Why you should love gross science | Anna Rothschild

Did you know that one of the first fertility drugs

Translator: Marshal BiBaker Reviewer: Sadegh Zabihi

این را می‌دانستید که یکی ازاولین داروهای بارداری

was made from the pee of Catholic nuns,

از ادرار راهبه‌های کاتولیک ساخته شده بود،

and that even the Pope got involved?

و آن که حتی پاپ هم مشارکت می‌کرد؟

So, this is totally true.

خُب این کاملاً واقعیت دارد.

Back in the 1950s, scientists knew that when women enter menopause,

در دهه ۱۹۵۰ دانشمندان می‌دانستند که وقتی زنان به یائسگی وارد می‌شوند،

they start releasing high levels of fertility hormones in their urine.

شروع به آزاد سازی حجم زیادی از هورمون‌های بارداری در ادرارشان می‌کنند.

But there was this doctor named Bruno Lunenfeld,

اما این دکتر برونو لوننفیلد بود که،

who wondered if he could actually isolate those hormones from the urine

می‌خواست بداند آیا می‌تواند واقعاً این هورمون‌ها را از ادرار جدا کند

and use it to help women who are having trouble getting pregnant.

و به عنوان کمک برای کسانی که در باردار شدن مشکل داشتند، استفاده کند.

Obviously, the problem with this was that in order to test this idea,

ظاهراً، مشکل در این رابطه آن بود که برای تست کردن این ایده،

he needed a lot of pee from older women.

احتیاج به میزان بالائی از ادرار خانم‌های مسن داشت.

And that is not an easy thing to find.

و این چیز آسانی برای یافتن نیست.

So he and his colleagues got special permission from the Pope

بنابراین او و همکارانش مجوز مخصوصی از پاپ دریافت کردند

to collect gallons and gallons of urine

تا گالن‌های متعددی از ادرار جمع‌آوری کنند

from hundreds of older Catholic nuns.

از صدها راهبه پا به سن گذاشته کاتولیک.

And in doing so,

و در این کار،

he actually isolated hormones

او در واقع هورمون‌ها را جدا کرد

that are still used to help women get pregnant today,

که همچنان برای کمک به بارداری زنان امروزه استفاده می‌شود.

though now, they can be synthesized in a lab,

الان، می‌توان در آزمایشگاه آن‌ها را تولید کرد،

and gallons of pee aren't necessary.

و نیازی به گالن‌های ادرار نیست.

So why am I standing up here,

پس، چرا من اینجا ایستاده‌ام،

telling this wonderfully intellectual audience about nun pee?

تا به این شنوندگان خردمند از ادرار راهبه‌ها بگویم؟

Well, I'm a science journalist and multimedia producer,

خُب، من یک روزنامه‌نگار علمی هستم و یک تولید کننده چندرسانه‌ای،

who has always been fascinated by gross stuff.

کسی که همواره مجذوب چیزهای ناخوشایند بوده است.

So fascinated, in fact, that I started a weekly YouTube series

بسیار مجذوب در واقع، که من یک سری هفتگی یوتیوب را آغاز کردم

called "Gross Science,"

به نام «علم ناخوشایند،»

all about the slimy, smelly, creepy underbelly

همگی در مورد مواد لزج، بدبوی خزنده زیرشکم

of nature, medicine and technology.

طبیعت، درمان و فناوری.

Now, I think most of us would agree

حالا، فکر می‌کنم اکثر ما موافق باشیم

that there's something a little gross about pee.

که چیزی کمی زشت و ناخوشایند در مورد ادرار وجود دارد.

You know, it's something that we don't really like to talk about,

می‌دانید، چیزی هست که واقعاً دوست نداریم در موردش صحبت کنیم.

and we keep the act of doing it very private.

و عمل آن را بصورت خصوصی نگه‌ می‌داریم.

But when Lunenfeld peered into the world of pee,

اما زمانی که لوننفیلد به دنیای ادرار به دقت نگریست،

he discovered something deeply helpful to humanity.

چیزی عمیقاکمک کننده برای بشریت کشف کرد.

And after a year and a half of making my show,

و بعد از یک و نیم سال از ساختن نمایش من،

I can tell you that very often when we explore the gross side of life,

می‌توانم به شما بگویم که، اغلب وقتی که بخش زشت زندگی را بررسی می‌کنیم،

we find insights that we never would have thought we'd find,

می‌فهمیم که هرگز فکرهم نمی‌کردیم که بدان دست یابیم

and we even often reveal beauty that we didn't think was there.

و ما حتی گاهی زیبایی را که فکر نمی‌کردیم آنجا باشد آشکار می‌کردیم.

I think it's important for us to talk about gross things for a few reasons.

فکر می‌کنم که برای ما مهم است تا در مورد چیزهای ناخوشایند به دلایلی صحبت کنیم.

So, first of all, talking about gross stuff

پس، اول از همه، صحبت کردن راجع به مواد ناخوشایند

is a great tool for education,

ابزار مناسبی برای تحصیل است

and it's an excellent way to preserve curiosity.

و یک روش عالی برای حفظ کنجکاوی هست.

To explain what I mean,

برای بیان منظورم،

why don't I tell you a little bit about what I was like as a child?

چرا به شما مقداری ازآن را نگویم که در بچگی چگونه بودم.

So, I was what you might call a gross kid.

خُب من کودکی بودم که شاید شما آن را زشت بنامید.

In fact, my love of science itself

درواقع، عشق من به علم به تنهایی

began when my parents bought me a slime chemistry set

زمانی آغاز شد که والدینم برای من یک مجموعه چسبناک شیمیایی خریدند.

and was then only enhanced

و آن موقع زمانی پیشرفت کرد

by doing gross experiments in my sixth-grade biology class.

با انجام دادن آزمایش‌های ناخوشایند در کلاس زیست‌شناسی کلاس ششم من.

We did things like, we swabbed surfaces around our classroom

خُب ما کارهای مثل، زدودن گرد و خاک از سطح کلاس‌مان، می‌کردیم

and cultured the bacteria we'd collected,

و باکتری‌هایی که جمع کرده بودیم را کشت می‌کردیم،

and we dissected owl pellets,

و ما مدفوع جغد را کالبد شکافی می‌کردیم،

which are these balls of material that are undigested that owls barf up,

که این توپ‌های هضم نشده‌ای هستند که جغدها بالا می‌آوردند

and it's really kind of gross and awesome and cool.

و این واقعاً چندش‌آور و باحال است.

Now, the fact that I was obsessed with gross stuff as a kid

حالا، این واقعیت که من بعنوان یک کودک درگیر مواد ناخوشایند بودم

is not so revolutionary.

خیلی انقلابی نیست.

You know, lots of kids are really into gross things,

می‌دانید، بسیاری از کودکان واقعاً درگیر چیزهای ناخوشایند هستند

like playing in dirt or collecting beetles or eating their boogers.

مثل بازی در خاک یا گرفتن سوسک‌ها یا خوردن آب بینی‌شان.

And why is that?

وعلت چی هست؟

I think really little kids are like little explorers.

فکر می‌کنم که کودکان شبیه محققان کوچک هستند.

They just want to experience as much as they can

تنها می‌خواهند تا جایی که قادرند تجربه کنند

and don't have any idea about the relative acceptability

و ایده‌ای ندارند راجع به پذیرش نسبی

of touching a ladybug versus a stinkbug.

لمس یک کفشدوزک در مقابل لمس ساس بد بو.

They just want to understand how everything works

آنها تنها می‌خواهند که بدانند که هرچیزی چگونه است

and experience as much of life as they can.

و به مقداری که می‌توانند زندگی را تجربه کنند.

And that is pure curiosity.

و آن کنجکاوی محض است.

But then adults step in,

اما بعد بزرگترها مداخله می‌کنند

and we tell kids not to pick their noses and not to touch the slugs or toads

و ما به کودکان می‌گوییم دست در بینی‌شان نکنند و یا اینکه به حلزون و وزغ

or whatever else they find in the backyard,

یا هرچیزی که در حیاط پشتی پیدا می‌کنند دست نزنند،

because those things are gross.

چون آن چیزهای ناخوشایندی هستند.

And we do that in part to keep kids safe, right?

و ما این کارها را برای محافظت از کودکان انجام می‌دهیم، درسته؟

Like, maybe picking your nose spreads germs

مثل، شاید دست زدن به بینی باعث پخش میکروب‌ها شود

and maybe touching that toad will give you warts,

و شاید لمس آن وزغ باعث شود زگیل بزنی.

even though I don't actually think that's true.

اگرچه فکر نمی‌کنم که واقعاً درست باشد.

You should feel free to touch as many toads as you want.

بهتر هست که برای لمس هرتعداد وزغ که می‌خواهید آزاد باشید.

So at a certain point, when kids get a little bit older,

بنابراین، در نقطه ای خاص، وقتی کودکان کمی بزرگتر می‌شوند،

there's this way that engaging with gross stuff

این راهی هست که با آن درگیر کارهای ناخوشایند می‌شوند

isn't just about curiosity,

و تنها بخاطر کنجکاوی نیست.

it's also about, sort of, finding out where the limits are,

بلکه از جهتی بخاطر پی بردن به اینکه مرزها کجاست.

pushing the boundaries of what's OK.

کنار راندن مرزهای کارها و چیزهای خوب.

So, lots of kids of a certain age will have burping competitions

پس، می‌دانید، بسیاری از کودکان از سنی خاص مسابقات آروغ زنی خواهند داشت

or competitions to see who can make the grossest face.

یا مسابقه اینکه ببینند چه کسی زشت‌ترین صورت را می‌تواند بسازد.

And they do that in part because it's a little bit transgressive, right?

و آنها این کار را بعلت اینکه کمی گذشتن از مرزهاست انجام می‌دهند، درست؟

But there's another layer to why we define stuff as gross.

اما سطح دیگری وجود دارد که چرا ما کارها را ناخوشایند می‌دانیم.

As humans, we've sort of extended the concept of disgust to morality.

بعنوان انسان، نوع‌های گسترده مفهوم بی‌میلی به اخلاقیات را داریم.

So, the psychologist Paul Rozin would say

خب، روان‌شناس پال روزین می‌گوید

that many of the things we categorize as gross

که بسیاری از چیزهایی که به عنوان ناخوشایند دسته بندی می‌کنیم،

are things that reminds us that we're just animals.

چیزهایی هستند که به ما یادآوری می‌کنند که ما فقط حیوان هستیم.

These are things like bodily fluids and sex

این‌ها چیزهایی مثل مایعات جسمانی و روابط جنسی هستند

and physical abnormalities and death.

و اختلالات فیزیکی و مرگ.

And the idea that we're just animals can be really unsettling,

و این ایده که ما تنها یک حیوان هستیم می‌تواند بسیار ناراحت کننده باشد.

because it can be this reminder of our own mortality.

چون می‌تواند یادآور میرایی شخصی خودمان باشد.

And that can leave many of us with this deep existential angst.

و می‌تواند خیلی از ما ها را اینگونه رها کند، در احساس ترس وجودی عمیق.

Rozin would say that there's this way

بنابراین، روزین می‌گوید که این راه وجود دارد

in which disgust and the avoidance of gross things

که درآن بیزاری و اجتناب از چیزهای ناخوشایند

becomes not just a way to protect our bodies,

نه تنها راهی برای محافظت از بدن‌های ماست،

it becomes a way to protect our souls.

بلکه به راهی برای محافظت از روح‌مان تبدیل می‌شود.

I think at a certain point, kids really begin to internalize

فکر می‌کنم در نقطه ای خاص، کودکان واقعاً شروع به درونی کردنِ

this link between disgusting things and immorality.

این ارتباط بین چیزهای بیزارکننده و بی اخلاقی، می‌کنند.

And while I don't have any concrete data to back up this next idea,

و در زمانی که من هیچ اطلاعات پیوسته‌ای ندارم تا از این ایده‌ی بعدی پشتیبانی کنم،

I think that for a lot of us, it happens around the time we hit puberty.

فکر می‌کنم برای بسیاری از ما، زمانی که به بلوغ می‌رسیم رخ می‌دهد.

And you know -- yeah, I know.

و شما می‌دانید، -- بله، می‌دانم.

So during puberty, our bodies are changing,

پس درطی دوران بلوغ، می‌دانید، بدن‌هایمان تغییر می‌کنند،

and we're sweating more, and girls get their periods,

و بیشترعرق می‌کنیم، و دخترها به عادت ماهانه می‌رسند

and we're thinking about sex in this way that we never did before.

و ما به رابطه جنسی فکر می‌کنیم بطوری که هرگز قبلاً انجام نمی‌دادیم.

And through the human capacity for abstraction,

و به واسطه قابلیت انسان درانتزاع،

this shame can settle in.

این رسوایی می‌تواند حل شود.

So we don't necessarily just think,

بنابراین، ما ضرورتاً تنها فکر نمی‌کنیم،

"Oh, my goodness, something really gross is happening to my body!"

«اُه، خدای من، چیزی خیلی شرم‌آور در حال رخ دادن در بدنم است!»

We think, "Oh my God, maybe I'm gross.

فکر می‌کنیم، «اُه، خدایا، شاید من شرم‌آورم.

And maybe that means that there's something bad or wrong about me."

و شاید این معنی را می‌دهد که چیزی بد یا اشتباه در مورد من وجود دارد.»

The thing is, that if you de facto associate gross stuff with immorality,

مسئله این است که، اگر واقعیت پیوند بین چیزهای شرم‌آور و بی‌اخلاقی را مقایسه کنید،

you lose a huge part of your curiosity,

شما بخش اعظمی از کنجکاوی‌تان را از دست می‌دهید.

because there is so much out there in the world

چون چیزهای زیادی دردنیا وجود دارد که

that is a little bit gross.

کمی شرم‌آورند.

Like, think about going for a walk in the woods.

مثل، به پیاده روی در جنگل فکر کنید.

You could just pay attention to the birds and the trees and the flowers

شما می‌توانید تنها به پرندگان و درختان و گل‌ها توجه کنید

and that would be fine,

و آن خوب خواهد بود،

but in my view, you'd be missing a bigger and more awesome picture

اما به نظر من، شما تصویری بزرگتر و عالی‌تر را ازدست می‌دهید،

of life on this planet.

از زندگی در این سیاره.

There are cycles of decay that are driving forest growth,

پس چرخه‌های زوالی وجود دارد که در حال رشد در جنگل هستند

and there are networks of fungus beneath your feet

و شبکه‌های قارچ در زیر پای شما وجود دارد

that are connecting literally all of the plants around you.

که تمامی این گیاهان اطراف شما را واقعا بهم متصل می‌کنند.

That's really amazing.

این واقعاً شگفت آور است.

So I feel like we should be talking about gross stuff early and often

پس، احساس می‌کنم بهتر است راجع به چیزهای ناخوشایند صحبت کنیم

with young people,

در ابتدا و اغلب با افراد جوان،

so they feel like they're actually allowed to claim this bigger picture

تا احساس کنند که مجازند که این تصویر بزرگ تر را ادعا کنند

of life on our planet.

از زندگی در سیاره‌مان.

The good news is that for many of us, the fascination with gross stuff

خبر خوب این است که، برای بسیاری از ما فریفتگی با چیزهای زشت

doesn't exactly go away,

واقعاً از ما دور نمی شود،

we just kind of pretend like it's not there.

ما تنها نوعی تظاهر می‌کنیم که آنها وجود ندارند.

But truthfully, we all spend sort of a big part of our lives

اما حقیقتاً، همه ما قسمت بزرگی از زندگی‌مان را صرف این می‌کنیم

just trying not to be gross.

که فقط ناخوشایند نباشیم.

When you really think about it,

زمانی که واقعاً به آن فکر می‌کنید،

we're sort of just like bags of fluids and some weird tissues

ما به نوعی شبیه کیسه‌های مایعات و بافت‌های مرموز هستیم،

surrounded by a thin layer of skin.

شبیه، احاطه شده توسط لایه‌ای از پوست.

And to a certain extent,

و برای حدود مشخصی،

multiple times a day, whether consciously or subconsciously,

برای چندبار در روز، چه خودآگاهانه یا ناخودآگاهانه،

I need to remind myself not to fart publicly.

نیاز دارم که به خودم یادآوری کنم که در مقابل دیگران نگوزم.

(Laughter)

(خنده)

You know, we're desperately trying to avoid being gross all the time,

می‌دانید، ما ناامیدانه تلاش می‌کنیم تا از زشت و شنیع بودن دائماً اجتناب کنیم،

so I think many of us take this kind of voyeuristic delight

خُب من فکر می‌کنم بسیاری از ما این سرخوشی لذت بخش را از دست می‌دهیم

in learning about gross things.

در یادگیری در مورد چیزهای ناخوشایند.

This is certainly true of kids;

این قطعاً در مورد کودکان صادق است؛

the number of middle school teachers who show my videos

تعداد معلمان دوره‌ی متوسطه که ویدئوهای مرا

in their science classes

در کلاس‌های علوم خود نمایش می‌دهند

is a testament to that.

شبیه یک پیمان به آن است.

But I think it's totally true of adults, too.

اما فکر می‌کنم که کاملاً در مورد بالغان هم صحیح است.

You know, I think we all love hearing about gross stories,

می‌دانید، فکرمیکنم که همه ما علاقه‌مند به شنیدن داستان‌های ناخوشایند هستیم

because it's a socially acceptable way to explore the gross side of ourselves.

زیرا این یک راه اجتماعی مقبول برای بررسی بخش زشت شخصیت ماست.

But there's this other reason

اما یک دلیل دیگرهم هست که

that I think talking about gross stuff is so important.

فکرمی‌کنم حرف زدن در مورد چیزهای شرم‌آور بسیار مهم می‌باشد.

A while back, I made a video on tonsil stones -- sorry, everyone --

بنابراین اندکی قبل‌تر، من با سنگ‌های معده یک ویدئوساختم -- معذرت از همه --

which are these balls of mucus and bacteria and food

که این توپ‌ها هستند که از مخاط و باکتری و غذایی

that get lodged in your tonsils and they smell really terrible,

که درمعده شما جا کرده‌اند و بوی بسیار وحشتناکی دارند،

sometimes you cough them up and it's like -- it's awful.

گاهی شما آنها را سرفه می‌کنید بیرون و شبیهِ -- افتضاح است.

And many, many people have experienced this.

و بسیاری از افراد، آن را تجربه کرده‌اند.

But many of the people who have experienced this

اما بسیاری از افراد که این را تجربه کرده‌اند

haven't really had a forum to talk about it.

هرگز واقعاً انجمنی برای صحبت کردن در موردش نداشته‌اند.

And today, this video that I made is my most popular video.

و امروز، این ویدئو که من ساختم، مشهورترین ویدئو من است.

It has millions of views.

میلیون‌ها بازدید دارد.

(Laughter)

(خنده)

And the comment section for that video became sort of like a self-help section,

و بخش نظرات برای این ویدئو به نوعی شبیه بخش کمک به خود است

where people could talk about their tonsil stone experiences

جائی که افراد درمورد تجربیات سنگ‌های معده‌شان صحبت می‌کنند

and, like, tips and tricks for getting rid of them.

و مثلاً، راه‌ها و ترفندهایی برای رهایی پیدا کردن از آنها.

And I think it became this great way for people to talk about something

و فکر می‌کنم تبدیل به راهی عالی شد برای افرادی که به صورت عمومی از چیزی بگویند

that they'd never felt comfortable taking about publicly.

که هرگز در موردش احساس راحتی نمی‌کردند.

And that is wonderful when it's about something as goofy as tonsil stones,

و این فوق‌العاده است، وقتی در مورد چیزی به مضحکی سنگ‌های معده است،

but it's a little sad when a video can have an effect like that

اما کمی ناراحت کننده است که یک ویدئو می‌تواند چنین اثری داشته باشد

when it's about something as common as periods.

زمانی که در مورد چیزی است که به متداولی عادت ماهیانه است.

Last February, I released a video on menstruation,

بنابراین فوریه گذشته، من ویدئویی در مورد قاعدگی زنان منتشر کردم.

and to this day, I am still getting messages

و تا امروز همچنان پیام‌هایی دریافت می‌کنم

from people around the globe who are asking me about their periods.

از افرادی در سراسر جهان که در مورد دوران قادعدگی‌شان از من سوال می‌پرسند.

There are a lot of young people -- and some not-so-young people -- out there,

افراد جوان زیادی وجود دارد که، و برخی از افرادی که خیلی جوان نیستند،

who are worried that what's happening to their bodies

که در مورد اینکه چه اتفاقی در بدنشان رخ می‌دهد، نگران هستند

is somehow not normal.

تقریباً غیر طبیعی است.

And, of course, I always tell them that I am not a medical professional,

و البته، همواره به آنها می‌گویم که من یک پزشک حرفه‌ای نیستم،

and that, if possible, they should talk to a doctor.

و اگر امکانش هست باید با یک پزشک صحبت کنند.

But the truth of the matter is that everyone should feel comfortable

اما حقیقت مطلب این است که همه باید احساس راحتی کنند

talking to a doctor about their own bodies.

زمانی که در مورد بدنشان با دکتر صحبت می‌کنند.

And that's why I think it's really important for us

و این دلیل این هست که فکر می‌کنم که برای ما بسیار مهم است که

to start this dialogue about gross stuff from a pretty early age,

شروع به این گفتگو در مورد چیزهای ناخوشایند از سنین پایین کنیم

so we can let our kids know

تا کودکانمان بدانند

that it's alright to have agency over your own body

که اشکالی ندارد که در مورد بدنشان نماینده‌ای داشته باشند

and over your own health.

و درمورد سلامتی خودشان.

There's another reason that talking to your doctor

دلیل دیگری وجود دارد که صحبت با پزشک‌تان

about your health and gross stuff

درمورد سلامتی‌تان و چیزهای ناخوشایند

is really, really important.

واقعاً، واقعاً مهم است.

Doctors and the scientific community can only address issues

پزشکان و جوامع علمی تنها زمانی می‌توانند راه حلی داشته باشند

when they know there's something to address.

که بدانند چیزی برای حل کردن وجود دارد.

So one of the really interesting things I learned

پس یکی از چیزهای واقعاً جالبی که آموختم

while making the video on periods,

در زمانی که در مورد قاعدگی ویدئو می‌ساختم

is that I was talking to this one scientist who told me

این بود که داشتم با این دانشمند صحبت می‌کردم که به من گفت

there's actually still a lot we don't know about periods.

واقعاً هنوز تعدادی افراد وجود دارند که در مورد قاعدگی چیزی نمی‌دانند.

There's a lot of basic research that still hasn't been done.

تحقیقات بنیادی بسیاری هست که هنوز اجرا نشده‌اند.

In part, that's just because there weren't a lot of scientists in the field

در جائیکه، تنها بعلت این است که دانشمندان کافی وجود نداشته است

who were women, to ask questions about it.

که خانم‌هایی باشند که در مورد آن سوال بپرسند.

And it's also not a topic that women talk about publicly.

و همچنین این موضوعی نیست که خانم‌ها بصورت عمومی مطرح کنند.

So there's this gap in what we know,

بنابراین، این فاصله بین چیزی که می‌دانیم وجود دارد

just because no one was there to ask a question.

تنها به این علت که کسی آنجا نبود تا سوالی بپرسد.

There's one final reason that I think talking about gross stuff is so important,

یک دلیل نهایی دیگر وجود دارد که فکر می‌کنم صحبت درمورد چیزهای ناخوشایند خیلی‌مهم است.

and that's because you just never know what you're going to find

و آن به این علت است که شما هرگز نمی‌دانید که چه چیزی خواهید یافت

when you peel back all those layers of disgustingness.

زمانی که تمام آن لایه‌های انزجار را نگاه می‌کنید.

So, take the California brown sea hare.

پس، خرگوش دریایی قهوه‌ای کالیفرنیایی را انتخاب کنید.

This is a sea slug that squirts this lovely, bright purple ink

این یک حلزون دریایی است که این جوهر بنفش زیبا را می‌پراند

at any creature that tries to eat it.

به هر موجودی که بخواهد او را بخورد.

But it also happens to be one of the kinkiest creatures

اما ازقضا همچنین یکی از پیچیده‌ترین موجودات

in the animal kingdom.

در قلمرو حکومت حیوانات است.

So these guys are hermaphrodites,

بنابراین، این موجودات دو جنسی هستند،

which means they have both male and female genitalia.

که بدین معنی است که هر دو جنسیت زن و مرد را دارند،

And when it's time to mate,

و زمانی که وقت جفت‌گیری است،

up to 20 individuals will all get together in this kind of, like, conga line

تا ۲۰ عددشان بصورت همزمان در این خط بصورت رقص کانگا جمع می‌شوند

and they'll all mate together.

و همگی با هم جفت‌گیری می‌کنند.

(Laughter)

(خنده)

A single sea hare will inseminate the partner in front of it

یک خرگوش دریایی جفتش جلوئی‌اش را باردار می‌کند

and receive sperm from the one behind,

و از پشتی اسپرم دریافت می‌کند،

which is sort of like an awesome time-saver,

به نوعی صرفه جوئی در زمان است،

when you think about it.

وقتی که به آن فکر می‌‌کنید.

(Laughter)

(خنده)

But if scientists had only seen this and they were like,

اما اگر دانشمندان فقط این را ببینند و شبیه آن باشند که،

"OK, we're just not going to touch that with a stick,"

" اوکی، ما این را با یک چوب لمس نخواهیم کرد"،

they would have missed the bigger thing about sea hares

چیز بزرگتری را راجع به خرگوش دریایی از دست خواهند داد

that makes them really remarkable.

که آن‌ها را بسیار قابل‌توجه می‌کند.

It turns out that these sea hares have a small number of very large neurons,

بنابراین مشخص شد که این خرگوش‌های دریایی تعداد کمی عصب بسیار بزرگ دارند،

which makes them excellent to use in neuroscience research.

که آنها را بسیار عالی برای تحقیقات علوم اعصاب می‌کند.

And, in fact, the scientist Eric Kandel used them in his research

و در واقع، دانشمند "اریک کندل" از آنها در تحقیقاتش

to understand how memories are stored.

برای درک اینکه خاطرات چگونه ذخیره می‌شوند، استفاده کرد.

And you know what?

و می‌دانید چی شد؟

He won a Nobel Prize for his work.

برای کارش جایزه نوبل بُرد.

So go out there and pick up beetles and play in dirt and ask questions.

پس بیرون بروید و سوسک‌ها را بگیرید و در خاک بازی کنید و سوال‌ها بپرسید.

And own your fascination with gross stuff and don't be ashamed of it,

و شگفتی خودتان را با مسائل ناخوشایند صاحب شوید، و از آن شرمسار نباشید.

because you never know what you're going to find.

چون هرگز نمی‌دانید که چه چیزی خواهید یافت.

And as I say at the end of all my videos,

و همانگونه که درانتهای تمام ویدئوهایم گفتم،

"Ew."

«ایو.»

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)