Why is "The Scream" screaming? - Noah Charney

Translator: Varintorn Tacha Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

An undulating sky melds into the landscape,

ท้องฟ้าพะเยิบพะยาบผสานเข้ากับทิวทัศน์

two silhouettes move along a balustraded walkway,

ภาพเงาสองคนเคลื่อนตัวไปตาม ทางเดินที่มีราวกั้น

and a ghostly figure’s features extend in agony.

และร่างคล้ายผีที่น่ากลัว กรีดร้องด้วยความทรมาน

Since Norwegian artist Edvard Munch created “The Scream” in 1893,

นับตั้งแต่ศิลปินชาวนอร์เวย์ เอ็ดวัด มุงก์ สร้างสรรค์ผลงาน “เสียงกรีดร้อง” ในปี 1893

it’s become one of the world’s most famous artworks.

ผลงานชิ้นนี้ก็ได้กลายเป็นหนึ่งในงานศิลปะ ที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก

But why has its cry traveled so far and endured so long?

แต่ทำไมเสียงกรีดร้องนี้ถึงได้ เดินทางไกลและทนนานขนาดนี้ล่ะ

Munch was born in 1863, one of five children.

มุงก์เกิดในปี ค.ศ. 1863 เป็นลูกหนึ่งในห้าคน

Tuberculosis devastated Europe throughout the 1800s,

วัณโรคทำลายล้างยุโรปตลอดช่วงทศวรรษที่ 1800

killing almost a quarter of all adults.

คร่าชีวิตผู้ใหญ่เกือบหนึ่งในสี่

It took Munch’s mother’s life, then his elder sister’s.

มันเอาชีวิตของแม่ของมุงก์ไป จากนั้นก็ชีวิตของพี่สาวของเขา

Soon after, Munch had his own bout of the disease.

หลังจากนั้นไม่นาน มุงก์ก็ป่วยด้วยโรคนี้

Another of his sisters experienced mental illness

น้องสาวคนหนึ่งของเขามีอาการป่วยทางจิต

and lived much of her life in an institution.

และใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในสถาบำบัดแห่งหนึ่ง

Meanwhile, Munch flitted in and out of school due to illness,

ในขณะเดียวกัน มุงก์ก็เข้า ๆ ออก ๆ โรงเรียนเนื่องจากอาการป่วย

often spending days at home,

โดยมักจะใช้เวลาหลายวันอยู่ที่บ้าน

drawing and listening to the ominous stories his father read aloud.

วาดภาพและฟังเรื่องลางร้าย ที่พ่อของเขาอ่าน

A devout Lutheran, his father considered Munch’s artistic ambitions unholy.

พ่อของเขานับถือนิกายลูเธอรัน ถือว่า ความ ทะเยอทะยานทางศิลปะของมุงก์ไม่ศักดิ์สิทธิ์

“I inherited the seeds of madness,” Munch wrote.

“ฉันได้รับมรดกแห่งความบ้าคลั่ง” มุงก์เขียน

“The angels of fear, sorrow, and death stood by my side

“เทวดาแห่งความกลัว ความโศกเศร้า และความตายยืนเคียงข้างฉัน

since the day I was born.”

ตั้งแต่วันที่ฉันเกิดมา”

Eventually, Munch moved to Berlin, where he frequented creative circles

ในที่สุดมุงก์ก็ย้ายไปเบอร์ลิน ซึ่งเขามักจะไปพบกับแวดวงคนหัวสร้างสรรค์

committed to breaking with academic tradition

ที่มุ่งมั่นที่จะฝ่าฝืนประเพณีทางวิชาการ

and instead developing their crafts organically.

และพัฒนางานฝีมือของพวกเขาแบบธรรมชาติแทน

While Munch had trained classically,

ขณะที่มันช์ฝึกวาดภาพสไตล์คลาสสิก

he began immersing himself in what he called “soul painting”—

เขาก็เริ่มดำดิ่งลงไปในสิ่งที่เขาเรียกว่า “ภาพวาดแห่งจิตวิญญาณ”—

compositions that prized raw, subjective affect over realistic rendering.

องค์ประกอบที่ให้ความสำคัญกับการแสดงออก แบบดิบ ๆ มากกว่าการวาดให้สมจริง

“It’s not the chair that should be painted,” he wrote,

“ไม่ใช่เก้าอี้ที่ควรจะทาสี” เขาเขียน

“but what a person has felt at the sight of it.”

“แต่ควรจะเป็นสิ่ง ที่คนวาดรู้สึกเมื่อเห็นมัน”

Many of Munch’s works dealt with personal suffering.

ผลงานหลายชิ้นของมุงก์เป็นเรื่องของ ความทุกข์ส่วนตัวของเขา

This may have also led to what certain critics observed

สิ่งนี้อาจนำไปสู่นักวิจารณ์บางคน ที่ตั้งข้อสังเกตว่า

as unsympathetic portrayals of women

ผู้หญิงเป็นเพศที่ไม่มีหัวใจ

in works where Munch represented them as cruel predators victimizing hapless men.

มุงก์แสดงให้เห็นในผลงานว่า พวกเธอ เป็นนักล่าผู้ชายที่อ่อนแออย่างโหดร้าย

And death often haunted Munch’s compositions—

และความตายมักหลอกหลอนงานของมุงก์

from a skeleton helming a boat to a morbid self-portrait

จากโครงกระดูกที่บังคับเรือ ไปจนถึงภาพเหมือนตนเองที่ดูผิดปกติ

and his sister's final moments to a mother on her deathbed,

และช่วงเวลาสุดท้ายของน้องสาวของเขา กับแม่ที่นอนอยู่บนเตียงก่อนสิ้นลม

her child assuming a now-familiar expression.

ภาพกิริยาของเด็กในภาพเป็นการแสดงออก ที่คุ้นตามากในปัจจุบัน

Munch’s art generated controversy—

ศิลปะของมุงก์ก่อให้เกิดความขัดแย้ง

some critics characterizing him as “absolutely demented”—

นักวิจารณ์บางคนมองว่า เขาเป็น “คนบ้าอย่างแน่นอน”

but it also drew acclaim.

แต่ก็ได้รับเสียงชื่นชมเช่นกัน

And what would become his most famous work was just around the corner.

และสิ่งที่จะกลายเป็นผลงานที่โด่งดังที่สุด ของเขาก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม

“The Scream” was inspired by a moment that overwhelmed Munch

“เสียงกรีดร้อง” ได้รับแรงบันดาลใจจาก ช่วงเวลาที่ครอบงำของมุงก์

with an acute sense of anguish.

ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเฉียบพลัน

In a diary entry marked January 22nd, 1892,

ในบันทึกประจำวันวันที่ 22 มกราคม ค.ศ. 1892

Munch described walking with two friends along a fjord

มุงก์เล่าว่า กำลังเดินกับเพื่อนสองคนไปตามฟยอร์ด

overlooking what’s now Oslo at sunset.

และมองทอดสถนาที่ที่ตอนนี้คือ ออสโลในเวลาเพล้โพล้

He leaned against a fence, exhausted, as he saw the sky change suddenly.

เขาพิงรั้ว รู้สึกเหนื่อยล้า เมื่อเห็นท้องฟ้าเปลี่ยนสีอย่างกะทันหัน

He described “blood and tongues of fire above the blue-black fjord and the city.”

เขาบรรยายว่า “มันเหมือนมีเลือดและเปลวเพลิง ลอยอยู่เหนือฟยอร์ดและเมือง”

As his friends walked on, Munch wrote, “I stood there trembling with anxiety—

ขณะที่เพื่อน ๆ เดินต่อ มุงก์เขียนว่า “ผมตัวสั่นเทาด้วยความวิตก

and I sensed an infinite scream passing through nature.”

และรู้สึกได้ถึงเสียงกรีดร้อง ที่ดังมาจากสภาพแวดล้อมนั้น”

As with other painful experiences, Munch revisited the scene repeatedly.

เช่นเดียวกับประสบการณ์อันเจ็บปวดอื่น ๆ มุงก์กลับมาเยือนสถานที่เกิดเหตุซ้ำ ๆ

First, he depicted it with a more recognizably human subject.

ในคราแรก เขาวาดภาพโดยให้ซับเจกที่ เป็นมนุษย์ดูให้เป็นมนุษย์เหมือนปกติ

But the following year, he surrendered it to dramatic, abstracted symbolism,

แต่ในปีต่อมา เขาก็ยอมจำนนต่อ การแสดงสัญลักษณ์เชิงนามธรรมอันน่าทึ่ง

the haunting expression on the figure’s skull-like face

วาดใบหน้าที่แสดงออกที่ดูหลอน คล้ายทรงกระโหลกศีรษะของบุคคลดังกล่าว

meeting the viewer’s gaze directly.

สบตากับสายตาของผู้ชมโดยตรง

On this first version, he added a subtle, wry inscription:

ในเวอร์ชันแรกนี้ เขาได้เพิ่มคำอธิบาย ที่ละเอียดอ่อนและบิดเบี้ยว:

“Could only have been painted by a madman!”

“คงถูกวาดโดยคนบ้าเท่านั้น!”

Based on Munch’s account, many think the figure isn’t emitting the shriek

จากการบรรยายของมุงก์ หลายคนคิดว่า ร่างนั้นไม่ได้ส่งเสียงกรีดร้อง

but reacting to it.

แต่เป็นปฏิกิริยาต่อมัน

Munch eventually made four versions of “The Scream”—

มุงก์ได้สร้าง “เสียงกรีดร้อง” ขึ้นมาสี่เวอร์ชัน

all on cardboard, two with pastel, two with paint—

โดยทั้งหมดใช้กระดาษแข็ง สองเวอร์ชัน ใช้สีชอล์ก อีกสองใช้สีน้ำมันและสีฝุ่น

and he created numerous prints and lithographs.

และเขาได้สร้างภาพพิมพ์และภาพพิมพ์หินมากมาย

The year following the first “Scream,” he depicted the same setting

ปีถัดจาก “เสียงกรีดร้อง” เวอร์ชันแรก เขาบรรยายถึงฉากเดียวกัน

but featured a collection of despairing faces.

แต่นำเสนอในใบหน้าที่สิ้นหวังต่าง ๆ

In late 1893, Munch premiered “The Scream” at a solo exhibit in Berlin.

ปลายปี ค.ศ. 1893 มุงก์ได้เปิดตัว “เสียง กรีดร้อง” ในงานแสดงเดี่ยวในกรุงเบอร์ลิน

The artwork’s bold composition helped fuel the Expressionist movement,

องค์ประกอบที่ชัดเจนของงานศิลปะช่วย ขับเคลื่อนลัทธิสำแดงพลังอารมณ์

which likewise emphasized stark psychological states,

ซึ่งเน้นย้ำถึงสภาพจิตใจ ที่รุนแรงเช่นเดียวกัน

mapping the emotional contours of World War I and beyond.

โดยสร้างแผนผังอารมณ์ของ สงครามโลกครั้งที่ 1 และหลังจากนั้น

“The Scream” continued its crescendo.

ความดังของ “เสียงกรีดร้อง” ยังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

When it entered the public domain in the mid-1900s,

เมื่อเข้าสู่สาธารณสมบัติ ในช่วงกลางทศวรรษ 1900

new renditions and reproductions bolstered its fame.

การแสดงและการทำซ้ำรูปแบบใหม่ ๆ ช่วยเสริมให้ผลงานโด่งดังขึ้นไปอีก

It featured in popular films during the 1990s,

มันไปปรากฏอยู่ในภาพยนตร์ยอดนิยม ในช่วงทศวรรษ 1990

and both painted versions of “The Scream” were stolen and recovered

และ “เสียงกรีดร้อง” เวอร์ชันสีฝุ่นทั้งสอง ได้ถูกขโมยและนำกลับคืนได้

in separate heists in 1994 and 2004.

ในการปล้นแยกกันในปี 1994 และ 2004

Soon enough, it was a widely accepted archetypal symbol for horror and angst.

ไม่นานนัก มันก็กลายเป็นที่ยอมรับในวงกว้าง เชิงสัญลักษณ์ของความสยองขวัญและทุกข์ทรมาน

A “Scream”-inspired emoji was eventually implemented.

ในที่สุดอีโมจิที่ได้รับแรงบันดาลใจ จาก “เสียงกรีดร้อง” ก็ถูกนำมาใช้

And, considering how to mark hazardous sites so far-off future generations

และเมื่อพิจารณาถึงวิธีทำเครื่องหมายสถานที่ อันตรายเพื่อให้คนรุ่นอนาคตที่อยู่ห่างไกล

could know to avoid them,

ให้รู้เพื่อหลีกเลี่ยง

the US government has considered using “The Scream” expression.

รัฐบาลสหรัฐฯ จึงพิจารณา ใช้ “เสียงกรีดร้อง” ในการเตือน

While its myriad cultural influences may not always reflect

แม้ว่าอิทธิพลทางวัฒนธรรมมากมาย อาจไม่ได้สะท้อนถึงความเจ็บปวดส่วนตัว

the personal agony Munch initially rendered,

ที่มุงก์สร้างขึ้นในตอนแรก

“The Scream” has certainly found a near universal echo.

แต่ “เสียงกรีดร้อง” ก็ใกล้เคียงคำว่า เสียงสะท้อนครอบจักรวาล ได้อย่างแน่นอน