How I accidentally changed the way movies get made | Franklin Leonard

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: Leila Ataei

This weekend,

این آخر هفته

tens of millions of people in the United States

ده‌ها میلیون از مردم در ایالات متحده

and tens of millions more around the world,

وبیش از ده‌ها میلیون نفردر سرتاسر جهان

in Columbus, Georgia, in Cardiff, Wales,

در کلمبوسِ جرجیا، کاردیف، ولز،

in Chongqing, China, in Chennai, India

درچونگ چینگ، چین، در چنایِ، هند،

will leave their homes,

خانه‌هایشان را ترک گفته‌اند،

they'll get in their cars or they'll take public transportation

سوار ماشین‌هایشان می‌شوند یا از حمل‌ونقل عمومی استفاده می‌کنند

or they will carry themselves by foot,

یا با پای پیاده به راه می‌افتند،

and they'll step into a room

و پای به یک اتاق می‌گذارند

and sit down next to someone they don't know

و کنار کسی که نمی‌شناسندش می‌نشینند،

or maybe someone they do,

شاید هم کنار کسی که بشناسندش،

and the lights will go down and they'll watch a movie.

و چراغ‌ها خاموش می‌شوند و فیلمی را تماشا می‌کنند.

They'll watch movies about aliens or robots,

آن‌ها فیلم‌هایی درباره فضایی‌ها یا ربات‌ها تماشا می‌کنند،

or robot aliens or regular people.

یا ربات‌های فضایی یا مردم عادی.

But they will all be movies about what it means to be human.

اما همه آن فیلم‌ها در مورد اینکه انسان بودن چه مفهومی دارد، هستند.

Millions will feel awe or fear,

میلیون‌ها نفر احساس ترس و وحشت خواهند‌کرد،

millions will laugh and millions will cry.

میلیون‌ها نفر می‌خندند و میلیون‌ها نفر گریه می‌کنند.

And then the lights will come back on,

و سپس چراغ‌ها دوباره روشن می‌شوند،

and they'll reemerge into the world they knew several hours prior.

و آن‌ها به جهانی بازمی گردند که چند ساعت پیش آن را می‌شناختند.

And millions of people will look at the world

و میلیون‌ها نفر به جهانی می‌نگرند

a little bit differently than they did when they went in.

با مقداری تفاوت نسبت به قبل از اینکه به ابنجا بیایند.

Like going to temple or a mosque or a church,

مثل رفتن به معبد یا یک مسجد یا یک کلیسا،

or any other religious institution,

یا هر موسسه دینی دیگر،

movie-going is, in many ways, a sacred ritual.

فیلم‌برداری به روشهای مختلف صورت می‌گیرد، یک آیین مقدس.

Repeated week after week after week.

هفته‌های متمادی هفته ای پس از هفته ای دیگر.

I'll be there this weekend,

من آخر هفته اینجا هستم،

just like I was on most weekends between the years of 1996 and 1990,

درست مثل بیشتر تعطیلات آخر هفته بین سال‌های ۱۹۹۶و ۱۹۹۰،

at the multiplex, near the shopping mall

روی پرژکتورى، نزدیک مرکز خرید

about five miles from my childhood home in Columbus, Georgia.

حدود پنج مایلی به دور از خانهٔ کودکی‌ام در کلمبوس، جورجیا.

The funny thing is that somewhere between then and now,

نکته جالبی که در بین زمان حال و آینده وجود هست،

I accidentally changed part of the conversation

من اتفاقی قسمتی از مکالمه را تغییر دادم

about which of those movies get made.

درباره اینکه کدام فیلم ساخته شده است.

So, the story actually begins in 2005, in an office high above Sunset Boulevard,

پس، در‌واقع داستان از ۲۰۰۵ آغاز می‌شود، در دفتری بالای بلوار سان‌ست،

where I was a junior executive

جایی که من مدیر‌اجرایی بودم.

at Leonardo DiCaprio's production company Appian Way.

در شرکت تولیدی لئوناردو دی کاپریو، آپینگ وی.

And for those of you who aren't familiar with how the film industry works,

و برای شمایی که با چگونگی صنعت فیلم آشنایی ندارید،

it basically means that I was one of a few people behind the person

این اساسا به این معنی است که من یکی از چندین نفر پشت این شخص بودم

who produces the movie for the people behind and in front of the camera,

کسی که فیلم را پشت و جلوی دوربین برای مردم تولید می‌کند.

whose names you will better recognize than mine.

کسی که نامش را بهتر از من می‌شناسید.

Essentially, you're an assistant movie producer who does the unglamorous work

اساسا، شما دستیار فیلم هستید تهیه‌کننده‌ای که کاری بی نظیر انجام می‌دهد

that goes into the creative aspect of producing a movie.

که به جنبه خلاق تولید فیلم می‌پردازد.

You make lists of writers and directors and actors

شما لیست نویسندگان، مدیران و بازیگران را تهیه می‌کنید

who might be right for movies that you want to will into existence;

که ممکن است برای فیلم‌هایی که خواهید ساخت مناسب باشد؛

you meet with many of them and their representatives,

شما با بسیاری از آن‌ها و وکلایشان ملاقات خواهید کرد،

hoping to curry favor for some future date.

به امید اینکه برای آینده مفید واقع شود،

And you read, a lot.

و مطالعه می‌کنید، بسیار زیاد.

رمانهایی را می‌خوانید که ممکن است به فیلم تبدیل شوند،

You read novels that might become movies,

کتاب‌های کمیکی را می‌خوانید که شاید به فیلم شوند،

you read comic books that might become movies,

مقالاتی را می‌خوانید که شاید به فیلم تبدیل شوند،

you read articles that might become movies,

you read scripts that might become movies.

نمایشنامه‌ها را می‌خوانید که شاید به فیلم تبدیل شوند،

And you read scripts from writers that might write the adaptations

و شما نمایشنامه‌های نویسندگانی را می‌خوانید که ممکن است اقتباسی

of the novels, of the comic books, of the articles,

از رمان‌ها، از کتاب‌های کمیک، از مقاله‌ها،

و شاید بازنویسی نمایشنامه‌ای باشد که در حال حاضر دارید روی آن کار می‌کنید.

and might rewrite the scripts that you're already working on.

All this in the hope of finding the next big thing

تمامی این‌ها به امید پیدا کردن سوژه بزرگ بعدی

or the next big writer who can deliver something

یا نویسنده بزرگ بعدی که بتواند کاری انجام دهد

that can make you and your company the next big thing.

که موجب بزرگ شدن شما یا شرکت شما شود.

So in 2005, I was a development executive at Leonardo's production company.

پس در سال ۲۰۰۵، مدیر‌توسعه در شرکت تولیدی لئوناردو بودم.

I got a phone call from the representative of a screenwriter

تماس تلفنی از وکیل یک نمایشنامه‌نویس دریافت کردم.

that began pretty much the way all of those conversations did:

در ابتدا بسیار شبیه مکالمات قبلی‌ام بود:

"I've got Leo's next movie."

《من فیلم بعدی لئو را دریافت کردم.》

Now in this movie, that his client had written,

در حال حاضراین فیلم که نوشته موکل او بود،

Leo would play an oil industry lobbyist

لئو نقش یک دلال سیاسى صنعت نفت را بازی می‌کرد

whose girlfriend, a local meteorologist, threatens to leave him

که دوست دخترش، یک هواشناس محلی، تهدید کننده به ترک او

because his work contributes to global warming.

زیرا کار او به گرمایش جهانی کمک می‌کند.

And this is a situation that's been brought to a head

و این موقعیتی است بوجود آمده

by the fact that there's a hurricane forming in the Atlantic

بر اثر طوفانی که از اقیانوس اطلس شکل گرفته‌است

that's threatening to do Maria-like damage from Maine to Myrtle Beach.

که کار ماریا را تهدید می‌کند به مانند خطر آسیب از مین تا ساحل میرتل.

Leo, very sad about this impending break up,

لئو، از احتمال بهم خوردن رابطه بسیار ناراحت است،

does a little more research about the hurricane

در مورد طوفان کمی بیشتر تحقیق انجام می‌دهد

and discovers that in its path across the Atlantic,

و متوجه مسیرش در سراسر اقیانوس اطلس می‌شود

it will pass over a long-dormant, though now active volcano

که پس از مدت زمان طولانی خاموش بودن، هم‌اکنون آتشفشانی فعال اسست

that will spew toxic ash into its eye

که خاکستر سمی از درونش فوران می‌کند

that will presumably be whipped into some sort of chemical weapon

که احتمالاً با حرکت سریع سلاح شیمیایی خود

that will destroy the world.

جهان را نابود خواهد کرد

(Laughter)

(خنده حضار)

It was at that point that I asked him,

در آن لحظه بود که از او پرسیدم،

"So are you basically pitching me 'Leo versus the toxic superstorm

«پس شما اساسا تمایل دارید لئودر مقابل طوفان شدید سمی بایستد

that will destroy humanity?'"

که بشریت را نابود کند؟»

And he responded by saying,

و او پاسخ را اینگونه داد،

«خب،وقتی اینجوری بیان می‌کنید خیلی احمقانه به نظر می‌رسد.»

"Well, when you say it like that, it sounds ridiculous."

شرمسارم ازاعتراف به اینکه شخصی بود که برایم نمایشنامه می‌فرستاده

And I'm embarrassed to admit that I had the guy send me the script,

و ۳۰ صفحه‌اش را می‌خواندم قبل از اینکه مطمئن شوم به آن بدی است که فکر می‌کردم

and I read 30 pages before I was sure that it was as bad as I thought it was.

Now, "Superstorm" is certainly an extreme example,

حالا،"ابر‌‌طوفان" مطمئنا" یک مثال اغراق‌آمیز است

but it's also not an unusual one.

اما با این حال غیر معمول نیست.

And unfortunately, most scripts aren't as easy to dismiss as that one.

و متاسفانه، اغلب نمایشنامه‌ها به آسانی رد کردن آن نیست.

For example, a comedy about a high school senior,

برای مثال، یک کمدی درباره ارشد دبیرستان،

who, when faced with an unplanned pregnancy,

که، وقتی با بارداری ناخواسته روبرو می‌شود،

makes an unusual decision regarding her unborn child.

درمورد کودکی که هنوز متولد نشده تصمیم غیرعادی می‌گیرد.

That's obviously "Juno."

به طور مشخص"جونو."

Two hundred and thirty million at the worldwide box office,

دویست و سی میلیون فروش در گیشه جهانی

four Oscar nominations, one win.

۴ نامزدی اسکار، یک پیروزی.

How about a Mumbai teen who grew up in the slums

یک نوجوان اهل بمبئی که در زاغه‌ها بزرگ شده

wants to become a contestant on the Indian version

که می‌خواهد در نسخه هندی یک مسابقه شرکت کند

of "Who Wants To Be A Millionaire?"?

در"چه کسی می خواهد میلیونر شود؟"

That's an easy one -- "Slumdog Millionaire."

راحت تر بگویم- "میلیونر زاغه‌نشین."

Three hundred seventy-seven million worldwide,

سیصدوهفتادوهفت میلیون فروش جهانی

10 Oscar nominations and eight wins.

۱۰ نامزدی اسکار،و ۸ پیروزی.

یک شامپانزه داستان خود را می‌گوید…

A chimpanzee tells his story

of living with the legendary pop star Michael Jackson.

از زندگی با ستاره افسانه‌ای پاپ مایکل جکسون.

Anyone?

کسی نبود؟

(Laughter)

(خنده حضار)

It's a trick question.

این یک سوال نکته‌دار است؟

But it is a script called "Bubbles,"

اما این یک نمایشنامه به نام "حباب" است

that is going to be directed by Taika Waititi,

که قرار است تایکا وایتیتی کارگردان آن باشد

the director of "Thor: Ragnarok."

کارگردان "ثور:رگنراک."

So, a large part of your job as a development executive

بنابرین، بخش عظیمی از کارتو به‌عنوان مدیر‌توسعه

is to separate the "Superstorms" from the "Slumdog Millionaires,"

جدا کردن «ابرطوفان» از «میلیونر زاغه نشین» است.

and slightly more generally, the writers who write "Superstorm"

و به طور کلی بیشتر، نویسندگانی که «ابرطوفان» را نوشتند

from the writers who can write "Slumdog Millionaire."

از نویسندگانی هستند که می‌توانند «میلیونر زاغه نشین» را بنویسند.

And the easiest way to do this, obviously, is to read all of the scripts,

و ساده‌ترین راه این کار، بدیهی است، که باید تمامی نمایشنامه‌ها را بخوانید.

but that's, frankly, impossible.

اما این، صراحتا، غیرممکن است.

A good rule of thumb is that the Writers Guild of America

یک قاعده خوب، انجمن صنفی نویسندگان آمریکا است.

registers about 50,000 new pieces of material every year,

هر سال حدود ۵۰,۰۰۰ نمونه اصولی را ثبت می‌کند،

and most of them are screenplays.

و بسیاری از آن‌ها فیلمنامه هستند.

Of those, a reasonable estimate is about 5,000 of them

از آن‌ها، تخمین منطقی حدود ۵,۰۰۰ نفر از آن‌ها

make it through various filters, agencies, management companies,

از طریق فیلتر‌های مختلف، آژانس‌ها، شرکت‌های مدیریت،

screenplay compositions and the like,

فیلمنامه و مانند آن،

and are read by someone at the production company

و توسط کسی‌که در شرکت تولید است مورد مطالعه قرار می‌گیرد

or major studio level.

یا رده ارشد استودیو.

And they're trying to decide whether they can become

و‌ سعی‌شان برای تصمیم‌گیری درباره اینکه توانایی تبدیل شدن

one of the 300-and-dropping movies that are released by the major studios

به یکی از ۳۰۰ فیلمی جامانده‌ای است که هر ساله توسط استودیو‌های اصلی

or their sub-brands each year.

یا زیرمجموعه‌هایشان منتشر می‌شود.

I've described it before

من قبلا توضیح داده‌ام

as being a little bit like walking into a members-only bookstore

کمی شبیه به پیاده‌روی درون یک کتاب‌فروشی تک عضوی است.

where the entire inventory is just organized haphazardly,

جایی که کل موجودی به‌صورت تصادفی سازماندهی شده است،

and every book has the same, nondescript cover.

و همهٔ کتاب‌ها همان، جلد غیرقابل توصیف را دارا هستند.

Your job is to enter that bookstore

شغل شما این است که وارد کتاب فروشی شوید

and not come back until you've found the best and most profitable books there.

وتا زمانیکه درآنجا بهترین و سودآورترین کتاب‌ها را پیدا نکرده‌اید برنگردید.

It's anarchic and gleefully opaque.

این آشفتگی وخوشحالی مبهمی است.

And everyone has their method to address these problems.

و هر کس روش خود را برای حل این مشکلات دارد.

You know, most rely on the major agencies

می‌دانید، بیشتر به سازمان‌های بزرگ متکی‌اند

and they just assume that if there's great talent in the world,

و فرض را بر این می‌گذارند که اگر استعداد بزرگی در جهان باشد،

they've already found their way to the agencies,

قبلا راه خود را به آژانس پیدا کرده‌اند،

regardless of the structural barriers that actually exist

صرف‌نظر از موانع ساختاری که در واقع وجود دارد

to get into the agencies in the first place.

برای رسیدن به آژانس‌ها در وهله اول.

Others also constantly compare notes among themselves

دیگران نیز به طور مداوم یادداشت‌ها را در میان خود مقایسه می‌کنند

about what they've read and what's good,

در مورد آنچه خواندند و چه چیزی خوب است

and they just hope that their cohort group is the best, most wired

وفقط امیدوارند همگروه خود دارای بهترین، بیشترین ارتباط

and has the best taste in town.

و بهترین سلیقه در شهر باشد.

And others try to read everything, but that's, again, impossible.

و دیگران سعی می‌کنند همه چیز را بخوانند، اما این دوباره غیرممکن است.

If you're reading 500 screenplays in a year,

اگر شما درسال در حال خواندن ۵۰۰ فیلمنامه باشید،

you are reading a lot.

شما زیاد می‌خوانید.

And it's still only a small percentage of what's out there.

و این فقط یک درصد ناچیزی از آنچه هنوز وجود دارد، است.

Fundamentally, it's triage.

اساسا این سیستم است.

و هنگامی که شما در این سیستم هستید، تمایلات پیش فرض شما به دانش متعارف است

And when you're in triage, you tend to default to conventional wisdom

about what works and what doesn't.

در مورد اینکه چه‌چیزی کار می‌کند و چه‌چیزی نمی‌کند.

That a comedy about a young woman dealing with reproductive reality

این یک کمدی درباره یک زن جوانی است در مواجه با حقیقت تولید مثل

can't sell.

نمی‌توانم بفروشم.

That the story of an Indian teenager isn't viable in the domestic marketplace

این داستان نوجوانی هندی است در بازار داخلی ماندنی نیست

or anywhere else in the world outside of India.

یا هر جای دنیا در خارج از هند.

That the only source of viable movies is a very narrow groups of writers

این تنها منبع فیلم‌های موفقیت‌آمیز، گروه بسیار محدودی از نویسندگان است

who have already found their way to living and working in Hollywood,

کسانی که در حال‌حاضر راه خود را برای زندگی و کار در هالیوود پیدا کرده‌اند،

who already have the best representation in the business,

که بهترین نماینده حال‌حاضر در کسب و کار هستند،

and are writing a very narrow band of stories.

و در حال نوشتن داستان مختصری هستند.

و من شرمسارم ازاعتراف به اینکه این جایی است که من در سال ۲۰۰۵ خود را یافتم.

And I'm somewhat embarrassed to admit, that that's where I found myself in 2005.

Sitting in that office above Sunset Boulevard,

نشستن در آن دفتر بالا بلوار سان‌ست،

staring down that metaphorical anonymized bookstore,

به کتابفروشی ناشناس خیره شدن

and having read nothing but bad scripts for months.

و چیزی جز نمایشنامه‌های بد برای ماه‌ها خواندن.

و من این را برای توصیف یکی از این دو مورد ذکر کردم:

And I took this to mean one of two things:

either A: I was not very good at my job,

یا الف: من در کارم خیلی خوب نبودم،

which was, ostensibly, finding good scripts,

که ظاهرا" پیدا کردن نمایشنامه خوب بود،

or B: reading bad scripts was the job.

یا ب: خواندن نمایشنامه بد، کار من بود.

که در هرصورت، تماس‌های تلفنی هفتگی مادر من، و درخواستش

In which case, my mother's weekly phone calls,

مبنی بر اینکه اگر نمرات امتحان ورودی دانشگاه حقوق من هنوز معتبر است

asking me if my law school entrance exam scores were still valid

چیزیکه احتمالاً باید بیشتر به آن توجه می‌کردم.

was something I should probably pay more attention to.

چیزی‌که من هم می‌دانستم

What I also knew

این که در حال رفتن برای ۲ هفته تعطیلات بودم،

was that I was about to go on vacation for two weeks,

و خواندن شما به بدی همان نمایشنامه‌های بد است وقتی این کار شما است،

and as bad as reading bad scripts is when it is your job,

it's even more painful on vacation.

حتی در تعطیلات زجرآورتر است.

So I had to do something.

بنابراین من مجبور بودم کاری انجام دهم.

So late one night at my office, I made a list

پس آخر شبی در دفترم، یک فهرست درست کردم

of everyone that I had had breakfast, lunch, dinner or drinks with

از همه کسانی که مجبور بودم با آن‌ها صبحانه، ناهار، شام یا نوشیدنی داشته باشم

that had jobs similar to mine, and I sent them an anonymous email.

که شغلی شبیه به من داشتند، و به همهٔ آن‌ها ایمیل ناشناس فرستادم

And I made a very simple request.

و یک درخواست ساده کردم.

Send me a list of up to 10 of your favorite screenplays

لیستی از ۱۰ فیلمنامه موردعلاقه خود برایم ارسال کنید.

that meet three criteria.

که دارای سه شرط است.

One: you love the screenplay,

یک: شما فیلمنامه را دوست دارید

two: the filmed version of that screenplay will not be in theaters

دو: نسخه فیلم برداری از آن فیلمنامه در تئاترها نخواهد بود

by the end of that calendar year,

تا انتهای تقویم آن سال

and three: you found out about the screenplay this year.

و سه: شما امسال متوجه این فیلمنامه شدید.

This was not an appeal for the scripts that would be the next great blockbuster,

این یک درخواست برای نمایشنامه نبود این فیلمبرداری بزرگ بعدی خواهد بود،

درخواستی برای نمایشنامه‌ای که برنده اسکار خواهد‌شد نبود،

not an appeal for the scripts that will win the Academy Award,

نیازی به نمایشنامه ای نداشتند که کارفرمایشان آن را بپسندد

they didn't need to be scripts that their bosses loved

or that their studio wanted to make.

یا استودیویی که می‌خواست آن را بسازد.

It was very simply an opportunity for people to speak their minds

این یک فرصتی بسیار ساده بود برای بیان آن چه در ذهن دارند

about what they loved,

در مورد آنچه دوستش داشتند.

which, in this world, is increasingly rare.

که، در این دنیا، به طور فزاینده‌ای نادراست.

Now, almost all of the 75 people I emailed anonymously responded.

حالا تقریباً همه آن ۷۵ نفربه ایمیل ناشناس من پاسخ دادند.

And then two dozen other people actually emailed to participate

و سپس برای ۱۲نفر دیگر برای مشارکت ایمیل فرستاده شد

to this anonymous email address,

با این آدرس ایمیل ناشناس،

but I confirmed that they did in fact have the jobs they claimed to have.

اما تأیید کردم که کار‌هایی را که ادعا می‌کنند در حقیقت داشته باشند.

And I then compiled the votes into a spreadsheet,

و سپس رای را به صفحه‌ای وارد کردم،

ran a pivot table, output it to PowerPoint,

یک جدول محوری داشت، خروجی آن پاورپوینت بود،

and the night before I left for vacation,

و شب قبل از اینکه به تعطیلات بروم

I slapped a quasi subversive name on it

من یک نام مستعاربر آن گذاشتم

and emailed it back from that anonymous email address

و با همان آدرس ناشناس آن را ایمیل کردم

to everyone who voted.

به همه رای دهنده‌ها.

The Black List.

لیست سیاه.

A tribute to those who lost their careers during the anti-communist hysteria

ادای احترام به کسانی که حرفهٔ خود را از دست داده‌اند در طی هیستری ضد کمونیستی

of the 1940s and 50s,

طی دهه ۱۹۴۰ و۵۰،

and a conscious inversion of the notion

و انحراف آگاهانه به مفهوم

that black somehow had a negative connotation.

سیاه که به نوعی بار منفی داشت.

After arriving in Mexico, I pulled out a chair by the pool,

پس از رسیدن به مکزیک، صندلی‌ام را کنار استخر گذاشتم،

started reading these scripts and found, to my shock and joy,

شروع به خواندن این نمایشنامه‌ها کردم و از شادی شوکه شدم

that most of them were actually quite good.

بیشتر آن‌ها واقعاً خیلی خوب بود.

Mission accomplished.

ماموریت انجام‌شد.

انتظار آنچه را که انجام ندادم نمیتوانستم داشته باشم

What I didn't and couldn't have expected

was what happened next.

چیزی بود که بعدا اتفاق افتاد.

About a week into my time on vacation,

حدود یک هفته وقتی که در تعطیلات داشتم،

I stopped by the hotel's business center to check my email.

در مرکز کاری هتل برای بررسی ایمیل هایم سپری کردم

This was a pre-iPhone world, after all.

بالاخره، این پیش ازجهانی شدن آیفون بود.

And found that this list that I had created anonymously

و لیستی که به صورت ناشناس درست کرده بودم پیدا کردم

had been forwarded back to me several dozen times,

چندین باره برای من باز پس فرستاده شده یود،

at my personal email address.

به آدرس ایمیل شخصی من.

Everyone was sharing this list of scripts that everyone had said that they loved,

همه این لیست نمایشنامه‌ها را به اشتراک گذاشته‌بودند وگفته بودند دوستش دارند،

reading them and then loving them themselves.

که آن‌ها را خواندند و دوستشان دارند.

And my first reaction, that I can't actually say here,

و اولین واکنش من، که در حقیقت نمی‌توانم در اینجا بیانش کنم،

but will describe it as fear,

اما آن را ترس توصیف میکنم،

the idea of surveying people about their scripts

نظرات بازمانده افراد درمورد نمایشنامه هایشان

was certainly not a novel or a genius one.

مطمئنا بدیع و هوشمندانه نیست.

Surely, there was some unwritten Hollywood rule of omertà

مطمئنا، بعضی قانون‌های نانوشته در مافیای هالیوود وجود داشت

that had guided people away from doing that before

که مردم را به دوری از انجام آن هدایت کرده بود

that I was simply too naive to understand, it being so early in my career.

که من به سادگی هرچه تمام درکش کردم، این در شغل من بسیار زودهنگام بود.

I was sure I was going to get fired,

مطمئن بودم که من اخراج می‌شوم.

and so I decided that day that A: I would never tell anybody

بنابراین آن روز تصمیم گرفتم الف: من هرگز به کسی نخواهم گفت

that I had done this,

که این کار را انجام دادم،

and B: I would never do it again.

و ب: من هرگز آن را دوباره انجام نخواهم داد.

Then, six months later, something even more bizarre happened.

سپس، شش ماه بعد، چیزی عجیب وغریب‌تر اتفاق افتاد.

I was in my office, on Sunset,

من در دفترم بودم، در سان‌ست.

and got a phone call from another writer's agent.

از وکیل نویسنده دیگری تماس تلفنی داشتم.

The call began very similarly to the call about "Superstorm":

تماس تلفنی بسیار شبیه به تماس درباره"ابرطوفان" بود.

"I've got Leo's next movie."

«من فیلم بعدی لئو را دریافت کردم.»

Now, that's not the interesting part.

الان، این بخش جالب ماجرا نیست.

The interesting part was the way the call ended.

بخش جالبش نحوه تمام شدن تماس بود.

Because this agent then told me, and I quote,

از آنجا که این وکیل به من گفت، و من نقل قول می‌کنم

"Don't tell anybody, but I have it on really good authority

«به کسی نگو، اما من منبع صحيح و موثق دارم

this is going to be the number one script on next year's Black List."

این قرار شماره یک لیست سیاه نمایشنامه های سال بعد باشد.»

(Laughter)

(خنده حضار)

Yeah.

بله.

Suffice it to say, I was dumbfounded.

کافی است بگویم لال شدم. در اینجا وکیلی بود،

که از لیست سیاه استفاده کرده بود، چیزی که من به صورت ناشناس ساخته بودم

Here was an agent, using the Black List, this thing that I had made anonymously

و تصمیم گرفته بودم هرگز دوباره نسازمش،

and decided to never make again,

to sell his client to me.

برای فروختن موکلش به من.

To suggest that the script had merit,

برای نشان دادن ارزش داشتن نمایشنامه،

based solely on the possibility of being included on a list of beloved screenplays.

تنها بر اساس امکان بودن در لیست نمایشنامه‌های محبوب.

After the call ended, I sat in my office, sort of staring out the window,

پس از پایان تماس، در دفترم نشسته و طوری به پنجره خیره شدم

alternating between shock and general giddiness.

سردرگم بین شوک و سرگیجه عمومی.

And then I realized that this thing that I had created

و سپس متوجه شدم چیزی که من ساخته‌ام.

had a lot more value

ارزش بیشتری داشت

than just me finding good screenplays to read over the holidays.

که فقط من فیلمنامه‌های خوب را پیدا کردم برای خواندن در تعطیلات.

And so I did it again the next year --

پس دوباره آن را سال آینده انجام دادم -

and the "LA Times" had outed me as the person who had created it --

و «ال-ای-تایمز» من را به عنوان کسی که این کار را انجام داده معرفی کرد -

and the year after that,

و سال بعد از آن،

and the year after that -- I've done it every year since 2005.

و سال بعد از آن --من هرساله از سال ۲۰۰۵ این کار راانجام داده‌ام.

And the results have been fascinating,

و نتایج جذاب بوده است،

because, unapologetic lying aside, this agent was exactly right.

چرا که جدایی از وجه دروغی آن، این عامل درستی بود

This list was evidence, to many people, of a script's value,

این لیست مدرکی، برای اعتبار نمایشنامه‌ها، برای بسیاری بود،

and that a great script had greater value

و یک نمایشنامه عالی اعتبار بیشتری داشت

that, I think, a lot of people had previously anticipated.

که من فکر می‌کنم بسیاری از مردم از قبل پیشبینی اش کرده بودند.

Very quickly, the writers whose scripts were on that list

خیلی سریع، نویسندگانی که نمایشنامه آن‌ها در لیست بود

started getting jobs,

مشغول به کار شدند.

those scripts started getting made,

آن نمایشنامه‌ها ساخته شدند،

and the scripts that got made

و نمایشنامه‌هایی که ساخته شده‌اند

were often the ones that violated the assumptions

اغلب آن‌هایی بودند که مفروضات را نقض کرد

about what worked and what didn't.

در مورد آنچه که کار می‌کرد و آنچه نمی‌کرد.

They were scripts like "Juno" and "Little Miss Sunshine"

و نمایشنامه‌هایی مانند"جونو" و"خانم سان‌شاین کوچولو"

and "The Queen" and "The King's Speech"

و «ملکه» و «سخنرانی پادشاه»

and "Spotlight."

و «اسپات‌لایت.»

و بله، "میلیونر زاغه‌نشین".

And yes, "Slumdog Millionaire."

و حتی فیلمی که در آینده خواهد آمد درباره"شامپانزه مایکل جکسون".

And even an upcoming movie about Michael Jackson's chimpanzee.

Now, I think it's really important that I pause here for a second

حالا، من فکر می‌کنم که این واقعاً مهم است و من لحظه‌ای مکث می‌کنم

and say that I can't take credit for the success of any of those movies.

و می‌گویم نمی‌توانم اعتباری از موفقیت هیچ یک از این فیلم‌ها دریافت کنم.

I didn't write them, I didn't direct them, I didn't produce them, I didn't gaff them,

من آن‌ها را ننوشتم، هدایت نمی‌کردم من آن‌ها را تولید نکرده، وندیده بودم

I didn't make food and craft service --

من در تدارکات وساخت و ساز نبودم -

we all know how important that is.

همه ما می‌دانیم که چقدر مهم است.

The credit for those movies, the credit for that success,

اعتبار آن فیلم‌ها، اعتبار آن موفقیت،

goes to the people who made the films.

به افرادی که فیلم‌ها را ساخته‌اند تعلق می‌گیرد.

What I did was change the way people looked at them.

کاری که انجام دادم تغییر نوع نگاه مردم به آن‌ها بود.

Accidentally, I asked if the conventional wisdom was correct.

تصادفا پرسیدم اگر خرد معمول صحیح بود.

And certainly, there are movies on that list that would have gotten made

و مطمئنا، فیلم‌هایی در آن لیست وجود دارد که ساخته شده است

without the Black List,

بدون بودن لیست سیاه،

but there are many that definitely would not have.

اما تعداد زیادی وجود دارد که قطعا نمی‌شود نداشته باشند

And at a minimum, we've catalyzed a lot of them into production,

و حداقل، ما به تولید آن‌ها سرعت بخشیده‌ایم،

و من فکر می‌کنم که ارزش اشاره کردن به آن را دارد.

and I think that's worth noting.

There have been about 1,000 screenplays on the Black List

حدود ۱,۰۰۰ فیلمنامه در لیست سیاه بوده است.

since its inception in 2005.

از زمان آغاز آن در سال ۲۰۰۵.

About 325 have been produced.

حدود ۳۲۵ تا تولید شده است.

They've been nominated for 300 Academy Awards,

۳۰۰ تای آن‌ها نامزدی جوایز آکادمی شده‌اند

they've won 50.

۵۰ تایش را برده‌اند.

Four of the last nine Best Pictures have gone to scripts from the Black List,

چهار اثرنهایی از ۹ اثر به نمایشنامه‌های لیست سیاه تعلق گرفته است

and 10 of the last 20 screenplay Oscars have gone to scripts from the Black List.

و ۱۰ تا از ۲۰ فیلمنامه اسکار به فیلمنامه‌های لیست سیاه تعلق گرفته است

All told, they've made about 25 billion dollars

همه آنچه گفته‌شد، چیزی حدود ۲۵ میلیارد دلار

in worldwide box office,

در گیشه فروش جهانی د اشتند،

which means that hundreds of millions of people

یعنی صدها نفراز میلیون‌ها نفر این فیلمها

have seen these films when they leave their homes,

را دیده‌اند هنگامی که خانه‌هایشان را ترک می‌کنند

and sit next to someone they don't know and the lights go down.

و نشستن کنار کسی که نمی‌شناسندش و چراغ‌ها خاموش می‌شوند.

And that's to say nothing of post-theatrical environments

و این چیزی نیست در مقابل محیط‌های دیگر به نمایش آمده

like DVD, streaming and, let's be honest, illegal downloads.

مانند دی وی دی، نمایش آنلاین بیایید صادق باشیم، دانلود غیرقانونی.

Five years ago today, October 15,

پنج سال پیش درچنیین روزی، ۱۵ اکتبر

my business partner and I doubled down on this notion

من و شریک تجاری‌ام این مفهوم را دو برابر کردیم

that screenwriting talent was not where we expected to find it,

استعداد فیلمنامه نویسی جایی نیست که ما انتظار داشتیم آن را پیدا کنیم،

and we launched a website that would allow anybody on earth

و ما یک وب سایت را راه اندازی کردیم که به هرکسی روی زمین اجازه می‌دهد

who had written an English-language screenplay

کسی که یک فیلمنامه انگلیسی زبان نوشته‌بود

to upload their script, have it evaluated,

که نمایشنامه خود را برای ارزیابی ارسال کند.

and make it available to thousands of film-industry professionals.

و آن را در دسترس هزاران متخصص صنعت-فیلم قرار دهد

و من خوشحالم که بگویم در پنج سال از زمان راه‌اندازی آن،

And I'm pleased to say, in the five years since its launch,

we've largely proved that thesis.

ما تا حد زیادی این فرضیه را ثابت کرده‌ایم.

Hundreds of writers from across the world have found representation,

صدها نویسنده از سراسر جهان نماینده ای پیدا کرده اند

have had their work optioned or sold.

کار خود را انتخاب کرده یا فروخته اند.

Seven have even seen their films made in the last three years,

۷ تا حتی ساخت فیلم هایشان را در سه سال گذشته دیده اند،

including the film "Nightingale,"

از جمله فیلم «نایت گیل»

داستان یک سرباز جانبازجنگی دارای زوال روانی،

the story of a war veteran's psychological decline,

که در آن تنها صورت دیوید اویلوو روی صفحه نمایش است

in which David Oyelowo's face is the only one on screen

برای مدت ۹۰ دقیقه‌ای فیلم.

for the film's 90-minute duration.

It was nominated for a Golden Globe and two Emmy Awards.

که برای گلدن گلوب و دو جایزه امی نامزد شده است.

It's also kind of cool that more than a dozen writers

به نوعی هم خوشایند است که بیش از دوازده نویسنده‌ای

who were discovered on the website

که در وب سایت کشف شدند

have ended up on this end-of-year annual list,

این لیست پایان سال سالانه به پایان رسید،

including two of the last three number one writers.

از جمله دو نفر از سه نفر نویسندگان درجه یک.

Simply put, the conventional wisdom about screenwriting merit --

ساده است، قراردادن خردمعمول برای ارزش فیلمنامه نوشتن -

where it was and where it could be found,

کجا بود و جایی که می‌توان آن را یافت

was wrong.

اشتباه بود.

And this is notable, because as I mentioned before,

و این قابل توجه است چرا که همانطور که قبلا ذکر شد

in the triage of finding movies to make and making them,

در سیستم یافتن فیلم‌ها برای ساخت وساز آن‌ها

there's a lot of relying on conventional wisdom.

اتکای زیادی به خرد مرسوم وجود دارد.

And that conventional wisdom,

و آن خرد مرسوم،

maybe, just maybe,

شاید، فقط شاید

ممکن است اشتباه باشد برای دست آورد بزرگتر.

might be wrong to even greater consequence.

Films about black people don't sell overseas.

فیلم‌هایی درباره افراد سیاه پوست در خارج از کشورنمی فروشد.

Female-driven action movies don't work,

فیلم‌های اکشن مبتنی بر زن جواب نمی‌دهد.

because women will see themselves in men, but men won't see themselves in women.

چون زنان خود را در قالب مردان می‌بینند اما مردان خود را درقالب زنان نمی‌بینند.

That no one wants to see movies about women over 40.

هیچ کس نمی‌خواهد فیلم‌هایی درباره زنان بالای ۴۰ سال را ببیند.

That our onscreen heroes have to conform to a very narrow idea about beauty

قهرمانان روی پرده ما باید مطابق با ایده‌های ریزبینانه زیبایی باشند

that we consider conventional.

که ما آن را مرسوم می‌پنداریم.

What does that mean when those images are projected 30 feet high

این بدان معناست که ارتفاع تصاویر از پیش طرح شده ۹ متر است

and the lights go down,

و چراغ‌ها خاموش می‌شوند

for a kid that looks like me in Columbus, Georgia?

برای بچه‌ای شبیه به من در کلمبوس، گرجستان؟

Or a Muslim girl in Cardiff, Wales?

یا دختری مسلمان در کاردیف، ولز؟

Or a gay kid in Chennai?

یا یک همجنسگرا در چنای؟

What does it mean for how we see ourselves

چگونگی دیدن خودمان به چه معنا است؟

and how we see the world and for how the world sees us?

و چگونگی دیدمان به جهان و دید جهان به ما؟

We live in very strange times.

ما در زمانه بسیار عجیبی زندگی می‌کنیم

And I think for the most part, we all live in a state of constant triage.

و من اغلب اوقات به این فکر می‌کنم که همه ما در یک وضعیت مستقل زندگی می‌کنیم.

There's just too much information,

فقط اطلاعات زیادی وجود دارد

too much stuff to contend with.

چیز‌های زیادی برای مبارزه با آن هست.

And so as a rule, we tend to default to conventional wisdom.

و بنابراین به عنوان یک قاعده، ما تمایل پیش فرض به خرد مرسوم داریم.

And I think it's important that we ask ourselves, constantly,

و فکر می‌کنم این مهم است که دائما" از خودمان بپرسیم،

how much of that conventional wisdom is all convention and no wisdom?

چقدر از آن خرد مرسوم قراردادی است و نه دانایی؟

And at what cost?

و به چه قیمتی؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)