For survivors of Ebola, the crisis isn't over | Soka Moses

Translator: mohammad ali masoum Reviewer: Leila Ataei

June 13, 2014

سیزده ژوئن، ۲۰۱۴،

started as a routine Friday

یک روز جمعه عادی

in Redemption Hospital in Monrovia, the capital of Liberia.

در بیمارستان ریدامپشن مونرویا پایتخت لیبریا شروع شد.

Redemption is the largest free public health hospital in the city.

ریدامپشن بزرگترین بیمارستان رایگان عمومی در این شهر است.

We are called upon to serve hundreds of thousands of people.

برای خدمت به صدها هزار نفر فرا خوانده می‌شویم.

In the best of times it puts strain on our resources.

در بهترین زمان‌ها، منابع ما تحت فشار قرار می‌گیر‌ند.

Monthly supplies run out within weeks,

تدارکات ماهانه ظرف چند هفته تمام می‌شوند،

and patients without beds would be seated in chairs.

و‌ مریض‌های بدون تخت روی صندلی نشانده می‌شوند.

That summer, we had a nurse who had been sick for a while.

تابستان آن سال پرستاری داشتیم که مدتی بیمار شده بود.

Sick enough to be admitted in our hospital.

به حدی بیمار که در بیمارستان ما بستری شد.

But our treatment didn't seem to be helping her;

اما به نظر نمی‌رسید که که مداوای ما به او کمکی کند.

her symptoms were getting worse:

علائم او بدتر می‌شد.

diarrhea, severe abdominal pain, fever and weakness.

اسهال، درد شدید شکم، تب و بی حالی.

On that particular Friday, she developed severe respiratory distress,

در آن جمعه خاص، او دچار اختلال تنفسی شدید شد،

and her eyes were menacingly red.

و چشمانش به طرز خطرناکی قرمز بودند.

One of my fellow doctors, a general surgeon,

یکی از همکاران پزشک من که جراح عمومی بود

became suspicious of her condition.

به وضعیت او مشکوک شد.

He said her symptoms were suggestive of Ebola.

او گفت نشانه‌ها ابولا را نشان می‌دهد.

We kept a close watch on her, we tried to help her.

او را از نزدیک‌ تحت نظر گرفتیم، سعی کردیم کمکش کنیم.

We were treating her for malaria, typhoid and gastroenteritis.

او را برای مالاریا، حصبه و التهاب روده و‌معده‌ درمان می‌کردیم.

We didn't know it, but by then it was too late.

از آن بی‌خبر بودیم، دیگر خیلی دیر شده بود.

The next morning I walked in to check on my patient.

صبح روز بعد من رفتم که بیمارم را معاینه کنم.

I could tell by the look in her eyes that she was filled with fear.

می‌توانستم وحشت را در چشمانش ببینم.

I gave her reassurance, but shortly after ...

به او دوباره اطمینان دادم، اما مدت کوتاهی بعد

she died of Ebola.

به خاطر ابولا مرد.

For me, her death was very personal.

برای من مرگ او بسیار شخصی بود.

But this was just the beginning.

اما این تازه شروعی داستان بود.

A virtual biological bomb had exploded.

بمب مجازی بیولوژیکی منفجر شده بود.

But the word spread faster than the virus, and panic spread across the hospital.

اما اخبار سریع تر از ویروس منتشر شدند و وحشت سراسر بیمارستان را فرا گرفت.

All the patients ran away.

همه بیماران فرار کردند.

Then, all the nurses and doctors ran away.

پس از آن، همه پرستاران و دکترها فرار کردند.

This was the beginning of our medical tsunami --

این سرآغاز سونامی پزشکی ما بود --

the devastating Ebola virus

ویروس ویرانگر ابولا

that left an indelible scar in our country's history.

که یک اثر پاک‌نشدنی را در تاریخ کشور ما به وجود آورد.

I was not trained for this.

من برای این آموزش ندیده بودم.

I had just graduated from medical school two years before.

دوسال قبل از مدرسه پزشکی فارغ التحصیل شده بودم.

At this time,

در این زمان،

my total knowledge about Ebola came from a one-page article

کل اطلاعات من درباره ابولا از مقاله یک صفحه‌ای میامد

I had read in medical school.

که در مدرسه پزشکی خوانده بودم.

I perceived the disease as so dangerous,

من این بیماری را بسیار خطرناک درک کردم،

this one page in essence had convinced me to run out of the hospital, too,

این یک صفحه در اصل متقاعدم کرده بود که از بیمارستان فرار کنم،

the moment I heard of a case of Ebola.

به محض شنیدن در مورد ابولا.

But when it finally happened, I stayed on and decided to help.

زمانی که این اتفاق افتاد و تصمیم گرفتم بمانم و کمک کنم.

And so did several other brave health care professionals.

چندین متخصص مراقبت‌های بهداشتی شجاع نیز ماندند.

But we would pay a heavy price.

اما بهای سنگینی پرداختیم.

Many persons and health professionals had become high-risk contacts.

افراد زیادی و متخصصین سلامت با خطر بالای ابتلا روبرو بودند.

This actually meant 21 days counting to potentially disease or death.

این به این معنی است که ۲۱ روز به طور بالقوه با بیماری یا مرگ روبرو هستید.

Our health systems were fragile,

سیستم‌های بهداشتی ما آسیب پذیربودند،

our health workers lacked skills and training.

و کارکنان سلامت ما فاقد مهارت و آموزش بودند.

So in the weeks and months that followed,

بنابراین در هفته‌ها و ماه‌های پیشرو

health workers were disproportionately affected by the Ebola virus disease.

کارکنان گروه درمان، نامتناسب تحت تاثیر بیماری ابولا قرار گرفتند.

More than 400 nurses, doctors and other health professionals became infected.

و بیشتر از چهارصد پرستار، دکتر و دیگر متخصصین درمانی به بیماری آلوده شدند.

Unfortunately, my friend, the general surgeon

متاسفانه دوست جراح عمومی‌ام

who correctly identified the symptoms in that first case

که به طور صحیح علايم بیماری را شناسایی کرده بود،

became one of the casualties.

یکی از قربانیان اولیه بود.

On July 27, the president of Liberia

در بیست و هفتم جولای رییس جمهور لیبریا،

imposed quarantine on the worst-affected areas.

قرنطینه را در بدترین مناطق آسیب دیده اعمال کرد.

She closed all the schools and universities

او همه مدارس و دانشگاه‌ها را بست

and shut down many public events.

و خیلی از مراسم‌های عمومی را تعطیل کرد.

Four days later,

چهار روز بعد،

the United States Peace Corps

سپاه حافظ صلح ایالات متحده

pulled out of Liberia, out of Sierra Leone and Guinea

بخاطر ابولا از لیبریا، سیرالئون و گینه

due to Ebola.

خارج شدند.

In August, six weeks after the nurse died,

در ماه اوت، شش هفته بعد از مرگ آن پرستار؟

hundreds of people were dying of the disease each week.

صدها تن هر هفته به علت بیماری میمردند.

People were dying in the streets.

مردم در خیابان‌ها میمردند.

Over the months that followed,

طی ماه‌های بعدی،

West Africa would lose thousands of people to Ebola virus disease.

غرب آفریقا هزاران نفر را به علت بیماری ابولا از دست می‌داد.

In August, I joined a team to set up the Ebola treatment unit

در اوت، من به تیمی برای طرح درمان ابولا ملحق شدم.

at JFK hospital in Monrovia.

در بیمارستان کندی در مونروویا

I was charged with running the second Ebola treatment unit in the city.

من مسئول اجرای مرحله دوم درمان ابولا در شهر شدم.

Our unit provided hope for thousands of patients, families and communities.

واحد ما امید را‌برای هزاران نفر از بیماران خانواده‌ها و جوامع فراهم کرد.

I not only provided care, I came face to face with Ebola.

من فقط مراقبت را فراهم نکردم، من با ابولا رو در رو شدم.

Living every day as a high-risk Ebola virus disease contact

زندگی روزمره در حین تماس پرخطر بیماری ویروس ابولا

during the worst of the outbreak

در طول بدترین دوره شیوع

was one of my worst experiences.

یکی از بدترین تجربیات من بود.

I started counting 21 days every day.

شمارش معکوس ۲۱ روزه را شروع کردم.

I lived every moment anticipating the onset of symptoms of the disease.

هر لحظه انتظار داشتم که علايم بیماری در من نمایان شود.

I measured my body temperature several times.

چندین بار دمای بدنم را اندازه گرفتم.

I showered with chlorinated water,

با آب کلر زده شده دوش می‌گرفتم،

more concentrated than actually recommended.

با غلظتی بیشتر از حد توصیه شده،

I chlorinated my phones, my pants, my hands, my car.

تلفن‌ها، شلوارها، دستانم و ماشینم را ضدعفونی می‌کردم.

My clothes became bleached.

لباس‌هایم رنگ رو رفته شده بودند.

Those days you were alone,

در آن روزها شما تنها بودید،

people were so afraid of touching anybody.

مردم از لمس کردن دیگران خیلی می‌ترسیدند.

Everyone was counted as a potential contact.

هرکسی می‌توانست عامل سرایت بیماری باشد.

Touching would make them sick.

لمس کردن ممکن بود آنها را مریض کند.

I was stigmatized.

من مورد بدنامی بودم.

But if that was what it was for me, who was symptom-free,

اما اگر اوضاع برای من عاری از ویروس اینطور بود،

imagine what it was for someone who actually had symptoms,

تصور کنید که برای فرد دارای علائم واقعا چطور بود،

someone who had Ebola.

فردی که ابولا داشت.

We learned that to treat Ebola successfully,

ما یاد گرفتیم که برای درمان موفقیت‌آمیز ابولا

we had to suspend some of the normal rules of society.

باید بعضی از قوانین عادی جامعه را تعلیق کنیم.

Our president declared a state of emergency in August

رئیس جمهور در اوت وضعیت اورژانسی اعلام کرد

and suspended certain rights.

و قوانین خاصی را تعلیق کرد.

And the national police even supported our work during the Ebola response.

حتی پلیس ملی، از ما در طول پاسخ به ابولا حمایت کرد

In February 2015, gang members came in for isolation

در فوریه ۲۰۱۵، اعضای گروه‌های خلافکار برای جداسازی

in our Ebola isolation unit.

به واحد ایزوله ما آمدند.

They were also know as the VIP Boys of Monrovia,

آنها همچنین معروف به بچه‌های خاص مونروویا هستند.

terrifying small-time drug addicts

معتادان مواد مخدر ترسناک کوچک

whose presence could instill a tremendous amount of fear,

که حضورشان می‌توانست موجب ترس زیادی گردد.

although they could not legally carry guns.

اگرچه آنها نمی‌توانستند قانوناً اسلحه حمل کنند.

They underwent quarantine for 21 days in our unit and were not arrested.

آنها در واحد ما، بیست ویک روز تحت قرنطینه قرار گرفتند و دستگیر نشدند.

We told the police,

ما به پلیس گفتیم

"If you arrest them here,

اگر شما آنها را اینجا دستگیر کنید،

they will stop coming, they won't get treated.

آنها دیگر نخواهند آمد و درمان نخواهند شد.

And the Ebola virus will continue to spread."

و ویروس ابولا به پراکنده شدن ادامه خواهد داد.

The police agreed, and we were able to treat the VIP Boys,

پلیس موافقت کرد و توانستیم پسران خاص را درمان کنیم.

and they did not have to worry about being arrested while in the unit.

وآنها نباید هم زمان نگران دستگیری خود می‌شدند.

Over the course of the outbreak, West Africa had almost 29,000 cases.

طی دوره شیوع، آفریقای غربی تقریبا ۲۹٫۰۰۰مورد داشت.

More than 11,000 people died.

بیشتر از ۱۱٫۰۰۰ نفر مردند.

And that included 12 of my fine colleagues at John F. Kennedy hospital in Monrovia.

وآن شامل ۱۲ تن از همکاران خوبم در بیمارستان جان اف کندی در مونروویا می‌شد.

In June 2016, exactly 23 months after my first Ebola patient died,

در ژوئن ۲۰۱۶ دقیقا ۲۳ ماه بعد ازمرگ اولین بیمار مبتلا به ابولا،

Liberia declared its Ebola outbreak ended.

لیبی اعلام کرد که شیوع ابولا به پایان رسیده است.

We thought that once the outbreak ended,

ما فکر کردیم که زمانی که شیوع پایان یابد

so did the problems.

مشکلات هم پایان می‌یافت.

We hoped that life would go back to normal.

امیدوار بودیم که زندگی به حالت عادی برگردد.

Today, there are more than 17,000 survivors in West Africa.

امروز بیشتر از ۱۷٫۰۰۰ بازمانده در غرب افریقا وجود دارند.

People who actually had Ebola virus disease,

افرادی که در واقع بیماری ویروس ابولا را داشتند،

lived through it and survived.

در میان آن زندگی کردند و زنده ماندند.

We counted survival rate as a success:

ما نرخ بقا را موفقیت آمیز به حساب آوردیم.

the end of suffering for the patient and fulfilling joy for families.

پایان درد ورنج برای بیماران و شادی برای خانواده‌ها.

Every discharge from the unit was a moment of jubilation.

هر ترخیص، لحظه تحسین‌برانگیزی بود.

At least so we thought.

حداقل ما اینطور فکر کردیم.

The best description of the moment of discharge

بهترین توصیف لحظه ترخیص

and a rare glimpse into the moment that defines our life post-Ebola

و نگاه اجمالی نادر، لحظه‌ای که زندگی پسا ابولایی ما را تعریف می‌کند،

was vividly expressed in the words of my best friend

در کلام بهترین دوستم

and fellow doctor, Philip Ireland, in an interview with "The Times."

و دانشجوی دکتری تحصیلات تکمیلی، فیلیپ ایرلند در مصاحبه با مجله تایمز به طور واضح بیان شد.

He said at the time of his release,

او در زمان مرخص شدن خود گفت

"There were a lot of people there from JFK hospital:

آدم‌های زیادی از بیمارستان جی‌اف‌کندی در آنجا بودند:

my family, my elder brother, my wife was there.

خانواده‌ام. برادر بزرگم. همسرم آنجا بود.

A lot of other doctors were there, too, and members of the media were there.

دکترهای زیاد دیگری نیز بودند و همینطور اصحاب رسانه.

And I felt like Nelson Mandela, it felt like the 'Long Walk to Freedom,'

و من حس می‌کردم مثل نلسون ماندلا هستم، حسی شبیه "پیاده‌روی طولانی به سوی آزادی"،

and I walked and raised my hands to the heaven,

من قدم زدم و دستانم را به سوی آسمان بلند کردم،

thanking God for saving my life."

واز خداوند برای نجات زندگی‌ام تشکر کردم.

And Philip said, "Then I saw something else.

وفیلیپ گفت، "سپس من چیز دیگری دیدم.

There were a lot of crying people, people happy to see me.

مردم گریان زیادی بودند که از دیدن من شاد بودند.

But when I got close to anybody, they backed away."

ولی زمانی که به کسی نزدیک می‌شدم آنها عقب می‌کشیدند."

For many Ebola survivors, society still seems to be backing away,

برای بسیاری از بازماندگان ابولا، جامعه هنوز به نظر می‌رسد که آنها را عقب می‌زند،

even as they struggle to lead a normal life.

حتی هنگامی که آنها برای گذراندن یک زندگی عادی مبارزه می‌کنند.

For these survivors, life can be compared to another health emergency.

برای این بازماندگان زندگی می‌تواند قابل قیاس با ضرورت بهداشتی دیگری باشد.

They may suffer debilitating joint and body pain.

آنها ممکن است دچار درد مفاصل و بدن شوند.

The suffering gradually decays over time for most.

درد به تدریج در طول زمان تنزل پیدا می‌کند.

However, many continue to bear intermittent pain.

بسیاری همچنان به تحمل درد متناوب ادامه می‌دهند.

Some survivors are blind, others have neurological disabilities.

بعضی از بازماندگان نابینا هستند، دیگران ناتوانایی‌های عصبی دارند.

Some survivors experience stigmatization every day, in many ways.

بعضی از باز‌ماندگان هر روز بدنامی در اشکال فراوان را تجربه می‌کنند.

A lot of children are orphans.

تعداد زیادی از بچه‌ها یتیم هستند.

Some survivors experience post-traumatic stress disorder.

برخی از بازماندگان اختلال استرس پس از سانحه را تجربه می‌کنند.

And some survivors lack opportunity for education.

بعضی از بازماندگان فرصت تحصیلات را از دست می‌دهند.

Even families can be split apart by fear of Ebola, too.

حتی خانواده‌ها می‌توانند به خاطر ترس از ابولا جدا شوند.

There's no definitive cure for transmitting Ebola virus through sex.

درمان قطعی برای انتقال ابولا از طریق رابطه جنسی وجود ندارد.

However, there are successful interventions for prevention.

به هرحال مداخلات موفقی برای جلوگیری وجود دارد.

We have worked hard on semen testing,

ما بروی آزمایش‌های منی، مشاوره‌های رفتاری

behavioral counseling, safe sex promotion and research.

ارتقا رابطه جنسی سالم وتحقیقات، سخت کار کر‌ده‌ایم.

For the past year, there have been no cases of sexual transmission.

برای سال گذشته موردی از انتقال جنسی وجود نداشته است

But some male survivors have lost their spouses

اما بعضی از مردان بازمانده همسران خود را

out of fear they will be infected with Ebola.

به خاطر ترس از ابتلا به ابولا از دست داده‌اند.

That's how families are torn apart.

اینطوری خانواده‌ها ازهم جدا می‌شوند.

Another tremendous challenge for Ebola survivors

یکی دیگر از چالش‌های بزرگ برای بازماندگان ابولا

is obtaining adequate health care.

دریافت مراقبت‌های بهداشتی مناسب است.

In theory, Liberia's public health services are free of charge.

در تئوری، خدمات بهداشت عمومی در لیبریا رایگان است.

In practice, our health system lacks the funding and capacity

درعمل سیستم سلامت ما فاقد بودجه و ظرفیت

to expand care to all at the point of need.

برای گسترش به همه در نقطه نیاز است.

Many survivors have waited many months to undergo surgery

بسیاری از بازماندگان ماه‌های زیادی برای انجام عمل جراحی

to heal their blinding cataracts.

برای درمان آب مروارید کورکنندشان منتظر هستند.

Few had to relive the traumatic experience,

عده کمی مجبور بودند که تجربه‌های جراحتی رو دوباره تجربه کنند

when their blood was retested for Ebola at the point of admission.

زمانی که خون آن ها برای ابولا در نقطه پذیرش دوباره تست شد

Some survivors experienced delayed or deferred admission

بعضی از بازماندگان پذیرش معوق

due to limited bed capacity.

و تاخیر دار را به خاطر ظرفیت محدود تخت ها تجربه کردند

No bed available for one more patient.

هیچ تخت دردسترس برای یک بیمار اضافی وجود نداشت

This is neither national policy nor officially condoned,

این نه سیاست ملی و نه اغماض رسمی است.

but many people are still afraid of the sporadic resurgence of Ebola virus.

اما بسیاری از مردم هنوز هم از تجدید حیات پراکنده ویروس ابولا ترس دارند.

The results can be tragic.

نتایج می‌تواند غمانگیز باشد.

I have seen Beatrice, an Ebola survivor, several times now.

من بئاتریس را چند بار تا کنون دیده‌ام که از بازماندگان ابولا است

She's 26 years old.

او بیست و شش ساله است

Many of her family members became infected, she luckily survived.

تعدادی از اعضا خانواده او آلوده شدند، او خوشبختانه زنده ماند.

But since that day in 2014 she was discharged

اما از آن روز که در سال ۲۰۱۴

to cheering health workers,

که برای تشویق کارکنان بهداشتی مرخص شد.

her life has never been the same.

زندگی او هرگز مثل فبل نشده است،

She became blind as the result of Ebola.

ویروس ابولا او را کور کرد

In 2014, the baby of a dear friend of mine was only two months old,

در سال ۲۰۱۴، نوزاد دوست عزیزم که فقط دو ماه داشت،

when both parents and child were admitted in an Ebola treatment unit in Monrovia.

هنگامی که والدین و بچه هر دو آن واحد برای درمان ابولا در مونروویا پذیرش شدند.

Luckily, they survived.

خوشبختانه زنده ماندند.

My friend's baby is almost three years old now,

بچه دوستم تقریبا الان سه سالش هست.

but cannot stand, cannot walk, cannot speak.

اما نمی‌تواند بایستد، نمی‌تواند راه برود، نمی‌تواند صحبت کند.

He has failure to thrive.

او در رشد شکست خورده است.

There are many more hidden experiences and many stories are yet untold.

تعداد زیادی تجربه‌های پنهان و داستان‌هایی که هنوز گفته نشده وجود دارد.

The survivors of Ebola deserve our attention and support.

بازماندگان ابولا شایسته توجه و حمایت ما هستند.

The only way we can defeat this pandemic

تنها راهی که ما می توانیم این پاندمیک را شکست دهیم

is when we ensure that we win this final battle.

زمانی است که ما مطمئن شویم که این نبرد را می‌بریم.

Our best opportunity is to ensure

بهترین فرصت ما این است که اطمینان حاصل کنیم

that every survivor receives adequate care at the point of need

که هر بازمانده مراقبت‌های کافی را در هر نقطه ای که نیاز است

without any form of stigma and at no cost to them personally.

بدون هیچ شکلی از آزردگی و هزینه شخصی دریافت می‌کند.

How can a society consider itself healed

چگونه جامعه می‌تواند خود را بهبود یافته قلمداد کند

when a person's entire identity

زمانی که هویت کل فرد

is defined by the fact that they recovered from Ebola?

توسط این واقعیت تعریف می‌شود که از ابولا بهبود می‌یابد

Should a previous disease that a person no longer has

باید بیماری قبلی که فرد دیگر به آن مبتلا نیست

become the sum total of their identity,

به مجموع هویت آنها تبدیل شود؟

the identifier in their passport

شناسه‌ای در گذرنامه آنها

that deters you from traveling to seek medical care abroad?

که مانع مسافرت شما به خارجی می‌شود تا به دنبال مراقبت‌های پزشکی در خارج از کشور است؟

Simply the ID that denies you health care.

برگه هویتی که به سادگی مراقبت‌های بهداشتی را از شما دریغ می‌کند.

Or prevents you from having a relationship with your spouse.

یا مانع داشتن رابطه با همسرتان می‌شود.

Or denies you of family, of friend or home.

یا شما را از خانواده یا دوستان یا خانه، محروم می‌کند

Or prevents you from carrying on your normal job,

یا مانع می‌شود شغللی عادی داشته باشید.

so you can put food on the table or have a roof over your family's head.

بنابراین می‌توانید سر میز غذا بیاورید یا بالای سر خانواده خود سقفی فراهم کنید.

What is the meaning of the right to life

معنای حق زندگی چیست،

when our life is clouded by stigma and barriers that fuel that stigma?

موقعی که زندگی ما با بدنامی و موانعی که محرک آن بدنامی هستند تاریک می‌شود؟

Until we have much better answers to those questions in West Africa,

تا زمانی که ما جواب‌های بهتر زیادی برای این سوالات در غرب افریقا داریم،

our work is not over yet.

کار ما هنوز تموم نشده است.

Liberians are a resilient people.

لیبیایی ها مردم انعطاف پذیر هستند.

And we know how to rise to a challenge, even a devastating one.

و ما می‌دانیم چگونه از یک چالش سربلند خارج شوبم، حتی اگر ویرانگر باشد.

My best memories of the outbreak

بهترین خاطرات من از مرکز شیوع

center on those many people who survived the disease,

درباره آن شمار زیاد افراد جان‌ به در برده از بیماری است،

but I cannot forget the hard-working nurses, doctors, volunteers and staff

اما نمی‌توانم پرستاران، دکترها و داوطلبین وکارکنان پر تلاشی را فراموش کنم

who risked their own safety in service of humanity.

که جانشان را برای خدمت به انسانیت به خطر انداختند.

And some even losing their lives in the process.

و حتی بعضی جانشان را در این فرایند از دست دادند.

During the worst of the contagion,

در طول بدترین دوره سرایت.

one thing kept us making those perilous daily journeys into the Ebola wards.

یکی چیز ما را در حال انجام آن سفرهای روزانه خطرناک به بخش ابولا نگه می داشت.

We had a passion to save lives.

ما یک اشتیاق برای نجات زندگی ها داشتیم.

Was I afraid during the Ebola outbreak?

ایا در طی دوران شیوع ابولا ترسیده بودم؟

Of course I was.

البته که ترسیده بودم.

But for me, the opportunity to protect our global health security

اما برای من، فرصت محافظت از امنیت جهانی سلامت

and keep communities safe at home and abroad was an honor.

و ایمن نگه داشتن جوامع در خانه و خارج از کشور یک افتخار بود.

So as the dangers became greater, our humanity became stronger.

پس همانطور که تهدیدات بزرگتر می‌شدند، انسانیت ما قوی تر می شد.

We faced our fears.

ما با ترسمان روبه رو شدیم.

The global health community working together defeated Ebola,

انجمن سلامت جهانی باهم کار می کنند تا ابولا را شکست دهند.

and that ...

و آن ...

that is how I know

این که می‌دانم چطور

that we can defeat its aftermath

می‌توانیم پیامدهای آن را

in our hearts, in our minds and in our communities.

در قلب‌هایمان، در ذهن و در جوامع‌ خویش، شکست دهیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)