Karina Galperin: Should we simplify spelling? (with English subtitles) | TED

Translator: Tomás Guarna Reviewer: Sebastian Betti

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Vera Chicharito

We lost a lot of time at school learning spelling.

เราเสียเวลาในโรงเรียน ไปกับการเรียนรู้ที่จะสะกดคำ

Kids are still losing a lot of time at school with spelling.

ทุกวันนี้ เด็ก ๆ ก็ยังคงเสียเวลา ที่โรงเรียนไปกับการสะกดคำ

That's why I want to share a question with you:

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ฉันจึงอยากจะตั้งคำถามที่ว่า

Do we need new spelling rules?

"เราต้องการกฎการสะกดคำใหม่หรือ"

I believe that yes, we do.

ฉันเชื่อว่าใช่ค่ะ เราต้องการมัน

Or even better, I think we need to simplify the ones we already have.

หรือถ้าจะให้ดี ฉันคิดว่าเราต้องการ ที่จะให้การสะกดคำที่เรามีง่ายขึ้นกว่าเดิม

Neither the question nor the answer are new in the Spanish language.

ทั้งคำถามและคำตอบนี้ ไม่ได้เป็นเรื่องใหม่เลยสำหรับภาษาสเปน

They have been bouncing around from century to century

พวกมันโต้กลับไปกลับมา ทศวรรษแล้วทศวรรษเล่า

since 1492, when in the first grammar guide of the Spanish language,

ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1492 ในคู่มือ ไวยากรณ์ภาษาสเปนฉบับแรก

Antonio de Nebrija, set a clear and simple principle for our spelling:

อันโตนิโอ เดอร์ เนบริคา บอกหลักการสะกดคำ ไว้อย่างชัดเจนและเรียบง่ายว่า

"... thus, we have to write words as we pronounce them,

"... ดังนั้น เราจะต้องเขียนคำต่าง ๆ ดังเช่นที่เราออกเสียงพวกมัน

and pronounce words as we write them."

และการออกเสียงคำเหล่านั้น เฉกเช่นที่เราเขียนมัน"

Each sound was to correspond to one letter,

แต่ละเสียงสอดคล้องกับตัวอักษรแต่ละตัว

each letter was to represent a single sound,

แต่ละตัวอักษร เป็นตัวแทนของเสียงเดี่ยวแต่ละเสียง

and those which did not represent any sound should be removed.

และตัวอักษรที่ไม่ได้เป็นตัวแทนเสียงใดเลย ก็สมควรถูกลบทิ้งไป

This approach, the phonetic approach,

วิธีการนี้ เป็นวิธีการทางสัทศาสตร์ (Phonetic Approach)

which says we have to write words as we pronounce them,

ซึ่งบอกว่าเราจะต้องเขียนคำศัพท์ต่าง ๆ ดังที่เราออกเสียงพวกมัน

both is and isn't at the root of spelling as we practice it today.

ทั้งเป็นและไม่เป็นรากของการสะกดคำ ที่เราปฏิบัติกันในทุกวันนี้

It is, because the Spanish language, in contrast to English, French or others,

เพราะว่าภาษาสเปนต่างจากภาษาอื่น ๆ

always strongly resisted writing words too differently

เช่น ภาษาอังกฤษ และภาษาฝรั่งเศส

ตรงที่ภาษาสเปนที่ไม่ยอมเขียนคำต่าง ๆ

to how we pronounce them.

ให้ต่างจากที่เราอ่านออกเสียง มากจนเกินไป

But the phonetic approach is also absent today,

แต่เป็นเพราะเมื่อศตวรรษที่ 18

because when, in the 18th century, we decided how we would standardize

เราตัดสินใจว่าเราจะวางมาตรฐาน การเขียนของเราอย่างไร

our writing,

there was another approach which guided a good part of the decisions.

และนี่เป็นอีกวิธีการหนึ่ง ซึ่งแนะแนวทางที่ดีสำหรับการตัดสินใจ

It was the etymological approach,

มันเป็นวิธีการทางศัพทมูลวิทยา (Etymological Approach)

the one that says we have to write words

ซึ่งกล่าวว่า เราจะต้องสะกดคำต่าง ๆ

according to how they were written in their original language,

ตามแบบที่มันถูกเขียน ในภาษาดั้งเดิมของมัน

in Latin, in Greek.

เช่น ตามภาษาละติน หรือตามภาษากรีก

That's how we ended up with silent H's, which we write but don't pronounce.

นั่นทำให้เรามีอักษร H ที่ไม่ออกเสียง ซึ่งเราเขียนมันเอาไว้ แต่ไม่ได้ออกเสียง

That's how we have B's and V's that, contrary to what many people believe,

นั่นทำให้เรามีอักษร B และ V ซึ่งทั้งสองตัวอักษรนี้

were never differentiated in Spanish pronunciation.

ไม่ได้ออกเสียงแตกต่างกันเลยในภาษาสเปน อย่างที่หลาย ๆ คนเข้าใจ

That's how we wound up with G's,

นั่นจึงทำให้เราปวดหัวกับตัว G

that are sometimes aspirated, as in "gente,"

ที่บางครั้งก็เป็นเสียงธนิต อย่างคำว่า "gente" [เคนเต้]

and other times unaspirated, as in "gato."

และบางครั้งก็เป็นเสียงสิถิล อย่างเช่นคำว่า "gato"[กาโต้]

That's how we ended up with C's, S's and Z's,

นั่นทำให้เรามีตัว C, S และ Z

three letters that in some places correspond to one sound,

อักษรทั้งสามที่ในบางแห่ง ก็ให้เสียงเหมือนกัน

and in others, to two, but nowhere to three.

แต่ในบางแห่งอาจให้เสียงต่างกันเป็นสองเสียง แต่ไม่ใช่สามเสียง

I'm not here to tell you anything you don't know from your own experience.

ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะบอกคุณ

เกี่ยวกับสิ่งที่คุณยังไม่รู้ จากประสบการณ์ของคุณ

We all went to school,

เราทุกคนไปโรงเรียน

we all invested big amounts of learning time,

เราทุกคนทุ่มเวลามากมายไปกับการศึกษา

big amounts of pliant, childlike brain time

ทุ่มช่วงวัยเยาว์ที่สมองยังเป็นไม้อ่อนดัดง่าย

in dictation,

เสียเวลาไปกับการเขียนตามคำบอก

in the memorization of spelling rules filled, nevertheless, with exceptions.

ในการจดจำกฎในการสะกดคำ ที่ไม่ว่าอย่างไรเสีย ก็เต็มไปด้วยข้อยกเว้น

We were told in many ways, implicitly and explicitly,

เราถูกบอกหลายต่อหลายครั้ง ทั้งโดยตรงและโดยนัย

that in spelling, something fundamental to our upbringing was at stake.

ว่าในการสะกดคำ

สิ่งที่เป็นพื้นฐานต่อการสอนสั่งของเรา กำลังอยู่ในความเสี่ยง

Yet, I have the feeling

กระนั้น ฉันก็ยังรู้สึกว่า

that teachers didn't ask themselves why it was so important.

คุณครูทั้งหลายไม่ได้ถามตัวเองว่า ทำไมมันถึงสลักสำคัญนัก

In fact, they didn't ask themselves a previous question:

อันที่จริง พวกเขาไม่ได้ถามตัวเอง ด้วยคำถามก่อนหน้านี้ว่า

What is the purpose of spelling?

จุดประสงค์ของการสะกดคำคืออะไร

What do we need spelling for?

เราต้องการสะกดคำไปเพื่ออะไร

And the truth is, when someone asks themselves this question,

และความจริงก็คือ เมื่อใครสักคน ถามตัวเองด้วยคำถามนี้

the answer is much simpler and less momentous

คำตอบนั้นเรียบง่ายกว่า แต่กลับสำคัญน้อยกว่า

than we'd usually believe.

ที่พวกเรามักจะเชื่อกัน

We use spelling to unify the way we write, so we can all write the same way,

การสะกดคำ ทำให้การเขียนของเรามีเอกภาพ

เพื่อที่พวกเราจะได้เขียนเหมือน ๆ กัน

making it easier for us to understand when we read to each other.

และเพื่อทำให้มันง่ายต่อความเข้าใจของเรา เมื่อเราอ่านการเขียนของกันและกัน

But unlike in other aspects of language such as punctuation,

แต่ที่แตกต่างจากแง่มุมอื่น ๆ ของภาษา

เช่น การแบ่งวรรคตอน

in spelling, there's no individual expression involved.

ในการสะกดคำนั้น มันไม่มีการใช้อารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง

In punctuation, there is.

ในการแบ่งวรรคตอน

With punctuation, I can choose to change the meaning of a phrase.

ด้วยการแบ่งวรรคตอน ฉันสามารถเลือก ที่จะเปลี่ยนความหมายของวลีได้

With punctuation, I can impose a particular rhythm to what I am writing,

ด้วยการแบ่งวรรคตอน

ฉันสามารถที่จะกำหนด บางจังหวะของการเขียนของฉันได้

but not with spelling.

แต่ไม่ใช่ด้วยการสะกดคำ

When it comes to spelling, it's either wrong or right,

เมื่อมันเป็นเรื่องของการสะกดคำ มีเพียงแค่ถูกหรือผิด

according to whether it conforms or not to the current rules.

ตามแต่ว่ามันเข้ากันหรือไม่เข้ากัน กับกฎในตอนนั้น

But then, wouldn't it be more sensible to simplify the current rules

แต่แล้ว มันจะไม่เป็นเหตุเป็นผลกว่าหรือ ที่จะทำให้กฎในปัจจุบันเรียบง่าย

so it would be easier to teach, learn and use spelling correctly?

เพื่อให้เรียนและสอนกันง่ายยิ่งขึ้น และใช้การสะกดคำได้อย่างถูกต้อง

Wouldn't it be more sensible to simplify the current rules

มันจะไม่เป็นเหตุเป็นผลกว่านี้หรือ ที่จะทำให้กฎในปัจจุบันเรียบง่าย

so that all the time we devote today to teaching spelling,

เพื่อให้เวลาทั้งหมด

ที่เราอุทิศแก่การสอนการสะกดคำ

we could devote to other language issues

จะสามารถถูกนำไปอุทิศให้กับเรื่องอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับภาษา

whose complexities do, in fact, deserve the time and effort?

ซึ่งความซับซ้อนของพวกมัน สมควรได้รับเวลาและความใส่ใจ

What I propose is not to abolish spelling,

สิ่งที่ฉันอยากนำเสนอ ไม่ใช่การล้มเลิกการสะกดคำ

and have everyone write however they want.

ไม่ใช่ให้ทุกคนเขียนอย่างไรก็ได้ อย่างที่อยากจะเขียน

Language is a tool of common usage,

ภาษาเป็นเครื่องมือสาธารณะ

and so I believe it's fundamental that we use it following common criteria.

ดังนั้น

ฉันก็ยังเชื่อว่ามันเป็นพื้นฐาน ว่าเราควรใช้มันตามเกณฑ์ที่มีร่วมกัน

But I also find it fundamental

แต่ฉันยังพบว่ามันเป็นพื้นฐาน

that those common criteria be as simple as possible,

ที่เกณฑ์ที่มีอยู่ร่วมกันนั้น จะต้องเรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

especially because if we simplify our spelling,

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เพราะ ถ้าเราทำให้การสะกดคำของเราเรียบง่าย

we're not leveling it down;

เราก็ไม่ต้องลดระดับมันให้ต่ำลงมา

when spelling is simplified,

เมื่อการสะกดคำของเราเรียบง่าย

the quality of the language doesn't suffer at all.

คุณภาพของภาษาก็ไม่ได้รับผลกระทบเลย

I work every day with Spanish Golden Age literature,

ทุก ๆ วัน ฉันทำงานเกี่ยวกับ วรรณกรรมยุคทองของสเปน

I read Garcilaso, Cervantes, Góngora, Quevedo,

ฉันอ่าน การ์ซิลาโซ่, เซร์บันเตส, กอนโกร่า, เกเบโด

who sometimes write "hombre" without H,

ผู้ซึ่งบางครั้งก็เขียนคำว่า "hombre" [ออมเบร] แบบที่ไม่มีตัว H

sometimes write "escribir" with V,

และบางครั้งก็เขียนคำว่า "escribir" [เอสคริบริ] ด้วยตัว V

and it's absolutely clear to me

และมันชัดเจนสำหรับฉัน

that the difference between those texts and ours is one of convention,

ว่าความแตกต่างระหว่างการสะกดคำเหล่านั้น กับการสะกดคำของเราคือการตกลงกัน

or rather, a lack of convention during their time.

หรืออาจพูดได้ว่า การไร้ซึ่งข้อตกลง ในช่วงเวลาของพวกเขา

But it's not a difference of quality.

แต่ไม่ใช่ความแตกต่างเรื่องคุณภาพ

But let me go back to the masters,

แต่ขอให้ฉันวกกลับไปพูดถึง ครูบาอาจารย์สักหน่อย

because they're key characters in this story.

เพราะพวกเขาเป็นตัวละครสำคัญ ในเรื่องราวนี้

Earlier, I mentioned this slightly thoughtless insistence

ก่อนหน้านี้ ฉันเล่าถึงการยืนกราน ที่ค่อนข้างจะไร้เหตุผล

with which teachers pester and pester us

ที่ครูของเราจู้จี้กับเราเหลือเกิน

over spelling.

ในเรื่องการสะกดคำ

But the truth is, things being as they are,

แต่ความเป็นจริงก็คือ สิ่งต่าง ๆ เป็นอย่างที่มันเป็น

this makes perfect sense.

มันมีเหตุผลที่ชัดเจน

In our society, spelling serves as an index of privilege,

ในสังคมของเรา

การสะกดคำทำหน้าที่เป็นดัชนีแห่งเอกสิทธิ์

separating the cultured from the brute, the educated from the ignorant,

ที่แยกผู้ทรงวัฒนธรรมออกจากผู้ป่าเถื่อน แยกผู้มีการศึกษาออกจากผู้ไร้การศึกษา

independent of the content that's being written.

โดยไม่เกี่ยวข้องเลยว่า บริบทที่กำลังถูกเขียนอยู่นั้นคืออะไร

One can get or not get a job

คนคนหนึ่งอาจได้งานหรือไม่ได้งาน

because of an H that one put or did not.

ด้วยเหตุที่เขาเขียน H หรือว่าไม่ได้เขียน

One can become an object of public ridicule

คนคนหนึ่งอาจกลายเป็นตัวตลกของสังคม

เพียงเพราะเขียนตัว B ไว้ผิดตำแหน่ง

because of a misplaced B.

ดังนั้น ในบริบทนี้

Therefore, in this context,

แน่นอนล่ะว่า เราควรสละเวลาให้กับการสะกดคำ

of course, it makes sense to dedicate all this time to spelling.

แต่เราไม่ควรลืมว่า

But we shouldn't forget

ตลอดประวัติศาสตร์ของภาษาเรา

that throughout the history of our language,

มีแต่ครู

it has always been teachers

หรือผู้ที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาภาษา ในระดับเบื้องต้นเท่านั้น

or people involved in the early learning of language

ที่ส่งเสริมการปฏิรูปการสะกด

who promoted spelling reforms,

ที่ตระหนักว่าการสะกดคำของเรา

who realized that in our spelling there was often an obstacle

มักจะมีอุปสรรค ในเรื่องของการถ่ายทอดความรู้

to the transmission of knowledge.

ตัวอย่างเช่น ในกรณีของเรา

In our case, for example,

เซอร์เมียนโต และ อันเดรส เบลโย่ เป็นหัวหอกในการปฏิรูปการสะกดคำ

Sarmiento, together with Andrés Bello, spearheaded the biggest spelling reform

ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เกิดขึ้นกับภาษาสเปน

to take place in the Spanish language:

ซึ่งก็คือ การปฏิรูปในชิลี เมื่อกลางศตวรรษที่ 19

the mid-19th century Chilean reform.

แล้วทำไมเราไม่รับเอาผลสำเร็จ จากครูบาอาจารย์เหล่านั้น

Then, why not take over the task of those teachers

และนำมันมาพัฒนาการสะกดคำของเราล่ะ

and start making progress in our spelling?

นี่คือ กลุ่มคำที่เราคุ้นเคยจำนวน 10,000 คำ

Here, in this intimate group of 10,000,

ที่ฉันอยากจะหยิบยกขึ้นมา เพื่อพูดถึงการเปลี่ยนแปลงของพวกมัน

I'd like to bring to the table

ที่ฉันคิดว่ามันสมเหตุสมผล ที่จะนำมาอภิปรายกัน

some changes that I find reasonable to start discussing.

ลองกำจัด H ที่ไม่ต้องออกเสียงออกไป

Let's remove the silent H.

ตรงที่เราเขียน H แต่ไม่อ่านออกเสียง

In places where we write an H but pronounce nothing,

ลองไม่ต้องเขียนมันดูนะคะ

let's not write anything.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

ฉันจินตนาการไม่ออก ว่ามันจะเกิดเป็นเรื่องอ่อนไหว

It's hard for me to imagine what sentimental attachment

ที่ใครสักคนจะถูกตัดสินเพราะความยุ่งยาก ที่เกิดจาก H ที่ไม่ออกเสียงได้อย่างไร

can justify to someone all the hassle caused by the silent H.

อย่างที่เราพูดถึงไปก่อนหน้านี้ว่า B และ V

B and V, as we said before,

ไม่เคยมีความแตกต่างกันเลย ในภาษาสเปน

were never differentiated in the Spanish language --

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

เลือกมาสักตัว จะเป็นตัวไหนก็ได้ ปรึกษากัน และตัดสินใจเลย

Let's choose one; it could be either. We can discuss it, talk it over.

ทุกคนมีความชื่นชอบเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว และอาจจะถกเถียงกัน

Everyone will have their preferences and can make their arguments.

เลือกมาตัวเดียวก็พอ แล้วทิ้งอีกตัวไป

Let's keep one, remove the other.

มาแยกหน้าที่ให้กับ G และ J

G and J, let's separate their roles.

G ควรจะคงเสียงเสียงสิถิลของมันไว้ แบบใน "กาโต้" "มาโก" "อะกิล่า"

G should keep the unaspirated sound, like in "gato," "mago," and "águila,"

และ J ควรคงเสียงเสียงธนิต

and J should keep the aspirated sound,

อย่างใน "คาราบี" "คาราฟา" "เคนเต้" "อาร์เคนติโน" เอาไว้

as in "jarabe," "jirafa," "gente," "argentino."

กรณีของ C, S และ Z ก็น่าสนใจ

The case of C, S and Z is interesting,

เพราะมันแสดงว่าวิธีการที่เกี่ยวข้องกับ การออกเสียงนั้นจะต้องเป็นตัวชี้แนะ

because it shows that the phonetic approach must be a guide,

แต่ไม่อาจเป็นหลักการแต่เพียงอย่างเดียวได้

but it can't be an absolute principle.

ในบางกรณี ความแตกต่างในการอ่าน ออกเสียงจะต้องได้รับการบ่งบอก

In some cases, the differences in pronunciation must be addressed.

ค่ะ อย่างที่ฉันพูดถึงก่อนหน้านี้ C, S และ Z

As I said before, C, S and Z,

ในบางที่ มีเสียงเพียงแบบเดียว ในบางที่มีเสียงสองแบบ

in some places, correspond to one sound, in others to two.

หากเราลดตัวอักษรจากสามตัว เหลือเป็นสองตัวก็ดีมากแล้ว

If we go from three letters to two, we're all better off.

สำหรับบางคน การเปลี่ยนแปลงนี้ อาจเป็นอะไรที่สุดโต่ง

To some, these changes may seem a bit drastic.

แต่จริง ๆ แล้วไม่เลยค่ะ

They're really not.

ราชบัณฑิตยสถานสเปน และสถาบันทางภาษาทุกแห่ง

The Royal Spanish Academy, all of language academies,

ยังเชื่อว่าการสะกดคำ ควรที่จะได้รับการพัฒนาปรับปรุง

also believes that spelling should be progressively modified;

ในแบบที่ว่า ภาษานั้นถูกเชื่อมโยงกับ ประวัติศาสตร์ ธรรมเนียม และประเพณี

that language is linked to history, tradition and custom,

แต่ในขณะเดียวกัน มันจะต้องเหมาะสม ต่อการใช้ในชีวิตประจำวัน

but that at the same time, it is a practical everyday tool

และบางครั้ง การเชื่อมโยงกับ ประวัติศาสตร์ ธรรมเนียม และประเพณีนี้

and that sometimes this attachment to history, tradition and custom

ก็กลายเป็นอุปสรรคสำหรับการใช้ในปัจจุบัน

becomes an obstacle for its current usage.

แน่นอนล่ะว่า นี่เป็นการอธิบายข้อเท็จจริงที่ว่า

Indeed, this explains the fact

ภาษาของเรานั้น เป็นมากกว่าภาษาเพื่อนบ้าน

that our language, much more than the others we are geographically close to,

ตรงที่ภาษาของเราได้ดัดแปลงตัวเอง โดยพวกเราเองมาโดยตลอด

has been historically modifying itself based on us,

ยกตัวอย่างเช่น เราเปลี่ยนจากการเขียน "ortographia" เป็น "ortografía",

for example, we went from "ortographia" to "ortografía,"

จาก "theatro" เป็น "teatro", จาก "quantidad" เป็น "cantidad",

from "theatro" to "teatro," from "quantidad" to "cantidad,"

จาก "symbolo" เป็น "símbolo",

from "symbolo" to "símbolo."

และตัว H ที่ไม่ออกเสียง ก็ค่อย ๆ ถูกกำจัดออกไป

And some silent H's are slowly being stealthily removed:

จากพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน

in the Dictionary of the Royal Academy,

"arpa" และ "armonía" สามารถสะกด แบบมีหรือไม่มี H ก็ได้

"arpa" and "armonía" can be written with or without an H.

และทุกคนก็เห็นด้วยกับมัน

And everybody is OK.

ฉันยังเชื่อด้วยว่า

I also believe

เวลานี้แหละที่เหมาะสมต่อการอภิปราย

that this is a particularly appropriate moment to have this discussion.

เราพูดกันเสมอว่า ภาษาเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ

It's always said that language changes spontaneously,

จากรากฐานขึ้นมา

from the bottom up,

และผู้ใช้ภาษาก็คือผู้ที่นำคำใหม่ ๆ เพิ่มเติมเข้าไป

that its users are the ones who incorporate new words

และเป็นผู้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ทางไวยากรณ์

and who introduce grammatical changes,

และผู้มีอำนาจหน้าที่ เช่นองค์กรทางวิชาการในบางแห่ง

and that the authority -- in some places an academy,

หรือพจนานุกรมในบางฉบับ หรือกระทรวงกรมในบางแห่ง

in others a dictionary, in others a ministry --

หลังจากระยะเวลาอันยาวนาน ก็ยอมรับและจัดรวมพวกมันเข้าไป

accepts and incorporates them long after the fact.

มันเป็นจริงเฉพาะกับบางระดับของภาษา

This is true only for some levels of language.

มันเป็นจริงเฉพาะในระดับคำศัพท์

It is true on the lexical level, the level of words.

ทว่ามันไม่ค่อยจะเป็นเช่นนั้น ในระดับของไวยากรณ์

It is less true on the grammatical level,

และฉันเกือบจะพูดได้ว่า มันไม่เป็นจริงเช่นนั้นเลยในระดับการสะกดคำ

and I would almost say it is not true for the spelling level,

ที่ตามประวัติศาสตร์แล้ว เปลี่ยนแปลงแบบรับคำสั่งจากเบื้องบนลงมา

that has historically changed from the top down.

สถาบันต่าง ๆ

Institutions have always been the ones to establish the rules

เป็นผู้คอยออกกฏและกำหนดวัตถุประสงค์ ในการเปลี่ยนแปลงเสมอมา

and propose changes.

ทำไมฉันถึงพูดว่านี่คือเวลาเปลี่ยนแปลง ที่เหมาะสมน่ะหรือคะ

Why do I say this is a particularly appropriate moment?

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน

Until today,

การเขียนถูกจำกัดมากกว่า และเป็นส่วนตัวมากกว่าการพูด

writing always had a much more restricted and private use than speech.

แต่ในยุคของเรานี้ ที่เป็นยุคของโซเชียลเน็ตเวิร์ก

But in our time, the age of social networks,

จะกลายเป็นความเปลี่ยนแปลงรูปแบบปฏิวัติ

this is going through a revolutionary change.

ผู้คนไม่เคยเขียนกันแพร่หลายเช่นนี้มาก่อน

Never before have people written so much;

คนไม่เคยเขียนเพื่อให้ผู้อ่าน จำนวนมากมายเท่านี้มาก่อน

never before have people written for so many others to see.

และเป็นครั้งแรกในสังคมออนไลน์

And in these social networks, for the first time,

เราจะได้เห็นการใช้การสะกดคำ ในรูปโฉมใหม่ในระดับมหาชน

we're seeing innovative uses of spelling on a large scale,

ที่ซึ่งผู้มีการศึกษาชั้นสูงที่สะกดคำ ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

where even more-than-educated people with impeccable spelling,

เมื่ออยู่ในสังคมออนไลน์ ก็มีพฤติกรรมส่วนใหญ่

when using social networks,

เหมือน ๆ กับพฤติกรรม ของผู้ใช้งานสังคมออนไลน์โดยมาก

behave a lot like the majority of users of social networks behave.

นั่นบ่งบอกว่า พวกเขาผ่อนปรน การตรวจสอบการสะกดคำ

That is to say, they slack on spell-checking

และให้ความสำคัญกับความรวดเร็ว และความสะดวกในการสื่อสารมากกว่า

and prioritize speed and efficacy in communication.

สังคมออนไลน์เวลานี้ เราจะเห็นความสับสน ในการใช้ของแต่ละคน

For now, on social networks, we see chaotic, individual usages.

แต่ฉันคิดว่า เราต้องให้ความสนใจกับมัน

But I think we have to pay attention to them,

เพราะว่ามันอาจกำลังบอกเราว่า

because they're probably telling us

ยุคที่จะกำหนดการเขียนแนวใหม่

that an era that designates a new place for writing

กำลังหาจุดยืนให้กับการเขียนแบบใหม่นี้

seeks new criteria for that writing.

ฉันเชื่อว่ามันคงไม่ถูกต้อง ถ้าเราปฏิเสธหรือเขี่ยมันทิ้งไป

I think we'd be wrong to reject them, to discard them,

ด้วยเหตุผลที่ว่า

because we identify them as symptoms of the cultural decay of our times.

เราระบุว่าพวกมันเป็นอาการของการเสื่อมสลาย ทางวัฒนธรรมในยุคของเรา

No, I believe we have to observe them, organize them and channel them

ไม่ค่ะ ฉันเชื่อว่าเราจะต้องสังเกต จัดระเบียบ และเปิดทางให้พวกมัน

within guidelines that better correspond to the needs of our times.

ด้วยแนวทางที่สอดคล้องกับความต้องการ ในยุคของเราอย่างเหมาะสมยิ่งกว่า

I can anticipate some objections.

ฉันคาดเดาได้ถึงผลลัพธ์บางอย่าง

There will be those who'll say

จะมีคนพูดว่า

that if we simplify spelling we'll lose etymology.

ถ้าเราทำให้การสะกดคำนั้นเรียบง่าย เราจะสูญเสียศัพทมูลวิทยาไป

Strictly speaking, if we wanted to preserve etymology,

ว่ากันตามจริงแล้ว หากเราอยากจะอนุรักษ์ศัพทมูลวิทยา

it would go beyond just spelling.

เราจะต้องทำอะไรมากกว่า แค่จดจ่ออยู่ที่การสะกดคำ

We'd also have to learn Latin, Greek, Arabic.

เราจะต้องเรียนภาษาละติน กรีก และอาหรับ

With simplified spelling,

ด้วยการสะกดคำที่ถูกทำให้เรียบง่าย เราอาจทำให้ศัพทมูลวิทยา

we would normalize etymology in the same place we do now:

เป็นอย่างที่มันเป็นในตอนนี้ ซึ่งก็คือทำพจนานุกรมศัพทมูลวิทยานั่นเอง

in etymological dictionaries.

ผลลัพธ์ที่สองจะมาจากคนที่บอกว่า

A second objection will come from those who say:

"ถ้าเราทำให้การสะกดคำเรียบง่าย

"If we simplify spelling, we'll stop distinguishing

เราก็จะแบ่งแยกความแตกต่าง

between words that differ in just one letter."

ระหว่างคำที่มีตัวอักษรแตกต่างกัน เพียงตัวเดียวไม่ได้"

That is true, but it's not a problem.

นั่นก็จริงอยู่ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

Our language has homonyms, words with more than one meaning,

ภาษาของเรามีคำพ้องรูป ที่มีความหมายแตกต่างกัน

yet we don't confuse the "banco" where we sit

แต่ว่าเราก็ไม่เห็นจะสับสนระหว่าง คำว่า "banco" ที่แปลว่าม้านั่ง

with the "banco" where we deposit money,

กับ "banco" ที่แปลว่าธนาคาร เลย

or the "traje" that we wear with the things we "trajimos."

หรือคำว่า "traje" ที่แปลว่าสูท กับคำว่า "trajimos" ที่แปลว่าสวมใส่

In the vast majority of situations, context dispels any confusion.

ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ บริบทช่วยขจัดความสับสนต่าง ๆ

But there's a third objection.

แต่ก็ยังมีข้อโต้เถียงที่สามอยู่ดี

To me,

สำหรับฉันแล้ว มันเป็นข้อโต้แย้ง ที่เข้าใจได้มากที่สุด

it's the most understandable, even the most moving.

นั่นก็คือ คนที่บอกว่า "ฉันไม่อยากเปลี่ยนเลย

It's the people who'll say: "I don't want to change.

ฉันเติบโตมากับการสะกดคำแบบนี้ ฉันเคยชินกับอะไรแบบนี้

I was brought up like this, I got used to doing it this way,

พออ่านคำที่สะกดแบบเรียบง่ายนี่

when I read a written word in simplified spelling, my eyes hurt."

มันทำเอาตาฉันแทบบอด"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This objection is, in part, in all of us.

ส่วนหนึ่งของข้อโต้แย้งนี้ มีอยู่ในตัวเราทุกคน

What do I think we should do?

เราควรจะทำอย่างไรน่ะหรือคะ

The same thing that's always done in these cases:

ฉันคิดว่า เราควรทำในสิ่งที่ เราทำกันเสมอ ๆ ในกรณีเช่นนี้

changes are made looking forward; children are taught the new rules,

ซึ่งก็คือ เปลี่ยนแปลงมันซะ

those of us who don't want to adapt can write the way we're used to writing,

เด็ก ๆ ก็ได้รับการสอนกฎใหม่

and hopefully, time will cement the new rules in place.

พวกเราที่ไม่อยากปรับเปลี่ยนตาม ก็สามารถเขียนในแบบที่เราคุ้นเคยได้

The success of every spelling reform that affects deeply rooted habits

และหวังว่า เวลาจะช่วยทำให้กฎใหม่ เข้าที่เข้าทาง

lies in caution, agreement, gradualism and tolerance.

ความสำเร็จของการเปลี่ยนแปลงการสะกดคำ ที่ส่งผลลึกลงไปต่อรากเหง้าของนิสัย

At the same time, can't allow the attachment to old customs

ตั้งอยู่บนความระมัดระวัง, ความเห็นพ้องต้องกัน, ความค่อยเป็นค่อยไป และความอดทน

impede us from moving forward.

ในเวลาเดียวกัน เราก็ไม่อาจยอม ให้การยึดติดกับสิ่งเดิม ๆ

The best tribute we can pay to the past

เหนี่ยวรั้งเราไว้ไม่ให้เราก้าวไปข้างหน้า

is to improve upon what it's given us.

สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะรำลึกถึงอดีต

So I believe that we must reach an agreement,

ก็คือการพัฒนาสิ่งที่ตกทอดมาสู่เรา

that academies must reach an agreement,

ฉะนั้น ฉันจึงเชื่อว่าเราต้องเข้าถึงข้อตกลง

and purge from our spelling rules

สถาบันวิชาการจะต้องเข้าถึงข้อตกลง

all the habits we practice just for the sake of tradition,

และเลิกนิสัยเดิม ๆ ของเรา ในเรื่องกฏกติกาการสะกดคำ

even if they are useless now.

ที่เราทำไปเพื่อรักษาธรรมเนียมปฏิบัติ แม้ว่าเดี๋ยวนี้มันจะไร้ประโยชน์แล้วก็ตาม

I'm convinced that if we do that

ฉันเชื่อว่า ถ้าเราทำอย่างนั้น

in the humble but extremely important realm of language,

กับส่วนหนึ่งของภาษาที่เรียบง่าย แต่มีความสำคัญยิ่งนี้

we'll be leaving a better future to the next generations.

เราจะส่งมอบอนาคตที่สดใสกว่า ไว้ให้กับลูกหลานของเรา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)