How to build a thriving music scene in your city | Elizabeth Cawein

Translator: Minoo Vaghei Reviewer: Maryam Manzoori

Each of these songs represents a scene, a movement,

هر کدام از این آهنگ‌ها نماینده یک صحنه، یک حرکت،

in some cases, a sonic revolution

و در بعضی موارد یک انقلاب صوتی است

that completely altered the course of popular music.

که مسیر موسیقی عامه‌پسند را کاملا تغییر داد.

They're all also calling cards, almost, for those cities,

ترانه‌ها در عین حال تقریبا‌ کارت ویزیت شهرهایشان نیز هستند،

songs totally linked with their city's identity,

آهنگ‌ها با هویت شهرشان کاملاً مرتبطند،

and it might be why you probably consider them to be music cities.

و شاید به همین علت است که آن‌ها را به عنوان شهر‌های موسیقیایی تلقی می‌کنید.

Now, the magical mythical thing, the thing we kind of all love

آن چیز جادویی و اسطوره ‌ای، چیزی که ما همه در داستان‌هایی

about stories like these

مثل این عاشقش هستیم

is that those cities weren't doing anything in particular

این است که این شهر‌ها هیچ کار خاصی نمی‌کردند

to make those moments happen.

تا آن لحظات اتفاق بیفتد.

There's no formula for capturing lightning in a bottle.

شاهکار کردن هیچ فرمولی ندارد.

A formula didn't give us grunge music

موسیقی گرانج را یک فرمول به ما نداد

or introduce Tupac to Dr. Dre,

یا توپاک را به دکتر دری معرفی نکرد،

and there's definitely no blueprint for how to open your record business

و قطعا دستور‌العمل اولیه‌ای درباره باز کردن یک فروشگاه صفحه‌فروشی

in a South Memphis neighborhood

در جنوب ممفیس وجود ندارد

that, turns out, is home to Booker T. Jones,

که از قضا بوکر تی.جونز، ویلیام بل

William Bell and Albert King.

و آلبرت کینگ اهل آنجایند.

So this is just something that happens, then, right?

یعنی اتفاقی که می‌افتد از این قرار است،

When the stars perfectly align,

وقتی که ستاره‌ها به درستی در مسیر هم قرار گیرند،

great music just happens.

موسیقی عالی خلق می‌شود.

And in the meantime, New York and Nashville

و در این بین، نیویورک و نشویل می‌توانند

can churn out the hits that come through our radios,

آهنگ‌های بزرگی را تولید کنند که از رادیوها پخش شوند،

define our generations

نسل‌ها را تعریف کنند،

and soundtrack our weddings and our funerals

و نوای مجالس عروسی‌ و عزا شوند

and everything in between.

و خیلی چیزهای دیگر.

Well, I don't know about you,

خب، شما را نمی‌دانم

but the very idea of that is just deadly boring to me.

اما این ایده به نظر من بسیار کسالت‌بار است.

There are musicians all around you, making powerful, important music,

موزیسین‌هایی در اطراف شما هستند که موسیقی مهم و قدرتمند می‌سازند،

and thanks to the internet and its limitless possibilities

و به لطف اینترنت و امکانات نامحدودش

for creators to create music

برای خالقانی که موسیقی می‌سازند

and fans to discover that music,

و هواداارانی که آن موسیقی را کشف می‌کنند،

those zeitgeist songs don't have to be handed down to us

لازم نیست ‌آهنگ‌های معرف روح زمانه،

from some conference room full of songwriters

از اتاق کنفرانسی پر از ترانه‌سرا به دست ما برسد

in a corporate high-rise.

از یک شرکت بزرگ در یک برج بلند.

But also, and more importantly,

اما در عین حال و مهم‌تر اینکه

we can't decide that it's just something that happens,

ما نمی‌تونیم بگوییم که این امری اتفاقی است،

because music is about so much more than hits,

چرا که موسیقی فراتر از آهنگ‌های پرفروش است،

those big, iconic moments that change everything.

آن لحظه‌های بزرگ و معروفی که همه چیز را تغییر می‌دهند.

It's more than just entertainment.

فراتر از سرگرمی است.

For so many of us,

برای بسیاری از ما

music is truly a way to navigate life.

موسیقی حقیتا راهی برای پیدا کردن مسیر زندگی است.

A means of self-expression, sure,

ابزاری‌ است برای بیان خود،

but it also helps us find our self-worth and figure out who we are.

اما موسیقی همچنین در یافتن ارزش خود و خودشناسی به ما کمک می‌کند.

It connects us with other people as almost nothing else can,

ما را طوری به دیگران مرتبط می‌کند که هیچ چیز دیگری نمی‌تواند.

across language barriers,

از میان موانع زبانی،

across social and cultural and economic divides.

تفاوت‌های اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی.

Music makes us smarter and healthier and happier.

موسیقی ما را باهوش‌تر و سالم‌تر و خوشحال‌تر می‌کند.

Music is necessary.

موسیقی ضروری است.

What if you lived in a city that believed that,

اگر در شهری زندگی می‌کردید که می‌گفت،

that said, "We're not waiting for that hit song to define us.

«ما منتظرنیستیم تا آهنگ‌های معروف ما را تعریف کنند.

We're a music city because music is necessary."

ما یک شهر موسیقی هستیم، چون موسیقی ضروری است.» آن وقت چه؟

By seeing music as necessary, a city can build two things:

وقتی موسیقی ضروری دانسته شود، یک شهر می‌تواند دو چیز بسازد:

first, an ecosystem to support the development of professional musicians

اول، اکوسیستمی برای حمایت از پیشرفت موزیسین‌های حرفه‌ای

and music business;

و تجارت موسیقی،

and second, a receptive and engaged audience to sustain them.

و دوم، مخاطبانی پذیرا و مشتاق برای پایداری موارد قبلی.

And those are the two critical elements of a music city,

و این‌ها دو عنصر اساسی یک شهر موسیقی است،

a city whose leaders recognize the importance of music

شهری که رهبرانش اهمیت موسیقی را

for our development as individuals,

برای توسعه فردی ما،

our connection as a community

روابط ما به عنوان اجتماع

and our viability as a vibrant place to live.

و شکوفایی ما به عنوان جایی مناسب زندگی به رسمیت می‌شناسند.

See, smart cities, music cities,

شهرهای هوشمند، شهر‌های موسیقی،

know that thriving nightlife, a creative class, culture

می‌دانند که زندگی شبانه‌ی پررونق، طبقه خلاق، و فرهنگ

is what attracts young, talented people to cities.

آن چیزی است که افراد جوان و با استعداد را به شهرها جذب می‌کند.

همان چیزی است که موجب خلق شاهکار می‌شود.

It's what brings that lightning.

And no, we can't predict the next egg that will hatch,

نه، ما نمی‌توانیم تخم مرغی که تبدیل به جوجه می‌شود را پیش‌بینی کنیم،

but we can create a city that acts like an incubator.

اما می‌شود شهری ساخت که مثل یک ماشین جوجه‌کشی عمل کند.

To do that, first, we've got to know what we've got.

برای این کار، اول باید بدانیم که چه داریم.

That means identifying and quantifying our assets.

یعنی سرمایه‌هایمان را شناسایی کرده و آن‌ها را بسنجیم.

We need to know them backward and forward,

باید گذشته و آینده آنها را بشناسیم،

from who and what and where they are to what their impact is on the economy.

از کی و چی و کجایشان تا تاثیرشان بر اقتصاد.

Let's count our recording studios and our record labels,

بیایید استودیو‌های ضبط و کمپانی‌های موسیقی‌مان،

our historic landmarks and our hard-core punk clubs.

وقایع مهم تاریخی‌مان و کلوب‌های موسیقی‌ پانک را بشماریم.

We should count monthly free jazz nights and weekly folk jams,

باید شب‌های جز آزاد و برنامه‌های هفتگی موسیقی فولک را حساب کنیم،

music schools, artist development, instrument shops,

مدارس موسیقی، پرورش هنرمند، فروشگاه‌های ساز فروشی،

every lathe and every luthier,

هر ماشین‌تراش و هر سازندهٔ سازی را بشماریم،

music museums open year round

موزه‌های موسیقی که در تمام سال باز هستند

and music festivals open just one weekend a year.

و جشنواره‌های موسیقی که تنها یک آخر هفته در طول سال برپا می‌شوند.

Now, ideally through this process, we'll create an actual asset map,

به واسطهٔ این جریان، ما یک نقشهٔ سرمایهٔ واقعی خواهیم ساخت

dropping a pin for each one,

و به ازای هر یک از رویدادها یک سنجاق می‌گذاریم،

allowing us to see exactly what we've got

این به ما اجازه می‌دهد تا ببینیم دقیقا چه چیز‌هایی داریم

and where organic momentum is already happening.

و این که حرکت واقعی کجا دارد رخ می‌دهد.

Because it's not enough to paint in broad strokes here.

چون فقط مشخص کردن رویداد روی نقشه کافی نیست.

When it comes to specific support for music locally

وقتی بحث حمایت ویژه از موسیقی، به صورت محلی

and a broad understanding of a music brand nationally,

و درک گسترده از یک برند موسیقی در سطح ملی به میان می‌آید،

you've got to have the receipts.

شما باید حامی داشته باشید.

Next, we'll need to identify our challenges.

سپس، باید چالش‌هایمان را شناسایی کنیم.

Now, it's important to know that, for the most part,

مهم است که بدانیم این عمدتا

this won't be just the opposite of step one.

صرفا بر خلاف گام اول نخواهد بود.

فایدهٔ زیادی نمی‌بریم از این که

We won't gain a whole lot

by simply thinking about what's missing from our map.

مدام به فکر این باشیم که نقشه‌مان چی کم دارد.

Instead, we need to approach this more holistically.

در عوض، باید رویکردمان به موضوع جامع‌تر باشد.

There are lots of music venues on our map.

روی نقشهٔ ما، مراکز مرتبط با موسیقی زیادی وجود دارد.

Awesome.

خیلی هم عالی است.

But are they struggling?

اما وضع این مراکز چطور است؟

Do we have a venue ladder,

آیا ما نردبانی برای پیشرفت داریم،

which just means, can an artist starting out at a coffee house open mic

یعنی آیا یک هرمند که از یک میکروفون آزاد در یک کافه کوچک شروع می‌کند

see a clear path for how they'll grow

می‌تواند مسیر روشنی را ببیند که چطور

from that 25-seat room to a hundred-seat room and so on?

از یک اتاق ۲۵ نفره به یک اتاق صد نفره و غیره می‌رسد؟

Or are we expecting them to go from a coffeehouse to a coliseum?

یا اصلا از آن‌ها انتظار داریم که از یک کافهٔ کوچک به یک سالن بزرگ برسند؟

Maybe our challenges lie in city infrastructure:

شاید معضل‌های ما ریشه در زیربنای شهری داشته باشند:

public transportation, affordable housing.

حمل و نقل عمومی، مسکن ارزان.

Maybe, like in London,

شاید در مورد شهری مثل لندن

where the number of music venues went from 400 in 2010

که شمار مراکز اجرای موسیقی از ۴۰۰ در سال ۲۰۱۰

to 100 in 2015,

به ۱۰۰ در سال ۲۰۱۵ رسید،

we need to think about protections against gentrification.

باید به فکر تمهیدات حمایتی در مقابل پاکسازی شهری باشیم.

The mayor of London, in December of last year,

شهردار لندن، در دسامبر سال گذشته

actually added something called the "Agent of Change" principle

چیزی به نام اصل «عامل تغییر» را

to the city's comprehensive plan.

به برنامهٔ جامع شهر افزود.

And the name says it all.

اسم بیانگر همه چیز است.

If a real-estate developer wants to build condos

اگر یک شدکت بساز‌ و بفروش، بخواهد ساختمانی مسکونی را

next to an existing music venue,

در کنار یک مرکز اجرای موسیقی بسازد،

the developer is the agent of change.

شرکت سازنده، عامل تغییر است.

They have to take the necessary steps for noise mitigation.

و مراکز موسیقی باید اقدامات لازم برای کاهش سرو‌صدا را انجام دهند.

Next, and this is a very big one,

سپس، که این نکته خیلی هم مهم است،

we need leadership, and we need a strategy.

این که ما به رهبری و تدبیر نیاز داریم.

Now we know there's a lot of magic in this mix:

می‌دانیم که جادو در این ترکیب نقش پررنگی دارد:

a lot of right people, right place, right time.

کلی آدم درست، در مکان و زمان مناسب.

And that will never stop being an important element

اهمیت این‌ها به عنوان یکی از عناصر مهم در

of the way music is made,

چگونگی ساخت موسیقی هرگز

the way some of the best, most enduring music is made.

در تولید برخی از بهترین و جاودانه‌ترین موسیقی‌ها بی‌اثر نمی‌شود.

But there cannot be a leadership vacuum.

اما نباید خلاء رهبری وجود داشته باشد.

In 2018, thriving music cities don't often happen

در سال ۲۰۱۸، شهرهای پررونق موسیقی اغلب به شکل اتفاقی

and don't have to happen accidentally.

شکل نمی‌گیرند و نباید هم این طور باشد.

We need elected officials who recognize the power of music

ما به مسئولان منتخبی نیاز داریم که قدرت موسیقی را به رسمیت بشناسند.

and elevate the voices of creatives,

و صدای افراد خلاق را به گوش همه برسانند،

and they're ready to put a strategy in place.

و آمادهٔ اجرای استراتژی باشند.

In music cities, from Berlin to Paris to Bogotá,

در شهرهای موسیقایی، از برلین تا پاریس و بوگوتا،

music advisory councils

شورا‌های مشورتی موسیقی،

ensure that musicians have a seat at the table.

تضمین می‌کنند که اهالی موسیقی، در مذاکرات حضور دارند.

They're volunteer councils,

این شورا‌ها داوطلبانه‌ هستند،

and they work directly with a designated advocate

و مستقیما با یک مامور مخصوص

inside of city hall or even the chamber of commerce.

در شهرداری یا حتی اتاق بازرگانی کار می‌کنند.

The strongest strategies will build music community supports like this one inward

قوی‌ترین تدابیر، موجب تشکیل جوامع اینچنینی حامی موسیقی در داخل

while also exporting music outward.

و همزمان بازدهی خارجی موسیقی می‌شود.

They go hand in hand.

این‌ها با هم ارتباط مستفیم دارند.

When we look inward, we create that place that musicians want to live.

با نگاه به داخل، فضایی را خلق می‌کنیم که اهالی موسیقی می‌خواهند.

And when we look outward,

و وقتی به بیرون نگاه می‌کنیم،

we build opportunities for them to advance their career

موقعیت‌هایی را برای انها می‌سازیم تا حرفهٔ خود را ارتقا دهند

while also driving attention back to our city

و همزمان توجه‌ها را به شهرمان جلب می‌کنیم

and leveraging music as a talent-attraction tool.

و از موسیقی به عنوان ا اهرم جلب استعداد بهره میبریم.

And here's something else that will help with that:

و یک چیز دیگرهم می‌تواند به ما کمک کند:

we've got to figure out who we are.

ما باید بفهمیم که چه کسی هستیم؟

Now, when I say Austin,

وقتی که می‌گویم آستین

you probably think "live music capital."

شما احتمالا به یاد "پایتخت موسیقی زنده» می‌افتید.

And why?

و چرا؟

Because in 1991, leadership in Austin saw something percolating

چون در سال۱۹۹۱، مسوولان آستین شاهد انتشار چیزی بودند که

with an existing asset, and they chose to own it.

که مبنای وجودی داشت و تصمیم گرفتند که آن را از آن خود کنند.

By recognizing that momentum, naming it and claiming it,

با به رسمیت شناختن آن جنبش، نام نهادن بر آن و ادعا کردنش،

they inevitably caused more live music venues to open,

به ناچار موجب افتتاح مراکز بیشتر اجرای موسیقی زنده شدند،

existing spaces to add live music to their repertoire,

فضا‌هایی موجود موسیقی زنده را به فهرست برنامه‌هایشان افزودند،

and they created a swell of civic buy-in around the idea,

و موجی از حمایت و موافقت مدنی را حول محور این ایده به راه انداختند،

which meant that it wasn't just a slogan in some tourism pamphlet.

که حاکی بود این فقط یک شعار خشک و خالی در کتابچهٔ گردشگری نبوده است.

It was something that locals really started to believe and take pride in.

چیزی بود که مردم محلی حقیقتا آن را باور و به آن افتخار کردند.

Now, generally speaking, what Austin created

به طور کلی آنچه که آستین به وجود آورد

is just an assets-based narrative.

یک روایت مبتنی بر دارایی‌ است.

And when we think back to step one,

وقتی برمی‌گردیم و به قذم اول فکر میکنیم،

we know that every city will not tick every box.

می‌دانیم که همه شهرها همهٔ شرایط لازم را ندارند.

Many cities won't have recording studios like Memphis

بسیاری از شهرها استودیو‌های ضبط شبیه ممفیس نخواهند داشت

or a songwriter and publishing scene like Nashville,

یا عرصه ترانه‌سرایی و انتشار موسیقی شبیه آنچه که نشویل دارد،

and that's not a dealbreaker.

و این یک عامل بازدارنده نیست.

We simply have to find the momentum happening in our city.

کافیست جنبشی که در شهرمان اتفاق می‌افتد را پیدا کنیم.

What are our unique assets in comparison to no other place?

دارایی‌هایی که ما را از هر جای دیگری مجزا می‌کند چیست؟

So, if all of that sounds like something you'd like to happen where you live,

اگر این‌ همان چیزیست که دوست دارید درجایی که زندگی می‌کنید اتفاق بیافتد،

here are three things you can do to move the needle.

برای شروع حرکت، سه کار از شما ساخته است:‌

First, you can use your feet, your ears and your dollars.

اول، می‌توانید پاها، گوش‌ها و پولتان را به کار بیاندازید.

Show up. Be that receptive and engaged audience

به مراکز موسیقی بروید. سعی کنید مخاطبی پذیرا و مشتاق باشید.

that is so necessary for a music city to thrive.

این برای رونق یک شهر موسیقی بسیار مهم است.

Pay a cover charge.

پول ورودی بدهید.

Buy a record.

آلبوم موسیقی بخرید.

Discover new music, and please, take your friends.

موسیقی نو را کشف، و لطفا دوستانتان را نیز همراه کنید.

Two, you can use your voice.

دوم، می‌توانید از صدایتان استفاده کنید.

Buy into the assets-based narrative.

روایت دارایی‌محور را باور کنید.

Talk about and celebrate what your city has.

در مورد دارایی‌های شهرتان صحبت، و آن‌ها را تحسین کنید.

And three, you can use your vote.

و سوم، می‌توانید از رای خود استفاده کنید.

Seek out leadership that doesn't just pay lip service to your city's music,

به دنبال رهبری باشید که به تعریف و تمجید از موسیقی شهرتان بسنده نمی‌کند.

but recognizes its power

و قدرت موسیقی را به رسمیت می‌شناسد

and is prepared to put a strategy in place

و آماده در پیش گرفتن استراتژی

to elevate it, grow it and build collaboration.

برای ارتقا، رشد و ایجاد همکاری است.

There really is no telling what city could be defined

معلوم نیست که کدام شهر در دههٔ بعدی میتواند

by a certain scene or a certain song in the next decade,

با یک صحنهٔ مشخص یا یک آهنگ خاص تعریف شود،

but as much as we absolutely cannot predict that,

اما همان قدر که این غیرقابل پیش‌بینی است،

what we absolutely can predict

آنچه که کاملاً قابل پیش‌بینی است

is what happens when we treat music as necessary

اتفاقی است که وقتی موسیقی را ضرورت می‌دانیم رخ می‌دهد

and we work to build a music city.

و می‌کوشیم تا یک شهر موسیقی بسازیم.

And that is a place where I want to live.

و این همان جایی است که می‌خواهم در آن زندگی کنم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)