The Making of the American Constitution - Judy Walton

شکل‌گیری قانون اساسی آمریکا - جودی والتون

Transcriber: tom carter Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: hassan qodusi Reviewer: Saeid Saadat Talab

It is the spring of 1787.

سال ۱۷۸۷ میلادی است.

The Revolutionary War has been over for only six years,

جنگ استقلال آمریکا شش سال است که تمام شده،

and the young United States is still struggling in its infancy.

و ایالات متحده جوان در کشمکش‌های دوران بلوغ خود است.

Uprisings, boundary disputes and the lack of a common vision all plague the newborn country.

شورش، دعوا بر سر مرزها، چند دستگی همه بلای جان کشور شده‌اند.

In an effort to steady this precarious ship,

در تلاش برای آرام کردن این کشتی متلاطم،

the Confederation Congress calls on states to send delegates to the grand Convention,

مجلس کنفدراسیون از ایالت‌ها می‌خواهد نماینده به کنوانسیون بزرگی بفرستند،

to begin on May 14 in Philadelphia.

که ۱۴ام ماه مه در فیلادلفیا آغاز به کار می‌کند.

The delegates must draft revisions to the Articles of Confederation,

نمایندگان باید تغییراتی در اساس‌نامه‌ی کنفدراسیون بدهند،

which would then be considered by the Congress and approved by the states.

که بعد از آن در دستور کار کنگره قرار گرفته و توسط ایالت‌ها پذیرفته می‌شود.

Under the terms of the Articles,

به موجب مواد این اساس‌نامه،

all 13 states had to agree to any changes.

همه‌ی ۱۳ ایالت باید با هر تغییری موافقت کنند.

Since the purpose of the Convention is just to make recommendations,

از آنجا که هدف این نشست صرفاً ارائه‌ی پیشنهاد است،

not everyone is excited about attending,

کسی مایل به حضور در آن نیست.

and frankly, some think it's a waste of time.

در اصل، بعضی‌ها فکر می‌کنند این کار تلف کردن وقت است.

As men from different parts of the country began to travel down dusty, rugged roads on the way to Philadelphia,

مردانی از مناطق مختلف آمریکا در راه‌های خاکی و سنگلاخ به طرف فیلادلفیا راه افتادند

not all states send delegates.

اما همه ایالت‌ها نماینده نفرستادند.

In fact, Rhode Island never even shows up.

در واقع، نماینده ایالت رود آیلند هیچگاه حضور نیافت.

On May 14th, only 8 delegates --

در ۱۴ام ماه مه، تنها ۱۸ نماینده --

not states, but individual delegates --

نمایندگان مستقل نه نماینده‌های ایالت‌ها --

are present, so they wait.

آمده بودند، پس منتظر بقیه ماندند.

Finally, on May 25th, the necessary quorum of seven states is acheived.

سرانجام، در ۲۵ام ماه مه، جلسه به حد نصاب حضور حداقل ۷ ایالت رسید،

In all, 55 delegates arrive in Philadelphia over the course of the Convention.

روی همه رفته ۵۵ نماینده در زمان برگزاری کنوانسیون به فیلادلفیا رسیدند.

They are all white males, property owners, and the average age is about 44.

همه‌ی آنها از مردان سفیدپوست، ملاکین و میانگین سنی‌شان هم ۴۴ سال بود.

Some are slaveholders, some had signed the Declaration of Independence, [James Madison, Roger Sherman]

بعضی برده‌دار بودند، بعضی برای استقلال فاتحه می‌خواندند، (جیمز مادیسون، راجر شرمن)

and almost all are well-educated. [Benjamin Franklin]

و تقریبا همگی تحصیلات عالی داشتند. (بنجامین فرانکلین)

Picture the delegates, James Madison and George Washington among them,

نمایندگان را تصور کنید. از آن میان جیمز مدیسون و جورج واشینگتون،

sitting in Independence Hall in hot, humid Philadelphia.

در هوای گرم و شرجی فیلادلفیا در «سالن استقلال» نشسته‌اند.

They're all wearing the dress of the day: frock coats, high collars and thick pants.

همگی لباس روز پوشیده‌اند: کت فراک، پیراهن یقه بلند و شلوار ضخیم.

They vote to keep their discussions secret to encourage honest debate.

برای تقویت صراحت در مذاکرات رأی به محرمانه ماندن گفتگوها دادند.

But that means the windows are closed, and there is no air conditioning in 1787, not even an electric fan.

این یعنی پنجره‌ها بسته شوند در حالی‌که سال ۱۷۸۷ تهویه هوا یا حتی پنکه اختراع نشده بود

and they'll sit in that sweltering heat, in those heavy clothes, for three months.

یعنی باید در آن گرمای شدید و آن لباس‌های سنگین، به مدت سه ماه روی صندلی بنشینند.

Shockingly, they all keep their vow of secrecy.

در کمال تعجب، همگی همچنان خواستار محرمانه ماندن جلسه ماندند.

That could never happen today, not even for an hour-long meeting.

چیزی که امروز محال است. حتی برای جلسه‌ای یک ساعته.

Someone would share "James Madison thinks he's so smart.

یک نفر در شبکه‌های اجتماعی می‌گفت: «جیمز مدیسون حتماً فکر می‌کنه خیلی باهوشه.

Keyword: articles are dead" via social media,

هشتگ: اساس‌نامه نابود شد رفت»،

and the whole thing would be a disaster.

و همه چیز خراب می‌شد.

But in 1787, there are no leaks. Not even a drip that hints at what they are doing.

اما در سال ۱۷۸۷ هیچ خبری نیست. نه حتی یک کلمه که بتوان فهمید آنجا چه می‌کنند.

And what they are doing is nothing short of overthrowing the very government that sent them there.

و کار آنها هرچه که هست دولت آنها را مأمور انجامش کرده است.

Within a few days, with only a seven-state quorum, and only six of those states agreeing,

چند روز بعد، تنها با حد نصاب ۷ ایالت و موافقت تنها شش تای آن‌ها،

a handful of men change the course of history.

تنی چند از مردان، مسیر تاریخ را عوض کردند.

They vote to get rid of the Articles of Confederation,

آنها رأی به پایان کار کنفدراسیون دادند،

and write a new, more nationalistic document that becomes our Constitution.

و سندی جدید و میهن پرستانه‌تر نوشتند که قانون اساسی آمریکا شد.

The risk is immense.

خطر بالایی داشت.

Everyone on the outside assumes they were working on recommended revisions to the Articles.

هرکسی در بیرون فکر می‌کرد آنها روی پیشنهاداتی برای تغییراساس‌نامه کار می‌کنند

It's an incredible gamble, and even when the Convention presents the signed Constitution on September 17th,

قمار حیرت‌انگیزی بود حتی وقتی که کنوانسیون قانون اساسی را در ۱۷ام سپتامبر تقدیم کرد،

not all delegates endorse it.

همه نمایندگان آن را امضا نکردند.

The country will argue and debate for two more years

دو سال بعد را هم آمریکا درگیر بحث و دعوا شد

before the document is adopted by the required nine out of 13 states.

تا اینکه آن سند موافقت لازم ۹ ایالت از ۱۳ ایالت را به دست آورد.

But instead of punishing them for their deception,

اما به جای مجازات کردن آن‌ها به خاطر تقلبی که کردند

today we celebrate the wisdom and vision of those men in Philadelphia.

امروزه آمریکا درایت و بینش آن مردان در فیلادلفیا را جشن می‌گیرد.