Want to get great at something? Get a coach | Atul Gawande

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: sadegh zabihi

I don't come to you today as an expert.

امروز به عنوان یک کارشناس پیش شما نیامده‌ام.

I come to you as someone who has been really interested

به عنوان کسی اینجا هستم که به شدت علاقمند است

in how I get better at what I do

به این مسئله که چطور می‌توانم در کاری که می‌کنم بهتر شوم

and how we all do.

و این که همه ما چطور می‌توانیم چنین کنیم.

I think it's not just how good you are now,

به گمان من فقط این نیست که شما الان چقدر در این کار واردید،

I think it's how good you're going to be that really matters.

مهم این است که چقدر در آینده خوب خواهید بود.

I was visiting this birth center in the north of India.

از این زایشگاه در شمال هند بازدید می‌کردم.

I was watching the birth attendants,

ماماها را تماشا می‌کردم،

and I realized I was witnessing in them an extreme form of this very struggle,

و متوجه نوعی قوی از این تلاش در آنها شدم،

which is how people improve in the face of complexity --

که در واقع این است که افراد چگونه در هنگام شرایط دشوار بهتر می‌شوند --

or don't.

یا نمی‌شوند.

The women here are delivering in a region

این زنان در منطقه‌ای مشغول به دنیا آوردن نوزادان هستند

where the typical birth center has a one-in-20 death rate for the babies,

که نرخ مرگ و میر نوزادان در یک زایشگاه عادی یک در ۲۰ است،

and the moms are dying at a rate ten times higher than they do elsewhere.

و مادران با نرخی ده برابر بزرگتر از جاهای دیگر می‌میرند.

Now, we've known the critical practices

ما با روش‌های حیاتی که قرن‌هاست

that stop the big killers in birth for decades,

موجب مرگ و میر هنگام تولد می‌شود آشنا‌ هستیم،

and the thing about it is that even in this place --

و نکته‌اش اینجاست که حتی در این مکان

in this place especially,

به ویژه در این مکان،

the simplest things are not simple.

ساده‌ترین چیزها، ساده نیست.

We know for example you should wash hands and put on clean gloves,

مثلاً می‌دانیم که باید دستتان را بشویید و دستکش بپوشید،

but here,

اما اینجا،

the tap is in another room,

شیر آب در یک اتاق دیگر است،

and they don't have clean gloves.

و دستکش تمیز ندارند.

To reuse their gloves,

آنها برای استفاده مجدد از دستکش،

they wash them in this basin of dilute bleach,

آنها را در این تشت محلول آب ژاول می‌شویند،

but you can see there's still blood on the gloves from the last delivery.

اما همانطوری که می‌بینید هنوز لکه‌های خون ناشی از زایمان قبلی روی دستکش باقی است.

Ten percent of babies are born with difficulty breathing everywhere.

ده درصد از نوزادان در همه جا با مشکلات تنفسی متولد می‌شوند.

We know what to do.

می‌دانیم که باید چه کنیم.

You dry the baby with a clean cloth to stimulate them to breathe.

بچه را با پارچه تمیز خشک می‌کنید تا عمل تنفس را برایشان شبیه‌سازی کنید.

If they don't start to breathe,

اگر شروع به تنفس نکنند،

you suction out their airways.

مجاری تنفسی‌شان را به بیرون می‌مکید.

And if that doesn't work, you give them breaths with the baby mask.

و اگر این هم کارگر نیفتد، با ماسک مخصوص بچه‌ها، به آنها تنفس می‌دهید.

But these are skills that they've learned mostly from textbooks,

اما اینها مهارت‌هایی هستند که عمدتا از کتاب‌های درسی آموخته می‌شوند.

and that baby mask is broken.

و این ماسک خراب است.

In this one disturbing image for me

در این عکس که برای من آزاردهنده است

is a picture that brings home just how dire the situation is.

نشان‌دهنده وخامت اوضاع است.

This is a baby 10 minutes after birth,

این بچه‌ای ده دقیقه بعد از تولد است،

and he's alive,

و زنده است،

but only just.

اما فقط زنده است.

No clean cloth,

هیچ پارچه تمیزی در کار نیست،

has not been dried,

خشک نشده،

not warming skin to skin,

گرمای انتقالی از پوست به پوست وجود ندارد،

an unsterile clamp across the cord.

با گیره‌ای غیراستریل روی نافش.

He's an infection waiting to happen,

او در انتظار عفونت است،

and he's losing his temperature by the minute.

و هر دقیقه درجه حرارتش افت می‌کند.

Successful child delivery requires a successful team of people.

به دنیا آوردن موفقیت آمیز نوزاد، مستلزم تیمی کارآزموده است.

A whole team has to be skilled and coordinated;

تمام گروه باید ماهر و هماهنگ عمل کند،

the nurses who do the deliveries in a place like this,

پرستارانی که در اماکنی از این قبیل کار زایمان انجام می‌دهند،

the doctor who backs them up,

پزشکانی که آنان را حمایت می‌کنند،

the supply clerk who's responsible for 22 critical drugs and supplies

انبارداری که مسئول است تا ۲۲ دارو و ملزومات دیگر

being in stock and at the bedside,

در انبار و سر تخت بیمار موجود باشد،

the medical officer in charge,

مامور پزشکی‌ای که،

responsible for the quality of the whole facility.

مسئول کیفیت کل مرکز تجهیزات است.

The thing is they are all experienced professionals.

مسئله این است که آنها همگی حرفه‌ای و باتجربه‌اند.

I didn't meet anybody who hadn't been part of thousands of deliveries.

همه‌شان در هزاران مورد زایمان مشارکت داشتند.

But against the complexities that they face,

اما علی‌رغم پیچیدگی‌هایی که با آن مواجه بودند،

they seem to be at their limits.

به نظر می‌رسید که به مرز رسیده بود.

They were not getting better anymore.

بهتر از آن نمی‌توانستند باشند.

It's how good you're going to be that really matters.

مهم این است که شما تا کجا می‌توانید در کارتان خبره شوید.

It presses on a fundamental question.

این همان سوال بنیادین را مطرح می‌کند.

How do professionals get better at what they do?

افراد حرفه‌ای چطور در کارشان بهتر و بهتر می‌شوند؟

How do they get great?

چطور عالی می‌شوند؟

And there are two views about this.

در این باره دو دیدگاه وجود دارد.

One is the traditional pedagogical view.

یکی دیدگاه سنتی تحصیلی است.

That is that you go to school,

این که به دانشگاه می‌روید،

you study, you practice, you learn, you graduate,

تحصیل می‌کنید، تمرین می‌کنید، یاد می‌گیرید، فارغ‌التحصیل می‌شوید،

and then you go out into the world

و بعد وارد جهان می‌شوید

and you make your way on your own.

و بعد خودتان راهتان را پیدا می‌کنید.

A professional is someone who is capable of managing their own improvement.

یک حرفه‌ای کسی است که قادر است تا پیشرفت خودش را مدیریت کند.

That is the approach that virtually all professionals have learned by.

این همان رویکردی است که تمام حرفه‌ای‌ها آن را یادگرفته‌اند.

That's how doctors learn,

دکترها به همین روش یاد می‌گیرند،

that's how lawyers do,

وکلا همین کار را می‌کنند،

scientists ...

دانشمندان،

musicians.

نوازندگان موسیقی.

And the thing is, it works.

و نکته این است که این روش کار می‌کند.

Consider for example legendary Juilliard violin instructor Dorothy DeLay.

مثلا دوروتی دیلی، مدرس افسانه‌ای ویولن در مدرسه موسیقی جولیارد را در نظر بگیرید.

She trained an amazing roster of violin virtuosos:

فهرست شاگردان فوق‌العاده او که نوازندگان خبره ویولن شدند، بلندبالاست:‌

Midori, Sarah Chang, Itzhak Perlman.

میدوری، سارا چنگ، ایتزاک پرلمن.

Each of them came to her as young talents,

هر کدام به عنوان استعدادهای جوان پیش او رفتند،

and they worked with her over years.

و سالها با او کار کردند.

What she worked on most, she said,

او می‌گوید، آنچه که بیش از همه رویش کار کرده

was inculcating in them habits of thinking and of learning

این است که عادت تفکر و یادگیری را ملکه ذهن شاگردانش کند

so that they could make their way in the world without her

تا آنان بعد از پایان دوره، بدون او نیز بتوانند

when they were done.

راهشان را در جهان پیدا کنند.

Now, the contrasting view comes out of sports.

حال آن که ورزش دیدگاه مختلفی دارد.

And they say "You are never done,

آنها می‌گویند «شما هیچوقت کارتان تمام نمی‌شود،

everybody needs a coach."

و همه به یک مربی نیاز دارند.»

Everyone.

همه.

The greatest in the world needs a coach.

بهترین‌های جهان به مربی نیاز دارند.

So I tried to think about this as a surgeon.

من به عنوان یک جراح به این‌ امر فکر کردم.

Pay someone to come into my operating room,

به یک نفر پول دادم تا با من به اتاق عمل بیاید،

observe me and critique me.

تا بر من نظارت و انتقاد کند.

That seems absurd.

به نظر بی‌معنی می‌رسد.

Expertise means not needing to be coached.

تخصص داشتن یعنی عدم نیاز به مربی.

So then which view is right?

پس به این ترتیب کدام دیدگاه درست است؟

I learned that coaching came into sports as a very American idea.

متوجه شدم که مربی‌گری به عنوان یک ایده کاملاً آمریکایی وارد ورزش شد.

In 1875,

در سال ۱۸۷۵،

Harvard and Yale played one of the very first American-rules football games.

تیم‌های دانشگاه هاروارد و ییل در یکی از اولین مسابقات فوتبال با قوانین آمریکایی بازی کردند.

Yale hired a head coach;

ییل یک سرمربی استخدام کرد،

Harvard did not.

هاروارد این کار را نکرد.

The results?

نتیجه چی شد؟

Over the next three decades,

در سه دهه آینده،

Harvard won just four times.

هاروارد فقط چهار بار پیروز شد.

Harvard hired a coach.

هاروارد مربی استخدام کرد.

(Laughter)

(خنده حاضران‌)

And it became the way that sports works.

و این شد نحوه عملکرد ورزش.

But is it necessary then?

اما آیا این به معنی الزامی بودنش است؟

Does it transfer into other fields?

آیا وارد زمینه‌های دیگر نیز می‌شود؟

I decided to ask, of all people,

تصمیم گرفتم این را از همه بپرسم.

Itzhak Perlman.

ایتزاک پرلمن.

He had trained the Dorothy DeLay way

او با روش دوروتی دیلی آموزش دیده

and became arguably the greatest violinist of his generation.

و به یکی از چیره‌دست‌ترین نوازندگان ویولن در نسل خود بدل شد.

One of the beautiful things about getting to write for "The New Yorker"

یکی از نکات زیبای نوشتن برای نیویورکر

is I call people up, and they return my phone calls.

این است که به افراد تلفن می‌زنم، و آنها جواب تلفنم را می‌دهند.

(Laughter)

(خنده حضار)

And Perlman returned my phone call.

و پرلمن هم به من تلفن زد.

So we ended up having an almost two-hour conversation

و نتیجه این شد که تقریباً دو ساعت صحبت کردیم

about how he got to where he got in his career.

درباره این که او چطور به این جایگاه‌ در حرفه خود رسیده است.

And I asked him, I said, "Why don't violinists have coaches?"

از او پرسیدم، «چرا نوازندگان ویولن مربی ندارند؟»

And he said, "I don't know,

او گفت، «نمی‌دانم،

but I always had a coach."

ولی من همیشه مربی داشتم.»

"You always had a coach?"

«همشه مربی داشتید؟»

"Oh yeah, my wife, Toby."

«البته، همسرم، توبی.»

They had graduated together from Juilliard,

آنها هر دو باهم از جولیارد فارغ‌التحصیل شدند،

and she had given up her job as a concert violinist

توبی کارش به عنوان ویولنیست کنسرت را رها کرد

to be his coach,

تا مربی او شود،

sitting in the audience,

بین مخاطبان می‌نشیند،

observing him and giving him feedback.

او را بررسی می‌کند و درباره‌اش نظر می‌دهد.

"Itzhak, in that middle section,

«ایتزاک، در فلان قطعه،

you know you sounded a little bit mechanical.

انگار یک مقدار نواختنت حالت مکانیکی داشت.

What can you differently next time?"

دفعه بعد چطور ‌می‌توانی تغییرش بدهی؟»

It was crucial to everything he became, he said.

پرلمن می‌گفت، این در هر آنچه که او شده نقش حیاتی ایفا کرده.

Turns out there are numerous problems in making it on your own.

معلوم شده که پیدا کردن مسیر به تنهایی مشکلات عدیده‌ای دارد.

You don't recognize the issues that are standing in your way

شما مشکلات موجود در مسیرتان را تشخیص نمی‌دهید.

or if you do,

و اگر هم تشخیص دهید،

you don't necessarily know how to fix them.

الزاماً بلد نیستید که حلشان کنید.

And the result is that somewhere along the way,

و در نتیجه، جایی در مسیر،

you stop improving.

از پیشرفت بازمی‌مانید.

And I thought about that,

من به این مسئله فکر کردم،

and I realized that was exactly what had happened to me as a surgeon.

و متوجه شدم که دقیقا همین برای من به عنوان یک جراح اتفاق افتاد.

I'd entered practice in 2003,

من در سال ۲۰۰۳ کار جراحی را شروع کردم،

and for the first several years,

و برای چند سال اول،

it was just this steady, upward improvement in my learning curve.

منحنی یادگیری و پیشرفت، رشد پیوسته داشت.

I watched my complication rates drop from one year to the next.

نرخ عوارض بیماری برای من سال به سال کاهش یافت.

And after about five years,

و بعد از حدود ۵ سال،

they leveled out.

از بین رفت.

And a few more years after that,

و چند سال پس از آن،

I realized I wasn't getting any better anymore.

متوجه شدم که دیگر در هیچ چیز بهتر نمی‌شوم.

And I thought: "Is this as good as I'm going to get?"

با خودم گفتم، «دیگر قرار نیست از این جلوتر بروم؟»

So I thought a little more and I said ...

کمی بیشتر فکر کردم و گفتم ...

"OK,

«خیلی خب،

I'll try a coach."

مربی می‌گیرم.»

So I asked a former professor of mine who had retired,

از یکی از استادان سابقم که بازنشسته شده بود کمک خواستم،

his name is Bob Osteen,

اسمش باب اوزتین است،

and he agreed to come to my operating room

و او قبول کرد که با من به اتاق عمل بیاید

and observe me.

و بر من نظارت کند.

The case --

این عمل --

I remember that first case.

این مورد اول را به خاطر دارم.

It went beautifully.

خیلی خوب پیش رفت.

I didn't think there would be anything much he'd have to say

فکر نمی‌کردم وقتی کارمان تمام شود،

when we were done.

چیز زیادی برای گفتن داشته باشد.

Instead, he had a whole page dense with notes.

در عوض، یک صفحه کامل را از یادداشت پر کرده بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

"Just small things," he said.

گفت، «فقط چند نکته کوچک است،‌»

(Laughter)

(خنده حضار)

But it's the small things that matter.

اما همین نکات کوچک هستند که مهم‌اند.

"Did you notice that the light had swung out of the wound

«حواست بود که نور در حین عمل

during the case?

بر محل زخم تمرکز نداشت؟

You spent about half an hour

حدود نیم ساعت را

just operating off the light from reflected surfaces."

بدون نور مستقیم و با انعکاس نور جراحی می‌کردی.»

"Another thing I noticed," he said,

گفت، «نکته دیگری که متوجه شدم،

"Your elbow goes up in the air every once in a while.

این بود که آرنجت هر از گاهی‌ می‌رود بالا.

That means you're not in full control.

این به این معنی است که تسلط کامل نداری.

A surgeon's elbows should be down at their sides resting comfortably.

آرنج یک جراح باید پایین و در کنار بدن در حالت راحت قرار بگیرد.

So that means if you feel your elbow going in the air,

پس اگر احساس می‌کنی که آرنجت دارد می‌رود بالا،

you should get a different instrument, or just move your feet."

باید ابزارت را عوض کنی، یا این که پایت را تکان بدهی.»

It was a whole other level of awareness.

سطح کاملاً متفاوتی از هشیاری بود.

And I had to think,

و باید فکر می‌کردم،

you know, there was something fundamentally profound about this.

می‌دانید، اینجا یک مسئله بنیادین عمیق در میان بود.

He was describing what great coaches do,

او داشت بیان می‌کرد که مربی‌های خوب چه می‌کنند،

and what they do is they are your external eyes and ears,

و کاری که می‌کنند این است که چشم و گوش بیرونی شما می‌شوند،

providing a more accurate picture of your reality.

و تصویر دقیق‌تری از واقعیت شما را ارائه می‌دهند.

They're recognizing the fundamentals.

آنان مسائل بنیادین را تشخیص می‌دهند.

They're breaking your actions down

آنها اعمال شما را تجزیه می‌کنند

and then helping you build them back up again.

و بعد کمکتان می‌کنند تا آنها را بازبسازید.

After two months of coaching,

بعد از دو ماه کار با مربی،

I felt myself getting better again.

احساس کردم که دوباره در حال بهتر شدنم.

And after a year,

و بعد از یک سال،

I saw my complications drop down even further.

دیدم که عوارض کار پزشکی‌ام حتی‌ بیش‌تر از قبل کاهش یافت.

It was painful.

دردناک بود.

I didn't like being observed,

از این که تحت نظر باشم خوشم نمی‌آمد،

and at times I didn't want to have to work on things.

و گاهی می‌شد که نمی‌خواستم روی بعضی چیزها کار کنم.

I also felt there were periods where I would get worse before I got better.

همچنین احساس می‌کردم که در برخی دوره‌ها قبل از آن که پیشرفت کنم، بدتر می‌شدم.

But it made me realize

اما باعث شد بفهمم

that the coaches were onto something profoundly important.

که کار مربی‌ درباره چیزی عمیقا مهم است.

In my other work,

من در کار دیگرم،

I lead a health systems innovation center called Ariadne Labs,

یک مرکز ابتکار سیستم سلامتی به نام «آزمایشگاه‌های آریادنه» را اداره می‌کنم،

where we work on problems in the delivery of health care,

و کارمان درباره مشکلات موجود در زمان ارائه خدمات بهداشتی است،

including global childbirth.

از جمله تولد نوزادان در جهان.

As part of it,

در چارچوب این برنامه،

we had worked with the World Health Organization

با سازمان بهداشت جهانی کار کردیم

to devise a safe childbirth checklist.

تا یک فهرست زایمان سالم تعبیه کنیم.

It lays out the fundamentals.

این فهرست نکات بنیادین را برمی‌شمارد.

It breaks down the fundamentals --

نکات بنیادین را تجزیه می‌کند --

the critical actions a team needs to go through

اقدامات حیاتی که یک تیم باید‌ انجام دهد

when a woman comes in in labor,

وقتی که یک زن موقع زایمانش می‌شود،

when she's ready to push,

وقتی که آماده فشار دادن است،

when the baby is out,

وقتی که بچه خارج می‌شود،

and then when the mom and baby are ready to go home.

و بعد وقتی که مادر و بچه آماده رفتن به خانه می‌شوند.

And we knew

ما می‌دانستیم

that just handing out a checklist wasn't going to change very much,

که صرف ارائه فهرست قرار نیست تغییر چشمگیری ایجاد کند،

and even just teaching it in the classroom wasn't necessarily going to be enough

و حتی تدریس آن در کلاس‌های درس الزاما کافی نخواهد بود

to get people to make the changes that you needed to bring it alive.

تا افراد تغییرات مورد نیاز شما را انجام دهند.

And I thought on my experience and said,

به تجربیات خودم فکر کردم و گفتم،

"What if we tried coaching?

«چطور است مربی را امتحان کنیم؟

What if we tried coaching at a massive scale?"

اگر در یک سطح گسترده مربی را امتحان کنیم، چه؟»

We found some incredible partners,

چند شریک فوق‌العاده پیدا کردیم،

including the government of India,

از جمله دولت هند،

and we ran a trial there in 120 birth centers.

و آنجا در ۱۲۰ زایشگاه شروع کردیم به طرح آزمایشی.

In Uttar Pradesh, in India's largest state.

در اوتار پرادش، بزرگترین استان هند.

Half of the centers basically we just observed,

در نیمی از زایشگاه‌ها، فقط نظارت می‌کردیم،

but the other half got visits from coaches.

اما در نیم دیگر، مربی‌ها سر می‌زدند.

We trained an army of doctors and nurses like this one

لشکری از پزشکان و پرستارها مثل این یکی را آموزش دادیم

who learned to observe the care and also the managers

و همچنین مدیران را، که یادگرفتند چطور بر پروسه کار نظارت کنند،

and then help them build on their strengths

و بعد کمکشان کردیم تا نقاط قوتشان را تحکیم کنند

and address their weaknesses.

و روی نقاط ضعفشان کار کنند.

One of the skills for example they had to work on with people --

مثلا یکی از مهارت‌هایی که باید رویش کارمی‌کردند --

turned out to be fundamentally important --

و معلوم شد که اهمیت بنیادین دارد --

was communication.

درباره ارتباط با مردم بود.

Getting the nurses to practice speaking up when the baby mask is broken

این که پرستارها تمرین کنند تا وقتی ماسک نوزاد خراب است، تذکر دهند

or the gloves are not in stock

یا وقتی که دستکش تمام شده،

or someone's not washing their hands.

یا وقتی که کسی دستهایش را نمی‌شوید.

And then getting others, including the managers,

و این که دیگران، از جمله مدیران

to practice listening.

شنیدن را تمرین کنند.

This small army of coaches ended up coaching 400 nurses

این گروه کوچک مربی‌ها با ۴۰۰ پرستار

and other birth attendants,

و دیگر پرسنل اتاق زایمان،

and 100 physicians and managers.

و ۱۰۰ پزشک و مدیر کار کردند.

We tracked the results across 160,000 births.

ما نتایج را در ۱۶۰ هزار زایمان، دنبال می‌کردیم.

The results ...

نتایج ...

in the control group you had --

در گروه‌های کنترل --

and these are the ones who did not get coaching --

یعنی آن‌هایی که سیستم مربی نداشتند --

they delivered on only one-third of 18 basic practices

آنها تنها یک سوم از ۱۸ اقدام اولیه

that we were measuring.

که ما اندازه می‌گرفتیم را انجام می‌دادند.

And most important was over the course of the years of study,

و نکته مهمتر این بود که طی سالیان متمادی مطالعه و بررسی،

we saw no improvement over time.

شاهد هیچ نوع پیشرفت و بهبودی در طول زمان نبودیم.

The other folks got four months of coaching

گروه دیگر، چهار ماه تحت برنامه کار با مربی قرار گرفتند

and then it tapered off over eight months,

و بعد این برنامه طی هشت ماه کاهش یافت،

and we saw them increase

و شاهد این بودیم

to greater than two-thirds of the practices being delivered.

که بیش از دو سوم نکاتی که آموزش دادیم به اجرا گذاشته شد.

It works.

این کار نتیجه داد.

We could see the improvement in quality,

ما شاهد بهبود کیفیت بودیم،

and you could see it happen across a whole range of centers

و می‌شد این را در مراکز مختلف تولد نوزاد دید.

that suggested that coaching could be a whole line of way

این نشان می‌دهد که مربی‌گری می‌تواند یک مسیر تمام عیار باشد

that we bring value to what we do.

برای این که به آنچه انجام می‌دهیم ارزش بیافزاییم.

You can imagine the whole job category that could reach out in the world

می‌توانید انواع زمینه‌های شغلی در جهان را تصور کنید که می‌شود سراغشان رفت

and that millions of people could fulfill.

و میلیون‌ها انسان می‌توانند انجامش دهند.

We were clearly at the beginning of it, though,

مشخص است که ما در ابتدای این راهیم،

because there was still a distance to go.

چون هنوز راه درازی در پیش است.

You have to put all of the checklist together

باید تمام نکات فهرست را در نظر بگیرید

to achieve the substantial reductions in mortality.

تا به کاهش چشمگیر مرگ‌ومیر نائل شوید.

But we began seeing the first places that were getting there,

ولی ما شروع کردیم به دیدن اولین جاهایی که داشتند به این هدف می‌رسیدند،

and this center was one of them

و این مرکز یکی از آنهاست

because coaching helped them learn to execute on the fundamentals.

چرا که سیستم مربی کمکشان کرد تا روی نکات بنیادین کار کنند.

And you could see it here.

و می‌توانید آن را اینجا ببینید.

This is a 23-year-old woman

این یک زن ۲۳ ساله است

who had come in by ambulance,

که با آمبولانس به اینجا آمده،

in labor with her third child.

برای زایمان بچه سومش.

She broke her water in the triage area,

کیسه آب او در وضعیت تریاژ ترکید،

so they brought her directly to the labor and delivery room,

بنابراین مستقیماً به اتاق زایمان منتقلش کردند،

and then they ran through their checks.

و بعد از اول تا آخر موارد فهرست را بررسی کردند.

I put the time stamp on here

اینجا زمان هر نکته را هم می‌گویم

so you could see how quickly all of this happens

تا ببینید که همه چیز چقدر سریع رخ می‌دهد

and how much more complicated that makes things.

و این چقدر همه چیز را پیچیده‌تر می‌کند.

Within four minutes,

ظرف چهار دقیقه،

they had taken the blood pressure, measured her pulse

فشار خون و نبضش را اندازه گرفتند،

and also measured the heart rate of the baby.

و همینطور ضربان قلب بچه را.

That meant that the blood pressure cuff and the fetal Doppler monitor,

این بدین معنی است که دستگاه فشار خون و مونیتور سنجش ضربان قبل نوزاد،

they were all there, and the nurse knew how to use them.

آنجا موجود بود، و پرستار استفاده از آنها را می‌دانست.

The team was skilled and coordinated.

تیم ماهر و هماهنگ بود.

The mom was doing great,

وضع مادر خوب بود.

the baby's heart rate was 143, which is normal.

ضربان قلب بچه ۱۴۳ بود، یعنی عادی.

Eight minutes later, the intensity of the contractions picked up,

هشت دقیقه بعد، شدت انقباض عضلانی افزایش یافت.

so the nurse washed her hands,

پرستارها دستهایشان را شسته،

put on clean gloves,

و دستکش‌های تمیز پوشیدند،

examined her and found that her cervix was fully dilated.

او را آزمایش کردند و دریافتند که عضلات دهانه رحم کاملاً باز شده،

The baby was ready to come.

و بچه آماده بیرون آمدن است.

She then went straight over to do her next set of checks.

پرستار بلافاصله رفت سراغ قدم‌های بعدی فهرست.

All of the equipment, she worked her way through

تمام تجهیزات را که در طول کار لازم داشت

and made sure she had everything she needed at the bedside.

کنترل کرد و مطمئن شد که همه چیز کنار تخت است.

The baby mask was there, the sterile towel,

ماسک بچه، حوله استریل، آنجا بود.

the sterile equipment that you needed.

تجهیزات استریلی که لازم داشت.

And then three minutes later, one push and that baby was out.

و بعد از سه دقیقه، یک فشار و بچه به دنیا آمده بود.

(Applause)

(تشویق حضار)‌

I was watching this delivery,

این زایمان را تماشا می‌کردم،

and suddenly I realized that the mood in that room had changed.

و ناگهان متوجه تغییر حال و هوای اتاق شدم.

The nurse was looking at the community health worker

پرستار به مددکار بهداشتی نگاه می‌کرد

who had come in with the woman

که با زن آمده بود

because that baby did not seem to be alive.

چون به نظر می‌رسید که بچه زنده نیست.

She was blue and floppy and not breathing.

رنگش کبود و بی‌رمق بود و نفس نمی‌کشید.

She would be one of that one-in-20.

این نوزاد دختر می‌توانست آن یک از ۲۰ بچه مرده باشد.

But the nurse kept going with her checkpoints.

اما پرستار طبق فهرست ادامه داد.

She dried that baby with a clean towel.

بچه را با حوله تمیز خشک کرد.

And after a minute, when that didn't stimulate that baby,

و بعد از یک دقیقه، وقتی که این کار نتوانست بچه را به تنفس وادارد،

she ran to get the baby mask

رفت سراغ ماسک بچه

and the other one went to get the suction.

و پرستار دیگر ساکشن را ‌آورد.

She didn't have a mechanical suction because you could count on electricity,

نمی‌توانست ساکشن مکانیکی داشته باشد، چون به این ترتیب به برق وابسته می‌شد،

so she used a mouth suction,

از ساکشن دهانی استفاده کرد،

and within 20 seconds,

و ظرف ۲۰ ثانیه،

she was clearing out that little girl's airways.

مجاری هوای دختر کوچک را باز کرد.

And she got back a green, thick liquid,

و مایع غلیظ سبزرنگی را خارج نمود،

and within a minute of being able to do that

ظرف یک دقیقه انجام این کار،

and suctioning out over and over,

و مکیدن چندباره مجرای تنفسی،

that baby started to breathe.

بچه شروع کرد به نفس کشیدن.

(Applause)

(تشویق حاضران)‌

Another minute and that baby was crying.

یک دقیقه دیگر طول کشید و بچه شروع کرد به گریه کردن.

And five minutes after that,

و پنج دقیقه بعد از آن،

she was pink and warming on her mother's chest,

رنگش صورتی شده بود و روی سینه مادرش گرم می‌شد،

and that mother reached out to grab that nurse's hand,

مادر دست پرستار را گرفت،

and they could all breathe.

و همه توانستند نفس راحتی بکشند.

I saw a team transformed because of coaching.

من این تیم را دیدم که در نتیجه آموزش مربی دچار تحول شد.

And I saw at least one life saved because of it.

و دست‌کم شاهد نجات یک جان‌ در نتیجه آن بودم.

We followed up with that mother a few months later.

چند ماه بعد باز به این مادر سر زدیم.

Mom and baby were doing great.

حال مادر و بچه عالی بودند.

The baby's name is Anshika.

نام بچه آنشیکا است.

It means "beautiful."

یعنی «زیبا.»

And she is what's possible

و او حاصلی است

when we really understand

که نتیجه درک کامل ما

how people get better at what they do.

از پیشرفت افراد در کارشان در بر داشت.

Thank you.

تشکر می‌کنم.

(Applause)

(تشویق حاضران)