How isolation fuels opioid addiction | Rachel Wurzman

Çeviri: Abdurrahman Özgür Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

What does it mean to be normal?

Normal olmak ne anlama gelir?

And what does it mean to be sick?

Peki hasta olmak ne anlama gelir?

I've asked myself this question from the time I was about seven,

Yedi yaşında bana Tourette sendromu tanısı koyulduğundan bu yana

when I was diagnosed with Tourette syndrome.

kendime bu soruyu sordum.

Tourette's is a neurological disorder

Tourette nörolojik bir rahatsızlıktır

characterized by stereotyped movements I perform against my will, called tics.

ve istek dışı yapılan, tik adı verilen stereotipik hareketlerle nitelendiriir.

Now, tics are technically involuntary,

Tikler, benden yana bir bilinçli farkındalık ya da kasıt olmadan

in the sense that they occur without any conscious attention

gerçekleşmeleri bakımından teknik olarak istemsizdir.

or intention on my part.

But there's a funny thing about how I experience tics.

Ancak tikleri nasıl deneyimlediğime dair komik bir şey var.

They feel more unvoluntary than involuntary,

İstemsizden çok istem dışı olduklarını hissediyorum

because I still feel like it's me moving my shoulder,

çünkü omzumu kendim hareket ettiriyorum gibi hissediyorum,

not some external force.

dışsal bir güç değil.

Also, I get this uncomfortable sensation, called premonitory urge,

Ayrıca uyarıcı dürtü adı verilen bir rahatsız bir his duyuyorum

right before tics happen,

tik gerçekleşmeden hemen önce

and particularly when I'm trying to resist them.

ve özellikle onlara direnmeye çalıştığımda.

Now, I imagine most of you out there understand what I'm saying,

Şimdi, sanıyorum ki çoğunuz neden bahsettiğimi anlıyorsunuz,

but unless you have Tourette's, you probably think you can't relate.

ancak eğer Tourette sendromunuz yoksa, belki de kavrayamadığınızı düşünüyorsunuz.

But I bet you can.

Ama bahse varım kavrayabilirsiniz.

So, let's try a little experiment here and see if I can give you

Öyleyse, burada küçük bir deney yapalım ve görelim size benim deneyimimin

a taste of what my experience feels like.

nasıl hissettirdiğini tattırabilecek miyim.

Alright, ready?

Pekâlâ hazır mısınız?

Don't blink.

Göz kırpmayın.

No, really, don't blink.

Hayır, sahiden, göz kırpmayın.

And besides dry eyes, what do you feel?

Kuru gözler dışında ne hissediyorsunuz?

Phantom pressure?

Hayali bir baskı?

Eyelids tingling?

Göz kapaklarında karıncalanma?

A need?

Bir ihtiyaç?

Are you holding your breath?

Nefesinizi tutuyor musunuz?

(Laughter)

(Kahkahalar)

Aha.

İşte.

(Laughter)

(Kahkahalar)

That's approximately what my tics feels like.

Tiklerim aşağı yukarı böyle hissettiriyor.

Now, tics and blinking, neurologically speaking, are not the same,

Şimdi, tikler ve göz kırpma nörolojik açıdan aynı değiller

but my point is that you don't have to have Tourette's

ama anlatmak istediğim, benim uyarıcı dürtülerimin hissini kavrayabilmek için

to be able to relate to my experience of my premonitory urges,

Tourette'iniz olmasının gerekmediğidir

because your brain can give you similar experiences and feelings.

çünkü beyniniz size benzer deneyimler ve hisler verebilir.

So, let's shift the conversation from what it means to be normal versus sick

Peki, konuşmayı normal olmak ve hasta olmak nedir sorusundan

to what it means that a majority of us are both normal and sick.

çoğumuzun hem normal hem hasta olması ne anlama gelir sorusuna kaydıralım.

Because in the final analysis, we're all humans

Çünkü sonuç olarak hepimiz insanız

whose brains provide for a spectrum of experiences.

ve beyinlerimiz bir spektrumda deneyim sunar.

And everything on that spectrum of human experiences

Ve bu insan deneyimleri spektrumundaki her şey

is ultimately produced by brain systems

nihayetinde bir spektrum boyu farklı durumlar üstlenen

that assume a spectrum of different states.

beyin sistemleri tarafından üretilir.

So again, what does it mean to be normal,

Öyleyse normal olmak ne anlama gelir

and what does it mean to be sick,

ve hasta olmak ne anlama gelir,

when sickness exists on the extreme end of a spectrum of normal?

hastalık, normallik spektrumunun uzak bir ucunda yer alıyorsa?

As both a researcher who studies differences in how individuals' brains

Hem beyinlerin kendilerini nasıl düzenlediği ve yeniden yapılandırdığı

wire and rewire themselves,

üzerine çalışan bir araştırmacı olarak

and as a Touretter with other related diagnoses,

hem de Tourette'li ve alakalı diğer tanıları olan biri olarak

I have long been fascinated by failures of self-regulation

otokontrolün dürtüsel ve kompulsif davranış spektrumları

on the impulsive and compulsive behavioral spectrums.

üzerindeki başarısızlığı beni uzun zamandır etkilemiştir.

Because so much of my own experience of my own body

Zira kendi bedenim ve davranışlarımla ilgili deneyimimin büyük çoğunluğu

and my own behavior

has existed all over that map.

o haritanın her yerinde bulunuyordu.

So with the spotlight on the opioid crisis,

Opioid krizinin ön plana çıktığı bu dönemde

I've really found myself wondering lately:

şunu merak etmeye başladım:

Where on the spectrum of unvoluntary behavior

Opioid ağrıkesici ve eroin bağımlılığı gibi bir şeyi

do we put something like abusing opioid painkillers or heroin?

istem dışı davranışlar spektrumunda nereye yerleştiririz?

By now, we all know that the opioid crisis and epidemic is out of control.

Şu an hepimiz opioid krizi ve salgınının kontrolden çıkmış olduğunu biliyoruz.

Ninety-one people die every day in this country from overdose.

Bu ülkede her gün 91 kişi doz aşımından hayatını kaybediyor.

And between 2002 and 2015,

Ve 2005 ila 2015 yılları arasında

the number of deaths from heroin increased by a factor of six.

eroinden ölüm sayıları dört kat arttı.

And something about the way that we treat addiction isn't working,

Bağımlılığı nasıl tedavi ettiğimizle ilgili yürümeyen bir şey var

at least not for everyone.

en azından herkes için.

It is a fact that people suffering from addiction

Şu bir gerçektir ki bağımlılıktan muzdarip kişiler

have lost free will

özgür iradelerini kaybetmiştir,

when it comes to their behavior around drugs, alcohol, food

uyuşturucu, alkol, yemek

or other reward-system stimulating behaviors.

veya ödül sistemini uyaran diğer davranışlar konusunda.

That addiction is a brain-based disease state

Bağımlılığın beyin-temelli bir hastalık durumu olduğu

is a medical, neurobiological reality.

medikal ve nörolojik bir gerçektir.

But how we relate to that disease --

Ancak bu hastalığa nasıl baktığımız

indeed, how we relate to the concept of disease when it comes to addiction --

ve tabii bağımlılığa gelince hastalık kavramına nasıl baktığımız

makes an enormous difference for how we treat people with addictions.

bağımlılıkları olan kişileri nasıl tedavi ettiğimizde muazzam bir fark yaratır.

So, we tend to think of pretty much everything we do as entirely voluntary.

Yaptığımız aşağı yukarı her şeyin tamamen istemli olduğunu düşünmeye meyilliyiz.

But it turns out that the brain's default state

Ancak görünen o ki beynin olağan durumu

is really more like a car idling in drive than a car in park.

boştaki bir araçtan çok park vitesindeki bir araca benziyor.

Some of what we think we choose to do

Tercihimizle yaptığımızı düşündüklerimizin bir kısmı

is actually things that we have become programmed to do

aslında freni bırakınca yapmaya programlı

when the brakes are released.

hâle geldiğimiz şeylerdir.

Have you ever joked that your brain was running on autopilot?

Hiç beyninizin otomatik pilotta çalıştığı hakkında bir şaka yaptınız mı?

Guess what?

Bilin bakalım?

It probably was.

Muhtemelen öyle çalışıyordu.

OK?

Tamam?

And the brain's autopilot is in a structure called the striatum.

Ve beynin otopilotu striyatum adı verilen bir yapıdadır.

So the striatum detects emotional and sensory motor conditions

Striyatum duygusal durumu ve duyusal motor durumu tespit eder

and it knows to trigger whatever behavior you have done most often

ve geçmişte aynı şartlarda en çok hangi davranışta bulunduysanız onu tetikler.

in the past under those same conditions.

Do you know why I became a neuroscientist?

Neden bir sinirbilimci olduğumu biliyor musunuz?

Because I wanted to learn what made me tick.

Beni te'tik'leyen şeyi bulmak için.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Thank you, thank you.

Teşekkürler, teşekkürler.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I've been wanting to use that one in front of an audience for years.

Yıllardır bunu izleyici karşısında kullanmak istiyordum.

(Applause)

(Alkışlar)

So in graduate school, I studied genetic factors

Üniversitede eğitimimi gelişme evresinde striyatuma bağlanmayı

that orchestrate wiring to the striatum during development.

düzenleyen genetik faktörler üzerine aldım.

And yes, that is my former license plate.

Evet, o benim daha önceki plakam.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And for the record, I don't recommend

Bilginiz olsun, hiçbir doktora öğrencisine

any PhD student get a license plate with their thesis topic printed on it,

tez konuları yazılı bir plaka almalarını önermiyorum,

unless they're prepared for their experiments not to work

tabi eğer gelecek iki yıl deneylerinin yürümemesine hazırlarsa.

for the next two years.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I eventually did figure it out.

Ben de sonunda anladım.

So, my experiments were exploring how miswiring in the striatum

Neyse deneylerim striyatumdaki yanlış bağlantılarla kompülsif davranışların

relates to compulsive behaviors.

nasıl bir ilişkisi olduğunu inceliyordu.

Meaning, behaviors that are coerced

Kompülsif yani zoraki olan ve

by uncomfortable urges you can't consciously resist.

bilinçli olarak direnemediğimiz rahatsız dürtüler.

So I was really excited when my mice developed

Farelerim kompülsif davranış geliştirdiğinde

this compulsive behavior,

oldukça heyecanlandım.

where they were rubbing their faces and they couldn't seem to stop,

Yüzlerini ovalıyor ve bunu durduramıyor gibi görünüyorlardı,

even when they were wounding themselves.

kendilerini yaraladıklarında bile.

OK, excited is the wrong word,

Pekâlâ, heyecanlanmak yanlış kelime oldu,

I actually felt terrible for them.

onlar için sahiden de üzüldüm.

I thought that they had tics, evidence of striatal miswiring.

Striatumda yanlış bağlantının kanıtı olan tiklere sahip olduklarını

And they were compulsive,

ve kompülsif olduklarını düşündüm.

but it turned out, on further testing,

Ama ilerleyen testlerde

that these mice showed an aversion to interacting

bu farelerin diğer yabancı farelerle etkileşimde bulunmaktan ve onları

and getting to know other unfamiliar mice.

tanımaktan kaçındıkları ortaya çıktı.

Which was unusual, it was unexpected.

Bu durum olağandışı ve beklenmedikti.

The results implied that the striatum,

Sonuçlar kesin olarak kompülsif-spektrum rahatsızlıklarında etkili olan striatumun

which, for sure, is involved in compulsive-spectrum disorders,

is also involved in human social connection and our ability to --

aynı zamanda insan sosyal bağlarıyla ve bağlanma becerimiz --

not human social connection, but our ability to connect.

insan sosyal bağları değil ama bağlanma becerimizle de ilişkili olduğunu gösterdi.

So I delved deeper,

Bunun üzerine ben de sosyal nörobilim

into a field called social neuroscience.

adında bir alanda yoğunlaştım.

And that is a newer, interdisciplinary field,

Bu daha yeni, disiplinlerarası bir alan

and there I found reports that linked the striatum

ve burada striatumu yalnızca farelerdeki sosyal anomalilere değil

not just to social anomalies in mice,

aynı zamanda insanlardakine de bağlayan çalışmalar buldum.

but also in people.

As it turns out, the social neurochemistry in the striatum

Görünen o ki striyatumdaki sosyal nörokimya

is linked to things you've probably already heard of.

büyük ihtimalle daha önce duyduğunuz şeylerle ilişkili.

Like oxytocin,

Örneğin oksitosin gibi,

which is that hormone that makes cuddling feel all warm and fuzzy.

bu hormon sarılmayı huzur verici kılar.

But it also implicates signaling at opioid receptors.

Ama aynı zamanda opioid reseptörlerinde bir sinyal gönderimini işaret eder.

There are naturally occurring opioids in your brain

Beyninizde doğal olarak oluşan opioidler vardır,

that are deeply linked to social processes.

ve bunlar sosyal süreçlerle derinden ilişkilidir.

Experiments with naloxone, which blocks opioid receptors,

Opioid reseptörlerini bloke eden naloksonla yapılan deneyler

show us just how essential this opioid-receptor signaling is

bize opioid-reseptörü sinyallerinin sosyal etkileşim için ne kadar vazgeçilmez

to social interaction.

olduğunu göstermiştir.

When people are given naloxone -- it's an ingredient in Narcan,

İnsanlara verildiğinde nalokson -- Narcan'ın bir bileşendir,

that reverses opioid overdoses to save lives.

opioid dozaşımlarını tersine çevirir ve hayat kurtarır.

But when it's given to healthy people,

Ancak sağlıklı insanlara verildiğinde

it actually interfered with their ability to feel connected

onların halihazırda tanıdıkları ve önemsedikleri

to people they already knew and cared about.

insanlara karşı bağlı hissetme kabiliyetlerini etkiledi.

So, something about not having opioid-receptor binding

Yani, opioid reseptörü bağlantısına sahip olmamakla ilgili bir şey

makes it difficult for us to feel the rewards of social interaction.

sosyal etkileşimin sağladığı ödülü hissetmemizi güçleştiriyor.

Now, for the interest of time,

Eldeki zamanı göz önüne alarak

I've necessarily gotten rid of some of the scientific details,

bazı bilimsel detayları es geçtim

but briefly, here's where we're at.

ancak özetle, şuradayız;

The effects of social disconnection through opioid receptors,

Sosyal bağlantısızlığın opioid reseptörleri üzerinden etkileri,

the effects of addictive drugs

bağımlılık yapan uyuşturucuların etkileri

and the effects of abnormal neurotransmission

ve anormal sinir iletiminin istemsiz hareketler

on involuntary movements and compulsive behaviors

ve kompülsif davranışlar üzerinde etkileri

all converge in the striatum.

hepsi striyatumda birleşiyor.

And the striatum and opioid signaling in it

Ve striyatumla içindeki opioid sinyalleşmesinin

has been deeply linked with loneliness.

yalnızlıkla derinden ilişkilendirilmiştir.

When we don't have enough signaling at opioid receptors,

Opioid reseptörlerimizde yeterli sinyalleşme olmadığında, önemsediğimiz

we can feel alone in a room full of people we care about and love, who love us.

sevdiğimiz ve bizi seven insanlarla dolu bir odada bile yalnız hissedebiliriz.

Social neuroscientists, like Dr. Cacioppo at the University of Chicago,

Chicago Üniversitesi'nden Dr. Cacioppo gibi sosyal sinirbilimciler

have discovered that loneliness is very dangerous.

yalnızlığın çok tehlikeli olduğunu keşfettiler

And it predisposes people

ve insanları spektrumlar dolusu fiziksel ve ruhsal hastalıklara yatkınlaştırdığını.

to entire spectrums of physical and mental illnesses.

Think of it like this: when you're at your hungriest,

Şunun gibi düşünün: en aç olduğunuz zaman

pretty much any food tastes amazing, right?

neredeyse her yiyeceğin tadı muhteşem gelir, değil mi?

So similarly, loneliness creates a hunger in the brain

Benzer şekilde, yalnızlık da beyinde bir açlık yaratır

which neurochemically hypersensitizes our reward system.

ve bu ödül sistemimizi nörokimyasal olarak aşırı duyarlı hâle getirir.

And social isolation acts through receptors

Ve sosyal izolasyon bu doğal olarak oluşan opioidlerle diğer sosyal sinirileticilerin

for these naturally occurring opioids and other social neurotransmitters

to leave the striatum in a state

reseptörleri üzerinden striyatumu ödül ve keyif sinyali veren şeylere karşı

where its response to things that signal reward and pleasure

is completely, completely over the top.

aşırı derecede fazla tepki verecek bir hâle getirir.

And in this state of hypersensitivity,

Ve bu aşırı duyarlılık durumunda

our brains signal deep dissatisfaction.

beynimiz derin bir tatminsizliğin sinyallerini verir.

We become restless, irritable and impulsive.

Huzursuz, fevri ve dürtüsel bir hâle geliriz.

And that's pretty much when I want you to keep the bowl of Halloween chocolate

İşte aşağı yukarı o zaman Cadılar Bayramı çikolatası kasesini benden uzakta,

entirely across the room for me, because I will eat it all.

odanın öbür ucunda tutmanızı istiyorum, yoksa hepsini yerim.

I will.

Yaparım bunu.

And that brings up another thing that makes social disconnection

Ve bu da sosyal bağlantısızlığı bu kadar tehlikeli yapan başka bir şeyi öne çıkarır

so dangerous.

If we don't have the ability to connect socially,

Eğer sosyal bağlantı kurma kabiliyetimiz yoksa

we are so ravenous for our social neurochemistry to be rebalanced,

sosyal nörokimyamızın tekrar dengelenmesi için öylesine açızdır ki

we're likely to seek relief from anywhere.

yardımı herhangi bir yerden almaya yatkınızdır.

And if that anywhere is opioid painkillers or heroin,

Ve bu herhangi bir yer opioid ağrı kesiciler veya eroin ise,

it is going to be a heat-seeking missile for our social reward system.

sosyal ödül sistemimiz için bu güdümlü bir füze gibi olacaktır.

Is it any wonder people in today's world are becoming addicted so easily?

Günümüz dünyasında insanların kolayca bağımlı olması şaşırtıcı bir şey midir?

Social isolation --

Sosyal izolasyon --

excuse me --

afedersiniz --

contributes to relapse.

tekrarlamaya sebep olur.

Studies have shown that people who tend to avoid relapse

Araştırmalar göstermiştir ki tekrarlamadan kaçınabilen insanlar

tend to be people who have broad, reciprocal social relationships

daha geniş ve karşılıklı sosyal ilişkilere sahiptir

where they can be of service to each other,

ve bu ilişkilerde birbirlerine yardımcı olabilirler.

where they can be helpful.

Being of service lets people connect.

Bu insanların bağlanmasına imkân tanır.

So --

Öyleyse --

if we don't have the ability to authentically connect,

eğer gerçek bağ kurabilme kabiliyetimiz yoksa

our society increasingly lacks this ability to authentically connect

toplumumuz da gittikçe bu gerçek bağ kurabilme kabiliyetinden

and experience things that are transcendent and beyond ourselves.

ve aşkın ve bizden üstün şeyleri deneyimleyebilmekten mahrum kalır.

We used to get this transcendence

Önceden bu aşkınlığı

from a feeling of belonging to our families and our communities.

ailemize ve toplumumuza ait olmak hissinden alırdık.

But everywhere, communities are changing.

Ama her yerde toplumlar değişiyor.

And social and economic disintegration is making this harder and harder.

Ve bu sosyal ve ekonomik çözünme bunu gittikçe zor hale getiriyor.

I'm not the only person to point out

Şunu öne süren tek kişi ben değilim;

that the areas in the country most economically hard hit,

ülkede ekonomik olarak en çok sıkıntı yaşayan, insanların

where people feel most desolate about their life's meaning,

hayatlarının anlamı konusunda oldukça kimsesiz hissettiği bölgeler

are also the places

aynı zamanda

where there have been communities most ravaged by opioids.

opioidlerin harap ettiği toplulukların bulunduğu bölgelerdir.

Social isolation acts through the brain's reward system

Sosyal izolasyonun beynin ödül sistemi üzerinde

to make this state of affairs literally painful.

bu gidişatı tam anlamıyla acı verici kılacak bir etkisi vardır.

So perhaps it's this pain, this loneliness,

Belki de bu acı, bu yalnızlık,

this despondence

bu umutsuzluktur

that's driving so many of us to connect with whatever we can.

bir çoğumuzu ne bulursak onunla bağlanmaya iten şey.

Like food.

Örneğin yemeğe.

Like handheld electronics.

Veya elimizdeki elektronik cihazlara.

And for too many people, to drugs like heroin and fentanyl.

Ve bir çok insan için de eroin ya da fetanil gibi uyuşturuculara.

I know someone who overdosed, who was revived by Narcan,

Aşırı doz kullanıp sonra Narcan ile hayata döndürülen birini tanıyorum,

and she was mostly angry that she wasn't simply allowed to die.

en çok ölmesine izin verilmediği için öfkeliydi.

Imagine for a second how that feels, that state of hopelessness, OK?

Bir an bunun nasıl hissettirdiğini, bu noktada bir umutsuzluğu düşünün, tamam mı?

But the striatum is also a source of hope.

Ancak striyatum aynı zamanda bir umut kaynağıdır da.

Because the striatum gives us a clue of how to bring people back.

Çünkü insanları nasıl geri döndüreceğimiz konusunda bize bir ipucu verir.

So, remember that the striatum is our autopilot,

Hatırlayın, striyatum bizim otopilotumuz, ve alışkanlıklarla davranışları yönetiyor

running our behaviors on habit,

and it's possible to rewire, to reprogram that autopilot,

ve bu otopilotu yeniden bağlamak, programlamak mümkün,

but it involves neuroplasticity.

ama bu nöroplastisiteyi içerir.

So, neuroplasticity is the ability of brains

Nöroplastisite, beyinlerin kendilerini

to reprogram themselves,

yeniden programlama ve bağlantı oluşturma kabiliyetidir,

and rewire themselves, so we can learn new things.

bu sayede yeni şeyler öğrenebiliriz.

And maybe you've heard the classic adage of plasticity:

Plastisiteye dair klasik deyişi belki duymuşsunuzdur:

neurons that fire together, wire together.

birlikte ateşlenen nöronlar, birlikte bağlanır.

Right?

Değil mi?

So we need to practice social connective behaviors

Bu yüzden, kompülsif davranışları yerine sosyal olarak birleştirici davranışlar

instead of compulsive behaviors, when we're lonely,

gerçekleştirmemiz gerek yalnız kaldığımızda

when we are cued to remember our drug.

ya da uyuşturucumuzu hatırladığımızda.

We need neuronally firing repeated experiences

Nöronları ateşleyen tekrarlanmış deneyimlere ihtiyacımız var

in order for the striatum to undergo that necessary neuroplasticity

ki striyatum ihtiyacımız olan nöroplastisiteyi yaşayabilsin,

that allows it to take that "go find heroin" autopilot offline.

ve böylece "git eroin bul" diyen otopilotu devredışı bırakabilsin.

And what the convergence of social neuroscience, addiction

Sosyal sinirbilim, bağımlılık ve kompülsif-spektrum rahatsızlıklarının

and compulsive-spectrum disorders in the striatum suggests

striyatumda birleşmesi

is that it's not simply enough

striyatuma sadece kompülsif dürtülere

to teach the striatum healthier responses to compulsive urges.

karşı sağlıklı tepkiler öğretmenin yetmediğini göstermektedir.

We need social impulses to replace drug-cued compulsive behaviors,

Sosyal dürtülerin, uyuşturucu temelli kompülsif davranışları değiştirmesi gerek

because we need to rebalance, neurochemically, our social reward system.

çünkü sosyal ödül sistemimizi nörokimyasal olarak tekrar dengelememiz gerek.

And unless that happens,

Bu olmadığı sürece

we're going to be left in a state of craving.

bir açlık durumunda takılıp kalmış olacağız.

No matter what besides our drug we repeatedly practice doing.

Uyuşturucu kullanmakla birlikte ne yapmaya devam edersek edelim.

I believe that the solution to the opioid crisis

İnanıyorum ki opioid krizinin çözümü

is to explore how social and psychospiritual interventions

sosyal ve psikospiritüel müdahalelerin nasıl

can act as neurotechnologies in circuits

sosyal ve uyuşturucu-temelli ödüllendirmeleri işleyen devreler için

that process social and drug-induced rewards.

nöroteknolojiler olarak işleyebildiğini keşfetmekten geçmektedir.

One possibility is to create and study scalable tools

Bir olasılık ise insanların psikospiritüel pratikler yoluyla tedavi konusunda

for people to connect with one another

ortak çıkar üzerinde birbirleriyle bağlanmaları için

over a mutual interest

ölçeklenebilir araçlar yaratıp

in recovery through psychospiritual practices.

bunlarla çalışmaktır.

And as such, psychospiritual practice could involve anything

Böyle bir psikospiritüel pratik her şeyi içerebilir;

from people getting together as megafans of touring jam bands,

gezici müzik gruplarının büyük hayranları olarak bir araya gelmek

or parkour jams, featuring shared experiences of vulnerability

veya paylaşılan zafiyet ve kişisel gelişim deneyimlerini içeren parkur etkinlikleri

and personal growth,

or more conventional things, like recovery yoga meetups,

veya daha bilindik şeyler, mesela yoga terapi toplantıları,

or meetings centered around more traditional conceptions

ya da daha geleneksel spiritüel deneyim kavrayışlarına odaklanan toplanmalar.

of spiritual experiences.

But whatever it is,

Ancak her ne olursa olsun,

it needs to activate

bunun striyatumdaki

all of the neurotransmitter systems in the striatum

sosyal bağlantıların işlenmesinde rol alan

that are involved in processing social connection.

siniriletici sistemlerin tamamını etkinleştirmesi gerek.

Social media can't go deep enough for this.

Sosyal medya bunun için yeterli derinliği veremez.

Social media doesn't so much encourage us to share,

Sosyal medya bizi karşılaştırmaya teşvik ettiği kadar

as it does to compare.

paylaşmaya teşvik etmiyor.

It's the difference between having superficial small talk with someone

Buradaki fark, biriyle yüzeysel bir havadan sudan konuşma yapmak ile

and authentic, deeply connected conversation with eye contact.

gerçek, derinden bağlı ve göz teması olan bir şekilde sohbet etmek arasındaki fark.

And stigma also keeps us separate.

Ayrıca yaftalama da bizi ayrı tutan şeylerden biri.

There's a lot of evidence that it keeps us sick.

Bizi hasta bıraktığı yönünde birçok bulgu mevcut.

And stigma often makes it safer for addicts to connect with other addicts.

Ve yafta çoğu zaman bağımlılar için diğer bağımlılarla bağlantıyı daha güvenli kılar

But recovery groups centered around reestablishing social connections

Ancak sosyal bağları yeniden kurmayı merkez alan terapi grupları

could certainly be inclusive of people who are seeking recovery

çeşitli ruhsal sağlık sorunları için çözüm arayan insanları içinde bulundurabilir.

for a range of mental health problems.

My point is, when we connect around what's broken,

Vurgulamak istediğim nokta şu; sorunlu olan şeyin etrafında bağlandığımızda

we connect as human beings.

insanlar olarak bağlanırız.

We heal ourselves from the compulsive self-destruction

Kendimizi bağlantısızlığın acısına karşı tepkimiz olan

that was our response to the pain of disconnection.

kompülsif olarak kendimize zarar verme eyleminden kurtarırız.

When we think of neuropsychiatric illnesses as a spectrum of phenomenon

Nöropsikiyatrik hastalıkları, bizi insan yapan şeyin bir parçası olan

that are part of what make us human,

olguların bir spektrumu olarak düşünürsek

then we remove the otherness of people who struggle with self-destruction.

kendine zarar verme ile boğuşan insanların yabancılıklarını gidermiş oluruz.

We remove the stigma

Yaftalama ve önyargıyı gidermiş oluruz,

between doctors and patients and caregivers.

doktorlar, hastalar ve bakıcılar arasında olan.

We put the question of what it means to be normal versus sick

Normal olmak ve hasta olmak nedir sorusunu

back on the spectrum of the human condition.

tekrar insan durumu spektrumuna yerleştirmiş oluruz.

And it is on that spectrum where we can all connect

İşte bu spektrumdur hepimizin bağlanabileceği

and seek healing together, for all of our struggles with humanness.

ve birlikte insan olmaya dair mücadelelerimiz için çare arayabileceği.

Thank you for letting me share.

Dinlediğiniz için teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)