Why is Aristophanes called "The Father of Comedy"? - Mark Robinson

Μετάφραση: Sophia Angelopoulou Επιμέλεια: Maria Pericleous

At the annual Athenian drama festival in 426 BC,

Στο ετήσιο θεατρικό φεστιβάλ στην Αθήνα το 426 προ Χριστού,

a comic play called The Babylonians,

ένα κωμικό θεατρικό έργο ονομαζόμενο «Οι Βαβυλώνιοι»,

written by a young poet named Aristophanes,

γραμμένο από έναν νεαρό ποιητή με το όνομα Αριστοφάνης,

was awarded first prize.

τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο.

But the play’s depiction of Athens’ conduct during the Peloponnesian War

Όμως η απεικόνιση της συμπεριφοράς της Αθήνας κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο

was so controversial that afterwards,

ήταν τόσο αμφιλεγόμενη που στη συνέχεια,

a politician named Kleon took Aristophanes to court

ένας πολιτικός με το όνομα Κλέων οδήγησε τον Αριστοφάνη στο δικαστήριο

for "slandering the people of Athens in the presence of foreigners."

για «δυσφήμιση των πολιτών των Αθηνών εν παρουσία ξένων».

Aristophanes struck back two years later with a play called The Knights.

Ο Αριστοφάνης επανήλθε δύο χρόνια μετά με το έργο «Ιππείς».

In it, he openly mocked Kleon,

Σε αυτό, κορόιδευε ανοιχτά τον Κλέωνα,

ending with Kleon’s character working as a lowly sausage seller

λήγοντας με τον χαρακτήρα του Κλέωνα να δουλεύει ως ταπεινός πωλητής λουκάνικων

outside the city gates.

έξω από τις πύλες της πόλης.

This style of satire was a consequence

Αυτό το είδος σάτιρας ήταν επακόλουθο

of the unrestricted democracy of 5th century Athens

της ελεύθερης δημοκρατίας στην Αθήνα του πέμπτου αιώνα

and is now called "Old Comedy."

και τώρα αποκαλείται «Αρχαία Κωμωδία».

Aristophanes’ plays, the world’s earliest surviving comic dramas,

Τα έργα του Αριστοφάνη, τα παλαιότερα σωζόμενα κωμικά δράματα του κόσμου,

are stuffed full of parodies, songs, sexual jokes, and surreal fantasy.

είναι γεμάτα από παρωδίες, τραγούδια, σεξουαλικά αστεία, σουρεαλιστική φαντασία.

Συχνά περιέχουν ασυνήθιστες καταστάσεις,

They often use wild situations,

like a hero flying to heaven on a dung beetle,

όπως ένας ήρωας που πετάει στον παράδεισο πάνω σε έναν σκαραβαίο,

or a net cast over a house to keep the owner’s father trapped inside,

ή ένα δίχτυ που πέφτει σ' ένα σπίτι παγιδεύοντας τον πατέρα του ιδιοκτήτη,

in order to subvert audience expectations.

προκειμένου να υπονομεύσει τις προσδοκίες του κοινού.

And they’ve shaped how comedy’s been written and performed ever since.

Έχουν διαμορφώσει το πώς η κωμωδία γράφεται και εκτελείται από τότε.

The word "comedy" comes from the Ancient Greek "komos," – revel,

Η λέξη «κωμωδία» προέρχεται από τα Αρχαία Ελληνικά,

«κώμος», γλέντι, και «ωδή», τραγούδι,

and "oide," – singing,

and it differed from its companion art form, "tragedy" in many ways.

και διαφέρει από τη συντροφική της μορφή τέχνης, «τραγωδία» με πολλούς τρόπους.

Where ancient Athenian tragedies dealt with the downfall of the high and mighty,

Όπου οι Αθηναϊκές τραγωδίες ασχολήθηκαν με την πτώση του υψηλού και ισχυρού,

their comedies usually ended happily.

οι κωμωδίες τους συνήθως είχαν ευτυχές τέλος.

And where tragedy almost always borrowed stories from legend,

Όπου η τραγωδία σχεδόν πάντα δανειζόταν ιστορίες από τους μύθους,

comedy addressed current events.

η κωμωδία εστίαζε στην επικαιρότητα.

Aristophanes’ comedies celebrated ordinary people and attacked the powerful.

Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη τιμούν απλούς ανθρώπους κι επιτίθενται σε ισχυρούς.

His targets were arrogant politicians,

Στόχοι του ήταν οι αλαζόνες πολιτικοί,

war-mongering generals,

οι πολεμοχαρείς στρατηγοί,

and self-important intellectuals,

και οι υπερόπτες διανοούμενοι,

exactly the people who sat in the front row of the theatre,

ακριβώς οι άνθρωποι που κάθονταν στην μπροστινή σειρά του θεάτρου,

where everyone could see their reactions.

όπου όλοι μπορούσαν να δουν τις αντιδράσεις τους.

As a result, they were referred to as komoidoumenoi:

Ως αποτέλεσμα, αναφέρθηκαν ως «κωμωδούμενοι»:

"those made fun of in comedy."

«εκείνοι που διακωμωδούνται».

Aristophanes’ vicious and often obscene mockery

Η κοφτερή και συχνά αισχρή κοροϊδία του Αριστοφάνη

held these leaders to account, testing their commitment to the city.

καθιστούσε υπόλογους αυτούς τους ηγέτες, δοκιμάζοντας την αφοσίωσή τους στην πόλη.

One issue, in particular, inspired much of Aristophanes’ work:

Ένα συγκεκριμένο θέμα ενέπνευσε μεγάλο μέρος του έργου του Αριστοφάνη:

the Peloponnesian War between Athens and Sparta.

ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ανάμεσα στην Αθήνα και στην Σπάρτη.

In Peace, written in 421 BC,

Στην «Ειρήνη», που γράφτηκε το 421 προ Χριστού,

a middle-aged Athenian frees the embodiment of peace from a cave,

ένας μεσήλικας Αθηναίος ελευθερώνει την ενσάρκωση της ειρήνης από μια σπηλιά,

where she’d been exiled by profiteering politicians.

όπου την είχαν εξορίσει οι κερδοσκόποι πολιτικοί.

Then, in the aftermath of a crushing naval defeat for Athens in 411 BC,

Τότε, ύστερα από μια συντριπτική ναυτική ήττα για την Αθήνα το 411 προ Χριστού,

Aristophanes wrote "Lysistrata."

ο Αριστοφάνης έγραψε την «Λυσιστράτη».

In this play, the women of Athens grow sick of war

Στο έργο, οι γυναίκες της Αθήνας βαρέθηκαν τον πόλεμο

and go on a sex strike until their husbands make peace.

και κατεβαίνουν σε σεξουαλική απεργία, ώσπου οι άντρες τους να κάνουν ειρήνη.

Other plays use similarly fantastic scenarios to skewer topical situations,

Άλλα έργα έχουν παρόμοια φανταστικά σενάρια για να θίξουν επίκαιρα θέματα,

such as in "Clouds,"

όπως στις «Νεφέλες»,

where Aristophanes mocked fashionable philosophical thinking.

όπου ο Αριστοφάνης κοροϊδεύει την μοντέρνα φιλοσοφική σκέψη.

The hero Strepsiades enrolls in Socrates’s new philosophical school,

Ο ήρωας Στρεψιάδης γράφεται στην νέα φιλοσοφική σχολή του Σωκράτη,

where he learns how to prove that wrong is right

όπου μαθαίνει πώς να αποδεικνύει ότι το λάθος είναι το σωστό

and that a debt is not a debt.

και ότι το χρέος δεν είναι χρέος.

No matter how outlandish these plays get, the heroes always prevail in the end.

Όσο παράξενα και να είναι τα έργα, οι ήρωες πάντα επικρατούν στο τέλος.

Aristophanes also became the master of the parabasis,

Ο Αριστοφάνης έγινε επίσης ο άρχων της παράβασης,

a comic technique where actors address the audience directly,

μιας κωμικής τεχνικής όπου οι ηθοποιοί απευθύνονται απευθείας στο κοινό,

often praising the playwright or making topical comments and jokes.

συχνά υμνώντας τον συγγραφέα ή κάνοντας επίκαιρα σχόλια και αστεία.

For example, in "Birds,"

Για παράδειγμα, στις «Όρνιθες»,

the Chorus takes the role of different birds

ο Χορός παίρνει το ρόλο διάφορων πουλιών

and threatens the Athenian judges that if their play doesn’t win first prize,

κι απειλεί τους Αθηναίους δικαστές ότι αν το έργο τους δεν κερδίσει το πρώτο βραβείο

they’ll defecate on them as they walk around the city.

θα αφοδεύσουν πάνω τους καθώς περπατούν στην πόλη.

Perhaps the judges didn’t appreciate the joke,

Ίσως οι δικαστές δεν εκτίμησαν το αστείο,

as the play came in second.

καθώς το έργο ήρθε δεύτερο.

By exploring new ideas

Εξερευνώντας καινούριες ιδέες

and encouraging self-criticism in Athenian society,

και ενθαρρύνοντας την αυτοκριτική στην Αθηναϊκή κοινωνία,

Aristophanes not only mocked his fellow citizens,

ο Αριστοφάνης όχι μόνο κορόιδευε τους συμπολίτες φίλους του,

but he shaped the nature of comedy itself.

αλλά διαμόρφωσε τη φύση της ίδιας της κωμωδίας.

Hailed by some scholars as the father of comedy,

Μερικοί λόγιοι τον θεωρούσαν πατέρα της κωμωδίας,

his fingerprints are visible upon comic techniques everywhere,

και τα ίχνη του είναι ορατά πάνω σε όλες τις κωμικές τεχνικές,

from slapstick

στο χονδροειδές χιούμορ, στις διπλές διανομές,

to double acts

to impersonations

στις μιμήσεις στην πολιτική σάτιρα.

to political satire.

Through the praise of free speech and the celebration of ordinary heroes,

Μέσα από την ύμνηση του ελεύθερου λόγου και τον εορτασμό των απλών ηρώων,

his plays made his audience think while they laughed.

τα έργα του έκαναν το κοινό να σκέφτεται, καθώς γελούσε.

And his retort to Kleon in 425 BC still resonates today:

Η απάντησή του στον Κλέωνα το 425 προ Χριστού

έχει απήχηση και σήμερα:

“I’m a comedian, so I’ll speak about justice,

«Είμαι κωμικός, έτσι θα μιλήσω για δικαιοσύνη,

no matter how hard it sounds to your ears.”

ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά ακούγεται στα αυτιά σου».