ها لایق طراحی خوب هستند.

Dedicating more practices to the public good

اختصاص دادن تلاش بیشتر برای نفع عمومی

will not only create more design that is dignifying,

نه تنها طراحی‌های بیشتری که در شان مردم است پدید می‌آورد

but it will also dignify the practice of design.

بلکه به عمل طراحی اعتبار می‌خشد.

It will not only diversify the client base of design,

نه تنها طراحی مشتری محور را متنوع می‌کند،

but it will also create new, more diverse forms of design

بلکه طراحی‌های جدید و در شکل‌های متفاوت

for the world.

برای جهانیان پدید می‌آورد.

Now, in order to do this,

الان، برای تحقق این،

my architecture and design friends, especially my fellow white guys,

معمار و دوستان طراح من، مخصوصاً دوستان سفید پوستم

we must simultaneously and significantly diversify our ranks.

باید همزمان با هم و چشمگیر سطح‌بندی‌ها را گوناگون کنیم.

If we want the public to believe that design is for them

اگر می‌خواهیم که عموم مردم باور داشته باشند که طراحی برای آنان

and for everyone.

و برای همه است.

Today, barely 15 percent

امروزه، به سختی ۱۵ درصد

of registered architects in the United States are women.

از معماران صلاحیت دار در آمریکا زن هستند.

And a far smaller percentage are persons of color.

و درصد بسیار کوچکتری از آنان زنان رنگین پوست هستند.

Other professions, like law and medicine

دیگر حرفه‌ها، مانند حقوق و پزشکی

had made far greater strides in these crucial areas.

گام‌های بسیار بلندتری در این حوزه‌های مهم برداشته‌اند.

How might our shared built environment --

چگونه فضای مشاع سازه ما --

our homes, our hospitals, our schools, our public spaces --

خانه‌هایمان، بیمارستان‌هایمان، مدرسه‌هایمان، مکان‌های عمومی --

be shaped differently

متفاوت شکل داده شوند

if women and people of color

اگر زنان و مردم رنگین پوست

were behind half of the proverbial blueprints?

پشت سر نیمه طرح‌های گمراه کننده قرار گیرند؟

It is not a question of whether,

مساله چگونگی نیست،

but to what extent

بلکه چه میزانی

our buildings, our landscapes,

از ساختمان‌هایمان، مناظر چشم‌اندازمان،

our cities and our rural communities

شهرها و جوامع روستاییمان

are less beautiful, less functional,

کمتر زیبا و عملکردی،

less equitable and less dignifying

کمتر عادلانه و در شأن هستند

because women and people of color are less likely to be creating them.

چون زنان و مردم رنگین پوست کمتر شانس طراحی آن را دارند.

As Winston Churchill famously noted in 1943

همانطور که وینستون چرچیل در سال ۱۹۴۳

when he called for the rebuilding

وقتی برای دوباره‌سازی مجلس پارلمان لندن

of London's war-damaged parliamentary chambers,

که در جنگ آسیب دیده بود فراخوان داد، گفت،

"We shape our buildings, and afterward, they shape us."

"ما به ساخته‌هایمان شکل می‌دهیم، و پس از آن، آنها به ما شکل می‌دهند."

The good news is that we can change how we build

خبر خوب اینکه می‌توانیم آن‌گونه که می‌سازیم

and who we build for.

و افرادی که برای آنان می‌سازیم را تغییر دهیم.

Be that a health worker in rural Rwanda,

که می‌تواند یک کارمند خدمات بهداشتی در مناطق روستایی رواندا باشد،

or a birthing mother and nervous new father in the United States.

یا مادری در حال زایمان و تازه پدری مضطرب در ایالات متحده.

We can do this by recommitting architecture

ما می‌توانیم با تجدید نظر در معماری

to the health, safety and welfare of the public.

این کار را درباره بهداشت، ایمنی و رفاه عمومی انجام دهیم.

This will pay dividends.

و این سودبخش است.

Because once you see what design can do,

چون به محض این‌که ببینی آن‌چه طراحی کردی چه می‌کند،

you can't unsee it.

دیگر نمی‌توانی آن را نادیده بگیری.

And once you experience dignity,

و زمانی‌که شأن و احترام را تجربه کنی،

you can't accept anything less.

دیگر کمتر از آن را نمی‌پذیری.

Both become part of your possible.

هر دو جزئی از ممکن‌های تو می‌شوند.

One of my favorite conversation partners is my 90-year-old grandmother,

یکی از هم‌صحبت‌های مورد علاقه من مادربزرگ نودساله‌ام است،

Audrey Gorwitz, from Oshkosh, Wisconsin.

آدری گورویتز، از آشکوش، ویسکانسین.

After one of our conversations about design,

بعد از یکی از گفتگوهامان درباره طراحی،

she wrote me a letter.

او نامه‌ای برایم نوشت.

She said, "Dear Johnny,

گفت، "جانی عزیز،

I thought the other day, as I sat in my doctor's office,

دیروز همان‌طور که در مطب دکترم نشسته بودم، فکر می‌کردم،

how depressing it was,

چقدر ناراحت کننده است،

from the color on the wall, to the carpet on the floor.

از رنگ دیوار بگیر، تا کفپوش زمین.

(Laughter)

(خنده)

Now I will have to call to see

حالا باید تماس بگیرم تا ببینم

who is responsible for the drabness in that place."

چه کسی مسئول خرابکاری اینجاست."

(Laughter)

(خنده)

In the same letter, mind you, she said,

در نامه‌ای مشابه، شاید برایتان مهم باشد، او گفت،

"I did call, and I got the man in charge,

"تماس گرفتم، و کسی که مسئول این کار بود را پیدا کردم،

and he said he appreciated someone calling him.

و او گفت ممنون از اینکه کسی با او تماس می‌گیرد.

My doctor's office is now on the list for an upgrade."

مطب پزشکم حالا در لیست یک بروزرسانی‌ست."

(Laughter)

(خنده)

She signed it by saying,

او نامه را با این گفته امضا کرد،

"It is always good to express one's opinion

" همیشه خوب است که نظر افراد بیان شود

if done in a proper manner."

اگر در حالت مناسبی انجام شود."

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

I love my grandma.

عاشق مادربزگمم.

(Laughter)

(خنده)

Like my grandma Audrey,

مثل مادربزرگم آدری،

you deserve good design.

شما هم لایق طراحی خوب هستید.

Because well-designed spaces

چون فضاهای خوب طراحی شده

are not just a matter of taste or a questions of aesthetics.

فقط موضوع سلیقه و زیبایی شناسی نیست.

They literally shape our ideas about who we are in the world

آن‌ها در واقع ایده‌های ما درباره اینکه چه کسی در این جهان هستیم

and what we deserve.

و لایق چه هستیم را شکل می‌دهند.

That is the essence of dignity.

این ماهیت شأن

And both the opportunity and the responsibility of design

و مسئولیت پذیری و مجال طراحی

for good

برای بهتر شدن

and for all.

و برای همه است.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)