The Affordable, 3D-Printed Bionics of the Future | Enzo Romero | TED

Translator: Mostafa Behnamfar Reviewer: shirin etebar

One in seven people around the world has some kind of disability.

به ازای هر هفت نفر در جهان یک نفر درگیر از کار افتادگی است.

Being born without my right hand has defined who I am

به دنیا آمدن بدون دست راستم، هویت من را

over the past 30 years.

در طی ۳۰ سال اخیر شکل داده است.

I was fortunate to grow [up] in the sacred valley of the Incas

من خوش‌شانس بودم که در دره مقدس اینکاها بزرگ شدم،

in Cusco, Peru,

در کوسکو، کشور پرو

surrounded by people who weren't surprised to see me driving my bike

با افرادی احاطه شدم که با دیدن دوچرخه‌سواری من سوپرایز نمی‌شدند

or probably playing basketball.

یا حتی بسکتبال بازی کردنم!

When I was seven, I remember being stunned

یادم است وقتی هفت ساله بودم،

after I watched "Star Wars: The Empire Strikes Back,"

با دیدن جنگ ستارگان شگفت‌زده می‌شدم،

when Luke's hand gets cut off,

وقتی که دست «لوک» قطع می‌شد،

the same one I didn't have.

همان چیزی که منم نداشتم.

But then, being twice as stunned

ولی بعد از آن دوباره شگفت‌زده می‌شدم

when the medical robots fitted him with a prosthesis

وقتی ربات‌های پزشکی با اندام مصنوعی که می‌توانست حس و حرکت کند،

that could move and feel.

ناتوانی او را برطرف می‌کردند.

From then on, no greater purpose lived in my mind,

بعد از آن دیگر هیچ هدف مهم‌تری توی ذهنم وجود نداشت،

which was to have a prosthesis like Luke Skywalker.

آن هم اینکه اندام مصنوعی مثل لوک اسکای‌والکر داشته باشم.

This dream led me to study mechatronics engineering

این رویا من را به سمت تحصیل در مهندسی مکاترونیک هل داد.

and access the Biomechanics and Applied Robotics Laboratory

تا به بیومکانیک دسترسی داشته باشم و به کتابخانه رباتیک برم.

in Pontifical Catholic University of Peru,

در دانشگاه کاتولیک پرو (PUC-Rio)،

where, with a multidisciplinary team,

جایی که با یک تیم بین رشته‌ای،

we developed a myoelectric prosthesis for a long transradial amputation,

ما اندام مصنوعی میوالکتریک را برای بیماران قطع عضو فراشعایی طراحی کردیم.

being me, the pilot user.

من آن‌جا موش آزمایشگاهی بودم.

I was able to move each finger individually.

من قادر بودم تا هر انگشتم را جداگانه حرکت بدم.

And also we developed a way in which we get to pass the sensation

همچنین سیستمی طراحی کردیم تا بتوانیم از سرانگشت‌ها گرفته تا ساعد

from the fingertips into my forearm using haptic feedback system.

با استفاده از سیستم تداعی‌کننده لمسی، به حس لامسه برسیم.

Since this was a research project,

از جایی که یک پروژه تحقیقاتی بود،

we had enough funding to buy stuff from abroad.

ما بودجه لازم برای خرید چیزها از خارج کشور را داشتیم.

So, for example, the motors you get to see here,

پس برای مثال، موتورهایی که اینجا می‌بینید،

were all brought [from] Switzerland.

همه از سوئیس آورده شده.

This is one of the main reasons why it will cost at least 40,000 dollars

در واقع این یکی از مهم‌ترین دلایلی هست که چرا این پروژه ۴۰,۰۰۰ دلار خرج برداشت

to make this prosthesis.

تا این اندام مصنوعی را بسازیم.

But 40K is way too much,

ولی ۴۰ هزار [دلار] خیلی زیاد است.

considering that four out of five people with upper limb amputation

با توجه به اینکه ۸۰ درصد افرادی که قطع عضو فوقانی دارند،

live in developing countries.

در کشورهای درحال توسعه زندگی می‌کنند.

Even the 25,000 dollars that cost a robotic prosthesis imported from abroad

حتی ۲۵,۰۰۰ دلار هزینه برای یک اندام مصنوعی رباتیک وارداتی

is way too much.

خیلی زیاد است.

In Peru, that is equivalent to work full time

در پرو، این هزینه معادل کار کردن تمام وقت فردی

on a minimum wage for almost seven years,

با کمترین دستمزد برای تقریبا هفت سال است

just to buy the prostheses.

تا این اندام مصنوعی را بخرد.

Never mind pay for your food or your house.

بدون در نظر گرفتن پول غذا یا خانه

It is often that people get injured while doing manual labor activities

معمولا افراد در هنگام انجام کارهای دستی مصدوم می‌شوند،

like farming or metal manufacturing.

مثل کشاورزی یا ساخت فلزات.

Getting back to work and having access to money demands a functional hand.

برگشت به کار و دسترسی به پول نیازمند داشتن دست فعال است.

It took me time to realize what a huge privilege I had

گذر زمان به من ثابت کرد که من چه امتیاز مثبتی داشتم

to study a career that would help fulfill my dreams.

تا در شغلی کار کردم که به کامل کردن رویای من کمک می‌کند.

But actually,

ولی در واقع،

what was preventing me from developing a solution

چیزی که جلوی من را در توسعه یک راه‌حل می‌گرفت،

that was both affordable and functional.

داشتن هزینه مقرون به صرفه و کاربردش بود.

The very first step in order to reducing the cost

قدم اول در جهت کاهش هزینه

was to reduce the number of motors

این بود که تعداد موتورها را کم کنیم؛

because they were all imported and therefore expensive.

به خاطر اینکه همه آنها وارداتی بودند و گران می‌شدند.

So we get to arrange occupational focus groups

پس ما به کمک داوطلبان قطع عضومان

with our amputee volunteers

شروع به دسته‌بندی گروه‌های شغلی کردیم.

in order to identify which gestures they will use the most, and of those,

به ترتیب اینکه بفهمیم چه عملگرهایی را بیشتر استفاده می‌کنند،

how many we could perform using just a single motor.

می‌توانیم چه تعدادی از آن‌ها را با یک موتور اجرا کنیم.

The answer was three:

جواب سه حرکت بود:

pinch,

گرفتن چیزی بین دو انگشت،

cylindrical

چرخاندن،

and lateral.

کنار کشیدن.

This also helps us to reduce the number of electromyography sensors, too,

همچنین این به ما کمک کرد که سنسورهای الکترومیوگرافی را کم کنیم،

from an arrangement of eight, we passed just to one.

از اندازه هشت تا توانستیم به تعداد یکی برسیم.

In this way, between makes in mechanical and myoelectric prosthesis,

در این راه، بین ساخت اندام مصنوعی مکانیکی و میوالکتریکی

the prices will be dramatically low.

هزینه‌ها به طور چشمگیری کم شد.

But material prices matter to.

ولی قیمت مواد هم مهم بود.

And that's why we choose to 3D print our prosthesis

و این دلیل استفاده چاپ ۳ بعدی برای اندام مصنوعی‌مان بود؛

using mainly plastic from recycled bottles.

با استفاده عمده از پلاستیک‌های بازیافتی بطری‌ها

Like the prosthesis I am wearing right now.

مثل اندام مصنوعی که من الان دارم.

(Applause)

(تشویق حضار)

In order to develop our prosthesis,

به منظور توسعه اندام مصنوعی‌مان

the process will go like this.

پروسه اینطور پیش می‌رود:

First, we'll use our 3D scan

ابتدا، ما از اسکن سه بعدی

and our own parametrization software

و نرم‌افزار پارامترسازی خودمان استفاده کرده

in order to take the measures of the amputated area

تا ناحیه قطع‌شده و دست دیگر کاربر را

and the other hand of the user.

اندازه‌گیری کنیم.

Then we'll recreate the entire set of fingers,

بعد ما کل انگشتان، کف دست و سوکت‌ها را

the palm and the prosthesis socket in our computational model

برای مدل محاسباتی‌مان بازسازی خواهیم کرد.

to finally 3D print each of those parts.

در نهایت هر قطعه را چاپ سه بعدی می‌کنیم.

So far in LAT Bionics,

تا اینحا در لَت(LAT) بایونیک

we have two types of prosthesis.

ما دو دسته اندام مصنوعی داریم،

Maki, which is a mechanical activation

«ماکی» که دارای فعالیت مکانیکی است

and Pisko, with electronic activation.

و «پیسکو» که فعالیت الکتریکی دارد.

Pisko cost just 10 percent of an imported robotic prosthesis

پیسکو فقط ده درصد اندام‌مصنوعی وارداتی هزینه دارد،

that will come from abroad.

همان‌هایی که از خارج می‌آیند.

This means that even more working-class people can access our technology.

که به این معناست که حتی قشر کارگر می‌توانند به تکنولوژِی ما دست بیابند.

For me, this has been a path where I was able to develop this

برای من، این مسیری بوده که می‌توانستم آن را

in my company LAT Bionics.

در کمپانی خودم در لت بایونیکس توسعه ببخشم.

So, for example, take Franco,

پس برای مثال، فرانکو را در نظر بگیرید،

[who] now is using his transradial Maki prostheses

کسی که الان در حال استفاده از اندام مصنوعی ترانس‌رادیال ماکی است،

in order to get back to work with his providers

به منظور برگشتن به کار در کنار کارگرانی

on the jungle farm he has.

که در مزرعه او کار می‌کنند.

I am certain that we are able to be on the side

من مطمئنم که ما می‌توانیم بخشی از

with technology that is brought from abroad to our region

تکنولوژی باشیم که از خارج به منطقه ما می‌آید

being sold in a very expensive way.

و با قیمت زیاد فروخته می‌شود.

We have the capacity to develop our own technology,

ما ظرفیت توسعه تکنولوژی خودمان را داریم.

having the necessities of our people in mind.

ضروریاتی را داشته باشیم که دغدغه مردم‌مان است.

So then people with disabilities and limited resources

پس آن موقع افرادی با ناتوانی و منابع محدود

could live a life again.

می‌توانند دوباره زندگی کنند.

For me, when people, our users, get back to work on their places,

برای من، وقتی افراد، مشتری‌های ما به کار و زندگی‌شان باز می‌گردند،

that look of compassion changed to astonishment.

شبیه مهربانی است که به شگفتی تبدیل شده.

The same astonishment which I had when I saw Luke Skywalker prosthesis.

مثل همان شگفتی که من موقع دیدن اندام مصنوعی «لوک اسکایلر» داشتم.

So this began as a path for myself,

پس این راه برای من شروع شده

but it now belongs to my entire region.

ولی الان به کل اطرافیان من تعلق دارد.

Would you like to join us?

دوست دارید به ما بپیوندید؟

Thank you so much.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق و خوشحالی)