Tarana Burke: Me Too is a movement, not a moment | TED

Translator: Amin Rostami Reviewer: Leila Ataei

I've been trying to figure out what I was going to say here for months.

من بابت حرف‌هایی که اینجا باید بزنم برای ماه‌ها تلاش کردم.

چون صحنه‌ی نمایشی بزرگتر از TED نیست،

Because there's no bigger stage than TED,

it felt like getting my message right in this moment

این حس که پیغام من در این لحظه به درستی درک شود

was more important than anything.

از هر چیز دیگری مهم‌تر بود.

و من هر روز بارها و بارها جستجو کردم

And so I searched and searched for days on end,

trying to find the right configuration of words.

تا بهترین شیوه بیان را پیدا کنم.

And although intellectually,

و اگرچه به لحاظ فکری می‌توانستم

I could bullet point the big ideas that I wanted to share about Me Too

فهرستی از ایده‌های بزرگ را تهیه کنم که قصد به اشتراک گذاشتن‌شان درباره

Me Too را داشتم و این جنبشی که پایه‌گذارش شدم،

and this movement that I founded,

I kept finding myself falling short of finding the heart.

مدام به این نتیجه‌گیری می‌رسیدم که از اصل موضوع فاصله گرفتم.

I wanted to pour myself into this moment

من می‌خواستم تا توی این لحظه تمام تلاشم را بکنم

and tell you why even the possibility of healing or interrupting sexual violence

و به شما بگویم که چرا ایستادن و جنگیدن برای احتمال اینکه

خشونت جنسی درمان یا متوقف شود ارزشمند است.

was worth standing and fighting for.

I wanted to rally you to your feet with an uplifting speech

من می‌خواستم تا با یک سخنرانی انگیزشی شما را به حرکت دربیاورم

about the important work of fighting for the dignity and humanity of survivors.

درباره اینکه چقدر جنگیدن برای شأن و کرامت انسانی قربانیان مهم است.

But I don't know if I have it.

اما من از داشتنش مطمئن نیستم.

The reality is,

حقیقت این است که،

after soldiering through the Supreme Court nomination process

بعد از مبارزه در جریان انتخاب (Kavanaugh برای) نامزدی

and attacks from the White House,

دیوان عالی کشور(متهم به آزار جنسی) و حملات کاخ سفید

gross mischaracterizations,

شخصیت‌پردازی‌هایچندش آور،

internet trolls

شوخی‌های اینترنتی،

and the rallies and marches

گردهمایی‌ها و راهپیمایی‌ها

and heart-wrenching testimonies,

و اعترافاتی که قلب را به درد می‌آوردند،

I'm faced with my own hard truth.

من با حقیقت تلخ خودم مواجه شدم.

I'm numb.

که بی‌حس شدم.

And I'm not surprised.

و این حتی باعث تعجبم هم نشد.

I've traveled all across the world giving talks,

برای سخنرانی‌هایم به سراسر دنیا سفر کردم،

and like clockwork, after every event,

و درست مثل نظم یک ساعت، بعد از هر جلسه،

more than one person approaches me

افرادی پیش من می‌آمدند

so that they can say their piece in private.

تا بتوانند رازشان را دراین مورد با من درمیان بگذارند.

And I always tried to reassure them.

و همیشه سعی کردم تا به ایشان قوت قلب بدهم.

You know, I'd give them local resources

خب به آن‌ها منابع محلی را معرفی می‌کردم

and a soft reassurance that they're not alone

و به ایشان اطمینان می‌دادم که تنها نیستند

and this is their movement, too.

و این جنبش برای آن‌ها هم هست.

I'd tell them that we're stronger together

به آن‌ها می‌گفتم که باهمدیگر قدرتمندتریم

and that this is a movement of survivors and advocates

و اینکه این جنبشِ قربانیان و حامیان آن‌هاست

doing things big and small every day.

که هر روز کار‌های کوچک و بزرگی انجام می‌دهد

And more and more people are joining this movement

وهر روز افراد بیشتری

به این جنبش ملحق می‌شوند.

every single day.

That part is clear.

که جای ابهامی نیست.

People are putting their bodies on the line

مردم خودشان را در این وضعیت قرار می‌دهند

and raising their voices to say, "Enough is enough."

و صدایشان را بالا می‌برند تا بگویند: «بسه دیگه. کافیه.»

So why do I feel this way?

پس چرا من این حس کرختی را دارم؟

Well ...

خب...

Someone with credible accusations of sexual violence against him

یک نفر با اتهامات موثق علیه خودش درباره خشونت جنسی

was confirmed to the Supreme Court of the United States of America,

در دادگاه عالی ایالات متحده آمریکا منصوب می‌شود،

again.

دوباره.

The US President,

رئیس جمهور آمریکا

who was caught on tape talking about how he can grab women's body parts

که در نوار ضبط شده راجع به اینکه چطور می‌تواند اندام زنان را بگیرد...

wherever he wants, however he wants,

هرکجا که می‌خواهد و هرطور که مایل است، صحبت کرده است.

can call a survivor a liar at one of his rallies,

او می‌تواند در یکی از گردهمایی‌هایش قربانی را یک دروغگو خطاب کند،

and the crowds will roar.

و سروصدای جمعیت بلند شود.

And all across the world, where Me Too has taken off,

و هرجای دنیا که جنبش Me Too به حرکت درآمد،

Australia and France,

در استرالیا و فرانسه

Sweden, China and now India,

سوئد، چین و الان در هند

survivors of sexual violence are all at once being heard

صدای قربانیان خشونت جنسی همگی بصورت یکجا شنیده شد

and then vilified.

ولی بعد، بدنام‌شان کردند.

And I've read article after article bemoaning ...

و من بعد از هر مقاله‌ای که خواندم افسوس خوردم…

wealthy white men

مردان سفیدپوست ثروتمند

who have landed softly with their golden parachutes,

که با چترنجات‌های طلایی‌شان به آرامی روی زمین فرود آمده بودند،

following the disclosure of their terrible behavior.

بدنبال عملی کردن رفتار‌های غیراخلاقی‌شان بودند.

And we're asked to consider their futures.

و ما اینجا از ایشان می‌خواهیم که راجع به آینده‌شان تفکر کنند.

But what of survivors?

اما تکلیف قربانی‌ها چه می‌شود؟

This movement is constantly being called a watershed moment,

از این جنبش بطور پیوسته به عنوان نقطه عطفی یاد می‌شود،

or even a reckoning,

یا چیزی که بتوان روی آن حساب کرد،

but I wake up some days feeling like all evidence points to the contrary.

اما یک روز من با این احساس بیدار شدم که تمام شواهد بر علیه‌اش استفاده می‌شود.

It's hard not to feel numb.

سخت است که احساس کرختی نکنی.

I suspect some of you may feel numb, too.

من حس می‌کنم که بعضی از شما هم این احساس را دارید.

اما بگذارید بگویم که چه چیز دیگری را می‌دانم.

But let me tell you what else I know.

Sometimes when you hear the word "numb,"

بعضی وقتا که کلمه "بی‌حسی" را می‌شنوید،

you think of a void, an absence of feelings,

به تهی بودن یا نبودِ احساس فکر می‌کنید،

or even the inability to feel.

یا حتی ناتوانایی در ادراک احساس.

But that's not always true.

اما این گفته همیشه درست نیست.

Numbness can come from those memories that creep up in your mind

بی حسی ممکن است از خاطراتی در مغزتان نشأت بگیرد

که نیمه‌های شب تجربه‌اش می‌کنید و نمی‌توانید با آن مبارزه کنید.

that you can't fight off in the middle of the night.

They can come from the tears that are locked behind your eyes

ممکن است ازاشک‌هایی باشد که پشت چشم‌هایتان جای گرفته‌اند

that you won't give yourself permission to cry.

ولی شما اجازه جاری شدن را به آن‌ها نمی‌دهید.

For me, numbness comes from looking in the face of survivors

شخصا، بی‌حسیِ من از نگاه کردن به صورت قربانی‌ها ایجاد می‌شود

and knowing everything to say

و دانستن تمام چیز‌هایی که باید به ایشان گفت

but having nothing left to give.

که در واقع دردی را دوا نمی‌کند.

It's measuring the magnitude of this task ahead of you

این عمل ارزش کاری که پیش روی شما است

versus your own wavering fortitude.

را با ندای باور‌های درونی‌تان می‌سنجد.

Numbness is not always the absence of feeling.

بی‌حسی همیشه به معنای فقدان احساسات نیست.

Sometimes it's an accumulation of feelings.

گاهی اوقات به معنای ت لنبار شدن احساسات است.

And as survivors,

و از جایگاه قربانیان،

we often have to hold the truth of what we experience.

گاهی اوقات مجبوریم حقایقی را که تجربه کردیم (مخفی) نگاهشان داریم

But now, we're all holding something,

اما الان همه‌ی ما چیزی را درونمان نگه داشته‌ایم

whether we want to or not.

چه آن را بخواهیم یا نخواهیم.

Our colleagues are speaking up and speaking out,

همکاران ما بصورت مداوم در اجتماع راجع به آن صحبت می‌کنند،

industries across the board are reexamining workplace culture,

تمامی صنایع فرهنگ محیط کار را بازنگری می‌کنند،

and families and friends are having hard conversations

خانواده‌ها و دوستان، مکالمه‌هایی جدی دارند

about closely held truths.

راجع به حقایق سربسته.

Everybody is impacted.

همه درگیر شدند.

And then, there's the backlash.

و بعد، مخالفت‌ها شروع شد.

We've all heard it.

که همه راجع به آن شنیده‌ایم.

"The Me Too Movement is a witch hunt."

"جنبش Me Too مانند عمل تفتیش عقایده"

Right?

درسته؟

"Me Too is dismantling due process."

«این جنبش سبب چندپارگی آن شده»

Or, "Me Too has created a gender war."

یا «این جنبش جنگ جنسیتی راه انداخته است»

The media has been consistent with headline after headline

تیتر رسانه‌ها بصورت پیوسته کاری کرد

that frames this movement in ways that make it difficult

که پیشرفت این جنبش

to move our work forward,

با مشکل مواجه شد.

and right-wing pundits and other critics

مواضع متخصصان و منتقدان راست‌گرا

have these talking points that shift the focus away from survivors.

باعث شد که توجه از قربانی‌ها برداشته شود.

So suddenly, a movement that was started to support

بسرعت جریانی که می‌خواست

all survivors of sexual violence

از قربانیان خشونت جنسی حمایت کند

is being talked about like it's a vindictive plot against men.

تبدیل شد به طرحی که گویی می‌خواهد از مردها انتقام بگیرد.

And I'm like, "Huh?"

با خودم گفتم چی؟

(Laughter)

(خنده حاضران)

How did we get here?

چطور به اینجا رسیدیم؟

We have moved so far away

ما چقدر فاصله گرفتیم

from the origins of this movement that started a decade ago,

از اصل این جنبش که از یک دهه قبل آغاز شده،

or even the intentions of the hashtag that started just a year ago,

و حتی اهداف همین هشتگی (metoo#) که سال پیش درست شد،

that sometimes, the Me Too movement that I hear some people talk about

گاهی وقت‌ها، جنبش MeTooیی که بعضی مردم راجع به آن صحبت می‌کنند

is unrecognizable to me.

برای من ناآشناست.

But be clear:

بیایید رو راست باشیم:

This is a movement about the one in four girls

این جنبش درباره یک نفر از هر چهار دختر

and the one in six boys

و یک نفر از هر شش پسر است

who are sexually assaulted every year

که هرساله قربانی خشونت جنسی می‌شوند

and carry those wounds into adulthood.

و باید آن زخم‌ها را تا سنین بزرگسالی به دوش کشند.

It's about the 84 percent of trans women who will be sexually assaulted this year

درباره ۸۴ درصد از زنان ترنسی هست که امسال قربانی خشونت می‌شوند

and the indigenous women

و همینطور زنان بومی

who are three-and-a-half times more likely to be sexually assaulted

که ۳/۵ برابر بیشتر از هر گروه دیگری

قربانی خشونت جنسی می‌شوند.

than any other group.

Or people with disabilities,

یا افراد معلول

who are seven times more likely to be sexually abused.

که ۷ برابر بیشتر از بقیه مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند.

It's about the 60 percent of black girls like me

حدود ۶۰ درصد از دختران سیاه‌پوستی مانند من

who will be experiencing sexual violence before they turn 18,

که قبل از ۱۸سالگی خشونت جنسی را تجربه می‌کنند،

and the thousands and thousands of low-wage workers

و هزاران هزار کارگر با حقوق پایین

who are being sexually harassed right now

که در همین لحظه مورد آزار جنسی واقع می‌شوند

on jobs that they can't afford to quit.

بخاطر کاری که نمی‌توانند از آن استعفا دهند.

This is a movement about the far-reaching power of empathy.

این جنبش درباره قدرت فراگیر همدردی است.

And so it's about the millions and millions of people

راجع به میلیون‌ها میلیون انسان

who, one year ago, raised their hands to say, "Me too,"

که سال پیش دست‌شان را بالا بردند تا بگویند که "سر من هم اومده" (Me Too)

and their hands are still raised

و هنوز دست‌شان را پایین نیاورده‌اند

while the media that they consume erases them

درحالی که رسانه‌ی متکی به آن‌ها سعی در حذف‌شان دارد

and politicians who they elected to represent them

و سیاستمدارانی که توسط آن‌ها انتخاب شده‌اند تا نماینده آن‌ها باشند

pivot away from solutions.

از ارائه راهکار، سر باز می‌زنند.

It's understandable that the push-pull of this unique, historical moment

پس زدن و پیش کشیدن این لحظه تاریخی قابل درک است،

feels like an emotional roller-coaster that has rendered many of us numb.

مثل هیجان یک ترن هوایی که خیلی از ما را بی‌حس کرده است.

This accumulation of feelings

این تلنبار احساسات را

that so many of us are experiencing together, across the globe,

که خیلی از ما در سرتاسر دنبا تجربه می‌کنیم

is collective trauma.

آسیبی جمعی است.

But ...

اما...

it is also the first step

این تنها قدم اول است

towards actively building a world that we want right now.

برای ساختن دنیایی که الان می‌خواهیم داشته باشیم.

What we do with this thing that we're all holding

این احساسی که درون‌مان انباشته شده

is the evidence that this is bigger than a moment.

شاهد این مدعاست که این جنبش بزرگتر از یک لحظه‌ی گذراست.

It's the confirmation that we are in a movement.

نشانه این است که ما در حال تغییریم.

And the most powerful movements

و قدرتمندترین تغییرها

have always been built around what's possible,

براساس آن‌چه که امکان‌پذیر بوده شکل گرفته

not just claiming what is right now.

نه آن‌چه که در آن زمان درست بوده.

Trauma halts possibility.

تروما امکان محقق شدن را می‌گیرد.

Movement activates it.

و جنبش آن را فعال می‎کند.

Dr. King famously quoted Theodore Parker saying,

دکتر کینگ از زبان تئودور پارکر می‌گوید:

"The arc of the moral universe is long, and it bends toward justice."

«جهان اخلاقیات مثل کمانی است که سمت عدالت نشانه‌گیری می‌کند.»

We've all heard this quote.

همه‌ ما این نقل قول را شنیده‌ایم.

But somebody has to bend it.

اما باید کسی باشد که زه کمان را بکشد.

The possibility that we create in this movement and others

این امکانی را که ما در این جنبش‌ها محقق کردیم

is the weight leaning that arc in the right direction.

در واقع همان عمل خم کردن کمان در مسیر درست بوده است.

Movements create possibility,

جنبش‌ها امکان تغییر را فراهم می‌کنند

and they are built on vision.

و آن‌ها براساس بصیرت شکل می‌گیرند.

My vision for the Me Too Movement

نگاه من به جنبش Me Too

is a part of a collective vision to see a world free of sexual violence,

بخشی از یک نگاه کلی به دنیایی عاری از خشونت جنسی است

and I believe we can build that world.

و معتقدم که این امر شدنی است.

Full stop.

نقطه سرخط.

But in order to get there,

اما برای رسیدن به آن مرحله،

we have to dramatically shift a culture that propagates the idea

باید بطرز موثری از این فرهنگ عبور کنیم

that vulnerability is synonymous with permission

که آسیب‌پذیر بودن را معادل با رضایت دادن می‌داند

and that bodily autonomy is not a basic human right.

و این که این رفتار خودخواهانه جزء حقوق اولیه انسان‌ها محسوب نمی‌شود.

In other words, we have to dismantle the building blocks of sexual violence:

به عبارت دیگر، خشونت جنسی برپایهٔ این موارد شکل گرفته:

power and privilege.

داشتن قدرت و برخورداری از امتیاز.

So much of what we hear about the Me Too Movement

بیشترین چیزی که راجع به این جنبش می‌شنویم

is about individual bad actors or depraved, isolated behavior,

درباره برخی بازیگر‌های بدکار یا بعضی رفتار‌های فاسد،

and it fails to recognize

سبب می‌شود از شناخت این قضیه غافل بمانیم

that anybody in a position of power comes with privilege,

که هرکسی در جایگاه قدرت از امتیازی برخوردار است

and it renders those without that power

که موجب آسیب‌پذیری بیشتر شخص فاقد

more vulnerable.

قدرت می‌شود.

Teachers and students, coaches and athletes,

معلم‌ها و دانش‌آموزان مربی‌ها و ورزشکارها

law enforcement and citizen, parent and child:

ماموران قانون و شهروندان والدین و فرزندان:

these are all relationships that can have an incredible imbalance of power.

دراین روابط ممکن است توازن قدرت بطرز ناعادلانه‌ای درجریان باشد.

But we reshape that imbalance by speaking out against it in unison

ولی اگر برعلیه این بی‌عدالتی هم صدا شویم، می‌توانیم تغییرش دهیم

and by creating spaces to speak truth to power.

با فضاسازی برای گفتگویی مصالحت‌آمیز راجع به قدرت.

We have to reeducate ourselves and our children

باید به خودمان و فرزندانمان برای درک این مطلب از نو آموزش دهیم

to understand that power and privilege doesn't always have to destroy and take --

که داشتن قدرت و امتیاز نباید همیشه موجب تخریب و زیان باشد--

it can be used to serve and build.

بلکه باید باعث خدمت و شکوفایی هم گردد.

And we have to reeducate ourselves to understand that, unequivocally,

باید از نو به خودمان آموزش دهیم تا بفهمیم که مسلماً

every human being has the right to walk through this life

هر انسانی حق دارد در این دنیا زندگی کند

with their full humanity intact.

بدون اینکه به انسانیت وی لطمه‌ای وارد شود.

Part of the work of the Me Too Movement

بخشی از عملکرد این جنبش

is about the restoration of that humanity for survivors,

درباره بازگرداندن کرامت انسانی قربانی‌ها است،

because the violence doesn't end with the act.

چون خشونت جنسی با تمام شدن آن عمل خاتمه پیدا نمی‌‎کند.

The violence is also the trauma that we hold after the act.

آسیبی را به همراه دارد که بعد از آن ادامه پیدا می‌کند.

Remember, trauma halts possibility.

یادتان باشد که تروما امکان محقق شدن را می‌گیرد

It serves to impede,

مثل یک مانع که

stagnate, confuse and kill.

متوقف می‎کند، آشفته می‌کند و از بین می‌برد.

So our work rethinks how we deal with trauma.

پس کار ما تفکر دوباره است که چطور با تروما برخورد کنیم

For instance, we don't believe

برای نمونه، اعتقادی نداریم که قربانی‌ها

that survivors should tell the details of their stories all the time.

باید همیشه جزئیات اتفاقات‌شان را بازگو کنند.

We shouldn't have to perform our pain over and over again

نباید دردهایمان رو بخاطر هشیاری شما

بارها و بارها مرور کنیم.

for the sake of your awareness.

We also try to teach survivors to not lean into their trauma,

سعی می‌کنیم تا به قربانی‌ها آموزش بدهیم که بیش از حد به تروما توجه نکنند

but to lean into the joy that they curate in their lives instead.

درعوض به دنبال خوشی‌های زندگی باشند که به آن‌ها انگیزه می‌دهد.

And if you don't find it, create it and lean into that.

و اگر آن را پیدا نمی‌کنند آن را بسازند و به آن تکیه کنند.

But when your life has been touched by trauma,

ولی زمانی که در زندگی تروما را تجربه کرده باشید

sometimes trying to find joy feels like an insurmountable task.

برخی اوقات تلاش برای پیدا کردن خوشبختی محال به نظر می‌رسد.

Now imagine trying to complete that task

حالا تصور کنید که می‌خواهید برایش تلاش کنید

while world leaders are discrediting your memories

درحالی که رهبران جهان دارند خاطرات شما را بی‌اعتبار جلوه می‌دهند

or the news media keeps erasing your experience,

یا رسانه‌های خبری سعی در محو کردن تجربه‌های شما دارند،

or people continuously reduce you to your pain.

یا مردم بطور پیوسته در حال خوارکردن شما باشند.

Movement activates possibility.

جنبش سبب محقق شدن می‌گردد.

There's folklore in my family, like most black folks,

مثل بقیه سیاه‌پوستان داستانی در خانواده من هست،

about my great-great-grandaddy, Lawrence Ware.

درباره اجداد پدربزرگم لورنس ویر.

He was born enslaved,

او برده به دنیا آمد،

his parents were enslaved,

پدر و مادرش هم برده بودند،

and he had no reason to believe that a black man in America

و دلیلی نداشت تا باور کند که یک سیاه‌پوست در آمریکا

wouldn't die a slave.

روزی آزاد خواهد شد.

And yet,

ولی بعد

legend has it that when he was freed by his enslavers,

زمانی که توسط اربابش آزاد شد،

he walked from Georgia to South Carolina

از جورجیا به کارولینای جنوبی رفت

so that he could find the wife and child that he was separated from.

تا بتواند همسر و فرزندش را بیابد که از او جدا کرده بودند.

And every time I hear this story, I think to myself,

هربار که من این داستان را می‌شنوم با خودم فکر می‌کنم

"How could he do this?

او چطور این کار را انجام داد؟

Wasn't he afraid that he would be captured and killed by white vigilantes,

از این که توسط سفیدپوستان افراطی دستگیر و کشته شود نمی‌‎ترسید؟

or he would get there and they would be gone?"

یا اینکه به آن‌جا می‌رسید، درحالی که آن‌ها مرده بودند؟

And so I asked my grandmother once

یک‌بار من از مادربزرگم پرسیدم که

why she thought that he took this journey up,

چرا فکر می‌کردید پدربزرگ ریسک این سفر را می‌پذیرد؟

and she said,

جواب داد:

"I guess he had to believe it was possible."

«حدس می‌زنم که او مجبور بود تا باور کند، این کار شدنی است.»

I have been propelled by possibility for most of my life.

من بیشتر زندگی‌ام را با امکان محقق شدن رویاهایم، شروع به حرکت کردم.

I am here because somebody, starting with my ancestors,

من بدین خاطر اینجا هستم که روزی یک نفر همراه با اجدادم

believed I was possible.

اعتقاد داشتند که این کار شدنی است.

In 2006, 12 years ago,

۱۲ سال پیش، در ۲۰۰۶

I laid across a mattress on my floor in my one-bedroom apartment,

در آپارتمان تک خوابه‌ام روی تخت دراز کشیده بودم

frustrated with all the sexual violence that I saw in my community.

و از این همه خشونت جنسی که در جامعه‌ام می‌دیدم، ناامید شده بودم.

I pulled out a piece of paper, and I wrote "Me Too" on the top of it,

برگه‌ای کاغذ آوردم و در قسمت بالای آن نوشتم "سر من هم اومده" (Me Too)

and I proceeded to write out an action plan

و شروع به نوشتن یک طرح اجرایی کردم

for building a movement based on empathy between survivors

برای ساختن جنبشی براساس حس همدردی درمیان قربانیان،

that would help us feel like we can heal,

تا به این احساس کمک کند که می‌توانیم درمان شویم،

that we weren't the sum total of the things that happened to us.

که ما فقط مجموعه‌ای از کسانی نیستیم که یک اتفاقی برایمان افتاده است.

Possibility is a gift, y'all.

امکان‌پذیری برای همه یک هدیه است.

It births new worlds,

موجب خلق دنیاهای

and it births visions.

و پیدایش بصیرت می‌شود.

I know some of y'all are tired,

می‌دانم که بعضی از شما خسته شدید،

because I'm tired.

چون من هم خسته شدم.

I'm exhausted,

من از پا افتادم

and I'm numb.

و بی‌حس شدم.

Those who came before us didn't win every fight,

آن‌هایی که قبل از ما بودند تمام جنگ‌ها را پیروز نشدند،

but they didn't let it kill their vision.

اما باعث نشد بصیرت‌شان را از دست دهند.

It fueled it.

تقویت شدند.

So I can't stop,

پس من نمی‌توانم که دست بکشم،

and I'm asking you not to stop either.

و از شما هم می‌خواهم که باز نایستید.

We owe future generations a world free of sexual violence.

ما به نسل آینده، دنیایی عاری از خشونت جنسی را مدیون هستیم.

I believe we can build that world.

باور دارم که می‌توانیم آن دنیا را بسازیم.

Do you?

شما چطور؟

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)