What a world without prisons could look like | Deanna Van Buren

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: sadegh zabihi

A lot of people call me a "justice architect."

خیلی‌ها من رو معمار عدالت صدا می‌زنند.

But I don't design prisons.

اما من زندان طراحی نمی‌کنم.

I don't design jails.

من زندان محلی طراحی نمی‌کنم.

I don't design detention centers, and I don't even design courthouses.

من بازداشتگاه و حتی ساختمان‌های دادگاه طراحی نمی‌کنم.

All the same, I get a call every week,

با این‌حال، هر هفته تماس‌هایی دریافت می‌کنم،

saying, "OK, but you design better prisons, right?

که می‌پرسند "خب، شما زندان‌های بهتری طراحی می‌کنید، درسته؟

You know, like those pretty ones they're building in Europe."

می‌دونید، مثل اون زندان‌های قشنگی که در اروپا می‌سازند."

And I always pause.

و من همیشه تامل می‌کنم.

And I invite them,

و از آن‌ها دعوت می‌کنم،

and I invite you today,

همون‌طور که امروز از شما دعوت می‌کنم،

to imagine a world without prisons.

که دنیایی بدون زندان رو تصور کنید.

What does that justice feel and look like?

آن عدالت چه شکلی خواهد بود و چه حسی خواهد داشت؟

What do we need to build to get there?

چه چیز باید بسازیم تا به آن‌جا برسیم؟

I'd like to show you some ideas today of things that we're building.

می‌خوام امروز ایده‌هایی از چیزهایی که ما داریم می‌سازیم رو بهتون نشون بدم.

And I'm going to start with an early prototype.

و می‌خوام با یک نمونه‌ی آزمایشی اولیه شروع کنم.

This I built when I was five.

این رو وقتی پنج ساله بودم ساختم.

I call it "the healing hut."

بهش می‌گم "کلبه‌ی درمان‌گر."

And I built it after I got sent home from school

وقتی ساختمش که من رو از مدرسه به عنوان تنبیه به خونه فرستادند

for punching this kid in the face because he called me the N-word.

چون به صورت یک بچه مشت زده بودم چون به من گفته بود کاکاسیاه.

OK, he deserved it.

خب، حقش بود.

It happened a lot, though,

اما این اتفاق زیاد می‌افتاد، چون حضور خانواده‌‌‌ی من

because my family had desegregated a white community in rural Virginia.

تفکیک نژادی جامعه‌ی سفیدپوست منطقه‌ی روستایی ویرجینیا رو فسخ کرده بود.

And I was really scared.

و من واقعا وحشت‌زده بودم.

I was afraid.

می‌ترسیدم.

I was angry.

عصبانی بودم.

And so I would run into the forest, and I would build these little huts.

پس به درون جنگل فرار می‌کردم و این کلبه‌های کوچک رو می‌ساختم.

They were made out of twigs and leaves and blankets I had taken from my mom.

اون‌ها رو با شاخه‌ها و برگ‌های درختان و پتوهایی که از مادرم گرفته بودم می‌ساختم.

And as the light would stream into my refuge,

و وقتی نور به پناهگاهم می‌تابید،

I would feel at peace.

من احساس آرامش می‌کردم.

Despite my efforts to comfort myself,

علیرغم تلاش‌های من برای آروم کردن خودم،

I still left my community as soon as I could,

به محض اینکه تونستم از اون محیط بیرون زدم،

and I went to architecture school

و به مدرسه‌ی معماری رفتم

and then into a professional career designing shopping centers,

و بعد وارد شغل حرفه‌ای در طراحی مراکز خرید شدم،

homes for the wealthy

خانه برای افراد مرفه

and office buildings,

و ساختمان‌های اداری،

until I stepped into a prison for the first time.

تا اینکه برای اولین بار پا به یک زندان گذاشتم.

It was the Chester State Correctional Institution in Pennsylvania.

نامش مرکز اصلاح و تربیت چستراستیت در پنسیلوانیا بود.

And my friend, she invited me there

و دوستم که من رو به اون‌جا دعوت کرده بود

to work with some of her incarcerated students

که با برخی از دانش‌آموزانش که اون‌جا زندانی بودند کار کنیم

and teach them about the positive power of design.

و به اون‌ها در مورد نیروی مثبت طراحی درس بدیم.

The irony is so obvious, right?

کنایی بودن موقعیت خیلی واضحه، نه؟

As I approached this concrete building, these tiny little windows,

وقتی به این ساختمان بتنی نزدیک می‌شدم با پنجره‌های خیلی کوچک‌ش،

barbed wire, high walls, observation towers,

سیم‌های خاردارش، دیوارهای بلندش، برج‌های دیده‌بانی‌ش،

and on the inside, these cold, hard spaces,

و داخل‌ش این فضاهای سخت و سرد،

little light or air,

نور و هوای کم،

the guards are screaming, the doors are clanking,

نگهبان‌ها فریاد می‌زدند درها جرنگ‌جرنگ صدا می‌دادند،

there's a wall of cells filled with so many black and brown bodies.

دیواری از سلول‌ها پر از جثه‌های سیاه و قهوه‌ای.

And I realized that what I was seeing

و فهمیدم چیزی که می‌بینم

was the end result of our racist policies that had caused mass incarceration.

نتیجه‌ی سیاست‌های نژادپرستانه‌ی ماست که موجب این محکومیت‌های انبوه شده.

But as an architect, what I was seeing

ولی به عنوان یک معمار، چیزی که می‌دیدم

was how a prison is the worst building type we could have created

این بود که یک زندان چطور می‌تونه بدترین نوع ساختمانی باشه که می‌شد بسازیم

to address the harm that we're doing to one another.

برای اینکه آسیبی که به هم می‌رسونیم رو نشون بدیم.

I thought, "Well, could I design an alternative to this,

با خودم فکر کردم خب، می‌تونم جایگزینی براش طراحی کنم،

other than building a prettier prison?"

غیر از اینکه زندان قشنگ‌تری بسازم؟

It didn't feel good to me; it still doesn't feel good.

برای من حس خوبی نداشت؛ هنوز هم نداره.

But back then, I just didn't know what to do.

اما اون موقع، واقعا نمی‌دونستم باید چی‌کار کنم.

What do we build instead of this?

به جای این چی بسازیم؟

And then I heard about restorative justice.

و بعد با مفهوم عدالت ترمیمی آشنا شدم.

I felt at peace again,

دوباره احساس آرامش کردم،

because here was an alternative system

چون حالا سیستم جایگزینی وجود داشت

that says when a crime is committed, it is a breach of relationship,

که می‌گفت وقتی جنایتی اتفاق می‌افته مثل یک شکاف در رابطه‌ست،

that the needs of those who have been harmed

که در ابتدا باید به نیازهای کسانی

must be addressed first;

که آسیب دیدند رسیدگی بشه؛

that those who have committed the offense

که اون‌هایی که آسیب رسوندند

have an obligation to make amends.

موظف به جبران هستند.

And what they are are really intense dialogues,

و این جبران گفتگوهای سخت و دشواریه،

where all stakeholders come together to find a way to repair the breach.

که تمام طرفین دعوا یک جا جمع می‌شوند که راهی برای ترمیم اون شکاف پیدا کنند.

Early data shows that restorative justice builds empathy;

آمار اولیه نشون می‌ده عدالت ترمیمی شفقت ایجاد می‌کنه؛

that it reduces violent reoffending by up to 75 percent;

که امکان آسیب‌رسانی خشن مجدد رو تا ۷۵ درصد کاهش می‌ده؛

that it eases PTSD in survivors of the most severe violence.

که اختلالات روانی پس از بحران رو در بیشتر بازماندگان این خشونت‌های شدید کاهش می‌ده.

And because of these reasons,

و به خاطر این دلایل،

we see prosecutors and judges and district attorneys

ما شاهد بازپرس‌ها و قاضی‌ها و دادستان‌هایی هستیم

starting to divert cases out of court and into restorative justice

که شروع به انتقال پرونده‌ها از دادگاه به سیستم عدالت جبرانی کردند

so that some people never touch the system altogether.

برای اینکه پای یک سری افراد دیگه به این سیستم کشیده نشه.

And so I thought, "Well, damn -- why aren't we designing for this system?"

پس من فکر کردم "خب، لعنتی -- چرا ما برای این سیستم طراحی نمی‌کنیم؟"

(Applause)

(تشویق)

Instead of building prisons,

به جای ساختن زندان‌ها،

we should be building spaces to amplify restorative justice.

باید ساختمان‌ها و فضاهایی بسازیم که اثربخشی سیستم عدالت ترمیمی رو تقویت کنه.

And so I started in schools,

بنابراین من از مدارس شروع کردم،

because suspensions and expulsions

چرا که تعلیق‌ها و اخراج‌ها

have been fueling the pathway to prison for decades.

دهه‌هاست که مسیر به زندان رفتن رو هموار می‌کنه.

And many school districts -- probably some of your own --

و خیلی از مناطق تحصیلی -- احتمالا برخی از مناطق خود شما --

are turning to restorative justice as an alternative.

به عدالت ترمیمی به عنوان جایگزین رو آوردند.

So, my first project -- I just turned this dirty little storage room

خب اولین پروژه‌م -- تازه یک اتاق انباری کوچک و کثیف رو

into a peacemaking room for a program in a high school

به یک اتاق صلح و آشتی برای برنامه‌ای در یک دبیرستان تبدیل کرده بودم

in my hometown of Oakland.

در شهر خودم اوکلند.

And after we were done, the director said

و وقتی کارمون تموم شد، مدیر گفت

that the circles she was holding in this space

حلقه‌هایی از افراد که در این مکان دور هم جمع می‌کنه

were more powerful in bringing the community together

پرقدرتتر بوده در متحد کردن جامعه

after fighting at school and gun violence in the community,

بعد از درگیری‌ها در مدرسه و خشونت‌های مسلحانه در جامعه

and that students and teachers started to come here

و اینکه دانش‌آموزان و معلمین شروع به مراجعه به اینجا کردند

just because they saw it as a space of refuge.

فقط برای اینکه اون رو یک پناهگاه می‌دیدند.

So what was happening is that the space was amplifying the effects of the process.

پس اتفاقی که داشت می‌افتاد این بود که فضا داشت تاثیرات فرآیند رو تقویت می‌کرد.

OK, then I did something that architects always do, y'all.

خب، بعد من کاری رو کردم که معمارها همیشه انجام می‌دهند.

I was like, I'm going to build something massive now, right?

گفتم که، حالا می‌رم که یک چیز عظیم بسازم، نه؟

I'm going to build the world's first restorative justice center all by myself.

می‌خوام به تنهایی اولین مرکز سیستم عدالت ترمیمی دنیا رو بسازم.

And it's going to be a beautiful figure on the skyline,

و قراره یک شکل زیبا در افق باشه،

like a beacon in the night.

مثل یک چراغ دریایی در شب.

Thousands of people will come here instead of going to court.

هزاران نفر به جای دادگاه به این‌جا خواهند اومد.

I will single-handedly end mass incarceration

من دست تنها به محکویت‌های انبوه پایان خواهم داد

and win lots of design awards.

و کلی جوایز طراحی خواهم گرفت.

(Laughter)

(خنده حضار)

And then I checked myself --

و بعد یک نگاه به خودم انداختم --

(Laughter)

(خنده حضار)

because here's the deal:

چون ماجرا از این قراره:

we are incarcerating more of our citizens per capita

سرانه‌ی محکومیت شهروندان ما

than any country in the world.

بیش از هر کشور دیگه‌ای در دنیاست.

And the fastest-growing population there are black women.

و زنان سیاه‌پوست بیشترین رشد جمعیت در این آمار رو دارند.

Ninety-five percent of all these folks are coming home.

نود و پنج درصد این آدم‌ها دارند به خونه برمی‌گردند.

And most of them are survivors of severe sexual, physical and emotional abuse.

و بیشتر آن‌ها نجات‌یافتگان آزارهای شدید جنسی، جسمی و روحی هستند.

They have literally been on both sides of the harm.

آن‌ها به معنای واقعی کلمه از هر دو طرف آسیب دیده‌اند.

So I thought, uh, maybe I should ask them

پس من فکر کردم، شاید باید از اون‌ها بپرسم

what we should build instead of prisons.

که به جای زندان‌ باید چی بسازیم.

So I returned with a restorative justice expert,

پس با یک متخصص عدالت ترمیمی برگشتم،

and we started to run the country's first design studios

و ما اولین استودیوهای طراحی کشور رو راه‌اندازی کردیم

with incarcerated men and women

با زنان و مردان زندانی

around the intersection of restorative justice and design.

حول فصل مشترک عدالت ترمیمی و طراحی.

And it was transformative for me.

و این کار من رو دگرگون کرد.

I saw all these people behind walls in a totally different way.

من تمام این آدم‌های اون سوی دیوار به شکلی کاملا متفاوت دیدم.

These were souls deeply committed to their personal transformation

این‌ها روح‌هایی بودند متعهد به تغییر شخصی خودشون

and being accountable.

و مسئولیت‌پذیر بودن.

They were creative, they were visionary.

اون‌ها خلاق بودند، دید خوبی داشتند.

Danny is one of those souls.

دنی یکی از اون‌هاست

He's been incarcerated at San Quentin for 27 years

او ۲۷ ساله در زندان سن کوئنتینه

for taking a life at the age of 21.

برای ارتکاب قتل در ۲۱ سالگی.

From the very beginning,

از همون اول،

he's been focused on being accountable for that act

تمرکزش رو گذاشته بود برای مسئولیت‌پذیری کاری که کرده

and doing his best to make amends from behind bars.

و برای اینکه بهترین تلاشش رو برای جبران از پشت میله‌ها انجام بده.

He brought that work into a design for a community center

او این کار رو با طراحی یک مرکز اجتماعات انجام داد.

for reconciliation and wellness.

برای آشتی و نیکی.

It was a beautiful design, right?

طراحی زیبایی بود، درسته؟

So it's this green campus filled with these circular structures

خب این یک محوطه‌ی بود سبز پر از سازه‌های دایره‌ای

for victim and offender dialogue.

برای گفتگو میان قربانی و متعرض.

And when he presented the project to me,

و وقتی او پروژه رو به من نشون داد

he started crying.

شروع کرد گریه کردن.

He said, "After being in the brutality of San Quentin for so long,

او گفت: "بعد از اینهمه وقت بودن در فضای بی‌رحم سن‌کوئنتین،

we don't think reconciliation will happen.

ما فکر نمی‌کنیم آشتی اتفاق بیفته.

This design is for a place that fulfills the promise of restorative justice.

این طراحی برای جاییه که به وعده‌ی عدالت ترمیمی عمل کنه.

و حالا دست‌یافتنی‌تر به نظر میاد."

And it feels closer now."

I know for a fact

من این واقعیت رو می‌دونم

that just the visualization of spaces for restorative justice and healing

که تنها تصور فضاهای عدالت ترمیمی و درمانی

are transformative.

دگرگون‌کننده هستند.

I've seen it in our workshops over and over again.

نمونه‌هاش رو بارها و بارها در کارگاه‌هامون دیدم

But I think we know that just visualizing these spaces is not enough.

ولی فکر می‌کنم همه می‌دونیم تنها تصور این فضاها کافی نیست.

We have to build them.

باید اون‌ها رو بسازیم.

And so I started to look for justice innovators.

پس من شروع به جستجوی مبتکران عدالت کردم.

They are not easy to find.

پیدا کردن‌شون آسون نیست.

But I found one.

ولی من یکی‌شون رو پیدا کردم.

I found the Center for Court Innovation.

من مرکز ابتکار دادگاهی رو پیدا کردم.

They were bringing Native American peacemaking practices

آن‌ها شیوه‌های برقراری صلح در آمریکایی‌های بومی رو وارد می‌کردن

into a non-Native community

به یک جامعه‌ی غیربومی

for the very first time in the United States.

برای اولین بار در آمریکا.

And I approached them, and I said,

و من باهاشون تماس گرفتم و گفتم،

"OK, well, as you set up your process,

خب، باشه همینطور که دارید فرآیندتون رو راه‌اندازی می‌کنید،

could I work with the community to design a peacemaking center?"

آیا من می‌تونم با جمع‌تون برای طراحی یک مرکز آشتی همکاری کنم؟

And they said yes.

و اون‌ها جواب مثبت دادند.

Thank God, because I had no backup to these guys.

خدا رو شکر، چون جایگزینی براشون نداشتم.

And so, in the Near Westside of Syracuse, New York,

پس در نیو وست‌ساید سیراکیوز، در نیویورک،

we started to run design workshops with the community

ما کارگاه‌های طراحی رو راه‌اندازی کردیم

to both locate and reenvision an old drug house

برای اینکه یک موادمخدر فروشی قدیمی رو پیدا کنیم و آماده‌ش کنیم

to be a peacemaking center.

برای تبدیل شدن به یک مرکز صلح و آشتی.

The Near Westside Peacemaking Project is complete.

حالا پروژه‌ی مرکز صلح و آشتی نیر وست‌ساید تکمیل شده.

And they are already running over 80 circles a year,

و همین حالا سالانه بیش از ۸۰ تجمع از افراد رو برگزار می‌کنه،

with a very interesting outcome,

با نتایج بسیار جالب،

and that it is the space itself

و اینکه خود فضاست

that's convincing people to engage in peacemaking

که مردم رو به مشارکت در صلح و آشتی قانع می‌کنه

for the very first time in their lives.

برای اولین بار در طول زندگی‌شون.

Isabel and her daughter are some of those community members.

ایزابل و دخترش از افراد همون جامعه هستند.

And they had been referred to peacemaking

و اون‌ها به فرآیند صلح ارجاع داده شدند

to heal their relationship after a history of family abuse,

برای اینکه رابطه‌شون رو بعد از گذر از یک دوران آزار خانوادگی،

sexual abuse

آزارهای جنسی

and other issues that they'd been having in their own family

و مشکلات دیگری که در خانواده‌شون

and the community.

و همین‌طور در جامعه‌شون وجود داشته درمان کنند.

And, you know, Isabel didn't want to do peacemaking.

و می‌دونید، ایزابل نمی‌خواست اینکارو بکنه

She was like, "This is just like going to court.

او می‌گفت: "این درست مثل دادگاه رفتنه

What is this peacemaking stuff?"

این فرآیند صلح چی هست؟"

But when she showed up,

ولی وقتی اومد،

she was stressed, she was anxious.

خیلی استرس داشت، مضطرب بود،

But when she got in, she kind of looked around,

ولی وقتی وارد شد، اطراف رو نگاه کرد،

and she settled in.

و آروم گرفت.

And she turned to the coordinator and said,

و بعد رو به گرداننده‌ی جلسه کرد و گفت،

"I feel comfortable here -- at ease.

"اینجا احساس راحتی می‌کنم -- آرامش دارم.

It's homey."

حس خونه بهم می‌ده."

Isabel and her daughter made a decision that day

ایزابل و دخترش اون‌روز تصمیم گرفتند

to engage and complete the peacemaking process.

که در فرآیند صلح و آشتی مشارکت کنند و کامل‌ش کنند.

And today, their relationship is transformed;

و امروز رابطه‌شون به کلی تغییر کرده؛

they're doing really well and they're healing.

رابطه‌شون خیلی خوب شده و دارند درمان می‌شوند.

So after this project, I didn't go into a thing

پس بعد از این پروژه دیگه نرفتم دنبال اینکه

where I'm going to make a huge peacemaking center.

به فکر ساختن یک مرکز صلح و آشتی عظیم باشم.

I did want to have peacemaking centers in every community.

حالا می‌خواستم در هر جامعه‌ای مراکز صلح و آشتی باشه.

But then a new idea emerged.

اما بعد ایده‌ی جدیدی به ذهنم رسید.

I was doing a workshop in Santa Rita Jail in California,

من در حال برگزاری یک کارگاه در زندان محلی سانتاریتا در کالیفرنیا بودم،

and one of our incarcerated designers, Doug, said,

و یکی از طراحان زندانی ما به نام داگ گفت،

"Yeah, you know, repairing the harm, getting back on my feet, healing --

"آره، می‌دونی، ترمیم آسیب، دوباره روی پای خود ایستادن، درمان --

really important.

خیلی مهمه.

But the reality is, Deanna, when I get home,

اما دینا، واقعیت اینه که وقتی برگردم خونه

I don't have anywhere to go.

هیچ‌جایی ندارم که برم.

I have no job -- who's going to hire me?

هیچ شغلی ندارم -- کی من رو استخدام می‌کنه؟

I'm just going to end up back here."

و دوباره کارم به همینجا می‌کشه."

And you know what, he's right,

و می‌دونید چیه، او حق داشت

because 60 to 75 percent of those returning to their communities

چون بین ۶۰ تا ۷۵ درصد از کسانی که به جامعه برمی‌گردن

will be unemployed a year after their release.

تا یک سال بعد از آزاد شدن‌ بیکار می‌مونند.

We also know, if you can't meet your basic economic needs,

ما همچنین می‌دونیم، که اگر نتونی نیازهای اصلی اقتصادی‌ت رو تامین کنی،

you're going to commit crime --

مجبور به خلاف کردن خواهی شد --

any of us would do that.

هرکدوم از ما اینکارو خواهیم کرد.

So instead of building prisons,

بنابراین به جای ساختن زندان‌ها

what we could build are spaces for job training and entrepreneurship.

اونچه می‌تونیم بسازیم فضاهایی‌ست برای آموزش شغلی و کارآفرینی.

These are spaces for what we call "restorative economics."

این‌ها فضاهایی هستند برای اونچه ما بهش می گیم "اقتصاد ترمیمی."

Located in East Oakland, California,

در اوکلند شرقی، اوکلاهاما،

"Restore Oakland" will be the country’s first center

"اوکلند را بازگردانید" اولین مرکز در کشور خواهد بود

for restorative justice and restorative economics.

برای عدالت ترمیمی و اقتصاد ترمیمی.

(Applause)

(تشویق)

So here's what we're going to do.

پس این کاریه که قراره ما انجام بدیم.

We're going to gut this building and turn it into three things.

ما قراره این ساختمان رو از جا دربیاریم و به سه چیز تبدیل‌ش کنیم.

First, a restaurant called "Colors,"

اول، یک رستوران به نام "کالرز" (رنگ‌ها)

that will break the racial divide in the restaurant industry

که قراره شکاف نژادی در صنعت رستوران‌داری رو بشکنه

by training low-wage restaurant workers

با آموزش کارگران رستورانی با حقوق پایین

to get living-wage jobs in fine dining.

برای اینکه مشاغلی با حقوق بالا در رستوران‌های شیک بگیرن.

It does not matter if you have a criminal record or not.

مهم نیست سوءپیشینه داشته باشید یا نه.

On the second floor, we have bright, open, airy spaces

در طبقه‌ی دوم ما فضاهای روشن، باز و باروح داریم

to support a constellation of activist organizations

برای حمایت از گروهی از سازمان‌های فعال اجتماعی

to amplify their cry of "Healthcare Not Handcuffs,"

که ندای کمک‌خواهی‌شون رو تقویت کنیم برای "بیمه سلامت درمانی و نه دست‌بند،"

and "Housing as a human right."

و "مسکن به مثابه حقوق بشر."

And third, the county's first dedicated space for restorative justice,

و سوم، اولین فضای اختصاصی کشور برای عدالت ترمیمی،

filled with nature, color, texture and spaces of refuge

پر از طبیعت، رنگ، بافت و فضاهای پناهگاه‌مانند

to support the dialogues here.

برای حمایت از گفتگوهایی که قراره صورت بگیره.

This project breaks ground in just two months.

این پروژه تا دو ماه دیگه افتتاح می‌شه.

And we have plans to replicate it

و ما برنامه‌هایی داریم برای تکرارش

in Washington D.C., Detroit, New York and New Orleans.

در واشنگتن‌ دی.سی.، دیترویت، نیویورک و نیواورلیانز.

(Applause)

(تشویق)

So you've seen two things we can build instead of prisons.

پس تا الان دو چیز که می‌شه به جای زندان ساخت رو دیدید.

And look, the price point is better.

و ببینید، از نظر هزینه هم بهتره.

For one jail, we can build 30 restorative justice centers.

با هزینه‌ی ساخت هر زندان ما می‌تونیم ۳۰ مرکز عدالت ترمیمی بسازیم.

(Applause)

(تشویق)

That is a better use of your tax dollars.

این استفاده‌ی بهتری از مالیاتی‌ست که شما می‌دید.

So I want to build all of these.

پس من می‌خوام همه‌ی این‌ها رو بسازم.

But building buildings is a really heavy lift.

ولی ساختن ساختمون‌ها بار سنگینیه.

It takes time.

وقت می‌بره.

And what was happening in the communities that I was serving

و اتفاقی که در جوامعی که من بهشون خدمت می‌کنم افتاد این بود

is we were losing people every week to gun violence and mass incarceration.

که ما هرهفته آدم‌ها رو در خشونت مسلحانه و محکومیت‌های انبوه از دست می‌دیم.

We needed to serve more people and faster and keep them out of the system.

ما نیاز داشتیم به آدم‌های بیشتری، سریع‌تر خدمت کنیم و از سیستم بیرون نگهشون داریم.

And a new idea emerged from the community,

و یک ایده‌ی جدید از دل جامعه در اومد،

one that was a lot lighter on its feet.

ایده‌ای که اجراش خیلی سبک‌تر بود.

Instead of building prisons, we could build villages on wheels.

به جای ساختن زندان‌ها ما می‌تونیم روستاهای سیار بسازیم.

It's called the Pop-Up Resource Village,

اسم‌ش هست "روستای منابع ناگهان"،

and it brings an entire constellation of resources

و مجموعه‌ای کامل از منابع رو

to isolated communities in the greater San Francisco area,

به جوامع منزوی در بخش‌های وسیع‌تر سان‌فرانسیسکو میاره،

including mobile medical, social services and pop-up shops.

از جمله خدمات درمانی سیار، خدمات اجتماعی و فروشگاه‌های ناگهانی.

And so what we're doing now

بنابراین کاری که الان می‌کنیم

is we're building this whole village with the community,

اینه که درحال ساخت این روستا با همیاری عمومی هستیم،

starting with transforming municipal buses into classrooms on wheels

و با تبدیل اتوبوس‌های شهرداری به کلاس‌های درس سیار شروع کردیم

that bring GED and high school education across turf lines.

که GED و تحصیلات دبیرستان رو به این سوی زمین‌های چمن میاره.

(Applause)

(تشویق)

We will serve thousands of more students with this.

با این کار به هزاران دانش‌آموز بیشتر کمک خواهیم کرد.

We're creating mobile spaces of refuge

ما فضاهای پناهگاه سیار ایجاد می‌کنیم

for women released from jail in the middle of the night,

برای زنانی که نیمه‌شب از زندان آزاد شدند،

at their most vulnerable.

در آسیب‌پذیرترین حالت‌شون.

Next summer, the village will launch, and it pops up every single week,

تابستان آینده، این روستا افتتاح می‌شه، و هرهفته سر و کله‌ش پیدا می‌شه،

expanding to more and more communities as it goes.

و همینطور که پیش می‌ره به جوامع بیشتر و بیشتری گسترش پیدا می‌کنه.

So look out for it.

پس دنبال‌ش بگردید.

(Applause)

(تشویق)

So what do we build instead of prisons?

پس به جای زندان‌ها چی می‌سازیم؟

We've looked at three things:

سه چیز رو با هم دیدیم:

peacemaking centers,

مراکز صلح و آشتی،

centers for restorative justice and restorative economics

مراکزی برای عدالت ترمیمی و اقتصاد ترمیمی

and pop-up villages.

و روستاهای ناگهان.

But I'm telling you, I have a list a mile long.

اما به شما می‌گم من یک لیست به بلندی یک مایل دارم.

This is customized housing for youth transitioning out of foster care.

این مسکن سفارشی برای جوان‌هاییه که از سیستم کودکان بی‌سرپرست بیرون میان.

These are reentry centers for women to reunite with their children.

این‌ها مراکز بازگشت برای زنان هست که بچه‌هاشون رو بهشون برمی‌گردونن.

These are spaces for survivors of violence.

این‌ها فضاهایی برای نجات‌یافتگان خشونته.

These are spaces that address the root causes

این‌ها فضاهایی هستند که به علل ریشه‌ای می‌پردازند

of mass incarceration.

در بحث محکومیت‌های انبوه.

And not a single one of them is a jail or a prison.

و حتی یکی از اون‌ها بازداشتگاه یا زندان نیستند.

Activist, philosopher, writer Cornel West says

کورنل وست، فعال اجتماعی، فیلسوف و نویسنده می‌گه:

that "Justice is what love looks like in public."

"عدالت همان عشق در ملأعام است."

So with this in mind, I ask you one more time

پس با در نظر گرفتن این‌ها یک بار دیگه از شما می‌‌خوام

to imagine a world without prisons,

که دنیایی بدون زندان رو تصور کنید،

and join me in creating all the things that we could build instead.

و به من در ساختن تمام چیزهایی که می‌تونیم به جای زندان بسازیم ملحق بشید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)