How Dolly Parton led me to an epiphany | Jad Abumrad

Çeviri: mehmet gürbüz Gözden geçirme: Cihan Ekmekçi

I want to tell you about my search for purpose as a journalist

Size bir gazeteci olarak anlam arayışımdan ve onu bulmamda

and how Dolly Parton helped me figure it out.

Dolly Parton'ın bana nasıl yardım ettiğinden bahsetmek istiyorum.

So I've been telling audio stories for about 20 years,

Neredeyse 20 yıldır sesli hikayeler anlatıyorum,

first on the radio and then in podcasts.

önce radyoda, daha sonra podcastlerle.

When I started the radio show "Radiolab" in 2002,

2002'de "Radiolab" isimli programa başladığımda

here was the quintessential story move we would do.

yapacağımız hikâyelendirmenin özü şuydu:

We'd bring on somebody --

Birini getirecektik--

(Audio) Steven Strogatz: It's one of the most hypnotic

(Ses) Steven Strogatz: Doğadaki en hipnotik

and spellbinding spectacles in nature,

ve büyüleyici gösterilerinden biriydi

because, you have to keep in mind, it is absolutely silent.

çünkü şunu unutmamalısınız ki tamamen sessizlik hakim.

Jad Abumrad: Like this guy, mathematician, Steve Strogatz,

Jad Abumrad: Tıpkı matematikçi Steve Strogatz gibi

and he would paint a picture.

ve o bir resim tasvir edecekti.

SS: Picture it. There's a riverbank in Thailand,

SS: Düşünün bir. Thailand'da ormanın izbe köşelerinde

in the remote part of the jungle,

bir nehir kenarı var.

you're in a canoe, slipping down the river.

Siz bir kanodasınız, nehirde ilerliyorsunuz.

There's no sound of anything,

Hiç ses yok,

maybe the occasional, you know, exotic jungle bird or something.

belki nadiren egzotik kuş sesleri falan.

JA: So you're in this imaginary canoe with Steve,

JA: Steve'le hayali bir kanodasınız

and in the air all around you are millions of fireflies.

ve havada milyonlarca ateş böceği var.

And what you see is sort of a randomized starry-night effect.

Ve gördüğünüz şey rastgele yıldızlı bir gece etkisi gibi bir şey.

Because all the fireflies are blinking at different rates.

Çünkü bütün ateş böcekleri farklı aralıklarla yanıp sönüyor.

Which is what you would expect.

Beklentiniz bu yönde olurdu.

But according to Steve, in this one place,

Fakat Steve'e göre burada,

for reasons no scientist can fully explain --

hiçbir bilim insanının tamamen açıklayamayacağı--

SS: Whoop.

SS: Whoop.

Whoop.

Whoop.

Whoop.

Whoop.

With thousands of lights on and then off, all in sync.

Binlerce ışık senkronize bir şekilde yanıyor ve sönüyor.

(Music and electric sounds)

(Müzik ve elektrik sesleri)

JA: Now it's around this time

JA: Ve işte tam bu anlarda

that I would generally bring in the beautiful music, as I just did,

genellikle az önce yaptığım gibi güzel bir müzik koyarım

and you'd start to get that warm feeling.

ve siz de daha sıcak hissetmeye başlarsınız.

A feeling, that we know from science,

Bilimden aşina olduğumuz,

kind of localizes in your head and chest

baş ve göğsünüzde toplanıp

and spreads through your body.

vücudunuza yayılan bir his.

It's that feeling of wonder.

Büyülenme hissi.

From 2002 to 2010, I did hundreds of these stories.

2002'de 2010'a kadar bunun gibi yüzlerce hikâye anlattım.

Sciency, neurosciency, very heady, brainy stories

Bilimsel, nörobilimsel kafayı, beyni yoran

that would always resolve into that feeling of wonder.

her zaman o büyüleyici hissi doğuran hikayelerdi.

And I began to see that as my job,

İnsanlara büyüleyici anlar yaşatmayı

to lead people to moments of wonder.

işim olarak benimsemeye başladım.

What that sounded like was:

Kulağa şöyle geliyordu:

(Various voices) "Huh!" "Wow!" "Wow!"

(Farklı sesler) "Huh!" "Wow!" "Wow!"

"That's amazing."

"Bu inanılmaz."

"Whoa!" "Wow!"

"Whoa!" "Wow!"

JA: But I began to get kind of tired of these stories.

JA: Ancak bu hikâyelerden sıkılmaya başladım.

I mean, partially, it was the repetition.

Yani kısmen, tekrara düşmekten.

I remember there was a day I was sitting at the computer,

Hatırlıyorum da bir gün bilgisayarda oturmuş,

making the sound of a neuron.

bir nöron sesi yapıyordum.

(Crackling sound)

(Çıtırtı sesi)

You know, take some white noise, chop it up, very easy sound to make.

Biraz beyaz gürültüyü al, karıştır, yapması çok kolay.

I remember thinking, "I have made this sound 25 times."

Kendi kendime şöyle düşündüm, "Bu sesi 25 kez yaptım."

But it was more than that --

Bundan da fazlası vardı--

there was a familiar path to these stories.

bu hikayelerde ortak bir yol vardı.

You walk the path of truth, which is made of science,

Bilimsel gerçeğin yolunu izleyip

and you get to wonder.

büyülenmeye varıyordunuz.

Now, I love science, don't get me wrong.

Beni yanlış anlamayın, bilimi severim.

My parents emigrated from a war-torn country,

Ailem savaşın parçaladığı bir ülkeden göçtü,

came to America,

Amerika'ya geldi.

and science for them was, like, more their identity than anything else,

ve bilim, onları en iyi tanımlayan şeydi.

and I inherited that from them.

Bu onlardan bana da geçti.

But there was something about that simple movement

Fakat bilimden meraka bu basit geçişte

from science to wonder

bir sıkıntı vardı,

that just started to feel wrong to me.

bana yanlış gelmeye başlamıştı.

Like, is that the only path a story can take?

Hikayenin alabileceği tek yol bu mu?

Around 2012,

2012'de,

I ran into a bunch of different stories that made me think, "No."

beni şöyle düşündüren bir sürü hikayeyle karşılaştım: "Hayır."

One story in particular,

Özellikle bir hikâyede,

where we interviewed a guy who described chemical weapons

Laos dağlarında, kendisine ve köylülere karşı

being used against him and his fellow villagers

kullanılan kimyasal silahları

in the mountains of Laos.

anlatan biriyle görüştük.

Western scientists went there,

Batılı bilim insanları oraya gitmiş,

measured for chemical weapons, didn't find any.

kimyasal silahları ölçmüşler, hiçbir şey bulamamışlar.

We interviewed the man about this,

Bu adamla bu konuda konuştuk,

he said the scientists were wrong.

bilim insanları yanılıyor, dedi.

We said, "But they tested."

"Ama test yaptılar", dedik.

He said, "I don't care, I know what happened to me."

"Umrumda değil, bana ne olduğunun farkındayım." dedi.

And we went back and forth and back and forth,

Bu konu üzerine gittik geldik, gittik geldik

and make a long story short,

ve uzun lafın kısası,

the interview ended in tears.

röportaj gözyaşlarıyla son buldu.

I felt ...

Berbat...

I felt horrible.

Berbat hissettim.

Like, hammering at a scientific truth, when someone has suffered.

Bilimsel gerçekle acı çeken birine vurmuş gibi.

That wasn't going to heal anything.

Bu hiçbir şeyi iyileştirmeyecekti.

And maybe I was relying too much on science to find the truth.

Belki de gerçeği bulmak için bilime fazla güveniyordum.

And it really did feel, at that moment,

Ve o anda sanki

that there were a lot of truths in the room,

odada birçok gerçek varmış, ama biz sadece

and we were only looking at one of them.

bir tanesini arıyormuşuz gibi hissettim.

So I thought, "I've got to get better at this."

"Bu konuda daha iyi olmalıyım." diye düşündüm.

And so for the next eight years,

Ve sonraki 8 yılda,

I committed myself to doing stories where you heard truths collide.

kendimi gerçeklerin çarpıştığı hikayeler yapmaya adadım.

We did stories about the politics of consent,

Rıza politikası hakkında hikayeler yaptık.

where you heard the perspective of survivors and perpetrators

Anlattıkları uyuşmayan, hayatta kalanların

ve faillerin görüşünü duyduğunuz hikayeler.

whose narratives clashed.

We did stories about race,

Irk hakkında hikayeler yaptık.

how black men are systematically eliminated from juries,

Siyahi erkeklerin sistemli jürilerden atıldığı

and yet, the rules that try and prevent that from happening

ve buna engel olması gereken kuralların işleri

daha berbat ettiğiyle ilgili hikayeler.

only make things worse.

Stories about counter terrorism, Guantanamo detainees,

Terörle mücadele hakkında hikayeler, Guantanamo tutukluları,

stories where everything is disputed,

her şeyin tartışıldığı,

all you can do is struggle to try and make sense.

yapılacak tek şeyin anlamaya çabalamak olduğu hikâyeler.

And this struggle kind of became the point.

Bu çaba, bir yerde önemli hâle geldi.

I began to think, "Maybe that's my job."

"Belki de işim budur"diye düşünmeye başladım.

To lead people to moments of struggle.

İnsanları çabalamaya itmek.

Here's what that sounded like:

Kulağa şöyle geliyordu:

(Various voices) "But I see -- I, like --"

(Farklı sesler) "Fakat ben--ben, yani--"

"Uh, I --" (Sighs)

" Ben--" (İç çekiş)

"Well, so, like, huh --"

"Şöyle ki, bu yüzden, şey"

"That, I mean, I --"

"O, yani, ben--"

"You know -- golly -- I --" (Sighs)

"Yani-- Hay Allah! -- ben--" (İç çekiş)

JA: And that sigh right there,

JA: Bu iç çekiş işte,

I wanted to hear that sound in every single story,

Bunu her hikayede duymak istiyordum.

because that sound is kind of our current moment, right?

Çünkü o ses bi yerde şu anımızdır, değil mi?

We live in a world where truth is no longer just a set of facts

Gerçeğin artık sadece bi dizi olayın yakalanmasıyla oluşan

to be captured.

bir dünyada yaşamıyoruz.

It's become a process.

Bu bir süreç halini aldı.

It's gone from being a noun to being a verb.

Bir isim olmaktan çıkıp bir eylem oldu.

But how do you end that story?

Peki hikayeyi nasıl bitirirsiniz?

Like, what literally kept happening is we'd be, you know, telling a story,

Sürekli aynı şeyler oldu, bir hikaye anlatıyorduk,

cruising along, two viewpoints in conflict,

lafı çeviriyorduk, iki farklı bakış açısı

you get to the end and it's just like --

ve sonuna gelirdiniz ve şey --

No, let me see.

Hayır, izin verin.

What do I say at the end?

Sonunda ne söylerdim?

Oh, my God.

Aman Tanrm.

What do you -- how do you end that story?

Ne söyler -- Hikâyeyi nasıl bitirirdiniz?

You can't just happily-ever-after it,

Sonsuza dek mutlu yaşadılar denmez

because that doesn't feel real.

çünkü gerçekçi değil.

At the same time,

Aynı zamanda,

if you just leave people in that stuck place,

eğer insanları öylece bi yerde bırakırsanız,

like, "Why did I just listen to that?"

"Neden bunu dinledim ki şimdi?"

Like, it felt like there had to be another move there.

Başka bir hareket yapmam gerekiyor gibi hissettim.

Had to be a way beyond the struggle.

Çabanın ötesinde bir yol olmalıydı.

And this is what brings me to Dolly.

İşte bu, beni Dolly'ye götürdü.

Or Saint Dolly, as we like to call her in the South.

Ya da burada, Güney'deki adıyla Aziz Dolly.

I want to tell you about one little glimmer of an epiphany that I had,

Geçen yıl "Dolly Parton'ın Amerikası" adlı dokuz bölümlük diziyi yaparken

doing a nine-part series called "Dolly Parton's America" last year.

yaşadığım küçük bir epifani anımdan bahsetmek istiyorum.

It was a bit of a departure for me,

Benim için bir kalkış noktasıydı,

but I just had this intuition that Dolly could help me

fakat Dolly'nin bu problemi çözmede bana yardım edeceğine dair

figure out this ending problem.

içimde bir his vardı.

And here was the basic intuition:

Temel his şuydu:

Dolly'nin konserine gidersin,

You go to a Dolly concert,

you see men in trucker hats standing next to men in drag,

Kamyoncu şapkalı adamlarla, elbiseli adamlar yan yana,

Democrats standing next to Republicans,

Demokratlar, Cumhuriyetçilerle yan yana,

women holding hands,

el ele tutuşan kadınlar,

every different kind of person smashed together.

her çeşit insanı iç içe görürsünüz.

All of these people that we are told should hate each other

Birbirinden nefret ettiği söylenen insanlar

are there singing together.

orada beraber şarkı söylüyorlardı.

She somehow carved out this unique space in America,

O Amerika'da böyle eşsiz bir mekan yarattı

and I wanted to know, how did she do that?

ve bunu nasıl yaptığını bilmek istiyordum.

So I interviewed Dolly 12 times, two separate continents.

Dolly ile iki farklı kıtada 12 kez röportaj yaptım.

She started every interview this way:

Bütün röportajlara şöyle başladı:

(Audio) Dolly Parton: Ask me whatever you ask me,

(Ses) Dolly Parton: Sormak istediğin her şeyi sor

and I'm going to tell you what I want you to hear.

ve ben de duymak istediğin şeyi söyleyeyim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

JA: She is undeniably a force of nature.

JA: O, inkâr edilemez bir doğa gücü.

But the problem that I ran into

Ama karşılaştığım sorun şuydu ki,

is that I had chosen a conceit for this series

dizi hakkında bir kibrim vardı ki

that my soul had trouble with.

ruhumu daraltıyordu.

Dolly'nin Güney'le ilgili çok şarkısı var.

Dolly sings a lot about the South.

If you go through her discography,

Diskografisine bakacak olursanız

you will hear song after song about Tennessee.

ardı ardına Tennessee şarkıları duyarsınız.

(Music) DP: (Singing, various songs) Tennessee, Tennessee...

(Müzik) DP: (Farklı şarkılar çalıyor) Tennessee, Tennessee

Tennessee homesick ...

Tennessee'yi özledim.

I've got those Tennessee homesick blues runnin' through my head.

Sürekli kafamda Tennessee'ye özlemim var.

Tennessee.

Tennessee.

JA: "Tennessee Mountain Home," "Tennessee Mountain Memories."

JA: "Tennessee Dağ Evi," "Tennessee Dağı Anıları."

Now I grew up in Tennessee,

Ben Tennessee'de büyüdüm

and I felt no nostalgia for that place.

ve orayı hiç özlemiyorum.

I was the scrawny Arab kid

İntihar saldırılarının icat edildiği yerden gelen

who came from the place that invented suicide bombing.

sıska Arap çocuktum.

I spent a lot of time in my room.

Odamda çok zaman geçirdim.

When I left Nashville,

Nashville'den ayrıldığımda...

I left.

ayrıldım.

I remember being at Dollywood,

Dollywood'da, bir replikanın

standing in front of a replica, replica of her Tennessee Mountain Home.

Tennessee Dağ Evi'nin replikasının önünde durduğumu hatırlıyorum.

People all around me were crying.

Etrafımdaki herkes ağlıyordu.

This is a set.

Bu bir dekor.

Why are you crying?

Neden ağlıyorsunuz ki?

I couldn't understand why they were so emotional,

Neden bu kadar duygusallaştıklarını anlamamıştım.

especially given my relationship to the South.

Özellikle de Güney'le ilişkimi düşününce.

And I started to honestly have panic attacks about this.

Bu konuda panik ataklar yaşamaya başladım.

"Am I not the right person for this project?"

"Bu proje için doğru kişi ben değil miyim?"

But then ...

Fakat sonra...

twist of fate.

kaderin cilvesi.

We meet this guy, Bryan Seaver,

Bu adamla tanıştık, Bryan Seaver,

Dolly's nephew and bodyguard.

Dolly'nin yeğeni ve koruması.

And on a whim, he drives producer Shima Oliaee and I

Bir hevesle beni ve yapımcı Shima Oliaee'yi arabayla

out of Dollywood,

Dollywood'dan dışarıya,

round the back side of the mountains,

dağların ardına,

up the mountains 20 minutes,

20 dakika kadar dağlara çıkıp

down a narrow dirt road,

dar bir toprak yola inerek

through giant wooden gates that look right out of "Game of Thrones,"

"Game of Thrones"tan fırlamış dev ağaç geçitlerden geçerek

and into the actual Tennessee Mountain Home.

gerçek Tennessee Dağ Evi'ne getirdi.

But the real place.

Fakat gerçek mekan.

Valhalla.

Valhalla.

The real Tennessee Mountain Home.

Gerçek Tennessee Dağ Evi.

And I'm going to score this part with Wagner,

Ve bunun puanını Wagner'a yazacağım.

because you've got to understand,

Çünkü anlamalısınız ki

in Tennessee lore,

Tennessee'de

this is like hallowed ground, the Tennessee Mountain Home.

Tennessee Dağ Evi, kutsal topraklar gibidir.

So I remember standing there, on the grass,

Çimenlerin üzerinde

next to the Pigeon River,

Piegon Nehri'nin dibinde durduğumu hatırlıyorum.

butterflies doing loopty loops in the air,

Kelebekler havada uçuşuyordu

and I had my own moment of wonder.

ve kendi büyülenme anımı yakaladım.

Dolly's Tennessee Mountain Home

Dolly'nin Tennessee Dağ Evi

looks exactly like my dad's home in the mountains of Lebanon.

babamın Lübnan'ın dağlarındaki evine benziyordu.

Her house looks just like the place that he left.

Dolly'nin evi tıpkı terk ettiğim o yere benziyordu.

And that simple bit of layering led me to have a conversation with him

Ve bu basit olay babamla, daha önce hiç konuşmadığım

that I'd never had before,

evini terk etmenin acısını

about the pain he felt leaving his home.

ve Dolly'nin müziğinin onun için anlamını

And how he hears that in Dolly's music.

konuşmaya itti.

Then I had a conversation with Dolly where she described her songs

Sonra Dolly'le konuştum. Şarkılarının göçmen müziği

as migration music.

olduğunu söyledi.

Even that classic song,

Hatta o klasik şarkı bile,

"Tennessee Mountain Home," if you listen to it --

"Tennessee Dağ Evi," eğer dinleyecek olursanız --

(Dolly Parton "Tennessee Mountain Home")

(Dolly Parton "Tennessee Mountain Home")

"Sittin' on the front porch on a summer afternoon

"Evimin önünde bir yaz günü oturuyorum.

In a straight-backed chair on two legs,

İki ayağı üzerinde bir sandalye,

leaned against the wall."

duvara yaslanmış."

It's about trying to capture a moment that you know is already gone.

Çoktan bittiğini bildiğiniz bir anı yakalamakla ilgili.

But if you can paint it, vividly,

Fakat bir şekilde hayal edebilirseniz

maybe you can freeze it in place, almost like in resin,

belki o yerde dondurabilirsiniz.

trapped between past and present.

Geçmiş ve gelecek arasında sıkışmış.

That is the immigrant experience.

İşte bu göçmen deneyimi.

And that simple thought led me to a million conversations.

İşte bu basit düşünce, bana milyonlarca konuşma sağladı.

I started talking to musicologists about country music as a whole.

Müzikologlarla taşra müziği hakkında bütünüyle konuşmaya başladım.

This genre that I've always felt so

Bu müzik çeşidi bana,

having nothing to do with where I came from

geldiğim yerle alakasız

is actually made up of instruments and musical styles

müzik aletleri ve stilleriyle yapılmış,

that came directly from the Middle East.

doğrudan Orta Doğu'danmış gibi geliyordu.

In fact, there were trade routes that ran from what is now Lebanon

Aslına bakarsanız, şimdiki Lübnan'dan Doğu Tennessee'deki dağlara kadar

right up into the mountains of East Tennessee.

ticaret yolları varmış.

I can honestly say, standing there, looking at her home,

Şunu söyleyebilirim, orada öyle durmuş evine bakarken

was the first time I felt like I'm a Tennessean.

ilk defa Tennesseeli gibi hissettim.

That is honestly true.

Sahiden öyle.

And this wasn't a one-time thing,

Ve bu sadece bi kerelik değildi,

I mean, over and over again,

Tekrar tekrar

she would force me beyond the simple categories

Dolly beni dünyaya yaptığım basit kategorilerin

I had constructed for the world.

ötesine gitmeye zorluyordu.

I remember talking with her about her seven-year partnership

Onun Porter Wagoner ile olan yedi yıllık ortaklığından

with Porter Wagoner.

konuştuğumuzu hatırlıyorum.

1967, she joins his band, he is the biggest thing in country music,

1967'de, onun grubuna katılır, Porter taşra müziğindeki en büyüktür.

she is a backup singer, a nobody.

Dolly yedek bir şarkıcı, hiç kimsedir.

Within a short time, she gets huge,

Kısa sürede, Dolly çok ünlenir,

he gets jealous,

Porter kıskanır

he then sues her for three million dollars

ve Dolly ayrılmak istediğinde ona

when she tries to leave.

üç milyon dolarlık dava açar.

Now it would be really easy to see Porter Wagoner

Porter Wagoner'ı Dolly'yi geride tutmaya çalışan,

as, like, a type: classic, patriarchal jackass,

klasik, ataerkil bir hıyar demek

trying to hold her back.

basit olurdu.

But any time I would suggest that to her,

Fakat ne zaman bu konuya değinsem...

like, come on.

hadi ama.

(Audio) This is a guy, I mean, you see it in the videos too,

(Ses) Videolarda kollarını etrafına dolamış bir adam.

he's got his arm around you.

There's a power thing happening, for sure.

Ortada bir güç olduğuna şüphe yok.

DP: Well, it's more complicated than that.

DP: Kesinlikle daha karışık bir durum bu.

I mean, just think about it.

Yani bir düşünün.

He had had this show for years,

Yıllarca o şov onundu,

he didn't need me to have his hit show.

gösterisi için bana ihtiyacı yoktu.

He wasn't expecting me to be all that I was, either.

Benim öyle olmamı beklemiyordu da.

I was a serious entertainer, he didn't know that.

Ben ciddi bir göstericiydim ve o bunu bilmiyordu.

He didn't know how many dreams I had.

Birçok hayalim olduğunu bilmiyordu.

JA: In effect, she kept telling me,

JA: Aslında, bana sürekli şöyle dedi,

"Don't bring your stupid way of seeing the world into my story,

"Hikâyeme sakın bu saçma görüşünü koyma

because that's not what it was.

çünkü gerçek öyle değildi."

Yeah, there was power, but that's not all there was.

Evet, bir güç vardı fakat sadece ondan ibaret değildi.

You can't summarize this."

Bunu böyle özetleyemezsin."

Alright, just to zoom out.

Tamam, bir uzaklaşalım.

What do I make of this?

Bundan ne çıkarırım ben?

Well, I think there's something in here that's a clue, a way forward.

Bence burada bir yol, bir ipucu var.

As journalists, we love difference.

Gazeteciler olarak farklılığı severiz.

We love to fetishize difference.

Farklılığa takılmayı severiz.

But increasingly, in this confusing world,

Ama gün geçtikçe bu çetrefilli dünyada

we need to be the bridge between those differences.

bu farklılıklar arasında köprü olmamız gerek.

But how do you do that?

Ancak bunu nasıl yaparsınız?

I think for me, now, the answer is simple.

Bana göre şimdi cevap basit.

You interrogate those differences,

Bu farklılıkları sorgularsınız,

you hold them for as long as you can,

Tutabildiğiniz kadar tutarsınız,

until, like up on that mountain,

ta ki, tıpkı o dağdaki gibi,

something happens,

bir şey olur,

something reveals itself.

bir şey kendini belli eder.

Story cannot end in difference.

Hikaye farklılıkla bitemez.

It's got to end in revelation.

Bir mucizeyle bitmeli.

And coming back from that trip on the mountain,

Dağdaki yolculuğumdan geri döndüğümde

a friend of mine gave me a book that gave this whole idea a name.

bir arkadaşım bu fikre isim veren bir kitap verdi.

In psychotherapy, there's this idea called the third,

Piskoterapide, üçüncü diye adlandırılan bir şey var.

which essentially goes like this.

Kabaca şöyle bir şey.

Typically, we think of ourselves as these autonomous units.

Tipik olarak kendimizi özerk bireyler olarak görürüz.

I do something to you, you do something to me.

Ben sana bir şey yaparım, sen de bana.

But according to this theory, when two people come together

Fakat bu teoriye göre, iki kişi bir araya gelip

and really commit to seeing each other,

birbirlerini aynı yolda görmeye

in that mutual act of recognition,

bağlı kalırlarsa

they actually make something new.

yeni bir şey üretiyorlar.

A new entity that is their relationship.

İlişkileri olan yeni bir bütün.

You can think of Dolly's concerts as sort of a cultural third space.

Dolly'nin konserleri kültürel üçüncü mekan olarak düşünebilirsiniz.

The way she sees all the different parts of her audience,

Dinleyicileri arasındaki farklılıklara bakışını,

the way they see her,

dinleyicilerin ona bakışı

creates the spiritual architecture of that space.

mekandaki manevi havayı yaratıyor.

And I think now that is my calling.

Ve sanırım şimdi benim sıram.

That as a journalist,

Bir gazeteci,

as a storyteller,

bir hikaye anlatıcısı,

as just an American,

sadece bir Amerikalı,

living in a country struggling to hold,

bir ülkede yaşamaya çabalayan biri olarak

that every story I tell has got to find the third.

anlattığım her hikaye üçüncüde bitmeli.

That place where the things we hold as different

Farklı düşündüğümüz şeylerin

resolve themselves into something new.

yeni bir şey oluşturduğu yerde.

Thank you.

Teşekkürler.