How a fleet of wind-powered drones is changing our understanding of the ocean | Sebastien de Halleux

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: sadegh zabihi

We know more about other planets than our own,

ما از سیارات دیگر بیشتر از سیاره خودمان می‌دانیم،

and today, I want to show you a new type of robot

و امروز می‌خواهم نوع جدیدی از روبات را به شما نشان دهم

designed to help us better understand our own planet.

که برای کمک به شناخت بهتر سیاره خودمان طراحی شده است.

It belongs to a category

به دسته‌ای تعلق دارد

known in the oceanographic community as an unmanned surface vehicle, or USV.

که در محافل اقیانوس‌شناسی بعنوان وسیله سطحی بدون سرنشین یا USV شناخته می‌شود.

And it uses no fuel.

و هیچ سوختی مصرف نمی‌کند.

Instead, it relies on wind power for propulsion.

در عوض، از نیروی باد برای حرکت استفاده می‌کند.

And yet, it can sail around the globe for months at a time.

با این وجود می‌تواند در هر بار ماه‌ها در سرتاسر جهان دریانوردی کند.

So I want to share with you why we built it,

خب می‌خواهم بگویم چرا این وسیله را ساخته‌ایم،

and what it means for you.

و این برای شما چه اهمیتی دارد.

A few years ago, I was on a sailboat making its way across the Pacific,

چند سال قبل، من سوار بر یک قایق بادبانی در اقیانوس آرام

from San Francisco to Hawaii.

مسیر سانفرانسیسکو تا هاوایی را طی می‌کردم.

I had just spent the past 10 years working nonstop,

تا قبل از آن بدون توقف ۱۰ سال در حوزه

developing video games for hundreds of millions of users,

توسعه بازی‌های ویدیویی برای صدها میلیون مشتری کار کرده بودم،

and I wanted to take a step back and look at the big picture

و می‌خواستم یک قدم به عقب برگردم و به تصویر بزرگ نگاه کنم

and get some much-needed thinking time.

و به زمانی برای تفکر ضروری‌تر نیاز داشتم.

I was the navigator on board,

من در قایق، مسیریاب بودم،

and one evening, after a long session analyzing weather data

و یک بعد از ظهر پس از مدت زیادی تحلیل داده‌های آب و هوایی

and plotting our course,

و ترسیم مسیرمان،

I came up on deck and saw this beautiful sunset.

به عرشه آمدم و این غروب زیبا را دیدم.

And a thought occurred to me:

و فکری به ذهنم رسید:

How much do we really know about our oceans?

ما واقعاً چقدر در مورد اقیانوس‌ها می‌دانیم؟

The Pacific was stretching all around me as far as the eye could see,

دور تا دور من تا جایی که چشم کار می‌کرد همه‌اش اقیانوس آرام بود،

and the waves were rocking our boat forcefully,

و امواج داشتند قایق ما را به شدت تکان می‌دادند،

a sort of constant reminder of its untold power.

که یادآور قدرت ناگفته آن است.

How much do we really know about our oceans?

ما واقعاً چقدر در مورد اقیانوس‌ها می‌دانیم؟

I decided to find out.

تصمیم گرفتم که قضیه را دریابم.

What I quickly learned is that we don't know very much.

چیزی که سریع فهمیدم این بود که ما چیز زیادی نمی‌دانیم.

The first reason is just how vast oceans are,

دلیل اول اینکه اقیانوس‌ها اینقدر وسیع هستند،

covering 70 percent of the planet,

که ۷۰ درصد سطح سیاره را پوشانده‌اند،

and yet we know they drive complex planetary systems

و می‌دانیم که سیستم‌های پیچیده سیاره‌ای را بوجود می‌آورند

like global weather,

مثل آب و هوای جهانی،

which affect all of us on a daily basis,

که روزانه بر همه ما اثر می‌گذارد،

sometimes dramatically.

گاهی تأثیرهای بسیار شدید.

And yet, those activities are mostly invisible to us.

و همچنان بیشتر این فعالیت‌ها از دیده‌ها نهان است.

Ocean data is scarce by any standard.

با هر معیاری که بسنجیم اطلاعات اقیانوس‌ها کم هستند.

Back on land, I had grown used to accessing lots of sensors --

برگردیم به خشکی، من با تعداد زیادی حسگر کار کرده‌ام --

billions of them, actually.

در واقع میلیاردها حسگر.

But at sea, in situ data is scarce and expensive.

اما در مورد دریا، اطلاعات کمیاب است و گران‌قیمت.

Why? Because it relies on a small number of ships and buoys.

چرا؟ چون تمام اطلاعات حاصل تعداد کمی از کشتی‌ها و شناورهاست.

How small a number was actually a great surprise.

تعداد اینقدر کم است که موجب تعجب می‌شود.

Our National Oceanic and Atmospheric Administration,

سازمان ملی اقیانوس و جو،

better known as NOAA,

یا بهتر بگویم NOAA،

only has 16 ships,

فقط ۱۶ کشتی دارد،

and there are less than 200 buoys offshore globally.

و در جهان کمتر از ۲۰۰ بویه تحقیقاتی وجود دارد.

It is easy to understand why:

فهم علت این موضوع آسان است:

the oceans are an unforgiving place,

اقیانوس‌ها مکانی بی‌رحم هستند،

and to collect in situ data, you need a big ship,

و برای جمع‌آوری اطلاعات نیازمند یک کشتی بزرگ هستید،

capable of carrying a vast amount of fuel

که بتواند میزان زیادی سوخت

and large crews,

و تعداد زیادی خدمه با خود حمل کند،

costing hundreds of millions of dollars each,

که هر کشتی صدها میلیون دلار هزینه دارد،

or, big buoys tethered to the ocean floor with a four-mile-long cable

یا بویه‌های بزرگی که به کف اقیانوس با کابل‌های چهار مایلی مهار شده‌اند

and weighted down by a set of train wheels,

و با دسته‌ای از چرخ‌های قطار لنگر شده‌اند،

which is both dangerous to deploy and expensive to maintain.

که هم ارسال آن خطرناک است و هم نگهداری آن گران تمام می‌شود.

What about satellites, you might ask?

ممکن است بپرسید اما ماهواره‌ها چه؟

Well, satellites are fantastic,

خب، ماهواره‌ها خارق‌العاده هستند،

and they have taught us so much about the big picture

و چیزهای زیادی در مورد جهان

over the past few decades.

در چند دهه اخیر به ما آموخته‌اند.

However, the problem with satellites

به هر حال، مشکل ماهواره‌ها این است

is they can only see through one micron of the surface of the ocean.

که می‌توانند فقط یک میکرون از سطح اقیانوس را ببینند.

They have relatively poor spatial and temporal resolution,

ماهواره‌ها رزولوشن مکانی و زمانی پایینی دارند،

and their signal needs to be corrected for cloud cover and land effects

و سیگنال‌ها نیاز است که به خاطر پوشش‌های ابر، عوارض زمین و دیگر عوامل

and other factors.

تصحیح شوند.

So what is going on in the oceans?

خب در اقیانوس‌ها چه می‌گذرد؟

And what are we trying to measure?

و سعی داریم چه چیزی را اندازه بگیریم؟

And how could a robot be of any use?

و یک ربات چه کاربردی می‌تواند داشته باشد؟

Let's zoom in on a small cube in the ocean.

بگذارید روی یک مکعب کوچک در اقیانوس زوم کنیم.

One of the key things we want to understand is the surface,

یکی از چیزهایی که می‌خواهیم بدانیم سطح است،

because the surface, if you think about it,

چون سطح را اگر در موردش فکر کنید،

is the nexus of all air-sea interaction.

ارتباطی است بین برهم‌کنش‌های هوا-دریا.

It is the interface through which all energy and gases must flow.

محلی است که از طریق آن تمام انرژی و گازها می‌بایست جریان یابند.

Our sun radiates energy,

خورشید انرژی ساطع می‌کند،

which is absorbed by oceans as heat

که به شکل گرما توسط اقیانوس‌ها جذب می‌شود

and then partially released into the atmosphere.

و این گرما سپس به درون جو آزاد می‌شود.

Gases in our atmosphere like CO2 get dissolved into our oceans.

گازهای جو مثل دی‌اکسیدکربن در اقیانوس‌ها حل می‌شوند.

Actually, about 30 percent of all global CO2 gets absorbed.

در واقع، حدود ۳۰ درصد تمام دی‌اکسیدکربن جهان جذب می‌شود.

Plankton and microorganisms release oxygen into the atmosphere,

پلانکتون‌ها و میکروارگانیسم‌ها اکسیژن را به درون جو آزاد می‌کنند،

so much so that every other breath you take comes from the ocean.

تقریباً نفسی که می‌گیریم یک در میان از اقیانوس می‌آید.

Some of that heat generates evaporation, which creates clouds

بخشی از آن گرما صرف تبخیر می‌شود که موجب تشکیل ابرها می‌شود

and then eventually leads to precipitation.

و سپس در نهایت به بارندگی منجر می‌شود.

And pressure gradients create surface wind,

و گرادیان‌های فشار بادهای سطحی را بوجود می‌آورد،

which moves the moisture through the atmosphere.

که رطوبت را به درون جو می‌برد.

Some of the heat radiates down into the deep ocean

بخشی از گرما به اعماق اقیانوس ساطع می‌شود

and gets stored in different layers,

و در لایه‌های مختلف ذخیره می‌شود،

the ocean acting as some kind of planetary-scale boiler

اقیانوس دارد همانند یک بویلر در مقیاس سیاره عمل می‌کند

to store all that energy,

تا تمام انرژی را ذخیره کند،

which later might be released in short-term events like hurricanes

که بعدها ممکن است به شکل حوادث کوتاه مدتی مثل طوفان و گرداب

or long-term phenomena like El Niño.

یا پدیده‌ بلندمدتی مثل ال‌نینو آزاد شود.

These layers can get mixed up by vertical upwelling currents

این لایه‌ها می‌توانند با جریان‌های بالارونده عمودی

or horizontal currents, which are key in transporting heat

یا جریان‌های افقی ترکیب شده و عاملی باشند برای انتقال گرما

from the tropics to the poles.

از استوا به قطب‌ها.

And of course, there is marine life,

و البته، حیات دریایی را فراموش نکنیم

occupying the largest ecosystem in volume on the planet,

که بزرگترین اکوسیستم روی زمین است،

from microorganisms to fish to marine mammals,

از میکروارگانیسم‌ها تا ماهی‌ها و پستانداران دریایی،

like seals, dolphins and whales.

مانند فک‌ها، دلفین‌ها و وال‌ها.

But all of these are mostly invisible to us.

اما همه اینها اغلب از دید ما پنهان هستند.

The challenge in studying those ocean variables at scale

چالش مطالعه این متغیرهای بزرگ اقیانوسی

is one of energy,

از جنس انرژی است،

the energy that it takes to deploy sensors into the deep ocean.

انرژی لازم برای ارسال سنسورها به اعماق اقیانوس.

And of course, many solutions have been tried --

و البته راه‌حل‌های زیادی آزمایش شده‌اند --

from wave-actuated devices

از دستگاه‌های عمل‌کننده توسط امواج

to surface drifters

تا شناورهای سطحی

to sun-powered electrical drives --

تا تجهیزات الکتریکی خورشیدی --

each with their own compromises.

هر یک با مزایای مختص خودش.

Our team breakthrough came from an unlikely source --

دستاورد تیم ما از یک منبع غیرمحتمل آمده است --

the pursuit of the world speed record in a wind-powered land yacht.

دست یافتن به سرعت رکورد جهانی با یک قایق بادبانی.

It took 10 years of research and development

در نتیجه ده سال تحقیق و توسعه

to come up with a novel wing concept

به یک شکل جدید از بال دست یافتیم

that only uses three watts of power to control

که برای کنترل فقط به سه وات برق نیاز دارد

and yet can propel a vehicle all around the globe

ولی می‌تواند یک وسیله نقلیه را در سرتاسر جهان

with seemingly unlimited autonomy.

و با سطح نامحدود اتوماسیون حرکت دهد.

By adapting this wing concept into a marine vehicle,

با افزودن این بال به یک وسیله نقلیه دریایی،

we had the genesis of an ocean drone.

پیدایش قایق‌های بدون سرنشین اقیانوسی را اعلام کردیم.

Now, these are larger than they appear.

اینها از چیزی که به نظر می‌رسد بزرگتر هستند.

They are about 15 feet high, 23 feet long, seven feet deep.

اینها دارای ۴/۵ متر ارتفاع، ۷ متر طول و ۲/۱ متر عمق هستند.

Think of them as surface satellites.

فکر کنید چیزی شبیه ماهواره دریایی.

They're laden with an array of science-grade sensors

اینها با دسته‌ای از سنسورهای علمی تجهیز شده‌اند

that measure all key variables,

که تمام متغیرهای کلیدی را اندازه می‌گیرند،

both oceanographic and atmospheric,

هم اقیانوس‌شناسی و هم هواشناسی،

and a live satellite link transmits this high-resolution data

و یک لینک مستقیم ماهواره‌ای این اطلاعات

back to shore in real time.

دقیق را به صورت لحظه‌ای مخابره می‌کند.

Our team has been hard at work over the past few years,

تیم ما چند سال اخیر به شدت کار کرده است،

conducting missions in some of the toughest ocean conditions

تا مأموریتی را در سخت‌ترین شرایط اقیانوسی

on the planet,

روی کره زمین،

from the Arctic to the tropical Pacific.

از قطب تا نواحی استوایی اقیانوس آرام انجام دهد.

We have sailed all the way to the polar ice shelf.

ما تمام مسیر را تا یخچال‌های قطبی دریانوردی کرده‌ایم.

We have sailed into Atlantic hurricanes.

به درون طوفان‌های اقیانوس اطلس رفته‌ایم.

We have rounded Cape Horn,

کیپ هورن (جنوب شیلی) را دور زده‌ایم،

and we have slalomed between the oil rigs of the Gulf of Mexico.

از لابه‌لای سکوهای نفتی خلیج مکزیک عبور کرده‌ایم.

This is one tough robot.

رباتی قدرتمند است.

Let me share with you recent work that we did

بگذارید بخشی از کارهای اخیر را در اطراف جزایر پریبیلف

around the Pribilof Islands.

عرض کنم.

This is a small group of islands deep in the cold Bering Sea

گروهی از جزایر کوچک در دریای سرد برینگ

between the US and Russia.

بین آمریکا و روسیه.

Now, the Bering Sea is the home of the walleye pollock,

اکنون دریای برینگ منزلگاه والی پولاک است،

which is a whitefish you might not recognize,

که نوعی ماهی سفید است که ممکن است نشناسید،

but you might likely have tasted if you enjoy fish sticks or surimi.

ولی اگر علاقمند سوریمی یا فیش استیک هستید احتمالاً مزه کرده‌اید.

Yes, surimi looks like crabmeat, but it's actually pollock.

بله سوریمی شبیه گوشت خرچنگ است ولی در واقع پولاک است.

And the pollock fishery is the largest fishery in the nation,

و صید پولاک بزرگترین صیادی کشور

both in terms of value and volume --

هم از لحاظ ارزش و هم از لحاظ حجم است--

about 3.1 billion pounds of fish caught every year.

حدود ۱/۴ میلیارد کیلوگرم از این ماهی سالانه صید می‌شود.

So over the past few years, a fleet of ocean drones

بنابراین چند سال اخیر ناوگانی از قایق‌های بدون سرنشین

has been hard at work in the Bering Sea

کار سختی را در دریای برینگ داشته‌اند

with the goal to help assess the size of the pollock fish stock.

به هدف اینکه میزان ذخیره منابع ماهی پولاک را برآورد کنند.

This helps improve the quota system that's used to manage the fishery

این برآورد به نظام سهمیه‌بندی برای مدیریت ذخایر شیلاتی کمک می‌کند،

and help prevent a collapse of the fish stock

از نابودی ذخایر شیلاتی جلوگیری می‌کند

and protects this fragile ecosystem.

و این اکوسیستم شکننده را حفظ می‌کند.

Now, the drones survey the fishing ground using acoustics,

اکنون، قایق‌های بدون سرنشین بستر ماهیگیری را با امواج صوتی

i.e., a sonar.

یا همان سونار بررسی می‌کنند.

This sends a sound wave downwards,

امواج صوتی را به سمت پایین می‌فرستد،

and then the reflection, the echo from the sound wave

و بازتاب امواج صوتی

from the seabed or schools of fish,

از بستر دریا یا گروه ماهی‌ها

gives us an idea of what's happening below the surface.

اطلاعاتی از اتفاقاتی که زیر سطح دریا رخ می‌دهد را به ما می‌دهد.

Our ocean drones are actually pretty good at this repetitive task,

این قایق‌های بدون سرنشین اقیانوسی در کارهای تکرارشدنی خیلی خوب هستند،

so they have been gridding the Bering Sea day in, day out.

بنابراین دارند دریای برینگ را روز به روز شبکه‌بندی می‌کنند.

Now, the Pribilof Islands are also the home of a large colony of fur seals.

اکنون، جزایر پریبیلف منزلگاه گروه بزرگی از فک‌های خزدار هم هستند.

In the 1950s, there were about two million individuals in that colony.

در دهه ۱۹۵۰ حدود دو میلیون از این حیوان وجود داشت.

Sadly, these days, the population has rapidly declined.

متأسفانه این روزها تعداد آن‌ها به شدت کاهش یافته است.

There's less than 50 percent of that number left,

کمتر از ۵۰ درصد آن تعداد باقی مانده‌اند،

and the population continues to fall rapidly.

و کاهش جمعیت همچنان به شدت ادامه دارد.

So to understand why,

برای اینکه علت را دریابیم،

our science partner at the National Marine Mammal Laboratory

همکار دانشمندمان در آزمایشگاه ملی پستانداران دریایی

has fitted a GPS tag on some of the mother seals,

یک برچسب جی‌پی‌اس را به تعدادی از فک‌های مادر

glued to their furs.

و به خز آن‌ها چسبانده است.

And this tag measures location and depth

و این برچسب موقعیت و عمق را اندازه می‌گیرد

and also has a really cool little camera

و دارای یک دوربین کوچک است

that's triggered by sudden acceleration.

که با تکانه‌های ناگهانی فعال می‌شود.

Here is a movie taken by an artistically inclined seal,

این فیلمی است که توسط یک فک در زیر آب تهیه شده است،

giving us unprecedented insight into an underwater hunt

و نگاهی بی‌سابقه به شکار زیر آب را به ما عرضه می‌کند

deep in the Arctic,

در اعماق قطب شمال،

and the shot of this pollock prey

و گرفتن این طعمه پولاک

just seconds before it gets devoured.

درست ثانیه‌هایی قبل از خورده شدن.

Now, doing work in the Arctic is very tough, even for a robot.

کار کردن در قطب شمال بسیار سخت است حتی برای یک ربات

They had to survive a snowstorm in August

آنها باید در کولاک آگوست دوام بیاورند

and interferences from bystanders --

و مداخله تماشاگرنماها --

that little spotted seal enjoying a ride.

این فک خالدار که دارد از سواری لذت می‌برد.

(Laughter)

(خنده)

Now, the seal tags have recorded over 200,000 dives over the season,

اکنون، برچسب فک‌ها بیش از دویست‌هزار شیرجه زیرآبی را در طول فصل ثبت کرده‌اند،

and upon a closer look,

و با یک نگاه دقیق‌تر،

we get to see the individual seal tracks and the repetitive dives.

ما توانسته‌ایم مسیر هر فک و شیرجه‌های تکراری را ببینیم.

We are on our way to decode what is really happening

در مسیری برای رمزگشایی اتفاقات در حال وقوع

over that foraging ground,

در این محیط غذایی فک‌ها قرار داریم،

and it's quite beautiful.

و این واقعاً زیباست.

Once you superimpose the acoustic data collected by the drones,

وقتی با اطلاعات بازتاب امواج صوتی حاصل از قایق بدون سرنشین مواجه می‌شوید،

a picture starts to emerge.

کم‌کم تصویری حاصل می‌شود.

As the seals leave the islands and swim from left to right,

فک‌ها جزایر را ترک می‌کنند و از چپ به راست شنا می‌کنند،

they are observed to dive at a relatively shallow depth of about 20 meters,

مشاهده می‌شود که فک‌ها در اعماق نسبتاً کم حدود ۲۰ متر شیرجه می‌روند،

which the drone identifies is populated by small young pollock

اعماقی که قایق بدون سرنشین محلی از تجمع پولاک‌های جوان

with low calorific content.

و با کالری کم تشخیص داده است.

The seals then swim much greater distance and start to dive deeper

سپس فک‌ها فواصل بسیار بیشتری را شنا می‌کنند و عمیق‌تر شیرجه می‌روند

to a place where the drone identifies larger, more adult pollock,

به محلی که قایق بدون سرنشین تجمع بزرگتر از پولاک‌های بالغ‌تر را تشخیص داده

which are more nutritious as fish.

که به عنوان ماهی مغذی‌تر هستند.

Unfortunately, the calories expended by the mother seals

متأسفانه کالری‌ها توسط فک‌های مادر

to swim this extra distance

برای شنای مسافت‌های اضافه مصرف می‌شود

don't leave them with enough energy to lactate their pups back on the island,

و هنگام بازگشت انرژی کافی برای شیر دادن به توله‌ها باقی نمی‌ماند،

leading to the population decline.

که به کاهش جمعیت منجر می‌شود.

Further, the drones identify that the water temperature around the island

بعلاوه قایق‌ها تشخیص داده‌اند که دمای آب اطراف جزایر

has significantly warmed.

به شدت گرم شده است.

It might be one of the driving forces that's pushing the pollock north,

این شاید یکی از علت‌های مهاجرت پولاک‌ها به سمت شمال باشد،

and to spread in search of colder regions.

و به دنبال مناطق سردتری باشند.

So the data analysis is ongoing,

خب تحلیل داده‌ها ادامه دارد،

but already we can see that some of the pieces of the puzzle

اما پیشاپیش می‌توانیم برخی از قطعات پازل

from the fur seal mystery

راز فک‌های خزدار را ببینیم

are coming into focus.

و بر آن تمرکز کنیم.

But if you look back at the big picture,

اما اگر وسیع‌تر بنگریم،

we are mammals, too.

ما هم پستاندار هستیم.

And actually, the oceans provide up to 20 kilos of fish per human per year.

و در واقع اقیانوس‌ها سالانه بیش از ۲۰ کیلو ماهی به ازای هر نفر فراهم می‌کنند.

As we deplete our fish stocks, what can we humans learn

اگر منابع ماهی خود را تمام کنیم از داستان فک خزدار

from the fur seal story?

چه می‌توانیم بیاموزیم؟

And beyond fish, the oceans affect all of us daily

فارغ از بحث ماهی، اقیانوس‌ها هر روز بر ما اثر می‌گذارند

as they drive global weather systems,

زیرا سیستم آب و هوای جهانی را به وجود می‌آورند،

which affect things like global agricultural output

که روی چیزهایی مثل تولید جهانی کشاورزی اثر می‌گذارد

or can lead to devastating destruction of lives and property

یا می‌تواند از طریق طوفان‌ها، گرمای شدید و سیل‌ها

through hurricanes, extreme heat and floods.

به ویرانی نفوس و املاک منجر شود.

Our oceans are pretty much unexplored and undersampled,

اقیانوس‌ها به شدت ناشناخته و بررسی نشده هستند،

and today, we still know more about other planets than our own.

و امروز ما در مورد سیارات دیگر بیش از سیاره خودمان می‌دانیم.

But if you divide this vast ocean in six-by-six-degree squares,

اما اگر شما این اقیانوس وسیع را به مربع‌های درجه شش در شش تقسیم کنید،

each about 400 miles long,

هر ضلع مربع حدود ۶۴۴ کیلومتر باشد،

you'd get about 1,000 such squares.

هزار تا از این مربع‌ها خواهید داشت.

So little by little, working with our partners,

و قدم به قدم با همکارانمان کار کنیم،

we are deploying one ocean drone in each of those boxes,

ما داریم در هر یک از این مربع‌ها یک قایق بدون سرنشین می‌فرستیم،

the hope being that achieving planetary coverage

به امید اینکه کل سیاره را پوشش دهیم

will give us better insights into those planetary systems

که به ما دید بهتری از دیگر سیستم‌های سیاره‌ای خواهد داد

that affect humanity.

که بر انسانیت ما اثر می‌گذارد.

We have been using robots to study distant worlds in our solar system

ما از ربات‌ها برای مطالعه جهان‌های دور در منظومه شمسی

for a while now.

مدتی است که استفاده می‌کنیم.

Now it is time to quantify our own planet,

الان وقت آن رسیده که سیاره خودمان را کمیت‌سنجی کنیم،

because we cannot fix what we cannot measure,

چون نمی‌توانیم چیزی را که نمی‌توان اندازه گرفت، تعمیر کنیم،

and we cannot prepare for what we don't know.

و نمی‌توانیم برای چیزی که نمی‌دانیم آماده شویم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)