Why are US cities still so segregated? - Kevin Ehrman-Solberg and Kirsten Delegard

Çeviri: Gözde Alpçetin Gözden geçirme: Esra Çakmak

On October 21st, 1909, 125 residents of an affluent Minneapolis neighborhood

21 Ekim 1909 tarihinde

zengin bir Minneapolis mahallesinin 125 sakini

approached William Simpson, who’d just bought a plot in the area,

o bölgede henüz arsa alan William Simpson’a gidip

and told him to leave.

ona mahalleyi terk etmesini söylediler.

The Simpsons would be the second Black family

Simpson ailesi, nispeten beyazların oluşturduğu mahallede

in the otherwise white neighborhood, where they intended to build a home.

ev inşa etmek isteyen ikinci siyahi bir aile olacaktı.

When the Simpsons refused offers to buy them out,

Simpson ailesi arsalarını satın alma tekliflerini reddedince ise

their neighbors tried blocking their home’s construction.

komşuları evlerinin inşaatını engellemeye çalıştı.

They finally moved into their house, but the incident had a ripple effect.

En sonunda evlerine taşındılar

ancak bu olay bir dalgalanmaya yol açtı.

Just a few months after the mob harassed the Simpsons,

Mafya Simpson ailesini rahatsız ettikten sadece birkaç ay sonra,

the first racially restrictive covenant was put into place in Minneapolis.

ilk ırk olarak kısıtlayıcı sözleşme Minneapolis’te yürürlüğe kondu.

Covenants are agreements in property deeds that are intended to regulate

Sözleşmeler, tapu belgelerinde

mülkün nasıl kullanılacağını düzenlemek için tasarlanmış anlaşmalardır.

how the property is to be used.

Beginning in the mid-1800s,

1800′lerin ortalarının başında,

people in the United States and elsewhere began employing them in a new way:

ABD ve başka yerdeki insanlar onları yeni bir şekilde kullanmaya başlamıştı:

specifically, to racially restrict properties.

özellikle de mülkleri ırka göre kısıtlamak için.

They wrote clauses into deeds that were meant to prevent all future owners

Tapu belgelerine gelecekteki tüm mal sahiplerinin

from selling or leasing to certain racial and ethnic groups,

belli ırk ve etnik gruplara satış yapmasını

veya kiraya vermesini önleyen ibareler yazdılar,

especially Black people.

özellikle de siyahilere.

Between 1920 and 1950,

1920 ve 1950 yılları arasında

these racial covenants spread like wildfire throughout the US,

bu ırksal sözleşmeler tüm ABD’de büyük bir hızla yayıldı,

making cities more segregated and the suburbs more restricted.

bu da şehirleri daha ayrılmış ve kenar mahalleleri de daha kısıtlı hâle getirdi.

In the county encompassing Minneapolis,

Minneapolis’i çevreleyen eyalette,

racial covenants eventually appeared on the deeds to more than 25,000 homes.

ırksal sözleşmeler 25 binden fazla tapuda bulunuyordu.

Not only was this legal,

Bunun yasal olmasının yanında

but the US Federal Housing Administration

ABD Federal Konut İdaresi

promoted racial covenants in their underwriting manual.

sigorta kitapçıklarında ırksal sözleşmeleri teşvik ediyordu.

While constructing new homes,

Yeni evler inşa ederken

real estate developers began racially restricting them from the outset.

emlak müteahhitleri en başında onları ırkçı bir şekilde kısıtlamaya başladı.

Developments were planned as dream communities for American families—

Siteler Amerikalı aileler için rüya topluluklar olarak planlanıyordu—

but for white people only.

fakat sadece beyazlar içindi.

In 1947, one company began building what became widely recognized

1947′de bir şirket, savaş sonrası Amerikan kenar mahallesinin ilk örneği olarak

as the prototype of the postwar American suburb: Levittown, New York.

tanınan yeri inşa etmeye başladı: Levittown, New York.

It was a community of more than 17,000 identical homes.

17 binden fazla özdeş evden oluşan bir topluluktu.

They cost around $7,000 each and were intended to be affordable

Her biri yaklaşık 7 bin dolara mal oluyordu

ve geri dönen İkinci Dünya Savaşı gazileri için uygun fiyatlı olması planlanmıştı.

for returning World War II veterans.

But, according to Levittown’s racial covenants, none of the houses

Fakat Levittown’un ırksal sözleşmelerine göre

hiçbir ev ”beyaz ırkın mensubu dışındaki

could “be used or occupied by any person other than members of the Caucasian race,”

herhangi bir kişi tarafından kullanılamaz,”

with one exception: servants.

sadece bir istisna dışında: hizmetçiler.

Between 1950 and 1970,

1950 ve 1970 yılları arasında

the population of the American suburbs nearly doubled

beyaz insanlar “beyaz göç” olarak bilinen bir olay ile

as white people flocked to more racially homogenous areas

ırk olarak daha homojen bölgelere akın ettikçe

in a phenomenon known as “white flight.”

Amerikan kenar mahallelerinin nüfusu neredeyse ikiye katlandı.

The suburbs spread,

Kenar mahalleler yayıldı,

replacing native ecosystems with miles of pavement and water-guzzling lawns.

yerli ekosistemlerin yerini

kilometrelerce uzunluktaki beton ve çimenlikler aldı.

And their diffuse layout necessitated car travel.

Dağınık yerleşimleri ise araba yolculuğunu gerekli kıldı.

American automobile production quadrupled between 1946 and 1955,

Amerikan otomobil üretimi 1946 ve 1955 yılları arasında dörde katlandı,

cementing the nation's dependence on cars.

ülkenin arabalara olan bağlılığını güçlendirdi.

Federal programs like the G.I. Bill offered American veterans

G.I. Bill gibi federal programlar Amerikalı gazilere

favorable lending rates for buying homes.

ev almak için uygun kredi faizi oranları sundu.

But it was difficult for people of color to take advantage of such resources.

Fakat siyahilerin böyle olanaklardan yararlanması zordu.

Racial covenants restricted them from certain neighborhoods.

Irksal sözleşmeler, onları belli mahallelerden kısıtladı.

And, at the same time, government programs labelled neighborhoods of color

Aynı zamanda da hükümet programları siyahilerden oluşan mahalleleri

bad investments and often refused to insure mortgages in those areas.

kötü yatırım olarak nitelendirdi ve o bölgelerde ipotek vermeyi reddetti.

Therefore, banks usually wouldn’t lend money to people purchasing property

Bu yüzden bankalar siyahi mahallelerinden mülk satın alanlara borç vermezdi—

in neighborhoods of color— a practice that became known as redlining.

bu uygulama ise “redlining” olarak bilinir hâle geldi.

So, instead of owning homes that increased in value over time,

Dolayısıyla zamanla değeri artan evlere sahip olmak

creating wealth that could be passed to future generations,

ve gelecek nesillere aktarılacak bir servet yaratmak yerine

many people of color were forced to spend their income on rent.

birçok siyahi insan, gelirlerini kiraya harcamaya zorlanmıştı.

And even when they were able to buy property,

Mülk satın alabildiklerinde bile

their home’s value was less likely to increase.

evlerinin değerinin artması daha düşük bir ihtimaldi.

The suburbs boasted cul-de-sacs and dead ends that minimized traffic.

Kenar mahalleler çıkmaz sokaklarla doldu ve bu çıkmaz sokaklar trafiği azalttı.

Meanwhile, city planners often identified redlined neighborhoods

Bu esnada şehir planlayıcıları işaretlenen bu mahalleleri

as inexpensive areas for industrial development.

sık sık endüstriyel kalkınma için ucuz bölgeler olarak betimledi.

So, the massive freeway projects of the mid-20th century

Bu yüzden 20. yüzyılın ortalarındaki devasa otoban projeleri,

disproportionately cut through redlined neighborhoods,

ağır sanayi ve kirlilikle birlikte

accompanied by heavy industry and pollution.

orantısız bir şekilde işaretlenen mahallelerin içinden geçiyordu.

As a result, many neighborhoods of color experience higher rates

Sonuç olarak siyahilerden oluşan birçok mahallede daha yüksek oranlarda

of drinking water contamination, asthma, and other health issues.

kirli su içme, astım ve diğer sağlık sorunları yaşanıyordu.

People targeted by racial covenants increasingly challenged them in court

Irksal sözleşmelerle hedef alınan insanlar gitgide mahkemede onlara karşı çıktılar

and, in 1968, they were finally banned under the Fair Housing Act.

ve 1968′de nihayet Adil Konut Yasası ile yasaklandılar.

But the damage had been done.

Ama olan olmuştu.

Racial covenants concentrated wealth and amenities in white neighborhoods

Irksal sözleşmeler, beyaz mahallelerde zenginliği ve imkânları arttırırken

and depressed the conditions and home values in neighborhoods of color.

siyahi mahallelerdeki koşulları ve ev değerlerini düşürdü.

As of 2020, about 74% of white families in the US owned their homes,

2020 itibariyle ABD’deki beyaz ailelerin yaklaşık %74′ü ev sahibiyken

while about 44% of Black families did.

siyahi ailelerin yaklaşık %44′ü ev sahibi.

That gap is greatest in Minnesota’s Twin Cities.

Aradaki uçurum en çok da Minnesota’nın İkiz Şehirler’inde fazla.

Across the country, neighborhoods remain segregated

Ülke genelinde mahalleler hâlen ayrıştırılmış durumda

and 90% of all suburban counties are predominantly white.

ve tüm banliyö eyaletlerin %90′u ağırlıklı olarak beyazlardan oluşuyor.

Some landlords, real estate agents, and lenders

Bazı ev sahipleri, emlakçılar ve borç verenler

still discriminate against people based on race—

hâlâ ırka dayanarak insanlara ayrımcılık yapmakta—

rejecting them, steering them to and away from certain neighborhoods,

bunu onları geri çevirerek, belli mahallelere yönlendirerek

or providing inaccessibly high interest rates.

ya da oldukça yüksek faiz oranları sunarak yapıyorlar.

Gentrification and exclusionary zoning practices also still displace

Soylulaştırma ve ayrımcı imar uygulamaları

ayrıca siyahileri hâlen yerlerinden edip belli mahallelerden dışlıyor.

and keep people of color out of certain neighborhoods.

Racial covenants are now illegal.

Irksal sözleşmeler şu an yasa dışı.

But they can still be seen on many housing deeds.

Fakat birçok tapu belgesinde hâlâ görülebiliyorlar.

The legacy of racial covenants is etched across the pristine lawns

Irksal sözleşmelerin mirası,

Amerikan banliyösunun el değmemiş çimenliklerinde yerini koruyor.

of the American suburbs.

It’s a footnote in the demographic divides of every city.

Her şehrin demografik dağılımında bir dipnot

And it’s one of the insidious architects of the hidden inequalities

ve dünyamızı şekillendiren gizli eşitsizliklerin

that shape our world.

sinsi mimarlarından sadece biri.