How we're honoring people overlooked by history | Amy Padnani

Translator: Ivana Korom Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Leila Ataei Reviewer: Hajar Almasi

My name is Amy Padnani,

نام من امیلی پاندانی است،

and I'm an editor on the obituaries desk at the "New York Times."

سردبیر بخش آگهی‌های فوت در نیویورک تایمز هستم.

Or, as some friends call me, the angel of death.

یا بقول برخی دوستان، فرشته مرگ.

(Laughter)

(خنده)

In fact, people will ask me,

در حقیقت، آدمها از من می‌پرسند،

"Isn't it depressing, working on obituaries

«کار کردن روی آگهی‌های فوت و مدام فکر کردن

and thinking about death all the time?"

درباره مرگ تو را افسرده نمی‌کند؟»

But you know what I tell them?

اما می‌دانید پاسخم چیست؟

Obits aren't about death, they're about life,

اعلامیه‌های تحریم درباره مرگ نه که درباره زندگی هستند،

they're interesting, they're relatable.

جالب‌اند و بازگوپذیر.

Often about something you never knew.

اغلب درباره چیزی هستند که هرگز نمی‌دانستید.

Recently, for example,

اخیرا، برای مثال،

we had the obit for the inventor of the sock puppet.

اعلامیه‌ای داشتیم برای مخترع عروسک جورابی.

(Laughter)

(خنده)

Everyone knows what a sock puppet is,

همه می‌دانند که عروسک جورابی چیست،

but have you ever thought about who created it,

اما هرگز به این فکر کردید خالقش که بود

or what their life was like?

یا چه زندگی داشته است؟

Obits are a signature form of journalism.

اعلامیه‌ها علامت مشخصه روزنامه‌نگاری‌اند.

An art form, if you will.

اگر بخواهید شکلی از هنر هستند.

It's an opportunity for a writer to weave the tale of a person's life

فرصتی برای نویسنده‌ای هستند تا قصه زندگی شخصی را در

into a beautiful narrative.

روایتی زیبا بازگو کند.

Since 1851,

از ۱۸۵۱،

the "New York Times" has published thousands of obituaries.

نیویورک تایمز هزاران اگهی ترحیم منتشر نموده است،

For heads of state, famous celebrities,

برای سران کشورها، سلبریتی‌های معروف،

even the person who came up with the name on the Slinky.

حتی آن شخصی که نامش با اسباب‌بازی اسلینکی گره خورده.

There's just one problem.

فقط یک مشکلی هست،

Only a small percentage of them

تنها درصد کوچکی از آنها،

chronicle the lives of women and people of color.

به شرح سرگذشت زنان و رنگین‌پوستان می‌پردازند.

That's the impetus behind a project I created

که انگیزه من پشت خلق پروژه‌ای است

called "Overlooked,"

که نادیده‌گرفته‌ها نامیدم،

which tells the stories of marginalized groups of people

روایتگر داستانهایی گروههای از آدمهای در حاشیه است

who never got an obit.

که هرگز اعلامیه‌ای ندارند.

It's a chance for the newspaper to revisit its 168-year existence

فرصتی است برای روزنامه تا نگاهی دوباره‌ به وجود ۱۶۸ ساله‌اش انداخته

and fill in the gaps

و پر کردن شکافها

for people who were, for whatever reason, left out.

برای مردمی که به هر دلیلی از قلم افتاده‌اند.

It's a chance to right the wrongs of the past,

فرصتی است برای اصلاح اشتباهات گذشته،

and to refocus society's lens on who is considered important.

و متمرکز کردن دوباره لنزهای جامعه روی کسانی که مهم تلقی می‌شوند.

I came up with the idea when I first joined Obituaries in 2017.

وقتی اولین بار در ۲۰۱۷ به اعلامیه‌های ترحیم پیوستم این فکر به سرم زد.

The Black Lives Matter movement was at a rolling boil,

جنبش زندگی سیاهان اهمیت دارد حسابی موضوع داغی بود،

and the conversation on gender inequality had just started bubbling up again.

و گفتگوها سر عدم تساوی جنسیتی دوباره بر سر زبانها افتاده بود.

And at the same time, I wondered, as a journalist and as a woman of color,

و هم زمان، فکر کردم به عنوان روزنامه‌نگار و زنی رنگین‌پوست،

what could I do to help advance this conversation.

کاری که از من برمی‌آمد این بود که به پیشبرد این گفتگو کمک کنم.

People were coming out of the shadows

آدمها از سایه خارج می‌شدند تا

to tell stories of injustices that they had faced,

داستان‌های بی‌عدالتی که با آن مواجه شده بودند را بگویند،

و من می‌توانستم درد آنها را حس کنم.

and I could feel their pain.

So I noticed we would get these emails, sometimes, from readers,

متوجه شدم ما این ایمیل‌هایی را که گاه از خواننده‌ها می‌گیریم،

saying, "Hey, why don't you have more women and people of color

که می‌گویند، « سلام، چرا خیلی خبری از زنان و رنگین‌پوستان

in your obituaries?"

در این اعلانات نیست؟»

And I thought, "Yeah, why don't we?"

و فکر کردم، «درسته، چرا نداریم؟»

Since I was new to the team, I asked my colleagues,

چون در تیم تازه‌ وارد بودم، از همکارانم سوال کردم،

and they said, "Well, the people who are dying today

و جواب دادند، « چون آدمهایی که امروزه می‌میرند

are from a generation when women and people of color

از نسلی هستند که آن موقع زنان و رنگین‌پوستان

weren't invited to the table to make a difference.

سر میز برای ایجاد تغییر دعوت نمی‌شدند.

Perhaps in a generation or two,

شاید در یکی، دو نسل بعدی

we'll start to see more women and people of color in our obituaries."

شاهد حضور زنان و رنگین پوستان در اعلامیه‌های ترحیم خود باشیم.»

That answer just wasn't satisfying at all.

اصلا جواب رضایت‌بخشی نبود.

(Laughter)

(خنده)

I wanted to know: Where are all the dead women?

می‌خواستم بدانم: همه زنان مرده کجا هستند؟

(Laughter)

(خنده)

So I started thinking about how we hear about people who have died, right?

بنابراین شروع کردم به فکر کردن درباره این که چطور درباره مرده‌ها خبر می‌گیریم؟

Number one way is through reader submissions.

روش شماره یک، از طریق خوانندگان‌مان.

And so I thought,

و پس فکر کردم،

"Well, what if we were to look at international newspapers

«خب اگر به روزنامه‌های بین‌المللی نگاه کنیم چه یا سر کشیدن

or scour social media?"

در رسانه‌های اجتماعی؟»

It was around this time when ...

همین موقع‌ها بود که...

Everything was swirling in my mind,

توی ذهنم تکاپویی به راه افتاد،

and I came across a website about Mary Outerbridge.

و من به وب‌سایتی درباره مری اوتربریج برخورد کردم.

She was credited with introducing tennis to America in 1874.

افتخارمعرفی تنیس در آمریکا در ۱۸۷۴ را دارد.

And I thought, wow, one of the biggest sports in America

و فکر کردم، عجب، یکی از بزرگترین ورزشها در آمریکا،

was introduced by a woman?

از سوی یک زن معرفی شده است؟

Does anyone even know that?

آیا کسی این را می‌داند؟

And did she get a New York Times obituary?

و آیا در اعلامیه ترحیم نیویورک تایمز اسمش بوده؟

Spoiler alert -- she did not.

خطر لو دادن... نبوده.

(Laughter)

(خنده)

So then I wondered who else we missed.

پس فکر کردم دیگر اسم چه کسانی نبوده.

And it sent me on this deep dive through the archives.

و باعث شد توی آرشیو‌ها عمیقا شیرجه بزنم.

There were some surprises.

کلی مورد برای شگفتی یافتم.

The pioneering journalist Ida B. Wells,

روزنامه‌نگار پیشرو، آیدا بی. ولز که کارزار

who started the campaign against lynching.

علیه مجازات یا کشتن بدون مجازات را راه انداخت.

The brilliant poet Sylvia Plath.

شاعر برجسته سیلویا پلات.

Ada Lovelace, a mathematician

آدا لاولیس، ریاضیدانی که

now recognized as the first computer programmer.

اکنون به عنوان نخستین برنامه‌نویس کامپیوتر شناخته می‌شود.

So I went back to my team and I said,

پس برگشتم سروقت تیمم و گفتم،

"What if we were to tell their stories now?"

«اگر الان بخواهیم داستانهایشان را تعریف کنیم، چه؟»

It took a while to get buy-in.

مدتی طول کشید که حرفم خریدار پیدا کند.

There was this concern that, you know,

این دغدغه وجود داشت که خب برای

the newspaper might look bad

روزنامه شکل بدی پیدا کند

because it didn't get it right the first time.

چون بار اول خوب دریافت نشد.

It was also a little weird to sort of look back at the past,

یک‌جورهایی هم عجیب بود این نگاه به گذشته،

rather than cover news stories of our day.

به جای پوشش دادن اخبار روز.

But I said, "Guys, I really think this is worthwhile."

اما گفتم، « واقعا، به نظرم ارزشش را دارد.»

And once my team saw the value in it,

و وقتی تیم من پی به ارزشمندی کار برد،

they were all in.

مشتاق شدند.

And so, with the help of a dozen writers and editors,

و با کمک یکی دو جین نویسنده و سردبیر،

we launched on March 8, 2018,

در هشتم مارس ۲۰۱۸ با داستانهای

with the stories of 15 remarkable women.

۱۵ زن خارق‌العاده شروع کردیم.

And while I knew that the work my team was doing was powerful,

و در حالی که می‌دانستم کاری که تیم من انجام می‌داد قدرتمند بود،

I didn't expect the response to be equally powerful.

توقع نداشتم که واکنشها به آن همان اندازه قدرتمند باشد.

I had hundreds of emails.

صدها ایمیل گرفتم.

They were from people who said,

از آدمهایی بودند که گفتند،

"Thank you for finally giving these women a voice."

«ممنون از این که بالاخره به این زنان صدایی بخشیدی.»

They were from readers who said,

از خوانندگانی بودند که گفتند،

"I cried on my way to work, reading these stories,

«در طول مسیرم به سرکار این داستانها را خواندم و اشک ریختم،

because I felt seen for the first time."

چون برای اولین بار حس می‌کردم که دیده شدم.»

And they were from colleagues of mine, who said,

و از همکارانی بودند که گفتند،

"I never thought a woman of color

«هرگز فکر نمی‌کردم زنی رنگین‌پوست

would be allowed to achieve something like this

اجازه پیدا کند چنین دستاوری در نیویورک تایمز

at the 'New York Times.'"

کسب کند.»

I also got about 4,000 reader submissions

حدود ۴,۰۰۰ پیشنهاد از خوانندگان دریافت کردم

suggesting who else we might have overlooked.

درباره افرادی که شاید ما نادیده گرفته باشیم.

And some of those are my favorite stories in the project.

و برخی از آنها داستان‌های محبوبم در این پروژه هستند.

My all-time favorite is Grandma Gatewood.

محبوب‌ترین آنها مادربزرگ گیت‌وود است.

(Laughter)

(خنده)

She survived 30 years of domestic violence at the hands of her husband.

او نجات یافته از ۳۰ سال خشونت خانگی از دست شوهرش بود.

One day, he beat her so badly, beyond recognition,

یک روز چنان کتک خیلی بدی خورد که قابل گفتن نیست،

he even broke a broomstick over her head,

شوهرش حتی دسته جارو را بر سرش شکست،

and she threw flour in his face in response.

و او در تلافی آرد به صورتش پاشید.

But when the police arrived, they arrested her, not him.

اما وقتی پلیس سر رسید، او را دستگیر کردند نه شوهرش را.

The mayor saw her in jail and took her into his own home

شهردار به دیدنش در زندان رفت و او را به خانه خود برد

until she could get back on her feet.

تا وقتی که بتواند دوباره سرپا شود.

Then, one day, she read this article in "National Geographic"

بعد، یک روز، این مقاله را در «نشنال جغرافی» خواند

about how no woman had ever hiked

درباره این‌که چطور هیچ زنی

تا به‌حال کل مالرو آپالچیان را به تنهایی نپیموده بود.

the Appalachian Trail in its entirety alone.

And she said, "You know what? I'm going to do it."

و او گفت،«خب که چی؟ من این کار را می کنم.»

Reporters caught wind of the old grandma who is hiking through the woods.

به گوش گزارشگران رسید که مادربزرگ پیری در این جنگلها راه‌پیمایی می‌کند.

And at the finish, they asked her,

و در پایان، از او پرسیدند،

"How did you survive so rough a place?"

«چطور در این مسیر سخت دوام آوردی؟»

But they had no idea what she had survived before that.

که خب هیچ ایده‌ای نداشتند که قبلا چه چیزی را تاب آورده بود.

So, "Overlooked" has become wildly successful.

بنابراین «نادیده‌شده»، به شدت موفقیت آمیز از آب درآمد.

It's becoming a TV show now, on Netflix.

برنامه تلویزیونی آن در نت فلیکس در حال ساخت است.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

I cannot wait to see this thing come to life.

نمی‌توانم صبر کنم ببینم کی به پخش می‌رسد.

Something like 25 different publishers have reached out to me

چیزی حدود ۲۵ ناشر مختلف با من تماس گرفته‌اند

with interest in turning "Overlooked" into a book.

که علاقمند به تبدیل آن در قالب کتاب هستند.

All of this clearly shows how timely and necessary this project is.

همه این‌ها به وضوح نشان می‌دهد که تا چه حد این پروژه لازم و به‌موقع بود.

It's also a reminder of how newspapers

همچنین یادآوری است از این که روزنامه‌ها

document what's happening in our world every single day,

چطور وقایع جهان را روزمره مستند می کنند،

and we have to make sure not to leave out key people.

و باید حواس‌مان باشد که آدم‌های کلیدی از قلم نیفتند.

That's why, even though it's been so meaningful to look back in the past,

به‌همین خاطر، با وجودی که نگاه به گذشته بسیار پرمفهوم بوده است

I'm plagued with the lingering question:

اما این سوال دست از سرم بر نمی‌دارد:

"What about the future of obituaries --

«اعلامیه‌های ترحیم آینده چه--

how do I diversify those?"

چطور باید تنوع داشته باشند؟

That was my original problem, right?

مساله اصلی ما از اول همین بود، نه؟

So to start answering this question, I wanted to gather some information.

پس برای پاسخ به این سوال، باید اطلاعات جمع می‌کردم.

I went down to the sub-sub-basement level of the New York Times Building,

رفتم طبقه پایین، پایین زیرزمین ساختمان نیویورک تایمز،

to the archives.

به بایگانی.

We call it the morgue.

به آن‌جا سردخانه اجساد می‌گوییم.

(Laughter)

(خنده)

And I asked for some guidance from our archivist there.

و از مسئول بایگانی کمی راهنمایی خواستم.

He pointed me to a book called "New York Times Obituaries Index."

اشاره به کتابی کرد به اسم،«شاخص اعلامیه‌های ترحیم نیویورک تایمز.»

So we handed it to the New York Genealogical Society,

خب آن را به انجمن شجره‌شناسی نیویورک دادیم

and they digitized it for us.

و برای ما آن را دیجیتالی کردند.

And then a programmer wrote up a program that scanned all those headlines

و بعد یک برنامه نویس برنامه‌ای نوشت تا همه آن سرخط‌ها برای «آقا، خانم،

for "Mr.," Mrs.," "Lady," "Sir," all the sort of gender-defining terms.

جناب و بانو، هر عنوانی که جنسیت را مشخص می‌کرد اسکن شود.

And what we found was that from 1851 to 2017,

و متوجه شدیدم که از ۱۸۵۱ تا ۲۰۱۷ تنها حدود

only about 15 to 20 percent of our obits were on women.

۱۵ الی ۲۰ درصد آگهی‌های ما درباره زنان بود.

So next, I worked with a programmer to build this tool,

در اقدام بعدی با برنامه‌نویسی کار کردم که ابزاری ساخت

called the diversity analysis tool.

به اسم ابزار تحلیل‌گر گوناگونی.

It's a very dry name, but bear with me, it's super helpful.

اسمش خیلی دلنشین نیست اما باور کنید خیلی به‌درد بخور است.

It breaks down the percentage of our obits month to month, women to men.

ماهیانه نسبت درصد زنان به مردان را در اعلامیه‌های ما نشان می‌دهد.

OK, if that doesn't sound like much to you,

اگر خیلی برای شما مفهوم نیست،

this is how I used to calculate it before.

این روش محاسباتی من بود قبلا.

(Laughter)

(خنده)

So I asked this programmer to program in a goal,

پس از برنامه‌نویس خواستم تا هدفی را تعیین کند،

and that goal was 30 percent.

و آن هدف ۳۰ درصد بود.

From the year of "Overlooked's" launch, March of 2018,

از سالی که نادیده گرفته‌ها را شروع کردیم، مارس ۲۰۱۸

to March of 2019,

تا مارس ۲۰۱۹،

I was hoping we could get to 30 percent of our obits on women.

امیدوار بودم که آگهی‌مان را برای زنان تا ۳۰٪ برسانیم.

It was a number we hadn't achieved in a 168 years,

رقمی که در این ۱۶۸ سال حاصل نشده بود،

and I'm happy to say we did it -- we got to 31 percent.

و خوشحالم که اعلام کنم موفق شدیم-- به ۳۱ درصد رساندیم.

(Applause)

(تشویق)

It's awesome, but it's not enough.

فوق‌العاده است اما کافی نیست.

Next we're hoping to get to 35 percent,

الان امیدواریم تا ۳۵٪ برسیم،

and then 40 percent, until we achieve parity.

و بعد ۴۰٪ تا این که مساوی شویم.

And then I'm hoping to partner with this programmer again,

و بعدا امیدوارم دوباره با همکاری این برنامه‌نویس جهت ساخت

to build a similar tool to measure people of color in our obits.

ابزاری مشابه‌ برای سنجش رنگین‌پوستان در اعلانات ترحیم.

That was something I wanted to do with "Overlooked" too,

این را هم می‌خواستم با نادیده‌گرفته‌ها انجام دهم،

to include men of color,

شامل کردن رنگین‌پوستان،

and I finally got to do it with a special section

و بالاخره با اختصاص یک بخش ویژه برای

for Black History Month,

Black History Month

where we told the stories of about a dozen black men and women.

جایی که داستان‌های یک دوجین مرد و زن سیاه‌پوست را گفتیم.

Again, it was a really powerful experience.

دوباره،‌ تجربه بسیار قدرتمندی داشتیم.

Many of these people had been slaves

خیلی از این آدم‌ها برده بوده‌اند،

or were a generation removed from slavery.

یا از نسلی که از بردگی رها شدند.

A lot of them had to make up stories about their past

بیشترشان باید داستان‌هایی درباره گذشته‌شان می‌ساختند

just to get ahead in life.

تا بتوانند به زندگی ادامه دهند.

And there were these patterns of their struggles

و این الگوها از از تقلاهای آنها دوباره و دوباره

that came up again and again.

تکرار می‌شد.

Elizabeth Jennings, for instance,

الیزابت جنینگز، برای مثال

had to fight for her right to ride

باید برای حق سوار شدن در

on segregated street cars in New York City --

ترن‌های اسبی تفکیک شده در نیویورک مبارزه کند --

a hundred years before Rosa Parks did the exact same thing with buses.

صد سال پیش از رزا پارک که همین کار را با اتوبوس‌ها کرد.

It was just a reminder of how far we've come,

تنها یادآوری از راهی که پشت سر گذاشته‌ایم

and how much more we still have left to do.

و چه کارهای هنوز در پیشرو داریم.

"Overlooked" is including other marginalized people as well.

نادیده‌گرفته‌ شامل دیگر آدم‌های در حاشیه‌ نیز می‌شود.

Recently, we had the obit for the computer programmer Alan Turing.

اخیرا، آگهی ترحیم آلن تورینگ برنامه‌نویس کامپیوتر را داشتیم.

Believe it or not, this brilliant man never got an obituary,

باور کنید یا نه، این مرد برجسته هرگز آگهی ترحیمی نداشت،

even though his work

حتی با وجود این که کارش

decoding German messages during World War II

یعنی رمزگشایی از پیامهای آلمانی‌ها طی جنگ جهانی دوم

helps end the war.

به خاتمه جنگ کمک کرد.

Instead, he died a criminal for his sexual orientation,

در عوض، او به‌خاطر گرایش جنسی‌اش مجرمانه مرد،

and he was forced to endure chemical castration.

و مجبور به تحمل اختگی با مواد شیمیایی شد.

Great things, like this obits project, do not come easily.

چیزهای فوق‌العاده مثل این پروژه اعلان ترحیم‌ راحت پیش نمی‌روند.

There were a lot of fits and starts

با کلی وقفه همراه بود،

as I worked hard to convince people it was worth getting it off the ground.

در حالی که سخت کار می‌کردم آدم‌ها را متقاعد کنم که پروژه با ارزشی است.

There were moments when I faced great self-doubt.

لحظاتی بود که به شدت دچار شک می‌شدم.

I wondered if I was crazy or if I was all alone,

می‌گفتم آیا دیوانه شدم یا دست تنها هستم

and if I should just give up.

و باید بی‌خیال آن شوم.

When I've seen the reaction to this project,

موقعی که واکنش‌ها را نسبت به پروژه دیدم،

I know I'm not at all alone.

پی بردم که تنها نیستم.

There's so many people who feel the way I do.

خیلی از آدم‌ها حس شبیه من را دارند.

And so yeah, not many people think about obituaries.

و خب بله، خیلی‌ها به این اعلامیه‌‌ها فکر نمی‌کنند.

But when you do, you realize they're a testament to a human life.

اما وقتی فکر می‌کنید، متوجه می‌شوید که شاهدی است بر زندگی بشر.

They're the last chance to talk about somebody's contribution on the world.

آخرین مهلتی است برای صحبت راجع به خدمات یک شخص در قبال جهان.

They were also an example of who society deemed important.

همچنین مثالی است از این که جامعه چه کسی را مهم می‌شمارد.

A hundred years from now,

صد سال دیگر از حالا،

somebody could be looking into the past to see what our time was like.

یک نفر می‌تواند به گذشته نگاه کند تا ببیند زمانه ما چه شکلی بوده است.

I'm lucky, as a journalist,

به عنوان روزنامه‌نگار خوش شانسم

to have been able to have used this form of storytelling

که قادر بوده‌ام این شکل از داستان‌سرایی را جهت کمک به

to help shift a narrative.

تغییری در روایت استفاده کنم.

I was also able to get an established institution

همچنین توانستم موسسه‌ای را وادار کنم تا

to question its own status quo.

وضع موجود خودش را زیر سوال ببرد.

Little by little, I'm hoping I can keep doing this work,

کم کم، امیدوارم به ادامه این کار

and continue refocusing society's lens

و تمرکز مجدد لنزهای اجتماع

so that nobody else gets overlooked.

تا دیگر هیچکسی نادیده گرفته نشود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)