Where is cybercrime really coming from? | Caleb Barlow

Translator: Leslie Gauthier Reviewer: Camille Martínez

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Nima Pourreza

Cybercrime is out of control.

جرایم رایانه‌ای واقعا از کنترل خارج شده‌اند.

It's everywhere.

همه جا هستند.

We hear about it every single day.

و روزی نیست از آنها چیزی نشنویم.

This year,

امسال،

over two billion records lost or stolen.

بیش از دو میلیارد پرونده اطلاعاتی دزدیده شده است.

And last year, 100 million of us, mostly Americans,

و سال پیش، ۱۰۰ میلیون نفر از ما، بیشتر آمریکایی‌،

lost our health insurance data to thieves -- myself included.

اطلاعات بیمه‌های درمانشان دزدیده شده -- من هم جزوشان هستم.

What's particularly concerning about this is that in most cases,

چیزی که مشخصا در این مورد بیشتر تامل بر‌انگیز است، این که اکثرا،

it was months before anyone even reported that these records were stolen.

ما‌ه‌ها طول می‌کشد تا کسی گزارش دهد که این پرونده‌ها دزدیده شده‌اند.

So if you watch the evening news,

پس اگر اخبار عصرگاهی را گوش می‌کنید،

you would think that most of this is espionage or nation-state activity.

احتمالا فکر می‌کنید که بیشتر این‌ها جاسوسی یا فعالیت‌های حکومت‌های دیگر است.

And, well, some of it is.

خوب، بعضی‌هایشان هست.

Espionage, you see, is an accepted international practice.

جاسوسی، می‌دانید، از دید بین‌المللی پذیرفته شده است.

But in this case,

اما این در این مورد،

it is only a small portion of the problem that we're dealing with.

تنها بخش کوچکی از مشکلی است که با آن مواجهیم.

How often do we hear about a breach

چقدر درباره نفوذ می شنویم

followed by, "... it was the result of a sophisticated nation-state attack?"

که بعدا می‌گویند،« ... نتیجه حملات پیچیده یک حکومت خارجی بوده؟»

Well, often that is companies not being willing to own up

خوب، اینها اغلب شرکت‌هایی هستند که تمایلی ندارند مسئولیت

to their own lackluster security practices.

ضعف خود در کار‌های امنیتی شان را بعهده بگیرند.

There is also a widely held belief

همچنین یک باور گسترده عمومی وجود دارد

that by blaming an attack on a nation-state,

که دادن مسئولیت یک حمله(جاسوسی) به حکومتی خارجی،

you are putting regulators at bay --

باعث دور شدن قانون گذار‌ها می‌شود --

at least for a period of time.

حداقل برای مدتی.

So where is all of this coming from?

منشا این چیز‌ها کجاست؟

The United Nations estimates that 80 percent of it

سازمان ملل برآورد می‌کند که ۸۰ درصد آن

is from highly organized and ultrasophisticated criminal gangs.

مربوط به باند‌های تبهکاری سازمان یافته و فوق پیچیده است.

To date,

تا کنون.

this represents one of the largest illegal economies in the world,

این نشان دهنده یکی از بزرگترین فعالیت‌های اقتصادی غیر قانونی است.

topping out at, now get this,

که تا سقف، توجه کنید،

445 billion dollars.

۴۴۵ میلیارد دلار می‌رسد.

Let me put that in perspective for all of you:

بگذاربد تا این را برای همه شما روشنتر کنم:

445 billion dollars is larger than the GDP

۴۴۵ میلیارد دلار بزرگتر از تولید ناخالص ملی

of 160 nations,

۱۶۰ کشور است.

including Ireland, Finland, Denmark and Portugal,

شامل ایرلند، فنلاند، دانمارک و پرتغال ،

to name a few.

برای مثال.

So how does this work?

چطور این اتفاق می‌افتد؟

How do these criminals operate?

این تبهکاران چگونه فعالیت می‌کنند؟

Well, let me tell you a little story.

خوب، بگذاربد تا داستانی کوتاه برایتان بگویم.

About a year ago,

حدود یک سال پیش،

our security researchers were tracking

پژوهشگران امنیتی ما بدنبال

a somewhat ordinary but sophisticated banking Trojan called the Dyre Wolf.

یک بدافزار تقریبا معمولی ولی پیچیده به نام «دایر وولف» بودند.

The Dyre Wolf would get on your computer

آلوده شدن رایانه با دایر وولف

via you clicking on a link in a phishing email

از راه کلیک کردن روی یک لینک ایمیل‌های جعلی ایجاد می‌شود

that you probably shouldn't have.

که احتمالا نباید دریافت می‌کردید.

It would then sit and wait.

پس از آلودگی، منتظر می‌ماند.

It would wait until you logged into your bank account.

منتظر می‌ماند تا وارد حساب بانکی خود شوید.

And when you did, the bad guys would reach in,

و وقتی این کار را کردید، آدم بدها به آن وصل می‌شوند،

steal your credentials,

و اطلاعات ورود شما را می‌دزدند،

and then use that to steal your money.

و از آن برای دزدیدن پولتان استفاده می‌کنند.

This sounds terrible,

وحشتناک است،

but the reality is, in the security industry,

اما در واقع، در صنایع امنیتی،

this form of attack is somewhat commonplace.

این شیوه از تهاجم خیلی معمولی است.

However, the Dyre Wolf had two distinctly different personalities --

با این حال، دایر وولف دو شخصیت کاملا متفاوت داشت --

one for these small transactions,

یکی برای معماملات مالی کوچک،

but it took on an entirely different persona

اما شخصیت کاملا متفاوتی را هم پیدا کرد

if you were in the business of moving large-scale wire transfers.

اگر کار شما حواله پول، در اندازه‌های بزرگ بود.

Here's what would happen.

اتفاقی که می‌افتاد این بود.

You start the process of issuing a wire transfer,

شما عملیات صدور حواله بانکی را شروع می‌کردید،

and up in your browser would pop a screen from your bank,

روی مرورگر شما پنجره‌ای از بانک باز می‌شد،

indicating that there's a problem with your account,

که نشان می‌داد اشکالی در حسابتان ایجاد شده،

and that you need to call the bank immediately,

و باید سریعا با بانک تماس بگیرید،

along with the number to the bank's fraud department.

شماره قسمت رسیدگی به جرایم بانکی‌هم اعلام شده بود.

So you pick up the phone and you call.

پس شما تلفن را بر می‌داشتید و زنگ می‌زدید.

And after going through the normal voice prompts,

و بعد از آنکه از پیام‌های معمول صوتی عبور می‌کردید،

you're met with an English-speaking operator.

به یک اپراتور انگلیسی زبان وصل می‌شدید.

"Hello, Altoro Mutual Bank. How can I help you?"

« سلام، بانک آلتورو میوتچال. می‌تونم کمکتون کنم؟»

And you go through the process like you do every time you call your bank,

و همان مراحلی که همیشه در تماس با بانک انجام می‌دادید تکرار می‌شد،

of giving them your name and your account number,

دادن اسم و شماره حساب،

going through the security checks to verify you are who you said you are.

بررسی‌های امنیتی تا مشخص شود همانی که می‌گویید هستید.

Most of us may not know this,

خیلی از ما این را نمی‌دانیم،

but in many large-scale wire transfers,

اما در بسیاری از حواله‌های بزرگ،

it requires two people to sign off on the wire transfer,

دو نفر باید اجازه انجام حواله را بدهند،

so the operator then asks you to get the second person on the line,

پس اپراتور از شما می‌خواست که گوشی را به نفر دوم بدهید،

and goes through the same set of verifications and checks.

و همان مراحل ارزیابی انجام می‌شد.

Sounds normal, right?

به نظر عادی می‌آید، نه؟

Only one problem:

تنها یک مشکل:

you're not talking to the bank.

شما با بانک صحبت نمی‌کنید.

You're talking to the criminals.

شما با تبهکاران صحبت می‌کنید.

They had built an English-speaking help desk,

آنها یک مرکز ارتباط انگلیسی زبان ساخته‌اند،

fake overlays to the banking website.

تا به شکلی کاذب روی سایت بانکی قرار گیرد.

And this was so flawlessly executed

و کاملا بدون عیب کار می‌کرد

that they were moving between a half a million

و هر بار بین نیم میلیون تا

and a million and a half dollars per attempt

یک و نیم میلیون دلار

into their criminal coffers.

به حساب تبهکاران می‌ریخت.

These criminal organizations operate

این سازمان‌های تبهکار

like highly regimented, legitimate businesses.

همانند شرکت‌های بسیار سازمان یافته و قانونی کار می‌کنند.

Their employees work Monday through Friday.

کارمندانشان دوشنبه تا جمعه سر کار می‌روند.

They take the weekends off.

آخر هفته‌ها را تعطیل می‌کنند.

How do we know this?

از کجا می‌دانیم؟

We know this because our security researchers see

چون پژوهشگران امنیتی ما

repeated spikes of malware on a Friday afternoon.

جمعه عصر‌ها جهشی تکراری از بدافزار‌ها می‌بینند.

The bad guys, after a long weekend with the wife and kids,

آدم بد‌ها، بعد ازیک آخر هفته طولانی با همسر و فرزندان،

come back in to see how well things went.

بر می‌گردند تا ببینند، اوضاع چقدر خوب است.

The Dark Web is where they spend their time.

اینترنت تاریک، جایی است که بیشتر وقتشان را می‌گذرانند.

That is a term used to describe the anonymous underbelly of the internet,

این اصطلاحی در باره قسمتی از اینترنت است که مخفی و ناشناس است.

where thieves can operate with anonymity

جایی که دزدان بدون هویت

and without detection.

و بدون شناسایی فعالیت می‌کند.

Here they peddle their attack software

جایی است که نرم افزار‌های حمله را می‌فروشند

and share information on new attack techniques.

و روش‌های جدید تهاجم را به هم یاد می‌دهند.

You can buy everything there,

هر چیزی را می‌توانی آنجا بخری،

from a base-level attack to a much more advanced version.

از یک تهاجم ابتدایی تا روش‌هایی بسیار پیشرفته تر.

In fact, in many cases, you even see

در حقیقت، در خیلی از موارد، حتی می‌توانی

gold, silver and bronze levels of service.

خدمات طلایی، نقره‌ای و یا برنزی داشته باشی.

You can check references.

می‌توانی سوابقشان را بررسی کنی،

You can even buy attacks

و حتی حمله‌هایی را بخری

that come with a money-back guarantee --

که تضمین برگشت پول هم داشته باشد --

(Laughter)

( خنده حضار )

if you're not successful.

اگر موفقیت آمیز نبود.

Now, these environments, these marketplaces --

اکنون، این محیطها، این بازار‌ها --

they look like an Amazon or an eBay.

مثل سایت آمازون یا ای‌ بی هستند.

You see products, prices, ratings and reviews.

محصولات، قیمت‌ها، رتبه بندی‌ها و گزارشات را می‌بینی.

Of course, if you're going to buy an attack,

البته، اگر بخواهی حمله‌ای را بخری،

you're going to buy from a reputable criminal with good ratings, right?

حتما آن را از یک تبهکار معروف با رتبه بندی خوب می‌خری، نه؟

(Laughter)

( خنده حضار )

This isn't any different

اصلا تفاوتی با اینکه

than checking on Yelp or TripAdvisor before going to a new restaurant.

قبل از رفتن به یک رستوران جدید سایت یِلپ یا تریپ ادوایزر را بررسی کنی ندارد.

So, here is an example.

برای مثال،

This is an actual screenshot of a vendor selling malware.

این تصویر واقعی از صفحه یک فروشنده است که بدافزار می‌فروشد.

Notice they're a vendor level four,

توجه کنید که فروشنده رتبه چهار هستند،

they have a trust level of six.

رتبه اطمینانشان شش است.

They've had 400 positive reviews in the last year,

۴۰۰ نظر مثبت در سال پیش داشته‌اند،

and only two negative reviews in the last month.

و تنها دو نظر منفی در ماه قبل.

We even see things like licensing terms.

حتی چیز‌هایی مثل مقررات اعطای مجوز می‌بینیم،

Here's an example of a site you can go to

این نمونه‌ای از یکی از سایت‌هایی است

if you want to change your identity.

برای تغییر هویت به آن می‌روید.

They will sell you a fake ID,

آنها به شما هویت جعلی می‌فروشند،

fake passports.

پاسپورت‌های جعلی.

But note the legally binding terms for purchasing your fake ID.

اما به مقررات اِلزام آور قانونی برای خرید هویت جعلی توجه کنید.

Give me a break.

باورتان می شود.

What are they going to do -- sue you if you violate them?

آنها چه کار خواهند کرد -- اگر خلاف(مقرراتشان) عمل کنید، از شما شکایت می‌کنند؟

(Laughter)

( خنده حضار)

This occurred a couple of months ago.

این چند ماه پیش اتفاق افتاد.

One of our security researchers was looking

یکی از محققین امنیتی ما بدنبال

at a new Android malware application that we had discovered.

یک بدافزار اندرویدی که پیدا کردیم بود.

It was called Bilal Bot.

اسمش «بلال بات» بود.

In a blog post,

در پستی در یک بلاگ،

she positioned Bilal Bot as a new, inexpensive and beta alternative

بلال بات را به عنوان جایگزین ارزان و نسخه بتا (آزمایشی)

to the much more advanced GM Bot

برای «جی‌ام بات» که پیشرفته تر بود ارزیابی کرد

that was commonplace in the criminal underground.

در محل عمومی تبهکاران زیر زمینی.

This review did not sit well with the authors of Bilal Bot.

نویسندگان بلال بات خیلی از این گزارش خوششان نیامد.

So they wrote her this very email,

پس این ایمیل را برایش فرستادند،

pleading their case and making the argument

از (جاسوس افزارشان) دفاع کردند و عنوان کردند که

that they felt she had evaluated an older version.

احساس می‌کنند که او نسخه قدیمی و (بتای آن) را ارزیابی کرده است.

They asked her to please update her blog with more accurate information

و از او خواستند تا اطلاعات بلاگ را با دقت بیشتری تصحیح کند

and even offered to do an interview

حتی پیشنهاد یک مصاحبه را دادند

to describe to her in detail

تا جزئیات را برایش شرح بدهند

how their attack software was now far better than the competition.

که چطور نرم‌افزار تهاجمی‌ (نسخه جدید) آنها از رقیبشان خیلی بهتر است.

So look,

پس ببینید،

you don't have to like what they do,

نیازی نیست که از کارشان خوشتان بیاید،

but you do have to respect the entrepreneurial nature

اما باید برای ذات تجاری

of their endeavors.

تلاش آنها احترام قائل شوید.

(Laughter)

( خنده حضار )

So how are we going to stop this?

چطور می‌شود جلوی اینها را گرفت؟

It's not like we're going to be able to identify who's responsible --

امکان ندارد که بشود مسئولینش را شناسایی کرد --

remember, they operate with anonymity

بیاد داشته باشید که، به شکلی ناشناس فعالیت می‌کنند

and outside the reach of the law.

دور از دسترس قانون.

We're certainly not going to be able to prosecute the offenders.

مطمئنا نمی‌توانیم مجرمین را محاکمه کنیم.

I would propose that we need a completely new approach.

پیشنهاد من راهکاری کاملا جدید است.

And that approach needs to be centered on the idea

و این راهکار بر مبنای این نظر است که

that we need to change the economics for the bad guys.

باید ساختار اقتصادی آدم‌های بد را عوض کنیم.

And to give you a perspective on how this can work,

و برای اینکه دیدگاهی به شما بدهم که چگونه است،

let's think of the response we see to a healthcare pandemic:

بگذارید تا به شیوه پاسخ به یک بیماری واگیر توجه کنیم:

SARS, Ebola, bird flu, Zika.

سارز، ابولا، آنفولانزای مرغی زیکا.

What is the top priority?

اولویت اول چیست؟

It's knowing who is infected and how the disease is spreading.

دانستن اینکه چه کسی مبتلاست و اینکه بیماری چطور پخش می‌شود.

Now, governments, private institutions, hospitals, physicians --

دولت‌ها، سازمان‌های خصوصی، بیمارستان‌ها، پزشکان --

everyone responds openly and quickly.

همه بصورتی کاملا باز و سریع پاسخ می‌دهند.

This is a collective and altruistic effort

یک تلاش نوع دوستانه و جمعی

to stop the spread in its tracks

برای متوقف کردن آن در مسیرش

and to inform anyone not infected

و اطلاع به همه انهایی که مبتلا نشده‌اند

how to protect or inoculate themselves.

تا چطور از خود محافظت و خود را واکسینه کنند.

Unfortunately, this is not at all what we see in response to a cyber attack.

متاسفانه، این چیزی که در پاسخ به حملات سایبری می‌بینیم نیست.

Organizations are far more likely to keep information on that attack

بیشتر مواقع سازمان‌ها اطلاعات این حملات را

to themselves.

پیش خود نگه می‌دارند.

Why?

چرا؟

Because they're worried about competitive advantage,

چون از سو استفاده رقبا نگرانند،

litigation

دعوی‌های حقوقی

or regulation.

یا قوانین.

We need to effectively democratize threat intelligence data.

باید به شکلی موثر گزارشات امنیتی این حملات را آزاد کنیم.

We need to get all of these organizations to open up and share

باید همه این سازمان‌ها را وادار کنیم تا باز شوند و

what is in their private arsenal of information.

زرادخانه‌های طلاعاتی‌شان را به اشتراک گذارند.

The bad guys are moving fast;

آدمهای بد سریع حرکت می‌کنند؛

we've got to move faster.

ما هم باید سریع عمل کنیم.

And the best way to do that is to open up

و بهترین راه انجامش باز بودن

and share data on what's happening.

و به اشتراک گذاشتن اطلاعات اتفاقاتی است که می‌افتد.

Let's think about this in the construct of security professionals.

بگذارید این را مانند یک ساختار از متخصصین امنیت بدانیم.

Remember, they're programmed right into their DNA to keep secrets.

بیاد داشته باشید که حفظ اسرار در ژن آنها برنامه ریزی شده است.

We've got to turn that thinking on its head.

باید بیاد داشته باشیم تا این تفکر را در اولویت قرار دهیم.

We've got to get governments, private institutions

باید دولت‌ها، سازمان‌های خصوصی

and security companies

و شرکت‌های امنیتی را

willing to share information at speed.

وادار به اشتراک گذاشتن سریع اطلاعات کنیم.

And here's why:

و دلیل آن:

because if you share the information,

چون اگر این اطلاعات را به اشتراک گذارید،

it's equivalent to inoculation.

مثل واکسیناسیون است.

And if you're not sharing,

و اگر نگذارید،

you're actually part of the problem,

به همان میزان خودتان هم بخشی از مشکل خواهید بود،

because you're increasing the odds that other people could be impacted

چون احتمال مبتلا شدن دیگران را

by the same attack techniques.

از طریق روش های همان تهاجم افزایش می‌دهید.

But there's an even bigger benefit.

ولی این کار حتی فایده بیشتری هم دارد.

By destroying criminals' devices closer to real time,

با ازبین بردن ابزار جنایتکاران در همان زمان،

we break their plans.

ما نقشه‌هایشان را متوقف کردیم.

We inform the people they aim to hurt

به مردم خبر می‌دهیم که آنها مورد هدف برای آسیب هستند

far sooner than they had ever anticipated.

خیلی زودتر از وقتی که انتظارش را دارند.

We ruin their reputations,

اعتبارشان را خراب می‌کنیم،

we crush their ratings and reviews.

رتبه بندی‌ها و نظرات (مثبتشان) را خرد می‌کنیم.

We make cybercrime not pay.

مانع از پول گرفتنشان می‌شویم.

We change the economics for the bad guys.

اقتصاد آدم‌های بد را تغییر می‌دهیم.

But to do this, a first mover was required --

اما برای این کار، کسی باید قدم اول را بردارد --

someone to change the thinking in the security industry overall.

کسی باید طرز فکر کلی صنعت امنیت را کلا تغییر دهد.

About a year ago,

حدود یک سال پیش،

my colleagues and I had a radical idea.

من و همکارانم، ایده‌ای انقلابی داشتیم.

What if IBM were to take our data --

چه می‌شد اگر آی بی ام کسی بود که اطلاعات را دریافت می‌کرد --

we had one of the largest threat intelligence databases in the world --

یکی از بزرگترین پایگاه‌های داده اطلاعات تهدیدات را در جهان داشتیم --

and open it up?

و آن را آزادانه در اختیار بگذارد؟

It had information not just on what had happened in the past,

اطلاعات آن نه تنها شامل تهدیدات گذشته بود،

but what was happening in near-real time.

بلکه شامل اتفاقاتی که در زمان تقریبا واقعی هم انجام می‌شد بود.

What if we were to publish it all openly on the internet?

چه می‌شد اگر همه اینها را آزادانه روی اینترنت منتشر می‌کردیم؟

As you can imagine, this got quite a reaction.

همانطور که می‌توانید تصور کنید، کلی عکس العمل ایجاد می‌کرد.

First came the lawyers:

اول از طرف وکلا:

What are the legal implications of doing that?

نتایج حقوقی این کار چیست؟

Then came the business:

در مرحله بعد کسب و کار است:

What are the business implications of doing that?

نتایج تجاری این کار چیست؟

And this was also met with a good dose

البته حتما خیلی ها هم

of a lot of people just asking if we were completely crazy.

از ما می‌پرسیدند که آیا کاملا دیوانه شده‌اید.

But there was one conversation that kept floating to the surface

اما تنها یک موضوع در صحبت همچنان شناور باقی می‌ماند

in every dialogue that we would have:

هر بار که این مسئله را بازگو کنیم:

the realization that if we didn't do this,

درک اینکه اگر این کار را نکنیم،

then we were part of the problem.

خودمان هم بخشی از مشکل خواهیم بود.

So we did something unheard of in the security industry.

پس کاری کردیم که در صنعت امنیت شنیده نشده است.

We started publishing.

شروع به انتشار کردیم.

Over 700 terabytes of actionable threat intelligence data,

بیش از ۷۰۰ ترابایت از اطلاعات امنیتی قابل استفاده.

including information on real-time attacks

شامل اطلاعات حملات در زمان واقعی

that can be used to stop cybercrime in its tracks.

که می‌تواند برای متوقف کردن جرایم سایبری و حملاتش استفاده شود.

And to date,

و امروز،

over 4,000 organizations are leveraging this data,

بیش از ۴۰۰۰ سازمان این اطلاعات را مورد استفاده قرار می‌دهند.

including half of the Fortune 100.

شامل نیمی از ۱۰۰ شرکت‌ برتر جهان.

And our hope as a next step is to get all of those organizations

و امید ما در قدم بعد این است که تمام این سازمان‌ها را

to join us in the fight,

در این نبرد همراه خود کنیم،

and do the same thing

و همین کار را انجام دهیم

and share their information

و اطلاعات را به اشتراک گذاریم

on when and how they're being attacked as well.

از اینکه کی و چگونه به آنها حمله شده است.

We all have the opportunity to stop it,

همه ما امکان متوقف کردن آن را داریم،

and we already all know how.

و می‌دانیم که چگونه این کار را انجام دهیم.

All we have to do is look to the response that we see

تنها کاری که باید انجام دهیم توجه به نتیجه‌ای است که

in the world of health care,

در دنیای سلامت و بهداشت می‌بینیم.

and how they respond to a pandemic.

که آنها در مواجهه با یک بیماری واگیرچه می‌کنند.

Simply put,

ساده بگویم،

we need to be open and collaborative.

باید باز باشیم و همکاری کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )