The next generation of African architects and designers | Christian Benimana

Translator: Ehsan Memari Reviewer: sadegh zabihi

The longest journey that I have ever taken.

طولانی‌ترین مسافرتی که تا بحال رفتم.

That was in 2002.

سال ۲۰۰۲ بود.

I was only 19 years old.

فقط ۱۹ سالم بود.

It was the first time I had ever been on an airplane

اولین باری بود که سوار هواپیما می‌شدم

and the first time that I had left my country,

و اولین بار بود

که باید کشورم رواندا را ترک می‌کردم.

Rwanda.

I had to move thousands of kilometers away

باید هزاران کیاومتر طی می‌کردم

to follow a dream.

تا رویایی را دنبال کنم.

A dream I have had ever since I was a child.

آرزویی که از بچگی داشتم.

And that dream was to become an architect.

و آن آرزو این بود که یک معمار بشوم.

That was impossible at the time in my country.

این کار آن زمان در کشورم غیر ممکن بود.

There were no schools of architecture.

هیچ محلی برای تحصیل در رشته معماری نبود.

So when I got a scholarship to study in China,

بنابراین وقتی بورسیه‌ای برای تحصیل در چین گرفتم،

I left my life and my family behind

خانواده‌ام و زندگی‌ام را پشت سر رها کردم

and I moved to Shanghai.

و به شانگهای نقل مکان کردم.

It was an amazing time.

لحظه شگفت انگیزی بود.

This country was going through a major building boom.

این کشور رونق ساختمانی عمده‌ای داشت.

Shanghai, my new home,

شانگهای، خانه جدیدم،

was quickly turning into a skyscraper city.

به سرعت در حال تبدیل شدن به شهر آسمان خراشی بود.

China was changing.

چین در حال تغییر بود.

World-class projects were built to convey a new image of development.

پروژه‌های کلاس جهانی ساخته شده بودند تا تصویر جدیدی از توسعه نمایان کنند.

Modern, striking engineering marvels were going up literally everywhere.

به معنای واقعی کلمه مهندسی‌های شگفت انگیز برجسته و مدرن هر جایی بالا رفته بودند.

But behind these facades,

اما ورای این نماها و بناها،

exploitation of huge numbers of migrant workers,

بهره برداری از کارگران مهاجر متعدد،

massive displacement of thousands of people

و جابجایی‌های عظیم مردمی،

made these projects possible.

ساخت این پروژه‌ها را ممکن کرده بود.

And this fast-paced development

این توسعه سریع‌السیر

also contributed significantly to the pollution

به طور قابل ملاحظه‌ای به آلودگی هوایی

that is haunting China today.

که امروزه چین را درگیرکرده، کمک می‌کند.

Fast-forward to 2010,

برویم به سال ۲۰۱۰،

when I went back home to Rwanda.

وقتی به خانه‌ام رواندا برگشتم.

There, I found development patterns similar to what I saw in China.

آنجا نشانه‌های توسعه مشابه چیزی که در چین دیده بودم دیدم.

The country was and still is experiencing its own population and economic growth.

کشورم رشد اقتصادی و جمعیت را تجربه می‌کرد و هنوز هم می‌کند.

The pressure to build cities, infrastructure and buildings

و فشار ساختن شهرها، زیربناها و ساختمان‌ها

is at its peak,

در اوج خود به سر می‌برد،

and as a result,

در نتیجه،

there is a massive building boom as well.

رونق ساختمانی کلانی هم ایجاد شده بود.

This is the reality across the entire continent of Africa,

این واقعیتی است که سرتاسر قاره آفریقا هست،

and here's why.

و دلیل این است.

By 2050, Africa's population will double,

تا سال ۲۰۵۰، جمعیت آفریقا دو برابر خواهد شد،

reaching 2.5 billion people.

و به ۲/۵ میلیارد نفر خواهد رسید.

At this point,

در این مرحله،

the African population will be slightly less than the current population

جمعیت آفریقا تقریباً کمی از جمعیت فعلی

of China and India combined.

چین و هند روی هم کمتر خواهد بود.

The infrastructure and buildings needed to accommodate this many people

زیرساخت‌ها و بناهای لازم برای سکونت این خیل عظیم مردم

is unprecedented in the history of humankind.

در تاریخ بشریت بی سابقه است.

We have estimated that by 2050,

تخمین زدیم که تا سال ۲۰۵۰،

we have to build 700,000,000 more housing units,

باید بیش از ۷۰۰ میلیون واحد مسکونی،

more than 300,000 schools

بیش از ۳۰۰ هزار مدرسه

and nearly 100,000 health centers.

و حدود ۱۰۰ هزار مرکز درمانی بسازیم.

Let me put that into perspective for you.

بگذارید از یک منظر دیگر توضیح بدهم.

Every day for the next 35 years,

روزانه طی ۳۵ سال آینده،

we have to build seven health centers,

باید هر روز، ۷ مرکز درمانی،

25 schools

۲۵ مدرسه

and nearly 60,000 housing units each day,

و چیزی حدود ۶۰ هزار واحد مسکونی بسازیم،

every day.

هر روز.

How are we going to build all of this?

چطور قرار است همه اینها را بسازیم؟

Are we going to follow a model of unsustainable building and construction

آیا قرار است از یک مدل ساختمانی ناپایدار

similar to what I witnessed in China?

مانند آنچه در چین شاهد آن بودم پیروی کنیم؟

Or can we develop a uniquely African model

یا می‌توانیم یک مدل منحصر به فرد آفریقایی

of sustainable and equitable development?

از توسعه پایدار و عادلانه را گسترش دهیم؟

I'm optimistic we can.

من خوش‌بین هستم که می‌توانیم.

I know Africans who are already doing it.

آفریقایی‌هایی را می‌شناسم که اخیراً در حال انجام این کار هستند

Take Nigerian architect Kunlé Adeyemi for instance,

برای مثال معمار نیجریه‌ای کونله ادیمی

and his work in slums of coastal megacities.

و اقداماتش در زاغه‌های شهرهای بزرگ ساحلی را در نظر بگیرید.

Places like Makoko in Lagos,

جاهایی مثل ماکوکو در لاگوس،

where hundreds of thousands of people live in makeshift structures on stilts

جایی که صدها هزار نفر در سرپناه‌های موقتی و کلبه‌های پوشالی

on water,

روی آب،

without government infrastructure or services.

بدون هیچگونه زیرساخت و خدمات دولتی زندگی می‌کنند.

A community at great risk of rising sea levels and climate change.

جامعه‌ای که در معرض خطر بالا آمدن آب دریاها و تغییرات اقلیمی قرار دارد.

And yet, people who live here are examples of great ingenuity

و هنوز هم کسانی که در این مکان‌ها زندگی می‌کنند الگوهایی از خلاقیت

and the will to survive.

و انگیزه برای بقا هستند.

Kunlé and his team have designed a prototype school

کونله و تیمش یک مدرسه اولیه و پیش نمونه را طراحی کردند

that is resilient to rising sea levels.

که نسبت به بالا آمدن سطح دریا خاصیت ارتجاعی دارد.

This is Makoko School.

این مدرسه ماکوکو است.

It's a floating prototype structure that can be adapted to clinics,

این نمونه‌ای از سازه شناور است که می‌تواند با کلینیک ها،

to housing, to markets

خانه ها، بازارها

and other vital infrastructure this community needs.

و دیگر زیرساخت‌های حیاتی که این جامعه نیاز دارد انطباق پیدا کند.

It's an ingenious solution

این یک راهکار هوشمندانه است

that can ensure this community lives safely on the waters of Lagos.

که می‌تواند زندگی ایمن این جامعه بر روی آب‌های لاگوس را تضمین کند.

This is Francis Kéré.

این فرانسیس کره است.

He works in the country where he comes from,

او در کشوری کار می‌کند که در آن به دنیا آمده،

Burkina Faso.

بورکینافاسو.

Kéré and his team have designed projects that use traditional building techniques.

کره و تیمش پروژه‌هایی طراحی کرده‌اند که از روش‌های ساخت و ساز سنتی استفاده می‌کنند.

Kéré and his team working in the communities

کار کره و تیمش در جوامع

have developed prototype schools

نمونه اولیه مدارسی را توسعه داده

that the whole community,

که همه جامعه،

similar to every project in the villages of this country,

مثل هر پروژه دیگری در روستاهای این کشور

comes together to build.

برای ساخت آن گرد هم می‌آیند.

Children bring stones for the foundation,

بچه‌ها برای پی ریزی سنگ می‌آورند،

women bring water for the brick manufacturing,

و زن‌ها برای ساخت آجر آب می‌آورند،

and everybody works together to pound the clay floors.

و همه برای کوبیدن کف رسی با هم کار می‌کنند.

Working with the community,

با همکاری با جامعه

Kéré and his team have created projects that function better,

کره و تیمش پروژه‌هایی ساخته‌اند

with adequate lighting and adequate ventilation.

که با نور کافی و تهویه مناسب عملکرد بهتری دارند.

They're appropriate for this particular context

آنها برای این زمینه خاص مناسب هستند

and really, really beautiful as well.

وخیلی خیلی هم زیبا هستند.

For the past seven years,

در هفت سال اخیر،

I have been working as an architect at MASS Design Group.

من به عنوان یک معمار در گروه طراحی MASS کار کردم.

It's a design firm that began in Rwanda.

این یک شرکت طراحی است که کارش را در رواندا شروع کرد.

We have worked in several countries in Africa,

ما در کشورهای متعددی در آفریقا

focusing on this more equitable and sustainable model

با تمرکز بر مدل‌های پایدارتر

of architectural practice,

و متعادل‌تر معماری کار کرده‌ایم،

and Malawi is one of those countries.

و مالاوی یکی از آن کشورها است.

It's a country with beautiful, remote landscapes

مالاوی کشوری با چشم اندازهای زیبا،

with high-peak mountains and fertile valleys.

دره‌های حاصلخیز و کوه‌های سر به فلک کشیده است.

But it also has one of the worst maternal mortality rates in the world.

اما یکی از بدترین نرخ‌های مرگ و میر مادران جهان را هم دارد.

A pregnant woman in Malawi either gives birth at home,

یک زن باردار در مالاوی یا باید در خانه زایمان کند،

or she has to walk a really long journey to the nearest clinic.

یا اینکه باید مسیری طولانی را تا نزدیکترین درمانگاه پیاده طی کند.

And one out of 36 of these mothers dies during childbirth.

و یکی از هر ۳۶ نفر این مادران هنگام زایمان می‌میرد.

In Malawi,

در مالاوی،

with our team at MASS Design Group,

با افرادمان در گروه طراحی MASS،

we designed the Kasungu Maternity Waiting Village.

روستای انتظار پیش از زایمان کاسونگو را طراحی کردیم.

This is a place women come to six weeks before their due dates.

اینجا جایی است که زنان باردار ۶ هفته قبل از زمان وضع حمل‌شان به آنجا می‌آیند.

Here they receive prenatal care

در این محل مراقبت‌های قبل از تولد انجام می‌شوند،

and train in nutrition and family planning.

و آموزش‌های تغذیه و تنظیم خانواده را فرامی‌گیرند.

At the same time, they form a community

درعین حال جامعه‌ای را

with other expectant mothers and their families.

به همراه مادران باردار دیگر و خانواده‌های آنها تشکیل می‌دهند.

The design of the of Kasungu Maternity Waiting Village

طراحی روستای انتظار زایمان کاسونگو

borrows from the vernacular typologies of Malawi villages

از گونه‌های بومی روستاهای مالاوی اقتباس شده

and is built using really simple materials and techniques.

و با استفاده از مصالح و روش‌های واقعاً ساده ساخته شده است.

The earth blocks that we used were made from the same soil of this site.

بلوک‌هایی که آنجا استفاده کردیم از خاک همان مکان ساخته شده‌اند.

This reduces the carbon footprint of this building,

این کار باعث کاهش اثرات کربنی ساختمان می‌شود،

but first and foremost,

اما اول و مهم‌تر از همه،

it provides a safe and dignified space for these expectant mothers.

مکانی ایمن و با وقار برای این مادران باردار فراهم می‌کند.

These examples show that architecture and design

این مثال‌ها نشان می‌دهند که معماری و طراحی

have the power and the agency to address complex problems.

قدرت و ماموریت اداره مشکلات پیچیده را دارند.

But more to point,

اما نکته قابل توجه این است،

that we can develop a model of effective solutions

که می‌توانیم مدلی از راه‌حل‌های موثر را

for our communities.

برای جوامع‌مان توسعه دهیم.

But these three examples are not enough.

اما این سه مثالی که زدم کفایت نمی‌کند.

300 more examples will not be enough.

۳۰۰ مثال دیگر هم کافی نخواهد بود.

We need a whole community of African architects and designers

ما به اجتماعی از همه معماران و طراحان آفریقایی

to lead with thousands more examples.

برای هدایت هزاران نمونه بیشتر نیاز داریم.

In May of this year,

در ماه می امسال،

we convened a symposium on African architecture, in Kigali,

نشستی با معماران آفریقایی در کیگالی تشکیل دادیم،

and we invited many of the leading African designers

و بسیاری از طراحان پیشرو و استادان معماری آفریقایی را

and architectural educators working across the continent.

که در سراسر قاره فعالیت دارند دعوت کردیم.

We all had one thing in common.

همه ما یک وجه اشتراک داشتیم.

Every single one of us went to school abroad

همه ما خارج از کشور

and outside of Africa.

و بیرون از آفریقا تحصیل کرده بودیم.

This has to change.

این قضیه باید تغییر می‌کرد.

If we are to develop solutions unique to us,

اگه قرار باشد راه‌حل‌هایی منحصر به فرد برای خودمان پیدا کنیم،

rather than attempting to turn Kigali into Beijing,

به جای تلاش برای تبدیل کیگالی به پکن

or Lagos into Shenzhen,

یا لاگوس به شنژن،

we need a community

به اجتماعی نیاز داریم

that will build the design confidence of the next generation

که اعتماد به نفس طراحی نسل بعدی معماران

of African architects and designers.

و طراحان آفریقایی را بسازد.

(Applause)

(تشویق)

In September last year,

در ماه سپتامبر سال گذشته،

we launched the African Design Centre

مرکز طراحی آفریقایی را راه اندازی کردیم

to start building this community.

تا ساخت این جامعه شروع شود.

We admitted 11 fellows from across the continent.

و ۱۱ نفر را از سراسر قاره پذیرفتیم.

It's a 20-month-long, design-build fellowship program.

این یک برنامه مشارکتی ۲۰ ماهه طراحی-ساخت است.

Here, they are learning to tackle big challenges

در اینجا، آموزش می‌بینند تا بتوانند از عهده چالش‌های بزرگی

such as urbanism and climate change,

مثل شهر نشینی و تغییرات اقلیمی بربیایند،

as Kunlé and his team have.

مثل کار کونله و تیمش.

They're working with communities

آنها در حال کار با جوامع هستند

to develop innovative building solutions and processes,

تا راهکارها و فرآیندهای خلاقانه ساخت و ساز را توسعه دهند،

as Kéré and his team have.

مثل کار کره و تیمش.

They're learning to understand the health impact of better buildings

آنها درحال یادگیری تاثیرات سازه‌های بهتر بر سلامت هستند

as we at MASS Design Group have been researching

مثل ما که در گروه طراحی MASS

for the past several years.

چند سال اخیر در حال تحقیق در این باره بوده‌ایم.

The crowning moment of the fellowship

اوج همکاری ما

is a real project that they designed and built.

ساخت و طراحی یک پروژه توسط آنها است.

This is Ruhehe Primary School,

این مدرسه ابتدایی روهه است،

the project they designed.

پروژه ای که آنها طراحی کردند.

They immersed themselves in the community to understand the challenges

آنها در جامعه فرو رفتند تا چالش‌ها را بشناسند

but also uncover opportunities,

و فرصت‌های موجود را کشف کنند،

like using a wall made of local volcanic stone

مثل استفاده از دیواری از سنگ‌های آتشفشانی محلی

to turn the entire campus into a space of play and active learning.

برای تبدیل کل محوطه به فضای بازی و آموزش فعال.

They evaluated the environmental conditions

آنها شرایط محیطی رو سنجیدند

and developed a roof system that maximizes daylight

و سقفی ایجاد کردند تا میزان استفاده از نور خورشید را به حداکثر برساند

and improves acoustic performance.

و عملکرد صوتی را بهبود ببخشد.

The construction at Ruhehe Primary School will begin this year.

ساخت و ساز در مدرسه ابتدایی روهه از امسال شروع خواهد شد.

(Applause)

(تشویق)

And over the coming months,

و طی ماه‌های پیش رو،

the African Design Centre fellows are going to work hand-in-hand

همکاران مرکز طراحی آفریقایی به همراه اجتماع روهه

with the Ruhehe community to build it.

دست در دست هم آن را خواهند ساخت.

When we asked the fellows

وقتی از همکاران پرسیدیم

what they want to do after their African Design Centre fellowship,

که قصد دارند بعد از پایان دوره‌شان در مرکز طراحی آفریقایی چه کار کنند،

Tshepo from South Africa said

شپو از آفریقای جنوبی گفت

he wants to introduce this new way of building into his country,

می‌خواهد روش ساخت و ساز جدیدش را به کشورش معرفی کند،

so he plans to open a private practice in Johannesburg.

پس می‌خواهد شرکتی خصوصی در ژوهانسبورگ برپا کند.

Zani wants to expand opportunities for women to become engineers.

زانی می‌خواست تا فرصت مهندس شدن را برای زنان گسترش دهد.

Before joining the African Design Centre,

قبل از ملحق شدن به مرکز طراحی آفریقایی

she helped start, in Nairobi,

او به تاسیس سازمانی در نایروبی

an organization to bridge the gender gaps for women in engineering fields,

برای از بین بردن خلاءهای جنسیتی برای زنان در زمینه مهندسی کمک کرد،

and she hopes to take this movement across Africa,

و امیدوار بود که این جنبش را در سراسر آفریقا

eventually the whole world.

و در نهایت در همه دنیا گسترش دهد.

Moses, from South Sudan,

موزس از سودان جنوبی،

the world's newest country,

تازه ترین کشور جهان،

wants to open the first polytechnic school

می‌خواهد اولین دانشکده صنعتی را راه اندازی کند

that will teach people how to build using local materials from his country.

که به مردم می‌آموزد چطور با استفاده از مصالح محلی کشورش ساخت و ساز کنند.

Moses had to be determined to become an architect.

موزس برای معمار شدن باید خیلی مصمم می‌بود.

The civil war in his country frequently interrupted his architectural education.

جنگ های داخلی بارها در تحصیلات معماری‌اش وقفه ایجاد کرده بود.

At the time he was applying to join the African Design Centre,

وقتی که برای ثبت نام در مرکز طراحی آفریقایی تماس گرفت،

we could hear gunshots going off in the background of his interview call.

می‌توانستیم صدای گلوله را در پس زمینه تماس مصاحبه‌اش بشنویم.

But even in the middle of this civil war,

اما در میان این جنگ داخلی،

Moses hangs on to this idea

موزس به این ایده چسبید

that architecture can be a way to bridge communities back together.

که معماری می‌تواند راهی برای اتصال دوباره جوامع باشد.

You have to be inspired by this fellow's belief

شما هم باید از عقیده او الهام بگیرید

that great architecture can make a difference

که معماری خوب می‌تواند

on how the future of Africa is built.

در چگونه ساخته شدن آینده آفریقا تغییر ایجاد کند.

The unprecedented growth of Africa cannot be ignored.

از رشد بی‌سابقه آفریقا نمی‌توان چشم پوشی کرد.

Imagine Africa's future cities,

شهرهای آینده آفریقا را تصور کنید،

but not as vast slums,

اما نه به شکل زاغه‌های گسترده،

but the most resilient

بلکه به عنوان انعطاف‌پذیرترین

and the most socially inclusive places on earth.

و اجتماعی‌ترین شهرهای روی کره خاکی.

This is achievable.

این دست یافتنی است.

And we have the talent to make it a reality.

و استعداد تبدیل آن به واقعیت را داریم.

But the journey to ready that talent for the task ahead,

اما سفرهایی که این استعدادها را برای وظیفه پیش رو آماده کند،

like my own journey,

درست مثل سفر خودم،

is far too long.

خیلی طولانی است.

For the next generation of African creative leaders,

برای نسل بعد رهبران خلاق آفریقایی،

we have to shorten and streamline that journey.

باید این سفرها رو کوتاه‌تر و ساده‌تر کنیم.

But most importantly --

اما مهمترین چیز این است --

and I cannot stress this enough --

نمی‌توانم بیش از این تاکید کنم --

we have to build their design confidence

که ما باید اعتماد به نفس آنها در طراحی را ایجاد کنیم

and empower them to develop solutions that are truly African

و به آنها قدرتی بدهیم که بتوانند راهکارهایی که اصالتا آفریقایی

but globally inspiring.

اما در سطح جهانی هستند را گسترش بدهند.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)