Everything around you can become a computer | Ivan Poupyrev

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

Computers have become truly incredible.

کامپیوترها واقعا باورنکردنی شده‌اند.

We are walking around with supercomputers in our pocket.

ما با ابرکامپیوترهایی در جیب‌مان به دور و اطراف می‌رویم.

How amazing is that?

شگفت انگیز نیست؟

So it is disappointing

پس ناامیدکننده است

that the way we use computers, the way we interact with them,

روشی که از کامپیوترها استفاده می‌کنیم و با آنها ارتباط برقرار می‌کنیم،

hasn't really changed in the last 50 years.

واقعا در ۵۰ سال گذشته تغییر نکرده است.

We still use a mouse and keyboards. We're clicking on screens and buttons.

همچنان از ماوس و کیبورد استفاده می‌کنیم. روی صفحات و دکمه‌ها کلیک می‌کنیم.

Mobile phones are the same.

موبایل‌ها هم همینطور هستند.

We're just using fingers instead of a mouse.

با این تفاوت که به جای انگشت از ماوس استفاده می‌کنیم.

So is that it?

پس فقط همین است؟

Is that what the future looks like?

آیا آینده این شکلی است؟

We're going to be stuck in the screens

قرار است روی صفحات نمایشگر گیر کنیم

with our faces not seeing the world around us?

و صورت‌های ‌ما جهان اطراف‌مان را نبینند؟

That's not the future I imagine, or the future I'm attracted to.

این آینده‌ای نیست که من تصور می‌کنم، یا آینده‌ای که به آن علاقمند باشم.

What I've been always interested in is things,

چیزی که همیشه به آن علاقه داشته‌ام اشیاء است،

physical things we use every day, like things on this table

اشیاء فیزیکی که هر روزه استفاده می‌کنیم، مثل اشیاء روی این میز

that the family doesn't pay attention to.

که این خانواده به آنها توجه نمی‌کند.

Things tell our story. They tell who we are.

اشیاء داستان ما را می‌گویند. که چه کسانی هستیم

They tell a lot about us.

آنها در مورد ما چیزهای زیاد می‌گویند.

Let me give you an example.

اجازه بدهید مثالی برایتان بزنم.

These are photographs of things a person touched during 24 hours.

این‌ها تصاویری از اشیائی هستند که فردی در طول ۲۴ ساعت لمس کرده است.

What can you tell about him?

چه چیزی می‌توانید در مورد او بگویید؟

He loves his motorcycle. Right?

او عاشق موتورسیکلتش است. درست است؟

The biggest thing in his picture.

بزرگترین شیء در تصویر او.

What can you tell about this girl?

در مورد این دختر چه می‌توانید بگویید؟

She spends all her time on the beach.

او تمام وقتش را در ساحل می‌گذراند.

There's a surfboard.

یک تخته‌ی موج سواری هست.

She lives by the sea.

او نزدیک دریا زندگی می‌کند.

What can you tell about this guy?

در مورد این شخص چه می‌توانید بگویید؟

He's a chef.

سرآشپز است.

Look at all the ingredients he touched during the day,

به تمام موادی که در طول روز لمس کرده است نگاه کنید،

while he was preparing the food,

وقتی غذا آماده می‌کرده است،

and the computer is a tiny part of his life,

و کامپیوتر یک بخش کوچک از زندگی اوست،

this sad thing in the corner.

این شیء ناراحت در آن گوشه.

So if we are using things all the time,

پس اگر دائما از اشیاء استفاده می‌کنیم،

and this is a big part of our lives,

و این بخش بزرگی از زندگی ماست،

can things become the way for us to interact with our digital life?

آیا اشیاء می‌توانند راه تعامل ما با زندگی دیجیتالی شوند؟

Can the world become your interface?

آیا جهان می‌تواند رابط شما شود؟

That was my idea.

این ایده‌ی من بود.

I've been working for 20 years on it.

۲۰ سال است که روی آن کار کرده‌ام.

My idea is that in order to interact in digital life,

ایده‌ی من این است که برای تعامل با زندگی دیجیتال،

you don't need to have screens and keyboards and mouses.

شما نیاز ندارید صفحه نمایش، صفحه کلید و ماوس داشته باشید.

You can interact with your digital life

شما می‌توانید با زندگی دیجیتال در تعامل باشید

just by using the things you use every day.

تنها از طریق اشیائی که روزانه از آنها استفاده می‌کنید.

And to realize this idea, I need to solve three big challenges.

و برای تحقق بخشیدن به این ایده، من باید سه چالش بزرگ را حل کنم.

Let me tell you about them.

بگذارید در مورد آنها بگویم.

The first one, obviously: Is it even possible?

مورد اول، بدون شک: آیا اصلا امکان پذیر هست؟

How can you take an everyday thing you use every day

چطور می‌توانید یک شی معمولی که هر روز از آن استفاده می‌کنید را بردارید

and turn it into a computer interface?

و تبدیل به یک رابط کامپیوتر کنید؟

Now I was inspired by the book "Hackers."

من از کتاب «هکرها» الهام گرفتم.

I read it when I was a teenager,

وقتی نوجوان بودم آن را خواندم،

and one of the essential ideas of this book

و یکی از ایده‌های اصلی این کتاب

is that you can change the purpose of things

این است که شما می‌توانید اهداف اشیاء را تغییر دهید

by inventing new technology and then hacking into things

با اختراع تکنولوژی جدید کنترل اشیاء را به دست بگیرید

and changing them.

و تغییرشان بدهید.

So I've been thinking what kind of technology I can invent

بنابراین داشتم فکر می‌کردم چه نوع تکنولوژی می‌توانم اختراع کنم

so that I can hack into things you use every day

که بتوانم اشیائی که روزانه از آنها استفاده می‌کنید را هک کنم

and make them interactive.

و آنها را تعاملی بسازم.

So when I was working on this thing, I invented this sensor

وقتی روی این موضوع کار می‌کردم این سنسور را اختراع کردم

which injects structured electric fields into objects

که میدان‌های الکتریکی ساختاریافته‌ای را وارد اشیاء می‌کند

and turns them into gesture interfaces.

و آنها را به رابط‌های حرکتی تبدیل می‌کند

So this doorknob, unmodified, can become a gesture sensor.

پس این دستگیره درب، بدون تغییر، می‌تواند سنسور حرکتی شود.

It can know how you're touching it. It can feel how you're touching it.

می‌تواند بفهمد چطور آن را لمس می‌کنید، و حس کند چطور آن را لمس می‌کنید.

It makes a circle, or can I grasp.

که دارد می‌چرخد یا گرفته شده است.

And this doorknob isn't modified.

این دستگیره درب تغییر نیافته است.

There's nothing special about doorknobs.

چیز خاصی درمورد دستگیره‌ها وجود ندارد.

Anything can become interactive.

هر چیزی می‌تواند تعاملی شود.

What about plants?

گیاهان چطور؟

So plants are interesting, because with plants,

خب گیاهان جذاب هستند، چون در گیاهان،

they can know where you're touching.

آنها می‌فهمند کجا را لمس می‌کنید

You can see the line moving up and down on the image.

خطی که در تصویر بالا و پایین می‌رود را می‌ببینید.

And that can turn into a musical interface.

و آن می‌تواند به یک رابط موسیقی تبدیل شود.

(Musical tones)

(صداهای موزیکال)

Now, we do have also practical applications:

اکنون ما کاربردهای عملی هم داریم:

a calendar plant for those who are obsessed about practicality.

یک گیاه تقویمی برای کسانی که وسواس کاربردی بودن دارند.

(Laughter)

(خنده)

We can give things a personality.

ما می‌توانیم به اشیا شخصیت بدهیم.

(Low notes changing in pitch)

(صداهای پایین بلندتر می‌شوند)

So in this particular example,

بنابراین در این مثال خاص،

the orchid can communicate to you

یک گل ارکیده می‌تواند

through images and sounds.

از طریق تصویر و صدا با شما ارتباط برقرار کند.

It doesn't like to be touched, so it's created these electric images

ارکیده دوست ندارد لمس شود، پس این تصاویر الکترونیکی را ایجاد کرده

that are hissing at you.

که رابط شما می‌شوند.

This plant, for example,

برای مثال این گیاه،

is more robust, it's a snake plant,

قوی‌تر است، این گیاه مار است،

and it likes playing with you. It engages you.

و دوست دارد با شما بازی و شما را مشغول کند.

So every thing can be different,

پس هر چیزی می‌تواند متفاوت باشد،

and every thing can represent what it feels.

و هرچیزی می‌تواند احساسش را نشان دهد.

So everything can be hacked, all the things, including your body.

پس هر چیزی می‌تواند هک شود، همه چیز، حتی بدن شما.

In this example, we hacked your body

در این مثال، ما بدن شما را هک کردیم

so you can measure how you're folding your hands

تا شما بتوانید اندازه بگیرید چگونه دست‌هایتان را جمع کنید

and then using your hand gestures to control something else,

و سپس با حرکت دست چیز دیگری را کنترل کنید،

so if you don't want to listen to some music thousands of times,

پس اگر نخواهید هزاران بار به بعضی از آهنگ‌ها گوش بدهید،

you simply can cover your ears to turn it off.

به سادگی می‌توانید گوشتان را بپوشانید تا آن را خاموش کنید.

So everything can be hacked, and research is important,

پس هر چیزی می‌تواند هک شود، و تحقیق مهم است،

but the second challenge we have

اما چالش دومی که داریم

is how can we go from R and D, and prototypes, to real products?

چگونه می‌توان از تحقیق و توسعه و نمونه‌ی اولیه به تولید محصولات واقعی برسیم؟

How can we make real things that are also interfaces?

چگونه‌ می‌توانیم اشیاء واقعی بسازیم که رابط نیز هستند؟

And you may ask yourself, who would do this?

و ممکن است از خودتان بپرسید چه کسی این کار را می‌کند؟

Silicon Valley?

سیلیکون ولی؟

Is it through Shenzhen?

شِن زن؟ (شهری در چین)

Now the challenge there is that the world of things is huge.

چالش فعلی این است که دنیای اشیاء بسیار بزرگ است.

Every year, the apparel industry produces 150 billion garments.

هر ساله، صنعت پوشاک ۱۵۰ میلیارد لباس تولید می‌کند.

In comparison, the technology industry only makes 1.4 billion phones.

جهت مقایسه، صنعت تکنولوژی تنها ۱.۴ میلیارد تلفن می‌سازد.

The world of things is much bigger than the world of technology.

دنیای اشیاء بسیار بزرگتر از دنیای تکنولوژی است.

The technology world cannot change the world of things.

دنیای تکنولوژی نمی‌تواند دنیای اشیاء را تغییر دهد.

Instead, we need to create technology which changes makers of things,

درعوض، ما نیاز داریم تکنولوژی ایجاد کنیم که سازندگان اشیاء را تغییر دهد،

people who make your chairs and clothes and everything else,

افرادی که صندلی‌های شما، لباس‌ها و هر چیز دیگری را می‌سازند،

into makers of smart things,

به سازندگان اشیاء هوشمند،

enable them to do that.

و آنها را قادر به ساخت آن کنیم.

So to test this challenge, we came up with a very simple idea and challenge:

پس برای امتحان کردن این چالش، ما با ایده‌ای بسیار ساده و این چالش شروع کردیم:

Can a tailor make a wearable?

آیا خیاط می‌تواند یک چیز پوشیدنی درست کند؟

Now we don't want to take a tailor

ما نمی‌خواهیم یک خیاط را بگیریم

and turn the tailor into an electrical engineer.

و او را تبدیل به مهندس الکترونیک بکنیم.

We still want to have some tailors around.

اما همچنان به چند خیاط نیاز داریم.

But what we would like to do is create technology

اما چیزی که می‌خواهیم ایجاد تکنولوژی‌ است

which looks, feels and behaves like a raw material used by the tailor

که مانند مواد خامی که توسط خیاط استفاده شده به نظر برسد، احساس شود و رفتار کند

to make their clothes.

تا لباسشان را بسازند.

For example, a touch panel made for a tailor would look like this,

برای مثال، یک صفحه‌ی لمسی ایجاد شده برای خیاط این شکلی به نظر می‌رسد،

made out of textiles, so you can cut it with scissors and sew it in.

ساخته شده از منسوجات، تا بتوانید آن را با قیچی ببرید و بدوزید.

At the same time, it has to retain the performance.

همزمان، باید عملکرد را حفظ کند.

The way to make this textile touch panel

روش ساخت این صفحه‌ی لمسی نساجی

also requires a very different approach than for making consumer electronics.

همچنین نیازمند رویکردی متفاوت نسبت به ساخت لوازم الکترونیکی مصرفی است.

In our case, we have to go to the mountains of Tokyo

ما برای کارمان، باید به کوه‌های توکیو برویم

to a small factory which was making kimono garments for generations.

کارخانه‌ی کوچکی که برای نسل‌های متفاوتی لباس کیمونو درست کرده بود.

We worked with my collaborators,

با افرادی همکاری کردیم،

who were not engineers.

که مهندس نبودند.

It was an artisan who knows how to make things

صنعتگری بود که می‌دانست چگونه اشیاء بسازد

and an artist who knows how to make things beautiful.

و هنرمندی که می‌دانست چگونه اشیاء را زیبا کند.

Working with them, we created one of the best yarns in the world,

در همکاری با آنها، ما یکی از بهترین الیاف جهان را ایجاد کردیم،

which consists of thin metallic alloys

که شامل آلیاژهای فلزی می‌شود

wrapped around with polyester fibers and cotton fibers.

و اطراف فیبرهای پلی استری و پنبه‌ای می‌پیچید.

These yarns were made in the same machines

این الیاف در همان دستگاه‌هایی ساخته می‌شدند

which were making yarns for kimonos for generations.

که سال‌ها برای کیمونو الیاف می‌ساختند.

We then took these yarns and gave them to the factory,

سپس ما این الیاف را گرفتیم و به کارخانه دادیم،

which is making textiles,

که پارچه‌های بافتنی می‌سازد،

and we wove our smart textile using regular machines

و ما با دستگاه‌های معمولی پارچه هوشمند خود را بافتیم

in a variety of colors and materials,

با رنگ‌ها و مواد متنوع،

and we gave those textiles to a tailor

و آن پارچه‌ها را به یک خیاط

in Savile Row in London.

در ساویل‌رو در لندن دادیم.

So tailors are traditionalists, particularly in Savile Row.

بیشتر خیاطان به ویژه در ساویل‌رو سنت گرا هستند.

They don't use computers.

کامپیوتر استفاده نمی‌کنند.

They don't use machines.

از دستگاه استفاده نمی‌کنند.

They use hands and they cut.

از دستشان استفاده می‌کنند و می‌برند.

They fit their products on the human body,

آنها محصولشان را برای بدن انسان تهیه می‌کنند،

not on 3-D avatars.

نه آواتارهای سه بعدی.

Technology is not a part of their vocabulary,

تکنولوژی بخشی از واژگان آنها نیست.

but they are modern people.

اما آنها انسان‌های مدرنی هستند.

They know how to use technology.

آنها می‌دانند چگونه از تکنولوژی استفاده کنند.

So if technology can be formed and shaped

پس اگر تکنولوژی بتواند ساخته شود و شکل بگیرد

like a button, like a textile, like something they can use,

مثل کلید، مثل پارچه، مثل چیزی که بتوانند استفاده کنند،

they absolutely can make a wearable,

آنها قطعا می‌توانند یک چیز پوشیدنی بسازند،

a garment which can place a phone call.

لباسی که می‌تواند تماس تلفنی بگیرد.

(Phone rings)

(تلفن زنگ می‌خورد)

So now we've proven that you can actually make a wearable,

پس ما الان ثابت کردیم که شما می‌توانید چیزی پوشیدنی بسازید،

not by an electronic company, but by a tailor.

نه با یک شرکت الکترونیکی بلکه با یک خیاط.

We worked and collaborated with Levi's,

ما با Levi's همکاری کرده‌ایم، (یکی از برندهای معروف پوشاک)

our partners and our neighbors,

شرکای ما و همسایگان ما،

to make a real product,

تا محصولی واقعی بسازیم،

and this product is this jacket I'm wearing right now.

و این محصول کاپشنی است که الان پوشیده‌ام.

You can buy it. It's on sale.

می‌توانید آن را بخرید. فروش حراج دارد.

It was made in the same factories which make all their products,

در همان کارخانه‌هایی ایجاده شده است که تمام محصولات همیشگی‌شان را ایجاد می‌کنند،

and you have noticed

و متوجه شده‌اید

I've been controlling my presentation from the sleeve of the jacket.

من ارائه‌ام را از آستین کاپشنم کنترل می‌کنم.

I go like this, it goes forward. Like this, it goes backward.

این کار را انجام دهم جلو می‌رود. و اینطوری عقب می‌رود.

And of course, I can do more things.

البته کارهای بیشتری انجام می‌دهد.

It's not just to control a presentation.

تنها وسیله‌ایجهت کنترل یک ارائه نیست.

I can now control my navigation, control my music,

می‌توانم جهت‌یابی‌ام را کنترل کنم، موزیکم را کنترل کنم.

but most importantly, it stays a jacket, it stays a thing,

اما مهمتر از همه، این همچنان یک کاپشن است، و یک شی می‌ماند.

which makes me look great.

که باعث می‌شود عالی به نظر برسم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

And that's the most important thing.

و این مهمترین چیز است.

(Laughter)

(خنده)

So OK, we proved we can turn things into interfaces.

خب، ما ثابت کردیم می‌توانیم اشیاء را به رابط‌هایی تبدیل کنیم.

We proved that these things can be made by makers of things

ثابت کردیم این اشیاء می‌توانند توسط سازندگان اشیاء ساخته شوند

and not by technology companies.

و نه توسط شرکت‌های تکنولوژی.

I look awesome. Are we done?

من هم عالی به نظر می‌رسم. کارمان تمام شد؟

(Laughter)

(خنده)

Not yet.

نه هنوز.

The third challenge:

چالش سوم:

How can we scale?

چگونه می‌توانیم بالاتر برویم؟

How can we go from one product to many products?

چگونه می‌توانیم از یک محصول به محصولات فراوان برسیم؟

And that's what we're working on right now.

و این چیزی است که اکنون روی آن کار می‌کنیم.

Let me tell you how we're going to do this.

می‌گویم چگونه می‌خواهیم این کار را بکنیم.

First of all, I want to make myself clear --

اول از همه، می‌خواهم منظور خودم را روشن کنم

I am not talking about the Internet of Things.

من درمورد اینترنت اشیاء صحبت نمی‌کنم.

I'm not talking about creating another gadget

من در مورد تولید ابزار دیگری صحبت نمی‌کنم

you get bored with and throw in the back of your drawer

که از آن خسته شوید و آن را ته کشویتان بیندازید

and forget about.

و فراموشش کنید.

I am talking about the foundational, important principle which guides my work:

من در مورد قاعده اصلی و مهمی که سر لوحه‌ی کار من بوده صحبت می‌کنم:

"Technology has to make existing things better."

«تکنولوژی باید چیزهای موجود را بهتر کند.»

It makes them better by connecting them to your digital life

آنها را با متصل کردنشان به زندگی دیجیتالی‌تان بهتر کند

and adds new usefulness and new functionality

و فواید و کاربردهایی جدید اضافه کند

while remaining the same original purpose,

در حالیکه همان هدف اولیه باقی می‌ماند،

not changing it.

آن را تغییر نمی‌دهد.

This jacket I am wearing can control my mobile phone and presentation,

این کاپشنی که من پوشیده‌ام موبایل و ارائه‌ی من را کنترل می‌کند،

but it still remains a jacket.

اما همچنان یک کاپشن است.

That means that once we start making all things interactive and connected,

این بدان معناست که وقتی یکبار شروع به ساخت اشیاء تعاملی و مرتبط کردیم،

every thing would have its own set of actuators, displays and sensors

هرچیزی مجموعه‌ی محرک‌ها، نمایش‌ها و جلوه‌های خودش را خواهد داشت

specific for those things.

مخصوص آن اشیاء.

A pair of running shoes does not need to have a touch sensor.

یک جفت کفش مخصوص دویدن نیاز به سنسور لمسی ندارد.

Why would it have one?

چرا باید داشته باشد؟

If you have a sensor,

اگر یک سنسور داشته باشید،

it should measure your running performance

می‌تواند عملکرد دویدنتان را اندازه بگیرد،

or knee impact,

یا تاثیر روی زانویتان را

while remaining a great pair of shoes.

در حالی که یک کفش فوق‌العاده باقی بماند.

Makers of things will have to start thinking

سازندگان اشیاء باید به این فکر کنند

what kind of digital functionality they have to offer to their consumers.

چه نوع عملکرد دیجیتالی باید به مصرف کنندگانشان پیشنهاد بدهند.

They will have to become service providers,

آنها باید فراهم کننده‌ی خدمات باشند،

or they may become irrelevant.

یا ممکن است نامرتبط شوند.

We will have to provide and create a service ecosystem

ما باید یک اکوسیستم خدماتی ایجاد و فراهم کنیم

just like we've done for mobile phones,

همانطور که برای موبایل‌ها انجام داده‌ایم،

where you have apps and services and everything else,

که در آنجا اپلیکیشن و خدمات هر چیز دیگری دارید،

and sometimes, you're still making a phone call.

و گاهی اوقات فقط تماس می‌گیرید.

Now to make this ecosystem possible, we have to avoid fragmentation.

اکنون برای ممکن کردن این اکوسیستم، ما باید از جدا جدا شدن خودداری کنیم.

We have to avoid different interfaces for different people for different things.

ما باید از رابط‌های متفاوت برای برای افراد متفاوت برای اشیاء متفاوت خودداری کنیم.

We have to create uniform user experience

ما باید تجربه‌ی کاربری یکنواختی ایجاد کنیم

and, for that reason, we have to create a single computing platform

و به آن دلیل، باید یک پلتفرم پردازشی ایجاد کنیم

which powers all those things.

که به تمام آن چیزها قدرت بدهد.

What is the platform going to be?

پلتفرم قرار است چه چیزی باشد؟

And I think the answer is obvious:

و من فکر می‌کنم جوابش واضح است:

it's a cloud, cloud computing.

این ابراست، پردازش ابری.

Now you cannot connect things directly to the cloud, obviously.

اکنون قطعا شما نمی‌توانید اشیاء را مستقیم به ابر متصل کنید.

So you have to develop a small device which can be plugged into all the things

بنابراین باید دستگاه کوچکی بسازید که بتواند به همه چیز متصل شود

and make them connected to the cloud

و آنها را به ابر متصل سازد

to unlock their potential and add new functionality.

تا توانایی‌هایشان را باز و کاربردهای جدیدی اضافه کند.

So let me show, for the first time, the real device which we've built.

پس اجازه بدهید برای اولین بار دستگاهی واقعی که ما ساخته‌ایم نشان دهم.

We are showing this for the first time.

برای اولین بار است که این را نشان می‌دهیم.

That's what it looks like,

شکل آن اینطوری است.

and it's a small device

و این دستگاه کوچکی است

which will be connected to things we want to make smart

که به چیزهایی متصل می‌شود که ما می‌خواهیم آنها را هوشمند

and connected and interactive.

مرتبط و تعاملی کنیم.

How is it going to work?

قرار است چگونه کار کند؟

So on the back, you have a few electrodes.

در پشت، شما چند الکترود دارید.

So when you plug them into different things,

پس وقتی آنها را به اشیاء مختلف متصل کنید،

like here,

مثل اینجا،

the device will recognize where you're plugging them

دستگاه تشخیص می‌دهد آنها را کجا متصل کردید

and then reconfigure itself to enable specific functionality

و سپس خودش را تنظیم مجدد می‌کند تا کاربردهای خاص را فعال کد

for this particular thing.

برای این شیء خاص.

We would like to give this device to makers of things,

ما مایلیم این دستگاه را به سازندگان اشیاء بدهیم،

the people who make your clothing and furniture,

و افرادی که لباس و لوازم شما را می‌سازند،

so they can use it just like they use a button or a zipper.

تا همانطور که از یک زیپ یا دکمه استفاده می‌‌کنند، بتوانند از آن استفاده کنند.

And what they're going to make with them is up to them.

کاری که می‌خواهند با آن انجام دهند به خودشان بستگی دارد

We don't want to dictate the use cases.

نمی‌خواهیم کاربردش را به آنها دیکته کنیم

We would like to let people who make those things --

ما می‌خواهیم افرادی که آن اشیاء را درست می‌کنند--

artists and designers, brands and craftsmen --

هنرمندان و طراحان، برندها و صنعتگران--

to imagine and create this new world

این دنیای جدید را تصور و ایجاد کنند

where things are connected

جایی که اشیاء متصل‌اند

and have all this new, exciting digital functionality.

و همگی عملکرد جدید و شگفت‌انگیز دیجیتالی دارند.

We don't need keyboards and screens and mouses to interact with your computer.

ما به صفحه کلید و صفحه نمایش و ماوس برای تعامل با کامپیوتر نیاز نداریم.

So I've been working on this idea for 20 years,

من ۲۰ سال روی این ایده کار کرده‌ام،

and now it's taking shape,

و اکنون دارد شکل می‌گیرد،

and as it's taking shape, what we are realizing

و همینطور که دارد شکل می‌گیرد می‌فهمم

is that I always thought I was working on computer interfaces,

که همیشه فکر می‌کردم روی رابط‌های کامپیوتر کار می‌کنم،

I always thought of myself as an interaction designer,

من همیشه به خودم به عنوان طراح تعامل فکر می‌کردم،

but I'm realizing that I'm not building interfaces.

اما متوجه شدم که من رابط‌ها را نمی‌سازم.

What I realized is that me and my team,

چیزی که تشخیص دادم این است که من و تیمم،

we're building a new kind of computer,

داریم نوع جدیدی از کامپیوتر را می‌سازیم،

an ambient computer.

یک کامپیوتر محیطی.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)