Inside the bizarre world of internet trolls and propagandists | Andrew Marantz

Translator: Leila Ataei Reviewer: Masoud Motamedifar

I spent the past three years

من سه سال گذشته را

talking to some of the worst people on the internet.

به گفتگو با برخی از بدترین افراد در اینترنت گذراندم.

Now, if you've been online recently,

اگر اخیرا آنلاین بوده باشید،

you may have noticed that there's a lot of toxic garbage out there:

ممکن است متوجه حجم انبوه زباله‌های سمی در آنجا شده باشید:

racist memes, misogynist propaganda, viral misinformation.

رفتارهای نژادپرستانه، تبلیغات ضد زن، اطلاعات نادرست در حال گردش.

So I wanted to know who was making this stuff.

خواستم ببینم دست دست چه کسانی در کار است.

I wanted to understand how they were spreading it.

می‌خواستم بدانم چگونه این مطالب منتشر می‌شوند.

Ultimately, I wanted to know

در نهایت، می‌خواستم بدانم

what kind of impact it might be having on our society.

این جریان چه تاثیری ممکن است بر جامعه‌ ما داشته باشتد.

So in 2016, I started tracing some of these memes back to their source,

بنابراین در سال ٢٠١٦، سر نخ بعضی از این جریانات را گرفتم تا برسم به منبع،

back to the people who were making them or who were making them go viral.

به افرادی که در ایجاد کردن یا انتشار آن‌ها سهیم بودند.

I'd approach those people and say,

می‌رفتم سراغشان و می‌گفتم،

"Hey, I'm a journalist. Can I come watch you do what you do?"

«سلام، من یک خبرنگارم. امکانش هست بیایم و کارتان را ببینم؟»

Now, often the response would be,

اغلب مواقع، پاسخ این بود که،

"Why in hell would I want to talk to

«چرا من باید بخواهم با یک

some low-t soy-boy Brooklyn globalist Jew cuck

یهودی زن‌نمای جهانگرایِ اهل بروکلین

who's in cahoots with the Democrat Party?"

که با حزب دموکرات مشارکت دارد حرف بزنم؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

To which my response would be, "Look, man, that's only 57 percent true."

که در پاسخ می گفتم، «ببین فقط ٥٧ درصدش درست بود»

(Laughter)

(خنده حضار)

But often I got the opposite response.

اما اغلب اوقات جواب برعکس گرفتم.

"Yeah, sure, come on by."

«بله، حتما بیا.»

So that's how I ended up in the living room

بدین ترتیب من به اتاق نشیمنِ

of a social media propagandist in Southern California.

مبلغ شبکه‌های اجتماعی در کالیفرنیای جنوبی رسیدم.

He was a married white guy in his late 30s.

یک مرد سفیدپوست متاهل در اواخر دهه سی سالگی بود.

He had a table in front of him with a mug of coffee,

جلویش یک میز بود با یک لیوان قهوه روی آن،

a laptop for tweeting,

یک لپ تاپ برای فرستادن توییت،

a phone for texting

یک موبایل برای فرستادن پیغام

and an iPad for livestreaming to Periscope and YouTube.

و یک آی‌پد برای پخش زنده از یوتیوب و پریسکوپ بود.

That was it.

کل آن همین بود.

And yet, with those tools,

و به کمک این ابزارها،

he was able to propel his fringe, noxious talking points

او قادر بود که حواشی و بحثهای سمی را

into the heart of the American conversation.

به مرکز گفتگوی آمریکایی‌ها بکشاند.

For example, one of the days I was there,

به عنوان مثال، یک روز که من آنجا بودم،

a bomb had just exploded in New York,

یک بمب در نیویورک منفجر شد،

and the guy accused of planting the bomb had a Muslim-sounding name.

و مردی که متهم به کاشت بمب شد، اسم شبه اسلامی داشت.

Now, to the propagandist in California, this seemed like an opportunity,

و برای مبلغ کالیفرنیایی، یک فرصت ساخت.

because one of the things he wanted

چراکه یکی از چیزهایی که او می‌خواست

was for the US to cut off almost all immigration,

قطع کامل مهاجرت به آمریکا

especially from Muslim-majority countries.

به ویژه از کشورهای با اکثریت مسلمان بود.

So he started livestreaming,

بنابراین او شروع به پخش زنده کرد،

getting his followers worked up into a frenzy

و دنبال‌کننده‌ها را برانگیخت که

about how the open borders agenda was going to kill us all

چگونه مرزهای باز، باعث کشتن ما می‌شود

and asking them to tweet about this,

و از آنها خواست که توییت کنند،

and use specific hashtags,

از هشتگ‌های خاص استفاده کنند،

trying to get those hashtags trending.

و تلاش کنند آن هشتگ‌ها ترند شوند.

And tweet they did --

و آنها توییت کردند --

hundreds and hundreds of tweets,

هزاران و هزاران توییت،

a lot of them featuring images like this one.

بیشتر آنها تصاویری مثل این را فرستادند.

So that's George Soros.

این جرج سوروس است.

He's a Hungarian billionaire and philanthropist,

او یک میلیاردر مجارستانی و نوع‌ دوست است،

and in the minds of some conspiracists online,

و در ذهن برخی از توطئه‌گران آنلاین،

George Soros is like a globalist bogeyman,

جرج سوروس شبیه یک لولوخورخوره جهان گراست،

one of a few elites who is secretly manipulating all of global affairs.

یکی از معدود نخبگانی که امور جهانی را مخفیانه دستکاری می‌کند.

Now, just to pause here: if this idea sounds familiar to you,

یک توقف کوتاه در اینجا: اگر این عقیده به نظرتان آشناست

that there are a few elites who control the world

که نخبگانی وجود دارند که جهان را کنترل می‌کنند

and a lot of them happen to be rich Jews,

و بیشتر آنها ثروتمندان یهودی هستند،

that's because it is one of the most anti-Semitic tropes in existence.

به خاطر وجود یکی از شایعات رایج ضد یهود است.

I should also mention that the guy in New York who planted that bomb,

من باید خاطرنشان کنم که فرد بمب‌گذار در نیویورک

he was an American citizen.

یک شهروند آمریکایی بود.

So whatever else was going on there,

به هرحال هر دلیل دیگری که وجود داشت

immigration was not the main issue.

مهاجرت دلیل بمب گذاری نبود.

And the propagandist in California, he understood all this.

و مبلغ کالیفرنیایی، همه را می‌دانست.

He was a well-read guy. He was actually a lawyer.

او یک فرد آگاه بود. در واقع او یک وکیل بود.

He knew the underlying facts,

او واقعیتهای پایه‌ای را می‌دانست،

but he also knew that facts do not drive conversation online.

همچنین او می‌دانست که واقعیت‌ها محرک گفتگوهای آنلاین نیستند.

What drives conversation online

آنچه گفتگوی آنلاین را تحریک می‌کند،

is emotion.

احساسات هستند.

See, the original premise of social media

مفهوم بنیادی شبکه‌های اجتماعی این بود

was that it was going to bring us all together,

که ما را بهم نزدیک کند،

make the world more open and tolerant and fair ...

و جهان را بازتر، مداراتر و منصفانه‌تر کند...

And it did some of that.

و برخی از آنها محقق شد.

But the social media algorithms have never been built

اما الگوریتم شبکه‌های اجتماعی هرگز بر اساس

to distinguish between what's true or false,

تفکیک درست از غلط،

what's good or bad for society, what's prosocial and what's antisocial.

خوب یا بد برای جامعه، یا اجتماعی و ضداجتماعی طراحی نشده‌اند.

That's just not what those algorithms do.

این کاری نیست که این الگوریتم‌ها می‌کنند.

A lot of what they do is measure engagement:

بیشترین کاری که می‌کنند اندازه‌گیری میزان سرگرمی است

clicks, comments, shares, retweets, that kind of thing.

کلیک، کامنت، اشتراک‌گذاری، بازتوییت و مثل اینها

And if you want your content to get engagement,

و اگر می‌خواهی مطلبت بیشترین واکنش را داشته باشد

it has to spark emotion,

باید احساسات را تحریک کند.

specifically, what behavioral scientists call "high-arousal emotion."

به ویژه آنچه دانشمندان رفتارگرا، «احساسات برانگیخته» می‌نامند.

Now, "high arousal" doesn't only mean sexual arousal,

این «برانگیختگی» صرفا به معنای برانگیختگی جنسی نیست

although it's the internet, obviously that works.

این اینترنت است که باعث این امر می‌شود.

It means anything, positive or negative, that gets people's hearts pumping.

این یعنی هر چیز مثبت یا منفی که باعث ضربان قلب شود

So I would sit with these propagandists,

بنابراین من با این افراد مبلغ همنشین شدم،

not just the guy in California, but dozens of them,

نه فقط آن مرد کالیفرنیایی، بلکه دهها تن از آنها.

and I would watch as they did this again and again successfully,

و کاری را که مرتبا به طور موفقیت‌آمیز انجام می‌دادند، تماشا کردم.

not because they were Russian hackers, not because they were tech prodigies,

نه به این دلیل که هکر روس بودند یا نخبه فناوری،

not because they had unique political insights --

یا صاحب بینش سیاسی خاص،

just because they understood how social media worked,

فقط می‌دانست‌ شبکه‌های مجازی چگونه کار می‌کنند

and they were willing to exploit it to their advantage.

و به دنبال بهره‌برداری از مزایای آن بودند.

Now, at first I was able to tell myself this was a fringe phenomenon,

در ابتدا می‌توانستم بگویم که یک پدیده حاشیه‌ای است

something that was relegated to the internet.

چیزی که منتسب به اینترنت است.

But there's really no separation anymore between the internet and everything else.

اما دیگر تفاوتی بین اینترنت و چیزهای دیگر نیست.

This is an ad that ran on multiple TV stations

این تبلیغی است که در انتخابات کنگره ۲۰۱۸

during the 2018 congressional elections,

بر روی چندین شبکه تلویزیونی رفت

alleging with very little evidence that one of the candidates

ادعایی بر پایه شواهد اندک، که یکی از کاندیداها

was in the pocket of international manipulator George Soros,

بازیچه عامل بین‌المللی یعنی جرج سوروس است

who is awkwardly photoshopped here next to stacks of cash.

کسی که اینجا ناشیانه در کنار دسته‌های اسکناس فتوشاپ شده است.

This is a tweet from the President of the United States,

این یک توییت از طرف رییس جمهور آمریکاست،

alleging, again with no evidence,

ادعایی دوباره بر پایه هیچ شاهدی

that American politics is being manipulated by George Soros.

که سیاستمداران آمریکایی توسط جرج سوروس کنترل می‌شوند.

This stuff that once seemed so shocking and marginal and, frankly, just ignorable,

این چیزها که زمانی تکان‌دهنده، حاشیه‌ای و قابل صرف نظرکردن بود،

it's now so normalized that we hardly even notice it.

اکنون آنقدرعادی شده، که حتی به سختی متوجه آنها می‌شویم.

So I spent about three years in this world.

بنابراین من سه سال را صرف این چیزها کردم.

I talked to a lot of people.

با آدمهای زیادی صحبت کردم.

Some of them seemed to have no core beliefs at all.

به نظر می‌رسید برخی هیچ عقیده خاصی ندارند.

They just seemed to be betting, perfectly rationally,

فقط به طور منطقی شرط‌ بندی می‌کنند

that if they wanted to make some money online

اگر می‌خواستند به طور آنلاین پول دربیاورند

or get some attention online,

یا آنلاین جلب توجه کنند،

they should just be as outrageous as possible.

فقط باید تا حدامکان عصبانی کننده می‌شدند.

But I talked to other people who were true ideologues.

اما برخی، طرفداران واقعی یک ایدئولوژی بودند.

And to be clear, their ideology was not traditional conservatism.

و ایدئولوژی آنها محافظه کاری سنتی نبود

These were people who wanted to revoke female suffrage.

آنها کسانی بودند که به دنبال ابطال حق رای زنان بودند.

These were people who wanted to go back to racial segregation.

به دنبال عقبگرد به تفکیک نژادی بودند.

Some of them wanted to do away with democracy altogether.

برخی می‌خواستند با دموکراسی کنار بیایند.

Now, obviously these people were not born believing these things.

به طور واضح این افراد با این عقاید متولد نشده‌اند.

They didn't pick them up in elementary school.

در دبستان آنها را انتخاب نکرده‌اند.

A lot of them, before they went down some internet rabbit hole,

بسیاری از آنها قبل از نفوذ به اینترنت،

they had been libertarian or they had been socialist

آزادیخواه یا جامعه‌گرای

or they had been something else entirely.

با کلا چیز دیگری بودند.

So what was going on?

پس چه اتفاقی افتاد؟

Well, I can't generalize about every case,

خوب من نمی‌توانم درباره هر مورد توضیح دهم،

but a lot of the people I spoke to,

اما غالب آنها

they seem to have a combination of a high IQ and a low EQ.

ظاهرا ترکیبی از بهرهٔ هوشی بالا و هوش عاطفی پایین داشتند.

They seem to take comfort in anonymous, online spaces

به نظر می‌رسید در فضای آنلاین به طورناشناس

rather than connecting in the real world.

احساس راحتی بیشتر دارند تا در دنیای واقعی.

So often they would retreat to these message boards

بنابراین اغلب در برابر این پیامها یا این بحث‌های فرعی

or these subreddits,

تغییر رفتار می‌دهند،

where their worst impulses would be magnified.

جایی که بدترین انگیزه‌های آنها تقویت می‌شود.

They might start out saying something just as a sick joke,

ممکن است شروع به گفتن شوخی‌های بیمارگونه کنند

and then they would get so much positive reinforcement for that joke,

سپس به تقویت شوخی خود ادامه دهند

so many meaningless "internet points," as they called it,

و در یک لحظه بی‌معنی اینترنتی

that they might start believing their own joke.

ممکن است شروع به باور شوخی خود کنند.

I talked a lot with one young woman who grew up in New Jersey,

من به طور طولانی با یک خانم جوان اهل نیوجرسی صحبت کردم،

and then after high school, she moved to a new place

بعد از دبیرستان، او به خانه‌ای جدید نقل مکان کرد

and suddenly she just felt alienated and cut off

و ناگهان احساس بیگانگی و جداافتادگی کرد

and started retreating into her phone.

و شروع به عقب نشینی به گوشی خود کرد.

She found some of these spaces on the internet

در اینترنت جاهایی یافت که

where people would post the most shocking, heinous things.

کاربران مسائل تکان‌دهنده و فجیع می‌فرستادند.

And she found this stuff really off-putting

به نظرش این چیزها ناخوشایند

but also kind of engrossing,

اما در عین حال جذاب بودند،

kind of like she couldn't look away from it.

طوری که نمی‌توانست از آنها چشم پوشی کند.

She started interacting with people in these online spaces,

او شروع به ارتباط در فضاهای آنلاین کرد،

and they made her feel smart, they made her feel validated.

و آنها سبب شدند احساس باهوشی و تایید شدن کند.

She started feeling a sense of community,

او احساس در جمع بودن را داشت.

started wondering if maybe some of these shocking memes

و به این باور رسید که شاید برخی از این اخبار تکان‌دهنده

might actually contain a kernel of truth.

واقعا دربردارنده واقعیت باشند.

A few months later, she was in a car with some of her new internet friends

چند ماه بعد، او با یکی از دوستان اینترنتی خود در ماشین

headed to Charlottesville, Virginia,

در حرکت به سمت شارلوتزویل ویرجینیا

to march with torches in the name of the white race.

برای شرکت در راهپیمایی با مشعل به نفع نژاد سفید بود.

She'd gone, in a few months, from Obama supporter

چند ماه بعد، او از یک طرفدار اوباما

to fully radicalized white supremacist.

به افراطی‌گرای سفید رادیکال تبدیل شد.

Now, in her particular case,

در این نمونه خاص،

she actually was able to find her way out of the cult of white supremacy.

او واقعا می‌توانست مسیر خود را خارج از فرقه برتری سفید پیدا کند

But a lot of the people I spoke to were not.

اما خیلی از مصاحبه‌شونده‌هایم نمی‌توانستند.

And just to be clear:

صرفا جهت شفاف سازی:

I was never so convinced that I had to find common ground

هرگز اینقدر متقاعد نبودم که باید زمینه مشترکی

with every single person I spoke to

با هر فردی که با او صحبت کردم، پیدا کنم

that I was willing to say,

حرفم این بود که،

"You know what, man, you're a fascist propagandist, I'm not,

«می‌دانی، تو یک مبلغ فاشیست هستی، من نه،

whatever, let's just hug it out, all our differences will melt away."

به هر حال بیا آن را در آغوش بکشیم، همه اختلافاتمان از بین خواهد رفت.»

No, absolutely not.

نه قطعا نه.

But I did become convinced that we cannot just look away from this stuff.

من متقاعد شدم که نمی‌توانیم از این چیزها چشم پوشی کنیم.

We have to try to understand it, because only by understanding it

باید سعی کنیم آن را بفهمیم چون تنها با فهمیدن آن

can we even start to inoculate ourselves against it.

می‌توانیم خودمان را علیه آن مجهز کنیم.

In my three years in this world, I got a few nasty phone calls,

در این سه سال، تعدادی تماس زننده دریافت کردم،

even some threats,

حتی تعدادی تهدید،

but it wasn't a fraction of what female journalists get on this beat.

اما این حتی کسری از چیزی که زنان خبرنگار نصیبشان می‌شود هم نبود.

And yeah, I am Jewish,

حتی با این حال که یهودی هستم،

although, weirdly, a lot of the Nazis couldn't tell I was Jewish,

به طور عجیبی خیلی از نازیها نمی‌توانستند بگویند یهودی هستم،

which I frankly just found kind of disappointing.

که واقعا ناامیدکننده بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Seriously, like, your whole job is being a professional anti-Semite.

واقعا تمام کار شما حرفه‌ای بودن در مخالفت با یهودیت است.

Nothing about me is tipping you off at all?

هیچ مطلبی از طرف من به درد شما نمی‌خورد؟

Nothing?

هیچ چیز؟

(Laughter)

(خنده حضار)

This is not a secret.

این یک راز نیست.

My name is Andrew Marantz, I write for "The New Yorker,"

من اندرو مارنتز هستم، برای نیویورکر می‌نویسم،

my personality type is like if a Seinfeld episode

مدل شخصیت من مانند اپیزودی از سریال ساین‌فلد است که

was taped at the Park Slope Food Coop.

در غذافروشی پارک اسلوپ ضبط شده.

Nothing?

هیچ چیز؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Anyway, look -- ultimately, it would be nice

به هرحال ببینید-- جالب خواهد بود

if there were, like, a simple formula:

اگر مانند یک فرمول ساده بود:

smartphone plus alienated kid equals 12 percent chance of Nazi.

تلفن هوشمند در کنارفرد جداافتاده معادل ۱۲ درصد شانس نازی شدن است.

It's obviously not that simple.

واقعا اینقدر ساده نیست.

And in my writing,

و در گزارشم

I'm much more comfortable being descriptive, not prescriptive.

راحت‌تر هستم بیشتر توصیفی باشم تا ارائه دهنده راه حل.

But this is TED,

اما اینجا TED است.

so let's get practical.

پس بیایید عملگرا باشیم.

I want to share a few suggestions

می‌خواهم تعدادی پیشنهاد ارائه کنم

of things that citizens of the internet like you and I

از چیزهایی که شهروندان اینترنت مثل من و شما

might be able to do to make things a little bit less toxic.

قادریم انجام دهیم تا مسائل کمتر سمی باشند

So the first one is to be a smart skeptic.

اول اینکه شکاک باهوشتری باشیم.

So, I think there are two kinds of skepticism.

به نظرم دو نوع شکاکیت وجود دارد.

And I don't want to drown you in technical epistemological information here,

نمی خواهم شما را وارد مفاهیم معرفت شناختی کنم،

but I call them smart and dumb skepticism.

اما من به آنها شک عاقلانه و احمقانه می‌گویم.

So, smart skepticism:

اما شک عاقلانه:

thinking for yourself,

برای خودتان فکر کنید،

questioning every claim,

ادعاها را زیر سوال ببرید،

demanding evidence --

تقاضای شهود کنید--

great, that's real skepticism.

بسیار عالی، این شک حقیقی بود.

Dumb skepticism: it sounds like skepticism,

شک احمقانه: شبیه شکاکیت هست،

but it's actually closer to knee-jerk contrarianism.

اما در واقع نزدیکتر به مخالفت‌گرایی است.

Everyone says the earth is round,

همه می‌گویند زمین گرد است،

you say it's flat.

شما می‌گویید زمین مسطح هست.

Everyone says racism is bad,

همه می‌گویند نژادپرستی بد است،

you say, "I dunno, I'm skeptical about that."

شما می‌گویید، «نمی‌دانم شک دارم.»

I cannot tell you how many young white men I have spoken to in the last few years

نمی‌دانم با چندنفر مرد جوان سفید در این چندسال صحبت کرده‌ام

who have said,

که گفته‌اند:

"You know, the media, my teachers, they're all trying to indoctrinate me

«رسانه‌ها و معلمها همه تلاش می‌کنند به من تلقین کنند که

into believing in male privilege and white privilege,

باور کنم مردبودن و نژاد سفید غالب است،

but I don't know about that, man, I don't think so."

اما من نمی‌دانم، اینطور فکر نمی‌کنم.»

Guys -- contrarian white teens of the world --

آقایان-- مخالفگراهای سفید جوان--

look:

نگاه کنید:

if you are being a round earth skeptic and a male privilege skeptic

اگر شما یک شکاک به گرد بودن زمین هستید و شکاک به برتری مرد

and a racism is bad skeptic,

و نژادپرستی بدبینی است،

you're not being a skeptic, you're being a jerk.

شما یک شک‌گرا نیستید، شما یک احمقید.

(Applause)

(تشویق)

It's great to be independent-minded, we all should be independent-minded,

عالی است که اندیشه مستقل داشته باشید، همه باید همینطور باشیم،

but just be smart about it.

اما باهوش باشید.

So this next one is about free speech.

موضوع بعدی آزادی بیان هست.

You will hear smart, accomplished people who will say, "Well, I'm pro-free speech,"

می‌شنوید که افراد باهوش موفق بگویند که طرفدار آزادی بیان هستند

and they say it in this way that it's like they're settling a debate,

و طوری می‌گویند که گویی مناظره‌ای در راه است،

when actually, that is the very beginning of any meaningful conversation.

که در واقع سرآغاز یک گفتگوی بامعنی است.

All the interesting stuff happens after that point.

تمام چیزهای جذاب بعد از آن اتفاق می‌افتد.

OK, you're pro-free speech. What does that mean?

خب، شما طرفدار آزادی بیان هستید. این یعنی چی؟

Does it mean that David Duke and Richard Spencer

آیا به این معناست که دیوید دوک و ریچارد اسپنسر

need to have active Twitter accounts?

نیاز دارند حساب توییتر فعال داشته باشند؟

Does it mean that anyone can harass anyone else online

آیا به این معناست که هرکس می‌تواند دیگری را

for any reason?

به هر دلیل آزار دهد؟

You know, I looked through the entire list of TED speakers this year.

من همه لیست سخنرانان TED امسال را نگاه کردم.

I didn't find a single round earth skeptic.

یک شکاک گرد بودن زمین پیدا نکردم.

Is that a violation of free speech norms?

آیا این نقض قوانین آزادی بیان است؟

Look, we're all pro-free speech, it's wonderful to be pro-free speech,

ببینید، ما همه طرفدار آزادی بیان هستیم این بی‌نظیر است،

but if that's all you know how to say again and again,

اما اگر همه چیزی هست که می‌دانید که چگونه دوباره بگویید،

you're standing in the way of a more productive conversation.

در مسیر گفتگوی مولد هستید.

Making decency cool again, so ...

ارجح کردن دوباره نجابت...

Great!

عالی!

(Applause)

(تشویق حضار)

Yeah. I don't even need to explain it.

بله اصلا نیاز نیست که آن را توضیح بدهم

So in my research, I would go to Reddit or YouTube or Facebook,

در تحقیقاتم، سری به رددیت، یوتیوب یا فیسبوک می زنم

and I would search for "sharia law"

و قانون شریعت را جستجو کردم

or I would search for "the Holocaust,"

یا هولوکاست را جستجو کردم.

and you might be able to guess what the algorithms showed me, right?

و احتمالا حدس می زنید که الگوریتم چه چیزی نشان داد؟

"Is sharia law sweeping across the United States?"

آیا قانون شریعت ایالات متحده را خواهد زدود؟

"Did the Holocaust really happen?"

آیا واقعا هولوکاست اتفاق افتاد؟

Dumb skepticism.

شک احمقانه.

So we've ended up in this bizarre dynamic online,

و ما به این فضای پویای آنلاین و عجیب رسیده‌ایم

where some people see bigoted propaganda

جایی که برخی تبلیغات تعصبی را

as being edgy or being dangerous and cool,

به عنوان موضوع حاشیه‌ای، یا خطرناک و جالب می‌بینند

and people see basic truth and human decency as pearl-clutching

و برخی حقایق پایه و نجابت انسانی را تعجب برانگیز می‌بینند

or virtue-signaling or just boring.

یا بیان اخلاقی یا فقط خسته کننده.

And the social media algorithms, whether intentionally or not,

و الگوریتم شبکه‌های مجازی خواه عمدی یا سهوی

they have incentivized this,

آن را تحریک می‌کنند،

because bigoted propaganda is great for engagement.

چون تبلیغات تعصبی، برای سرگرمی فوق العاده است.

Everyone clicks on it, everyone comments on it,

هرکسی روی آن کلیک می‌کند، هرکسی اظهارنظر می‌کند،

whether they love it or they hate it.

چه عاشقش باشند یا متنفر.

So the number one thing that has to happen here

پس چیز اولی که باید اتفاق بیفتد

is social networks need to fix their platforms.

این است که شبکه‌های مجازی چارچوب خود را اصلاح کنند.

(Applause)

(تشویق حضار)

So if you're listening to my voice and you work at a social media company

پس اگر صدای مرا می‌شنوید و فعال شبکه‌های اجتماعی هستید

or you invest in one or, I don't know, own one,

یا در آن سرمایه‌گذاری کرده‌اید یا مالک آن هستید،

this tip is for you.

این نکته برای شماست.

If you have been optimizing for maximum emotional engagement

اگر شما برای بالاترین سرگرمی احساسی بهینه شده‌اید

and maximum emotional engagement turns out to be actively harming the world,

و این بالاترین سرگرمی احساسی، در حال آزار جهان است،

it's time to optimize for something else.

پس زمان اصلاح فرارسیده است

(Applause)

(تشویق حضار)

But in addition to putting pressure on them to do that

اما علاوه بر اعمال فشار برای اصلاح

and waiting for them and hoping that they'll do that,

و انتظار و امید به انجام آن،

there's some stuff that the rest of us can do, too.

چیزهایی هست که بقیه ما می‌توانیم انجام دهیم

So, we can create some better pathways or suggest some better pathways

می‌توانیم روشهای بهتر خلق کنیم یا پیشنهاد دهیم

for angsty teens to go down.

که نوجوانان عصبانی به سراغ آنها بروند.

If you see something that you think is really creative and thoughtful

اگر چیزی می‌بینید که فکر می‌کنید واقعا خوشفکر و خلاق است

and you want to share that thing, you can share that thing,

و می‌خواهید به اشتراک بگذارید می‌توانید آن کار را بکنید،

even if it's not flooding you with high arousal emotion.

حتی اگرباعث برانگیختن احساسات شما نشود.

Now that is a very small step, I realize,

این خیلی قدم کوچکی است، می‌دانم،

but in the aggregate, this stuff does matter,

اما در مجموع، این چیزها اهمیت دارد،

because these algorithms, as powerful as they are,

چون این الگوریتم‌ها، بر پایه توانمندیشان

they are taking their behavioral cues from us.

راهنمای رفتارشان را از ما می‌گیرند.

So let me leave you with this.

بنابراین اجازه دهید بگویم

You know, a few years ago it was really fashionable

چند سال پیش، به صورت سرآمدی

to say that the internet was a revolutionary tool

اینترنت یک ابزار انقلابی بود

that was going to bring us all together.

که داشت ما را بهم نزدیک می‌کرد.

It's now more fashionable to say

جالب‌تراست بگویم که

that the internet is a huge, irredeemable dumpster fire.

اینترنت یک آتش‌سوزی بزرگ پایان‌ناپذیر است.

Neither caricature is really true.

هیچ کاریکاتوری واقعا درست نیست.

We know the internet is just too vast and complex

ما می‌دانیم که اینترنت بسیار وسیع و پیچیده است

to be all good or all bad.

با همه خوبیها و بدیها.

And the danger with these ways of thinking,

و خطر این طرز فکر

whether it's the utopian view that the internet will inevitably save us

چه این خوشبینی که اینترنت به طور گریزناپذیری ما را نجات خواهد داد

or the dystopian view that it will inevitably destroy us,

یا بدبینی که ناگزیرا ما را از بین خواهد برد،

either way, we're letting ourselves off the hook.

به هر حال ما خود را آزاد خواهیم کرد.

There is nothing inevitable about our future.

هیچ چیزی درباره آینده ما گریزناپذیر نیست.

The internet is made of people.

اینترنت از مردم ساخته شده است.

People make decisions at social media companies.

مردم در شرکتهای شبکه‌های اجتماعی تصمیم می‌گیرند.

People make hashtags trend or not trend.

مردم هشتگ‌ها را ترند می‌کنند یا برعکس.

People make societies progress or regress.

مردم جوامع را پیشرو یا عقبگرا می‌کنند.

When we internalize that fact,

وقتی ما این حقیقت را درونی کردیم

we can stop waiting for some inevitable future to arrive

که می‌توانیم انتظار برای رسیدن آینده ناگزیر را متوقف کنیم

and actually get to work now.

و واقعا همین حالا دست به کار شویم.

You know, we've all been taught that the arc of the moral universe is long

ما همه آموخته‌ایم که قوس جهان اخلاقی طولانی است

but that it bends toward justice.

اما به سمت عدالت سرهم خواهد کرد.

Maybe.

ممکن است.

Maybe it will.

شاید بکند.

But that has always been an aspiration.

اما همیشه امیدی هست.

It is not a guarantee.

این یک تضمین نیست.

The arc doesn't bend itself.

قوس به خودی خود خم نخواهد شد.

It's not bent inevitably by some mysterious force.

با یک نیروی اسرار آمیز ناگزیرا خم نمی‌شود.

The real truth,

حقیقت واقعی،

which is scarier and also more liberating,

که ترسناک‌تر و در عین حال آزادی بخش‌تراست،

is that we bend it.

اینکه ما آن را خم می‌کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)