Inés Hercovich: Why women stay silent after sexual assault (with English subtitles) | TED

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

There are about 5,000 women here today.

Bugün burada,

5000 kadın bir aradayız.

Among us, 1,250 have been or will be sexually assaulted

Aramızdan 1250 kişi hayatında en az bir kere

cinsel istismara ya uğradı

at some point in our lives.

ya da uğrayacak.

One in four.

Az değil, dört kişiden biri.

Bunların da sadece yüzde 10'u konuşuyor.

Only 10 percent will report it.

The other 90 percent take refuge in silence --

Kalan yüzde doksanı ise susuyor.

half of them, because the incident involves a close family member

Bunların yarısı,

bir akrabanın veya bir tanıdığın saldırısına uğradığı için susuyor.

or someone they know,

and that makes it much more difficult to deal with and talk about.

Böyle olunca da bunu hem yaşaması hem de anlatması iki kat daha zor oluyor.

The other half don't talk about it

Kalan diğer yarısı ise kendilerine inanmayacaklar diye susuyor.

because they fear they won’t be believed.

And they're right -- because we don't.

Haklılar da.

Çünkü hakikatten de inanmıyoruz.

Today I want to share with you why I think we don't believe them.

Bugün, neden inanmıyoruz bunun hakkında konuşacağım.

We don't believe them because when a woman tells what happened to her,

İnanmıyoruz çünkü bir kadın başından geçenleri anlattığında

she tells us things we can't imagine,

aklımıza hayalimize gelmeyecek

things that disturb us,

pek hoş olmayan şeyler duyarız

things we don't expect to hear,

things that shock us.

ve şaşırıp kalırız.

Şu tarz vakaları duymaya alıştık:

We expect to hear stories like this one:

"Girl raped near the Mitre Railroad tracks.

"Ferrocail Demiryolu yakınlarda bir genç bir kadın tecavüze uğradı.

It happened at midnight as she was on her way home.

Olay, bir gece yarısı mağdur evine dönmekte iken meydana geldi.

She said that someone attacked her from behind,

Genç kadın 'Gece birinin arkadan saldırdığını

told her not to scream, said he had a gun and that she shouldn't move.

ardından hareket etmememi ve bağırmamamı

çünkü silahının olduğunu söyledi.

He raped her and then fled the scene."

Tecavüz edip kaçtı' dedi.''

When we hear or read a story like this,

Bu tarz bir haber gördüğümüzde veya okuduğumuzda

we immediately visualize it:

aklımıza hemen şöyle bir görüntü gelir:

the rapist, a depraved lower-class man.

Serseri ve meymenetsiz bir tecavüzcü,

And the victim, a young, attractive woman.

güzel ve çekici bir genç bir kadın.

The image only lasts 10 or 20 seconds, and it's dark and two-dimensional;

Bu siyah beyaz bulanık görüntü

10-20 saniyeliğine gözümüzün önüne geliyor ve gidiyor.

there's no movement, no sound; it's as if there were no people involved.

En ufak bir hareket yok ses yok,

ıssız bir çölün ortasındaymışçasına.

But when a woman tells her story, it doesn't fit in 10 or 20 seconds.

Ama bir kadın başından geçenleri anlattığında

hikayesi 10-20 saniyeye sığmıyor.

The following is the testimony of a woman I'll call "Ana."

Şimdi bir tanığa kulak verelim. Ben kendisine "Ana" diyorum.

She's one of the 85 women I interviewed

Kendisi, tecavüzler üzerine yürüttüğüm

while conducting research on sexual assault.

bir araştırma çalışması esnasında röportaj yaptığım 85 kadından birisi.

Ana told me:

Ana diyor ki:

"I had gone with the girls in the office to the same pub we always go to.

"İş yerinden kızlarla her zamanki bara gitmiştik.

We met some guys,

Bir sürü erkekle tanıştık, ben de yakışıklı bir çocukla takıldım.

and I hooked up with this super cool guy; we talked a lot.

Konuştuk da konuştuk.

Around 4am, I told my friends it was time to go.

Sabaha karşı 4 gibi bizim kızlara gidelim artık dedim,

They wanted to stay.

onlar biz kalıyoruz dedi.

So, the guy asked me where I lived

Öyle olunca da çocuk bana nerede oturduğumu sordu

and said if it was OK with me, he'd drive me home.

ve istersen seni eve kadar atayım dedi.

I agreed, and we left.

Ben de olur dedim ve çıktık.

At a stoplight, he told me he liked me and touched my leg.

Kırmızı ışıktayken benden hoşlandığını söyledi ve bacaklarıma dokundu.

I don't like a guy to approach me that way,

Bir erkeğin bana böyle şeyler yapmasından hoşlanmıyordum

but he had been affectionate all night.

ama onun da tüm gece kafası iyiydi.

I thought, 'I shouldn't be so paranoid.

"O kadar da olur" dedim ben de.

What if I say something but he didn't mean anything by it,

Ya niyeti kötü değilse ve ona bir şey söyleyip kırarsam diye düşündüm.

and I offend him?'

When he should have made a turn, he kept going straight.

Bizim eve taraf dönmesi gerekirken dümdüz devam etti.

I thought he had made a mistake, and I said,

Karıştırdı dedim herhalde.

'You should have turned there.'

"Geçtin, geçtin!" dedim. Tam o anda içimde kötü bir his uyandı.

But something felt off.

Thinking back, I wonder,

Neden o gün hislerime güvenmedim diye hala soruyorum kendime.

'Why didn't I pay attention to what I was feeling?'

When he pulled over near the highway,

Arabayı yolun kenarına çekince

that's when I got scared.

korkmaya başladım

But he told me to relax, that he liked me,

ama sakin olmamı, benden hoşlandığını

and that nothing would happen unless I wanted it to.

ve ben istemeden bana kötü bir şey yapamayacağını söyledi.

Tatlı tatlı da konuştu.

He was nice.

I didn't say anything,

Gıkım çıkmıyordu.

because I was afraid he would get angry,

Olur da yanlış bir şey söyler,

and that things would get worse.

her şeyi daha da berbat ederim diye korkuyordum.

I thought he might have a gun in the glove compartment.

Torpidoda gizli bir silahı da olabilirdi.

Suddenly, he jumped on me and tried to kiss me.

Birden üzerime atlayıp beni öpmeye çalıştı.

I said no. I wanted to push him away, but he was holding my arms down.

"Hayır olmaz" diye bağırdım, ittim ama nafile.

Beni kollarıyla sarmıştı.

When I wriggled free, I tried to open the door, but it was locked.

Tam kurtuldum ki kapıyı açıp kaçayım dedim. Kilitliydi.

And even if I had gotten out, where would I have gone?

Zaten arabadan insem nereye kaçacaktım ki.

I told him he wasn't the kind of guy who needed to do that to be with a girl,

Bir kızla beraber olmak için

bunu yapmaya ihtiyacı olan bir erkek olmadığını,

and that I liked him, too, but not in that way.

yalandan da olsa benim de ondan hoşlandığımı söyledim.

I tried to calm him down.

Onu sakinleştirmeye çalışıp

I said nice things about him.

iltifat ediyordum.

I talked to him as if I were his older sister.

Onunla bir abla gibi konuştum.

Suddenly, he covered my mouth with one hand

Birden bir eliyle ağzımı kapayıp

and with the other hand he unbuckled his belt.

diğeriyle de kemerimi çözdü.

I thought right then he would kill me, strangle me, you know?

Gırtlağımı sıkıp beni öldürecek sandım.

I never felt so alone,

İnanır mısınız hayatımda bu kadar yalnız hissetmemiştim.

like I had been kidnapped.

Kaçırılmış gibi hissediyordum.

I asked him to finish quickly and then take me home."

Ne yapacaksan yap da artık kurtulup evime döneyim diye yalvardım.

How did you feel listening to this story?

Bu hikayeyi dinleyince içinizden ne geçiyor?

Surely, several questions arose.

Eminim kafanızda birçok soru işaretleri uyanmıştır.

For example: Why didn't she roll down the window and call for help?

Mesela neden o esnada kız pencereden başını çıkartıp imdat diye bağırmadı?

Why didn't she get out of the car when she felt something bad might happen?

Kötü birşeyler olacağını hissettiğinde neden arabadan inip kaçmadı?

How could she ask him to take her home?

Nasıl olur da kız, çocuğun eve bırakma teklifini kabul eder?

Now, when we hear this kind of story not on the news

Böyle bir şeyi haberlerden veya benim bu sahneye çıktığım gibi

or from someone like me, presenting it on a stage like this --

bir yere çıkıp bunları anlatan birinden değil de

direkt yaşayan bir mağdurdan

when we're hearing it from someone we know

veya başından geçenleri bize güvenip

who chose to entrust us with the story of what happened to them,

anlatan bir eşimiz dostumuzdan bunları duyunca

we'll have to listen.

elbette dinleyeceğiz

And we'll hear things we won't be able to understand --

ve duyduğumuz şeyleri ne anlayabileceğiz

ne de kabul edebileceğiz.

or accept.

And then doubts, questions and suspicion will creep in.

O zaman da içimizde sorular, şüpheler, kuşkular uyanacak

And that is going to make us feel really bad and guilty.

ve bundan dolayı kendimizi oldukça suçlu hissedeceğiz.

So to protect ourselves from the discomfort, we have an option.

Böyle olunca da içimizdeki bu vicdan azabını bastırmak için

bir şeye kaçıyoruz.

We turn up the volume on all the parts of the story

Hikaye boyunca duymayı beklediğimiz şeylere

pür dikkat kulak kesiliyoruz.

that we expected to hear:

a gun in the glove compartment, the locked doors, the isolated location.

Torpidodaki silahı, kilitli kapıları

veya o ıssız yol kenarını duyunca mesela

And we turn down the volume on all the parts of the story

ama duymayı beklemediğimiz

that we didn't expect to hear

veya işimize gelmeyen şeylere gelince de o kadar dikkatimizi vermiyoruz.

and that we don't want to hear;

like when she tells him that she liked him, too,

Kızın "Ben de senden hoşlanıyorum" demesini,

or when she tells us she spoke to him as if she were his older sister,

saldırganla bir abla gibi konuşmasını

or that she asked him to take her home.

veya kızın çocuğun eve bırakma teklifini kabul etmesi gibi.

Why do we do this?

Bunu neden mi yapıyoruz?

İnanmak için,

It's so we can believe her;

so we can feel confident that she really was a victim.

kızın gerçekten bir mağdur olduğuna kesin kanaat getirmek için yapıyoruz.

I call this "victimization of the victim."

Buna ben "mağdurları mağdurlaştırmak" diyorum.

"Victimization," because in order to believe she's innocent,

"Mağdurlaştırmak"

çünkü mağdurun masum olduğuna inanmak için

that she's a victim,

we need to think of her as helpless, paralyzed, mute.

soruyoruz da soruyoruz, düşünüp taşınıyoruz

But there's another way to avoid the discomfort.

ama vicdan azabı çekmemek için başka bir yol daha var.

And it's exactly the opposite:

O da önceki durumun tam tersini yapmak.

we turn up the volume on the things we didn't expect to hear,

Duymayı beklemediğimiz şeylere pür dikkat kulak kesilmeliyiz mesela:

such as "I spoke nicely to him," "I asked him to take me home,"

"Onunla tatlı tatlı konuştuk," "Beni eve bırakmasını istedim,"

"I asked him to finish quickly,"

"Bir an önce yap da kurtulayım şundan dedim" gibi şeyleri

and we turn down the volume on the things we did expect to hear:

ve tam tersi duymayı beklediğimiz şeylerde de frenlemeliyiz --

torpidodaki silah veya o ıssız yer gibi şeylerde.

the gun in the glove compartment,

the isolation.

Why do we do this?

Peki niye böyle yapıyoruz?

We do it so we can cling to the doubts

Şüphelere sarılıp,

and feel more comfortable about them.

bu şüphelerden dolayı vicdan azabı çekmemek için.

Then, new questions arise, for instance:

Böyle olunca da yeni soru işaretleri ortaya çıkıyor mesela:

Who told her go to those clubs?

Kim kıza o bara gitsin dedi?

You saw how she and her friends were dressed, right?

Kim ona arkadaşları gibi

Those miniskirts, those necklines?

o mini eteği ve o bluzu giy dedi, değil mi?

What do you expect?

Ee ne olmasını bekliyordunuz ki?

Questions that aren't really questions, but rather, judgments --

Soru gibi duruyorlar ama kesinlikle değiller.

Sorudan ziyade daha çok yargılama bunlar

judgments that end in a verdict:

ve bu yargılamalar dönüp dolaşıp şuraya geliyor:

she asked for it.

"Kız da aranmış ama."

That finding would be verified by the fact

Kızın tecavüze direnmekten falan bahsetmemiş olması da

that she didn't mention having struggled to avoid being raped.

bu söylenenlerle örtüşmüyor da değil.

So that means she didn't resist.

O zaman kız direnmedi;

It means she consented.

kendi rızasıyla oldu.

If she asked for it and allowed it,

Kız buna rıza gösterdiyse

how are we calling it rape?

o zaman bunun adı tecavüz olamaz ki?

I call this "blaming the victim."

Buna ben "mağduru suçlama" diyorum.

These arguments that serve us both to blame and to victimize,

Mağduru suçlayıcı

ve daha da mağdurlaştırıcı bu şeyler

we all have them in our heads, at hand --

her birimizin içinden az çok demeden geçiyor.

including victims and perpetrators.

Mağdurlar ve saldırganlar da dahil.

So much so, that when Ana came to me,

Hatta durum o kadar vahim ki Ana bile bana geldiğinde

she told me she didn't know

sadece ifade vermek tecavüzü kanıtlamak için

if her testimony was going to be of any use,

yeterli olur mu olmaz mı emin değildi

because she wasn't sure if what happened to her qualified as rape.

çünkü kendi bile başına gelen şey

bir tecavüz müydü, değil miydi emin değildi.

Ana believed, like most of us,

Ana da bir çoğumuz gibi

that rape is more like armed robbery --

tecavüzü silahlı bir soygun gibi

a violent act that lasts 4 or 5 minutes --

4-5 dakika süren bir şiddet eylemi olduğunu sanıyordu.

and not smooth talking from a nice guy

Tüm gece boyunca beraber olup en son onu kaçırarak

that lasts all night and ends in a kidnapping.

bunu yapacak tatlı dilli bir gençten beklemiyordu.

When she felt afraid she might be killed,

Ne zaman ki ölüm korkusu sardı,

she was afraid to be left with scars,

ne zamanki üzerinde kalıcı yara bereler bırakmasından korktu,

and she had to give her body to avoid it.

o zaman bedenini mecburen teslim etmek zorunda kaldı.

That's when she knew that rape was something different.

Orada tecavüzün bambaşka bir şey olduğunu anladı.

Ana had never talked about this with anyone.

Ana bundan kimseye bahsetmedi.

She could have turned to her family,

Ailesine sığınabilirdi

but she didn't.

ama yapmadı.

She didn't because she was afraid.

Yapmadı çünkü korkuyordu.

She was afraid the person she'd choose to tell her story to

Anlatacağı kişinin de

tıpki bizim gibi tepki verip

would have the same reaction as the rest of us:

bundan şüphe etmesinden ve sorgulamasından

they'd have doubts, suspicions;

ve böyle şeylerde bizim de aklımıza gelen

those same questions we always have when it comes to things like this.

o soruları sormasından korkmuştu.

And if that had happened,

Belki gidip anlatsaydı

it would have been worse, perhaps, than the rape itself.

tecavüzün kendisinden bile kötü hissedebilirdi.

She could have talked to a friend or a sister.

Gidip bir kız arkadaşı veya kız kardeşiyle

And with her partner, it would have been extremely difficult:

ve belki en zoru da eşiyle bu durumu paylaşabilirdi

the slightest hint of doubt on his face or in his voice

ama yüzünde en ufak bir şüphe belirtisi olsa veya sesi azıcık bir titrese

would have been devastating for her

onun için bir felaket olabilir

and would have probably meant the end of their relationship.

ve hatta dostlukları veya kardeşlikleri bitebilirdi.

Ana keeps silent because deep down she knows

Ana sustu çünkü şunu çok iyi biliyordu ki

that nobody -- none of us, not her family or therapists,

ne siz ne biz ne ailesi ne terapistler,

let alone the police or judges --

polislerle hakimleri zaten geçtim,

are willing to hear what Ana actually did in that moment.

kimse Ana o anda ne yaptı ne etti

dinlemeye meraklı değildi.

First and foremost, Ana said, "No."

Daha en başından Ana "Hayır" dediğinde,

When she saw that her "no" didn't help,

"Hayır" demenin para etmediğini anlayınca

she spoke nicely to him.

onunla güzel güzel konuştu,

She tried not to exacerbate his violence

onu daha da öfkelendirebilecek şeyler söylemedi.

or give him ideas.

She talked to him as if everything that was happening were normal,

Sanki o an her şey normal akışındaymış gibi konuştu,

so he wouldn't be thinking that she would turn him in later.

sonra pes etmesine sebep olabilir diye içindeki o korkuyu bile bile uyandırmadı.

Now, I wonder and I ask all of you:

Şimdi merak ediyorum ve size de soruyorum:

All those things she did --

Kızın bu tüm yaptıklarına direnmek denemez mi?

isn't that considered resisting?

No.

Hayır;

For all or at least most of us, it's not,

hemen hemen her ülkenin

probably because it's not "resisting" in the eyes of the law.

veya birçoğunun en azından yasalarına göre bu direnme sayılmıyor.

In most countries,

Birçok ülkede yasalar,

the laws still require that the victim prove her innocence --

mağdurların önce masumiyetini kanıtlaması gerekiyor --

that's right: the victim needs to prove her innocence --

Evet, yanlış duymadınız -- mağdur masumiyetini kanıtlamak zorunda.

by showing marks on her body

Saldırganla sert ve şiddetli bir kavgaya giriştiğini,

as evidence that she engaged in a vigorous and continuous fight

vücudundaki izlerle kanıtlaması gerekiyor.

with her aggressor.

I can assure you, in most court cases,

Sizi temin ederim ki davaların çoğunda

no amount of marks is ever enough.

izler yeterli kanıt sayılmıyor.

I listened to many women's stories.

Birçok kadının hikayesini dinledim.

And I didn't hear any of them talking about themselves

Ben hiçbir kadının yaşadıklarını anlatırken

as if they had been reduced to a thing,

bir eşya gibi değersizleştirildiklerini söylediğini duymadım,

totally subjected to the will of the other.

tamamen karşının merhametinde olduklarını söylediklerini de.

Rather, they sounded astonished and even a little proud

Tam tersine, anlattıklarına kendiler de şaşırıyordu

ve hatta biraz gurur da duyuyorlardı

looking back

and thinking how clear-headed they had been at the time,

çünkü olay anında tamamen akılları başlarındaydı,

of how much attention they paid to every detail,

her ayrıntıya dikkat etmişlerdi,

as if that would allow them to exert some control over what was happening.

bu adeta onlara, olan biten üzerinde bir çeşit kontrol gücü veriyordu.

Then I realized,

Sonra şuna vardım:

of course --

Kadınların böyle durumlarda yaptıkları

what women are doing in these situations

is negotiating.

aslında bir çeşit ''müzakere."

They're trading sex for life.

Yaşayabilmek için tecavüze boyun eğiyorlar.

They ask the aggressor to finish quickly,

Mümkün olduğunca çabucak ve az hasarla atlatmak için

so everything is over as soon as possible and at the lowest cost.

tecavüzcüden işini bir an önce bitirmesini istiyorlar.

Mecburen

They subject themselves to penetration,

penetrasyonu kabul ediyorlar

because believe it or not,

çünkü ister inanın ister inanmayın,

penetration is what keeps them furthest

penetrasyon, duygusal veya şehvani bir durumdan mümkün olduğunca

from a sexual or emotional scenario.

onu uzaktan tutuyor.

They subject themselves to penetration,

Penetrasyona mecbur kalıyorlar

because penetration is less painful

çünkü penetrasyon, öpücüklerden, okşamalardan

than kisses, caresses and gentle words.

ve sarf edilen çirkin sözlerden daha az acıtıyor.

Now, if we continue to expect

Şimdi, eğer tecavüz dediğimiz şeyi

Cuma-Cumartesi akşamları,

rape to be what it very rarely is --

with the rapist as a depraved lower-class man

kadın avına çıkan bir iş adamından

and not a university student or a businessman

veya bir üniversite öğrencisinden değil de

who goes out chasing after girls on a Friday or Saturday;

serseri suratsız bir adamdan beklemeye devam edersek

if we keep expecting the victims to be demure women

benzer şekilde tecavüze uğrayan kadınların

tecavüz anında korkudan bayılan

who faint on the scene,

ürkek kadınlar değil de

güçlü ve dişli kadınların olduğunu

and not self-confident women --

we will continue to be unable to listen.

sanmaya devam edersek

daha çok kadın sessiz kalır.

Women will continue to be unable to speak.

And we will all continue to be responsible

Bu sessizliğin

ve de yalnızlığın sorumluluğu da

for that silence

and their solitude.

bizim üzerimizde olur.

(Alkış)

(Applause)