This person isn't actually screaming - Noah Charney

Translator: Kourosh Ghaniyoun Reviewer: Maryam Manzoori

An undulating sky melds into the landscape,

آسمان مواج با چشم‌انداز در هم می‌آمیزد،

two silhouettes move along a balustraded walkway,

دو سایه‌نما در امتداد پیاده‌رو نرده‌دار حرکت می‌کنند،

and a ghostly figure’s features extend in agony.

و سیمای یک پیکر شبح‌مانند در رنج فرو می‌رود.

Since Norwegian artist Edvard Munch created “The Scream” in 1893,

از وقتی ادوارد مونک، هنرمند نروژی «جیغ» را در سال ۱۸۹۳ خلق کرد،

it’s become one of the world’s most famous artworks.

این تابلو به یکی از معروف‌ترین آثار هنری جهان بدل شده است.

But why has its cry traveled so far and endured so long?

اما چرا صدای این اثر به همه جا رسیده و این همه دوام آورده است؟

Munch was born in 1863, one of five children.

مونک در سال ۱۸۶۳ متولد شد و یکی از پنج فرزند خانواده‌اش بود.

Tuberculosis devastated Europe throughout the 1800s,

بیماری سل در سده ۱۸۰۰ اروپا را به زانو درآورده بود،

killing almost a quarter of all adults.

و نزدیک به یک‌چهارم بزرگسالان را کشته بود.

It took Munch’s mother’s life, then his elder sister’s.

سل جان مادر مونک، و سپس جان خواهر بزرگ‌ترش را گرفت.

Soon after, Munch had his own bout of the disease.

اندکی پس از آن که خود مونک این بیماری را از سر گذراند.

Another of his sisters experienced mental illness

یکی دیگر از خواهرانش دچار بیماریِ روانی بود

and lived much of her life in an institution.

و بیشتر عمرش را در یک آسایشگاه روانی گذراند.

Meanwhile, Munch flitted in and out of school due to illness,

همزمان مونک به دلیل بیماری‌ بین مدرسه و خانه به سر می‌برد

often spending days at home,

و اغلب روزهایش در خانه را به طراحی

drawing and listening to the ominous stories his father read aloud.

و گوش‌کردن به قصه‌های بدشگونی می‌گذراند که پدرش با صدای بلند می‌خواند.

A devout Lutheran, his father considered Munch’s artistic ambitions unholy.

پدرش یک پروتستان لوتری متعصب بود و آرزوهای هنری مونک را کفرآمیز می‌دانست.

“I inherited the seeds of madness,” Munch wrote.

مونک نوشته است: «بذرِ دیوانگی را به ارث برده‌ام.

“The angels of fear, sorrow, and death stood by my side

فرشته‌های ترس، اندوه و مرگ از همان روز تولدم

since the day I was born.”

کنارم ایستاده بودند.»

Eventually, Munch moved to Berlin, where he frequented creative circles

سرانجام، مونک به برلین نقل‌مکان کرد، و مرتبا در محافل خلاقه‌ای شرکت کرد

committed to breaking with academic tradition

که پایبند به گسست از سنت دانشگاهی

and instead developing their crafts organically.

و در عوض، پرورش طبیعی هنرشان بودند.

While Munch had trained classically,

اگرچه مونک آموزش کلاسیک دیده بود،

he began immersing himself in what he called “soul painting”—

اما خودش را در کاری که غرق کرد که «نقاشی روح» می‌نامید -

compositions that prized raw, subjective affect over realistic rendering.

ترکیب‌بندی‌هایی که وانمود خام و سوبژکتیو را بر جلوه‌ واقعی ارجحیت می‌داد.

“It’s not the chair that should be painted,” he wrote,

او نوشت: «آنچه باید نقاشی شود صندلی نیست،

“but what a person has felt at the sight of it.”

بلکه احساس فرد هنگام دیدنِ آن است.»

Many of Munch’s works dealt with personal suffering.

بسیاری از آثار مونک مربوط به رنج‌های شخصی‌اش بودند.

This may have also led to what certain critics observed

شاید همین بود که باعث شد برخی منتقدان

as unsympathetic portrayals of women

آن را تصویرسازی غیرهمدلانه از زنان نامگذاری کنند در آثاری که

in works where Munch represented them as cruel predators victimizing hapless men.

مونک زنان را درندگان بی‌رحمی که به مردان بی‌نوا حمله می‌کنند، بازنمایی کرد

And death often haunted Munch’s compositions—

و مرگ اغلب ترکیب‌بندی‌های مونک‌ را تسخیر کرده است -

from a skeleton helming a boat to a morbid self-portrait

از اسکلتی که یک قایق را هدایت می‌کند تا خودنگاره‌ای بیمارگون،

and his sister's final moments to a mother on her deathbed,

و از لحظات آخر زندگی خواهرش تا مادری در بستر مرگ،

her child assuming a now-familiar expression.

که کودکش وجناتی به خود گرفته که برای همه آشناست.

Munch’s art generated controversy—

هنر مونک جنجال‌برانگیز شد -

some critics characterizing him as “absolutely demented”—

بعضی منتقدین او را «مطلقا مجنون» دانستند -

but it also drew acclaim.

اما تحسین برخی را نیز برانگیخت.

And what would become his most famous work was just around the corner.

و عنقریب بود که معروف‌ترین اثرش نیز خلق شود.

“The Scream” was inspired by a moment that overwhelmed Munch

«جیغ» ملهم از لحظه‌ای بود که طی آن

with an acute sense of anguish.

یک حس اضطراب شدید مونک را منکوب کرد.

In a diary entry marked January 22nd, 1892,

مونک در روزنوشتی مورخ ۲۲ ژانویه‌ ۱۸۹۲

Munch described walking with two friends along a fjord

پیاده‌روی با دو تن از دوستانش در مجاورت یک آبدره را روایت می‌کند

overlooking what’s now Oslo at sunset.

که مشرف‌ است به آنچه امروز «غروب اسلو» می‌دانیم.

He leaned against a fence, exhausted, as he saw the sky change suddenly.

او وقتی متوجه تغییر ناگهانی آسمان شد، بی‌رمق به نرده‌ تکیه زد.

He described “blood and tongues of fire above the blue-black fjord and the city.”

او نوشت: «خون و زبانه‌های آتش بر فراز آبدره‌ی آبی‌وسیاه و شهر.»

مونک نوشت دوستانش به راهشان ادامه دادند و «من که از اضطراب می‌لرزیدم آنجا ایستادم-

As his friends walked on, Munch wrote, “I stood there trembling with anxiety—

and I sensed an infinite scream passing through nature.”

و حس کردم که یک جیغ بی‌پایان از میان طبیعت می‌گذرد.»

As with other painful experiences, Munch revisited the scene repeatedly.

مونک از این چشم‌انداز نیز، مانند سایر تجربیاتِ دردناکش، بارها بازدید کرد.

First, he depicted it with a more recognizably human subject.

نخست آن را با یک سوژه‌ انسانی مشخص‌تر تصویر کرد.

But the following year, he surrendered it to dramatic, abstracted symbolism,

اما سال بعد آن را به نمادگراییِ انتزاعی و دراماتیک تسلیم کرد،

the haunting expression on the figure’s skull-like face

که در آن حالت بهت‌زده آن سیمای جمجمه‌مانند

meeting the viewer’s gaze directly.

مستقیما با نگاه بیننده تلاقی می‌کند.

On this first version, he added a subtle, wry inscription:

او به این نسخه‌ اولیه یک نوشته‌ زیرکانه و کنایه‌آمیز اضافه کرد:

“Could only have been painted by a madman!”

«این اثر فقط می‌تواند کار یک دیوانه باشد!»

Based on Munch’s account, many think the figure isn’t emitting the shriek

بنا بر روایت مونک، بسیاری فکر می‌کنند که شخصیت نه در حال فریادکشیدن

but reacting to it.

بلکه در حال واکنش به آن است.

Munch eventually made four versions of “The Scream”—

مونک سرانجام چهار نسخه از «جیغ» را نقاشی کرد-

all on cardboard, two with pastel, two with paint—

همگی روی مقوا، دو اثر با پاستل، و دو اثر با رنگ -

and he created numerous prints and lithographs.

و چاپ و لیتوگرافی‌های متعددی از آن‌ها تهیه کرد.

The year following the first “Scream,” he depicted the same setting

یک سال بعد از اولین نقاشی «جیغ»، موقعیت مشابهی را تصویر کرد

but featured a collection of despairing faces.

اما مجموعه‌ای از چهره‌های مایوس را در آن قرار داد.

In late 1893, Munch premiered “The Scream” at a solo exhibit in Berlin.

در اواخر ۱۸۹۳، مونک در یک نمایشگاه انفرادی در برلین از«جیغ» رونمایی کرد.

The artwork’s bold composition helped fuel the Expressionist movement,

ترکیب‌بندی جسورانه‌ این اثر هنری به جنبش «اکسپرسیونیسم» دامن زد،

which likewise emphasized stark psychological states,

که متقابلا بر حالات روانی ناخوشایند تأکید داشت،

mapping the emotional contours of World War I and beyond.

و عواطف بارز برآمده از جنگ جهانی اول و فراتر از آن را تصویر می‌کرد.

“The Scream” continued its crescendo.

اوج‌گیری «جیغ» ادامه یافت.

When it entered the public domain in the mid-1900s,

وقتی از اواسط سده ۱۹۰۰ در دسترس عموم قرار گرفت،

new renditions and reproductions bolstered its fame.

بازپرداخت‌ها و بازآفرینی‌های مبتنی بر آن بر شهرتش افزودند.

It featured in popular films during the 1990s,

در فیلم‌های عامه‌پسند دهه‌ی ۱۹۹۰ نیز پدیدار شد،

and both painted versions of “The Scream” were stolen and recovered

و هر دو نسخه‌ نقاشی‌«جیغ» در دو سرقت جداگانه

in separate heists in 1994 and 2004.

به سال‌های ۱۹۹۴ و ۲۰۰۴ ربوده و سپس بازستانده شدند.

Soon enough, it was a widely accepted archetypal symbol for horror and angst.

چیزی نگذشت که «جیغ» در میان عموم به‌عنوان نماد وحشت و نگرانی پذیرفته شد.

A “Scream”-inspired emoji was eventually implemented.

در نهایت یک اموجی ملهم از «جیغ» نیز پدید آمد.

And, considering how to mark hazardous sites so far-off future generations

و در راستای نشانه‌گذاریِ مکان‌های خطرناک، بدین‌منظور که افراد نسل‌های بعدی بدانند

could know to avoid them,

باید از آن‌ها فاصله بگیرند،

the US government has considered using “The Scream” expression.

دولت آمریکا استفاده از حالت چهره‌ی «جیغ» را مد نظر قرار داده است.

While its myriad cultural influences may not always reflect

اگرچه ممکن است تأثیرات فرهنگی بی‌شمار آن نتواند همواره

the personal agony Munch initially rendered,

آن اضطراب شخصی که مونک در ابتدا تصویر کرد منعکس نکند،

“The Scream” has certainly found a near universal echo.

اما «جیغ» بی‌تردید پژواکی تقریبا جهان‌شمول یافته است.