Learn English with Mr Duncan - Lesson Five / How to ask a question

In everyday speech, there will be moments when you need information.

در گفتار روزمره، لحظاتی وجود خواهد داشت که به اطلاعات نیاز دارید.

You will need to ask a question.

شما باید یک سوال بپرسید.

The action of asking something is common

عمل پرسیدن چیزی زمانی رایج است که

when a person needs or requires information fast.

شخص به اطلاعات سریع نیاز دارد یا به آن نیاز دارد .

A direct question can be a request or an inquiry.

یک سوال مستقیم می تواند یک درخواست یا یک پرس و جو باشد.

A request is often made in the form of a question.

درخواست اغلب در قالب یک سوال مطرح می شود.

“May I open a window?”

«می‌توانم پنجره‌ای را باز کنم؟»

“Can I borrow your pen?”

"آیا می توانم قلم شما را قرض بگیرم؟"

“Is it possible to see you tomorrow?”

"آیا امکان دارد فردا شما را ببینم؟"

All those questions are requests.

همه آن سوالات درخواست هستند.

One person is asking another for a direct answer

یک نفر از دیگری برای پاسخ مستقیم

to a request.

به یک درخواست می خواهد.

A question can be in the form

یک سوال می تواند به صورت

of asking for information.

درخواست اطلاعات باشد.

A direct form of question is described as interrogative.

شکل مستقیم سوال به عنوان پرسشی توصیف می شود.

For example; asking for a reason why a person did something.

مثلا؛ پرسیدن دلیل برای انجام کاری

When asking someone where they were at a certain time is interrogative.

وقتی از کسی بپرسیم که در یک زمان مشخص کجا بوده اند، بازجویی است.

“Where were you last night?”

"دیشب کجا بودی؟"

“What have you done with my money?”

"با پول من چه کردی؟"

“Where did you hide the treasure?”

"گنج را کجا پنهان کردی؟"

To demand an answer is to ask an interrogative question.

درخواست پاسخ، پرسیدن یک سوال استفهامی است.

Any sentence Using ‘What’,

هر جمله ای که از «چه»،

‘Why’, ‘How’, ‘Who’, ‘When’...

«چرا»، «چگونه»، «چه کسی»، «وقتی»...

‘Where’, can be described as interrogative.

«کجا» استفاده کند، می تواند به عنوان پرسشی توصیف شود.

This is very different from a request,

این با درخواستی

which is seen as non interrogative.

که به عنوان غیر استفهامی تلقی می شود بسیار متفاوت است.

You might say that a request is a polite way of demanding something.

ممکن است بگویید که درخواست روشی مؤدبانه برای مطالبه چیزی است.

‘May I?’

«می‌توانم؟»

‘Could you?’ ‘Will you?’

«می‌توانی؟» «می‌توانی؟» «

‘Can I?’

می‌توانم؟»

‘Is it okay if...?’

«اشکالی ندارد اگر...؟»

Of course,

البته،

any question needs an answer.

هر سؤالی نیاز به پاسخ دارد.

But sometimes the answer does not come straight away.

اما گاهی اوقات پاسخ بلافاصله به دست نمی آید .

You might have to wait for a reply.

شاید باید منتظر پاسخ باشید.

The answer is... ‘reply’

پاسخ این است ... «پاسخ»

‘respond’ (the response) ‘retort’...

«پاسخ» (پاسخ) «retor»...

Act in response. (To reply)

در پاسخ عمل کنید. (برای پاسخ)

The person being asked will give their reply.

شخصی که از او خواسته می شود پاسخ خود را خواهد داد.

The words reply and answer can

کلمات پاسخ و پاسخ را می توان به

be used as given or received.

عنوان داده یا دریافت استفاده کرد.

You ask...

شما بپرسید ...

I reply.

من پاسخ می دهم.

I reply to your question.

من به سوال شما پاسخ می دهم.

You receive my reply.

شما پاسخ من را دریافت می کنید.

The person asking will wait for a reply.

شخص درخواست کننده منتظر پاسخ خواهد ماند.

There might be a time

ممکن است زمانی باشد

when a question is put forward without needing a response or reply.

که یک سوال بدون نیاز به پاسخ یا پاسخ مطرح شود.

This is a rhetorical question.

این یک سوال بلاغی است.

Something said in the form of a question,

چیزی که در قالب سؤال گفته می شود،

but not requiring an answer is rhetorical.

اما نیازی به پاسخ نیست، بلاغی است.

“Could this day get any worse?”

"آیا این روز می تواند بدتر شود؟"

“Why do bad things always happen to me?”

"چرا همیشه اتفاقات بد برای من می افتد؟"

“Where did my life go wrong?”

"کجا زندگی من اشتباه رفت؟"

“Was my performance really that bad?”

"آیا عملکرد من واقعا آنقدر بد بود؟"

“Where do I go from here?”

"از اینجا کجا برم؟"

The rhetorical statement is normally used

گزاره بلاغی معمولاً

when a moment of annoyance or frustration takes place.

زمانی استفاده می‌شود که لحظه‌ای از دلخوری یا ناامیدی رخ دهد.

You ask a question, sometimes to yourself.

گاهی از خودت یه سوال میپرسی

There is no need for an answer.

نیازی به پاسخ نیست.

It is a rhetorical question.

این یک سوال بلاغی است.

Before asking a question,

قبل از پرسیدن سوال،

you might say, ‘Can I ask you something?’

ممکن است بگویید: «می‌توانم چیزی از شما بپرسم؟»

Which itself is a request.

که خود یک درخواست است.

Sometimes more than one answer is required or needed.

گاهی اوقات بیش از یک پاسخ مورد نیاز یا مورد نیاز است.

You might need more information in the answer.

ممکن است در پاسخ به اطلاعات بیشتری نیاز داشته باشید .

You might need to ask another question.

شاید لازم باشد سوال دیگری بپرسید.

This is often described as a follow-up question.

این اغلب به عنوان یک سوال بعدی توصیف می شود .

A question can be described as a query.

یک سوال را می توان به عنوان یک پرس و جو توصیف کرد.

A general question about something is a query.

یک سوال کلی در مورد چیزی یک پرس و جو است.

One problem with asking a question is waiting for the reply.

یکی از مشکلات پرسیدن سوال، انتظار برای پاسخ است.

You might not get the response that you wanted.

ممکن است پاسخی را که می خواستید دریافت نکنید.

The reply might be negative.

ممکن است پاسخ منفی باشد

“Will you marry me?”

"آیا با من ازدواج می کنی؟"

“How well did I do?”

"چقدر خوب کار کردم؟"

“Have I got the job?”

"آیا کار را پیدا کرده ام؟"

“Do you still love me?”

"هنوز دوستم داری؟"

So the next time you ask a question,

بنابراین دفعه بعد که سوالی پرسیدید،

remember to be ready for the response.

به یاد داشته باشید که برای پاسخ آماده باشید.

For it might not be the answer...

چون ممکن است جوابی نباشد...

you were hoping for.

شما امیدوار بودید.