The Next Global Superpower Isn't Who You Think | Ian Bremmer | TED

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

I have a big question.

من یک سؤال بزرگ دارم.

Which is, who runs the world?

این که، چه کسی جهان را اداره می‌کند؟

It used to be an easy question to answer.

این قبلاً سؤال ساده‌ای بود.

If you're over 45 like me,

اگر مثل من بیش از ۴۵ سال سن دارید،

you grew up in a world that was dominated by two giants.

در جهانی بزرگ شدید که تحت تسلط دو ابرقدرت بود.

The United States called the shots on one side of the Wall,

ایالات متحده برای یک طرف دیوار تصمیم‌گیری می‌کرد،

the Soviets set the rules on the other.

و شوروی قواعد طرف دیگر را تعیین می‌کرد.

And that was a bipolar world.

و آن جهانی دوقطبی بود.

It's very simple.

بسیار ساده است.

If you're under 45,

اگر کمتر از ۴۵ سال سن دارید،

you grew up when the Soviet Union had already collapsed,

زمانی بزرگ شدید که اتحاد جماهیر شوروی قبلاً فروپاشیده بود،

and that left the United States as the sole superpower,

و این ایالات متحده را تبدیل به تنها ابرقدرت می‌کرد،

dominating global institutions and also exerting raw power.

مسلط بر نهادهای جهانی و همچنین اِعمال قدرت مطلق.

And that was a unipolar world.

و آن یک جهان تک‌قطبی بود.

And then about 15 years ago,

و سپس حدود ۱۵ سال پیش،

things got a little more complicated.

اوضاع کمی پیچیده‌تر شد.

The United States increasingly didn't want to be the world's policeman

ایالات متحده به طور روزافزون نمی‌خواست پلیس جهان باشد

or the architect of global trade

یا معمارِ تجارت جهانی

or even the cheerleader for global values.

یا حتی تشویق‌کننده ارزش‌های جهانی.

Other countries were becoming more powerful,

کشورهای دیگر در حال قدرتمندتر شدن بودند،

and they could increasingly ignore many of the rules they didn't like,

و می‌توانستند به طور فزاینده، قواعدی که دوست نداشتند را نادیده بگیرند،

sometimes even setting new rules themselves.

گاهی اوقات حتی قواعدِ جدید خودشان را وضع کنند.

What happened?

چه اتفاقی افتاد؟

Three things.

سه چیز.

Number one,

نخست،

Russia was not integrated into Western institutions.

روسیه در نهادهای غربی ادغام نشده بود.

A former great power now in very serious decline

یک قدرت بزرگ سابق که حالا به طور جدی در حال افول است

and they are angry about it.

و این، آن‌ها را عصبانی کرده است.

We can argue about whose fault that is, but we are where we are.

می‌توان در مورد مقصرش بحث کرد، اما اتفاقی است که افتاده.

Number two,

شماره دو،

China was integrated into US-led institutions

چین در نهادهای تحت رهبری ایالات متحده ادغام شده بود

on the presumption that as they got wealthier and more powerful,

با این فرض که وقتی ثروتمندتر و قدرتمندتر شوند،

they would become Americans.

آمریکایی می‌شوند.

Turns out, they're still Chinese.

نتیجه این شد که هنوز چینی هستند.

(Laughter)

(خنده)

And the United States is not particularly comfortable with that.

و ایالات متحده چندان با این وضعیت راحت نیست.

Number three,

‍شماره سه،

tens of millions of citizens in the United States

ده‌ها میلیون شهروند ایالات متحده

and other wealthy democracies

و سایر کشورهای دموکراتیک ثروتمند

felt left behind by globalization.

به خاطر جهانی شدن، احساس عقب ماندن کردند.

This has been ignored for decades.

این موضوع برای دهه‌ها نادیده گرفته شده است.

But as a consequence,

اما در نتیجه،

they felt that their governments and their leaders were more illegitimate.

آن‌ها بیشتر احساس کردند که دولت‌ها و رهبرانشان نامشروع هستند.

Now if you look at all the headlines in the world today,

حالا اگر به همه این سرخط‌ها در جهان امروز نگاه کنید،

driving all of this geopolitical tension and conflict,

که پیشرانِ تمامِ این تنش‌ها و کشمکش‌ها هستند،

over 90 percent of them are because of these three reasons.

بیش از ۹۰ درصد از آن‌ها به خاطر این سه دلیل هستند.

And that's why today we live in a leaderless world.

و به همین دلیل است که امروزه در جهانی بدون رهبر زندگی می‌کنیم.

But as we know,

اما همانطور که می‌دانیم،

that's not going to be with us for long.

این برای مدت زیادی ادامه نخواهد داشت.

So what comes next?

پس اتفاق بعدی چه خواهد بود؟

What kind of a world order might we expect

چه نوع نظم جهانی را

در طول ده سال آینده می‌توانیم انتظار داشته باشیم؟

over the next ten years?

Some of what I might say I think will surprise you.

فکر کنم بعضی از حرف‌هایم شما را غافلگیر خواهد کرد.

Because we're not going to have

چرا ما قرار نیست

a bipolar or a unipolar or even a multipolar world.

یک جهان دوقطبی یا تک‌قطبی یا حتی چندقطبی داشته باشیم.

If we don't have one or two superpowers,

اگر ما یک یا دو ابرقدرت نداشته باشیم،

we don't have a single global order.

ما یک نظم واحد جهانی نخواهیم داشت.

No, instead, we will have three different orders,

نه، به جای آن، سه نظم متفاوت خواهیم داشت،

a little overlapping,

که اندکی همپوشانی دارند،

and the third will have immense importance for how we live,

و سومی اهمیت بسیار زیادی برای شیوه زندگی ما،

what we think,

این که به چه فکر می‌کنیم،

what we want,

چه می‌خواهیم،

and what we're prepared to do to get it.

و حاضریم برای بدست آوردنش چه کار کنیم، خواهد داشت.

But first things first.

اما قبل از هر چیز.

Today, we have a global security order.

امروزه، ما یک نظم امنیت جهانی داریم.

And as you see from the map,

و همانطور که در نقشه می‌بینید،

the United States and its allies are the most powerful players on it.

ایالات متحده و متحدانش، قدرتمندترین بازیگران در آن هستند.

The US is the only country in the world

ایالات متحده تنها کشوری در جهان است

that can send its soldiers

که می‌تواند سربازانش

and its sailors and its military equipment to every corner of that world.

و دریانوردانش و تجهیزات نظامی‌اش را به گوشه‌ای از جهان بفرستند.

No one else is close.

هیچ کشور دیگری نزدیکش هم نیست.

China is growing in its military capabilities in Asia,

چین توان نظامی‌اش را در آسیا تقویت می‌کند،

though nowhere else.

اما نه در جاهای دیگر.

Lots of American allies in Asia are concerned about that.

بسیاری از متحدان آمریکا در آسیا در مورد آن نگران هستند.

And as a consequence, they're becoming more dependent

و در نتیجه، وابستگی آن‌ها

on the United States for a security umbrella.

به ایالات متحده برای پشتیبانی امنیتی در حال افزایش است.

With the Russian invasion of Ukraine,

با حمله‌ی روسیه به اوکراین،

US allies in Europe are becoming more concerned and dependent

متحدان ایالات متحده در اروپا نگران‌تر شده و وابستگی بیشتری

on the United States and a US-led NATO.

به ایالات متحده و ناتو به رهبری این کشور پیدا می‌کنند.

The Russian military, of course, has been a greater global concern,

البته ارتش روسیه که یک نگرانی جهانی بزرگتر بوده‌ است،

much less so today,

امروزه کمتر موضوع نگرانی است،

especially as they've lost over 200,000 troops

به خصوص که بیش از ۲۰۰ هزار سرباز

and all of that equipment

و تمام آن تجهیزات را از دست داده‌اند

and with sanctions making it extremely hard for them to rebuild.

و تحریم‌ها، بازسازی را برای آن‌ها بسیار دشوار کرده است.

Now, Russia and China and others have nuclear weapons,

حالا، روسیه و چین و دیگران سلاح هسته‌ای دارند،

but thank God it is still suicide to use them.

ولی خدا را شکر، استفاده از آن‌ها هنوز معادل خودکشی است.

And as a consequence,

و در نتیجه،

our security order is a unipolar order

نظم امنیتی ما یک نظم تک‌قطبی است

and it is likely to remain so for the next decade.

و به احتمال زیاد در دهه‌ی آینده همینطور باقی می‌ماند.

Now at the same time that there's a security order,

در همین زمان که یک نظم امنیتی وجود دارد،

there's also a global economic order.

یک نظم اقتصادی جهانی هم وجود دارد.

And here, power is shared.

و در این زمینه، قدرت تقسیم شده است.

The United States is still a very robust global economy.

ایالات متحده هنوز یک قدرت اقتصادی جهانی بسیار قوی است.

But the US can't use its dominant position militarily

اما ایالات متحده نمی‌تواند از موقعیت نظامی برترش استفاده کند

to tell other countries what to do economically.

تا به سایر کشورها بگوید از نظر اقتصادی چه کار کنند.

The United States and China are enormously economically interdependent

ایالات متحده و چین به شدت از نظر اقتصادی مستقل هستند

and so they can't control each other.

و نمی‌توانند همدیگر را کنترل کنند.

You may be surprised to hear this,

شاید از شنیدن این تعجب کنید،

but today US-China trade relations are actually at their highest level

اما امروزه روابط تجاری ایالات متحده و چین در واقع در بالاترین سطح

in history.

در طول تاریخ قرار دارد.

Now, other countries in the world,

سایر کشورها در جهان،

a lot of them want access to US military muscle,

بسیاری از آن‌ها می‌خواهند به بازوی نظامی آمریکا دسترسی داشته باشند،

but they also want access to the Chinese market,

اما می‌خواهند به بازار چین هم دسترسی داشته باشند،

soon, by 2030, likely to be the largest in the world.

که به زودی و تا سال ۲۰۳۰ احتمالا بزرگترین بازار جهان خواهد بود.

And you can't very well have a cold war

و به هیچ وجه نمی‌توانید یک جنگ سرد داشته باشید

if the US and the Chinese are the only two that are prepared to fight it.

اگر آمریکا و چین تنها کشورهایی باشند که آماده جنگیدن در آن باشند.

Yes?

بله؟

Yes.

بله.

So the European Union has the largest common market

اتحادیه اروپا بزرگترین بازار مشترک را دارد

and they set the rules.

و آن‌ها قواعد را تعیین می‌کنند.

And if you want to do profitable business there,

و اگر بخواهید کسب‌وکاری سودآور در آن‌جا داشته باشید،

you listen to those rules.

از آن قواعد پیروی می‌کنید.

India is playing a greater role economically on the global stage.

هند یکی از نقش‌های بزرگتر اقتصادی را در سطح جهانی بازی می‌کند.

Japan still matters, too.

ژاپن هم همچنان مهم است.

And over the next ten years,

و در طول ده سال آینده،

there will be a rise and fall

یک فراز و فرود خواهیم داشت

of the relative capacities of these economies.

از نظر ظرفیت‌های نسبی اقتصادی این کشورها.

But the global economic order is and will remain a multipolar order.

اما نظم اقتصادی جهانی، یک نظم چندقطبی است و خواهد بود.

Now, between these two orders are tensions

حالا، بین این دو نظم، تنش‌هایی وجود دارند

because the United States will use its power in national security

چون ایالات متحده از قدرتش در امنیت ملی استفاده می‌کند

to try to bring more of the world's economies towards it.

تا سهم بیشتری از اقتصاد جهان را کسب کند.

And we already see this starting to happen in semiconductors

و شروع آن را همین حالا در رابطه با نیمه‌رساناها

and in critical minerals and maybe soon in TikTok.

و در مواد معدنی حیاتی و شاید به زودی در تیک‌تاک می‌بینیم.

The Chinese are trying to use their dominant commercial position

چینی‌ها دارند سعی می‌کنند از موقعیت تجاری برتر خود استفاده کنند

to align more of the world diplomatically.

تا کشورهای بیشتری را از نظر دیپلماتیک با خود همراه کنند.

And Japan and Europe and India

و ژاپن و اروپا و هند

and everyone else will do their damnedest

و سایر کشورها دارند نهایت سعی خود را می‌کنند

to ensure that neither of these two orders dominate the other.

تا مطمئن شوند هیچ یک از این دو نظم، بر دیگری تسلط پیدا نمی‌کند.

And they will mostly succeed.

و بیشتر آن‌ها موفق خواهند شد.

Now, so far I have spoken with you

صحبت‌های من تا اینجا

about the two world orders we already see,

درباره‌ی دو نظم جهانی بودند که هم‌اکنون می‌بینیم،

but there's a third that is coming soon that's even more important.

اما یک مورد سوم وجود دارد که به زودی به وجود خواهد آمد و حتی مهم‌تر است.

And that is the digital order.

و آن، نظم دیجیتال است.

And the digital order is not run by governments

و نظم دیجیتال نه توسط دولت‌ها

but by technology companies.

بلکه توسط شرکت‌های تکنولوژی مدیریت خواهد شد.

We all know how much military support

همه‌ی ما می‌دانیم چقدر پشتیبانی نظامی

NATO countries have provided Ukraine

توسط کشورهای عضو ناتو به اوکراین

during the war.

در طول جنگ داده شد.

But it's technology companies that provided the tools

اما این شرکت‌های تکنولوژی هستند که ابزارهایی را فراهم کردند

allowing Ukraine to defend itself from Russian cyber attack.

که به اوکراینی‌ها اجازه دفاع از خود در برابر حملات سایبری روسیه را می‌داد.

It's technology companies that gave the Ukrainian leaders

این شرکت‌های تکنولوژی بودند که به رهبران اوکراینی

the ability to speak with their generals and their soldiers on the front lines.

توانایی صحبت با ژنرال‌ها و سربازانشان را در خطوط مقدم دادند.

If it wasn't for those technology companies,

اگر به خاطر آن شرکت‌های تکنولوژی نبود،

Ukraine would have been fully offline within weeks of the war.

اوکراین در طول چند هفته پس از شروع جنگ، کاملا آفلاین می‌شد.

And I don't believe President Zelensky would still be there today.

و فکر نمی‌کنم رئیس‌جمهور زلنسکی امروز همچنان آنجا بود.

Technology companies determine whether Donald Trump is able,

شرکت‌های فناوری تعیین می‌کنند که آیا دونالد ترامپ

in real time and without filter,

به صورت زنده و بدون فیلتر

to speak with hundreds of millions of people

می‌تواند با صدها میلیون نفر صحبت کند

as he runs again for the presidency.

وقتی که دوباره برای ریاست جمهوری کاندید شود.

It's social media platforms

این شبکه‌های اجتماعی

and their ability to promote disinformation

و توانایی آن‌ها برای ترویج اطلاعات نادرست

and conspiracy theory.

و تئوری توطئه است.

Without them, we do not have riots in the Capitol on January 6.

بدون آن‌ها، ما شاهد یورش به کاخ کنگره در ۶ ژانویه نبودیم.

We do not have trucker riots in Ottawa.

شورش کامیون‌داران در اتاوا اتفاق نمی‌افتاد.

We do not have a January 8 insurrection in Brazil.

شورش ۸ ژانویه در برزیل را نمی‌دیدیم.

Technology companies increasingly determine our identities.

شرکت‌های فناوری به طور فزاینده‌ای هویت ما را تعیین می‌کنند.

When I was growing up, it's nature or nurture.

بزرگ شدن من، یا بر اساس طبیعت بوده یا تربیت.

I mean, my deep and abiding emotional problems

یعنی مشکلات احساسی عمیق و پایدار من

either come from how I was raised --

یا مربوط به چگونگی بزرگ شدن من هستند --

(Laughter)

(خنده)

Or some genetic failure.

یا برخی نارسایی‌های ژنتیکی.

(Laughter)

(خنده)

Could be both.

یا هر دو.

(Laughter)

(خنده)

But today,

اما امروزه،

our identities are determined by nature and nurture

هویت‌های ما توسط طبیعت و تربیت

and algorithm.

و الگوریتم تعیین می‌شوند.

If you want to challenge the system,

اگر بخواهید نظام را به چالش بکشید،

you can't just question authority,

نمی‌توانید فقط اقتدار را زیر سؤال ببرید،

as we were all told when we were growing up.

آن‌گونه که در زمان بزرگ شدن به ما گفته شده بود.

Today, you have to question the algorithm,

امروزه، باید الگوریتم را زیر سؤال ببرید،

and that is a staggering amount of power

و آن مقدار سرسام‌آوری از قدرت است

in the hands of these technology companies.

که در دستان این شرکت‌های فناوری قرار دارد.

What are they going to do with that power?

آن‌ها با این قدرت چه کار می‌خواهند بکنند؟

And that depends on who they want to be

و آن به این بستگی دارد که آن‌ها می‌خواهند چه باشند

when they grow up.

وقتی بزرگ می‌شوند.

So if China and the United States work to exert much more power

پس اگر چین و ایالات متحده تلاش کنند تا قدرت بیشتری

over the digital world

بر جهان دیجیتال اعمال کنند

and technology companies in those countries

و شرکت‌های فناوری در آن کشورها

align with those governments,

با این دولت‌ها همراستا باشند،

we will end up in a technology cold war.

ما با یک جنگ سرد فناوری مواجه خواهیم شد.

And that means the digital order will be split in two.

و این یعنی نظم دیجیتال به دو بخش تقسیم خواهد شد.

If, on the other hand

اگر، در سوی دیگر

technology companies persist with global business models,

شرکت‌های فناوری به فعالیت با مدل‌های کسب‌وکار جهانی ادامه دهند

and we retain competition between the digital and physical worlds,

و ما رقابت میان جهان‌های دیجیتال و فیزیکی را حفظ کنیم،

we will have a new globalization, a digital global order.

یک جهانی‌ شدن جدید خواهیم داشت، یک نظم جهانی دیجیتال.

Or if the digital order becomes increasingly dominant

یا اگر نظم دیجیتال به طور فزاینده‌ای مسلط شود

and governments erode in their capacity to govern,

و ظرفیت دولت‌ها برای حکمرانی کاهش یابد،

and we've already seen the beginning of this,

که هم‌اکنون شاهد آغاز آن هستیم،

technology companies will become the dominant actors

شرکت‌های فناوری به بازیگران مسلط

on the global stage in every way

در صحنه‌ی جهانی در هر سو تبدیل خواهند شد

and we will have a techno-polar order.

و ما یک نظم با قطب‌های فناورانه خواهیم داشت.

And that will determine whether we have a world of limitless opportunity

و آن نظم تعیین خواهد کرد که آیا ما جهانی با فرصت‌های بی‌پایان خواهیم داشت

or a world without freedom.

یا جهانی بدون آزادی.

Now at this point in my speech,

در این بخش از سخنرانی‌ام،

I'm supposed to talk about the good news.

قرار است در مورد خبرهای خوب صحبت کنم.

(Laughter)

(خنده)

But those of you that have heard this

اما آن دسته از شما که این را شنیده‌اید،

know that that is not coming.

می‌دانید که قرار نیست این اتفاق بیفتد.

(Laughter)

(خنده)

There is no pause button on these explosive and disruptive technologies.

هیچ دکمه توقفی برای این فناوری‌های انفجاری و برهم‌زننده وجود ندارد.

I don't know if you know this,

نمی‌دانم که این را می‌دانید یا نه،

there are over 100 people in the world today

امروزه بیش از ۱۰۰ نفر در جهان هستند

with the knowledge and the technology to create a new smallpox virus.

که دانش و فناوری درست کردن یک ویروس جدید آبله را دارند.

Honestly, I don't have answers,

صادقانه بگویم، من پاسخی ندارم،

but I have a few questions for the people that do.

اما چند سؤال برای افراد دارای پاسخ دارم.

Because these technology companies are not just Fortune 50 and 100 actors.

چون این شرکت‌های فناوری فقط آن‌هایی نیستند که در فهرست فورچون ۵۰ یا ۱۰۰ قرار دارند.

These technology titans are not just men worth 50 or 100 billion dollars or more.

این غول‌های فناوری فقط افرادی نیستند که ثروت ۵۰ یا ۱۰۰ میلیارد دلاری دارند.

They are increasingly the most powerful people on the planet

آن‌ها به تدریج به قدرتمندترین مردم سیاره

with influence over our futures.

با قدرت تأثیرگذاری بر آینده‌ی ما تبدیل می‌شوند.

And we need to know,

و ما باید بدانیم،

are they going to act accountably

آیا قرار است آن‌ها مسئولیت‌پذیرانه رفتار کنند

as they release new and powerful artificial intelligence?

وقتی هوش مصنوعی جدید و قدرتمند را عرضه می‌کنند؟

What are they going to do with this unprecedented amount of data

قرار است با این مقدار بی‌سابقه‌ی داده

that they are collecting on us and our environment?

که از ما و محیط‌مان جمع‌آوری می‌کنند، چه کار کنند؟

And the one that I think should concern us all right now the most:

و سؤالی که فکر می‌کنم اکنون باید بیشتر از هر چیزی به آن توجه کنیم:

Will they persist with these advertising models

آیا با همین مدل‌های تبلیغاتی ادامه خواهند داد

driving so much revenues that are turning citizens into products

که درآمدهای بسیار زیاد ایجاد کرده، شهروندان را به کالا تبدیل می‌کنند

and driving hate and misinformation

و باعث تنفر و اطلاعات نادرست

and ripping apart our society?

و متلاشی شدن جامعه‌ی ما می‌شوند؟

(Applause)

(تشویق)

When I was a student back in 1989,

وقتی من در سال ۱۹۸۹ یک دانشجو بودم،

and the Wall fell,

و دیوار [برلین] سقوط کرد،

the United States was the principal exporter of democracy in the world.

ایالات متحده صادرکننده‌ی اصلی دموکراسی در جهان بود.

Not always successfully.

نه همیشه به طور موفق.

Often hypocritically.

اغلب به صورت ریاکارانه.

But number one, nonetheless.

اما به هر صورت اولین بود.

Today, the United States has become the principal exporter of tools

امروزه، ایالات متحده به صادرکننده‌ی اصلی ابزارهایی تبدیل شده است

that destroy democracy.

که دموکراسی را از بین می‌برند.

The technology leaders who create and control these tools,

رهبران فناوری که این ابزارها را می‌سازند و کنترل می‌کنند،

are they OK with that?

آیا با آن مشکلی ندارند؟

Or are they going to do something about it?

یا قرار است کاری در مورد آن انجام دهند؟

We need to know.

ما باید بدانیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Cheers and applause)

(تشویق)