David Birch: A new way to stop identity theft

دیوید بیرچ: روشی جدید برای جلوگیری از سرقت اطلاعات هویتی افراد

Translator: Leila Ataei Reviewer: Hajar Almasi

So I thought I'd talk about identity.

خب من فکر کردم که باید راجع به هویت صحبت کنم.

That's sort of an interesting enough topic to me.

یک جورایی موضوع جالبی واسه خود من هست.

And the reason was, because when I was asked to do this,

و دلیلش این که وقتی ازم خواسته شد این کار را کنم،

I'd just read in one of the papers, I can't remember,

تو یکی از روزنامه هایی که یادم نیست الان، چیزی خوندم

از کسی در فیس بوک که می‌گه

something from someone at Facebook saying,

"Well, we need to make everybody use their real names,

« باید همه رو وادار به استفاده از اسم واقعیشون کنیم.»

و بعد در نتیجه همه مشکلات حل می‌شه.

and then that's basically all the problems solved."

و این خیلی اشتباهه،

And that's so wrong,

that's such a fundamentally reactionary view of identity,

چه دیدگاه ارتجاعی و اولیه ای است،

and it's going to get us into all sorts of trouble.

و ما را به چه دردسرهایی که نمی‌ندازه.

And so what I thought I'd do is,

پس فکر کردم کاری که لازمه کنم و اون

شرح دادن چهار مشکل در این باره است،

I'll explain four sort of problems about it,

و بعد راه حلی را پیشنهاد می‌کنم،

and then I'll suggest a solution,

که امیدوارم براتون جالب باشه.

which, hopefully, you might find interesting.

فقط برای این که مشکل را براتون بیان کنم،

So just to frame the problem:

What does "authenticity" mean?

می‌پرسم معنی اعتبار چیه؟

That's me,

این منم، عکس من هست که با موبایل گرفته شده

that's a camera phone picture of me looking at a painting.

و دارم به یه نقاشی نگاه می‌کنم.

[What's the Problem?]

[ مشکل چیه؟]

اون یه نقاشیه که

That's a painting that was painted by a very famous forger,

توسط جاعل خیلی معروفی کشیده شده،

and because I'm not very good at presentations,

و من چون خیلی در ارائه کارخوب نیستم،

اسمی که روی کارتم نوشته شده بود رو یادم نیست.

I already can't remember the name that I wrote on my card.

And he was incarcerated in, I think, Wakefield Prison,

و فکر کنم تو زندون وایک فیلد نگهداری می‌شد،

for forging masterpieces by, I think, French Impressionists.

بخاطر جعل شاهکارهای هنری، فکر کنم امپرسیونیستهای فرانسوی.

و تو این کار خیلی خوبه، اونموقع که زندون بود،

And he's so good at it that when he was in prison,

everybody in prison, the governor and whatever,

همه تو زندون از فرماندار گرفته تا بقیه،

ازش می خواستند شاهکارهای هنری رو بکشه تا به دیوار شون آویزون کنند،

wanted him to paint masterpieces to put on the walls

because they were so good.

چون کاراش خیلی خوب بودند.

و در نتیجه این یک شاهکاره،

And so that's a masterpiece, which is a fake of a masterpiece,

که جعل یه شاهکاره،

and bonded into the canvas is a chip which identifies that as a real fake,

و روی پارچه ارزون قیمتی هست که هویت جعلی به اون می‌بخشه،

اگه متوجه کنایه حرفم بشین.

if you see what I mean.

(خنده حضار)

(Laughter)

پس وقتی درباره اعتبار حرف می‌زنیم،

So when we're talking about authenticity,

دارای انبوه جزییات بیشتری نسبت به اونچه به نظر می‌رسه هست و مثال خوبی واسه نشون دادنه.

it's a little more fractal than it appears,

and that's a good example to show it.

I tried to pick four problems that will frame the issue properly.

سعی کردم چهار تا مشکلی رو انتخاب کنم که مساله رو بخوبی به تصویر بکشه.

So the first problem, I thought, chip and PIN, right?

پس فکر کردم مشکل اول مربوط به

چیپ و پین باشه، نه؟

[Banks and legacies bringing down the system from within]

[ بانکها و سامانه موروثی (سامانه کامپیوتری شرکت‌های بزرگ که وابسته به اینترنت نیستند) سیستم رو از درون از کار می‌اندازن.]

[راه حلهای آف لاین، آن لاین کار نمی‌کنند]

[Offline solutions do not work online]

به گمونم همه یک چیپ و پین کارد دارند، نه؟

Everyone's got a chip and PIN card, right?

پس چرا این مثال خوبیه؟

So why is that a good example?

اون مثالیه از نحوه تفکر سامانه موروثی درباره هویت

That's the example of how legacy thinking about identity

subverts the security of a well-constructed system.

که امنیت یک سیستم خوش ساختار را بهم می‌ریزه.

That chip-and-PIN card that's in your pocket

کارتهای چیپ و پینی که تو جیب شماست

has a little chip on it that cost millions of pounds to develop,

چیپ کوچیکی روش داره که میلیونها پوند برای ساختش هزینه شده،

is extremely secure,

و بی نهایت امنه.

you can put scanning electron microscopes on it,

می‌تونید میکروسکوپهای الکترونی اسکن کننده روش بذارید،

you can try and grind it down, blah blah blah.

بزنید و خرد خاکشیرش کنید و غیره.

Those chips have never been broken, whatever you read in the paper.

این چیپها هیچوقت نمی‌شکنند، هر چقدر هم که راجع بهش توی روزنامه ها خونده باشید.

And for a joke, we take that supersecure chip,

و بعنوان شوخی، اون چیپ فوق العاده امن را بر می‌داریم

and we bond it to a trivially counterfeitable magnetic stripe.

و با یک نوار مغناطیسی نسبتا جعل شدنی مثلا تضمینش می‌کنیم،

و برای خلافکارهای خیلی تنبل، هنوز کارت را مزین می‌کنیم.

And for very lazy criminals, we still emboss the card.

So if you're a criminal in a hurry and you need to copy someone's card,

پس اگه شما مجرمی باشید که عجله داره و لازمه از کارت کسی کپی بردارید،

فقط باید یک تکه کاغذش روش بذارید و با مداد روش رو خط خطی کنید

you can just stick a piece of paper on it and rub a pencil over it

خیلی هم سریع هست.

just to speed things up.

و حتی جالب تر اینجاست که روی کارت بانکیم (دبیت کارت) هم

And even more amusingly, and on my debit card, too,

اسم و کد SALT را رویش چاپ می‌کنیم به همراه بقیه چیزای دیگه جلوی کارت.

we print the name and the sort code and everything else on the front.

Why?

چرا؟

There is no earthly reason why your name is printed on a chip-and-PIN card.

هیچ دلیل موجه ای وجود نداره که اسمتون روی کارت چیپ و پین چاپ بشه.

And if you think about it,

و اگر بهش فکر کنید،

it's even more insidious and perverse than it seems at first.

حتی بیشتر از قبل خیانت آمیز و خبیثی به نظر می‌رسه.

Because the only people that benefit from having the name on the card

چون تنها کسانی که از اسم روی کارتها

سود می‌برند خلافکارها هستند.

are criminals.

شما خودتون می‌دونید اسمتون چیه، درسته؟

You know what your name is, right?

(خنده حضار)

(Laughter)

و و قتی واردِ مغازه می‌شین و چیزی می خرین

And when you go into a shop and buy something,

مهم اون پین هست نه اسم روش.

it's a PIN -- he doesn't care what the name is.

The only place you ever have to write your name on the back

تنها جایی که همیشه اسمتون را پشتش باید بنویسید

is in America.

در حال حاضر آمریکاست.

Whenever I go to America,

و هربار که آمریکا میرم،

و مجبورم با نوار مغناطیسی پشت کارتم پرداخت کنم،

and I have to pay with a magstripe on the back of the card,

همیشه امضاش می کنم کارلوس تترس،

I always sign it "Carlos Tethers" anyway, just as a security mechanism,

فقط بعنوان یک مکانیزم ایمنی،

چون اگر معامله ای به مشکل بخوره،

because if a transaction ever gets disputed,

و اگر برگرده بگه دیو بیرچ،

and it comes back and it says "Dave Birch,"

می دونم که حتما یک خلافی اتفاق افتاده،

I know it must have been a criminal,

چون هرگز دیو بیرچ امضا نمی کنم.

because I would never sign it "Dave Birch."

(Laughter)

(خنده حضار)

So if you drop your card in the street,

پس اگر کارتتون تو خیابون بیفته،

it means a criminal can pick it up and read it.

به این معنی که یک خلاف کار میتونه برش داره و بخونتش.

اسم را می دونند،

They know the name, from the name, they can find the address,

از روی اسم می‌تونن آدرس را پیدا کنند،

و بعد میتونن بیرون برن و آف لاین خرید را انجام بدن.

and then they can go off and buy stuff online.

چرا روی کارت اسم را حک می کنیم؟

Why do we put the name on the card?

Because we think identity is something to do with names,

چون فکر می‌کنیم که هویت به اسم مرتبط هست،

and because we're rooted in the idea of the identity card,

و بخاطر این که ایده کارت هویت در ما ریشه کرده،

و دچار وسواس هستیم.

which obsesses us.

And I know it crashed and burned a couple of years ago,

و من میدونم که دوسال سوختش و از بین رفت،

اما اگر از اهالی سیاست یا اداری و این چیزها باشید،

but if you're someone in politics or the Home Office or whatever,

and you think about identity,

و به هویت فکر کنید،

you can only think of identity in terms of cards with names on.

تنها می‌تونید به هویت در قالب کارتهایی که اسم روشون هست فکر کنید.

و این در دنیای مدرن بسیار ویرانگره.

And that's very subversive in a modern world.

So the second example I thought I'd use

پس دومین مثالی که فکر کردم ازش استفاده کنم

is chat rooms.

اتاقهای گفتگو هستند. (در ایران هم "چت روم" مصطلح است)

[Chatrooms and Children]

(اتاقهای گفتگو و کودکان)

I'm very proud of that picture.

به این تصویر می‌بالم، پسرم هست

That's my son playing in his band with his friends

که مشغول نواختن در گروه موسیقی که با دوستاش دارند، گروه "اولین گیگ" ، (اسم گروه موسیقی)

for the first-ever gig, I believe you call it, where he got paid.

که بقول شما از همین جاست که راه می‌افته.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I love that picture.

و اون عکس را دوست دارم.

I'll like the picture of him getting into medical school a lot better,

البته عکس رفتنش به دانشکده پزشکی را ترجیح می‌دم،

(خنده حضار)

(Laughter)

عکس رو بخاطر اون لحظه اش دوست دارم.

I like that one for the moment.

چرا از اون عکس استفاده می‌کنم؟

Why do I use that picture?

چون خیلی جالب بود، که شاهد این تجربه از دید آدمی مسن بودم.

Because that was very interesting, watching that experience as an old person.

پس او و دوستانش،

So him and his friends,

they get together, they booked a room, like a church hall,

با هم جمع شدند، اتاقی را رزرو کردند که مثل سالن کلیسا بود،

و همه دوستانشون را که گروه موسیقی داشتن را جمع کردند،

and they got all their friends who had bands, got them together,

و گرد هم اومدند،

and they do it all on Facebook,

و مدام این کار رو از طریق فیس بوک انجام می‌دن،

and then they sell tickets, and the first band on the --

و بعد بلیط ها را می‌فروشند و نخستین گروهی که --

I was going to say "menu," that's probably the wrong word for it, isn't it?

می خواستم بگم منو،

احتمالا برای این که کلمه اشتباهی برای اون هست، نیست؟

اولین گروه در فهرست گروهها

The first band on the list of bands

به نظر می‌رسه یک جور اجرای موسیقی عمومی دارند

that appears at some public music performance of some kind

gets the sales from the first 20 tickets,

۲۰ تا بلیط را می‌فروشه،

then the next band gets the next 20,

بعد هم گروه بعدی ۲۰ تا دیگه را،

and so on.

و الا آخر.

They were at the bottom of the menu, like, fifth,

اونها ته منو بودن،

رده پنجم، فکر کردم هیچ شانسی ندارن.

I thought they had no chance.

راستش ۲۰ چوق گرفت. باور نکردنیه، نه؟

He actually got 20 quid. Fantastic, right?

اما منظورم این که همشون عالی کار کردن،

But my point is, that all worked perfectly,

غیر از توی اینترنت.

except on the web.

So they're sitting on Facebook,

پس تو فیس بوک نشستند،

و پیغام می‌فرستند و هماهنگیها رو انجام می‌دن

and they're sending these messages and arranging things,

و نمی‌دونند که کی به کی هست، نه؟

and they don't know who anybody is, right?

That's the problem we're trying to solve.

این مشکل بزرگیه که سعی داریم حل کنیم.

اگر از اسامی حقیقی استفاده می‌کردند،

If only they were using real names,

از بودنشون تو اینترنت نگرانی نداشتید.

then you wouldn't be worried about them on the internet.

و بنابراین وقتی بهم می‌گه،

So when he says to me,

« می‌خوام برم تو چت روم راجع به گیتار حرف بزنم» یا چیزایی مثل این،

"Oh, I want to go to a chat room to talk about guitars" or something,

من نمی‌گم که « من نمی‌خوام بری تو چتی رومی که معلوم نیست توش کی به کیه

I'm like, "Oh, well, I don't want you to go into a chat room

to talk about guitars,

درباره گیتار حرف زنی، چون شاید اونا رفیقات نباشن،

because they might not all be your friends,

و یک مشت از این آدمایی که تو چت رومها هستند

and some of the people that are in the chat room

احتمالا منحرف جنسی ، معلم یا کشیش بخش هستند."

might be, you know, perverts and teachers and vicars --"

(Laughter)

(خنده حضار)

I mean, they generally are, when you look in the paper, right?

منظورم این که معمولا اینطورین، یه نگاهی کافیه به روزنامه ها بندازین.

"So I want to know who all the people in the chat room are.

پس می‌خوام بدونم که اینها چه کسانی هستند.

So, OK, you can go in the chat room,

خب پس می‌تونید وارد اتاق گفتگو بشید،

اما تنها در صورتی که همه در اتاق گفتگو از اسامی حقیقی شون استفاده کنند.

but only if everybody in the chat room is using their real names,

and they submit full copies of their police report."

و تمام نسخه های گزارش پلیسشون را تسلیم می‌کنند.

(Laughter)

But of course, if anybody in the chat room asked for his real name,

اما البته، اگر از همه برای ورود به اتاق گفتگو اسم حقیقی شون رو بخوان،

من می‌گم نه. نمی‌تونید اسم حقیقی تون را بگین.

I'd say, "No. You can't give them your real name,

because what happens if they turn out to be perverts

چون چی می‌شه وقتی معلوم شه منحرف جنسی،

معلم یا چیز دیگه ان.

and teachers and whatever?"

So you have this odd sort of paradox

پس با این تناقض عجیب روبرو هستید

که در جایی که باید خوشحال شم وارد فضایی شه

where I'm happy for him to go into this space

که همه را بشناسم،

if I know who everybody else is,

but I don't want anybody else to know who he is.

نمی‌خوام بقیه بدونند که اون کیه.

And so you get this sort of logjam around identity,

پس با بن بستی درباره هویت مواجه ایم،

در جایی که می‌خوایم همه را بشناسیم،

where you want full disclosure from everybody else,

اما خودمون ناشناس بمونیم.

but not from yourself.

و پیشرفتی نبوده. گیر افتادیم.

And there's no progress, we get stuck.

و این اتاق گفتگو هم درست عمل نمی‌کنه،

So the chat room thing doesn't work properly,

و این بدترین طرز فکر درباره هویت است.

and it's a very bad way of thinking about identity.

Cheerleading ... so, on my RSS feed, I saw this thing about --

توی فید آر اس اس ام یه چیزی دیدم راجع به---- (RSS قالب داده‌ایست که به کاربران اجازه پیگیری محتویاتی که به‌روز می‌شوند را می‌دهد.)

I just said something bad about my RSS feed, didn't I?

حرف بدی درباره فید آر اس اس ام زدم، نه؟

باید دست بردارم از این شکلی گفتنش.

I should stop saying it like that.

به دلیل نامعینی که برام قابل تصور نیست،

For some random reason I can't imagine,

something about cheerleaders turned up in my in-box.

چیزی درباره سرپرست هلهله چیها تو صندوق ورودی ایمیلم میاد،

و این داستان درباره هلهله چی ها را می‌خونم

And I read this story about cheerleaders, and it's a fascinating story.

و داستان جذابیه.

همین چند سال پیش تو آمریکا اتفاق افتاده.

This happened a couple of years ago in the US.

چندتایی هلهله چی در تیمی در دبیرستانی (تشویق کنندگان گروههای ورزشی با حرکات نمایشی در کناره زمین ورزشی)

There were some cheerleaders in a team at a high school in the US,

در ایالات متحده بودن و حرفهای موذیانه ای

and they said mean things about their cheerleading coach,

درباره سرپرستشون می‌گفتن

، البته مطمئنم همه بچه های همیشه این حرفا را

as I'm sure kids do about all of their teachers all of the time,

درباره معلمهاشون می‌گن،

and somehow, the cheerleading coach found out about this.

و به طریقی سرپرست هلهله چیها از حرفاشون باخبر شد.

خیلی دل آزرده شد.

She was very upset.

و سراغ یکی از این دخترا رفت و گفت،

So she went to one of the girls and said,

" باید رمز عبور فیس بوکت رو بهم بدی.»

"You have to give me your Facebook password."

همیشه درباره این موضوع می‌خونم که حتی در بعضی دانشگاه ها

I read this all the time,

where even at some universities and places of education,

و مراکز آموزشی

kids are forced to hand over their Facebook passwords.

بچه ها را مجبور به دادن رمز عبور فیس بوکشان می‌کنند.

پس باید رمز عبور فیس بوکتان رو به اونها بدین.

So you have to give them your Facebook password.

So the kid -- she was a kid! -- what she should have said is,

بچه بودش!

حرفی که باید می‌زد این بود که

"وکیلم اول صبح با شما

"My lawyer will be calling you first thing in the morning.

تماس می‌گیره.

درباره نقض بی‌شرمانه شما علیه

It's an outrageous imposition on my Fourth Amendment right to privacy.

متمم چهارم قانون اساسی در حوزه خصوصی من

و شما برای همه دارایی نقدیتون

تحت پیگرد قرار می‌گیرید."

You'll be sued for all the money you've got!"

اینو باید به او می‌گفت.

اما خب بچه است.

That's what she should have said.

پس رمز عبورش رو می‌ده.

But she's a kid, so she hands over the password.

معلم نمی‌تونه وارد فیس بوکش بشه،

The teacher can't log in,

چون مدرسه دسترسی به فیس بوک رو ممنوع کرده.

because the school has blocked access to Facebook.

معلم تا به خونه نمی‌رفت نمی‌تونست وارد فیس بوک شه.

So the teacher can't log into Facebook till she gets home.

پس دختر به دوستانش خبر می‌ده،

So the girl tells her friends,

حدس بزنید چی شد؟

معلم به فیس بوک وصل می‌شه.

"Guess what happened? The teacher logged in. She knows."

دخترها قبلش از طریق تلفنهاشون به فیس بوک وصل شدند

So the girls all logged into Facebook and deleted their profiles.

و حسابشون را حذف کردند.

پس وقتی معلم به فیس بوک وصل می‌شه،

So when the teacher logged in, there was nothing there.

منظورم این که همه نظرشون درباره اون هویتها یکی نیست.

My point is: those identities, they don't think about them the same way.

Identity is -- especially when you're a teenager -- a fluid thing.

بخصوص وقتی نوجوانید، هویت براتون سیال هست.

You have lots of identities, you experiment with them.

هویتهای زیادی دارین.

و می‌تونید صاحب هویتی باشید که دوستش نداشته باشید،

And if you have an identity you don't like because it's subverted in some way

چون یک جورهایی به مشکل خورده، ناامنه یا نامناسب،

or it's insecure or it's inappropriate,

حذفش می‌کنید و یکی دیگه می‌گیرید.

you just delete it and get another one.

این ایده که هویت داده به شما از سوی کسی دیگه

The idea that you have an identity that's given to you by someone,

the government or whatever,

یا حکومت و غیره است،

and you have to stick with that identity and use it in all places

و مجبورید که به اون هویت بچسبید و همه جا ازش استفاده کنید،

مطلقا اشتباهه.

is absolutely wrong.

پس چرا واقعا می‌خواین بدونید که اونی که توی فیس بوکه ، کیه؟

Why would you want to really know who someone was on Facebook,

مگر این که قصد سوء استفاده یا آزار رسوندن به اونها را به نحوی داشته باشید؟

unless you wanted to abuse them and harass them in some way?

It just doesn't work properly.

و خب درست جواب نمی‌ده.

And my fourth example is,

و مثال چهارم من ، به مواردی مربوط می‌شه

there are some cases where you really want to be --

که حتما لازمه اونجا باشید،

in case you're wondering, that's me at the G20 protest.

برای اطلاعتون باید بگم اینجا تو اعتراض به نشست سران گروه ۲۰ بودم.

راستش در اعتراض سران ۲۰ کشور نبودم، اما در روز اعتراض

I wasn't actually at the G20 protest,

but I had a meeting at a bank on the day of the G20 protest.

قرار ملاقاتی تو بانک داشتم و ایمیلی از بانک دریافت کردم

And I got an email from the bank, saying,

که کت و شلوار نپوشم چون معترضان را عصبانی می‌کرد.

"Please don't wear a suit, because it'll inflame the protesters."

I look pretty good in a suit, frankly,

باید اعتراف کنم که با کت و شلوار خیلی خوش تیپ می‌شم،

so you can see why it would drive them into an anticapitalist frenzy.

پس کاملا درک می‌کنید که چرا باید باعث شه

اونها به شورشی‌های ضد سرمایه داری تبدیل بشن.

(Laughter)

(خنده حضار)

پس فکر می‌کنم، خب ببینین،

So I thought, "Well, if I don't want to inflame the protesters,

اگر نخوام معترضین را عصبانی و ناراحت کنم،

معلومه که باید لباس

the obvious thing to do is go dressed as a protester."

معترضین رو به تن کنم.

So I went dressed completely in black, you know, black balaclava ...

پس سرتا پا مشکی پوشیدم،

می‌دونید از این کلاه های صورت پوش مشکی

I had black gloves on but took them off to sign the visitors' book.

و دستکشهای سیاه،

اما برای امضا کردن دفتر بازدید کننده ها مجبور شدم درشون بیارم.

(خنده حضار)

(Laughter)

شلوار مشکی و کفشای مشکی پام هست.

I'm wearing black trousers and boots, I'm dressed completely in black.

سرتاپا مشکی هستم.

ساعت ۱۰ به بانک می‌رم،

I go into the bank at 10am and go, "Hi, I'm Dave Birch,

می‌گم سلام، دیو بیچ هستم،

ساعت ۱۰ با فلان شخص و غیره ملاقات دارم."

I've got a 3 o'clock with so-and-so."

قطعا به داخل راهم می‌دن.

برگه بازدید کننده ام بهم می‌دن.

"Sure!" And they sign me in. There's my visitor's badge.

(خنده حضار)

پس این چرندیات درباره

(Laughter)

So this nonsense about "you've got to have real names on Facebook" and whatever,

این که باید تو فیس بوک یا البلاقی اینها اسامی حقیقی را داشته باشید،

به شما اون نوع امنیت را می‌ده.

that gets you that kind of security.

تنها نمایشی از امنیت است و این در حالیکه امنیت واقعی نیست.

That gets you "security theater,"

where there's no actual security,

but people are sort of playing parts in a play about security,

اما مردم یک جورایی دارن نقششون در این بازی مربوط به امنیت یاد می‌گیرند.

و تا مادامیکه آدمها نقش مربوط به خوذشون رو یاد بگیرند،

and as long as everybody learns their lines,

همه خوشحالند.

everyone's happy.

اما امنیت واقعی نیست.

But it's not real security, right?

بخصوص از بانکها بیشتر از کارایی که معترضان گروه ۲۰ انجام می‌دند، متنفرم،

Especially because I hate banks more than the G20 protesters do,

چون براشون کار می‌کنم.

because I work for them.

می‌دونم که بیش از اونچه که اینها بهش فکر می‌کنند، اوضاع خرابتره.

I know that things are actually worse than these guys think.

(خنده حضار)

(Laughter)

اما فرض کنید تو بانک کنار کسی دارم کار می‌کنم،

But suppose I worked next to somebody in a bank

که داره یه کارایی می‌کنه،

who was doing something --

you know, they were like people who take the money from banks and don't ...

you know, they take the money ...

Oh -- "traders." That's the word I was thinking of.

فرض کنید تو بانک کنار دست یک تاجر متقلب نشستم،

Suppose I was sitting next to a rogue trader,

و می‌خوام این رو به رییس بانک گزارش بدم.

and I want to report it to the boss of the bank.

So I log on to do a little whistleblowing.

پس وصل می‌شم تا یک کم افشاگری کنم.

ومی‌خوام این پیغام رو بفرستم که این یارو تاجر متقلبه.

I send a message, "This guy's a rogue trader."

این پیغام بی‌معنیه تا وقتیکه

That message is meaningless

ندونید منم توی بانک تاجرم.

if you don't know that I'm a trader at the bank.

اینکه پیغام می‌تونه از طرف هرشخصی فرستاده بشه،

If that message just comes from anybody,

it has zero information value.

ارزش اطلاعاتی صفر داره.

There's no point in sending that message.

نکته ای در ارسال اون پیغام وجود نداره.

You have to know that I'm ...

But if I have to prove who I am,

اگه باید ثابت کنم چه کسی هستم،

I'll never send that message.

هرگز به ارسال اون پیغام نیازی نخواهد بود.

It's just like the nurse in the hospital reporting the drunk surgeon.

فقط مثل پرستاری در بیمارستان می‌مونه که مست بودن جراح را گزارش می‌ده.

That message will only happen if I'm anonymous.

اون پیغام تنها زمانی اتفاق می‌فته که ناشناس باشم.

So the system has to have ways of providing anonymity in it,

پس سیستم باید راههایی داشته باشه که گمنام بودن رو در اونجا فراهم کنه،

otherwise, we don't get where we want to get to.

وگرنه بجایی که می‌خوایم نمی‌رسیم.

پس 4 مساله هست. درباره شون می‌خوایم چکار کنیم؟

So, four issues.

So what are we going to do about it?

خب، کاری که قراره انجام بدیم

Well, what we tend to do about it

فکر کردن به فضای اورول هست.

is we think about Orwell-space.

And we try to make electronic versions of the identity card

و سعی داریم نسخه های الکترونیکی

کارت شناسایی را که در سال ۱۹۵۳ از شرش خلاص شدیم را بسازیم.

that we got rid of in 1953.

So we think if we had a card --

پس به این فکر کنیم که اگر کارتی داشتیم

call it a Facebook login --

مثل وصل شدن به فیس بوک،

که ثابت کنه شما کی هستید،

which proves who you are,

and I make you carry it all the time,

و کاری کنم که همیشه همراهتون باشه

مشکلات حل می‌شه.

that solves the problem.

و البته بنا به همه دلایلی که براتون ذکر کردم،

And of course, for all those reasons I've just outlined, it doesn't,

جواب نمی‌ده و احتمالا راستش،

مشکلات را بدتر هم می‌کنه.

and it might make some problems worse.

هر چه بیشتر مجبور به استفاده از هویت واقعیتون باشید،

The more times you're forced to use your real identity,

مخصوصا در انجام معاملات،

certainly in transactional terms,

the more likely that identity is to get stolen and subverted.

خطر دزدیده شدن و دچار اختلال شدن هویتتون هست.

هدف ، متوقف کردن افراد از بکار بردن هویتشون

The goal is to stop people from using identity

in transactions which don't need identity,

در معاملاتی هست که هویت لازم نیست،

which is actually almost all transactions.

که راستش تقریبا همه معاملات هست.

تقریبا همه معاملاتی که انجام می‌دین رو

Almost all of the transactions you do are not "Who are you?"

خودتون نیستید؟

برای رانندگی،

They're "Are you allowed to drive the car?"

برای ورود به برخی مکانها

"Are you allowed in the building?" "Are you over 18?"

باید ۱۸ سال به بالا باشید،

etcetera, etcetera.

و غیره و غیره.

So my suggestion -- I, like James,

پس پیشنهاد من، مثل جمیز،

think that there should be a resurgence of interest in R and D.

اینه که فکر کنیم باید تجدید فعالیتی در تحقیق و توسعه بشه.

I think this is a solvable problem.

من فکر می‌کنم که مشکل قابل حلی هست.

این چیزیه که می‌تونیم انجام بدیم.

It's something we can do about.

Naturally, in these circumstances, I turn to Doctor Who.

طبیعتا در این شرایط،

تبدیل به دکتر هو شدم.

Because in this --

بخاطر این که

(Laughter)

مثل خیلی دیگر از اقشار جامعه،

as in so many other walks of life,

Doctor Who has already shown us the answer.

دکتر هو جواب ما را داره.

So I should say, for some of our foreign visitors:

پس باید بگم،

برای برخی بازدیدکنندگان خارجی،

Doctor Who is the greatest living scientist in England --

دکتر هو بزرگترین دانشمند زنده در انگلیس است،

(Laughter)

(خنده حضار)

و سردمدار حقیقت و روشنایی برای همه ماست.

and a beacon of truth and enlightenment to all of us.

And this is Doctor Who with his "psychic paper."

و این دکتر هو است با کاغذ ذهنخوانش.

Come on, you guys must have seen Doctor Who's "psychic paper."

یالا، شما جماعت حتما کاغذ ذهنخوان دکتر هو را دیدید.

You're not nerds if you say yes.

اگر بگین آره جزء خرخونها محسوب نمی‌شید.

Who's seen Doctor Who's psychic paper?

کیا کاغذ ذهنخوان دکتر هو را دیدند؟

اوه بله، به گمانم شما تمام وقت تو کتابخونه مشغول مطالعه بودید.

Oh right, you were in the library the whole time studying, I guess.

این چیزیه که قراره به ما بگی؟

Is that what you're going to tell us?

کاغذ ذهن خوان دکتر هو

Doctor Who's psychic paper is:

موقعی کار می‌کنه که می‌گیریدش جلوی

when you hold up the psychic paper,

افراد، و اونا توی مغزشون،

the person, in their brain,

sees the thing that they need to see.

چیزی را که دلشون می‌خواد می‌بینند.

So I want to show you a British passport,

می‌خوام یک پاسپورت بریتانیایی به شما نشون بدم،

I hold up the psychic paper,

کاغذ ذهنخوان را جلوتون می‌گیرم،

you see a British passport.

یک پاسپورت بریتانیایی می‌بینید.

می‌خوام به یک مهمانی برم،

I want to get into a party,

I hold up the psychic paper,

کاغذ ذهن خوان را بالا می‌گیرم،

به شما دعوتنامه مهمانی را نشون می‌دم.

I show you a party invitation.

You see what you want to see.

چیزی را که می‌خواین می‌بینید.

So what I'm saying is, we need to make an electronic version of that,

پس چیزی که می‌گم این که باید نسخه الکترونیکی اون را بسازیم،

but with one tiny, tiny change,

اما با یک تغییر خیلی خیلی جزیی،

که فقط به شما پاسپورت بریتانیایی را نشون بده،

which is that it'll only show you the British passport

if I've actually got one.

اگه که واقعا داشته باشم.

It'll only show you the party invitation if I actually have one.

به شما تنها دعوتنامه مهمانی رو نشون می‌ده،

اگه اصلا داشته باشم.

It will only show you that I'm over 18 if I actually am over 18.

فقط به شما نشون می‌ده که بالای ۱۸ سالمه، اگر واقعن بالای ۱۸ سال باشم.

اما نه چیز دیگه.

But nothing else.

So you're the bouncer at the pub, you need to know that I'm over 18.

پس شما دربون بار هستید و لازمه بدونید که من ‍۱۸ سال به بالا هستم،

Instead of showing you my driving license,

بجای نشون دادن گواهینامه ام به شما،

which shows you I know how to drive,

که نشون می‌ده بلدم رانندگی کنم،

what my name is, my address, all these kind of things,

اسمم چیه،آدرسم کجاست، همه این چیزها،

به شما کارت ذهنخوانم را نشون می‌دم،

I show you my psychic paper,

and all it tells you is, am I over 18 or not.

و همه چیزی که می‌گه اینه که من بالای ۱۸ سالمه.

درسته؟

Right.

Is that just a pipe dream?

آیا رویای فوق العاده اما پوچیه؟

Of course not, otherwise I wouldn't be here talking.

البته که نه، والا اینجا نبودم که راجع بهش حرف بزنم.

So, in order to build that and make it work,

پس برای این که بسازمش و جواب بده،

I'm only going to name these things, I'll not go into them:

فقط اسمشون رو می‌برم و وارد جزییات نمی‌شم.

به طرحی نیازمندیم،

we need a plan,

which is, we're going to build this as an infrastructure

که برای ساخت یک زیرساختاری که برای

همگان قابل استفاده باشه، ازش استفاده کنیم.

for everybody to use to solve all of these problems.

تا همه این مشکلات حل بشن.

We're going to make a utility.

می‌خوایم ابزار بدرد بخوری بسازیم،

The utility has to be universal, you can use it everywhere.

که جهانی باشه،

و بتونید همه جا استفاده اش کنید،

فقط می‌خوام شمه ای از اونچه این فناوری باعث می‌شه را نشونتون بدم.

I'm just giving you little flashes of the technology as we go along.

این یک خودپرداز ژاپنی است،

That's a Japanese ATM,

the fingerprint template is stored inside the mobile phone.

الگوی اثر انگشت داخل موبایل ذخیره شده.

So when you want to draw money out,

پس وقتی قراره پول بکشید،

پس موبایل را روی خودپردا قرار می‌دید،

you put the phone on the ATM and touch your finger,

و انگشتتون را لمس می‌کنید،

your fingerprint goes through to the phone,

اثر انگشتتون از طریق تلفن ارسال می‌شه،

the phone says, "Yes, that's whoever,"

تلفن می‌گه بله، هر کی که باشه،

و خود پرداز به شما پول می‌ده.

and the ATM then gives you some money.

It has to be a utility that you can use everywhere.

باید ابزار بدرد بخوری باشه که همه جا بتونید استفاده‌اش کنید.

It has to be absolutely convenient.

باید کاملا استفاده ازش راحت باشه،

That's me going into the pub.

اون منم که داره به بار می‌ره.

All the device on the door of the pub is allowed is:

و وسیله روی درب بار فقط برای این که معلوم کنه،

آیا این شخص بالای ۱۸ سال داره و مانعی برای ورودش به بار نیست؟

Is this person over 18 and not barred from the pub?

و خب پس ایده مون این که کارت شناسایتون رو به در می‌مالید،

And so the idea is, you touch your ID card to the door,

و اگر اجازه ورود به داخل را بیابم، عکسم نشون داده میشه،

and if I'm allowed in, it shows my picture,

اگر اجازه پیدا نکنم، صلیب سرخی را نشون می‌ده.

if I'm not, it shows a red cross.

It doesn't disclose any other information.

هیچی اطلاعات دیگه ای را فاش نمی‌کنه.

نباید ابزار خاصی باشه.

It has to have no special gadgets.

فقط باید یک چیزی باشه،

That can only mean one thing, following on from Ross's statement,

در ادامه بیانیه راس،

which I agree with completely: if it means no special gadgets,

که کاملا باهاش موافقم.

اگر وسیله خاصی مد نظر نباشه،

باید روی تلفن موبایل کار کنه.

it has to run on a mobile phone.

این تنها گزینه ایه که داریم.

That's the only choice we have, to make it work on mobile phones.

باید روی تلفن موبایل کار کنه.

۶/۶ میلیارد

There are 6.6 billion mobile phone subscriptions.

مشترک موبایل داریم.

برآورد مطلوب همیشگی من

My favorite statistic of all time: only 4 billion toothbrushes in the world.

تنها ۴ میلیارد مسواک در دنیاست.

یه معنی می‌ده اما

That means something. I don't know what.

نمی‌دونم چیه.

(خنده حضار)

برای گفتنش بهم ، من به آینده پژوه ها تکیه می‌کنم.

(Laughter)

I rely on our futurologists to tell me.

It has to be a utility which is extensible.

باید مطلوبیتی باشه که قابل توسعه باشه.

So it has to be something that anybody could build on.

پس باید چیزی که باشه

که همه بتونن متکی بهش بشن،

همه باید بتونند از این زیرساختار استفاده کنند،

Anybody should be able to use this infrastructure;

you don't need permissions, licenses, whatever.

به مجوز، پروانه و غیره لازم نیست،

Anyone should be able to write some code to do this.

همه باید قادر به نوشتن کد واسه این باشند.

Well, you know what symmetry is, so you don't need a picture of it.

می‌دونید که تقارن چیه،

پس نیازی به تصویری از اون ندارید.

This is how we're going to do it.

این نحوه عملکردیه که قصد انجامش را داریم.

می‌خوایم با استفاده از تلفنها انجامش بدیم،

We're going to do it using phones and mobile proximity.

و قصد داریم اون را با استفاده از

حسگر مجاورتی موبایل انجام بدیم.

I'm going to suggest to you

می‌خوام به شما بکار گرفتن

فناوری کاغذ ذهن خوان دکتر هو

the technology to implement Doctor Who's psychic paper is already here,

را به شما پیشنهاد بدهم که

همین حالا هم هست، و اگرهر کدوم از شما

and if any of you have got one of the new Barclay's debit cards

یکی از او کارتهای جدید نقدی بارکلی را داشته باشید،

with the contactless interface on it,

یک رابط بدون تماس روش داره،

همین حالا صاحب اون فناوری هستید.

you've already got that technology.

اگه تا به حال در لندن بوده اید،

Have you ever been up to the big city and used an Oyster card?

و از اویستر کارت استفاده کرده باشید،

Does that ring a bell?

آیا براتون یادآور چیزی نیست؟

The technology already exists.

فناوری همین حالا هم وجود داره.

اولین سری تلفنهایی

The first phones that have the technology built in --

که با این فناوری ساخته شدند،

مثل گوگل نکسوز، S2،

the Google Nexus, the S II, the Samsung Wave 578 --

سامسونگ وای فای ۷/۹،

اولین سری تلفنهایی

the first phones that have the technology built into them are already in the shops.

که با این فناوری ساخته شدن

الان تو مغازه هاست.

پس این ایده که مامور گاز

So the idea that the gasman can turn up at my mum's door,

می‌تونه درِ خونه مامانم سبز شه

and he can show my mum his phone,

و می‌تونه به مامانم تلفنش رو نشون بده،

and she can tap it with her phone,

و مامانم ضربه ای با انگشت روش بزنه،

و انوقت رنگش سبز خواهد شد اگه طرف وافعا از شرکت گاز بریتانیا اومده باشه

and it'll come up with green if he really is from British Gas

و اونوقت می‌تونه تو بره،

and allowed in,

و اگر که قرمز شه خب نمی‌تونه،

and will come up with red if he isn't, end of story.

و پایان ماجرا.

فناوری لازم واسه این کار رو داریم.

We have the technology to do that.

و علاوه بر این،

And what's more,

هر چند برخی از اینها کمی دور از عقل هستند،

although some of those things sound a bit counterintuitive,

مثل این که بخوام ثابت کنم ۱۸ سالمه بدون این که ثابت کنم چه کسی هستم،

like proving I'm over 18 without proving who I am,

رمزنگاری برای این کار نه تنها وجود داره بلکه،

the cryptography to do that not only exists,

بی نهایت شناخته شده و قابل فهم است.

it's extremely well-known and well-understood.

امضاهای دیجیتالی، پنهان کردن گواهی های کلید عمومی،

Digital signatures, the blinding of public key certificates --

این فناوریها مدتی است که استفاده می‌شوند،

these technologies have been around for a while,

فقط راهی برای بسته بندیشون نیست.

we've just had no way of packaging them up.

پس فناوری همین حالا هم وجود داره.

So the technology already exists.

We know it works.

می‌دونیم که جواب می‌ده،

نمونه هایی هست که از این فناوری در

There are a few examples of the technology being used

اماکن آزمایشی استفاده می‌شه.

in experimental places.

That's London Fashion Week,

هفته مد لندن هست،

جایی که ما با O2 سیستمی ساختیم

where we built a system with O2.

که برای جشنواره بیسیم هایدپارک هست،

That's for the Wireless Festival in Hyde Park.

You can see the person's walking in with their VIP band,

کسانی رو می‌بینید

که با مچ بند وی آی پی شون قدم می‌زنند،

it's being checked by the Nokia phone that's reading the band.

که فقط از سوی تلفن نوکیا

که اون مچ بند رو می‌خونه چک می‌شه.

من فقط اینا رو برای نشون دادن به شما انتخاب کردم،

I'm only putting those up to show you these things are prosaic,

چیزای کسل کننده ای هستند،

این چیزا تو این محیطها کار می‌کنند.

this stuff works in these environments.

لازم نیست خاص باشند.

پس نهایتا، می‌دونم که می‌تونید این کار رو بکنید،

They don't need to be special.

So finally, I know that you can do this,

چون اگه اون قسمت از سریال دکتر هو رو تماشا کرده باشید،

because if you saw the Easter special of Doctor Who,

تحت عنوان ویژه عید پاک دکتر هو،

where he went to Mars in a bus --

جایی که با اتوبوس به مریخ می‌ره،

باید این رو بخاطر دانشجویان خارجیمون دوباره تکرار کنم،

I should say, again, for our foreign students:

چیزی نیست که توی هر قسمتی اتفاق بیفته.

that doesn't happen in every episode.

مورد خیلی عجیبی بود.

This was a very special case.

پس تو این قسمت با اتوبوس لندن، به مریخ می‌ره،

So in the episode where he goes to Mars in a London bus --

نمی‌تونم اون تیکه رو براتون پخش کنم،

I can't show you the clip,

بخاطر حق کپی رایت ملکه آن، که بی بی سی

due to the outrageous restrictions of Queen Anne-style copyright

درباره اش خیلی سختگیره،

by the BBC --

but in the episode where he goes to Mars in a London bus,

اما تو اون اپیزودی که با اتوبوس لندن، به مریخ می‌ره،

Doctor Who is clearly shown getting onto the bus

به وضوح نشون می‌ده دکتر هو همراه کارتخوان اویستر

with the Oyster card reader

با استفاده از کاغذ ذهنخوانش

using his psychic paper.

سوار اتوبوس می‌شه.

Which proves that psychic paper has an NFC interface.

چیزی که ثابت می‌کنه کاغذ ذهنخوان

دارای رابط MSE هست.

Thank you very much.

خیلی خیلی متشکرم.

(Applause)