How to know if you're being selfish (and whether or not that's bad) - Mark Hopwood

Translator: Kourosh Ghaniyoun Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

In the kitchen at a friend's party,

حین مهمانیِ دوستتان، در آشپزخانه

you're in the midst of a profound moral conundrum.

غرقِ یک معمای اخلاقیِ عمیق شده‌اید.

Famous philosophers whisper advice in your ear.

فلاسفه‌ی معروف اندرزی در گوشتان زمزمه می‌کنند.

Utilitarian John Stuart Mill tells you that one should always strive

جان استوارت میلِ فایده‌گرا می‌گوید فرد باید همیشه به‌سختی تلاش کند

to bring about the greatest happiness for the greatest number of people.

تا بزرگ‌ترین شادی را برای بیشترین افراد ممکن به ارمغان آورد.

Aristotle reminds you of the importance of the virtues of generosity and justice.

ارسطو اهمیت فضایل اخلاقیِ بخشندگی و انصاف را به شما یادآوری می‌کند.

But Thomas Hobbes points out that

اما توماس هابز گوشزد می‌کند که

"of all voluntary acts, the object is to every man his own good."

«انسان در تمام کارهای داوطلبانه به دنبال خیر خویش است».

In other words, human beings are inherently selfish anyway.

به عبارت دیگر، انسان‌ها ذاتاً خودخواه هستند.

So why shouldn't you take the last cupcake for yourself?

پس چرا نباید آخرین کاپ‌کیک را برای خودتان بردارید؟

This is actually one of philosophy's oldest questions.

این در واقع یکی از قدیمی‌ترین پرسش‌های فلسفه است.

Not your cupcake dilemma—

منظورم معمای کاپ‌کیک شما نیست -

the question of whether or not human beings are inherently selfish.

بلکه پرسشِ خودخواه بودن یا نبودن ذاتیِ انسان است.

The idea that humans only act out of self-interest

این ایده که انسان‌ها فقط از سر نفع شخصی دست به کنش می‌زنند

is known as psychological egoism,

به خودگراییِ روانی معروف است

and there aren't many philosophers who endorse this extreme stance.

و اکثر فلاسفه این دیدگاهِ افراطی را تأیید نمی‌کنند.

There's simply too much evidence of humans sacrificing their self-interest,

شواهد زیادی وجود دارند مبنی بر اینکه انسان‌ها نفع شخصی،

and sometimes their very lives, for the sake of others.

و گاهی حتی جانشان را، فدای دیگران کرده‌اند.

And studies by psychologists have shown that even very young children

پژوهش‌های روانشناسان نشان داده‌اند که حتی کودکان کم‌سن‌وسال هم

demonstrate helpful behavior despite there being nothing in it for themselves.

رفتارهای کمک‌کننده از خود بروز می‌دهند بی‌آنکه نفعی برایشان داشته باشد.

However, the idea that all humans have a deep selfish streak

اما این ایده که همه‌ی انسان‌ها یک تمایل خودخواهانه‌ی عمیق دارند

is something many more philosophers would agree with.

در میان فلاسفه موافقانِ بیشتری دارد.

German philosopher Immanuel Kant noted that while we often seem to act

به گفته‌ی فیلسوف آلمانی، امانوئل کانت، اگرچه اغلب به نظر می‌رسد

for the sake of others,

کردارهایمان محض خاطر دیگران است،

it's impossible to be sure we're not truly motivated

امکان ندارد مطمئن شویم که انگیزه‌ی واقعی‌مان

by "a secret impulse of self-love."

تحت‌تأثیر «یک میل مخفی به خوددوستی» نیست.

For example, maybe when people make large donations to charity,

مثلاً، شاید وقتی برخی‌افراد هزینه‌ی زیادی را صرف امور خیریه می‌کنند،

they're actually more interested in looking good

هدفشان بیشتر شریف‌به‌نظررسیدن

or benefiting from tax breaks than helping others.

یا بهره‌مندی از معافیت مالیاتی باشد تا کمک به دیگران.

It's worth noting that not all philosophers think self-love

لازم به ذکر است که همه‌ی فلاسفه خوددوستی را

is always a bad thing.

چیز بدی نمی‌دانند.

French philosopher Jean-Jacques Rousseau identified two kinds of self-love.

فیلسوف فرانسوی، ژان ژاک روسو، دو گونه‌ی متفاوت از خوددوستی را شناسایی کرد.

He believed "Amour de soi," our basic need for self-preservation,

او معتقد بود «آمور دِ سوا»، یعنی نیاز بنیادین ما به حفظ بقا،

is natural and essential.

میلی طبیعی و ضروری است.

But he identified "amour propre,"

اما «آمور پروپر» را از آن تمییز داد،

our toxic desire for recognition and social status,

که به میل سمیِ ما به شناخته‌شدن و دستیابی به جایگاه اجتماعی اشاره دارد،

as the cause of many unjust disparities.

و آن را علت بسیاری از تبعیض‌های ناعادلانه دانست.

In a similar vein, Aristotle argued that humans are social beings

مشابهاً، ارسطو استدلال کرد که انسان‌ها موجوداتی اجتماعی‌اند

who can only flourish when we seek the good of others as well as ourselves.

و فقط زمانی رشد می‌کنند که علاوه‌بر خوبیِ خودشان خوبیِ دیگران را هم بخواهند.

By this logic, true self-love requires us to work against our selfish tendencies.

بر اساس این منطق، خوددوستیِ واقعی مستلزمِ مقاومت در برابر گرایش‌های خودخواهانه است.

For many philosophers, this is where the real problem lies—

به نظر بسیاری از فلاسفه، مشکل واقعی در همین امر نهفته است -

how do we overcome our selfishness?

چگونه بر خودخواهی‌مان چیره شویم؟

Some, like Kant, have argued that our sense of moral duty

برخی، مانند کانت، استدلال کرده‌اند که آنچه به ما کمک می‌کند از نفع شخصیِ

is what helps us rise above our narrow self-interest.

کوته‌بینانه‌مان فراتر رویم، حسِ وظیفه‌ی اخلاقی‌مان است.

Others, like Rousseau and Adam Smith,

افراد دیگر، مانند روسو و آدام اسمیت،

contend that emotions like pity and sympathy

ادعا می‌کنند که احساساتی چون ترحم و همدردی

are what allow us to consider the needs of others.

به ما امکانِ درنظرگرفتنِ نیازهای دیگران را می‌دهند.

But 20th century philosopher-novelist Iris Murdoch

اما فیلسوف-رمان‌نویسِ قرن بیستمی یعنی آیریس مرداک

believed the only true solution to human selfishness was love.

معتقد بود که تنها چاره‌ی خودخواهیِ انسان عشق است.

Or at least, a certain kind of love.

یا حداقل، گونه‌ای به‌خصوص از عشق.

For Murdoch, selfishness isn't about trivial things

به نظر مرداک، معضل اصلیِ خودخواهی چیزهای پیشِ‌پاافتاده‌ای

like taking the last cupcake.

مانند برداشتنِ آخرین کاپ‌کیک نیست.

It's about seeing the world in a way that casts yourself as a star,

معضل اصلی دیدن جهان به گونه‌ای است که انگار شما تک‌ستاره‌ی آن هستید

and everyone else as secondary characters.

و دیگران شخصیت‌های فرعی‌اش.

To explain this, Murdoch tells the story of a discontented mother-in-law.

مرداک، برای توضیح این مسأله، قصه‌ی یک مادرشوهرِ ناخشنود را روایت می‌کند.

While the mother is always polite,

اگرچه مادرشوهر همیشه مؤدب است،

she secretly feels her son made a mistake marrying his "vulgar"

اما از درون احساس می‌کند که پسرش در ازدواج با این زنِ «بی‌نزاکت»

and "tiresomely juvenile" wife.

که «به شکل اعصاب‌خردکنی خام» است اشتباه کرده است.

To Murdoch, this mother is the picture of selfishness.

به اعتقاد مرداک، این مادرشوهر مظهر خودخواهی است.

By centering her own jealousy and insecurity,

او با محوریت‌بخشی به حسادت و بی‌اعتماد‌به‌نفسی خودش،

she's reducing the nuanced reality of her daughter-in-law to a caricature.

واقعیتِ پُرجزئیات عروسش را به یک کاریکاتور کاهش می‌دهد.

But with some conscious effort,

اما به عقیده‌ی مرداک، مادرشوهر می‌تواند

Murdoch believes the mother can learn to see her daughter in law as she truly is—

با کمی تلاش آگاهانه، بیاموزد که عروسش را همانطور که واقعاً هست ببیند -

not vulgar or juvenile,

نه یک فرد بی‌نزاکت یا خام،

but refreshingly straightforward and delightfully youthful.

بلکه دختری که روراست‌بودنش فرح‌بخش و نیروی جوانی‌اش نشاط‌آور است.

To be clear, this doesn't mean

مسلماً این بدان معنا نیست که

the mother should simply don rose-colored glasses.

مادرشوهر باید عینک خوش‌بینی به چشم بزند.

Love, as Murdoch defines it, is "the extremely difficult realization

طبق تعریف مرداک، عشق «این درکِ به‌شدت دشوار است

that something other than oneself is real."

که چیزی جز خودِ فرد هم واقعیت دارد».

As challenging as this might be,

اگرچه کارِ چالش‌برانگیزی است،

Murdoch believes we can all reach this realization

اما مرداک معتقد است که همه‌مان می‌توانیم با پرورش‌دادنِ

by cultivating what she calls attention.

آنچه او «تمرکز» می‌خواند، به چنین درکی برسیم.

Partially inspired by Buddhist meditation,

این عمل که تا حدی ملهم از مراقبه‌ی بودایی است

this practice could include engaging with art, learning foreign languages,

می‌تواند فعالیت‌های هنری، آموختن زبان‌های خارجی،

or simply taking the time to observe the natural environment.

یا فقط صرف زمان برای مشاهده‌ی طبیعت را شامل شود.

What's important for Murdoch is that the behavior

موضوع مهم برای مرداک این است که چنین رفتاری

helps direct your attention beyond the self.

به فرد کمک می‌کند تا توجهش را به «ورا»ی خودش معطوف کند.

Because only by practicing our ability to attend to the world around us

چون فقط با تمرین‌دادنِ قابلیتِ توجه به جهان پیرامون است که

can we learn to see it as it truly is.

می‌توانیم دیدن ماهیت واقعی جهان را یاد بگیریم.