The surprising scent of the world’s largest flower - Daniel Nickrent

Translator: Chaiyachat Sabphaso Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Deep inside the Sumatran rainforest, a carrion fly descends,

ลึกเข้าไปในป่าดิบชื้นสุมาตรา แมลงวันตัวหนึ่งบินลงมา

guided by the scent of its favorite place to lay eggs:

ตามกลิ่นสถานที่โปรดของมันในการวางไข่

dead and rotting animal carcasses.

นั่นคือกลิ่นซากศพที่เน่าเปื่อยของพวกสัตว์

But when it lands, it isn’t on liquefying flesh,

แต่เมื่อมันบินมาถึง กลับไม่ใช่ซากเนื้อสัตว์ยุ่ย ๆ

but instead on the world’s biggest, and perhaps strangest, flower—

แต่เป็นดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุด และอาจจะแปลกที่สุดในโลก

Rafflesia arnoldii.

“ราฟเฟิลเซีย อาร์โนลดี”

Rafflesia is a genus of over 30 species

ราฟเฟิลเซียเป็นหนึ่งในมากกว่า 30 สปีชีส์

found across the tropical forests of Southeast Asia.

ที่พบในป่าเขตร้อนของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

While its smallest representative has a flower only a few centimeters wide,

โดยสปีชีส์ที่เล็กที่สุดที่พบ เป็นดอกไม้กว้างเพียงไม่กี่เซนติเมตร

its biggest weighs seven kilograms and spans over a meter wide.

และสปีชีส์ที่ใหญ่ที่สุดหนักถึงเจ็ดกิโลกรัม และกว้างมากกว่าหนึ่งเมตร

And its putrid aroma isn’t the only thing that sets these plants apart—

และสิ่งที่ทำให้มันแตกต่างจากสปีชีส์อื่น ไม่ใช่แค่กลิ่นเน่าเหม็นเท่านั้น

all Rafflesia are parasites.

ราฟเฟิลเซียทั้งหมดเป็นปรสิต

For most of its life, the Rafflesia plant exists as an endophyte,

เกือบทั้งชีวิตของราฟเฟิลเซีย มันใช้ชีวิตเป็นเอนโดไฟต์

a single thin strand of almost uniform cells beneath the bark of its host.

กลุ่มเซลล์ที่รวมตัวเป็นเส้นบางเส้นเดียว เรียงตัวใต้เปลือกไม้ของพืชผู้ถูกอาศัย

It strictly infects Tetrastigma,

โดยส่วนมากจะติดกับเตตร้าสติกมา

a genus of large vines related to the grape.

ซึ่งเป็นสกุลเถาวัลย์ขนาดใหญ่ขององุ่น

Like typical leafy plants, the host Tetrastigma’s cells contain chloroplasts.

เช่นเดียวกับพืชใบทั่วไป เซลล์ของเตตร้าสติกมามีคลอโรพลาสต์

These organelles convert sunlight into energy

ซึ่งองค์ปีะกอยเหล่านี้ จะคอยเปลี่ยนแสงให้เป็นพลังงาน

and are each equipped with their own DNA.

และแต่ละตัวมีดีเอ็นเอเป็นของตัวเอง

Rafflesia’s plastids, on the other hand, appear to have lost their DNA,

ในทางกลับกันพลาสติดของราฟเฟิลเซียนั้น ไม่มีดีเอ็นเอ

and with it the ability to photosynthesize.

รวมถึงความสามารถในการสังเคราะห์แสง

This sort of loss is incredibly rare.

การไม่มีทั้งสองอย่างนี้เกิดได้ยากมากๆ

With no roots and no ability to produce its own food,

ไม่มีทั้งรากและความสามารถในการผลิตอาหารเอง

Rafflesia is completely dependent on its host,

ราฟเฟิลเซียจึงต้องพึ่งพา ผู้ให้อาศัยโดยสมบูรณ์

siphoning the Tetrastigma’s water and nutrients to fuel its own growth.

คอยดูดน้ำและสารอาหารของเตตร้าสติกมา เพื่อการเจริญเติบโตของตัวเอง

And Rafflesia’s propensity for theft doesn’t end there.

และนิสัยชอบขโมยของราฟเฟิลเซีย ไม่ได้มีเท่านี้

Using a process known as horizontal gene transfer, or HGT,

โดยใช้กระบวนการที่เรียกว่า การ “ถ่ายโอนยีนแนวนอน” หรือเอชจีที

Rafflesia has stolen quite a bit of genetic material from its host

ราฟเฟิลเซียได้ขโมยสารพันธุกรรม จากพืชผู้ให้อาศัยไปมากพอสมควร

and other plants in its habitat.

รวมถึงพืชอื่นๆ ในละแวกนั้น

While HGT is well known in bacteria,

แม้ว่าเอชจีทีจะเป็นที่รู้จักกันดี ในแบคทีเรีย

it has only recently been documented in parasitic plants.

แต่มันเพิ่งได้รับการบันทึก ว่ามีในพืชปรสิตเช่นกัน

And scientists are still trying to understand

และนักวิทยาศาสตร์ยังคงพยายามทำความเข้าใจ ว่าการถ่ายโอนดีเอ็นเอนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

exactly how this DNA transfer happens.

Rafflesia appears to utilize several of these stolen sequences

ราฟเฟิลเซียจะใช้ สารพันธุกรรมที่ขโมยมานี้

as if they were their own,

เหมือนกับเป็นของตัวเอง

transcribing the DNA into RNA and then translating it into proteins,

ถอดรหัสดีเอ็นเอเป็นอาร์เอ็นเอ แล้วแปลงเป็นโปรตีน

which are used in key cellular processes.

เพื่อใช้ในกระบวนการสำคัญของเซลล์

After living some time embedded in the host vine,

หลังจากมีชีวิตอยู่สักพัก โดยการฝังตัวในเถาวัลย์พืชผู้ให้อาศัย

Rafflesia emerges as a single bud,

ราฟเฟลเซียผุดขึ้นมาเป็นดอกตูมเดี่ยว

which then takes several months, or even a year, to reach full size.

ซึ่งใช้เวลาหลายเดือน หรือเป็นปี ก่อนที่จะโตเต็มที่

When it opens, its fleshy maroon petals

เมื่อดอกอวบอั๋นสีแดงของมันบานออก

emit several foul-smelling sulfur-containing compounds.

มันจะปล่อยสารประกอบกำมะถัน ที่มีกลิ่นเหม็นออกมา

The evolutionary reason for this odor is relatively straightforward:

เหตุผลที่วิวัฒนาการมาเป็นกลิ่นนี้นั้น เรียบง่ายมาก

to attract pollinators.

เพื่อดึงดูดแมลงผสมเกสร

For most species of Rafflesia, single flowers are either male or female.

สายพันธุ์ส่วนใหญ่ของราฟเฟิลเซีย มีทั้งตัวผู้และตัวเมีย

So, to produce a seed,

ดังนั้น เพื่อจะสร้างเมล็ดพันธ์

pollen must be transferred from one flower to the next.

ละอองเรณูจากดอกหนึ่ง จะต้องถูกส่งไปอีกดอกหนึ่ง

The rotten stench is ideal for attracting corpse-loving carrion flies,

กลิ่นเหม็นเน่าเหมาะอย่างยิ่งสำหรับดึงดูด แมลงวันที่ชอบซาก

and the massive size of the flower may help broadcast it

และขนาดที่ใหญ่ของดอกไม้ จะช่วยกระจายละอองเรณู

through the stagnant rainforest air.

ไปในอากาศของป่าฝนที่สงบนิ่ง

A deceived fly will explore the flower’s interior,

แมลงวันที่ถูกล่อลวงจะเข้าไปสำรวจ ภายในของดอก

laying thousands of ill-fated eggs.

วางไข่ที่จะไม่มีวันฟักหลายพันฟอง

But during the fly’s visit,

แต่ระหว่างวางไข่

the male Rafflesia’s liquid pollen may end up on the fly’s back where it dries.

ละอองเรณูเหลวของราฟเฟิลเซียตัวผู้ จะไปเกาะอยู่ที่หลังของแมลงวันและแห้งไปเอง

If the fly encounters an open female Rafflesia flower,

หากแมลงวันพบดอกราฟเฟิลเซียตัวเมียบานอยู่

the pollen will rehydrate when rubbed against the flower’s damp stigma,

ละอองเรณูจะชื้นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อถูกับยอดเกสรเพศเมียซึ่งชื้นแฉะ

completing cross-pollination.

ทำให้การผสมเกสรเสร็จสมบูรณ์

A pollinated Rafflesia flower gradually withers and turns black,

ดอกราฟเฟิลเซียที่ผสมเกสร จะค่อยๆเหี่ยวเฉาและเปลี่ยนเป็นสีดำ

but this doesn't mean it's dead.

แต่ไม่ได้หมายความว่ามันตายแล้ว

Over several months, a fruit forms which contains thousands of tiny seeds.

หลังจากผ่านไปหลายเดือน ผลจะก่อตัวขึ้น ซึ่งบรรจุเมล็ดเล็กๆ หลายพันเมล็ด

But what disperses these seeds is still debated,

แต่สิ่งที่กระจายเมล็ดเหล่านี้ ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอยู่

with hypotheses ranging from elephants to rodents to ants.

โดยมีสมมติฐาน ตั้งแต่ช้าง หนู ไปจนถึงมด

We do know that the seeds have an oily appendage called an elaiosome,

จะเห็นว่าเมล็ดมีส่วนมันๆที่ยื่นออกมา เรียกว่า อีไลโอโซม

a structure ants often feed to their larvae.

ซึ่งเป็นส่วนที่มดมักเอาให้ตัวอ่อนมดกิน

And scientists have even observed ants carrying Rafflesia seeds.

และนักวิทยาศาสตร์ยังได้สังเกตมด ที่บรรทุกเมล็ดราฟเฟิลเซีย

But what happens to the Rafflesia seeds once inside the ant nest remains unclear.

แต่ยังคงไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่เมล็ดราฟฟลีเซียถูกขนเขาไปในรัง

In any case, nobody has seen Rafflesia seeds germinate,

ไม่ว่ายังไงก็ตาม ไม่มีใครเคยเห็น เมล็ดราฟเฟิลเซียแตกหน่อ

or attach to and infect a host root.

หรือมีมดนำไปติดกับรากของผู้ให้อาศัย

Because this crucial step of their development is still not fully understood,

เนื่องยังไม่สามารถเข้าใจขั้นตอนสำคัญ ในการเจริญเติบโตของพวกมันได้อย่างสมบูรณ์

cultivation of Rafflesia is difficult.

การปลูกราฟเฟิลเซียจึงเป็นเรื่องยาก

Despite many attempts, botanists from around the globe

แม้ว่านักพฤกษศาสตร์จากทั่วโลก พยายามจะปลูกราฟเฟิลเซีย

have been largely unsuccessful at growing Rafflesia

แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่สามารถปลูกมันนอก ที่อยู่อาศัยตามธรรมชาติของมันได้

from seeds outside its natural habitat.

As these tropical forests are under threat,

และเนื่องจากป่าเขตร้อนเหล่านี้ กำลังถูกคุกคาม

we’re at risk of losing Rafflesia,

เราจึงเสยงที่จะสูญเสียราฟเฟิลเซีย

and our ability to unravel some of its many remaining secrets.

และเราจะไม่สามารถเปิดเผยปริศนา ของราฟเฟิลเซียที่เหลืออีกมากมายได้อีกต่อไป