Bryce Dallas Howard: How to Preserve Your Private Life in the Age of Social Media | TED

Çeviri: Gözde Alpçetin Gözden geçirme: Selda Yener

In 2016, I filmed an episode of "Black Mirror"

2016 yılında “Dibe Vuruş” adında bir “Black Mirror” bölümü çektim.

called "Nosedive."

It's about a woman named Lacie who lives in a futuristic world

Bölüm, herkesin sosyal etkileşimlerinizi puanladığı fütürist bir dünyada yaşayan

where everyone rates your social interactions.

Lacie adındaki bir kadın hakkındaydı.

And for anyone who hasn't seen it, a little spoiler.

Henüz izlemeyenler için küçük bir spoiler uyarısı.

I basically have a nervous breakdown, trying really hard to get liked.

Beğenilmek için uğraşırken aslında sinir krizi geçiriyorum.

For many, the episode felt a little too familiar.

Çoğu kişi için ise bu bölüm biraz fazla tanıdık gelmiş.

Until recently, only a small fraction of the human population

Bu zamana dek, nüfusun sadece çok küçük bir bölümü

lived their lives publicly.

hayatlarını herkesin önünde yaşamıştır.

And while we haven’t entered the “Black Mirror” world yet,

Henüz “Black Mirror” evrenine girmesek de

we’ve entered a new era.

yeni bir çağa girdik.

Everyone has access to a global audience.

Herkes küresel bir kitleye erişebiliyor.

We all live in public.

Hepimiz göstere göstere yaşıyoruz.

Some more willingly than others.

Bazıları ise diğerlerine nazaran çok daha istekli.

There's pressure to share more of ourselves than we want.

Kendimizi istediğimizden daha çok paylaşma baskısı da var.

We often feel we have no other choice.

Çoğu zaman başka bir şansımızın olmadığını hissediyoruz.

To be relevant. To fit in. To get ahead.

İlgili olmak, uyum sağlamak, başarılı olmak için.

To be trusted and liked. Accepted and understood.

Güvenilmek ve beğenilmek için. Kabul edilmek ve anlaşılmak için.

This new compulsion toward self-exposure

Bu yeni kendini ifşa etme dürtüsü,

is possibly the biggest social experiment in history.

muhtemelen tarihteki en büyük sosyal deney.

We're making life-altering decisions about our personal boundaries

Herhangi bir yönlendirme ve örnek olmadan özel alanlarımız hakkında

insanın hayatını değiştiren kararlar veriyoruz.

with no guidance and no precedent.

Fortunately, there is a blueprint.

Neyse ki bir model var.

Anyone who's lived in the public eye

Bir sporcu, politikacı veya komedyen olarak

as an athlete, a politician or an entertainer

göz önünde yaşayan herhangi bir kişi

has navigated a version of this.

bunun bir versiyonunu yaşamıştır.

My dad has been a public figure since he was five years old,

Babam, beş yaşından beri ünlü bir kişilik,

çocuk oyuncu, oyuncu ve sonra da yönetmen olmuş biri.

as an actor, a child actor, and later as a director.

And I've been an actor since my early twenties.

Ben de yirmili yaşlarımın başından beri oyuncuyum.

In fact, my family has been in the business of entertainment

Aslına bakarsak ailem üç nesildir eğlence sektöründe,

for three generations,

contending with how to handle putting ourselves out there

son 70 senedir göz önünde olmakla nasıl başa çıkacağımızı bulmaya çalışıyoruz.

for the last 70 years.

My mom, Cheryl, never wanted to be in the public eye.

Annem Cheryl, hiç göz önünde olmayı istememişti.

She just happened to love a man who is.

Sadece göz önünde olan bir adamı sevmişti.

My mom met my dad, Ron, when they were 16.

16 yaşlarındayken annem babam Ron’la tanışmış.

And by that point she had flown solo in an airplane,

O zamana dek tek başına uçmuş,

joined an all-boys gun club,

sadece erkeklerden oluşan bir kulübe katılmış,

gotten in tons of fist fights

defalarca kavgaya karışmış

and helped her single dad raise her younger sisters.

ve bekar babasının küçük kız kardeşlerini büyütmesine yardım etmiş.

This is to say, my mom was a passionate, busy young person

Bir başka deyişle, annem lisesindeki ünlü çocuğun ilgisini önce görmezden gelen

who initially ignored the attention of the famous boy in her high school.

tutkulu ve meşgul gençti.

It was the early 70s,

70′lerin başıydı

and my dad was known for playing Opie in the "Andy Griffith Show,"

ve babam “Andy Griffith Show”da Opie karakterini oynamasıyla tanınıyordu

and he'd soon film a pilot for a new show called "Happy Days."

ve çok geçmeden “Happy Days” adında yeni bir programın ilk bölümünü çekecekti.

Much of this was lost on my mom.

Bunların çoğu annemi etkilememişti.

The only thing she watched on TV was "Star Trek."

Televizyonda izlediği tek şey “Star Trek”di.

(Applause)

(Alkış)

(Laughter)

(Kahkahalar)

It's true.

Bu doğru.

After they finally joined forces,

Sonunda el ele verdikten sonra,

after he actually proposed three times,

babam üç kez evlenme teklifi ettikten ve çocuk sahibi olduktan sonra,

and had kids,

my mom transformed into a full-on warrior woman,

annem resmen savaşçı bir kadına dönüştü,

ready to protect.

savunmaya hazırdı.

But it wasn't until

Ama anaokulunda babama ulaştırmak için

I was given a movie script at preschool

bana bir film senaryosu verilene dek...

as a way to get it to my dad ...

(Laughter)

(Kahkahalar)

that my mom realized his visibility was extending to the entire family,

annem babamın görünürlüğünün tüm aileye uzandığını

and that she would need to prepare us for something

ve kendisinin hiç deneyimlemediği bir şey için

she herself had never experienced.

bizi hazırlaması gerektiğini fark etmemişti.

Growing up in the public eye.

Yani göz önünde büyümek.

And this entailed some extreme parenting tactics.

Bu da bazı ekstrem ebeveynlik yöntemleri gerektirdi.

First. No coddling, like ever.

İlk olarak, şımartılmak yok, hem de hiç.

As a kid, I was terrified of snakes,

Çocukken yılanlardan çok korkardım,

so my mom got me a pet snake.

bu yüzden annem bana evcil bir yılan aldı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

When I blanked at my first piano recital and ran offstage crying,

İlk piyano resitalimi unutup sahneden ağlayarak kaçtığımda

my mom insisted I stay and support my peers.

annem kalmamda ve arkadaşlarımı desteklememde ısrar etti.

Years later, when my son grimaced at a chipmunk carcass,

Yıllar sonra, oğlum kedimizin yola bıraktığı

our cat had left in the driveway,

sincap leşine yüzünü ekşittiğinde,

Cheryl made him clean up the remains.

Cheryl leşi ona temizlettirdi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

My mom wanted to toughen us up

Annem güçlü olmamızı istedi,

so we'd have more courage and less fear

böylece rahatsız edici durumlarla baş ederken

when dealing with uncomfortable situations.

daha fazla cesaretimiz ve daha az korkumuz olacaktı.

So that meant zero coddling.

Bu da sıfır şımartılma demek oluyordu.

Put your comfort away, she'd preach.

Konforu rafa kaldırın, derdi.

Any challenge that arose was an opportunity to find your sea legs.

Karşınıza çıkan her zorluk, içinizdeki gücü bulmak için bir fırsattır.

Next up, confidence comes from character,

Bir sonraki ise öz güvenin karakterden geldiğiydi,

not our looks.

fiziksel görünüşten değil.

Cheryl was a giant buzzkill.

Cheryl keyfimizi kaçırmayı bilirdi.

When she noticed me glancing in the mirror as a kid,

Çocukken aynaya baktığımı fark edince

she decided to nip that in the bud immediately

evdeki tüm aynaların üstünü örterek

by covering up all the mirrors in the house.

yılanın başını küçükken ezmeye hemen karar verdi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

A loving compliment was, "You have wonderful character,"

Sevgi dolu iltifatı “Harika bir karakterin var” idi,

not "You're beautiful."

“Çok güzelsin” değil.

Oh, and character was built by doing chores.

Karakterim de ev işi yaparak oturuyordu tabii.

(Laughter)

(Kahkahalar)

When I wasn't mucking out the goat barn, I was shearing sheep, changing tires,

Keçi ağılını temizlemediğim sırada koyunları kırpıyordum,

tekerlekleri değiştiriyordum,

scrubbing toilets, volunteering, shoveling snow.

tuvaletleri ovuyordum, gönüllü oluyordum, karı kürüyordum.

Cheryl believed that hard work,

Cheryl, sıkı çalışmanın,

particularly in service of others,

-özellikle de başkalarına hizmet etmenin-

breeds confidence,

öz güveni arttırdığına inanıyordu

a trait we need more and more of

ki bu, herhangi bir toplumsal ilgi için kendimizi teşhir ederken

when exposing ourselves to any kind of public attention.

git gide daha çok ihtiyaç duyduğumuz bir özellik.

But perhaps the most important lesson was:

Ama muhtemelen en önemli ders şuydu:

a private life makes a public life worth living.

Özel hayat, sosyal hayatı yaşamaya değer kılıyor.

Cheryl saw that while fame came with many blessings,

Cheryl ünün birçok lütuf getirdiğini ama

there was an impact and a potential cost to living your life in public.

hayatını göz önünde yaşamanın bir etkisi ve olası bir bedeli olduğunu görmüştü.

And so more than anything, she, like my grandparents before her,

Büyükannem ve büyükbabam gibi annem de

emphasized the value of privacy.

her şeyden çok mahremiyetin önemini vurguluyordu.

Because cultivating a private life is precious.

Çünkü özel bir hayat sürdürmek kıymetlidir.

It's sacred.

Kutsaldır.

Its value is inherent in what you don't share.

Değeri paylaşmadığın şeyde gizlidir.

What you withhold.

Sakladığın şeyde ve bunu kimin için yaptığında gizlidir.

And for whom.

The world is now one big small town.

Dünya artık büyük ama küçük bir kasaba haline geldi.

But within that virtual town square, there are tiers of relationships,

Ancak bu sanal kent meydanında ilişkilerin aşamaları,

degrees of intimacy,

samimiyetin dereceleri var

and everyone deserves a different amount of you,

ve herkes farklı derecelerde,

a different side.

farklı bir yönünüzü hak ediyor.

Now, where those boundaries lie

Bu yüzden bu sınırları çizdiğiniz yer

is up to you.

size kalmış.

But in order to make those decisions,

Fakat bu kararları verebilmek için

we must all be our own Cheryl,

hepimiz Cheryl olmalıyız,

our own protectors.

kendi koruyucularımız olmalıyız.

Because it's tempting to think that the more I share,

Çünkü daha fazla paylaştıkça sizin benimle bağ kurmanız için

the more ways you have to connect with me.

daha fazla yolun olacağını düşünmek çok çekici.

But there's a specialness in knowing

Ama eşimle, çocuklarımla veya en yakın arkadaşımla paylaştığım şeylerin

that whatever I share with my husband or my kids or my best friend

kimseye değil de sadece onlara ait olduğunu bilmekte bir özellik de var.

is just for them and no one else.

Without that inner circle, we're left with shallowness and a void.

Bu yakın çevremiz olmadan bir yüzeysellik ve boşlukla baş başa kalırız.

We're known, but never truly known, even to ourselves.

Tanınıyoruz ama tam anlamıyla değil,

kendimizi bile tanımıyoruz.

Living in public asks us to be brave and bold,

Herkesin önünde yaşamak bizden cesur ve gözü pek olmamızı istiyor

but preserving a private life empowers us to take those chances.

fakat özel bir hayat sürdürmek bu riskleri almamıza izin veriyor.

So when my 15-year-old son started a YouTube channel

Bu yüzden 15 yaşındaki oğlum bir YouTube kanalı açtığında

and my 10-year-old daughter asked to join TikTok,

ve 10 yaşındaki kızım TikTok’a girmek için izin isteğinde

I asked myself, "What would Cheryl do?"

kendime “Cheryl olsa ne yapardı?” diye sordum.

As much as I want to protect my kids,

Ne kadar çocuklarımı korumak istesem de

I know encouraging them to opt out is not the answer.

cevabın onları vazgeçirmeye çalışmanın olmadığını biliyordum.

So I don't want my kids in the digital fray

Kim olduklarını bilene kadar çocuklarımın

dijital savaşın içinde olmasını istemiyorum.

until they know who they are.

But you develop your sense of self by participating in the world.

Fakat dünyaya dahil olarak benlik algımızı kazanıyoruz.

So I try to help them discover themselves through these technologies,

Bu yüzden kendilerini keşfetmelerine bunlarla yardım etmeye çalışıyorum,

not despite them.

bu teknolojilere rağmen değil.

And I give myself that same protection and motherly advice

Bu iki ana ilkeye itibar ederek

kendime aynı koruma ve anne tavsiyesini veriyorum:

by honoring two main principles.

The two day delay.

İki gün mühlet.

So whatever I'm experiencing,

Ne yaşıyorsam yaşayayım

I try to wait 48 hours before posting and sharing

paylaşım yapmadan önce 48 saat beklemeye çalışıyorum

because that way I can be present in private with the people I love

çünkü bu şekilde, nasıl paylaşım yapacağımı planlamadan önce

before calculating how I'm going to publicly position it.

sevdiklerimle baş başa olabiliyorum.

Diğeri de bir amaç çerçevesinde paylaşım yapmak.

And post with purpose.

Before I share, I ask myself: Why? What's the purpose?

Paylaşım yapmadan önce kendime şunu soruyorum: Neden? Amacı ne?

And most importantly, how does it serve the people I love?

Her şeyden önemlisi de: Sevdiklerime nasıl bir yararı dokunuyor?

The dangers and opportunities of living a life in public

Göz önünde bir hayat yaşamanın tehlikeleri ve fırsatları,

existed, honestly, way longer before any of this.

dürüst olmak gerekirse, bunlardan çok önce bile vardı.

But it's important to know what my family knew then and knows now.

Ama ailemin o zaman ile şimdi ne bildiğini bilmek çok önemli.

That your true value is measured by the richness of your private life.

Gerçek değeriniz özel hayatınızın zenginliğiyle ölçülür.

The piece of you that only a select few,

Sadece seçkin birkaç kişinin

or perhaps only you, has access to.

veya belki de sadece sizin erişime sahip olduğu bir parçanızla ölçülür.

Because the legacy we create in private

Çünkü özel hayatımızda yarattığımız miras

is as powerful and lasting as any public accolade.

herhangi bir “herkese açık” övgü kadar güçlü ve kalıcı.

Perhaps even more so.

Belki de daha bile fazla.

Thank you so much.

Çok teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)