How isolation fuels opioid addiction | Rachel Wurzman

Translator: mohammad ali masoum Reviewer: hassan qodusi

What does it mean to be normal?

سالم بودن چه معنایی دارد؟

And what does it mean to be sick?

و مریض بودن چه معنایی دارد؟

I've asked myself this question from the time I was about seven,

این سوال را از هفت سالگی از خودم می‌پرسم،

when I was diagnosed with Tourette syndrome.

زمانی که در من سندروم توره را تشخیص دادند.

Tourette's is a neurological disorder

توره یک اختلال عصبی است

characterized by stereotyped movements I perform against my will, called tics.

با علامت حرکاتی مکرر که من برخلاف ارادهٔ خودم انجام می‌دهم، و تیک نامیده می‌شوند.

Now, tics are technically involuntary,

حالا تیک‌ها از لحاظ فنی ناخواسته هستند،

in the sense that they occur without any conscious attention

چرا که بدون هیچگونه توجه آگاهانه

or intention on my part.

یا عامدانه از سوی من اتفاق می‌افتند.

But there's a funny thing about how I experience tics.

اما یک چیز جالب در مورد چگونگی تجربه من از تیک‌ها وجود دارد.

They feel more unvoluntary than involuntary,

آن‌ها بیشتر بی‌اختیار رخ می‌دهند تا اجباری،

because I still feel like it's me moving my shoulder,

چون هنوز احساس می‌کنم خودم هستم که شانه‌هایم را حرکت می‌دهم،

not some external force.

نه یک سری نیرو‌های خارجی.

Also, I get this uncomfortable sensation, called premonitory urge,

همینطور، من این احساس ناراحتی، را که احساس خطا نامیده می‌شود،

right before tics happen,

درست قبل از اتفاق افتادن تیک‌ها،

and particularly when I'm trying to resist them.

و در عمل وقتی می‌خواهم در مقابل آن‌ها مقاومت کنم دارم.

Now, I imagine most of you out there understand what I'm saying,

حالا، تصور می‌کنم بیشتر شما در بیرون متوجه می‌شوید چه می‌گویم،

but unless you have Tourette's, you probably think you can't relate.

اما تا وقتی شما توره نداشته باشید، فکر می‌کنید نمی‌توانید آن را توصیف کنید.

But I bet you can.

اما شرط می‌بندم که می‌توانید.

So, let's try a little experiment here and see if I can give you

خب، بیایید در اینجا کمی تجربه را امتحان کنیم و ببینیم آیا می‌توانم

a taste of what my experience feels like.

مزه چیزی که تجربه کردم را به شما بدهم.

Alright, ready?

باشه. آماده‌اید؟

Don't blink.

پلک نزنید.

No, really, don't blink.

نه، واقعا پلک نزنید.

And besides dry eyes, what do you feel?

حالا علاوه بر (علائم) خشکی چشم‌ها چه چیزهایی احساس می‌کنید؟

Phantom pressure?

توهم حواس؟

Eyelids tingling?

پریدن پلک‌ها؟

A need?

یک نیاز؟

Are you holding your breath?

آیا نفستان را حبس کردید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Aha.

آها.

(Laughter)

(خنده حضار)

That's approximately what my tics feels like.

این تقریباً همان احساسی است که من با تیک‌هایم دارم.

Now, tics and blinking, neurologically speaking, are not the same,

خب، مقایسه تیک‌ها و پریدن پلک از لحاظ عصب‌شناسی درست نیست.

but my point is that you don't have to have Tourette's

اما حرف من این است که شما لازم نیست نشانگان توره داشته باشید

to be able to relate to my experience of my premonitory urges,

تا بتوانید با تجربیات من از خطاهای احساسی همذات پنداری کنید.

because your brain can give you similar experiences and feelings.

چون مغزتان به شما تجربه و احساسات مشابهی را می‌تواند بدهد.

So, let's shift the conversation from what it means to be normal versus sick

خب، بیایید بحث را از معنای سالم بودن در مقابل مریض بودن تغییر بدهیم

to what it means that a majority of us are both normal and sick.

به اینکه یعنی چی که اکثریت ما هم سالم هستیم و هم مریض.

Because in the final analysis, we're all humans

به خاطر اینکه در مهمترین وجه همه ما انسانهایی هستیم

whose brains provide for a spectrum of experiences.

که مغزمان برای طیف وسیعی از تجربیات، آماده شده است.

And everything on that spectrum of human experiences

و همه چیز در آن طیف تجربیات انسانی

is ultimately produced by brain systems

در نهایت توسط سیستم‌های مغزی تولید شده

that assume a spectrum of different states.

که برای حالت‌های مختلف، طیفی را فرض می‌کنند.

So again, what does it mean to be normal,

پس دوباره، طبیعی بودن به چه معناست،

and what does it mean to be sick,

و بیمار بودن به چه معناست،

when sickness exists on the extreme end of a spectrum of normal?

وقتی که بیماری در منتها الیه طیف عادی بودن قرار دارد؟

As both a researcher who studies differences in how individuals' brains

به عنوان پژوهشگری که به مطلعه‌ی تفاوت عمل مغز افراد

wire and rewire themselves,

در بازسازی و نوسازی خود می‌پردازد،

and as a Touretter with other related diagnoses,

و به‌عنوان یک توره‌ای با تشخیص‌های مرتبط دیگر،

I have long been fascinated by failures of self-regulation

من مدت‌ها پیش شیفته اشتباه‌های ناشی از خودگردانی

on the impulsive and compulsive behavioral spectrums.

در طیف رفتارهای وسواسی و تکانشی شده بودم.

Because so much of my own experience of my own body

چون بسیاری از تجربه‌هایم از بدنم

and my own behavior

و رفتارم

has existed all over that map.

این سو و آن سو وجود داشت.

So with the spotlight on the opioid crisis,

پس با مدنظر قرار دادن بحران مصرف مخدرها،

I've really found myself wondering lately:

این اواخر خیلی با این سوال درگیر بودم:

Where on the spectrum of unvoluntary behavior

کجای طیف رفتارهای بی‌اختیار

do we put something like abusing opioid painkillers or heroin?

چیزی شبیه استفاده‌ی اشتباه از مسکن‌های توهم‌زا و یا هروئین را قرار بدهیم؟

By now, we all know that the opioid crisis and epidemic is out of control.

تا کنون، همه ما می‌دانیم که بحران مخدرها و همه‌گیری آن از کنترل خارج شده است.

Ninety-one people die every day in this country from overdose.

روزانه نود و یک نفر در این کشور به علت اوردوز می‌میرند.

And between 2002 and 2015,

و بین سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۱۵،

the number of deaths from heroin increased by a factor of six.

تعداد جان باختگان هروئین به ۶برابر افزایش یافت.

And something about the way that we treat addiction isn't working,

و جایی از روشی که معتادان را درمان می‌کنیم درست نیست.

at least not for everyone.

حداقل نه برای همه.

It is a fact that people suffering from addiction

این حقیقت دارد که افرادی که از اعتیاد رنج می‌برند،

have lost free will

وقتی به رفتار آن‌ها

when it comes to their behavior around drugs, alcohol, food

به مواد مخدر، الکل، غذا یا دیگر رفتار‌های تحریکی پاداش‌محور می‌رسد

or other reward-system stimulating behaviors.

اراده آزاد خود را از دست داده‌اند.‌

That addiction is a brain-based disease state

اعتیاد یک نوع بیماری مبتنی بر مغز

is a medical, neurobiological reality.

و یک واقعیت پزشکی و نوروبیولوژیکی است.

But how we relate to that disease --

اما ما چگونه با این بیماری مرتبط هستیم --

indeed, how we relate to the concept of disease when it comes to addiction --

درواقع، چگونگی ارتباط ما با مفهوم بیماری اعتیاد --

makes an enormous difference for how we treat people with addictions.

تفاوت زیادی در چگونگی برخورد ما با مردم معتاد ایجاد می‌کند.

So, we tend to think of pretty much everything we do as entirely voluntary.

ما تمایل داریم به چیز‌های بسیاری فکر کنیم که کاملاً داوطلبانه انجام می‌دهیم.

But it turns out that the brain's default state

اما معلوم شده که حالت پیش‌فرض مغز

is really more like a car idling in drive than a car in park.

بیشتر شبیه یک خودرو متحرک است تا یک خودروی پارک شده.

Some of what we think we choose to do

برخی از چیز‌هایی که به خیالمان انتخاب می‌کنیم انجام دهیم

is actually things that we have become programmed to do

در واقع کارهایی است که برنامه‌ریزی شده‌ایم

when the brakes are released.

زمانی که ترمز گرفته می‌شود انجام دهیم.

Have you ever joked that your brain was running on autopilot?

تا حالا با این شوخی کردید که مغزتان داشته خودکار کار می‌کرده؟

Guess what?

چه حدسی می‌زنید؟

It probably was.

احتمالاً همینطور بوده.

OK?

خب؟

And the brain's autopilot is in a structure called the striatum.

و حالت خودکار مغز در ساختاری است به نام «جسم مخطط».

So the striatum detects emotional and sensory motor conditions

خب، جسم مخطط شرایط حرکتی عواطف و حواس را شناسایی می‌کند

and it knows to trigger whatever behavior you have done most often

و می‌داند کدام رفتارها که در اغلب موارد در گذشته

in the past under those same conditions.

تحت شرایط مشابه انجام می‌دادید را تحریک کند.

Do you know why I became a neuroscientist?

می‌دانید چرا من عصب شناس شدم؟

Because I wanted to learn what made me tick.

چون می‌خواستم یاد بگیرم که چه چیزی باعث تیک‌های من می‌شود.

(Laughter)

(خنده)

Thank you, thank you.

ممنونم، سپاسگزارم.

(Laughter)

(خنده)

I've been wanting to use that one in front of an audience for years.

چند سال بود که می‌خواستم از این شوخی در مقابل حضار استفاده کنم.

(Applause)

(تشویق حضار)

So in graduate school, I studied genetic factors

خب در مقطع کارشناسی ارشد، عوامل ژنتیکی را مطالعه کردم

that orchestrate wiring to the striatum during development.

که عصب کشی به جسم مخطط را هنگام رشد سازماندهی می‌کند.

And yes, that is my former license plate.

و بله، این پلاک ماشین قبلی من بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

And for the record, I don't recommend

و جهت اطلاع، من توصیه نمی‌کنم

any PhD student get a license plate with their thesis topic printed on it,

که هیچ دانشجوی دکترا پلاکی با چاپ موضوع پایان نامه هایشان روی آن داشته باشد،

unless they're prepared for their experiments not to work

مگر اینکه آن‌ها برای آزمایشات‌شان آماده شوند نه برای کار

for the next two years.

در دوسال آینده.

(Laughter)

(خنده حضار)

I eventually did figure it out.

همین اواخر به این نتیجه رسیدم.

So, my experiments were exploring how miswiring in the striatum

آزمایش‌های من در حال بررسی این بودند که چگونه اشتباه در عصب‌کشی جسم مخطط

relates to compulsive behaviors.

به رفتار‌های وسواسی می‌انجامد.

Meaning, behaviors that are coerced

یعنی رفتار‌هایی که تحت فشار احساس‌هایی ناراحت‌کننده قرار می‌گیرند

by uncomfortable urges you can't consciously resist.

که نمی‌توان در مقابلشان مقاومت کرد.

So I was really excited when my mice developed

خب وقتی موش‌های من این رفتار وسواسی را بوجود آوردند

this compulsive behavior,

من واقعاً هیجان‌زده شدم،

where they were rubbing their faces and they couldn't seem to stop,

که صورتشان را دایما می‌مالیدند و به نظر می‌رسید حتی وقتی زخمی می‌شدند هم،

even when they were wounding themselves.

نمی‌توانند خودشان را متوقف کنند.

OK, excited is the wrong word,

خب، هیجان‌زدگی یک واژه غلط است،

I actually felt terrible for them.

من واقعاً برای آن‌ها احساس بدی داشتم.

I thought that they had tics, evidence of striatal miswiring.

فکر می‌کردم آن‌ها تیک گرفته بودند، شواهدی از زوال عصبی جسم مخطط.

And they were compulsive,

و آن‌ها وسواسی شده بودند.

but it turned out, on further testing,

اما در تست‌های بیشتر معلوم شد،

that these mice showed an aversion to interacting

که این موش‌ها نسبت به تعامل و آشنایی

and getting to know other unfamiliar mice.

با سایر موش‌های غریبه بیزاری نشان می‌دادند.

Which was unusual, it was unexpected.

که غیر معمول بود، غیر منتظره بود.

The results implied that the striatum,

نتایج نشان داد که جسم مخطط،

which, for sure, is involved in compulsive-spectrum disorders,

که به طور حتم در اختلالات طیف وسواس نقش دارد،

is also involved in human social connection and our ability to --

همینطور در ارتباط اجتماعی انسان‌ها و توانایی ما نیز --

not human social connection, but our ability to connect.

نه فقط ارتباط اجتماعی انسان‌ها بلکه در توانایی ارتباط هم نقش دارد.

So I delved deeper,

از این رو عمیق‌تر تحقیق کردم،

into a field called social neuroscience.

در حوزه‌ای به نام علم عصب‌شناسی اجتماعی.

And that is a newer, interdisciplinary field,

این یک حوزه جدید‌تر و میان رشته‌ای است.

and there I found reports that linked the striatum

و در آنجا من گزارش‌هایی را یافتم که جسم مخطط را

not just to social anomalies in mice,

نه تنها به ناهنجاری‌های اجتماعی در موش‌ها،

but also in people.

بلکه در انسان‌ها هم مربوط می‌دانست.

As it turns out, the social neurochemistry in the striatum

همانگونه که مشخص شد، شیمی نورونی اجتماعی در جسم مخطط

is linked to things you've probably already heard of.

به چیز‌هایی مرتبط است که احتمالا قبلا شنیده‌اید.

Like oxytocin,

مثل اکسی‌توسین،

which is that hormone that makes cuddling feel all warm and fuzzy.

که هورمونی است که باعث می‌شود در آغوش گرفته شدن این همه گرم و مبهم باشد.

But it also implicates signaling at opioid receptors.

اما همچنین در سیگنال‌دهی گیرنده‌ی مخدرها دخیل است.

There are naturally occurring opioids in your brain

مخدر‌هایی طبیعی در مغز شما ترشح می‌شوند

that are deeply linked to social processes.

که عمیقا به فرآیند‌های اجتماعی مرتبط هستند.

Experiments with naloxone, which blocks opioid receptors,

آزمایش‌ها با نالوکسان، که گیرنده‌های مخدر را مسدود می‌کند،

show us just how essential this opioid-receptor signaling is

به ما نشان می‌دهد که سیگنال‌دهی گیرنده شبه مخدر

to social interaction.

چقدر برای تعامل اجتماعی ضروری است.

When people are given naloxone -- it's an ingredient in Narcan,

وقتی به مردم نالوکسان داده می‌شود -- آن یک جز تشکیل دهنده در نارکان است،

that reverses opioid overdoses to save lives.

که اوردوز مواد مخدر را معکوس می‌کند تا جان بیمار حفظ شود.

But when it's given to healthy people,

اما هنگامی که به افراد سالم داده شد،

it actually interfered with their ability to feel connected

در واقع با توانایی آنها در احساس ارتباط داشتن

to people they already knew and cared about.

با افرادی که قبلا می‌شناختند و به آن‌ها اهمیت می‌دادند، تداخل کرد.

So, something about not having opioid-receptor binding

بنابراین نداشتن پیوندهای گیرنده مخدر باعث می‌شود که ما

makes it difficult for us to feel the rewards of social interaction.

پاداش‌های تعامل اجتماعی را مشکل بتوانیم احساس کنیم.

Now, for the interest of time,

حالا، به خاطر کمبود وقت

I've necessarily gotten rid of some of the scientific details,

من به ناچار برخی از جزییات علمی را مطرح نکردم،

but briefly, here's where we're at.

اما به طور خلاصه، تحقیقات من به اینجا رسیده.

The effects of social disconnection through opioid receptors,

عوارض قطع ارتباط اجتماعی بخاطر گیرنده‌های مخدر،

the effects of addictive drugs

عوارض داروهای اعتیادآور

and the effects of abnormal neurotransmission

و اثرات انتقال‌دهنده‌های عصبی غیرعادی

on involuntary movements and compulsive behaviors

بر حرکات غیرارادی و رفتار‌های وسواسی

all converge in the striatum.

همگی در جسم مخطط همگرا می‌شوند.

And the striatum and opioid signaling in it

و جسم مخطط و سیگنال‌دهی شبه مخدر درون آن

has been deeply linked with loneliness.

عمیقا با احساس تنهایی مرتبط بوده است.

When we don't have enough signaling at opioid receptors,

زمانی که ما سیگنال‌دهی کافی در گیرنده‌های مخدر نداریم،

we can feel alone in a room full of people we care about and love, who love us.

در اتاقی که پر از آدمهایی است که دوست‌شان داریم و دوستمان دارند، احساس تنهایی داریم.

Social neuroscientists, like Dr. Cacioppo at the University of Chicago,

عصب‌شناسان اجتماعی، مانند دکتر کچیوپو در دانشگاه شیکاگو،

have discovered that loneliness is very dangerous.

کشف کرده‌اند که احساس تنهایی بسیار خطرناک است.

And it predisposes people

و این مردم را مستعد ابتلا

to entire spectrums of physical and mental illnesses.

به تمام طیف‌های بیماری‌های جسمی و روانی می‌کند.

Think of it like this: when you're at your hungriest,

در این باره فکر کنید: وقتی خیلی گرسنه هستی

pretty much any food tastes amazing, right?

هر غذایی بسیار خوش‌مزه است، درست؟

So similarly, loneliness creates a hunger in the brain

به همین ترتیب، تنهایی باعث ایجاد یک گرسنگی در مغز می‌شود

which neurochemically hypersensitizes our reward system.

که سیستم پاداش ما را به لحاظ نوروشیمیایی بسیار حساس می‌کند.

And social isolation acts through receptors

و انزوای اجتماعی ناشی از گرسنگی گیرنده‌ها

for these naturally occurring opioids and other social neurotransmitters

برای ترشح این مخدرهای طبیعی و دیگر انتقال‌دهنده‌های عصبی اتفاق می‌افتد

to leave the striatum in a state

تا جسم مخطط را در حالتی نگه دارد

where its response to things that signal reward and pleasure

که پاسخش به چیزهایی که پاداش و لذت را سیگنال‌دهی می‌کنند

is completely, completely over the top.

بسیار بسیار بیش از حد نیاز باشد.

And in this state of hypersensitivity,

و در این حالت حساسیت شدید،

our brains signal deep dissatisfaction.

مغز‌های ما نارضایتی عمیقی از خود نشان می‌دهند.

We become restless, irritable and impulsive.

ما بی‌قرار، زودرنج و بی‌اختیار می‌شویم.

And that's pretty much when I want you to keep the bowl of Halloween chocolate

و این خیلی شبیه حال من هست وقتی که از شما می‌خواهم کاسه شکلات هالووین را

entirely across the room for me, because I will eat it all.

کاملاً آن طرف اتاق نگه دارید چون من تمام آن را می‌خورم.

جدی می‌خورم.

I will.

و این مساله دیگری را موجب می‌شود که قطع ارتباط اجتماعی را

And that brings up another thing that makes social disconnection

بسیار خطرناک می‌کند.

so dangerous.

If we don't have the ability to connect socially,

اگر ما توانایی برقراری ارتباط اجتماعی را نداشته باشیم

we are so ravenous for our social neurochemistry to be rebalanced,

آنوقت برای متعادل‌شدن شیمی عصبی اجتماعی‌مان آنقدر گرسنه هستیم،

we're likely to seek relief from anywhere.

که به احتمال زیاد به دنبال تسکین از هر جایی هستیم.

And if that anywhere is opioid painkillers or heroin,

و اگر آن هرجا همان مسکن‌های اعتیادزا و هروئین باشد،

it is going to be a heat-seeking missile for our social reward system.

برای سیستم پاداش اجتماعی ما مثل یک موشک گرمایاب خواهد بود.

Is it any wonder people in today's world are becoming addicted so easily?

آیا تعجبی دارد که مردم دنیای امروز به این راحتی معتاد می‌شوند؟

Social isolation --

انزوای اجتماعی --

excuse me --

عذر می‌خواهم --

contributes to relapse.

به اعتیاد کمک می‌کند.

Studies have shown that people who tend to avoid relapse

مطالعات نشان داده‌اند که افرادی که تمایل دارند از اعتیاد اجتناب کنند

tend to be people who have broad, reciprocal social relationships

بیشتر افرادی هستند که روابط اجتماعی دوطرفه وسیعی دارند

where they can be of service to each other,

جایی که بتوانند به یکدیگر خدمت کنند،

where they can be helpful.

جایی که می‌توانند مفید باشند.

Being of service lets people connect.

در خدمت بودن به مردم اجازه ارتباط می‌دهد.

So --

پس --

if we don't have the ability to authentically connect,

اگر ما قابلیت ایجاد ارتباط پایدار را نداشته باشیم،

our society increasingly lacks this ability to authentically connect

جامعه ما به طور فزاینده‌ای دچار ناتوانی در ایجاد ارتباط پایدار

and experience things that are transcendent and beyond ourselves.

و تجربه کردن امور متعالی و فراتر از خودمان می‌گردد.

We used to get this transcendence

ما عادت داشتیم این امور متعالی را

from a feeling of belonging to our families and our communities.

از احساس تعلق به خانواده و جوامع خود به دست آوریم.

But everywhere, communities are changing.

اما همه جا، جوامع در حال تغییر هستند.

And social and economic disintegration is making this harder and harder.

و فروپاشی اجتماعی و اقتصادی این کار را سخت‌تر و سخت‌تر می‌کند.

I'm not the only person to point out

من تنها کسی نیستم که به این موضوع اشاره می‌کند

that the areas in the country most economically hard hit,

که مناطقی از کشور که بیش‌ترین ضربه و ضرر اقتصادی را متحمل می‌شوند،

where people feel most desolate about their life's meaning,

جاهایی هستند که ساکنان آن بیشتر در مورد مفهوم زندگی احساس تنهایی می‌کنند،

are also the places

همچنین مکان‌هایی هستند

where there have been communities most ravaged by opioids.

که جوامع آن اکثرا مورد هجوم مواد مخدر قرار گرفته‌اند.

Social isolation acts through the brain's reward system

انزوای اجتماعی از طریق سیستم پاداش مغز، کاری می‌کند

to make this state of affairs literally painful.

که این شرایط را به معنای واقعی دردناک سازد.

So perhaps it's this pain, this loneliness,

پس شاید این تنهایی، این درد،

this despondence

این یأس و نا امیدی

that's driving so many of us to connect with whatever we can.

بسیاری از ما را وا می‌دارد تا با هر چیزی که می‌توانیم ارتباط برقرار کنیم.

Like food.

مثلا با غذا.

Like handheld electronics.

مثلا با وسایل الکترونیکی دستی.

And for too many people, to drugs like heroin and fentanyl.

و برای بسیاری از مردم، با مواد مخدری مثل هروئین و فنتانیل.

I know someone who overdosed, who was revived by Narcan,

خانمی را می‌شناسم که اوردوز کرد، که بعد به وسیله داروی نارکن احیا شد،

and she was mostly angry that she wasn't simply allowed to die.

و خیلی خشمگین بود که اجازه نداده بودند راحت بمیرد.

Imagine for a second how that feels, that state of hopelessness, OK?

برای یک لحظه فکر کنید آن حالت ناامیدی چه حسی دارد. خب؟

But the striatum is also a source of hope.

اما «جسم مخطط» منبع امید نیز هست.

Because the striatum gives us a clue of how to bring people back.

چون جسم مخطط به ما یک سرنخ از نحوه برگرداندن و بهبود مردم می‌دهد.

So, remember that the striatum is our autopilot,

بنابراین، به یاد داشته باشید که جسم مخطط خلبان خودکار ما است.

running our behaviors on habit,

رفتار‌های ما را از روی عادت هدایت می‌کند،

and it's possible to rewire, to reprogram that autopilot,

و این خلبان خودکار قابل برنامه‌ریزی مجدد و نوسازی است،

but it involves neuroplasticity.

اما به انعطاف‌پذیری عصبی نیاز دارد.

So, neuroplasticity is the ability of brains

خب، انعطاف‌پذیری عصبی توانایی مغز

to reprogram themselves,

برای برنامه‌ریزی مجدد خودش،

and rewire themselves, so we can learn new things.

وعصب‌سازی مجدد خودش است، تا بتوانیم چیز‌های جدید یاد بگیریم.

And maybe you've heard the classic adage of plasticity:

و شاید ضرب‌المثل کلاسیک آن را شنیده باشید.

neurons that fire together, wire together.

نورون‌هایی که با هم شلیک می‌کنند، به هم وصل می‌شوند.

Right?

درست؟

So we need to practice social connective behaviors

بنابراین ما باید رفتار‌های ارتباطی اجتماعی را تمرین کنیم،

instead of compulsive behaviors, when we're lonely,

به جای رفتار‌های وسواسی، وقتی به انزوا می‌رویم،

when we are cued to remember our drug.

وقتی که مغزمان می‌خواهد دارویمان را به یاد بیاوریم.

We need neuronally firing repeated experiences

ما باید تجربیات نورونی شلیک‌کننده‌ای را برای جسم مخطط تکرار کنیم

in order for the striatum to undergo that necessary neuroplasticity

تا جسم مخطط، دستخوش آن انعطاف‌پذیری عصبی لازم بشود

that allows it to take that "go find heroin" autopilot offline.

که به آن این امکان را می‌دهد تا آن خلبان خودکار «هروئین‌یاب» را خاموش کند.

And what the convergence of social neuroscience, addiction

و چیزی که همگرایی علوم‌عصبی اجتماعی، اعتیاد

and compulsive-spectrum disorders in the striatum suggests

و اختلالات طیف-وسواسی پیشنهاد می‌دهد

is that it's not simply enough

این است که این کافی نیست

to teach the striatum healthier responses to compulsive urges.

که به جسم مخطط واکنش‌های سالم‌تر به احساس‌های وسواسی را آموزش دهیم.

We need social impulses to replace drug-cued compulsive behaviors,

ما به انگیزه‌های اجتماعی برای جانشینی رفتار‌های وسواسی دارو-خواه نیاز داریم.

because we need to rebalance, neurochemically, our social reward system.

چرا که به لحاظ نوروشیمیایی نیاز به متعادل سازی سیستم پاداش اجتماعی مان داریم.

And unless that happens,

و اگر این انگیزه‌ها نباشند،

we're going to be left in a state of craving.

ما در یک حالت خماری باقی خواهیم ماند.

No matter what besides our drug we repeatedly practice doing.

صرف نظر از اینکه به غیر از دارو به چه رفتارهای دیگری روی آوریم.

I believe that the solution to the opioid crisis

من معتقدم که راه حل بحران مخدرها

is to explore how social and psychospiritual interventions

بررسی این مساله است که چگونه اقدامات اجتماعی و روانی‌معنوی

can act as neurotechnologies in circuits

می‌توانند به عنوان فناوری‌های‌عصبی در مدارهایی از مغز

that process social and drug-induced rewards.

عمل کنند که پاداش‌های اجتماعی و مخدر-نهاد را پردازش می‌کنند.

One possibility is to create and study scalable tools

یک راه احتمالی ایجاد و مطالعه‌ی ابزارهای گسترش‌پذیر

for people to connect with one another

برای ارتباط افراد با یکدیگر

over a mutual interest

در رابطه با یک علاقه‌مندی مشترک

in recovery through psychospiritual practices.

در درمان از طریق تمرینات روحی‌معنوی است.

And as such, psychospiritual practice could involve anything

و به این ترتیب، تمرین روحی‌معنوی می‌تواند شامل هر چیزی باشد

from people getting together as megafans of touring jam bands,

از گردهمایی افراد در قالب طرفداران اجرای تورهای کنسرت زنده،

or parkour jams, featuring shared experiences of vulnerability

یا نمایش‌های پارکور، ویژه‌ی تجربه‌ی مشترک آسیب‌پذیری

and personal growth,

و رشد فردی،

or more conventional things, like recovery yoga meetups,

یا چیز‌های متداول، مانند بازیابی یوگای دسته‌جمعی،

or meetings centered around more traditional conceptions

یا جلسات حول مفاهیم سنتی‌تر

of spiritual experiences.

از تجربه‌های معنوی.

But whatever it is,

اما هرچه باشد

it needs to activate

نیاز به فعال کردن

all of the neurotransmitter systems in the striatum

همه سیستم‌های انتقال دهنده عصبی در جسم مخطط دارد

that are involved in processing social connection.

که در پردازش ارتباط اجتماعی دخیل هستند.

Social media can't go deep enough for this.

رسانه‌های اجتماعی برای این کار به اندازه کافی عمیق نیستند.

Social media doesn't so much encourage us to share,

رسانه‌های اجتماعی ما را به اشتراک گذاشتن، همانطور که

as it does to compare.

مقایسه می‌کنیم، تشویق می‌کنند.

It's the difference between having superficial small talk with someone

بین حرف زدن با یک گفتگوی کوچک با یک فرد

and authentic, deeply connected conversation with eye contact.

و گفتگوی ارتباطی معتبر عمیق با ارتباط چشمی، تفاوت وجود دارد.

And stigma also keeps us separate.

و همچنین برچسب‌زدن ما را از هم جدا نگه می‌دارد.

There's a lot of evidence that it keeps us sick.

شواهد بسیاری وجود دارد که برچسب‌زدن ما را بیمار نگه می‌دارد.

And stigma often makes it safer for addicts to connect with other addicts.

و داغ ننگ اغلب باعث می‌شود که معتادان با دیگر معتادان ارتباط برقرار کنند.

But recovery groups centered around reestablishing social connections

اما گروه‌های بازیابی که حول محور ارتباطات اجتماعی متمرکز هستند

could certainly be inclusive of people who are seeking recovery

قطعا می‌توانند شامل افرادی باشند که به

for a range of mental health problems.

دنبال یافتن راه حلی برای مشکلات روانی هستند.

My point is, when we connect around what's broken,

نگاه من این است که وقتی ما به چیز‌هایی که شکسته است متصل می‌شویم.

we connect as human beings.

به شکل انسانی متصل می‌شویم.

We heal ourselves from the compulsive self-destruction

ما خود را از خودکشی وسواسی

that was our response to the pain of disconnection.

که پاسخ ما به درد قطع‌ارتباط بود، نجات و بهبود می‌دهیم.

When we think of neuropsychiatric illnesses as a spectrum of phenomenon

وقتی ما راجع به بیماری‌های اعصاب‌وروان به عنوان یک طیف از پدیده‌ای فکر می‌کنیم

that are part of what make us human,

که بخش‌هایی از آن چیزهایی هستند که ما را انسان می‌سازند،

then we remove the otherness of people who struggle with self-destruction.

آنگاه ما ناهمخوانی افرادی که درگیر خودکشی هستند را حذف می‌کنیم.

We remove the stigma

ما برچسب‌زدن بین پزشکان

between doctors and patients and caregivers.

و بیماران و مراقبان را حذف می‌کنیم.

We put the question of what it means to be normal versus sick

ما این سوال که سالم بودن و مریض بودن به چه معناست را

back on the spectrum of the human condition.

معطوف می‌کنیم به اینکه طیف احوال انسانی چگونه است.

And it is on that spectrum where we can all connect

و در آن طیف است که همه ما می‌توانیم با هم ارتباط برقرار کنیم

and seek healing together, for all of our struggles with humanness.

و با هم به دنبال شفا باشیم، از تمام مسائل‌مان با زیست انسانی.

Thank you for letting me share.

ممنون از اینکه گوش دادید.

(Applause)

(تشویق)