Severine Autesserre: To solve mass violence, look to locals

سورین آتئسئر: برای حل مشکل خشونت جمعی، از بومیها غافل نشوید

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

I want to speak about a forgotten conflict.

مایلم درباره مناقشه فراموش شده ای صحبت کنم.

It's a conflict that rarely hits the headlines.

مناقشه‌ای که بندرت سرخط اخبار می شود.

It happens right here, in the Democratic Republic of Congo.

درست همین جا رخ میدهد، در جمهوری دمکراتیک کنگو.

Now, most people outside of Africa don't know much about the war in Congo,

اکنون، اکثر مردم در خارج از آفریقا اطلاع چندانی ازجنگ توی گنگو ندارند.

so let me give you a couple of key facts.

پس بگذارید برایتان از چندتایی واقعیت کلیدی بگویم.

The Congolese conflict is the deadliest conflict since World War II.

مناقشه کنگو مرگبارترین مناقشه از زمان جنگ جهانی دوم است.

It has caused almost four million deaths.

منجر به مرگ تقریبا چهار میلیون تَن شده.

It has destabilized most of Central Africa for the past 18 years.

مهمترین عامل بی ثباتی در آفریقای مرکزی در طی ۱۸ سال اخیر است.

It is the largest ongoing humanitarian crisis in the world.

بزرگترین بحران بشری حال حاضر دنیاست.

That's why I first went to Congo in 2001.

بهمین خاطر بود که در ۲۰۰۱ به کنگو رفتم.

I was a young humanitarian aid worker, and I met this woman who was my age.

عضو جوان یک سازمان بشر دوستانه امدادرسان بودم و با این زن همسنم ملاقات کردم.

She was called Isabelle.

نامش ایزابل بود.

Local militias had attacked Isabelle's village.

شبه نظامیهای محلی به روستای ایزابل حمله کرده بودند.

They had killed many men, raped many women.

مرادن زیادی را کشته و به زنان زیادی تجاوز کرده بودند.

They had looted everything.

همه چیز را غارت کرده بودند.

And then they wanted to take Isabelle,

و میخواستند ایزابل را با خودشان ببرند،

but her husband stepped in,

اما شوهرش مداخله کرده بود،

and he said, "No, please don't take Isabelle.

وگفته بود، « نه، لطفا ایزابل را نبرید.

Take me instead."

من رو بجاش ببرید.»

So he had gone to the forest with the militias,

پس او با شبه نظامیها به جنگل رفته بود،

and Isabelle had never seen him again.

و ایزابل دیگر هرگز او را ندید.

Well, it's because of people like Isabelle and her husband

خب، بخاطر آدمهایی مثل ایزابل و شوهرش است

that I have devoted my career to studying this war

که حرفه ام را به مطالعه این جنگی اختصاص دادم

that we know so little about.

که خیلی کم درباره اش می دانیم.

Although there is one story about Congo that you may have heard.

هر چند داستانی درباره کنگو هست که بعید نیست شنیده باشید.

It's a story about minerals and rape.

داستانی درباره سنگهای معدنی و تجاوز.

Policy statements and media reports

بیانیه های سیاسی و گزارشهای رسانه ها

both usually focus on a primary cause of violence in Congo --

معمولا بردلیل اصلی خشونت در کنگو متمرکز بوده--

the illegal exploitation and trafficking of natural resources --

استخراج غیرقانونی و قاچاق منابع طبیعی--

and on a main consequence --

و پیامد اصلی آن--

sexual abuse of women and girls as a weapon of war.

سوءاستفاده جنسی از زنان و دختران بعنوان سلاح جنگی.

So, not that these two issues aren't important and tragic. They are.

خب نه اینکه این دو مورد مهم و غم انگیز نباشند.

But today I want to tell you a different story.

اما مایلم برایتان داستان متفاوتی را بگویم.

I want to tell you a story that emphasizes a core cause

میخواهم برایتان داستانی را بگویم که تاکیدش روی عامل اصلی

of the ongoing conflict.

مناقشه فعلی است.

Violence in Congo is in large part driven by local bottom-up conflicts

خشونت در کنگو بخش عمده اش بخاطر مناقشات محلی رده پایینی است

that international peace efforts have failed to help address.

که تلاشهای صلح بین المللی در کمک رسانی به آن ناموفق بوده اند.

The story starts from the fact that not only is Congo notable

داستان از این حقیقیت شروع می شود که کنگو نه فقط بخاطر

for being the world's worst ongoing humanitarian crisis,

داشتن بدترین بحران بشری درحال حاضر قابل توجه است،

but it is also home to some of the largest

بلکه همچنین منزل برخی از بزرگترین اقدامات

international peacebuilding efforts in the world.

بین المللی ایجادگر صلح در جهان است.

Congo hosts the largest

کنگو میزبان بزرگترین

and most expensive United Nations peacekeeping mission in the world.

و گرانترین ماموریت حفظ صلح سازمان ملل متحد در جهان است.

It was also the site of the first European-led peacekeeping mission,

همچنین محل نخستین ماموریت حفظ صلح تحت رهبری اروپاست،

and for its first cases ever,

و حتی صاحب اولین مورد انتخابی

the International Criminal Court chose to prosecute Congolese warlords.

از سوی دادگاه جنایات بین المللی برای پیگیری اربابان جنگ کنگویی است.

In 2006, when Congo held the first free national elections in its history,

در ۲۰۰۶ وقتی کنگو اولین انتخابات آزاد ملی را در تاریخش برگزار کرد،

many observers thought that an end to violence in the region had finally come.

بسیاری از شاهدان فکر کردند که بالخره زمان پایان رسیدن خشونت در منطقه رسیده.

The international community lauded the successful organization of these elections

جامعه بین الملل به بوق و کرنا کردن سازماندهی موفق این انتخابات

as finally an example of successful international intervention

بعنوان نمونه موفقی از مداخله جهانی در

in a failed state.

یک دولت ناموفق پرداخت.

But the eastern provinces

اما استانهای شرقی

have continued to face massive population displacements

به مواجه با جانشین سازی جمعیتی ناموفق

and horrific human rights violations.

و خشونتهای حقوق بشی هولناک ادامه دادند.

Shortly before I went back there last summer,

کمی قبل از این که تابستان گذشته به آنجا برگردم،

there was a horrible massacre in the province of South Kivu.

کشتار دست جمع هولناکی در استان کیوو جنوبی اتفاق افتاد.

Thirty-three people were killed.

سی دو نفر کشته شدند.

They were mostly women and children,

بیشتر آنها زن و بچه بودند،

and many of them were hacked to death.

و بیشترشان با ضربه کلنگ کشته شدند.

During the past eight years,

طی هشت سال اخیر،

fighting in the eastern provinces has regularly reignited

جنگ در استانهای شرقی بطور معمول در غالب

full-scale civil and international war.

ابعاد کامل جنگ بین المللی و داخلی بوده است.

So basically, every time we feel that we are on the brink of peace,

پس عمدتا، هر باری که فکر می کردیم در آستانه صلح قرار گرفتیم

the conflict explodes again.

مناقشه از نو شروع میشد.

Why?

چرا؟

Why have the massive international efforts

ما اقدامات بین المللی انبوهی را داشتیم

failed to help Congo achieve lasting peace and security?

که در کمک به کنگو جهت دستیابی به صلح پایدار و امنیت ناموفق بود؟

Well, my answer to this question revolves around two central observations.

خب، پاسخم به این پرسش حول و حوش دو مشاهده مرکزی می چرخد.

First, one of the main reasons for the continuation of violence in Congo

نخست، یکی از دلایل اصلی برای ادامه خشونت در کنگو

is fundamentally local --

اساسا بومی است--

and when I say local,

و وقتی می گویم بومی،

I really mean at the level of the individual, the family,

منظورم واقعا در سطح فرد و خانواده،

the clan, the municipality, the community, the district,

قبیله، شهرداری، جامعه و حوزه است،

sometimes the ethnic group.

گاهی هم گروههای قومی.

For instance, you remember the story of Isabelle that I told you.

برای مثال، داستان ایزابل را که برایتان گفتم بخاطر دارید.

Well, the reason why militias had attacked Isabelle's village

خب، دلیل حمله شبه نظامیها به روستای ایزابل

was because they wanted to take the land

این بود که می خواستند زمینی را که روستاییان

that the villagers needed to cultivate food and to survive.

برای کاشت غذا و زنده ماندن نیاز داشتند را بگیرند.

The second central observation is that international peace efforts

مشاهده مرکزی دوم، به اقدامات صلح بین المللی برمی گردد

have failed to help address local conflicts

که در مخاطب قرار دادن مناقشات بومی ناموفق بوده

because of the presence of a dominant peacebuilding culture.

آنهم به سبب حضور یک فرهن سازنده صلح حاکم.

So what I mean is that

پس منظورم این است که

Western and African diplomats,

دیپلماتهای آفریقایی و غربی،

United Nations peacekeepers, donors,

حافظان صلح سازمان ملل، کمک رسانهای مالی،

the staff of most nongovernmental organizations

کارکنان اکثر سازمانهای غیرحکومتی

that work with the resolution of conflict,

که روی مناقشه کار می کنند،

they all share a specific way of seeing the world.

همگی روش خاصی از جهان بینی را به اشتراک می گذارند.

And I was one of these people, and I shared this culture,

و من یکی از آنها بودم، و این فرهنگ را به اشتراک می گذاشتم،

so I know all too well how powerful it is.

پس بخوبی از میزان قدرت آن آگاهم.

Throughout the world, and throughout conflict zones,

در سراسر جهان، و سراسر مناطق دچار مناقشه،

this common culture shapes the intervener's understanding

این فرهنگ مشترک به شکل گیری فهم مداخله گر

of the causes of violence

از دلایل بروز خشونت

as something that is primarily located in the national and international spheres.

کمک می کند، در قالب چیزی که عمدتا در محیطهای بین المللی و ملی قرار دارد.

It shapes our understanding of the path toward peace

درکمان را از مسیر رو به صلح بعنوان چیزی که دوباره

as something again that requires top-down intervention

مستلزم مداخله از بالا به پایین برای خطاب قرار دادن

to address national and international tensions.

درگیریهای ملی و بین المللی شکل می دهد.

And it shapes our understanding of the roles of foreign actors

و همچنین در شکل گیری درک ما از نقش بازیگران خارجی

as engaging in national and international peace processes.

در هنگام مداخله در فرایندهای صلح بین الملل و ملی کمک می کند.

Even more importantly, this common culture

حتی مهم تر این که، این فرهنگ مشترک

enables international peacebuilders to ignore the micro-level tensions

ثبیت کنندگان صلح بین المللی را قادر میسازد تا درگیرهای در سطح خرد را نادیده بگیرند

that often jeopardize the macro-level settlements.

که اغلب توافقات در سطح کلان را به مخاطره میاندازد.

So for instance, in Congo,

برای مثال، در کنگو

because of how they are socialized and trained,

به سبب نحوه آموزش دیدن و اجتماعی بودنشان،

United Nations officials, donors, diplomats,

مقامات سازمان ملل، حامیان مالی، دیپلماتها،

the staff of most nongovernmental organizations,

کارکنان اکثر نهادهای غیردولتی،

they interpret continued fighting and massacres as a top-down problem.

ادامه یافتن مناقشه و کشتارهای دست جمعی را بعنوان مشکل از بالا به پایین تعبیر می کنند.

To them, the violence they see

برایشان،خشونتی که مشاهده می کنند

is the consequence of tensions between President Kabila

پیامد درگیرهای بین رییس جمهور کابیلا

and various national opponents,

و سایر رقبای مختلفش در سطح ملی است،

and tensions between Congo, Rwanda and Uganda.

و مناقشات بین کنگو، رواندا و اوگاندا.

In addition, these international peacebuilders view local conflicts

علاوه بر آن، این صلح سازان بین المللی مناقشات بومی را تنها

as simply the result of national and international tensions,

نتیجه درگیریهای ملی و بین المللی

insufficient state authority,

و ناکارآمدی نفوذ دولت می داند

and what they call the Congolese people's so-called inherent penchant for violence.

و آنچه آنها به اصطلاح میل وافر ذاتی مردم کنگو برای خشونت می نامند.

The dominant culture also constructs intervention

فرهنگ حاکم همچنین سازنده مداخله

at the national and international levels

در سطوح ملی و بین المللی است

as the only natural and legitimate task for United Nations staffers and diplomats.

بعنوان تنها وظیفه قانونی و طبیعی دیپلماتها و کارکنان سازمان ملل.

And it elevates the organization of general elections,

و سازمان دهی انتخابات عمومی را ترفیع می بخشد،

which is now a sort of cure-all,

که نوعی درمان همگانی است،

as the most crucial state reconstruction mechanism

در بحرانی ترین حالت مکانیزم نوسازی

over more effective state-building approaches.

با رویکردهای سازنده تر در وضعیت.

And that happens not only in Congo but also in many other conflict zones.

این نه فقط در کنگو اتفاق میفتد بلکه در خیلی از مناطق درگیر دیگر.

But let's dig deeper,

اما عمیق تر که شویم،

into the other main sources of violence.

یعنی در منابع اصلی دیگر خشونت.

In Congo, continuing violence

در کنگو، تداوم خشونت

is motivated not only by the national and international causes

نه فقط به دلایل ملی و بین المللی

but also by longstanding bottom-up agendas

بلکه با دستور جلسات پایدار پایین به بالا

whose main instigators are villagers, traditional chiefs,

که دستورات آن روستاییان، کدخداها،

community chiefs or ethnic leaders.

رهبران جوامع یا پیشوایان قومی هستند.

Many conflicts revolve around political, social and economic stakes

بسیاری از نزاعها حول و حوش ادعاهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است

that are distinctively local.

که بطور متمایزی بومی هستند.

For instance, there is a lot of competition

برای مثال، رقابت زیادی سر

at the village or district level

سطحی در دهکده یا ناحیه است

over who can be chief of village or chief of territory

که در آن چه کسی کدخدا یا رییس قلمرو

according to traditional law,

طبق قانون سنتی خواهد بود،

and who can control the distribution of land

و چه کسی کنترل توزیع زمین

and the exploitation of local mining sites.

و استخراج از معادن محلی را بر عهده خواهد داشت.

This competition often results in localized fighting,

این رقابت اغلب منتهی به نزاعهای بومی شده می شود،

for instance in one village or territory,

برای مثال در یک روستا یا قلمرو،

and quite frequently, it escalates into generalized fighting,

و بطور مکرر، به یک دعوای تعمیم یافته ارتقاء میابد،

so across a whole province,

بنابراین در کل یک استان،

and even at times into neighboring countries.

و گاهی حتی در کشورهای همسایه.

Take the conflict between Congolese of Rwandan descent

نزاع بین کنگویهای دارای ریشه روندایی با به اصطلاح

and the so-called indigenous communities of the Kivus.

جوامع بومزاد کیووس را در نظر بگیرید.

This conflict started in the 1930s during Belgian colonization,

مناقشه از دهه ۱۹۳۰ طی استعمار بلژیک،

when both communities competed over access to land and to local power.

وقتی هر دو جامعه با هم سر تصاحب زمین و قدرت محلی رقابت می کردند.

Then, in 1960, after Congolese independence,

بعد، در ۱۹۶۰، از زمان استقلال کنگو،

it escalated because each camp tried to align with national politicians,

شدت بیشتری یافت چون هر یک از طرفین در تلاش برای همکاری با سیاستهای ملی بودند،

but still to advance their local agendas.

بدون آن که ذره ای در دستور جلسات بومی خود تغییری دهند.

And then, at the time of the 1994 genocide in Rwanda,

و بعد، در زمان نسل کشی ۱۹۹۴ در رواندا،

these local actors allied with Congolese and Rwandan armed groups,

این بازیگران بومی با گروه های مسلح روندایی و کنگویی همکاری کردند،

but still to advance their local agendas in the provinces of the Kivus.

اما هنوز ذره ای پیشرفت در دستور جلسات بومی استان کیووس نبود.

And since then, these local disputes over land and local power

و از آن به بعد، این بگومگوهای محلی سر زمین و قدرت

have fueled violence,

به خشونت دامن زد،

and they have regularly jeopardized

و بطور مرتب توافقات ملی و

the national and international settlements.

بین المللی را به مخاطره انداخته است.

So we can wonder why in these circumstances

پس می توانیم سوال کنیم چرا در این جوامع

the international peacebuilders have failed to help implement

ثبیت کنندگان صلح بین المللی در کمک به اجرای برنامه های

local peacebuilding programs.

تثبیت صلحی بومی ناموفق بوده اند.

And the answer is that international interveners

و پاسخ این است که مداخلات بین المللی

deem the resolution of grassroots conflict

حل مناقشات محلی را وظیفه ای نامهم،

an unimportant, unfamiliar, and illegitimate task.

ناآشنا و غیرقانونی تلقی می کند.

The very idea of becoming involved at the local level clashes fundamentally

این ایده مشارکت کردن در نزاعهای بومی که در اصل

with existing cultural norms,

جزی از هنجارهای فرهنگی محسوب می شود

and it threatens key organizational interests.

و منافع کلیدی سازمانی را تهدید می کند.

For instance, the very identity of the United Nations

برای مثال، خود هویت سازمان ملل،

as this macro-level diplomatic organization

در این سطح کلان از یک نهاد دیپلماتیک

would be upended if it were to refocus on local conflicts.

زیر و رو خواهد شد اگر یر مناقشات بومی متمرکز شود.

And the result is that neither the internal resistance

و نتیجه این است که هیچکدام از مقاومتهای داخلی

to the dominant ways of working

در برابر روشهای حاکم کاری

nor the external shocks

نه شوکهای بیرونی

have managed to convince international actors that they should reevaluate

به متقاعد کردن بازیگران بین المللی در ازیابی مجدد

their understanding of violence and intervention.

درکشان از خشونت و مداخله موفق نبوده است.

And so far, there have been only very few exceptions.

و تا کنون، استثنات بسیار کمی در میان بوده.

There have been exceptions, but only very few exceptions,

استثناتی بوده، اما بصورت خیلی محدود،

to this broad pattern.

برای این الگوی گسترده.

So to wrap up, the story I just told you

خلاصه این که، داستانی که گفتم

is a story about how a dominant peacebuilding culture

داستانی است درباره چگونگی شکل گیری فهم مداخله گر

shapes the intervener's understanding of what the causes of violence are,

بواسطه فرهنگ حاکم تثبیت صلح از د لایل اتفاق افتادن خشونت،

how peace is made,

اینکه صلح چطور اتفاق میفتد،

and what interventions should accomplish.

و چه مداخلاتی باید تکمیل شود.

These understandings enable international peacebuilders

این شناختها تثبیت کنندگان صلح بین المللی را قادر میسازد

to ignore the micro-level foundations

تا بنیادهای در سطح خرد را که خیلی هم برای صلح پایدار

that are so necessary for sustainable peace.

لازمند، نادیده بگیرند.

The resulting inattention to local conflicts

بی توجهی ناشی به مناقشات بومی

leads to inadequate peacebuilding in the short term

منجر به تثبیت صلح ناکافی در کوتاه مدت

and potential war resumption in the long term.

و از سرگیری بالقوه جنگ در دراز دت می گیرد.

And what's fascinating is that this analysis

و آنچه درباره این تحلیل جالب است

helps us to better understand many cases of lasting conflict

کمک آن به درک بهتر موارد متعدد از مناقشه ادامه دار

and international intervention failures, in Africa and elsewhere.

و ناکارآمدی مداخلات بین المللی در آفریقا و جاهای دیگر است.

Local conflicts fuel violence in most war and post-war environments,

خشونت بر سر سوخت بعد از جنگ و در خلال جنگ

from Afghanistan to Sudan to Timor-Leste,

از افغانستان گرفته تا سودان و تیمور شرقی،

and in the rare cases where there have been comprehensive,

و در موارد نادر جای که نوآوریهای تثبیت صلح

bottom-up peacebuilding initiatives,

پایین به بالا، جامع بوده این اقدامات

these attempts have been successful at making peace sustainable.

در پایداری ثبات صلح موفقیت آمیز بوده.

One of the best examples is the contrast

یکی از بهترین مثالها تقابل بین

between the relatively peaceful situation in Somaliland,

وضعیت نسبی صلح آمیز در سومالیلند است

which benefited from sustained grassroots peacebuilding initiatives,

که از نوآوریهای تثبیت صلح ابتدایی بهره می برد،

and the violence prevalent in the rest of Somalia,

و خشونت رایج در بقیه سومالی،

where peacebuilding has been mostly top-down.

جاییکه تثبیت صلح بیشتر از بالا به پایین بوده.

And there are several other cases

و همچنین چند مورد دیگر هم هست

in which local, grassroots conflict resolution

که در آن حل مناقشات محلی

has made a crucial difference.

تفاوت عمده ای را ایجاد کرده.

So if we want international peacebuilding to work,

پس اگر میخواهیم تثبیت صلح موثر باشد

in addition to any top-down intervention,

علاوه بر مداخله از بالا به پایین،

conflicts must be resolved from the bottom up.

مناقشات باید از پایین به بالا حل شود.

And again, it's not that national and international tensions don't matter.

و دوباره، اینطور نیست که درگیرهای ملی و بین المللی اهمیت ندارند.

They do.

چون حائز اهمیت هستند.

And it's not that national and international peacebuilding

و اینطور نیست که تثبیت صلح ملی و بین المللی

isn't necessary.

لازم نیست.

It is.

چون هست.

Instead, it is that both macro-level and micro-level peacebuilding are needed

درعوض،تثبیت صلح در هر دو سطح خرد و کلان جهت

to make peace sustainable,

صلح پایدار لازم است،

and local nongovernmental organizations,

و نهادهای غیردولتی بومی،

local authorities and civil society representatives

مقامات محلی و نمایندگان جامعه مدنی

should be the main actors in the bottom-up process.

باید بازیگران اصلی در این فرایند پایین به بالا باشند.

So of course, there are obstacles.

خب البته، موانعی هست.

Local actors often lack the funding

بازیگران محلی فاقد سرمایه

and sometimes the logistical means and the technical capacity

و گاهی ابزار حمل و نقل و قابلیت فناوری

to implement effective, local peacebuilding programs.

برای بکارگیری برنامه های موثر وتثبیت صلح هستند.

So international actors should expand their funding and support

پس بازیگران بین المللی باید سرمایه و حمایتشان را از مصوبه

for local conflict resolution.

مناقشه بومی گسترش دهند.

As for Congo, what can be done?

همینطور در رابطه کنگو، چه می توان کرد؟

After two decades of conflict and the deaths of millions,

بعد از دو دهه مناقشه و مرگ میلیونها تن،

it's clear that we need to change our approach.

مشخص است که باید رویکردمان را تغییر دهیم.

Based on my field research,

بر پایه تحقیقات رشته ام،

I believe that international and Congolese actors

معتقدم که بازیگران کنگویی و بین المللی

should pay more attention to the resolution of land conflict

باید توجه بیشتری به حل مناقشات بر سر زمین

and the promotion of inter-community reconciliation.

و تبلیغ مصالحه بین جوامع نشان دهند.

So for instance, in the province of the Kivus,

برای مثال، در استان کیووس،

the Life and Peace Institute and its Congolese partners

موسسه زندگی و صلح و شرکای کنگوی اش

have set up inter-community forums

اتاق گفتگوهایی بین جوامعی را دایر کرده اند

to discuss the specifics of local conflicts over land,

تا ویژگیهای مناقشات بومی روی زمین را به بحث گذاشته

and these forums have found solutions to help manage the violence.

و این اتاق گفتگوها راه حلهایی برای کمک به ادامه خشونت یافته است.

That's the kind of program that is sorely needed

این از برنامه هایی است که بشدت در سرتاسر

throughout eastern Congo.

کنگو شرقی مورد نیاز است.

It's with programs like this

با برنامه هایی مثل این

that we can help people like Isabelle and her husband.

می توانیم به امثال ایزابل و شوهرش کمک کنیم.

So these will not be magic wands,

پس اینها عصای جادوی نیستند،

but because they take into account deeply rooted causes of the violence,

بلکه نه فقط آنها دلایل عمیق خشونت را تحت بررسی قرار می دهند

they could definitely be game-changers.

بلکه بطور قطع می توانند بازی را تغییر دهند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)